972 คนที่น่ากลัว

การรอคอยใครสักคนอย่างทุกข์ทรมานนั้นเป็นสิ่งที่กําลังเกิดขึ้นกับเมี่ยวเฉิงถางเขาทนทรมานแทบไม่ไหวอีกต่อไปแล้วถ้าเขายังรอคอยต่อไปแบบนี้ถึงร่างกายของเขาจะยังทนไหวแต่จิตใจของเขาคงทนรับไม่ไหวอีกต่อไปในตอนที่เขากําลังทนถึงขีดสุดนั้นเสียงของคนขับ

ก็ได้มอบความหวังให้กับเขา

“หมอหวังมาแล้วครับคลินิกเปิดแล้ว”

เยี่ยม!เขาตื่นเต้นมันทําให้ท้องของเขาเจ็บปวดราวกับถูกแมลงนับพันฉีกทิ้งมันเจ็บปวดจนเกินทน

“เร็วเข้า ช่วยพยุงฉันออกจากรถที”เดี่ยวเฉิงถางพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

ในเวลานี้มีรถอีกคันขับเข้ามาในเขตเหลียนชานพวกเขาก็คือคนที่ติดตามเมี่ยวเฉิงถางมาตั้งแต่อยู่ที่เทียนจินแต่พวกเขากลับคลาดกับเขาในช่วงเวลาสําคัญพอดี

“เราควรไปทางไหนดี?”

“เรารอไปก่อน”ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่เบาะหลังพูดเขานั่งใช้ความคิดอยู่ภายในรถ“เขามาที่นี่เพื่อมารักษานั่นก็หมายความว่าเขาต้องไปพบหมอ”
ใช่แล้ว!

ทั้งสองพากันลงจากรถและเดินไปรอบๆพวกเขาเข้าไปสอบถามกับคนแถวนั้นก่อนจะกลับขึ้นมานั่งบนรถ

“ไปหมู่บ้านบนเขา”

“ครับ”

รถติดเครื่องยนต์อีกครั้งและขับเคลื่อนไปตามถนนไม่นานก็เคลื่อนตัวเข้าสู่ถนนลูกรังภายในคลินิก

“หมอหวังขอโทษที่ต้องมารบกวนอีกแล้วนะครับหลังจากเดินเข้าประตูมาเมี่ยวเฉิงถางก็แทบทรุดเขาไม่มีแรงแม้แต่จะยืนให้ตรงได้

“คุณอีกแล้วเหรอ?ถูกพิษอีกแล้ว?”หวังเย้ามองก็รู้ว่าเขาเป็นอะไรมา

พิษนี้ต่างจากครั้งก่อน

“ใช่ครับ” เมี่ยวเฉิงถางรีบพูด

“ผม อึก!” เมี่ยวเฉิงถางกําลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่แมลงที่อยู่ในท้องเริ่มป่วนเขาอีกครั้งทําให้ในท้องของเขาปั่นป่วนไม่หยุดอีก คลื่น

บางอย่างกําลังจะไหลทะลักออกมา

อ๊า!

หวังเย้ากดอากาศตรงหน้าเขาเมี่ยวเฉิงถางรู้สึกถึงสายลมอุ่นกวาดผ่านตัวเขาเขารู้สึกได้ถึงพลังงานที่กดลงไปที่หน้าท้องของเขาอย่างอ่อนโยนความรู้สึกปั่นป่วนเมื่อครู่ถูกยับยั้งเอาไว้ได้ชั่วคราว

มันน่าตื่นตกใจมาก

ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นหรือประสบแต่มันก็ยังคงทําให้เขาตกตะลึงได้อยู่ดี“ครั้งก่อนพวกเขาฆ่าผมไม่ตายพวกเขาก็เลยลงมืออีกครั้ง”เมี่ยวเฉิงถางพูด“ผมเห็นแล้วว่ามันเป็นพิษอีกชนิดหนึ่ง”หวังเย้าพูด

“ใช่ครับ ผมปวดท้องและท้องเสียแล้วผมก็อ้วกอยู่หลายครั้ง”

หวังเย้ามองเมี้ยวเฉิงถางและไม่ได้รีบลงมือรักษาให้เขา

“ถ้าผมรักษาให้คุณครั้งนี้ แล้วยังจะมีครั้งต่อไปอีกรึเปล่า?”

“หา?” เมี่ยวเฉิงถางพูดไม่ออก

เขาคาดการณ์ว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกครั้ง มีรถคันหนึ่งที่ติดตามเขามาตั้งแต่อยู่ที่เทียนจินเขาไม่รู้เลยว่าคนพวกนั้นจะตามมาจนถึงที่นี่รึยัง

“ผมคิดว่า เป็นไปได้ครับ”เมี่ยวเฉิงถางพูด

“อาการของคุณไม่ได้เกิดจากความผิดปกติในร่างกายหรือพฤติกรรมแย่ๆของตัวคุณเอง”หวังเย้าพูดไปตามความเป็นจริง“แต่มันเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ย่ำแย่กับคนอื่นที่คุณเป็นแบบนี้ก็เพราะมีคนโกรธแค้นคุณอยู่ผมจะตรวจและรักษาให้อย่างมากก็สามครั้งเท่านั้นแล้วหลังจากนั้นก็ไม่ต้องมาหาผมอีกผมจะไม่รักษาให้คุณอีกแล้ว”

เมี่ยวเฉิงถางเงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น

“ค่ารักษาครั้งนี้มีราคาเท่ากับครั้งก่อน”หวังเย้าพูด“คุณโอเคไหม?”

“ผมโอเคครับ”

สิ่งสําคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือต้องมีชีวิตรอดเรื่องอื่นนั้นถือเป็นเรื่องรอง

“ได้ เรามาเริ่มกันเลย”หวังเย้าพูด

“รอก่อนนะ”

หวังเย้าเดินไปต้มยาในอีกห้องหนึ่งภายในห้องมีคนอยู่แค่สามคนเท่านั้นคือเมี่ยวเฉิงถางคนขับรถและซูเสี่ยวซวีที่งดงามจับใจ

เธอได้ยินบทสนทนาทั้งหมดของพวกเขาแต่เธอก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง

“สวัสดี”

“สวัสดีค่ะ”

“คุณมารักษาที่นี่เหมือนกันเหรอ?”

“เปล่า ฉันเป็นเพื่อนกับเขาค่ะ”ซูเสี่ยวซวีตอบด้วยรอยยิ้ม

“อ่อดีผมสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งหมอหวังมีงานอดิเรกหรือความชอบอะไรบ้างไหมครับ?”หลังจากความทรมานทั้งหลายถูกสยบไว้ด้วยฝ่ามือเดียวของหวังเย้าสมองของเมี่ยวเฉิงถางก็เริ่มกลับ

มาประมวลผลได้อีกครั้งหลังจากที่ได้ยินคําพูดของซูเสี่ยวซวี

“งานอดิเรกเหรอ?”ซูเสี่ยวซวีรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

“เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอกค่ะขอโทษด้วยนะคะ”

“อ่อ ไม่เป็นไรครับขอบคุณมาก”เมี่ยวเฉิงถางพูด

เขาสงสัยว่าหญิงสาวไม่รู้จริงๆหรือแค่ไม่อยากบอกกับเขา

หลังจากนั้นสักพักหวังเย้าก็นํายากลับเข้ามาในห้อง

“กินให้หมดภายในสองวันให้กินวันละสองครั้ง”

“เอ่อครับได้”

เมี่ยวเฉิงถางดื่มยาจากขวดเข้าไปอึกใหญ่ตามปริมาณที่หวังเย้าได้บอกเอาไว้จากนั้นเขาก็เก็บยาเอาไว้อย่างทะนุถนอมเขาจ่ายเงินโดยไม่มีท่าทีไม่พอใจหรือเศร้าเสียใจแต่ภายในใจของเขาก็รู้สึกเหมือนมีเลือดไหลซิบอยู่ดี

“ขอบคุณครับ”

“ด้วยความยินดี”

จ่ายเงิน รับยาและฟังคําแนะนําการดูแลตัวเองเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้คุยกันอีกเมี่ยวเฉิงถางอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็หาโอกาสเหมาะไม่ได้ ระหว่างทั้งสองไม่มีความคุ้นเคยต่อกันเขาจึงไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เดินทางปลอดภัยครับ”

“ครับ”

เมี่ยวเฉิงถางไม่รู้ว่าเป็นเพราะคิดไปเองหรือเป็นเพราะความมหัศจรรย์ของยาแต่เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาดีขึ้นทันตาเห็น

หลังจากเดินออกจากคลินิกไปได้ไม่นานเขาก็หันตัวเดินกลับเข้าไปในคลินิกอีกครั้ง

“ต้องการอะไรอีกไหมครับ?”หวังเย้าที่เห็นคนไข้เดินกลับมาก็ได้เอ่ยถามออกไป

“หมอหวัง ผมอาจจะนําพาปัญหามาให้คุณได้”เมี้ยวเฉิงถางพูด

เขาคิดถึงปัญหานี้ขึ้นมาได้ตอนที่เดินพ้นประตูไปแล้วคนจากหุบเขาอาจจะติดตามเขามาจนถึงที่หมู่บ้านแห่งนี้ก็ได้ถ้าพวกเขาหาตัวหมอพบพวกเขาก็อาจจะสร้างปัญหาให้กับอีกฝ่าย

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอ่ยเตือนออกไป

“ปัญหาแบบไหน?”หวังเย้าถาม

“มีคนตามผมมา

“คุณหมายถึงคนจากหุบเขาพันโอสถใช่ไหม?”

“ใช่”
สีหน้าของหวังเย้าเปลี่ยนไปในทันที

“อะไรนะ?” เขาโมโหมาก

เมี่ยวเฉิงถางทรุดลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้น

เขาสัมผัสได้ถึงพลังที่กดทับเขาเอาไว้ทั้งร่างคล้ายกับเกิดดินถล่มและคลื่นสึนามิตรงหน้าเขามันทําให้เขาตัวสั่นด้วยความกลัวและไร้หนทางการคุกเข่าคือปฏิกิริยาตอบสนองที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

น่ากลัวเกินไปแล้ว! น่ากลัวจริงๆ!เขาเป็นใครกันแน่?

ขณะนี้เองที่เขารู้สึกว่าเขากําลังเผชิญน่ากับกลุ่มคนมากกว่าที่จะเป็นแค่คนคนเดียว

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ!”

ความกลัวฝังลึกลงไปในจิตใจของเขา

“อย่ามาที่นี่อีก!”

“ได้ ได้ ได้” เมี้ยวเฉิงถางตอบสนองออกโดยไม่รู้ตัว

“ออกไปเดี๋ยวนี้”

เดี่ยวเฉิงถางออกมาจากคลินิกด้วยสภาพเหม่อลอยเขาจําไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินออกมาไดยังไง

“คุณเมี่ยวเป็นอะไรไปครับ?”คนขับตกใจกับท่าทีเหม่อลอยของอีกฝ่าย

“ฉันไม่เป็นอะไรๆ”เขาตอบอย่างเหม่อลอยเมี่ยวเฉิงถางรู้สึกตัวอีกครั้งก็เป็นตอนที่เขานั่งอยู่บนรถแล้วแล้วเขาก็ต้องหลั่งเหงื่อเย็น

หวังเย้าคนนี้ต้องเป็นยิ่งกว่าหมอคนหนึ่งเขาต้องมีความสามารถที่น่าอัศจรรย์เหมือนอย่างเมี่ยวซีเหอแน่!เขามั่นใจในเรื่องนี้มาก

มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ

รถคันหนึ่งขับเข้าไปในหมู่บ้านและตรงไปที่คลินิกจากนั้นก็จอดที่ด้านนอกคลินิก

“เขาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?”คนที่อยู่ในรถมองเห็นตัวบ้านหลังคาสีดําและกําแพงสีขาวลักษณะบ้านแบบนี้นั้นค้นหาเจอได้ไม่ยากเลย

“ตอนนี้ ฉันชักอยากจะเห็นแล้วว่าใครที่อยู่ในนั้นแล้วเขามีความสามารถมากแค่ไหน”หนึ่งในพวกเขาลงจากรถบังเอิญว่ารถของเมี่ยวเฉิงถางกลับรถมาและขับตรงมาทางนี้พอดี

ชายคนนั้นยืนอยู่กลางถนนและขวางทางรถเอาไว้

“นี่ ทําอะไรน่ะ?หลีกทาง!”คนขับตะโกนออกไปทางหน้าต่างรถ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“มีคนยืนอยู่กลางถนนครับ”

ชายที่ยืนอยู่กลางถนนตะโกนไปทางรถที่อยู่ตรงหน้าเขา“เมี่ยวเฉิงถางฉันรู้ว่าแกอยู่ในรถ!”

เมี่ยวเฉิงถางรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลังราวกับเขาตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

“เมี่ยวเจิ้งหนาน!”

เขามองเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครผ่านทางกระจกหน้ารถ

เขาแทบไม่เคยพบหน้าอีกฝ่ายตอนอยู่ที่หุบเขา อีกฝ่ายไม่ค่อยออกจากบ้านแต่การไม่ออกไปไหนก็ไม่ได้หมายความว่าคนคนนั้นจะไร้ตัวตนเดี๋ยวเจิ้งหนานเป็นคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงอยู่ในหุบเขา เขาเชี่ยวชาญในเรื่องคู่มากที่สุดสาเหตุที่เขาแทบไม่ออกไปไหนเลย เป็นเพราะเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการศึกษาก่อยู่ภายในบ้าน

เมี่ยวเฉิงถางไม่คิดว่า ทางหุบเขาจะส่งแกนหลักมาจัดการกับเขาแบบนี้

“แก!”

“ฮาฮาฮา คิดไม่ถึงจริงๆ ฉันใช้กู่ไปถึงสองชนิดแต่แกก็ยังรอดมาได๋”เมี่ยวเจิ้งหนานมองไปทางคลินิก

“ในนั้นคงจะมีคนที่มีความสามารถอยู่สินะ”

“มันไม่เกี่ยวกับเขา” เมี่ยวเฉิงถางพูดเสียงสูงขึ้น

“ไม่เกี่ยวกับเขาอย่างนั้นเหรอ?”เดี๋ยวเจิ้งหนานถาม“ฮาฮาขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอดแก

ยังคิดเป็นห่วงคนอื่นอยู่อีกเหรอ?”

“มาหาอะไรกันที่นี่น่ะ?”

ชายหนุ่มคาบบุหรี่เอาไว้ในปากเดินเข้ามาหาชายทั้งสองถึงเขาจะคาบบุหรี่เอาไว้แต่เขาก็ไม่ได้จุดสูบ

“คนนอกสินะ?” “ใช่”เมี่ยวเฉิงถางพยักหน้า

“แล้วนายมาหาอะไรที่นี่?”

“มารักษากับหมอหวัง”