Global Online Survival เอาชีวิตรอดในโลกออน. บทที่ 34 ไม่มีอะไรสามารถจํากัดคุณจากการสนุกไปกับชีวิตได้

 

บทที่ 34 ไม่มีอะไรสามารถจํากัดคุณจากการสนุกไปกับชี วิตได้

 

ที่ท้ายเรือ มีเชือก 2 เส้น กําลังลากปลา 2 ตัว

 

ปลากระเบนไฟฟ้า! และฉลามขาว!

 

ปลากระเบนไฟฟ้าว่ายน้ําตามที่ท้ายเรือ ขณะที่ฉลามขาวนั้นหงายท้องลอยอยู่บนผิวน้ํา

 

เย่จุนสงสัยว่า บางทีถ้าเขาแก้เชือกออก ปลากระเบนไฟฟ้าก็คงไม่เต็มใจที่จะหนีไป

 

มันติดตามเย่จุน ได้กินปลาตัวใหญ่กับเนื้อทุกวัน แล้วรอกินอาหารสัตว์เลี้ยงวิเศษ วันเล็กๆ ของมันช่างสวยงาม

 

ฉลามขาวมันยังไม่คุ้นเคย มันพึ่งตื่นและพบว่ามันถูกมัดไว้มันอดไม่ได้ที่จะดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นหางของมันก็ได้ฟาดกับพื้นผิวน้ําอย่างเกรี้ยวกราด แทบจะทําให้ปลากระเบนไฟฟ้ากระเด็นออกไป

 

มันทําให้ปลากระเบนไฟฟ้าโกรธมาก!

ไอ้ตัวโตงี่เง่าตัวนี้ มันจะสร้างปัญหาทําไม?

 

มีกระแสไฟฟ้าปล่อยออกมา ฉลามขาวหงายท้องไปอีกครั้งมันชักกระตุกอย่างต่อเนื่อง

 

ในที่สุด ท้ายเรือก็เงียบไป

 

ปลากระเบนไฟฟ้าส่ายหางไปมา มันรู้สึกมีความสุขและว่ายน้ําเล่นอย่างมีความสุข

 

เย่จุนไม่รู้ว่ามีสงครามระหว่างปลา 2 ตัว ที่ท้ายเรือและตอนนี้เขากําลังสร้างเฟอร์นิเจอร์

 

มีเรือและที่พักแล้ว ตอนนี้เขามีเวลา เงิน และอาหารเพียงพอเป็นปกติที่เขาจะต้องปรับปรุงคุณภาพชีวิตขึ้นอีกเล็กน้อย

 

ห้องครัว เตา โต๊ะ เก้าอี้

 

แม้แต่คนก็ยังต้องดูดี

 

โต๊ะ เก้าอี้ โต๊ะข้างเตียง โต๊ะกาแฟ โซฟา ทั้งหมดล้วนทํามาจากไม้ของจริง

 

และทั้งหมดเป็นไม้เนื้อแข็งคุณภาพสูง แม้กระทั่งไม้มะฮอกกานีและไม้พะยูง

 

วัสดุดังกล่าวถ้าอยู่ในสังคมสมัยใหม่มันมีมูลค่าหลายพันดอลลาร์ มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถซื้อได้

 

แต่สําหรับเย่จุน ถ้าไม่ใช่เพราะความขยันของเขาสิ่งเหล่านี้ก็คงเป็นได้แค่กองฟื้น!

 

นอกจากเฟอร์นิเจอร์แล้ว เย่จุนก็ยังซื้อไม้ไผ่มาชุดหนึ่งและทําระบบน้ําประปาโดยใช้ช่องกลวงของไม้ไผ่ช่วย

 

เขาวางถังเหล็กที่หลอมขึ้นมาเอง ไว้ด้านบนของห้องโดยสารติดตั้งท่อไม้ไผ่ และทําระบบหยดน้ําอัตโนมัติให้กับผักทั้งหมดบนดาดฟ้า

 

หลังจากการเพาะปลูกอย่างระมัดระวังของเย่จุนเมล็ดพืชส่วนใหญ่ก็แตกหน่อ โดยเฉพาะผักที่เติบโตเร็วอย่างผักชีซึ่งเริ่มมีใบแล้ว และสามารถเก็บเกี่ยวได้ภายในครึ่งเดือน

 

นอกจากนี้ ยังมีการทําฝักบัวไว้บนดาดฟ้าสําหรับการอาบน้ํา

อย่างไรก็ตาม ในทะเลที่กว้างใหญ่นี้มีแค่เขาคนเดียวและเขาไม่ต้องการห้องน้ํา แค่มีอิสระบนดาดฟ้า

 

หลังจากทําเสร็จแล้ว เย่จุนก็วางเก้าอี้เอนกายที่ทําใหม่ไว้บนดาดฟ้า และวางโต๊ะกาแฟเล็กๆ ไว้ข้างๆ เขาดื่มไวน์ผลไม้อย่างออกรส แต่รสชาติมันไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่

 

หากชอบเรื่องนี้ สามารถสนับสนุนได้ที่

 

เพื่อที่ผู้แปลจะได้มีกําลังใจแปลต่อ g g

 

มีชีวิตดีขนาดนี้ จะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่ได้อวดคนอื่น?

 

เย่จุนถ่ายรูปและส่งไปที่ช่องแชทโลก พร้อมข้อความ: “มีข้อจํากัดมากมายในเกมนี้ ทําไมมันไม่จํากัดให้ฉันไม่สามารถสนุกกับชีวิตได้บ้างนะ”

 

“ไอเวรเอ้ย…”

 

“ฉันเห็นเทพเยโพสต์ แม้จะไม่ต้องอ่านฉันก็เดาได้ เขาต้องมาอวดอีกแน่ๆ!”

 

“เยู่ผู้ซื้อวดออนไลน์แล้ว”

 

“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาลูกหนึ่งซึ่งฉันกินไม่ได้ และมันก็เน่าแล้ว แต่เทพเยี่มีผลไม้เพื่อเอาไว้ทําไวน์ผลไม้ ไวน์และเนื้อของซูเหมินมีกลิ่นเหม็น ขณะที่มีกระดูกแช่แข็งอยู่บนถนน 100

 

“ดูเหมือนฉันจะเห็นศพฉลามอีกสองสามตัวแขวนอยู่ในภาพ? เย่จุนฆ่าฉลามอีกแล้วเหรอ คุณไม่ขายมันหรอ?”

 

“เมื่อฉลามได้พบกับเทพเย่ มั่นคงโชคร้ายไปอีกแปดชาติเทพเย่อาจจะเรียกได้ว่า ผู้ทําลายล้างฉลาม หรือเรียกสั้นๆว่านักล่าฉลาม” 

 

(TL : คิดเอาคําอื่นมันไม่เข้า)

 

เพื่อที่ผู้แปลจะได้มีกําลังใจแปลต่อ g

 

ในชั่วพริบตา ข้อความนับร้อยก็ถูกเขียนไว้ใต้รูปที่เขาโพสต์

 

เย่จนกําลังถือร่มกันแดด ดื่มไวน์ผลไม้ สูดลมทะเลนอนอยู่ ท่ามกลางผักสีเขียว อ่านความคิดเห็นต่างๆ ในฟอรัมเขาเกือบจะหัวเราะออกมา

 

เขาพักผ่อนเป็นเวลา 2 ชั่วโมง ในช่วงเวลานี้ เขาได้ควบคุมตุ๊กตาให้ขนแร่เหล็กขึ้นมาจากก้นทะเล

 

ตอนนี้เขาเชี่ยวชาญในการทํา 2 สิ่ง พร้อมกันมากขึ้นเรื่อยๆงานขนส่งง่ายๆแบบนี้เขาแค่สั่งเมล็ดพันธุ์วิญญาณ มันเหมือนกับการมีร่างโคลนเพิ่มเติม

 

หลังจากที่เจุนทอดสมอเรือลง เรือก็ทรงตัวในทะเลอย่างมั่นคง ตุ๊กตาแค่ต้องถือตะกร้าไม้ไผ่ แล้วดําลงไปตามเชือกของสมอเท่านั้น หลังจากเก็บแร่เหล็กแล้ว ก็จับเชือกปืนขึ้นอีกครั้งทําให้ประหยัดเวลาและแรง ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้น

 

ความเร็วในการหลอมแร่เหล็กของเขาในปัจจุบัน แร่เหล็ก 10 ก้อน จะถูกหลอมภายในครึ่งชั่วโมง และยังมีแร่เหล็กเหลีออีกจํานวนมากที่เก็บไว้บนเรือไม่ได้เจุนจึงต้องสร้างแพเอาไว้เก็บแร่เหล็กชั่วคราว

 

อีกด้านหนึ่ง เจียกงหมิง ก็ส่งข้อความอื่นมา

 

ครั้งสุดท้ายที่เขาแลกเปลี่ยนแร่เงินเย่จนได้กําไรมหาศาลแกะอ้วนตัวนี้เย่จนไม่มีวันลืมแน่นอน

 

หากไม่ใช่เพราะว่าเขากลัวว่ามันจะทําให้อีกฝ่ายสงสัย เย่จนก็คงอดไม่ได้ที่จะเร่งให้อีกฝ่ายรวบรวมแร่เงินมาให้เร็วๆแน่นอน

 

เมื่อรับสาย ใบหน้าอันอวบอ้วนก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

 

ผิวของเจียกงหมิงมีสีผิวคล้ํา มีใบหน้าอ้วน เครามีขนดกและมีบาดแผลเล็กน้อยบนหน้าผากของเขา และมีเลือดที่ยังไม่แห้ง

เจียกงหมิงหอบหายใจและพูดว่า “เทพเย่ คราวนี้ ฉันได้เสียงชีวิตของฉัน!”

 

ปรากฏว่ามีหมาปากลุ่มหนึ่งอยู่ในหุบเขาที่มีแร่เงินตั้งอยู่ก่อนหน้านี้ เจียกงหมิง ใช้แร่เงินแลกเหรียญทองแดงและอาหารกับเย่จุน ตอนนี้เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับอาหารและเสื้อผ้าเขาจึงไม่อยากเสียง

 

อย่างไรก็ตาม…

 

เจียกงหมิงเป็นคนฉลาด ไม่ได้โง่ เขาเป็นคนมองการณ์ไกลและรู้ว่าถ้าอยากอยู่รอดต้องมีความแข็งแกร่ง ไม่เช่นนั้น แม้ว่าจะมีของกิน ไม่ช้าก็เร็วหมาป่าก็คงมาหาเขา

 

หมาป่าทั้งหมดเป็นสัตว์ร้ายเลเวล 2 แม้แต่สัตว์ร้ายเลเวล 3 ก็มี ตอนนี้เขาเป็นเพียงนักล่าเลเวล 1 แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเอาชนะได้เลย ไม่ช้าก็เร็วเขาคงจะตายในปากหมาป่าแน่นอน

 

เว้นแต่ว่าเขาจะสามารถอัพเลเวลได้อย่างรวดเร็ว!

 

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เรื่องของ ผลไม้สายเลือดก็ทวีความรุนแรงขึ้น และเจียกงหมิงก็มองเห็นความหวัง

โดยเฉพาะภาพที่เย่จุนลงในวันนี้ ได้กระตุ้นความฉลาดของเจียกงหมิง เป็นอย่างมาก

 

ทําไมน่ะหรอ?

 

เหตุผลที่เย่จุนมีความสุขได้ก็เพราะเย่จนแข็งแกร่ง เขาฆ่าฉลามได้ราวกับเป็นการฆ่าไก่

 

หากเขาสามารถฆ่าหมาป่าเหมือนฆ่าไก่ได้ เขาก็จะฆ่าหมาปาสองสามตัวทุกวัน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหรียญทองแดงและเนื้อหมาป่าที่ดรอปออกมา สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเสบียงได้และเขาก็สามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้เช่นกัน

 

ท้ายที่สุด ที่เย่จนแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาคงต้องปลุกสายเลีอดพิเศษของตัวเองให้ตื่นขึ้น

 

ตราบใดที่เขาสามารถปลุกสายเลือดพิเศษได้ และเมื่อถึงเวลาที่เขาต่อยหมาปา และครอบครองถิ่นทุรกันดาร จากนั้นคนอื่นๆจะต้องเรียกเขาว่า “เทพเจีย”

 

ดังนั้น เรียกงหมิงจึงใช้ประโยชน์ตอนที่ฝูงหมาป่าออกไปเขากลับไปที่หุบเขา และเก็บแร่เงิน

 

ตอนนี้เจียกงหมิงอยู่ในหุบเขา เขาไม่สามารถขนย้ายแร่เงินได้ชั่วคราว และหมาป่าจะกลับมาตอนไหนก็ได้ ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงเร่งรีบและต้องการแลกเปลี่ยนกับเจุน

 

เจียกงหมิงหอบหายใจและพูดอย่างกระตือรือร้น: “เทพเย่ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ตอนนี้ฉันได้รวบรวมแร่เงินมากกว่า200ก้อน ฉันไม่ต้องการอะไรอีก แค่คุณให้ “ผลไม้สายเลือด”แก่ฉัน นอกจากนี้ ฉันเดาว่ายังมีแร่เงินอยู่ในหุบเขาอีก ตราบใดที่ฉันแข็งแกร่งขึ้น ฉันสามารถกลับมาเก็บมันได้ทุกเมื่อในอนาคตอย่าต่อรองกับฉัน ฉันรู้ว่าแร่เงินไม่ได้ให้กําไรต่ําตามคุณพูดมาแน่นอน ไม่งั้นคุณคงไม่สามารถหาเงินได้รวดเร็วถึงเพียงนี้และถ้ามันทํากําไรได้น้อยนิดคุณคงไม่ค้าขายกับฉันแน่

นอน!

 

เจียกงหมิงกล่าวขณะมองที่ทางเข้าหุบเขาอย่างกังวลเขากลัวว่าหมาป่าจะกลับมาในทันที

“ได้!” เย่จุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตกลง

 

เจียกงหมิงมีเหมืองเงิน ที่เป็นทรัพยากรระยะยาวเย่จนไม่อยากทําลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้นแร่เงิน200 ก้อนก็มีราคาสูงพอแล้ว!

 

เย่จนดึง “ผลไม้สายเลือด” ออกมา และทําธุรกรรมให้เสร็จสิ้น

 

“การทําธุรกรรมประสบความสําเร็จ ได้รับแร่เงิน 178 ก้อน!”

 

200 ก้อน? บ้านแกสิ! ห่างกันตั้งหลายสิบก้อน

 

เย่จนพูดไม่ออกเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจแร่เงินเหล่านี้ สามารถได้สกัดเป็นแท่งเงินได้เกือบ 18 แท่งมูลค่าเกือบ 1,800 เหรียญเงิน

 

ขณะที่ใบมีดระดับเงิน มีราคาแค่ 1,000 เหรียญเงิน

 

แต่ก็ยังคงได้กําไรมหาศาล!

 

[1] ไวน์และเนื้อของซูเหมินมีกลิ่นเหม็น ขณะที่มีกระดูกแช่แข็งอยู่บนถนน : คําอธิบายช่องว่างระหว่าง คนรวย และคนจนในช่วงปลายราชวงศ์ถังโดยกวี ตู้ ฝู (Du Fu) [TL : คํานี้ผมเดาๆ มานะครับ มันแปลยากเอาเป็นว่า มันคือสํานวนเปรียบเทียบคนรวย คนจน]