บทที่ 318 – ราชาเหมันต์ (เร็ก ไฮย์มิส) (6)

 

 

 

* * *

 

 

 

15 วันหลังจากเริ่มสงครามการทูต

 

อลิซาเบธก็ยอมเดินเกมเสียที

 

“เหล่านักบุญหญิงทั้งหลายต่างรุมประณามพวกเราอย่างนั้นรึ?”

 

“ค่ะ, ฝ่าบาท พวกนางได้ประกาศเมื่อวานนี้”

อิวาร์ตอบอย่างสุภาพ

 

“เหล่านักบุญจากวิหารไพไซดอน และอาเรส ได้ทำการประณามจักรวรรดิฮับบวร์กอย่างเป็นทางการ

 

พวกนางประณามว่า จักรวรรดินั้นเป็นดั่งอีตัวที่หลงลืมหน้าที่ตัวเองในฐานะมนุษย์แล้วขายเรือนร่างให้แก่พวกปีศาจ”

 

“อ้อ เข้าใจแล้ว พวกนั้นใช้ศาสนาสินะ”

ผมถึงกับอึ้ง

นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมทูตที่อลิซาเบธส่งมาถึงได้กระจอกงอกง่อยขนาดนั้น

อลิซาเบธไม่คิดจะตั้งใจเอาชนะในศึกการทูตอยู่แล้ว

เธอหงายไพ่ใบใหม่ อย่างการใช้ศาสนาขึ้นมาเล่นในสนาม

 

 

“…….”

 

พอผมคืนสติมา ก็เห็นอิวาร์ทำหน้าแปลกๆ

 

“อื้ม?ใช่ ทำได้ดีมาก เจ้าได้ข้อมูลสำคัญนี้มาได้ภายในวันเดียวเอง ทำได้ดีจริงๆ อิวาร์”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น…… อ่าา อาจจะใช่ก็ส่วนหนึ่ง แต่”

 

ผมลูบหัวอิวาร์เบาๆ อิวาร์ทำหน้าเขินอายขณะที่ตัวก็บิดไปบิดมาขณะที่โดนผมลูบ น่ารักซะจริง

 

ผมแสดงรอยยิ้มเหมือนดั่งเป็นพ่อ แล้วดึงเอวอิวาร์เข้ามาใกล้

‘อ้ะ’ อิวาร์ร้องออกมาเบาๆก่อนที่โน้มหาผม

ผมประคองอิวาร์ไว้ในอ้อมแขน แล้วใช้นิ้วมือลูบไล้ตามเรือนผมสีทอง

 

“ฝะ-ฝ่าบาท, นี่ยังกลางวันแสกๆอยู่เลย…….”

 

“จะไม่ว่าเวลาไหน ก็พักผ่อนเป็นสิ่งจำเป็นเสมอ มีอะไรที่เจ้าอยากขอร้องข้าหรือ?”

 

ใบหน้าของอิวาร์กลับแดงก่ำขึ้นมายามที่ผมกระซิบข้างหูเธอ

 

อ๊าาาา ลอร่าเคยใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้เหมือนกัน

 

สักวันอิวาร์จะกลายเป็นคนเฉยชาเหมือนลอร่าไหมนะ?

 

 

“อ่าา……นี่ก็เพราะฝ่าบาทมิได้โมโหเหมือนที่ผู้น้อยคิดไว้

……. แถมยัง น่าแปลกใจด้วยที่ดูเหมือนท่านจะมีความสุขเพราะเรื่องนี้”

 

“ข้าเข้าใจแล้ว”

 

เธอพูดถูก ผมรู้สึกสบายใจตอนที่เธอรายงานข่าวนี้ให้ฟัง

มันให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่นั่งดูคู่ต่อสู้ขยับหมากบนกระดานโกะ

 

 

“เพราะข้ารู้ดีน่ะ ว่าคอนซูลอลิซาเบธจะไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป”

 

“……ดูเหมือนฝ่าบาทจะประเมินคอนซูลแห่งสาธารณรัฐไว้สูง”

 

“แม่นั่นน่ะเป็นอัจฉริยะ”

 

หากประวัติศาสตร์ไหลไปตามกระแสที่ควรเป็น ไม่ว่าอย่างไรเสีย นางก็จะกลายเป็นจักรพรรดินีองค์ต่อไปของฮับบวร์กอย่างแน่นอน

 

แต่ถึงอย่างนั้น จักรวรรดิกลับล่มสลายลง อลิซาเบธจึงต้องอยู่ในฐานะคอลซูลของประเทศที่เป็นสาธารณรัฐแทน

 

สิ่งที่เรียกว่าชีวิตช่างลี้ลับเหลือเกิน

 

 

“…….”

 

อิวาร์มองผมด้วยสายตาแปลกๆอีกครั้ง คราวนี้ในดวงตาสีม่วงของเธอเจือด้วยอารมณ์บางอย่าง……ไม่สบายใจอย่างนั้นรึ?

ความวิตกกังวลและลังเลใจ ปนเปกันไป

 

พอผมเอียงคอสงสัย อิวาร์ก็พึมพัมเสียงเล็ก

 

“……สำ-สำหรับฉันแล้ว, ฝ่าบาทช่างน่าประทับใจเหลือเกิน”

 

อิวาร์หันหน้าไปทางอื่น ราวกับอยากที่จะวิ่งหนีไปเพราะอายกับคำพูดที่ตัวเองพูดออกมา

 

ตุบ ตุบ,  เสียงหัวใจผมเต้นเป็นจังหวะระรัว

 

น่าเอ็นดูเหลือเกิน!

 

เจ้าสิ่งมีชีวิตสุดน่ารักน่าเอ็นดูนี่มันอะไรกันน่ะ? 

หรือเธอจะเป็นอุปกรณ์ลอบสังหารที่อลิซาเบธส่งมาเป็นการลับเพื่อฆ่าจอมมาร?

ผมตะลึงกับพลังทำลายล้างที่แท้จริงของนางเอกเกม

ความน่ารักระดับนี้นี่มันถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงต่อหน้าผมเลย

 

‘อึก’

 

ผมอยากสวมกอดอย่างรักใคร่ ณ บัดนี้เลย แต่ ผมต้องยั้งตัวเองไว้ก่อน

หากผมหลับนอนกับเธอมากเกินไป สุดท้ายเธอจะกลายเป็นเหมือนลอร่า หากเป็นเช่นนั้นแล้วผมต้องสิ้นหวังในชีวิตแน่ๆ

 

ผมควรทำอะไรให้ต่างไปจากที่ไปเที่ยวกับลอร่า ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า ความฝันของเด็กสาวคืออะไร

ผมควรที่จะเข้าหาเธออย่างอ่อนโยน นุ่มฟู แบบคู่รัก

แต่ทั้งหมดที่เราทำก็มีแต่เซ็กส์

 

เซ็กส์ในตอนเช้า,เซ็นหลังมื้อเที่ยง,เซ็กส์ก่อนนอน เพราะเหตุนั้นแหละลอร่าก็เลยด่าผมว่า

‘ผู้ชายนี่มันไม่ต่างจากสัตว์ และฝ่าบาทก็เป็นสัตว์ร้ายขี้เงี่ยนที่สุดในบรรดาพวกนั้น’

หมดสิ้นแล้วซึ่งความหวัง แลความฝัน

 

เช่นนั้นแล้วผมถึงได้ตัดสินใจบรรจงจูบเบาๆที่หน้าผากอิวาร์

 

“สำหรับข้าแล้ว เจ้านั้นงดงามเป็นที่สุด”

 

“……!”

 

อิวาร์หน้าแดงอย่างกับกาต้มน้ำ

 

 

น่ารักเหลือเกิน ผมอยากกลืนกินเธอเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่ผมทำไม่ได้

ควรจะเหลือเนื้อไว้กินท้ายสุดของชามแกงกะหรี่ ผมจึงปล่อยอิวาร์ให้อยู่คนเดียวในวันนี้เช่นกัน

 

 

“แล้วประเทศต่างๆตอบรับอย่างไร?”

 

“พวกนั้นดูเหมือนจะตกใจกับคำประกาศที่กะทันหันแบบนั้น

พวกตัวแทนแต่ละชาติวางแผนจะไม่ทำอะไรจนกว่าจะมีคำสั่งมาจากประเทศ

แต่ตัวแทนส่วนมากก็ไม่ใส่ใจเรื่องนั้นเหมือนกัน”

 

“เราควรไปชี้แจงเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

 

หากให้พวกนั้นมีข้อมูลมากกว่านี้อาจยิ่งก่อให้เกิดความไม่เชื่อใจในตัวพวกเรามากขึ้นไปเรื่อยๆ

 

“แต่ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพวกเรา จะไม่ดีกว่าหรือคะถ้าจะบอกให้พวกเขารู้ทีหลัง?”

 

“เพราะมันเป็นข่าวไม่ดีเกี่ยวกับตัวเรานี่แหละ เราถึงควรบอกพวกเขาก่อน

หากเราซื่อสัตย์จริงใจที่จะบอกข่าวนั้นแม้มันส่งผลลบต่อเรา  ความเชื่อมั่นในตัวพวกเขาที่มีต่อเราก็จะมากขึ้น”

ถึงอย่างไรเสียพรุ่งนี้ทุกคนก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี

ดังนั้นแล้วสู้บอกให้ทุกคนรู้เพื่อสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจไปก่อนดีกว่า

จุดนี้เป็นมุมมองที่ต่างกันระหว่าง อิวาร์,ที่เป็นพ่อค้า และ ผม,ที่เป็นนักการเมือง

 

 

“ดังนั้นตอนนี้แล้วข้าควรที่จะไปพบตัวแทนทูตของแต่ละชาติ 

พวกเขาคงคิดไม่ถึงกันหรอกว่า จะมีเหล่านักบุญหญิงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย พวกเขาคงกระวนกระวายใจอยากคุยกับพวกเราแล้ว”

 

“…….”

 

เอ๋ อยู่ๆอิวาร์ก็ทำสีหน้าแปลกๆขึ้นมาอีก แต่คราวนี้ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเธอทำหน้าทำตาแบบนั้น

 

ผมสามารถดูความคิดในหัวของเธอได้ผ่านหน้าต่าง แต่ช่วงนี้ผมพยายามที่จะใช้หน้าต่างพวกนั้นให้น้อยที่สุด

 

หน้าต่างสเตตัสน่ะมันสะดวกจนเกินไป

และยังเกิดความเสี่ยงด้วย หากผมขี้เกียจจนเกินกว่าจะรู้จักสังเกตสังกาคนรอบข้างด้วยตัวเอง

ผมอยากที่จะล่วงรู้ความคิดนึกของผู้คนได้ผ่านดวงตาและสัญชาตญาณของตัวเองให้มากที่สุด ยิ่งถ้ามันเป็นเรื่องสำคัญ

 

ไม่อย่างนั้นแล้วความสามารถในทางการเมืองของผมจะโดนสนิมจับเอาเปล่าๆ

 

 

อิวาร์ถอนใจออกมา

 

“อย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ,แม่นั่นโกหก”

 

“แม่นั่น?”

 

คำพูดต่อไปเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อน

 

“ฉันพูดถึง หัวหน้าเมด เดซี่อยู่ค่ะ

จริงๆมันไม่ก็สมควรนักที่จะพูดไม่ดีกับหัวหน้า แต่ขออนุญาตพูดออกมาด้วยความไม่เคารพด้วยค่ะ

 

นางพูดออกมาได้อย่างไม่อายเลยว่าฝ่าบาทเอาสไลม์ใส่เข้าไปไว้ในตัวนาง!”

 

“…….”

นังชั่วเดซี่

 

“แถมเธอยังแต่งเรื่องด้วยว่า สไลม์ตัวนั้นเป็นอุปกรณ์ช่วยตัวเองที่เชื่อมต่อกับพี่ชายของเธอ

ก็คือ นางให้ร้ายฝ่าบาทว่าบังคับให้ร่วมประเวณีกับพี่น้องตัวเองโดยใช้สไลม์เป็นตัวกลาง”

 

“……ช่างเป็นการให้ร้ายที่ไม่มีมูลความจริงเอาเสียเลย”

 

“จริงค่ะ เป้าหมายของการพูดอะไรโรคจิตๆแบบนี้เป็นไปเพื่ออะไรกันคะ?

ฉันแน่ใจเลยว่า ทั้งหมดเป็นเพียงความละเมอเพ้อพกไปเองของหัวหน้าเมด”

 

อิวาร์พ่นลมออกจมูกด้วยความหยามเหยียด

 

“ฝ่าบาทคะ, ฉันมีคำถามค่ะ, เหตุใดท่านถึงเอาเด็กมนุษย์มารับเป็นลูกบุญธรรมกันคะ? 

นางเป็นเด็กที่ชั่วร้ายและหื่นกามแต่กำเนิด”

 

“……ข้าสงสารเดซี่เพราะหมู่บ้านของนางโดนลูกหลงจากสงครามน่ะ”

 

แต่ถ้าว่ากันตามตรง ผมนี่แหละที่เผาหมู่บ้านแห่งนั้นเอง

 

“ฝ่าบาทน่ะ มีแนวโน้มที่จะใจอ่อนกับนาง

จนมองข้ามพฤติกรรมแย่ๆทั้งหมดไปเพียงเพราะนางเป็นลูกบุญธรรม

ฉันขอแนะนำนะคะ ถึงเธอจะยังเด็กอยู่ แต่เธอก็สมควรได้เรียนรู้แนวคิดเรื่องเพศ ที่ถูกต้องเหมาะสม”

 

“ใช่ เจ้าพูดถึง การศึกษาเรื่องเซ็กส์เป็นสิ่งสำคัญจริงๆ”

 

ผมนี่แหละที่มอบการศึกษาให้นาง

เรื่องนั้นมันช่างทิ่มแทงผมเสียจริงๆ…….

 

 

ผมน่ะยังคงรู้สึกดีกับด้านที่เป็นหญิงสาวผู้ใสซื่อของอิวาร์ แต่ขณะเดียวกันผมเองก็ทนดูเธอต่อไปไม่ไหวแล้ว

 

“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้น อิวาร์ ไปเรียกเดซี่มาที่นี่ ข้าจะเริ่มทำการสอนนาง ณ บัดนี้”

 

“ตามบัญชาค่ะ”

 

“อ้อ แล้วเจ้าจะไปพบกับพวกทูตนานาชาติด้วยใช่ไหม จงไปในฐานะตัวแทนของข้า

 

พวกนั้นคงรู้อยู่แล้วว่า เจ้าเป็นเมดของข้า ดังนั้่นเจ้าก็ควรจะมีบทบาทอื่นนอกจากคนส่งข่าวของข้าด้วย ”

 

อิวาร์ตอบรับว่า ไว้เป็นหน้าที่ของเธอเองก่อนจะออกจากห้องไป

 

ในวันนั้น เสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของเดซี่ดังในห้องของผมไม่หยุดไม่พัก

 

 

(TTL : พรี่ดันที่รู้สึกอายตัวเอง 

นำไปสู่หนทางการแก้ไข? (ไม่)

ทรมานเดซี่ต่อไป (ใช่) ) 

 

 

* * *

 

 

สถานการณ์เลวร้ายลง

 

วันต่อมาหลังจากนั้น นักบุญหญิงวิหารเฮสเทีย ประณามอย่างเดียวกันกับนักบุญหญิงก่อนหน้า

 

ทางนั้นประกาศว่า จักรวรรดิฮับบวร์กให้การร่วมมือกับกองทัพจอมมาร และยังบอกด้วยว่า การกระทำเช่นนั้นเป็นดั่งการมอบทวีปทั้งทวีปให้ตกอยู่ในเงื้อมือของปีศาจ

 

 

หากนับรวมแล้วเหล่านักบุญหญิงทั้งสามที่สนับสนุนก็มี นักบุญหญิงจากวิหารโพไซดอน,เอเรสและเฮสเทีย

 

โพไซดอนเป็นศาสนาหลักของซาร์ดิเนีย 

เอเรสเป็นของเครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนีย 

และเฮสเทียเป็นของราชอาณาจักรมอสโคว

 

 

ราชอาณาจักรซาร์ดิเนีย และเครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนียนั้นให้การสนับสนุนอลิซาเบธมาตั้งแต่แรกแล้ว

ดังนั้นแล้ว หากนับรวม ศาสนาเฮสเทียของมอสโควไปด้วย อลิซาเบธเองก็มีพรรคพวกเพิ่ม

 

 

ดังนั้นคะแนนตอนนี้จึงเป็น 4:3

 

ผมยิ้มอย่างขมขื่น

 

“ข้ากำลังทำสงครามการทูตในขณะที่อลิซาเบธทำสงครามศาสนา”

แม้จะไม่มีของมีคม หากแต่เป็นการสู้รบที่ดุเดือด

จริงอยู่ที่โบสถ์และรัฐต่างแยกขาดจากกันกระจายตัวไปทั่วทั้งผืนทวีป หากแต่นักบุญหญิงนั้นเป็นดั่งที่เคารพบูชาของผู้คน

 

 

หากนักบุญหญิงประณามหยามหมิ่นสิ่งใด ประชาชนก็ย่อมทำตามด้วย

พวกข้าราชการ เจ้าหน้าที่ที่อุทิศตัวเองให้กับองค์กรก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน

อิทธิพลของพวกนั้น ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงและแพร่ไปได้อย่างรวดเร็ว

 

สถานการณ์ที่ผมเผชิญหน้าอยู่ ขณะนี้ผิดคาดไปเล้กน้อย

 

 

“ท่านปรารถนาที่จะพบนักบุญหญิงของชาติเราหรือ?”

 

“ถูกต้องแล้ว”

 

ตัวแทนจากราชอาณาจักรบริททานี่นั่นเอง

 

ท่านทูตคนดีคนเดิมที่เพลิดเพลินไปกับสงครามทางการทูตก่อนหน้านี้

 

จริงอยู่ที่ราชินีเฮนริเอตต้าสามารถเลือกอยู่ฝ่ายสาธารณรัฐได้ แต่การทำแบบนั้นจะทำให้ชาติของเธอตกอยู่ในอันตราย

ผมจึงแน่ใจเลยว่า เธอคงดีใจแน่ๆที่เหล่านักบุญหญิงทั้งหลายลุกขึ้นมาต่อต้าน

 

 

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง

 

ผมต้องขอกลับไปถามองค์ราชินีก่อน”

 

“นี่เป็นเรื่องเร่งด่วน ขอให้เจ้าไปถามโดยเร็ว”

 

ถึงจะลังเลสงสัยอยู่บ้างแต่สุดท้ายเขาก็ติดต่อราชินีให้ผม

 

ผมเข้าห้องส่วนตัวและใช้ลูกแก้วของบริททานี่ 

ม่านหมอกเต็มลูกแก้วก่อนจะปรากฏรูปร่างของเฮนริเอตต้า

 

เธอน่าจะอยู่ระหว่างทำงานเอกสารหรืออะไรสักอย่าง เพราะมีกองเอกสารกองแฟ้มพะเนินเทินทึกอยู่ที่โต๊ะ

 

ผมยิ้มออกมา

 

“เป็นอย่างไรบ้างล่ะ ,ฝ่าบาท?”

 

“ข้าสาปแช่งเจ้าอยู่ทุกวี่ทุกวัน”

มุมปากเฮนริเอตต้ากระตุก

แถมยังมีถุงใต้ตาอีกด้วย

 

“อ้อ เหรอ? ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยมากเลยสินะ”

 

“นี่ก็เพราะมีจอมมารตนไหนสักตนหนึ่งมาก่อเหตุสร้างความแตกแยกในแดนดินของข้า

ชนชั้นสูงฝ่ายเราก็ยิ่งก่อปัญหาขึ้นมากันใหญ่

ขอบใจเจ้ามากเลยจริงๆที่ทำให้ข้ามีช่วงเวลาที่แสนดีขนาดนี้”

 

“ช่างเป็นสหายที่น่ากลัวเสียจริง”

 

ผมหัวเราะออกมา

 

ราชินีเฮนริเอตต้าหันตัวมาหาผมแล้วไขว้ขา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเฮนริเอตต้าในชุดธรรมดาๆที่ไม่ใช่เครื่องแบบทหาร

 

ชุดสีม่วงที่ดูเรียบง่าย สวมใส่สบายตัว ทั้งยังดูสดชื่น ช่างเหมาะกับเฮนริเอตต้าจริงๆ

 

“ข้าได้ยินว่า ท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นเค้าท์พาลาทีน ขอแสดงความยินดีด้วย

เอาล่ะ ข้าคิดว่า สิ่งนั้นมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรสำหรับท่านนักหรอก”

 

“ขอบคุณมากครับ ทั้งหมดนี้ต้องขอขอบคุณฝ่าบาทเลยจริงๆ”

 

“……พอรู้ว่า นั่นเป็นเรื่องจริงก็ยิ่งทำให้ข้าโมโหนัก 

ข้าล่ะหวังจริงๆให้เจ้าน่ะตกนรกหมกไหม้ไปเลย”

 

ผมได้รับการแต่งตั้งก็เพราะเอาชนะเฮนริเอตต้าได้ เฮนริเอตต้าเองก็เลยพูดแบบนั้นเพราะเข้าใจความหมายแฝงของผม

 

ผมหัวเราะอีกครั้ง 

เธอเป็นราชินีที่น่าสนใจไม่ใช่น้อยเลยนี่นา?

 

 

“แล้วมีธุระอะไรกับข้า?

อย่าพูดแล้วกันว่า ที่มาคุกคามตัวแทนประเทศของข้าเพียงเพราะอยากหยอกข้าเล่นน่ะ”

 

“คอนซูลของสาธารณรัฐฮับบวร์กใช้เหล่านักบุญออกหน้าแทน”

 

ผมเปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้ายินดีอย่างยิ่งที่จะได้สู้กันด้วยแผนทางการเมือง แต่ข้าทำอะไรไม่ได้มากนักหากดึงศาสนามาเกี่ยวข้องด้วย

เนื่องจากโชคไม่ดีนัก ที่ข้ามีเส้นสายกับศาสนานิกายต่างๆในโลกนี้น้อยเหลือเกิน”

 

“ช่างเป้นคำพูดชวนให้ประหลาดใจมากยามที่มันออกมาจากท่านนักบวช จอน โบล”

 

เฮนริเอตต้าเย้ยหยัน

 

 

“แล้ว?”

 

“ข้าจึงอยากพูดคุยกับนักบุญหญิงแห่งประเทศของท่าน นักบุญหญิงลองวี่”

 

นักบุญหญิง แจ็คเกอลีน ลองวี่

 

เธอเป็นนักบวชแห่งองค์เทพีเอเธน่า และเป็นผู้พิทักษ์แห่งราชอาณาจักรบริททานี่

ในสงครามก่อนหน้า เธอโดนทหารของพวกเราจับกุมตัวตอนที่พยายามป้องกันเมืองปารีส และสุดท้ายก็ส่งตัวเธอคืนกลับไปภายใต้สนธิสัญญาสงบศึก

 

เฮนริเอตต้าขมวดคิ้วมุ่ย

 

“……นายวางแผนอะไรอยู่, ดันทาเลี่ยน?”

 

“อย่าห่วงกังวลไปเลย ข้าน่ะเปี่ยมไปด้วยความเห็นอกเห็นใจต่อผู้อื่นอยู่แล้ว”

 

ผมฉีกยิ้มกว้าง