ด้วยการการกระทำทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าผมจึงถูกจุ่โจมไปด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียเหมือนรอดผ่านไปอีกวัน น่าเสียดายที่มันไม่ใช่เรื่องราวสมบูรณ์พูนสุขแต่อย่างใดแต่กลับเป็นความจริงที่แสนอันโหดร้าย

ตอนนี้คนเขียนคงเห็นว่าเหตุการณ์ในวันนี้น่าจะเพียงพอสำหรับหนึ่งวันแล้วและข้ามไปวันถัดไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็น่าเศร้าที่วันนี้ผมนั้นยังไม่ได้รับการปล่อยตัวหลังจากผ่านเหตุการณ์เข้มข้นอันแรกมา

ทั้งความรู้สึกของอายาเสะซังและความรู้สึกของผมก็ถูกมองข้ามไปอย่างสมบูรณ์แบบเนื่องจากพวกเราถูกบังคับให้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง

และแล้วก็ถึงช่วงของคาบวิชาพละ วันนี้ในคาบแรกเป็นการฝึกซ้อมแข่งเทศกาลกีฬาบอลอีกครั้งที่สนามเทนนิส อย่างไรก็ตาม มันก็มีจุดแปลกจุดหนึ่งที่ต่างจากครั้งที่แล้ว

 

“ย้าาาาาาาาาาก!”

“มายะ ตีสูงไปแล้วนะ”

 

จากสนามใกล้ๆ ผมได้ยินเสียงนาราซากะซังส่งเสียงกรี๊ดสูงปรี๊ดพร้อมกับตอบโต้ความเย็นชาจากนักเรียนหญิงคนหนึ่ง มีเพียงเธอคนนี้เท่านั้นที่ปัจจุบันกลายเป็นน้องสาวต่างแม่ของผมที่รู้จักเป็นอย่างดี

พอเทียบกับครั้งที่แล้วตอนที่เธอพิงรั้วเหล็กฟังเพลง—หรือฟังสื่อการสอนอยู่ ตอนนี้อายาเสะซังกำลังตีเทนนิสกับนาราซากะซัง

ผมไม่รู้ว่าอะไรไปกระตุ้นให้เธออยากเล่นจริงๆจังๆกับเพื่อน แต่ตอนนี้เธอกำลังใส่ชุดพละและแสดงฝีมือด้วยไม้เทนนิส

 

“——ยยยย………มูระ”

 

เธอมีผมสีบลอนด์ยาวมัดม้วยด้วยผ้าผูกผมและไว้ผมหางม้าที่ปลิวไสวไปกับการเคลื่อนไหว

แขนเปล่าที่เผยให้เห็นอย่างเด่นได้ชัดเฉกเช่นเดียวกับต้นขาของเธอ ในระหว่างที่เธอส่งบอลได้อย่างเฉียบขาดกล้ามเนื้อของเธอก็กระชับขึ้นทุกย่างก้าวเผยให้เห็นการขยับที่ไม่มีความจำเป็น

 

“—เฮ้ยยยยย…มอง…อยู่…ซามูระ”

 

มือสมัครเล่นอย่างผมคงแยกไม่ออกว่าเธออยู่ในระดับเบื้องต้นหรือเข้าข่ายเป็นมือโปรกันแน่ แต่เธอก็ได้รับความสนอกสนใจจากผู้คนรอบข้างเป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าตั้งแต่ที่ผมมองดูเธอคงไม่ใช่แค่ผมหรอกที่จะกล้าพูดแบบนั้นแต่ผมว่าการจับทั้งชายทั้งหญิงมาเรียนพละด้วยกันนั้นมันทำให้สติเตลิดไปเลย

ผมพยายามที่จะละสายตาแต่ฝีมือการเล่นของเธอนั้นช่างมีเสน่ห์จนผมอดไม่ได้ที่จะจ้อง—

 

“เห้ย อาซามูระ!”

“เอ๊ะ?…ว้า!”

 

เสียงที่มาจากความโกรธจัดของเพื่อนผม ผมจึงเห็นเงากลมๆเข้าใกล้หางตาและเมื่อผมง้างไม้เทนนิสไว้ตรงหน้าลูกเทนนิสก็พุ่งเข้าใส่ ผมจึงเหวี่ยงไม้แล้วโดนฟาดเข้าหน้าผากอย่างจัง

 

“นายมองอะไรอยู่ฟะนี่ไม่ใช่ลูกเบสบอลนะเห้ย โดนฟาดแบบนั้นมันอันตรายนะ”

 

นักเรียนที่วิ่งมาหาผม—เจ้าเพื่อนมารุ โทโมคาซุหยิบลูกเทนนิสตรงเท้าของผมและเอาไม้เทนนิสแตะไหล่ผมเบาๆ มัวแต่ทำเป็นเก๊กนะ เจ้าบ้านี่

จะว่าไปถ้าหากสงสัยว่าทำไมเจ้ามารุถึงอยู่ที่นี่ได้ทั้งๆที่เล่นกีฬาอื่นอยู่แล้ว ก็เพราะว่าผู้เล่นฟุตบอลได้ขอสัญญาใช้สนามฝึกซ้อมครั้งสองครั้งเลยทำให้มาเล่นที่นี่แทน

แน่นอนว่ามันก็มีข้อจำกัดที่จะสามารถเล่นที่นี่ได้แต่แทนที่จะไม่ได้ฝึกอะไรเลยจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเขาถึงดีใจได้เล่นที่นี่

 

“โทษที เผลอสติหลุดไปน่ะ”

“หลงเสน่ห์เธอรึไง”

“อยากโดนเกลียดใช่ไหมถึงพูดโพล่งความจริงแบบนั้น?”

“ก็อาจจะแต่นั่นมันชีวิตทั้งชีวิตเลยนะ ฉันไม่สนเรื่องพรรค์นั้นหรอก”

 

นั่นก็เลยว่าแคชเชอร์ถึงเหมาะกับนายสินะถึงให้ความรู้สึกหนักแน่นแบบนั้น มารุแอบมองพวกเธอที่กำลังเล่นเทนนิสโดยเฉพาะ

 

“อายาเสะรึไง? ฉันบอกนายแล้วไงว่าให้ตัดใจ….”

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

 

ก็จริงที่ผมแอบมองอายาเสะซังแต่เธอเป็นน้องสาวของผมนะ ผมพยายามใช้คำพูดในแบบที่เธอไม่ใช่คนที่ผมสนใจหรือมีความรู้สึกให้ แต่ดูเหมือนมารุจะเข้าใจผิดในจุดๆนั้น

 

“งั้นนาราซากะเรอะ ก็ไม่แย่ถ้าจะพูด”

“ก็บอกว่ามันไม่ใช่ไง”

“อย่ากังวลไปเลยหนุ่มน้อยอาซามูระ ฉันแนะนำนาราซากะนะ เธอเป็นคนไฟแรงเป็นที่ยอมรับในสายตาสังคม มีผลการเรียนดีแล้วสอบเข้าวาเซดะ*ง่ายๆด้วย เป็นคนๆนึงที่ทรงคุณค่าเลยนะ”

*(TL Note: วาเซดะเป็นมหาลัยอันดับต้นๆของญี่ปุ่น)

“นายรู้เยอะดีนี่”

“ก็ฉันได้ข้อมูลเกี่ยวกับเธอมาเยอะไงถึงจะเทียบกับอายาเสะก็ตามแต่ปัญหาเดียวก็คือมันมีพวกผู้ชายเล็งรอเธอไว้จนนายฉวยโอกาสไม่ได้นี่สิ”

 

นี่เราตาฝาดรึเปล่าหรือเจ้ามารุมันพูดพล่ามถึงนาราซากะซังเร็วซะขนาดนั้น? จริงๆผมอ่านความรู้สึกของหมอนี่ภายใต้กรอบแว่นตาไม่ได้เลย

ในชั่วครู่นั้น ผมคิดว่าหมอนี่คงแอบชอบเธอรึเปล่าแต่ไม่ยักจะเห็นพยายามตามจีบเธอคนนั้นจริงๆ ดังนั้นผมหยุดคิดเรื่องนี้ดีกว่า

 

“ฉันไม่ได้มองเธอแบบนั้นจริงๆ แต่ถ้าเป็นงั้นฉันคิดว่าคงชนะศึกไม่ได้หรอก”

“ฮ่าๆ ก็บางทีนะ”

“ไม่แม้แต่จะคิดตามเพื่อนเลยรึไง?”

“นาราซากะเก่งในเรื่องดูแลคนอื่นนะ คือเธอยังเล่นเทนนิสกับอายาเสะคนนั้นด้วยเลย”

“รู้สึกว่าเธอจะสนใจแต่ผู้ชายที่ขยันขันแข็งและไว้ใจได้เลยนะ”

“ไม่ ตรงกันข้ามเลย เธอหลงเสน่ห์พวกผู้ชายไร้ค่ามากกว่า”

“แสดงว่าที่นายบอก ฉันก็มีโอกาสน่ะสิ?”

“….ตอนนี้เริ่มคิดจริงจังแล้วรึไง?”

 

มารุจ้องผมอย่างสงสัย ผมว่าผมซื่อสัตย์กับตัวเองพอตัวแล้วนะไม่รู้ว่าทำไมหมอนี่ถึงส่งสายตาแบบนั้น

 

“อาซามูระ นายไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดเลยนะ”

“คิดว่าฉันแย่กว่าที่คิดรึไง?”

“นายน่ะมองโลกในแง่ร้ายโคตรๆเลย….”

 

มารุถอนหายใจอย่างดังต่อหน้ารอยยิ้มเจื่อนของผม สิ่งที่ตามมาก็คือถ้อยคำที่เหมือนมาจากแม่บ้านที่โอบอ้อมอารี

 

“ดูจากช่วงอายุของนายแล้วแน่นอนว่านายน่าจะเด่นในเรื่องความฉลาดนะ ฉลาดหลักแหลมด้วย”

“ห-หา รู้สึกขยะแขยงชะมัดพอโดนชมซึ่งๆ หน้าแบบนั้น”

“อย่าห่วงไปเลย ฉันกำลังบอกเหตุผลว่าทำไมนาราซากะถึงไม่เหลียวมองนายไง อย่างการที่ฉันดูถูกนายน่ะ”

“บางทีนายก็ลองหาวิธีอื่นนอกจากการชมหรือดูถูกจะได้ไหม?”

 

ผมชอบวิธีไม่อ้อมค้อมของมารุอยู่ตลอดนะแต่ก็มีบางครั้งบางคราที่การหักห้ามใจจะเป็นภัยร้าย

แล้วไม่ต้องพูดถึงเรื่องโอกาสที่ผมจะเข้ากันกับนาราซากะซังเลยเพราะว่าผมไม่ได้สนใจแต่แรกอยู่แล้ว

 

“……………อืม”

 

สายตาของผมหันไปทางพวกเธอสองคนที่เราพูดถึงกัน เห็นได้ชัดเลยว่าอายาเสะซังจับสายตาของผมได้แล้วจ้องผมจากระยะไกลซึ่งเกิดขึ้นเพียงแค่แว็บเดียว อย่างไรก็ตาม เธอก็รีบเบี่ยงหน้าหนีทันที

จริงด้วย การสบตากันเป็นเวลานานอาจทำให้คนอื่นสงสัยได้จึงเป็นสิ่งที่ควรทำสินะ ยังไงซะมีอยู่คนหนึ่งที่จับช่วงเวลาผ่านๆนั้นได้ก็คือนาราซากะ มายะ

ผมเข้าใจแล้วว่าเธอคนนั้นเป็นคนที่ดูแลเก่งจริงๆ เริ่มจากความสามารถในการอ่านอารมณ์ของเธอ เธอสามารถจับการกระทำของอายาเสะซังได้โดยพริบตา จากนั้นก็มองตามจนเห็นผมกำลังมองดูพวกเธอ

แต่แล้วเธอก็เอียงคออย่างสงสัยเหมือนมีคำถามผุดอยู่ในใจ อืม ผมเห็นแล้วว่าเธอน่ารักจริงๆ ฟังดูมีเหตุผลดีว่าทำไมมารุถึงได้ยกย่องเธอ

แต่ผมก็ไม่ควรมองดูไปตลอด ผมจึงเบี่ยงหน้าไปอีกทางด้วยความตื่นตระหนก

 

“ไหงนายถึงไม่มองเธอแบบนั้นล่ะ?”

“ก็มันไม่ใช่แบบนั้นไง”

“หืม อาซามูระก็เป็นผู้ชายสินะ”

“ฉันว่าวิธีการพูดของนายชักทำให้เข้าใจผิดหลายๆเรื่องแล้วนะ”

“ความกามตัณหาของเด็กม.ปลายมันซับซ้อนจริงน้า”

“เลือกคำได้ห่วยแตกเข้าไปอีก!”

“ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะหมกมุ่นกับความหื่นซะขนาดนี้ แต่ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่มันอยู่ในหัวของนายฉันก็ไม่ตัดสินหรอก”

 

นายเข้าใจหมดเปลือกแล้วใช่ไหมถึงแกล้งเรื่องพวกนี้เนี่ย

 

“ก็ได้ๆ ขอบคุณที่ช่วยแก้ข่าวเข้าใจผิดแล้วกัน” 

 

ผมถอนหายใจและยักไหล่ให้

อีกอย่าง ผมไม่สามารถเถียงกลับได้ก็เพราะพวกเธอทั้งสองคนจับสายตาของผมได้

 

“เสร็จยัง?”

“อืม เสร็จแล้ว มาซ้อมกัน”

 

ในเวลาที่เหลือผมตั้งสมาธิและมุ่งไปที่การฝึกซ้อม

คาบเรียนของฝั่งนักเรียนหญิงได้เลิกก่อนเวลาแปบนึงและพอผมเหลือบมองสนามข้างๆ ก็เหลือเพียงแค่ลูกเทนนิสลูกเดียว

พร้อมกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้นราวกับท้องฟ้ารั้งมันไม่ไหวอีกต่อไป หยาดน้ำฝนตกลงบนพื้นสนาม พื้นเริ่มเปียกแฉะไปด้วยสีน้ำตาลอ่อนๆอย่างรวดเร็ว

 

“เห้ย ฝนตกแล้ว อาซามูระ เร็วเข้า” มารุเรียกผม

“หมายความว่าไง ‘ฝนตก’ เนี่ยนะ เมื่อเช้ายังบอก 60% อยู่เลย”

 

ที่พูดแบบนั้นก็เพราะผมไม่อยากตัวเปียกอีกแล้ว ผมจึงรีบวิ่งเข้าตึกเรียน

 

“ไอ้ 40% ก็มากพอแล้วเห้ย! นายคิดว่า 40% มันกระหน่ำบนโลกแค่ไหนฟะ!?”

“ฉันว่าตรรกะนั่นใช้ไม่ได้ผมหรอก”

 

หรือว่าหมอนี่พูดถึงเรื่องชมรมเบสบอลที่กำลังเดิมพันระหว่างเกมรึไง? อย่างงี้นี่เอง อาจจะเป็นตรรกะคณิตศาสตร์ที่ความหมายของตัวเลขนั่นอาจแตกต่างไปอย่างชัดเจนขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนล่ะมั้ง

 

“อาซามูระ เร็วเข้า! เริ่มตกหนักแล้ว!”

 

ก่อนที่ฝนจะเทลงมา พวกเราก็ขึ้นตึกเรียนได้สำเร็จ

มารุหันกลับไปแล้วแหงนมองดูท้องฟ้า

 

“ร้องดังซะขนาดนี้ สงสัยวันนี้คงฝึกออกกำลังกายแล้วล่ะมั้ง….”

 

มารุถอนหายใจแล้วซื้ดจมูกตาม

ในระหว่างที่ฝนกระหน่ำลงมา พื้นรอบตึกเรียนก็เต็มไปด้วยสีน้ำตาลเข้ม เสียงฝนที่กระทบหน้าต่างก็ดังขึ้นเรี่อยๆ

 

“ก็เดือนมิถุนายนแล้วนี่นะ”

“ถึงจะเป็นหน้าฝนก็เหอะ แต่ 40% ก็ 40% ล่ะนะ อยากโดดบ้างจัง”

“แหมๆ วันนี้โดดบ้างจะเป็นไรไป”

 

ผมฟังมารุบ่นถึงเรื่องอื่นไปเรื่อย พูดตามตรง ดีนะที่ผมพกร่มติดตัวไว้ คงจะกลับบ้านโดยไม่ตัวเปียกละ

และนั่นคือสิ่งที่ผมคิดในช่วงเวลานั้น

**************************************************