Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ - ตอนที่ 649

ประโยชน์ข้ออื่นที่ได้จากหนอนแดง

“เสี่ยวจ้าว ดื่มได้เก่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย” หลี่เทียนเฮอมองเห็นเหตุการณ์เลยเอ่ยถามขึ้น

 

“ไม่นะคะ พี่ควรจะแค่ดื่มได้เยอะแค่นั้นเอง ไม่รู้วันนี้เขาเป็นอะไรเหมือนกัน” หวังซือหยาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

 

“ต่อให้เขาจะดื่มได้เก่งมากๆ ในวันนี้ แต่การจะท้าดื่มกับสี่คนนี่มันช่าง..” หลี่หยิงพูดพลางส่ายหน้า เขาคิดถึงภาพที่หวังจ้าวว่าต้องดื่มจนเมาเละเทะอย่างไม่ต้องสงสัย แถมยังมีเรื่องการพนันด้วยธุรกิจของเขาอีก รวมถึงการที่ต้องต่อกรกับนักดื่มอีกสี่คนด้วย

 

“เสี่ยวจ้าวก็หุนหันเกินไป การดื่มครั้งนี้แย่แน่ๆ” หลี่เหนียนหยิงส่ายหัวพลางยิ้มไปด้วย แต่เขาก็รู้ดีว่าต่อให้เขาเสียส่วนแบ่งทางการตลาดส่วนนี้ไปก็ไม่ได้ส่งผลกระทบเท่าไหร่ ยิ่งกว่านั้นเขาจะสามารถทัดทานหวังจ้าวในเรื่องธุรกิจได้อีกด้วย

 

“มาเริ่มกันเถอะน่า”

 

“อย่าหนีก็แล้วกัน”

ในวงล้อมนี้ประกอบด้วยหวังจ้าวพร้อมทั้งคุณหม่าและผู้ติดตามทั้งหมดสี่คนที่กำลังจะเริ่มต้นการดวลไวน์ ตอนแรกไม่มีใครคิดว่าหวังจ้าวจะชนะได้ แต่ความคิดของพวกเขาก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะว่าในสิบนาทีต่อมาหวังจ้าวได้ล้มคนของคุณหม่าไปหนึ่งคนด้วยการดื่มไวน์รวดเดียวหกแก้ว แม้จะเป็นอย่างนั้นสีหน้าของหวังจ้าวก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

ต่อมาหวังจ้าวก็ล้มคนที่สองและคนที่สามโดยการกินไวน์ประดุจดั่งกินน้ำอุ่น

คุณหม่า หลี่เทียนเฮอ หลี่เหนียนหยิง หวังซือหยา เฉิงหนาน และคนอื่นๆ ต่างตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ปริมาณไวน์ทั้งหมดมากพอที่จะเปิดร้านไวน์ได้เลย แม้แต่ซูจิ้งก็ยังประหลาดใจ เขารู้ว่าเจ้าหนอนแดงตัวนี้ดื่มเหล้าได้เก่งแต่ก็ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้ เจ้าหนอนแดงนี่เอาไวน์ไปไว้ตรงไหนของมันกันนะ ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

คุณหม่าได้ลงมือท้าดวลด้วยตัวเอง เขาเองก็มั่นใจว่าดื่มเก่งเหมือนกัน พอคิดว่าหวังจ้าวดื่มเข้าไปขนาดนั้นน่าจะอีกไม่นานที่แอลกอฮอลล์จะพุ่งไปที่หัวและเขาจะดื่มได้ช้าลง อย่างไรก็ตามคุณหม่าคิดผิดไป เขาเองกับเป็นคนที่เริ่มมึนหัว หวังจ้าวเองก็ยังดื่มอย่างหนัก ร่างกายเต็มไปด้วยแอลกอฮอลล์แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงปกติดี ในที่สุดคุณหม่าก็ขอยอมแพ้แล้วก็ฝุบลงไป แผนการพัฒนาต่างๆ ของเขาต้องหยุดลงเท่านี้ นี่หวังจ้าวนี่ถูกผีป่าขี้เมาสิงร่างรึไงกัน

 

“ฉันขอยอมแพ้ ฉันจะไม่แข่งเรื่องส่วนแบ่งทางการตลาดกับนายแล้ววววว” คุณหม่าพูดมาด้วยเสียงอ่อยๆ พอคิดถึงเขาก็พูดออกมาอย่างปวดใจแต่ก็จำเป็นต้องทำตามคำพูด

 

“ฮ่า ฮ่า ขอบคุณคุณมากคุณหม่า” หวังจ้าวหัวเราะ

 

ในที่สุดทุกคนก็หยุดการดื่มไวน์เพิ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่หวังจ้าวสามารถทำงานของเขาได้เต็มที่ จะไม่ให้เขามีชีวิตชีวาได้ยังไง

แขกทุกคนต่างรู้สึกตื่นตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

“ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณหวังจะดื่มได้ขนาดนี้”

 

“นี่เหมือนกับการดื่มไวน์พันจอกเลย”

 

“ถ้าเป็นฉันนะ แค่ดื่มไวน์ขาวแค่นิดหน่อยก็จะล้มแล้ว”

 

“อาจิ้ง นายได้ทำอะไรลงไปรึเปล่าเนี่ย” หวังซือหยาเขยิบใครไปใกล้ๆ ซูจิ้งแล้วกระซิบถามเบาๆ ที่ข้างหู เธอคิดว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน คนแรกที่เป็นต้นเหตุที่เธอนึกถึงก็คือซูจิ้ง มีเพียงซูจิ้งเท่านั้นที่ทำเรื่องแบบนี้ได้

 

“ไม่ได้ทำอะไรนะ พี่น้องเขาดื่มเก่งของเขาเอง” ซูจิ้งหัวเราะ

 

“บอกมาเถอะน่า ฉันไม่รู้ว่าเขาจะดื่มได้อีกแค่ไหนแล้ว” หวังซือหยาจ้องไปที่ซูจิ้ง ตอนแรกที่ก็คิดว่าจะปล่อยเรื่องนี้ไป แต่พอเธอจ้องไปที่สีหน้าของซูจิ้งทำให้เธอรู้ว่าต้องเป็นซูจิ้งแน่ๆ เธอก็ไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง

 

“อาจิ้ง มากับฉันหน่อยสิ” หวังจ้าวดึงซูจิ้งไปข้างๆ และจ้องซูจิ้งแบบจริงจังเพราะเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติแล้วเหมือนกัน ถ้าจะให้พูดก็คงเป็นเรื่องอาการปกติของคนดื่มแอลกอฮอลล์ที่ยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ก็ควรจะมีอาการออกมาบ้าง แต่นี่เขากลับไม่มีอาการเลยสักนิด ยิ่งกว่านั้นเขายิ่งอยากดื่มมากขึ้นเหมือนกับเขาเป็นคนติดเหล้าไปแล้ว มันยากที่จะต้านทานความอยากนี้ไว้ได้ ความรู้สึกนี้มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

 

หวังจ้าวพาซูจิ้งมาที่ห้องน้ำพร้อมพูดขึ้นว่า “อาจิ้ง ยาแก้เมาของนายนี่มันเจ๋งสุดๆ ฉันชอบมันมากๆ เลย แต่ว่าผลกระทบของมันทำให้ฉันอยากดื่มจนตอนนี้หยุดดื่มไม่ได้แล้ว”

 

“งั้นก็พักหน่อยแล้วกัน ฉันสามารถถอนผลค้างเคียงของยาได้ด้วยการนวดนะ” ซูจิ้งพูดก่อนที่จะวางมือไปขมับของหวังจ้าวพร้อมกับสะกดจิตหวังจ้าวไปด้วย เขาปล่อยพลังจิตเข้าไปควบคุมหนอนแดงในร่างกายของหวังจ้าว ซักครู่นึง หนอนแดงคลานออกมาจากปากของหวังจ้าว มันดูอ้วนขึ้นมาก ดูเหมือนเป็นก้อนเนื้อมากกว่าหนอนซะอีก มันมีส่วนหนึ่งของอวัยวะภายในจากหวังจ้าวติดออกมาด้วย อีกทั้งยังดูลื่นๆ แหยะๆ มากกว่าเดิม

 

ตอนนี้ซูจิ้งสามารถประเมินความสามารถเบื้องต้นของหนอนแดงได้แล้วแน่นอนว่ามันคือแมลงไวน์ในตำนาน ในห้วงเวลาและกาลอวกาศของ โซเฉินจิ ทำให้ไม่แปลกใจกับความสามารถด้านการดื่มของเจ้าหนอนนี่เลย ตามตำนานกล่าวไว้ว่าเมื่อหนอนแดงเข้าไปในร่างกาย จะทำให้คนที่มันเข้าไปจะกลายเป็นขี้เมา พวกเขาจะดื่มได้ตลอดทั้งวัน ถ้าพวกเขาไม่ดื่มจะต้องทรมานอย่างยิ่ง วิธีการรักษาก็ง่ายๆ เพียงแค่จับคนๆ นั้น นอนหงายหลังท่ามกลางแสงอาทิตย์ หาคนมามัดแขนขาเอาไว้ และหาหม้อไวน์มาวางไว้ให้ห่างจากหัวประมาณประมาณครึ่งฟุต รอซักพักคนที่ถูกสิงจะเริ่มร้อนลนและกระหายอยากดื่มเป็นอย่างมาก เมี่อได้กลินไวน์จะทุรนทุรายเหมือนดั่งไฟเผาแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะถูกมัดไว้ เมื่อถึงจุดหนึ่งแมลงไวน์ก็จะคลานออกมาจากลำคอและกระโดดลงหม้อไวน์ไปเอง

 

อย่างไรก็ตามซูจิ้งได้ทำการฝึกแมลงตัวนี้ด้วยพลังวิญญาณไว้แล้ว เขาจึง ไม่ต้องวุ่นวายเรื่องเหล่านี้แม้แต่น้อย เขานำขวดไวน์ออกมา ไวน์ที่จ้าวหนอนแดงเคยดื่มคาไว้ ซูจิ้งเปิดจุกออกแล้วเติมน้ำเข้าไป ทันใดนั้นเขาก็สั่งให้หนอนแดงกระโดดเข้าไปในขวด ซักพักเจ้าหนอนแดงก็มีร่างกายที่สะอาดเอี่ยมอ่อง แล้วก็ส่งมันกลับเข้าไปในถุงวิญญาณสัตว์

 

ซูจิ้งได้รินน้ำล้างตัวหนอนแดงออกมาจากขวด แต่ทันใดนั้นเขาก็หยุดลง เพราะว่าเขาได้กลิ่นไวน์ที่แรงมากๆ ออกมา เขาลองมองเข้าไปในขวดแล้วดมกลิ่น ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เพราะน้ำล้างตัวหนอนแดงนั้นกลับกลายเป็นไวน์ไปแล้ว

 

“พระจ้าว จ้าวหนอนแดงนี่ผลิตไวน์ชั้นหนึ่งได้ด้วยการแค่แช่ลงไปในน้ำเนี่ยนะ” ซูจิ้งถึงกับยืนอึ้งไป กำลังนึกถึงเหตุการณ์ดู ไม่คิดเลยว่าจ้าวหนอนแดงจะมีวิธีใช้งานแบบนี้ด้วย แต่ยังไงซะเขาจะไม่มีวันดื่มมันแน่นอนเพราะมันน่าขยะแขยงอย่างมาก เจ้าหนอนแดงนี่ตัวมันเองก็ดูขยะแขยงพออยู่แล้ว แถมยังเข้าไปอยู่ในตัวหวังจ้าวมาอีก อย่างไรก็มันก็ยังดูน่าสนใจอยู่ดี เขาได้คิดวิธีทดลองไวน์นี้เอาไว้เรียบร้อยแล้ว

 

ซูจิ้งปลดปล่อยหวังจ้าวออกจากภวัง เมื่อหวังจ้าวตื่นขึ้นมามาหวังจ้าวไม่รู้สึกอยากดื่มอีกต่อไป นั่นทำให้เขาโล่งใจมากขึ้น เขาพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “อาจิ้ง ยาแก้เมาของนายดีมากๆเลย แต่ดูเหมือนนายเองก็ไม่ได้กินมันลงไป ถ้าไม่ได้นายในครั้งนี้ฉันคงแย่แน่ๆ”

 

“โอ้ใช่แล้ว” ซูจิ้งพยักหน้าพร้อมยิ้มกลบเกลื่อน

 

“ทำไมนายมีขวดไวน์ในมือด้วยหล่ะ กลิ่นหอมดีแหะ” หวังจ้าวกระพริบตาปลิบๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงกระทบของไวน์ในขวด มันทำให้เขาอดใจไม่ได้ที่จะอยากดื่มมันแม้ว่าจะไม่ได้รับผลกระทบจากหนอนแดงแล้วก็ตาม

 

“ฮ่า ฮ่า นายดื่มไม่ได้แล้วน่า” ซูจิ้งพูดออกไปพร้อมคิดว่าถ้าหวังจ้าวรู้ที่มาที่ไปของไวน์นี้เขาจะไม่มีทางอยากดื่มมันแน่นอน

 

วิธีการทำไวน์นี้มันน่าขยะแขยงเกินไปแถมยังไม่รู้ด้วยว่าไวน์นี้จะทำให้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ซึ่งนั่นเป็นสิ่งทำให้ไม่ควรจะให้ใครดื่ม ไม่แม้แต่เขาหรือเพื่อนของเขา

 

ทั้งสองเดินออกมาจากห้องน้ำ ซูจิ้งนำถาดไวน์มาจากบริกรพร้อมทั้งรินไวน์ในขวดนั้นลงไป แล้วเดินไปยังคนญี่ปุ่น จ้าวฉิเฟิง และจ้าวหยวน โดยมีหวังจ้าวเดินตามไปด้วย