บทที่ 277 – การร่วมมือกันครั้งยิ่งใหญ่(5)

 

* * *

 

พวกเราส่งจดหมายเจรจาไปหาในทันที

 

「เป้าหมายของพวกเราคือ การจัดการกับจอมมารอกาเรสที่ตั้งฐานทัพอยู่ทางตะวันตกของฟรานเคีย」

「พวกเราหาได้ตั้งใจรุกรานฟรานเคียไม่, ดังนั้นแล้วพวกเราจึงขอให้เปิดทางผ่านให้กับพวกเราด้วย 

……ผู้สำเร็จราชการแห่งดินแดนฮับบวร์ก, บาร์บาทอส」

 

เหตุการณ์นี้ก็คล้ายกับสมัย โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ ขอให้เกาหลีนั้นเปิดทางให้เพื่อที่เขาจะได้รุกโจมตีราชวงศ์หมิงได้โดยสะดวก

 

การที่ขอให้อีกฝ่ายเปิดทางให้นั้นก็เรื่องหนึ่ง แต่ในยุคสมัยแบบนี้ พื้นที่ที่กองกำลังอีกฝ่ายเข้ามาได้ก็มีแต่จะกลืนกินด้วยการปล้นฆ่าเท่านั้นแหละ

ไม่มีผู้ปกครองคนใดนั่งเฉยๆแล้วปล่อยให้คนพวกนั้นเข้ามาเหยียบย่ำหรอก

 

 

ลอร่าส่ายหน้าขณะที่ผมพูดแบบนั้น

“แต่ นายท่าน คงไม่ใช่กับผู้ปกครองแบบจักรพรรดิเฮนรี่แห่งฟรานเคียหรอก?”

 

“เอ่อ อืมมม……. ไอ้หมอนั่นมันบ้าเสียจนเที่ยวไปขอความช่วยเหลือจากต่างชาติเพื่อมาโค่นล้มอำนาจแม่ตัวเอง คนบ้าๆบอๆแบบนั้นเป็นข้อยกเว้นก็แล้วกัน”

 

บางทีในบางเรื่องก็มีข้อยกเว้นเหมือนกัน บางทีน่ะนะ

ผมกับลอร่าเราต่างนั่งจิบชาอยู่ในเต๊นท์

กองทัพจอมมารกำลังเตรียมการรบในสงครามหลังจากยอมรับแผนของผม

 

การสร้างเครื่องแบบสีขาวสะอาดทำให้ทั้งทหารปีศาจที่เข้าร่วมกับกองกำลังทหารฝ่ายมนุษย์นั้นดูน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น

ผมบอกทุกคนไปแล้วว่า ตัวเองจะมุ่งเป้าที่ไปการเจรจาทางการทูตเพื่อเป็นข้ออ้างนอนอู้สบายๆ

ผมกับลอร่างผ่อนคลายไปกับน้ำชา ในขณะที่ทุกคนวิ่งวุ่นกันอยู่

 

 

“ขณะเดียวก็นี่ก็เป็นโอกาสสุดท้ายในการขอประนีประนอมกัน 

จริงๆเฮนริเอตต้าสมควรเปิดทางให้กับพวกเรา

ซึ่งการทำแบบนั้นมันก็ดีกว่าที่จะมาปกป้องอกาเรส”

 

การเลือกวิธีแบบนั้น ดินแดนของเธอก็โดนทำลายไปเล็กๆน้อยๆ แต่จะไม่ถูกยกระดับกลายเป็นสงครามได้

เฮนริเอตต้าอาจเป็นนักปกครองหัวรุนแรงไปสักหน่อย แต่ก็ไม่มีทางที่นางจะไม่ตระหนักถึงเรื่องนั้น

 

“แต่ถึงอย่างไรก็ดี ทางเลือกนั้นก็ทำให้ต้องรับภาระหนักทางการเมืองแทน”

 

“ภาระทางการเมืองหรือคะ?”

 

“ในตอนนี้ ฟรานเคียนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมโดยสมบูรณ์ของราชินีเฮนริเอตต้า

เหตุผลที่ชนชั้นสูงของฟรานเคียยังคงอดทนต่อการกดขี่นี้ก็เพราะความเข้มแข็งของกองกำลังราชินี”

 

การปฏิวัติใหญ่น้อยนั้นเกิดขึ้นอยู่ทุกๆปีในฟรานเคีย

บางครั้งก็เกิดขึ้นจากพวกชนชั้นสูง บางครั้งก็เกิดขึ้นจากสามัญชนที่ได้รับอิทธพลจากแนวคิดสาธารณรัฐ

 

ทุกครั้งที่เกิดการปฏิวัติขึ้น เฮนริเอตต้าก็ฆ่าล้างพวกทหารก่อกบฏทิ้ง

 

“หากเฮนริเอตต้าตอบรับคำขอของพวกเรา ชาวเมืองฟรานเคียย่อมต้องโมโหโกรธแค้นกันอย่างไม่ต้องสงสัย.

 ทำไมไอ้คนที่มันฆ่ามนุษย์ด้วยกันโดยไม่กะพริบตา อยู่ๆกลับมาเชื่องเป็นลูกแกะตอนที่พวกปีศาจมันบุก?

นี่แกมันคนประเภทไหนกัน……?”

 

ผมจิบน้ำชาเบาๆ ของเหลวอันอบอุ่นไหลลื่นผ่านคอลงสู่ท้อง

จริงๆผมไม่รู้หรอกว่า ทำไมผู้คนถึงคิดว่าชามันรสชาติดีกัน แต่สำหรับผมที่ผมดื่มก็เพราะมันทำให้ผมรู้สึกอุ่นอยู่ข้างใน

ถึงผมจะเป็นชาวเมืองสุดจะคูล แต่ผมก็รู้ความอุ่นไอของชาร้อนดี

 

 

(TTL : ผู้อ่านทุกท่าน กลั้นไว้ครับ! แม้ไอ้พรี่ดันมันจะน่าหมั่นไส้แค่ไหน อย่าเพิ่งอ้วกออกมา! เสียดายอาหารที่กินเข้าไป! )

 

 

 

“มีโอกาสสูงมากที่จะนำไปสู่การปฏิวัติครั้งใหญ่ 

ซึ่งเรื่องนั้นน่าจะสร้างความรำคาญใจให้กับเฮนริเอตต้าเป็นอย่างมากเลยล่ะ”

 

“นายท่านช่างไร้ยางอายเสียจริงๆ”

ลอร่าบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงทึ่ง

 

“ถึงเรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นก็ตาม ถึงอย่างไรนายท่านก็จะยื่นมือเข้าไป ปลุกปั่นให้เกิดการปฏิวัติขึ้นเองอยู่แล้ว การกระทำแบบนั้นช่างเหมาะสมกับนิสัยของนายท่านเสียจริงๆ”

 

“โอ้ นี่ข้าโดนจับได้ซะแล้วรึนี่?”

ผมหัวเราะคิกคัก

 

“เจ้าพูดถูกแล้ว อัะนที่จริงข้าไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่า เฮนริเอตต้าจะเลือกอะไร 

การตัดสินใจขอนางน่ะก็แค่ยืดระยะเวลาออกไปก็เท่านั้น”

 

ผมอยากจะใช้โอกาสนี้บดขยี้เฮนริเอตต้า หากเราปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปมีหวัง เฮนริเอตต้าได้ครอบครองฟรานเคียโดนสมบูรณ์เป็นแน่

 

ราชอาณาจักรบริททานี่และจักรวรรดิฟรานเคียกลายเป็นประเทศหนึ่งเดียวภายใต้ผู้ปกครองที่ทรงอำนาจ

การปล่อยให้เกิดชาติที่ใหญ่และทรงพลังเช่นนั้น มันไม่มีผลดีอะไรเลย

ลอร่าเดาะลิ้น

 

“นิสัยเสียสุดๆ

นายท่านจะมีเสน่ห์มากกว่านี้หากรู้จักมียางอายเสียบ้าง”

 

 

“เฮนริเอตต้าจะเลือกเข้าร่วมสงคราม”

ผมเมินสิ่งที่ลอร่าพูด 

กฏเหล็กของผมคือ คำพูดอะไรที่ระคายหู ผมจะปล่อยผ่าน

 

“เธอน่ะเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น ในขณะเดียวกันนั่นก็เป็นโอกาสทองด้วย

หากเฮนริเอตต้าสามารถเอาชนะกองทัพจอมมารได้ จุดยืนทางการเมืองของเธอก็จะสูงขึ้นอย่างมาก”

เธอจะกลายเป็นฮีโร่ผู้ปกป้องฟรานเคียในขณะเดียวกันก็สามารถกลืนกินภัยคุกคามจากต่างชาติได้

ไม่มีทางที่เฮนริเอตต้าจะยอมถอยทั้งที่อาหารเรียกน้ำย่อยมาวางไว้ตรงหน้าเธออยู่แล้ว

 

ยังไงเสีย ก็ต้องเกิดสงครามขึ้นแน่นอน

 

“แต่นั่นก็เป็นกับดักเหมือนกัน”

 

“อื๋ม?”

 

“ดูนี่สิ”

 

ผมวางเอกสารไว้บนโต๊ะ มันเป็นร่างจดหมายเจรจาที่ผมเพิ่งส่งไปขอให้อีกฝ่ายเปิดทางให้พวกเรา

 

ลอร่ากวาดตาอ่านเอกสารนั้น

 

“นี่คือ กับดักหรือคะ? ก็ไม่เห็นต่างจากจดหมายขอทางทั่วไปที่พูดปลุกเร้าให้ลุกขึ้นสู้อย่างชอบธรรมเลย”

ผมหัวเราะเอิ้ก

 

“ตั้งใจอ่านให้ดีๆสิ”

 

“…….”

ลอร่าอ่านจดหมายนั้นอีกครั้งและขมวดคิ้วมุ่ย

 

“……ฉันไม่เข้าใจค่ะ ขอยอมแพ้

นายท่านน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่า ฉันไม่ถนัดเรื่องแผนการพวกนี้”

 

“อ่านชื่อผู้ส่งตรงท้ายจดหมายสิ 

‘ผู้สำเร็จราชการบาร์บาทอส’ เขียนอยู่ตรงนั้นเห็นไหม”

 

จดหมายทุกฉบับลงชื่อของบาร์บาทอส

บาร์บาทอสเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่มนุษย์ว่าเป็นจอมมารที่แข็งแกร่งที่สุด

เธอเป็นตัวตนที่เพียบพร้อมเลยล่ะในการนำเสนอเจตจำนาของกองทัพจอมมาร

 

“เฮนริเอตต้า อาจคิดว่าเธอกำลังปฏิเสธกองทัพจอมมารอยู่ แต่เธอเข้าใจผิดแล้ว

 

เธอกำลังปฏิเสธคำขอจากผู้สำเร็จราชแทนของจักรวรรดิฮับบวร์ก”

 

“……! ซึ่งนั่นจะทำให้เรามีข้ออ้างในการเคลื่อนไหวหมากอย่างมกุฏราชกุมาร!”

ผมพยักหน้า

หากจะเรียกก็คงเรียกได้ว่าเป็น อคติบังตา นั่นเอง

ไม่มีใครนึกได้หรอกว่า กองทัพจอมมารจะแต่งตั้งมนุษย์ขึ้นเป็นผู้บัญชาการสูงสุด

เฮนริเอตต้าก็จะปฏิเสธคำขอของบาร์บาทอสด้วยคิดว่าการกระทำนั้นเป็นการปฏิเสธจอมมาร

 

“แล้วพวกเราก็จะทำให้ รูดอล์ฟประกาศออกไปว่า เฮนริเอตต้าเป็นฝ่ายปฏิเสธข้อเสนอที่พวกเรายื่นไปให้

ฟรานเคียปฏิเสธคำขอของฝ่ายมนุษย์ที่เรียกร้องให้กำจัดจอมมาร 

ทำไมมนุษย์ด้วยกันถึงต้องพยายามปกป้องจอมมารด้วยล่ะ……?”

 

มาถึงจุดนี้ นี่คือ ยกที่ 1 

 

พวกเราจะลอบหวดอีกฝ่ายด้วยการใช้ประโยชน์จากการหลอกลวงครั้งนี้

 

“แม้พวกเราจะผิดหวังในจุดยืนของฟรานเคีย 

แต่พวกเราก็ยังคงต้องกำจัดจอมมารตนนั้นอยู่ดีดังนั้นแล้วไม่ว่า อีกฝ่ายจะอนุญาตหรือไม่

ตัวข้า,รูดอล์ฟ ฟอน ฮับบวร์ก จะเข้าสู่สมรภูมิดังกล่าวในนามแห่งมนุษยชาติ

 

ทีนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง ลอร่า?”

 

“ไม่เลยค่ะ”

ลอร่าส่ายหัว

 

ผมออกใจออกมาครั้งหนึ่ง ทำไมกันนะทั้งที่ลอร่าออกจะฉลาดแท้ๆ แต่พอมาเป็นเรื่อง แผนการแบบนี้เข้ากลับกลายเป็นเด็กอมมือไปเสียได้? 

ผู้คนช่างประหลาดเสียจริง

 

 

“นั่นก็หมายความว่า เราจะไม่เปิดช่องให้กับการเจรจา

 

พวกลูกน้องฝ่ายเฮนริเอตต้าต้องแตกตื่น และต่างส่งทูตมาบอกกับพวกเราว่า พวกเขาไม่รู้เลยว่านั่นเป็นคำขอร้องมาจาก มกุฏราชกุมารแห่งฮับบวร์ก 

 

และเมื่อเป็นกองทัพฝ่ายมนุษย์ พวกเขาก็จะอนุญาตให้พวกเราผ่านไปได้

……. พวกนั้นก็จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะซื้อเวลาออกไป”

 

แต่ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องเล่นไปตามเกมนั้น

 

เฮนริเอตต้าอาจจะเกิดกลัดกลุ้มขึ้นมาและนั่นเป็นความผิดพลาดของนางล่ะ

พวกเราจะไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง พวกเราจะเร่งรุกต่อไป

ไม่ว่าทูตทั้งหลายจะพูดอะไรกับเรา เราจะตะโกนถามกลับไปอย่างเดียวว่า

‘สรุปแล้วพวกท่านจะเข้าร่วมกับพวกเรา เพื่อปราบอกาเรสหรือไม่!?’.

ผมยิ้ม

 

“ต่อจากนี้ไปก็จะเป็นสงครามปลุกปั่นยุยงแล้ว

หากเรายังรั้นที่จะบุกต่อ เฮนริเอตต้าก็ต้องยอมให้”

 

 

เริ่มต้นยกที่ 2 

 

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว เธอมันก็ไม่ต่างจากลูกน้องของกองทัพจอมมาร 

ความชอบธรรมที่เคยกล่าวอ้างนั้นก็เป็นคำโกหกทั้งหมด

ไม่ว่าเธอจะตอบสนองต่อเรื่องนี้ยังไง สุดท้ายก็กลายเป็นการถูกสาดโคลนใส่”

 

 

 

ผู้ที่เสียงดังที่สุดจะเป็นผู้ชนะ

 

 

แถมเป็นเรื่องจริงแม้จะบางส่วนก็เถอะ ที่ว่า เฮนริเอตต้านั้นแกล้งทำเป็นเมินเฉยแล้วให้ที่หลบภัยกับอกาเรส แถมรูดอล์ฟเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าลูกน้องของกองทัพจอมมาร

คราวนี้ฝ่ายไหนกันดูที่ สกปรก ชั่วร้ายกว่ากันล่ะ?

ฝ่ายที่มีเหตุผลหนักแน่น และสามารถพูดได้มากกว่าผู้นั้นย่อมชนะ

หากทั้งสองฝ่ายมีทั้งความชอบธรรมและการกระทำความผิด ตอนนั้นไม่สำคัญแล้วว่าความจริงเป็นเช่นไร

 

สิ่งที่สำคัญคือ ฝ่ายไหน ปลุกปั่นผู้คนได้มากกว่ากัน

และแน่นอน ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญ ‘เรื่องพรรค์’ นี้ซะด้วย

 

ผมยังคงจิบชาในถ้วยตัวเองต่อไป

 

“ในตอนที่เฮนริเอตต้าประกาศว่าจะต่อต้าน พวกเราจะให้สาธารณรัฐบัทตาเวียประกาศร่วมมือกับพวกเรา”

 

“…….”

 

“ว่าเรื่องการปราบจอมมารน่ะจริงๆก็เป็นข้ออ้างของพวกนั้น”

 

บริททานี่ให้การสนับสนุนอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชอบธรรมแห่งองค์ราชา

ในขณะที่บัทตาเวียนั้นเป็นผู้นำของฝ่ายสาธารณรัฐ

 

สองชาติที่ต้องเข้าปะทะห้ำหั่นสงครามกลางเมืองในฟรานเคีย 

ตอนนั้นเฮนริเอตต้าจะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลังชนฝา

 

ที่อยู่ๆมีทั้งมกุฏราชกุมารรูดอล์ฟและสาธารณรัฐบัทตาเวียให้การสนับสนุนด้วย

 

กระแสเหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดการณ์ได้กลับเกิดขึ้นเรื่อยๆ แค่เพียงเพราะเธอตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับกองทัพจอมมาร

 

“แต่ แค่บัทตาเวียจะเพียงพอหรือคะ?”

 

“พวกเราจะปลุกปั่นเมืองอิสระที่เพิ่งได้รับการปลดปล่อยเมื่อๆเร็วๆนี้ด้วย”

ผมตอบทันที

“พวกเขาอาจช่วยเราได้ไม่มากนักในแง่ของกำลังคน, แต่หากหลายต่อหลายเมืองประกาศออกไปว่า จะให้การสนับสนุนพวกเราจนครบทุกเมือง อำนาจทางการเมืองของฝ่ายเราจะเพิ่มสูงขึ้น”

 

“ฉันเข้าใจแล้ว พวกเรายังมีพวกเมืองอิสระพวกนั้นด้วย…….”

ลอร่าพยักหน้าหลายต่อหลายครั้งขณะครุ่นคิด

 

เฮนริเอตต้าจะอ้างว่า พวกเรานั้นกำลังหลอกทุกคนอยู่ เธอจะพยายามอย่างมากที่จะทำให้พวกเมืองอิสระพวกนั้นยอมถอยไป

แต่ทว่า เธอไม่รู้จักจักกับ กองทัพพันธมิตรปลดแอกของไพมอนที่อยู่เบื้องเมืองเหล่านั้นเลย…….

ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงเป็นผู้อยู่ฝ่ายที่ ‘เสียงดังมากที่สุด’ ไปครอง

 

 

“ท่านพ่อ, ฉันกลับมาจากธุระของท่านแล้วค่ะ”

 

ตอนนั้นเองที่เดซี่เข้ามาในเต้นท์

เดซี่ในชุดเมดถือกล่องขนาดใหญ่ 

ผมลุกยืนขึ้นทันที

 

“ในที่สุดก็มาถึงเสียทีนะ,ลอร่า

นี่คือของขวัญที่ข้าจะมอบให้เจ้า”

 

“ของขวัญ?”

 

“ข้าอยากมอบให้เจ้านานแล้วล่ะ เพียงแต่ตอนนี้มันเพิ่งเสร็จสมบูรณ์ดี

เอาล่ะ เปิดดูสิ”

ลอร่ามุ่ยคิ้วก่อนจะเข้าไปใกล้เดซี่

 

“นายท่าน, นี่คงจะไม่ใช่ชุดเสื้อผ้าที่มีรูตรงกางเกงในใช่ไหมคะ?”

 

“โอ้ย แหม นี่เจ้าโดนหลอกมาทั้งชีวิตกันรึยังไงกันเนี่ย?

ข้าขอยืนยันกับเจ้าด้วยสามัญสำนึกความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ยังหลงเหลืออยู่ว่า มันไม่ใช่ของแบบนั้นหรอก”

 

 

(TTL : น้องเห็นพรี่ดันเป็นคนยังไงกันเนี่ย ? 

ก็คนพรรค์นั้นแหละ 555 )

 

 

“ไม่มีอะไรไม่น่าเชื่อถือยิ่งไปกว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของนายท่านแล้วล่ะค่ะ”

 

ลอร่าเปิดกล่องไม้นั่นออกมาด้วยความลังเลสงสัย เธอวางมันลงพื้นก่อนจะเปิดกล่องออกดู

 

ในกล่องนั้นมี วัตถุทรงแท่งไม้คทาที่ห่อหุ้มด้วยผืนผ้าหนา  

ลอร่าหยิบสิ่งนั้นออกมาจากกล่องแล้วกางออก

 

“สิ่งนี้มัน……?”

ดวงตาสีเขียวของลอร่าเบิกกว้าง

 

 

ของขวัญชิ้นนั้นคือ ธง — มันคือ ธงที่มีสัญลักษณ์ของไฮเดรนเยียสีน้ำเงินวาดอยู่

 

“ลอร่า, นี่คือธงของเจ้า”

 

ธงนั้นเป็นตัวแทนของตระกูลดยุคแห่งฟาร์นาเซ่

 

“มกุฏราชกุมารรูดอล์ฟอาจได้รับตำแหน่งผู้บัญชาการสูงสุดไปในการเดินทัพครั้งนี้ แต่เจ้าคิดว่า ใครสมควรจะเป็นผู้บัญชาการทหารล่ะ?”

 

“แน่นอนว่า หากไม่ใช่ฝ่าบาทบาร์บาทอส ก็คงจะเป็น ฝ่าบาทมาร์บาสค่ะ”

 

“ผิดแล้ว”

ผมยิ้ม

 

“พวกเราวางแผนจะแต่งตั้งให้เธอนั่นแหละ เป็นผู้บัญชาการทหาร”

 

“ตัวฉัน……จะได้เป็นผู้บัญชาการทหารหรือคะ?”

 

“นี่เธอไม่ได้ฟังที่พวกเราคุยกันก่อนหน้านี้หรือ?

 พวกเราจะเดินทัพในฐานะกองทัพของมกุฏราชกุมารรูดอล์ฟ มิใช่ กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา

หากมีจอมมารเป็นผู้บัญชาการทหาร คนอื่นก็ต้องสงสัยว่า นี่อาจไม่ใช่กองทัพของฝ่ายมนุษย์จริงๆ

แต่หากได้มนุษย์อย่างเธอเป็นผู้บัญชาการทหารแล้ว ย่อมเป็นประโยชน์กับพวกเราในหลายๆทางเลยล่ะ”

ลอร่ามองธงในมือด้วยดวงตาที่เหม่อลอย

 

 

“แน่ล่ะ ผู้คนอาจสงสัยว่า พวกเราอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

พวกเขาอาจคิดด้วยซ้ำไปว่า เจ้าเป็นเพียงหุ่นเชิดที่เราสวมชื่อแต่ในนาม

เจ้าจะจะปรากฏกายออกมาในฐานะเด็กสาวผู้ไร้ความสามารถและผลงานใดๆ

พวกผู้คนในกองทหารบริททานี่ย่อมต้องดูถูกเธออย่างไม่ต้องสงสัย”

ผมลูบปอยผมด้านหน้าของลอร่า

 

 

“ข้ามุ่งเป้าไปที่ความไม่รู้จักระวังของพวกนั้นนั่นแหละ

ผู้บัญชาการสูงสุดอย่างรูดอล์ฟ ก็กลายเป็นศพไปแล้ว

เธอต่างหากที่เป็นผู้บัญชาการสูงสุดตัวจริง”

ผมสีบลอนด์วาวของเธอลื่นอยู่ในอุ้งมือผม

 

 

“ลอร่า,นี่คือ สิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าเตรียมไว้

หากเป็นเรื่องทางการทูต การต่อรอง การปลุกปั่นข้าจะจัดการให้ทั้งหมด

แต่ในส่วนสุดท้าย สงครามจริง ความสามารถของเธอเป็นสิ่งสำคัญ”

 

“ไม่มีทางที่หัวหน้ากองทัพภาคอื่น……จะฟังคำสั่งของหญิงสาวผู้นี้”

 

“บาร์บาทอสไม่แย้งเรื่องนี้”

ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

“ไพมอนยืนยันแล้วว่า ด้วยความสามารถของเธอพวกเราจึงยึดป้อมปราการไฮเดลเบิร์กได้

ทั้งคู่ต่างให้การสนับสนุนการมอบรางวัลนี้ ทั้งคู่น่ะไม่ใช่พวกโง่หรือเจ้ายศเจ้าอย่างที่จะปฏิเสธการมอบอำนาจให้กับเธอเพียงเพราะเธอเป็นมนุษย์ 

ส่วนเรื่องมาร์บาสน่ะ ข้าจะไปคุยกับเขาให้เอง”

 

“…….”

น้ำตาสายเล็กๆไหลลงสู่แก้มของลอร่า

 

“ตัวฉัน……ตัวฉันที่เป็นทาสกามที่โดนเตะออกมาจากตระกูล

ไม่มีสิทธิที่จะใช้ธงผืนนี้…….”

 

 

“ข้าขอมอบสิทธิ์นั้นให้แก่เจ้า”

 

ผมปาดน้ำตาอย่างอ่อนโยนให้กับลอร่าด้วยมือตัวเอง

 

ผู้บัญชาการตัวน้อยของข้า

คนรักคนแรกผู้แสนล้ำค่าของข้า

 

จากเด็กสาวผู้ไม่ได้รับการดูแลจากครอบครัว ทั้งยังโดนขายไปเป็นทาสกาม เธอนั้นทั้งรักทั้งชังตระกูลตัวเอง

 

แต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี้เธอได้กลายเป็นตัวแทนของตระกูลนั้นแล้ว

ไม่เพียงแต่ได้แก้แค้นเอาคืนพวกนั้น……หากแต่ยังได้รับความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่

 

เธอน่ะมีค่าคู่ควรพอที่จะยืนเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจแล้วนะ

 

“ตระกูลฟาร์นาเซ่อาจล่มสลาย ลอร่า

แต่ตอนนี้ตัวเธอเองได้กลายเป็นตระกูลฟาร์นาเซ่เองแล้ว

 

แสดงให้โลกใบนี้เห็นสิ แสดงให้พวกเขาที่ทอดทิ้งเจ้าไป

แก้แค้นพวกมนุษย์ที่ทิ้งขว้างเจ้า”

 

“…….”

 

ตอนนั้นเองที่มีเสียงเอฟเฟ็คดังขึ้นมาในหูผม

 

「ค่าความชอบ ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ่ เพิ่มขึ้น 1!」

「ค่าความชอบ ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ่  ถึง 100!」

「รักอันสูงส่งและบริสุทธิ์! อีกฝ่ายได้ตระหนักว่า ท่านเป็นคนรักอย่างแท้จริง ฉายาใหม่จะมอบให้กับผู้ที่รักอย่างสุดหัวใจ」

 

 

ค่าความชอบที่ล็อคไว้โดนทำลายแล้วรึ?

ค่าความชอบที่ค้างอยู่ที่ 99 ตอนนี้แตะถึง 100 แล้ว

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้จีบเป้าหมายติดโดยสมบูรณ์แล้ว ซึ่งมันคุ้มค่าต่อการฉลอง แต่เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญใดๆ

 

ดวงตาของผมยังจับจ้องอยู่ที่ลอร่า

 

ลอร่าเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยหลังมือของเธอ แต่น้ำตายังคงไหลอาบไม่หยุด

เธอยังคงเช็ดมันไปเรื่อยๆจนสุดท้ายก็เลิก 

แล้วค่อยหันมาหาพร้อมกับกอดผมแน่นชิดอก

 

 

“……ฉันจะทำมันค่ะ ,นายท่าน”

 

ดวงตาของลอร่าเปล่งประกายทั้งที่น้ำตาโชกชุ่มบนใบหน้า

ผมกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า นั่นเป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยเห็นมา

 

 

 

(TTL : พรี่ดันทำฝันของน้องเมื่อสมัยยังเป็นทาสกามอยู่ในรถม้าซอมซ่อเป็นจริงแล้ว!!!)