8 มิถุนายน (วันจันทร์)

 

แน่นอนว่าไม่มีอีเว้นท์ที่ผมและอายาเสะซังไปโรงเรียนด้วยกันเกิดขึ้น

พอรู้ว่าพวกเราก็เป็นนักเรียนซุยเซย์เหมือนกันแล้ว เธอก็แนะนำให้ทำแบบนี้เพื่อไม่ให้มีข่าวลือแปลกๆ แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน

และก็แน่นอนว่าเป็นทางที่เลือกที่ถูกต้องแล้ว

ทั้งตาแก่และอากิโกะซังที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้แล้ว ก็ไม่ได้ตัดสินใจกระทันหันอะไร อย่างการพุ่งไปเปลี่ยนนามสกุลของเราเลยทันทีเนื่องจากมันก้ยุ่งยากเรื่องเอกสาร

ในกรณีนี้ อายาเสะซังกับผมก็ผลัดกันออกจากบ้านในเวลาที่ต่างกันเพื่อต่างคนต่างแยกทางกันไปโรงเรียน

 

ณ โลกที่ตั้งอยู่บนสังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขันและเพื่อที่จะอยู่รอดในสังคมนี้

ก็จงพูดให้น้อยแล้วแสดงผลลัพธ์ของมันออกมาให้มากแทน

นั่นคือคำขวัญของโรงเรียนของเราที่กล่าวไว้ว่า “ผลลัพธ์นั้นคือสิ่งที่ดีกว่าความพยายาม”

นั่นก็คือ หากคุณสามารถรักษาผลการเรียนที่ดีหรือผลงานความสำเร็จที่ยอดเยี่ยมจากกิจกรรมชมรมของคุณได้แล้วล่ะก็ คุณก็จะได้รับอนุญาตให้ทำงานพาร์ทไทม์ได้

แล้วด้วยความหลงไหลในความอิสระนี้ ผมจึงเลือกที่จะเข้ามาศึกษาที่ซุยเซย์ ที่เป็นโรงเรียนที่จัดได้ว่าอยู่ในอันดับต้นๆพอสมควร แต่ตัวผมเองก็ไม่ได้คำนึงถึง เรื่องมหาวิทยาลัยหรือเป้าหมายใดๆหรอกนะ เอาเป็นว่าผมแค่อยากเข้ามหาลัยดีๆ ก็แค่นั้นแหละ

อย่างไรก็ตามไม่ใช่เพราะว่าผมตั้งเป้าที่จะไต่เต้าเพราะมีเป้าหมายที่สูงกว่าหรอก

แต่เพราะผมพยายามที่จะเลี่ยงปัญหาที่เกี่ยวพันกับชีวิตส่วนตัวของผมเอง

ตอนที่อยู่ชั้นประถม ผมก็โดนสั่งให้ไปเรียนอยู่โรงเรียนกวดวิชา นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่ตาแก่ของผมจะหย่าร้างเพราะคนที่เป็นแม่ของผม เธอพยายามที่จะเลี้ยงดูผมให้เติบโตมาเป็นคนที่มีอิทธิพลทางสังคมมากกว่าพ่อของผม ซึ่งนั่นก็เป็นสาเหตุที่ผมโดนไล่ให้ไปเรียนเสริมในโรงเรียนกวดวิชาที่มีชื่อเสียง

มีเพียงแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกท้อแท้ในระหว่างการทดสอบ ท่ามกลางเด็กคนอื่นๆ

ที่การเรียนเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตของพวกเขาขึ้นอยู่กับมัน

แล้วตัวผมเองก็มีปัญหามากมายในการที่จะจัดการกับผมเขา จนผลการเรียนของผมมันได้ถึงจุดที่พังทลายยับไม่เป็นท่าจากแรงกดดัน

และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกตระหนักถึงมันอยู่ตลอดว่าชีวิตของผมต้องทนอยู่กับความผิดปกติเรื่องการสื่อสารกับชาวบ้านเขา

เอาเป็นว่าไม่ใช่เพราะผมมีเป้าหมายอะไรที่สูงส่ง แต่เพราะว่าผมไม่อยากเข้าไปโรงเรียนกวดวิชาแค่นั้นแหละ

เหตุผลเดียวที่ผมไปทำงานพาร์ทไทม์ก็คือไว้อวดตัวผมเอง “คนเก่า” ว่าไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงตัวผมอีกแล้วเพราะว่านั่นก็ฟังดูน่ารำคาญอ่ะนะ ส่วนเกรดสวยๆก็เป็นเหมือนของแถม

และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ผมคิดว่าตัวผมเองไม่ได้ทำอะไรที่ผมยิ่งใหญ่สมควรแก่การถูกเคารพใดๆเลยเพราะผมไม่ได้พากเพียรอย่างหนักเพื่อที่จะมุ่งหน้าสู่เป้าหมาย

อ่า ใช่แล้ว มารุ โทโมคาซุ เพื่อนซี้ที่ไว้ใจได้ของผมคนนี้ มันเป็นคนประเภทนั้นมากกว่าผมล่ะนะ

 

“โย่ อาซามูระ รุณหวัด”

“อ่า ซ้อมตอนเช้าเรอะ? มารุ”

 

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนเช้าภายในห้องเรียนของเราตามปกติก่อนที่โฮมรูมจะเริ่มราวๆสิบนาทีและมารุก็มานั่งด้านหน้าของผม

หมอนี่ดูทรงเป็นคนมีความรู้ที่ใส่แว่นและจัดทรงผมเฟี้ยวๆ และถ้าหากคุณมองแว่บแรกคุณก็จะบอกว่าไอ้หมอนี่มันเป็นคนอ้วนก็ได้ แต่ว่ารูปร่างภายนอกนั่นน่ะไม่ใช่อย่างที่ตาเห็นทั้งหมดเพราะเมื่อผมรู้ว่าร่างกายส่วนที่ปกปิดของเขานั้นไม่ใช่ไขมันแต่เป็นกล้ามเนื้อ ผมก็เกือบหงายหลังตกเก้าอี้

คนเรามันตัดสินจากภายนอกไม่ได้จริงๆ………….

 

 

“อ่าหะ ไม่มีวันไหนที่ไม่ได้ซ้อมหรอกนะ”

“ไอ้ชมรมนั่นมันเป็นพวกใช้แรงงานทาสรึยังไงนะ”

 

ความจริงแล้วมารุเป็นส่วนหนึ่งของชมรมเบสบอลโรงเรียน รูปร่างของหมอนี่ มันค่อนข้างเอื้อในการเล่นเป็นแคชเชอร์เลยทีเดียว

มารุถอดแว่นออกมาแล้วหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ซึ่งในนั้นก็มีแว่นตาอีกคู่หนึ่ง

ซึ่งมีไว้สลับตอนเล่นกีฬาและอีกคู่ไว้ใช้ตอนเรียน

 

“แล้วจะว่าไป ชีวิตใหม่เอ็งเป็นไงบ้างล่ะ?”

 

มารุไม่ลังเลที่จะเปลี่ยนหัวข้อคุย

แน่นอนว่าผมบอกเพื่อนที่ไว้ใจได้เรื่องที่พ่อของผมแต่งงานใหม่แล้วผมก็ได้ครอบครัวใหม่

พูดตรงๆเลยว่าผมแทบไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลยแต่สำหรับ มารุ โทโมคาสุ ที่มักจะได้นั่งใกล้ๆกันในชั้นเรียนแล้ว ความสนใจเกี่ยวกับ อนิเมะ และ มังงะ ของพวกเราค่อนข้างที่จะถูกโฉลกกัน ดังนั้นเราจึงกลายเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย

คุณอาจจะแปลกใจที่หมอนี่อยู่ในชมรมกีฬาแต่ก็เป็นโอตาคุด้วยในเวลาเดียวกัน

เห็นได้ชัดเลยว่าหมอนี่ติดพวกมังงะเบสบอลที่เป็นกระแสนิยม และ เกิดอยากลองเล่นเอง

และนั่นเองทำให้ผมรู้สึกอยากเอนเอียงไปเป็นโอตาคุบ้าง

เอ่อ ผมหมายถึงมันก็มีใช่ไหมล่ะ? พวกโอตาคุที่ได้รับอิทธิพลจากอนิเมะแล้วเริ่มไปยิมกันน่ะ

แต่ก็แน่นอนว่า ว่าหัวข้อที่เปิดมาเมื่อครู่คือความจริงที่ว่าผมได้ครอบครัวใหม่

 

“เป็นยังไงงั้นหรอ…….ให้พูดเป็นประโยคเดียวเลยก็…..มันต่างจากที่ชั้นจินตนาการไว้”

“นายได้น้องสาวใช่ไหมล่ะ หืม ว่าไงล่ะ? โอนี่จัง”

“ถึงจะเรียกว่าน้องสาวก็เหอะนะ….”

“ไม่รู้สึกตื่นเต้นเพราะว่าเป็นน้องคนละสายเลือดรึไง?”

“ชั้นไม่ได้มองเธอเป็นน้องสาวหรือน้องต่างแม่เลยด้วยซ้ำ…”

 

ผมพูดและหวนคิดถึงหน้าอายาเสะซัง

 

“แทนที่จะเป็นเป็นน้องสาวแต่กลับรู้สึกว่าเธอเป็น ‘ผู้หญิง’ มากกว่าน่ะ”

“พูดได้ฟังดูล่อแหลมมากเพื่อนยาก”

“ก็ไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไงแล้ว ชั้นไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอยังไงนี่หว่า”

“อืมๆ เข้าใจล่ะ ‘ผู้หญิง’ สินะ ให้เดาก็คงอยู่คนละระดับกับเด็กประถมที่อยู่ชั้นเดียวกันสินะ”

“เด็กประถม? เอ็งพูดเรื่องอะไร?”

“แล้วนี่เรากำลังพูดเรื่องน้องสาวแกอยู่ใช่ไหมเนี่ย?”

 

ผมควรจะเป็นคนสับสนมากกว่านะ เอ๊ะ! เอ่อ……เดี๋ยวนะ

ผมได้ยินมาในทีแรกคือเธอเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมหรือม.ต้น นั่นคือสิ่งที่โชว์ให้เห็นในรูปภาพที่ตาแก่เอาให้ดู ผมยังไม่ทันได้แก้ข่าวเรื่องนี้ให้ไอ้เจ้ามารุฟังเลยนี่หว่า….

 

“ปะ-เปล่า คือน้องสาวของชั้นน่ะ……..”

 

เธอไม่ได้อยู่ชั้นประถมแต่เป็นนักเรียนม.ปลาย และคงไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเองก็เรียนโรงเรียนนี้รวมถึงชั้นปีนี้ด้วยเช่นกัน ผมไม่รู้ว่าตัวเธอนั้นเรียนอยู่ห้องไหน

แต่ว่าเธอก็เป็นสาวสวย……ซึ่งถ้าพูดแบบนั้นออกไปมันก็จะกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของไอ้หมอนี่ไปเปล่าๆ มันไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจหมอนี่หรอกนะ

แต่เพราะว่าผมไม่อยากจะฉีกสัญญาที่มีต่ออายาเสะซังได้

ตัวผมมันเป็นผู้ชายที่จะไม่มีวันพูดพล่อยๆออกมาเด็ดขาดหากไม่จำเป็น

 

“น้องสาวของแกมีอะไรล่ะ?”

“น้องสาวของชั้น………เอ่อ แตกต่างจากที่จินตนาการไว้น่ะ ไม่เหมือนกับที่ได้เรียนรู้จากสาว 2D เลย”

“ในที่สุด แกก็ไม่สามารถแยกความเป็นจริงออกจาก 2D ได้แล้วสินะสหาย”

“อะไรของแกที่ว่า ‘ในที่สุด’ น่ะ? ทำให้ฟังดูเหมือนว่าตัวชั้นมันกำลังจะเป็นแบบนั้นมาโดยตลอดรึยังไง”

“มันก็คือความจริงใช่ไหมล่ะ?”

 

ผมรู้จักไอ้เจ้ามารุมากนานนับปีได้แล้ว ผมรู้ตัวดีว่าลิ้นของหมอนี่มันเป็นเหมือนดั่งใบมีดที่ตวัดกวัดแกว่งอย่างไร้เป้าหมายและไม่ลดละ

 

“ยังไงซะขอเปลี่ยนหัวข้อละกัน แกรู้จักคนที่ชื่อ อายาเสะ ซากิ ไหม?”

“หืม…. อืม…. ก็เคยได้ยินมาอยู่นะ”

 

และมารุก็หรี่ตาลง

เครือข่ายข่าวสารของพวกชมรมกีฬาค่อนข้างที่จะกว้างขวางเกินที่คุณจะจินตนาการได้

และเมื่อพูดถึงสาวๆ โดยเฉพาะที่มีความสวยระดับอายาเสะซังแล้วล่ะก็

เธอจะต้องกลายเป็นหัวข้อการซุบซิบที่ดุเด็ดเผ็ดร้อนอย่างแน่นอน

เนื่องจากผมไม่ได้สนใจข่าวลือ ผมจึงไม่ได้คิดมากกับเรื่องนี้

แต่ว่าก่อนหน้านั้นมารุกำลังจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับเด็กสาวที่ผมเคยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีตัวตนอยู่ด้วยให้ฟัง ถ้างั้นมันก็คุ้มค่าที่จะลองฟังสักหน่อยล่ะนะ

 

“อายาเสะซังหรอ? แล้วทำไมหรอ ข่าววงในเขาว่าอะไรกันบ้าง?”

“คือแกก็รู้ใช่ม้า ว่าเจ้าหล่อนน่ะเป็นคนที่สวยใช้ได้เลยใช่ไหมล่ะ?”

“งั้นไม่ดีกว่า ขอผ่าน”

“อาเร๊ะ!?”

“เอาล่ะ ในฐานะที่เป็นเพื่อนกับแกขอบอกแกไว้ก่อนนะ ว่าแกกำลังเสียเวลาและพลังงานไปเปล่าๆ”

“เดี๋ยวๆ อะไรของแกล่ะเนี่ย?”

“ชั้นไม่ได้สนใจที่จะไปยืนหยัดในเส้นทางความรักของคนอื่นอ่ะนะ แต่..”

“ตรูจำไม่เห็นได้เลยว่าไปขอคำแนะนำเรื่องความรักจากเอ็งตอนไหนวะพวก?”

 

ผมไม่รู้ว่าทำไมหมอนี่ถึงได้เกริ่นแบบนั้นมา ผมจึงรีบพูดขัดคอหมอนี่

 

“อืม…นี่ชั้นคิดผิดไปเรอะ? ชั้นคิดว่าแกกำลังเล็งๆอายาเสะซัง หรือ อะไรสักอย่างซะอีก”

“เอ็งบ้ารึเปล่า? ไม่มีทางที่โฉมงามอย่างเจ้าหล่อนจะมาชายตามองคนอย่างข้าหรอกเว้ย”

 

เธอเป็นเด็กสาวที่น่าสนใจราวกับว่าเป็นตุ๊กตาที่ประดิษฐ์ด้วยมือและมีสีผมบลอนด์ที่ดูน่าหลงไหล

ส่วนตัวผมเป็นผู้ชายประเภทที่ยืนมองตัวเองหน้ากระจกเพื่อที่จะได้รู้ตัวเองอีกครั้ง

ว่าไอ้หมอนี่มันเป็นคนที่ดูน่าเบื่อขนาดไหน

ผมถอนหายใจออกมาส่วนมารุก็ทำสายตามองมาเหมือนมีเรื่องจะบ่น

 

“ไม่ล่ะ จริงๆแล้วน่ะมันตรงกันข้ามเลย หากแกได้คบกับอายาเสะซังล่ะก็ คุณค่าของตัวแกเองก็จะเริ่มลดน้อยลงไปเรื่อยๆ”

“ฮ่าๆ มุขนี้ผ่านว่ะ เพื่อน “

“ไม่ได้ล้อเล่นเว้ย!”

“แล้วแกจะสื่ออะไรล่ะ?”

“ชั้นหมายถึงชั้นยอมรับว่าหล่อนน่ะสวย มีสไตล์แต่ก็มีข่าวลือบางอย่างที่เกิดขึ้นด้วย…”

 

มารุ พูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

 

“คือว่านะ ชั้นเองก็ไม่ได้เป็นพวกนินทาลับหลังอะไรใครหรอกนะเว้ย แต่ว่ามันก็อีกเรื่องนึงถ้าหากเพื่อนที่ชั้นไว้ใจได้เผลอใจไปหมายตาหล่อนเข้าน่ะ อย่างที่คนเขาว่าเอาไว้ว่า การที่เราไม่รู้อะไรจะดีที่สุด แต่ว่าครั้งนี้ชั้นปล่อยไปไม่ได้จริงๆว่ะ”

“งั้นแกช่วยเล่าข่าวลือนั่นเพิ่มเติมให้ชั้นฟังทีสิ”

 

แน่นอนว่าผมไม่ได้ตกหลุมรักอายาเสะซังแต่อย่างใด แต่การที่อธิบายอะไรก็ตามเกี่ยวกับเรื่องนี้มันจะเป็นการบังคับผมให้เปิดเผยความจริงที่ว่าตอนนี้เราได้กลายเป็นพี่น้องกันจริงๆออกไปและเนื่องจากมันน่ารำคาญ ผมก็แค่ปล่อยให้หมอนี่มันเข้าใจผิดและรับฟังหมอนี่ต่อไป

จากนั้น มารุ ชำเลืองมองซ้าย ขวา หน้า หลัง อย่างรวดเร็วและเอาหน้ามาใกล้ๆผมและกระซิบว่า

 

“อายาเสะซังน่ะแกรู้ไหม? คือแบบเห็นได้ชัดเลยว่าเจ้าหล่อนกำลังทำเรื่องอย่างว่าน่ะ…….แบบว่า ‘ขายตัว’ น่ะ…………..”

“หา???”

“ก็แบบว่าผมบลอนด์ เจาะหู แถมเจ้าอารมณ์ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้แถมยังเป็นสาวแกลในโรงเรียนที่มีระดับแบบนี้อีกด้วยและที่โดดเด่นที่สุดก็คือ บรรยากาศที่น่าเบื่อหน่ายของเธอ มีแม้แต่พยานที่เคยเห็นว่าตัวหล่อนออกมาจากตึกที่น่าสงสัยหรือไม่ก็โรงแรมแถวๆนั้นด้วยนะเว้ย”

“หา? ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลย”

 

ผมไม่ได้ปฏิเสธหรือยอมรับมันได้แต่พยักหน้าตามเจ้ามารุไปเท่านั้น

ทำไมไอ้เรื่องพรรณนี้ถึงได้โยงไปหาเธอได้เพียงเพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเธอกันล่ะ?

ผมที่ได้พูดคุยกับเธอสองสามครั้งก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าตัวเธอจะเป็นคนที่ทำอะไรแบบนั้น

แต่ตัวผมก็ยังไม่รู้จักตัวเธอดีพอที่จะปฏิเสธข่าวลือนี้ให้ชัดเจนเหมือนกัน….

 

“มารุ ชั้นแค่อยากจะบอกแกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะไปเชื่อคำพูดของคนอื่น  เดิมทีแกมันก็เป็นคนที่ชอบติดกับข่าวลือพรรณนี้อยู่แล้วซะด้วยสิ”

“มีเพื่อนในชมรมเบสบอลของชั้นไปสารภาพรักกับหล่อนมาแล้วเฟ้ย”

“เห….ถึงแม้ว่าทุกคนพยายามจะหลีกเลี่ยงเธอก็ตามงั้นเรอะ?”

“ชั้นหมายถึงข่าวลือน่ะมันก็เป็นแค่ข่าวลือ ส่วนของภาพลักษณ์ก็ส่วนภาพลักษณ์ตัวเธอน่ะเป็นที่นิยมโครตๆ”

“อ่าฮะ”

“แล้วไอ้หมอนั่นก็ได้ยินจากปากจากเจ้าตัวเลยด้วย”

“???”

“ก็เป็นอย่างที่ข่าวลือนั่นแหละ หล่อนบอกว่า ‘ชั้นน่ะไม่ต้องการคบหากับใครหรอกนะ’”

 

มารุพยายามทำเลียนแบบวิธีพูดของเธอที่เขาได้ยินมาจากการที่คนอื่นเล่าให้ฟัง

เห็นได้ชัดว่าไอ้เจ้ามารุเองก็ไม่ได้มีความประทับใจอะไรจากตัวอายาเสะซัง

 

“และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย คนในชมรมอื่นๆที่เคยไปสารภาพกับเธอก็พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันหมด”

 

ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดมาทั้งหมดคือความจริงแน่นอน

แล้วข่าวลือพวกนี้เป็นเรื่องจริงรึเปล่า? ถ้าเป็นอย่างนั้น อากิโกะซัง และ ตาแก่รู้เรื่องรึเปล่า?

แล้วในกรณีนี้ผมก็ควรจะรายงานเรื่องนี้ดีไหมนะ?

ไม่สิ ไม่ควรทำแบบนั้น ผมไม่ควรเชื่อข่าวลือที่ไม่มีมูล หรือ ข้อพิสูจน์ใดๆเลย

และในขณะเดียวกัน ถึงแม้ว่าข่าวลือนี้จะเป็นความจริงแต่ผมก็บอกเธอไปไม่ได้หรอก

หากมีการจ่ายเงินเพื่อที่จะออกเดทกันจริงๆแล้วล่ะก็ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะไปกังวลเกี่ยวกับคนที่เต็มใจที่จะจ่ายเงินและเต็มใจรับเงินทั้งสองฝ่ายนี่นา

แน่นอนว่าตอนนี้อายาเสะซังเป็นครอบครัวของผมไปแล้ว แต่ถึงแม้ว่าข่าวลือนี้จะเป็นความจริงแต่ผมก็ไม่คิดจะบอกเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้นผมคงจะยิ่งเสียใจหากรู้ว่ามีใครบางคนบังคับให้เธอทำอย่างนั้น

 

“แล้วอาซามูระ แล้วไหนไพ่ของแกล่ะ?”

“แกพูดเกี่ยวกับอะไร?”

“ก็ชั้นเปิดไพ่ในมือชั้นให้แกดูหมดแล้วไง ตอนนี้ก็ตาแกแล้ว ทำไมจู่ๆถึงเอ่ยถึง อายาเสะ ขึ้นมาล่ะ?”

“อืม ชั้นจะปล่อยให้มันขึ้นอยู่กับจินตนาการของแกไปก็แล้วกันนะ”

“อ้าว เฮ้ย! อย่าทำงี้ดิเพื่อน ทิ้งกันไว้กลางทางเฉย”

“ก็ที่ไม่บอกเพราะไม่อยากบอกนั่นแหละ”

 

นี่คือข้อดีสำหรับตัวของ มารุ โทโมคาสุ หมอนี่รู้ดีว่าเมื่อไหร่ควรหยุด

ดวงตาของผมเหม่อลอยออกไป จ้องมองเข้าไปในกระจกบานหน้าต่างข้างๆตัวผม

ภาพของกระจกสะท้อนใบหน้าของผมที่เอามือมาค้ำเอาไว้อยู่ในขณะที่ความคิดของผมล่องลอยถึงเรื่องอายาเสะซัง

ผมดีใจมากที่เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันเพราะถ้าหากว่าเธออยู่ล่ะก็ ผมคงไม่สามารถมีกะจิตกะใจจดจ่อไปกับการเรียนได้