บทที่ 339 – สู่โลกใบใหม่(2)

 

 

 

 

* * *

 

 

 

จอมมารหลายต่อหลายตนแสดงความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

 

 

“อย่ามาล้อเล่นกันนะโว้ย ! 

ก็แกเองไม่ใช่เรอะไงวะ ที่เอาระบบลำดับชั้นนั้นออกไปแต่แรกน่ะ !?” 

 

หนึ่งในเหล่าจอมมารตะโกนขึ้นมาและชี้นิ้วไปด้วย ทำเอาทั้งฮอลประชุมตกอยู่ในความวุ่นวาย แต่ถึงอย่างไรก็ดี บุคคลนั้นก็ไม่ได้เป็นคนเดียวที่ทำเสียงดัง

 

 

 

“…….”

 

 

เวสซาโก้ ผู้หลักแหลม ที่ชอบบ่นนั่นบ่นนี่อยู่ไม่ขาดปาก กลับปิดปากเงียบสนิทอย่างน่าประหลาดใจ

 

 

แต่เขาเองก็เป็นคนแรกที่ยิงคำถาม

 

 

ผมได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความสนุก อย่างที่คิดไว้จริงๆเลย เจ้าหมอนี่มันหัวไว

 

พระราชวังแห่งนี้เต็มไปด้วยเสาหินอ่อนที่แสนจะหรูหรางดงาม หากแต่ไม่ได้เกิดเสียงกระหึ่มวุ่นวายอย่างที่คาดไว้ 

ไม่เลย จอมมารส่วนมากกลับนิ่งเงียบ

 

จะมีก็เพียงแต่ จอมมารไม่สังกัดฝ่ายใดหกหรือเจ็ดตนเท่านั้นที่ส่งเสียงดัง พลางก่นด่า ในขณะที่จอมมารสังกัดฝ่ายกลับปิดปากเงียบ

 

 

ผมสังเกตเห็นท่าทางของเวสซาโก้ที่มองไปรอบๆด้วยความตื่นตะลึง ขณะที่ผมประกาศเรื่องลำดับชั้นออกไป

ดูเหมือนเขาจะสังเกตเห็นแล้วว่า ทั้งบาร์บาทอส,ไพมอนและมาร์บาสนั้น ต่างสงบนิ่ง และมีสีหน้าไร้อารมณ์

 

 

เวสซาโก้รู้ทันทีเลยว่า ทั้งหมดมีการตระเตรียมการณ์ไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว

การที่เที่ยวชี้นิ้วมั่วซั่วใส่ผม นั้นหมายถึงการทำให้กองกำลังจอมมารเป็นศัตรูกับตัวเอง …….

 

เวสซาโก้ถอยหลังไปทันที

ทักษะความสามารถในการซัดหน้าแล้วชิ่งหนี(hit and away)นี่นับเป็นศิลปะอย่างหนึ่งจริงๆ

ึฉลาดหลักแหลมอย่างกับแมลงสาบ

 

 

 

“ดันทาเลี่ยน, ก่อนหน้านี้เจ้าก็ประกาศเองมิใช่รึ ว่าในกองทัพจอมมารนี้จะไม่มีลำดับชั้น ลำดับขั้นอีกต่อไป

มาตอนนี้ เจ้ากลับประกาศว่า จะรื้อฟื้นมันกลับมาใหม่ 

นี่เจ้าบ้าไปแล้วหรืออย่างไร ?”

 

ไม่ใช่จอมมารทุกตนที่จะหลักแหลมเหมือนอย่างเวสซาโก้  

 

อดีตจอมมารลำดับ 6 อย่างวาเลฟอร์แก้มกระตุกขณะกล่าวถึง

 

เหล่าจอมมาร, ตัวตนผู้มีอำนาจเบ็ดเสร็จในการควบคุมเหล่าปีศาจทั้งหลาย ยากนักที่จะมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด ในเมื่อปีศาจตกอยู่ใต้การควบคุมโดยสมบูรณ์ จอมมารจึงไม่มีเหตุผลให้ต้องเล่นการเมือง

 

จอมมารที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดจึงดูหมิ่นการเล่นการเมืองและเลือกที่จะแยกตัวอยู่เดี่ยวๆ หากเทียบกับฝ่ายที่ราบและฝ่ายภูเขาที่ประกาศตัวเป็นศัตรูต่อกันและกันมานับพันปี มุมมองของพวกนั้นก็มองว่า ทั้งสองฝ่ายไม่ต่างจากเด็กตีกัน 

 

นี่แหละนะ ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงไร้ประโยชน์ในสายตาผม เจ้าพวกนี้มันยังไม่เข้าใจจุดยืนตัวเองเลยด้วยซ้ำ

 

 

“ข้ายังสติดีอยู่

จอมมารทุกตนต่างเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพจอมมารอย่างเท่าเทียมกัน ”

 

 

“นี่เจ้าเข้าใจจริงๆใช่ไหมว่า กำลังพูดอะไรออกมา ?”

 

วาเลฟอร์ยิ้มเยาะขณะที่มองไปยังจอมมารตนอื่น

ในขณะที่มีจอมมารบางคนต่างยิ้มชั่วร้ายออกมาด้วยเช่นกัน

 

 

“นี่เจ้าพยายามจะรื้อฟื้นระบบที่เจ้าประกาศจะล้มล้างไปด้วยตัวเอง

แล้วเจ้าอธิบายต่อความ ‘ย้อนแย้ง’ ที่เจ้าเป็นอยู่ตอนนี้ว่าอย่างไร ?”

 

“ไม่มีสิ่งใดย้อนแย้งทั้งนั้น”

 

ผมยิ้มรับ

 

“ข้านั้นเป็นทั้งจอมมาร และเค้าท์พาลาทีนแห่งจักรวรรดิ

หากให้ข้ายกตัวอย่างแล้ว ในฐานะจอมมารข้าเสมอภาคเท่าเทียมกับบาร์บาทอส ; 

แต่ถึงอย่างไรเสีย ในฐานะสมาชิกของจักรวรรดิ ข้าอยู่ใต้บาร์บาทอสเนื่องจากนางเป็นดยุคและเป็นรักษาการณ์แทนองค์จักรพรรดิ

มันไม่ยากที่จะทำความเข้าใจเลย”

 

สีหน้าของวาเลฟอร์กลับบูดบึ้ง เห็นได้ชัดเลยว่า หมอนี่ไม่เข้าใจ

 

ช่วยไม่ได้น้า ผมเนี่ย เป็นผู้ที่มีคำว่า ใจดี อยู่เต็มอกเต็มใจ ผมจึงเพลิดเพลินเสมอต่อการสอนผู้คน

 

เห็นไหมว่า ผมน่ะเป็นคนใจดีใจกว้างขนาดไหน

 

“ข้ากำลังจะบอกว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกปีศาจกับบนทวีปนี้นั้นต้องแยกจากกัน ”

 

“นี่แกกล้า …….”

 

“ดังนั้นแล้ว ไม่อนุญาตให้วางโตทำตัวเขื่องบนทวีปนี้

 

จอมมารทุกตนรวมศูนย์อยู่ในจักรวรรดิฮับบวร์ก ส่วนกิจการใดๆในทวีปแห่งนี้ต้องทำผ่านสภาจักรวรรดิเท่านั้น ”

 

สีหน้าของวาเลฟอร์แสดงออกถึงความเหยียดหยามและไม่พอใจเป็นอย่างมาก

 

“สภาจักรวรดิ……?  จอมมารรวมศูนย์ ……? ดันทาเลี่ยน, นี่เจ้าบ้าไปแล้วรึ ?”

 

“นี่เจ้าตั้งใจให้พวกเราขายศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจในฐานะจอมมารให้กับจักรวรรดิที่สร้างขึ้นมาจากพวกมนุษย์โง่นี่น่ะรึ!?”

 

วาเลฟอร์ตะโกนออกมาพร้อมกับจอมมารหลายตน

การหักหลังกัน,การก่อกบฏ,การทรยศ  …… พวกเขานั้นพ่นคำที่ไม่น่าฟังออกมา 

พายุคำก่นด่าหลั่งไหลออกมา

ไม่นานเท่าใดนัก พายุนั้นก็สงบลง 

 

สักพักก่อนที่จอมมารพวกนั้นที่หน้าแดงก่ำขณะตะโกน จะสังเกตเห็นว่า ตัวเองเป็นคนกลุ่มน้อยที่โมโหเรื่องนี้

 

วาเลฟอร์หันไปดูรอบๆด้วยความไม่เชื่อสายตาตัวเอง ไม่มีใครเห็นด้วยกับเขาเลย …….

 

ทั้งห้องต่างตกอยู่ในความเงียบงันอันน่าอึดอัด

ผมยังคงยิ้มสดใสให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า

 

 

 

“ข้าให้ความสำคัญน้อยมากกัความภาคภูมิใจของจอมมาร

หากท่านถามข้าว่า ข้าได้ขายไอ้สิ่งที่ว่านั่นให้กับจักรวรรดิไปแล้วหรือ

เป็นคำถามที่ดี 

เกียรติยศศักดิ์ศรีที่ว่า มันไร้ค่า ไร้ราคานัก

 

หากเป็นไปได้ ข้าก็อยากขายไอ้สิ่งนั้นเพื่อเอาสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่ามาด้วยซ้ำไป ”

 

“เจ้าพูดอะไรบ้าๆแบบนั้นออกมาได้อย่างไร ! เจ้าบ้าไปแล้วหรือ !?”

 

วาเลฟอร์ตะโกนขึ้นมา แต่ตอนนั้นเองที่ปรากฏความไม่สบายใจนักบนใบหน้าของเขา

หรือตอนนี้เขาเข้าใจบรรยากาศในห้องนี้เสียทีสินะ ? โทษทีว่ะ, มันสายไปแล้ว. 

 

กงล้อแห่งความเปลี่ยนแปลงและยุคสมัยใหม่ได้หมุนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

ผมได้แต่หวังว่า นายจะฉลาดพอจะรู้ว่า ตำแหน่งจอมมารลำดับ 6 ก่อนหน้ามันไร้ค่าแค่ไหนเสียที

 

“บาอัล พล่ามถึงแต่เรื่อง ความภาคภูมิใจของจอมมาร อกาเรสเองก็ร่ำร้องแต่เรื่องนั้น

แล้วเช่นนั้น ข้าขอถาม เจ้าสิ่งนั้นมันคืออะไรกัน ? 

ใช่สิ่งที่ผลักหลังให้การระดมกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราให้ตกอยู่ในความวิบัติหายนะ และความแตกแยกภายในอันไม่อาจประสานคืนได้น่ะหรือ คือสิ่งที่เป็นความภาคภูมิใจที่ว่า ?”

 

ผมหัวเราะเยาะ ใบหน้าของวาเลฟอร์แดงก่ำราวกับผลแอปเปิ้ล

 

 

“ท่านน่ะพูดถึง ความภาคภูมิใจนั่นอย่างไม่อายที่ได้เข่นฆ่าเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ของตัวเองไปแล้ว

โอ้ นี่ช่างเป็นศักดิ์ศรี ความภาคภูมิใจที่เยี่ยมยอดเสียจริง

ขอประทานอภัยด้วยนะ 

แต่ข้าขอปฏิเสธที่จะได้รับไอ้ความภาคภูมิใจพรรค์นั้น ต่อให้ได้มาฟรีๆก็ตามที”

 

“เจ้า…….”

 

“อย่าเข้าใจข้าผิดไป หากจะมีความภาคภูมิใจใดที่เป็นอย่างเดียวที่จอมมารนั้นพึงจะมีได้ ย่อมต้องเป็นความภาคภูมิใจที่จะรังสรรค์สรวงสวรรค์ของเผ่าปีศาจทั้งผองขึ้นมาบนโลกใบนี้ ”

 

ผมจ้องเข้าไปตรงๆยังดวงตาสีฟ้าคู่นั้นของวาเลฟอร์

 

 

 

“ยุคสมัยที่ผู้กล้าผู้แกร่งฉกาจอย่างเฮอร์คิวลีสเป็นผู้ปกครองโลกนั้นจบสิ้นไปนานแล้ว

 

ยุคสมัยที่เที่ยวอาละวาดมั่วซั่วโดยไม่สนใจเผ่าพงศ์วงศ์ตระกูลหรือพวกพ้อง แล้วเรียกไอ้สิ่งนั้นว่าเป็นความภาคภูมิใจ ก็จบลงแล้วเช่นกัน

สิ่งที่พวกเราต้องการในตอนนี้คือ ความสามารถในการตัดสินใจที่ฉลาดหลักแหลมเฉียบคม และความเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างเหนียวแน่น ”

 

ผมก้าวลงมาจากขั้นบันไดทีละก้าว

 

 

“ในช่วงการระดมกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราครั้งที่สอง พวกเราได้พื้นที่ทวีปไปถึง หนึ่งในสาม แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ประสบกับความล้มเหลว

ทำไมพวกเราถึงล้มเหลวกันล่ะ ?  เพราะพวกเรานั้นอ่อนแออย่างนั้นหรือ  

เป็นเพราะปีศาจอย่างพวกเรานั้นด้อยความสามารถกว่าพวกมนุษย์อย่างนั้นหรือ ?”

 

ผมเร่งเสียงดังขึ้นทุกย่างก้าวที่เชื่องช้า จนไปยืนอยู่ตรงกลาง

วาเลฟอร์ไม่โต้แย้งโต้เถียงอะไรอีกต่อไปแล้ว

 

นี่ต่างหากเป็นบทพูดที่จะโน้มน้าวในทุกคน

 

 

“เรื่องนั้นไม่มีทางใช่อย่างแน่นอน มีบุคคลภายในกองทัพพวกเรากันเองนี่แหละ ที่ขัดขา

แต่ถึงอย่างนั้น ท่านก็ยังดึงดันจะเรียก การทรยศเช่นนั้นว่าเป็นความภาคภูมิใจของจอมมารอย่างนั้นรึ ……. เป็นโจ๊กที่ไม่ขำเอาเสียเลย ”

 

“เหอะ ,แล้วไอ้การที่ไปเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดินั้นมันเกี่ยวกับความภาคภูมิใจของจอมมารเรอะ !?”

 

วาเลฟอร์ตะโกนขึ้นมา เขาดุดันเหมือนกระทิงโกรธ

 

“ถ้าเช่นนั้น ก็เอาเลย ท่านก็จงปลดธงของจักรวรรดิฮับบวร์ลงจากยอดเสาได้เลย ”

 

ผมมองวาเลฟอร์อย่างเย็นชา

 

“ประกาศตัวต่อโลกใบนี้ไปเลยว่า ท่านจะตั้งใจจะเป็นศัตรูกับมนุษยชาต

พวกมนุษย์จะได้ร่วมมือกันเป็นหนึ่งเดียวแล้วบุกสถานที่แห่งนี้ในทันที 

หรือท่านคงจะเชื่อจริงๆสินะ ว่าสามารถเอาชนะพวกมนุษย์ทั้งหลายได้ ทั้งที่กองทัพจอมมารของพวกเรายังวุ่นวายกับความแตกแยกภายในกันอยู่ไม่หยุดหย่อน ?”

 

 

“การพูดถึงความพ่ายแพ้ก่อนการสงครามนั้นเป็นพฤติการณ์ของไอ้คนขี้ขลาด ! 

กองทัพจอมมารย่อมต้องชนะเสมออยู่แล้ว ”

 

ผมส่ายหัวแล้วขำ

 

“นี่ท่านยังไม่เข้าใจอีกรึ ว่าเราอยู่ในสถานการณ์แบบใดกันอยู่ตอนนี้ ? 

หากพวกเราประกาศออกไปอย่างเป็นทางการเลยว่า 

พวกเรานี่แหละเป็นศัตรูของมนุษยชาติ แล้วไประดมกำลังกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราเหมือนตามขนบที่ทำๆกันมา

 

มันจะไม่มีคำว่า ได้รับชัยชนะ หรือการพ่ายแพ้อีกต่อไป

ทั้งฝ่ายปีศาจและฝ่ายมนุษย์จะเผชิญหน้าเข่นฆ่าล้างกันจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสูญพันธุ์สูญสิ้นไป ”

 

เหตุผลที่ว่าทำไมมนุษย์ถึงยอมรับกองทัพจอมมารให้มีตัวตนอยู่บนผืนทวีปนี้ก็เพราะ พวกเราสวมหน้ากากว่าเป็น จักรวรรดิฮับบวร์ก

แต่ดูเหมือนยังมีคนที่ไม่ตระหนักถึงความจริงเรื่องนี้อยู่อีก

 

 

“ยืนยันหนักแน่นว่าจะได้ชัยชนะแน่นอน ทั้งที่อยู่ในสถานการณ์อันตราย แล้วเรียกคนที่เห็นโอกาสที่จะพ่ายแพ้ว่า คนขี้ขลาด…….” 

 

 

ผมยิ้มเยาะ

 

“ก็เข้าใจได้ ว่าทำไมที่ผ่านมา กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราถึงได้ประสบแต่ความล้มเหลวจวบจนถึงบัดนี้

 

ข้าชักไม่แปลกใจแล้วว่า ศึกที่ควรชนะได้ ทำไมถึงกลับแพ้”

 

 

“จะ-เจ้าพูดอะไรของเจ้า……?”

 

“ข้ากำลังพูดถึง เจ้าพวกโง่ที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริงว่าเป็นส่วนเกินของกองทัพจอมมารใหม่ ”

 

วาเลฟอร์ถึงกับพูดไม่ออกเพราะผมยั่วโมโหอย่างรุนแรง

ผมไม่สนใจเขาอีกต่อไป แล้วหันไปพูดกับฝูงชนแทน

 

 

“อะไรคือ สรวงสวรรค์บนดินแด่เผ่าปีศาจกัน ? 

 

ต่างคนต่างมีความเห็นที่แตกต่างกันในเรื่องนี้

แต่ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหน จะฝ่ายที่ราบที่เชื่อว่า ประเทศชาติสำหรับเผ่าพันธุ์ปีศาจเป็นคำตอบ ”

 

ผมหันหน้าไปทางฝ่ายที่ราบก่อนจะหันกลับมาอย่างช้าๆ

 

“มีบางกลุ่มเหมือนกันที่เชื่อว่า การกำจัดกวาดล้างมนุษย์ให้หมดสิ้นนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ ดังนั้นแล้วจึงเชื่อว่า การประนีประนอมร่วมมือกันกับพวกมนุษย์แล้วยึดที่ดินให้เป็นของปีศาจนั้นเป็นคำตอบที่เป็นไปได้จริงมากกว่า”

 

“…….”

 

“หรืออีกพวก ที่เชื่อว่า การถนอมรักษาดินแดนที่ยึดมาได้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่จะทำได้ ”

 

 

อุดมการณ์พวกนั้นผมหมายถึง ของฝ่ายที่ราบ,ฝ่ายภูเขาและฝ่ายเป็นกลาง ตามลำดับ

“ข้าไม่เชื่อเลยว่า แนวคิดความเชื่อใดถูกต้องเหมาะสมกว่าความเชื่อใด

มีแต่ผู้มีสติปัญญาหลักแหลมกว่าข้าเท่านั้นที่สามารถตอบคำถามนี้ได้

แต่ไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าพวกท่านจะสนับสนุนฟากไหนฝ่ายไหน ก็เห็นกันอยู่ชัดเจนแล้วว่า หน้ากากที่ชื่อว่า ราชอาณาจักรฮับบวร์กเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง ”

 

ถูกต้องแล้ว

 

ทุกฝ่ายเองก็อยากใช้ชื่อ จักรวรรดิ

 

 

“ฝ่ายที่ราบที่ต้องการความชอบธรรมในการพิชิตและปกครองพวกมนุษย์

หากพวกนั้นกระทำในนามของกองทัพจอมมาร ย่อมต้องถูกพวกมนุษย์ร่วมมือกันอย่างแข็งขัน

แต่หากเอาชื่อ จักรวรรดิบังหน้าแล้ว ย่อมต้องเกิดความแตกแยกภายในฝักฝ่ายของพวกมนุษย์ จากมุมมองของยุทธศาสตร์แล้ว 

การใช้ชื่อ สวมหน้ากากจักรวรรดิ์ฮับบวร์เป็นสิ่งจำเป็นยิ่ง ”

 

 

จอมมารฝ่ายที่ราบจึงเข้าใจและยอมรับในเรื่องนี้

 

 

“ฝ่ายภูเขาเองก็ปรารรถนาที่จะประนีประนอมกับพวกมนุษย์

การที่จะเจรจาต่อรองกับพวกมนุษย์เองก็จะง่ายขึ้นมาหากทำผ่านจักรวรรดิ ไม่ใช่ในนามแห่งกองทัพจอมมาร

 

ชื่อของจักรวรรดิฮับบวร์กจึงเป็นสิ่งจำเป็นในจุดยืนทางการเมือง ”

 

 

จอมมารฝ่ายภูเขาจึงเข้าใจและยอมรับในเรื่องนี้

 

“และ การที่ทั้งสองฝ่ายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิเดียวกัน ไม่เพียงแต่ไม่ต้องเผชิญหน้าทะเลาะกันแล้ว หากแต่ยังสามารถสมานฉันท์สร้างความสัมพันธ์อันดี ร่วมมือกันกับทั้งสองฟากฝ่ายด้วยในบางครั้งบางคราว

 

ดัวยเหตุนั้นเอง จักรวรรดิฮับบวร์กจึงเป็นเครื่องมือชั้นเยี่ยมสำหรับฝ่ายเป็นกลาง ”

 

 

จอมมารฝ่ายเป็นกลางจึงเข้าใจและยอมรับในเรื่องนี้

 

 

ผมได้โน้มน้าวทั้งสามกลุ่มก่อนจะมาอยู่ ณ จุดนี้ไว้ก่อนแล้ว

 

 

“ต่อให้ความปรารถนาในหัวใจของเราจะต่างกันออกไป แต่พวกเราร่วมมือกันได้

ไม่มีที่ว่างให้กับ ความภาคภูมิใจของจอมมารที่ว่า

จะมีก็แต่ การรู้จักคิด และไมด์เซ็ทที่แจ่มชัดเช่นนี้เท่านั้น

ท่านเข้าใจไหม,วาเลฟอร์ ?”

 

ผมหันกลับไปมองวาเลฟอร์

 

 

“พวกเราจะร่วมมือกันเพื่อสร้างสังคมใหม่ให้กับเผ่าพันธุ์ปีศาจ

นี่คือ ศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจในฐานะผู้ปกครอง

นี่คือ พันธกิจ หน้าที่ในฐานะผู้ปกครอง

ไอ้เรื่องเฟื่องฟันเพ้อเจ้อนั่นโยนไปให้หมาแดกเถอะ ”

 

 

“…….”

 

มีเพียงกลุ่มเดียวที่ต่อต้านความฝันและอุดมการณ์เรื่อง สังคมของเผ่าปีศาจนั่นคือ กลุ่มจอมมารที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด

 

 

 

 

 

ผมยิ้มอย่างเย็นชา

 

 

“แต่ถึงกระนั้น หากพวกท่านทั้งหลายยังคงปรารถนาที่จะไล่ตามความภาคภูมิใจแบบนั้นต่อไป เอาเลย ทำได้ดั่งใจท่านปรารถนาเลย

 

แต่ขอให้รู้ไว้ว่า ยามเมื่อท่านทำเช่นนั้น ท่านกำลังเปลี่ยนทุกฝ่ายให้เป็นศัตรูของพวกท่าน

 

กองทัพจอมมารเราไม่มีพื้นที่ให้กับเหล่านักฝันเฟื่องสวยหรูอีกต่อไป”

 

วาเลฟอร์กัดกรามแน่น แต่เขาไม่ตอบอะไรกลับมา ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก นายก็คงเห็นจุดจบของบาอัลและอกาเรสแล้ว

 

 

ผมพยักหน้าแล้วหันกลับไปหาจักรพรรดิรูดอล์ฟ

 

 

“ได้โปรดประกาศ ลำดับชั้นด้วยขอรับ ฝ่าบาท ”