Gimai Seikatsu (ชีวิตใหม่กับน้องสาวป้ายแดง) - ตอนที่ 17: 12 มิถุนายน (วันศุกร์) [2]

ผมอาบน้ำก่อนเป็นคนแรก หลังอาบเสร็จผมจึงเติมน้ำร้อนใหม่ไว้

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็อ่านหนังสือบนเตียงในห้องนอน

แน่นอนว่ายังมีการบ้านของโรงเรียนที่ต้องทำแต่ไม่ต้องรีบเพราะยังเหลือวันเสาร์-อาทิตย์

ระหว่างที่ผมทำงาน เมื่อวานก็ได้ไลท์โนเวลที่มีสาวๆ อยู่เต็มปก

….ผมว่าหนังสือเล่มนี้แอบแหวกแนวไปหน่อยแต่ดูน่าสนใจทีเดียว….

….แต่ตัวพระเอกจำเป็นต้องไปเที่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นทุกคนด้วยรึ…ทว่า…หนังสือล่วงใส่หน้าผม

 

“โอ้ย!”

 

อันที่จริงผมรู้สึกตกใจจนหัวใจเต้นแรง

 

“เฮ้อ…บางทีเราก็ควรนอนได้แล้ว”

 

ทราบเลยว่าร่างกายผมหมดแรงแล้ว

พอมองดูเวลาก็ยังไม่ดึกขนาดนั้น โดยปกติตาแก่น่าจะกลับมาแล้วเวลานี้แต่ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ ตาแก่อาจจะดื่มกับเพื่อนร่วมงานก็ได้ หวังว่าจะกลับทันขบวนสุดท้ายนะ

คลิก จู่ๆ ไฟห้องก็ดับ

ไฟห้องเปลี่ยนเป็นโหมดกลางคืน มองเห็นแสงสีส้มจางๆ เข้ามาในห้องผ่านช่องประตูเล็กๆ ที่เปิดออกมา จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุม มีคนเข้ามาในห้องของผมซึ่งเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากอายาเสะซัง ผมนึกว่าจะเป็นโจรที่สุ่มเข้าอพาร์ทเมนต์เสียอีก

แต่ทำไมต้องมาห้องผมด้วยล่ะ? ไม่เห็นต้องปิดไฟเลย

บางทีอาจง่วงนอนจนจำห้องตัวเองผิดก็ได้?

‘นี่ห้องผมนะ’ ผมกะจะพูดคำนั้นแต่ก็ต้องกลืนกลับไป

 

“อาซามูระคุงตื่นอยู่รึเปล่า?”

 

ผมได้กลิ่นสบู่หอมหวานจากอายาเสะซังขณะที่เดินมาหาผมและพูดคำนั้น

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องตกใจเพราะผมมีประสบการณ์หลายครั้งแล้ว

เธออาบน้ำเป็นคนสุดท้าย

เธอนอนเป็นคนสุดท้าย

ใช่ อายาเสะซังเป็นคนเลือกเองแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะเข้ามาคุยกับผมอย่างนี้ อย่างเช่นตื่นมากลางดึกเข้าห้องครัวเพื่อดื่มน้ำสักแก้วแล้วเดินไปชนเธอที่ใส่ชุดนอนอยู่….แน่นอนว่ามันค่อนข้างตื่นเต้นสำหรับเด็กม.ปลายอย่างผมอ่ะนะ แต่อายาเสะซังที่กำลังเข้าใกล้ผมมันไม่ใช่อย่างนั้น

ผมได้ยินเสียงเสื้อผ้าถูกันตามด้วยเสียงเสื้อตกพื้น ชัดเจนเลยว่าเธอกำลังถอดเสื้ออยู่

ไฟด้านหลังประตูมืดสนิทจึงแต่พอมองเห็นลางๆ ถึงจะเห็นไม่ค่อยชัดแต่สิ่งที่ชัดเจนมีเพียงโครงร่างของอายาเสะซังเท่านั้นที่จดจำเข้าไปยังรากสมองผมอย่างน่าประหลาด

ยิ่งเธอเข้าใกล้เท่าไหร่ ผมก็เห็นหน้าอกที่หล่อเลี้ยง เอวที่โค้งมน แขนที่เรียวยาวที่ยื่นออกมาจากไหล่เปลือยได้มากยิ่งขึ้น

หรือง่ายๆ ก็คืออายาเสะซังใส่เพียงชุดชั้นใน

ทุกครั้งที่ย่างก้าว สายตาของผมจับจ้องไปที่เอวของเธอที่ขยับไปมา

 

“นี่ อาซามูระคุง ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”

 

อายาเสะซังเข้าใกล้เตียงมากขึ้นและหยุดอยู่ไม่กี่ก้าว

 

“คุยงั้นเหรอ….”

 

ผมกล่าวด้วยเสียงสั่นเทา

พออายาเสะซังก้าวครั้งสุดท้าย เธอวางมือไว้ข้างเอวผม ก้มมองและสบตากัน

 

“นายช่วยซื้อตัวฉันได้ไหม?”

 

อายาเสะซังบอกผมใกล้พอที่จะได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ

ผมมองเห็นใบหน้าของอายาเสะซังด้วยแสงจากเพดานอ่อนๆ

 

“ห๊ะ….?”

 

วินาทีนั้นหัวผมโล่งสนิท

อะไรวะเนี่ย อายาเสะซังพูดว่าอะไรนะ?

สีหน้าของอายาเสะซังอยู่ภายใต้แสงสลัวๆ จนแทบมองไม่เห็น เธอส่ายหัวและพูดว่า

 

“นี่ คิดว่าไง?”

“ห…หมายถึงอะไร?”

“ก็อย่างที่บอกไง ฉันถามว่าฉันซื้อตัวนายได้รึเปล่าหรือก็คือขอแลกด้วยเงินได้มั้ย?”

“……”

“เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น ฉันเข้าใจแล้วว่าร่างกายของฉันดีพอที่อยู่ในสายตานาย….และนายไม่จำเป็นต้องทำจนจบก็ได้ ทำเท่าที่ต้องการเลย”

 

 

“เดิ๋ยวๆๆ….”

“ด้วยเหตุนั้นพอใช้ความมีเหตุผลแล้ว ฉันถึงมาที่นี่ไง”

 

เธอเรียกนี่ว่าความมีเหตุผลเนี่ยนะ?

 

“ฟังฉันนะ”

“อื้ม ได้สิ”

 

ทั้งเหตุผลและความมีเหตุผลของผมดูเหมือนจะตกลงนรกไปซะแล้วแต่ผมแทบจะจัดการตัวเองไม่ได้เลย

 

“พวกเราเป็นเด็กม.ปลายแล้วใช่ไหม?”

“….ใช่”

“แสดงว่านายเข้าใจใช่ไหมว่ามีเรื่องน่าอึดอัดใจที่ไม่สามารถทำด้วยตัวคนเดียวได้น่ะ?”

 

เรื่องน่าอึดอัดใจที่ไม่สามารถทำด้วยตัวคนเดียวได้

เธอจะหมายถึงอวัยวะเพศชายและอวัยวะเพศหญิงใช่ไหม?

น่าจะใช่นะ….ไม่สิ มันไม่มีประโยชน์ที่จะปฏิเสธแล้วเพราะผมไม่ใช่พ่อพระแม่พระเป็นแค่เด็กนักเรียนม.ปลายธรรมดาคนหนึ่งที่ไร้ความหมายแต่ไม่คิดเลยว่าจะได้คุยเรื่องนี้กับผู้หญิงอายุราวเดียวกัน

 

“ตอนนี้เราอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันแล้ว ก็มีโอกาสที่เราพลาดท่าโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้”

“ผมไม่คิดอย่างนั้นนะแต่ก็อาจเป็นไปได้”

“แต่ฉันคิดอย่างนั้นนะ ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาและเราเข้าใจกันตั้งแต่แรกจนทำด้วยกันเป็นประจำ มันจะไม่เป็นประโยชน์แก่กันและกันเหรอ?”

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ…”

“ก็เพราะอาซามูระคุงยกย่องอาหารของฉันไง….”

 

ผมรู้สึกหัวหมุนไปหมดที่เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ไหงจู่ๆ ถึงพูดเรื่องอาหารเย็นกันล่ะ

 

“….ตอนนั้นฉันคิดว่าถ้าได้เงินค่าอาหารจากอาซามูระคุง ฉันก็สามารถหาเงินได้โดยไม่ต้องทำอะไรมาก”

“นั่นก็ดูดีหนิ”

 

ผมก็เคยคิดเรื่องนั้นเหมือนกัน ในขณะนั้นเอง อายาเสะซังดูเหมือนจะมาถึงจุดเสียเปรียบในการตกลงหลายๆ อย่าง

 

“ถึงจะไม่ได้เสียตังเยอะแต่น่าจะลดค่าใช้จ่ายของฉันให้เหลือน้อยที่สุดได้อ่ะนะ”

“ก็ฟังดูเป็นความคิดที่ดีหนิ”

 

ถึงกระนั้นอายาเสะซังกลับส่ายหัว

 

“ฉันไม่อยากหาเงินจากทางนั้นหรอกเพราะจะได้มากเกินจนทำให้การ give&take มันไม่เท่าเทียมกัน แต่ยังไงฉันก็อยากได้เงิน ดังนั้นเลยคิดว่าจะหาสิ่งที่คุ้มค่าพอที่จะได้เงินคืนรึเปล่า”

“เธอกำลังจะบอกว่าระหว่างที่หางานรายได้สูงเธอตัดสินใจจะทำงานกลางคืนกับคนในครอบครัวใช่ไหม?”

 

อายาเสะซังพยักหน้า

ความคิดของเธอเข้าขั้นจุดอันตรายแล้ว

 

“ถ้าทำจริงๆ มันอาจจะกระอักกระอ่วนหน่อยๆ แต่ถ้าเทียบระหว่างคนแปลกหน้ากับอาซามูระคุง ดูเหมือนอาซามูระคุงจะสบายใจกว่าและมั่นใจว่าถ้าทำจนสุดทางแล้วก็จะจบลงด้วยการคุมกำเนิดอยู่ดี”

 

แสดงว่าเธอเคยคิดจะทำกับคนแปลกหน้าด้วย

 

“การที่ทำแบบนี้ฉันจะไม่รู้สึกแย่ที่ร้องขอมากเกินไปน่ะ”

 

ผมได้ยินเสียงบางอย่างแวบเข้ามาในหัว ผมดันตัวเองขึ้นและเอื้อมมือออกไป

ไหล่ของเธอนั้นสั่นกลัว

พอเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นความรู้สึกผิดได้เติมเต็มบนหน้าอกของผม ระหว่างนั้นเองผมค่อยๆ ขยับปากอย่างช้าๆ

 

“ผู้หญิงประเภทนั้นน่ะผมโคตรเกลียดเลย อายาเสะซัง”

“เอ๊ะ….”

 

ผมล่ะเกลียดการพูดส่อเสียดและการพูดจาว่าร้าย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรผมไม่ต้องการที่จะว่าร้ายคนอื่นด้วยคำพูดแบบนั้น และมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บเหมือนกันเมื่อคิดที่จะพูดอย่างนั้น

แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือการหยุดคุกคามของอายาเสะซัง ณ ตอนนี้

ผมนึกถึงใบหน้าตาแก่กับอากิโกะซัง

หลังจากที่ตาแก่ผ่านอดีตที่ถูกภรรยาหักหลังและรู้สึกหดหู่กับมันแล้วจะให้ผมปล่อยผ่านไปง่ายๆ เลยงั้นเหรอ? ไม่อยู่แล้ว ผมรู้สึกโล่งอกด้วยซ้ำเมื่อได้เห็นหน้าพ่อยิ้มแย้มและคอยซัพพอร์ตพ่อจนถึงวันนี้

สำหรับอากิโกะซัง ผมไม่รู้ว่าเธอผ่านอะไรมาบ้างแต่อาจมีปัญหากับสามีคนเก่าเลยเป็นเหตุที่หย่าร้างกัน อย่างไรก็ดี ตอนนี้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้ว

ถ้าผมทำตามความคิดแบบนั้น คำขอของอากิโกะซังและสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นกลับทำให้พ่อแม่ของเราโชคร้ายอีกครั้ง ผมก็มิอาจยอมรับได้

เราเคยบอกว่าไว้จะไม่คาดหวังอะไรจากกัน

เราได้สร้างจุดยืนเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันและรักษาระยะห่างนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

ดังนั้นความรู้สึกของผมจึงเกิดเพราะความคาดหวังให้อายาเสะซังไม่ทำอย่างนั้น และในอีกแง่หนึ่งคือผมผิดสัญญา

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงความตั้งใจแรกแล้วกลับเป็นอายาเสะซังทำซะเอง

 

“อย่างที่นายบอกไมใช่เหรอว่าใช้หน้าตาเป็นอาวุธน่ะ?”

 

ผมไม่รู้ว่าทำไมอายาเสะซังถึงอยากเป็นอิสระขนาดนั้น ถึงแม้เธอไม่อยากถูกดูหมิ่นว่าเป็นผู้หญิงแต่สิ่งที่เธอทำนั้นกลับตรงข้ามกันเลย

ตามที่อายาเสะซังกล่าวไว้ว่าหลักอุปสงค์อุปทานอาจเชื่อมโยงกัน

ได้ยินมาว่าการเดตแบบมีค่าตอบแทน*และทำงานกลางคืนเป็นเหมือนกิจกรรมชั่วคราว และสังคมถือว่าคนที่ทำนั้นทำเพื่อเงินด่วนแต่ก็มีผู้หญิงที่มีการศึกษาสูงลงเอยที่จะทำเช่นนั้น

 

*(TL note: 援助交際 (Enjo-kōsai) ในที่นี้ผมแปลได้ว่า ‘การเดตแบบมีค่าตอบแทน’ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เลยอ่ะครับ ถ้ามีคำสวยๆ สามารถพิมพ์ลงคอมเม้นได้นะครับ)

 

ซึ่งไม่แปลกสำหรับพวกเธอที่จะคิดแบบเดียวกับอายาเสะซัง ณ ตอนนี้

อย่างไรก็ตาม มันดูง่ายเกินและขัดกับความเชื่อมั่นของเธอเอง

น่าเสียดายที่ผมไม่ชอบคนที่ปล่อยความขัดแย้งนั้นไว้เพราะมันเป็นความขัดแย้งที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่สนหรอกแต่นี่มันเป็นคนในครอบครัว ในฐานะพี่ชาย ผมไม่สามารถทิ้งเธอไว้ตามลำพังได้จริงๆ

ผมจึงเอาผ้าเช็ดตัวคลุมบ่าเธอเพื่อไม่ให้เธอหนาว

 

“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมหมายถึงไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิงมันก็ไม่มีความหมายหรอกนะ”

“ต-แต่มันอาจเป็นตัวเลือกถ้าฉันเป็นผู้ชายก็ได้นะ เลยเป็นเหตุผลที่ฉันหาเงินด้วยอาวุธของฉันโดยไม่จำเป็นต้องเป็นผู้หญิงก็ได้”

 

แสดงว่าอายาเสะซังจะทำเหมือนกันถ้าเป็นน้องชายด้วยงั้นเรอะ?

ช่วงเวลานั้น ผมจินตนาการถึงอายาเสะซังกับรูปร่างผู้ชายสวมชุดบางๆ และมองมาที่ผมบนเตียงจนเกือบคิดว่าอาจเป็นของจริง ผมจึงสลัดภาพจินตนาการนั้นออกจากหัวอย่างรวดเร็ว

 

“อย่ามาล้อเล่นนะ”

“ข-ขอโทษ”

 

อายาเสะซังแสดงสีหน้าหดหู่อาจเป็นเพราะผมเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผมรู้สึกวิตกกังวลและเสียใจกับรูปร่างหน้าตาเธออย่างบอกไม่ถูก ยิ่งผมรู้จักเธอมากเท่าไหร่ผมยิ่งรู้ว่าเธอนั้นตรงข้ามกับข่าวลือทั้งหมดเลย ซึ่งเธอก็เกือบทำตามข่าวลือนั้นเช่นกัน และตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าเธอพร้อมที่จะทำทุกอย่างกับความอยากของเธอ

ผมดีใจนะ

ดีใจจริงๆ ที่ลองกับผมเป็นคนแรก….

 

“ผมหวังว่าเธอคงเข้าใจนะ ยังไงผมยินดีจะจ่ายค่าอาหารให้อายาเสะซัง….โดยไม่มีค่าตอบแทนใดๆ แต่มันมีปัญหาอยู่ข้อหนึ่ง”

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมคิดว่ามันอาจเป็นวิธีแก้ปัญหาที่อาจไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่

 

“ปัญหาเหรอ…?”

 

อายาเสะซังเอียงคออย่างสงสัยเล็กน้อย

 

“ถ้าเราใช้เงินแลกเปลี่ยนกันในครอบครัว รายได้ของบ้านเราจะไม่เพิ่มขึ้น”

“….หมายถึงอะไร?”

“พ่อแม่เรายุ่งเกินกว่าจะไปซื้อของได้ตลอดเวลาไง เว้นแต่ของจำพวกเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงกับของใช้อิเล็กทรอนิกส์ ดังนั้นเราต้องประหยัดเงินทุกเดือนเพื่อซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ไงล่ะ”

“จริงด้วย….”

“และผมยังทำงานพาร์ทไทม์อยู่ ถ้าจะจ่ายก็จ่ายค่าอาหารให้อายาเสะซังได้แน่นอน แต่ลองคิดดูดีๆ ถ้าผมดันหยุดทำงานเพราะล้มป่วยและไม่ได้เงินเดือนขึ้นมาล่ะก็ อายาเสะซังก็จะไม่ได้เงินเหมือนกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าอายาเสะซังจะหยุดทำอาหารด้วยใช่ไหม?”

 

พอผมพูดไปเรื่อยๆ อายาเสะซังดูท่าแปลกใจ

 

“ยังไงแหล่งรายได้ของอายาเสะซังก็มาจากภายในครอบครัว ซึ่งไม่แน่ว่าเธอจะได้เงินคุ้มค่าพอที่ทำงานหนักมาขนาดนี้รึเปล่า”

“ก็จริง….ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย”

“แน่นอนว่าการได้เงินจากครอบครัวมีข้อดีอยู่บ้างเพราะมันยากที่จะถูกโกง ถ้าออกไปข้างนอกเพื่อหาเงินก็ต้องระวังว่าจะไม่ได้เงินน้อยกว่าที่ควรได้รับ แต่ผมยังคิดว่ามันดีกว่าที่จะขอค่าแรงเป็นรูปธรรมแม้ว่าจะไม่ได้สูงมากก็ตาม”

 

อายาเสะซังนิ่งเงียบ

อาจจะคิดเกี่ยวกับคำพูดของผมก็ได้

 

“นั่นคือคำแนะนำทั้งหมดของผมแล้วล่ะนะ ยังไงผมก็จะหาพาร์ทไทม์รายได้สูงต่อ ไม่ใช่อะไรแบบนี้”

“อื้ม….ขอโทษด้วยนะ”

“ไม่เป็นไร”

 

ผมรับคำขอโทษจากอายาเสะซังไว้

ไม่มีเหตุผลที่จะอธิบายให้เธอฟังอีกต่อไปเพราะเธอได้เห็นความผิดพลาดกับหนทางของเธอแล้ว

 

“แต่เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”

“เอ๊ะ?”

“เอาตามตรงผมไม่คิดว่าอายาเสะซังจะเป็นคนแบบนี้หรอก”

“นั่น…ฉันก็ด้วย”

“ผมว่าเหตุการณ์นี้เกิดจากผมไม่ค่อยเข้าใจอายาเสะซังเลย เลยเป็นเหตุที่ว่าผมต้องรู้จักมากกว่านี้”

“….ใช่ ฉันไม่ชอบพูดถึงเรื่องในอดีตน่ะ เพราะมันจะกวนใจอาซามูระคุงแทน”

 

อายาเสะซังหลับตาครุ่นคิดและถอนหายใจออกมาและเริ่มเล่าความทรงจำของเธอ

เป็นเหตุการณ์เมื่อสมัยเธอยังเป็นเด็กอยู่

 

 

 

คุณพ่อของอายาเสะซังได้รับการเล่าขานว่าเป็นผู้ประกอบการยอดเยี่ยมคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณพ่อของเธอถูกเพื่อนๆ หักหลังจนบริษัทต้องล้มละลาย เขาจึงกลายเป็นคนเกลียดชังและทุกข์ทรมานกับปมด้อยและเริ่มเว้นระยะห่างจากภรรยากับลูกสาวของเขา

 

“ปมด้อย?”

“พอมองย้อนกลับไปคุณพ่อเป็นคนขี้อิจฉาน่ะ คุณแม่ชอบเล่าตลอดว่าตอนเรียนจบม.ปลาย คุณแม่จะเลี้ยงชีพกับธุรกิจสถานบันเทิงยามค่ำคืนเท่านั้น แต่เมื่อได้ยินชื่อเสียงจากเพื่อนร่วมงานของคุณแม่แล้วดูเหมือนจะเป็นที่โด่งดังมากนะ”

“ก็อากิโกะซังเป็นคนพูดเก่ง ดูร่าเริงตลอดเวลาเลย”

“ใช่…ฉันคิดว่าคุณพ่อเป็นคนใจดีเสมอมาแต่หลังจากโดนเพื่อนหักหลัง คุณพ่อก็เปลี่ยนไป”

 

บางครั้งคุณพ่อของเธอจะห่างเหินกับครอบครัวและใช้เวลากับผู้หญิงอื่น นั่นหมายความว่าเขาไม่มีความรักต่ออายาเสะซังและอากิโกะซังอีกต่อไป และเนื่องจากเขาเลิกให้เงินกับครอบครัวทำให้อากิโกะซังไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจ่ายเงินทั้งหมดที่อายาเสะซังต้องการ ซึ่งทำให้เธอไม่พอใจกับคุณพ่อของเธอ

นอกจากนั้นยังมีเรื่องที่ว่าตั้งแต่ที่ภรรยาของเขาทำงานที่ธุรกิจสถานบันเทิงยามค่ำคืน ซึ่งเขาสงสัยมาตลอดว่าภรรยาของเขาอาจมีผู้ชายอีกคน

 

“ยังไงฉันก็ไม่คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องดีที่จะให้คุณแม่ลำบากใจ”

 

นั่งคงเป็นสาเหตุที่อายาเสะซังไม่ชอบภาพลักษณ์ผู้หญิงที่ถูกดูหมิ่นสินะ

 

“มันเป็นอย่างนี้นี่เอง”

 

อายาเสะซังมองมาที่ผมอีกครั้ง

 

“อาซามูระคุง?”

“อ่า คือผมแค่คิดว่าเราสองคนเหมือนกันเลย”

“ครอบครัวอาซามูระคุงด้วยเหรอ?”

“ใช่ พ่อของผมเป็นโรคกลัวผู้หญิงมาสักพักแล้ว ผมยังตกใจเลยที่ตาแก่นั่นตัดสินใจแต่งงานอีกครั้ง ต้องขอบคุณอากิโกะซังมากนะ”

“โรคกลัวผู้หญิง? คุณพ่อเลี้ยงเนี่ยนะ?”

“ใช่”

“อย่างงั้นเหรอ….”

 

แสดงว่าเธอก็ด้วยเหรอ?

ผมได้ยินเสียงเธอพึมพำแต่ผมตัดสินใจทำเป็นไม่ได้ยิน

อื้ม นั่นเป็นสาเหตุที่เขาอยู่ห่างจากแม่นิดหน่อยสินะ….อายาเสะซังพึมพำ ทำให้รู้เลยว่าผมรักษาระยะห่างจากอากิโกะซัง

 

“พวกเราเหมือนกันจริงๆ ด้วย”

“ใช่แล้ว”

“แม้แต่ส่วนแย่ๆ ก็เหมือนกัน”

 

ผมยิ้มเจื่อนที่ปฏิเสธคำพูดนั้นไม่ได้

 

“ยังไงก็ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ ในฐานะพี่ชายกับน้องสาว”

“…ในฐานะพี่ชายกับน้องสาว?”

“ก็ใช่ไง”

 

อายาเสะซังผุดยิ้มออกมาและถอดผ้าเช็ดตัวออกจากบ่าเธอ

 

“หลังจากนี้ไปขอฝากตัวด้วยะ อาซามูระคุง”

“เช่นกันนะ อ๊ะ ถ้าไม่รังเกียจเธอจะเรียกผมว่า ‘นี่ซัง’ ก็ได้นะ”

“ไม่เกิดขึ้นหรอก”

“เอ๊ะ….”

 

น่าอายจัง แต่ไม่ต้องรีบร้อนเพราะเราจะเป็นพี่น้องกันอีกยาวนาน

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเรียกไปกว่าอาซามูระคุงแล้วล่ะนะ”

 

อายาเสะซังวางผ้าเช็ดตัวลงบนเตียงและเดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้ม

 

“ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก”

 

คำพูดนั้นกระแทกหน้าผมราวกับลดหายใจอุ่นๆ

หลังจากนั้น วันเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกันกับน้องสาวป้ายแดงก็เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

――――――――――――――――――――――――――――――

สามารถติดตามการอัพเดตได้ทางเพจ : Launchmind