บทที่ 261 – ไฮเดรนเยียสีน้ำเงินของฟาร์นาเซ (6) 

 

เหล่าทูตที่เหลือต่างหมอบกราบลงในทันที

คำขอโทษขอโพยนักไม่ถ้วนไหลออกมาจากปากของพวกเขา 

 

พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย,ยกโทษให้พวกเราด้วย,เขาทำไปเองไม่เกี่ยวกับเรา

 

…….เสียงโหยหวนอย่างไม่น่าฟังดังขึ้นราวกับเป็นบรรเลงของวงออเคสตร้าที่ไม่สอดประสานกัน

 

“ข้าจะฆ่าไอ้มนุษย์ตัวที่ส่งเสียงดังลั่นที่สุดก่อน”

 

ผมไม่คิดว่า การบอกให้พวกเขาสงบจิตสงบใจลงจะได้ผล จึงพูดสิ่งที่ดีกว่านั้นออกไป

 

เสียงโหยหวนก็เงียบลงทันที ช่างน่าพึงพอใจนัก

พวกนี้มันคงประสบความสำเร็จได้ไม่ยากแล้วล่ะ หากรู้ว่าควรหุบปากตอนไหน

 

มันมีความจริงบางอย่างที่เจ้าพวกนี้มันไม่เคยรู้เลยนั่นก็คือ แม้จะมีปากก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีสิทธิ์ที่จะพูดเมื่อไหร่ก็ได้

 

ปากของพวกนั้นมีไว้หุบ ไม่ใช่พูด

พวกทูตเหล่านี้ถือว่าสอบผ่าน หากตระหนักเรื่องพวกนี้ดี

 

“พวกทูตทั้งหลายใช้การยอมแพ้ครั้งนี้เป็นเหยื่อล่อที่จะลอบโจมตีนักการทหารคนสำคัญของพวกเราน่ะ ,ไพมอน

การลวงหลอกแผ่นฟ้าและพวกเราเช่นนี้มีโทษสถานเดียวคือ ประหาร

ไม่สิ ตอนนี้ข้าชักสงสัยแล้วว่า ผู้คนในไฮเดลเบิร์กน่ะ ยอมจำนนจริงๆหรือเปล่า”

 

“ดันทาเลี่ยน”

 

“ฟ้าแลบแปลบปลาบ แต่ตอนนี้ได้เวลาฟ้าคำรนคำรามแล้ว”

ผมใช้นิ้วโป้งวาดผ่านคอตัวเอง จำลองท่าเชือดคอ

 

“แม้จะไม่ได้รับการเห็นชอบ แต่พวกเราจะประหารทูตพวกนี้ ยึดป้อมปราการ ขณะที่พวกมนุษย์ยังคงสับสนกันอยู่

เรามาฆ่าล้างประชาชนทั้งหมดในไฮเดลเบิร์กแล้วถวายร่างเป็นเครื่องเซ่นองค์เทพีกันเถอะ”

 

“……มัดพวกทูต แยกกันไว้”

ไพมอนถอนใจแล้วสั่ง 

พวกทูตต่างถูกมัดแล้วลากตัวออกไป

 

สิตริทำเสียงฮึ่มฮั่มขณะที่แอบเตะพวกเหล่าทูตจากข้างหลัง 

รังสีฆ่าฟันแผ่ออกมาจากเธอเข้มข้นเสียจนพวกนั้นไม่กล้าพูดร้องขอชีวิต สิตริเป็นคนจำพวกที่เวลาโกรธจะพูดไม่ออก

 

 

“ดังนั้นแล้ว, ดันทาเลี่ยน”

ไพมอนนั่งลงที่โต๊ะ

สิตริพาพวกนักโทษออกไป ส่วนผมก็สั่งให้ลอร่าไปพักที่ที่พักส่วนตัวของเธอ

มีเพียงผมกับไพมอนที่เหลืออยู่ตามลำพังที่ศูนย์บัญชาการ

 

 

“พวกเราควรตอบสนองกับเรื่องนี้เช่นไร?”

 

“นี่เป็นคำสั่งลับๆจากผู้นำของฮับบวร์ก ไม่มีอะไรพูดไปมากกว่านี้”

ผมยักไหล่

 

 

“เหล่ามนุษย์นั้นยอมจำนนต่อจอมมาร นี่ไม่เหมือนกับการยอมจำนนธรรมดาทั่วไป หากแต่เป็นการยอมจำนนเพื่อให้ผู้คนทั้งหลายมีชีวิตรอด

…….หัวหน้าแห่งฮับบวร์กนั้นรู้ดีว่า นี่หมายความว่าอย่างไร”

ไพม่อนไม่ใช่ว่า อยู่ๆก็อยากจะยึดป้อมนี้โดยไม่มีเหตุผล

ก่อนจะวางแผนยึดจุดยุทธศาสตร์ทางการทหาร ก็มีการวางแผนทางการเมืองล่วงหน้าไว้ที่ไฮเดลเบิร์กไว้ก่อนแล้ว

 

 

อย่างแรกเลย นี่ก็เพื่อฟื้นฟูจุดยืนที่ตกต่ำลงของไพมอนในช่วงกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา

แม้ในตอนนี้สิตริจะเป็นผู้นำชั่วคราวของฝ่ายภูเขา แม้จะเป็นอย่างนั้นแต่ทั้งฝ่ายภูเขาก็ยังคงให้การสนับสนุนไพมอนเป็นหลักอยู่ดี

 

เธอต้องมีผลงานที่ยอดเยี่ยมพอที่จะดึงอำนาจในการบัญชาการกลับคืนมา นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมเธอถึงมุ่งเป้าไปที่ไฮเดลเบิร์ก

เพื่อที่จะยึดป้อมปราการที่รู้กันทั่วว่า เป็นจุดศูนย์กลางที่ยิ่งใหญ่ และสำคัญของทวีปโดยไม่ต้องสูญเสียอะไรไปเลยแม้แต่น้อย

 

นี่แหละเป็นสถานการณ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในการทวงตำแหน่งคืนกลับมาของเธอ

 

อย่างที่สอง เพื่อสร้างภาพลักษณ์ของกองทัพจอมมารขึ้นมาใหม่

 

“ผู้คนแห่งสาธารณรัฐนั้นหวาดกลัวกองกำลังจอมมารเป็นอย่างมาก

ผู้นำฮับบวร์กใช้จุดนี่เป็นข้อได้เปรียบเพื่อรวมผู้คนเป็นหนึ่งเดียวกัน”

 

“เป็นที่แน่นอนว่า หากพวกเราตอบรับการยอมจำนนอย่างสันติ ความเห็นของสาธารณชนย่อมต้องแตกออกเป็นสองฝ่าย

…… แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายเองก็จะอ่านเจตนาของพวกเราออกเช่นกัน”

 

ไพมอนถอนใจออกมาอีกครั้ง

 

 

ในช่วงกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา ฝ่ายที่ราบได้ทำในสิ่งที่ไม่จำเป็นออกไป นั่นคือ การฆ่าล้างครั้งใหญ่ของพี่เบเลธ

 

จากที่ผมได้ยินมา เขาสร้างเรือนแพที่ทำจากหัวมนุษย์แล้วล่องมันลงในแม่น้ำ

ไม่เพียงแต่ทำให้มนุษย์ยิ่งหวาดกลัวจอมมารมากยิ่งขึ้น หากแต่ยังทำลายภาพลักษณ์ที่ผมบรรจงสร้างขึ้นมาในภูมิภาคเหนือของฮับบวร์กอีกต่างหาก

 

แค่หัวสมองของหมอนั่นก็เป็นปัญหาพออยู่แล้ว…….

 

 

อลิซาเบธจึงฉวยโอกาสนี้

「กองทัพจอมมารนั้นเป็นกลุ่มของปีศาจที่ชั่วร้ายเลวทราม,สังหารผู้คนไม่เลือกหน้า และยังเป็นพวกไว้ใจไม่ได้」

「สาธารณรัฐของพวกนั้นต้องเผชิญความยากลำบากนานๆประการ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเล่า หากพวกเรายังมารบราแก่งแย่งกันเองแบบนี้อีก? สุดท้ายพวกเราจะกลายเป็นอาหารเป็นเหยื่อให้พวกสัตว์ร้ายนั่น」

 

 

เธอใช้โอกาสนั้นเพื่อรักษาฐานอำนาจ

คนที่วิจารณ์การกระทำของสาธารณรัฐต่างโดนกักขังทั้งในข้อหากบฏ ต่อต้าน และพยายามฆ่า

จึงไม่มีอะไรได้ผล ทรงประสิทธิภาพมากไปกว่าการดึงฝ่ายที่สามขึ้นมาเป็นศัตรู

 

 

ดังนั้นแล้วไพมอนจึงต้องยอมรับการจำนนโดยสันติ

 

กองทัพของฝ่ายจอมมารไม่ใช่กลุ่มพวกที่บ้าคลั่งสติแตกที่สนใจแต่การฆ่าล้าง

หากพวกเจ้ายอมจำนนแต่โดยดี พวกเราก็ไม่ฆ่าหรอก

การที่แสดงท่าทีแบบนั้นจะเป็นการสร้างความแตกแยกภายในสาธารณรัฐฮับบวร์ก แต่ทว่า…….

 

“นั่นก็หมายถึง นางสามารถที่จะป้องกันการที่ประเทศตัวเองจะถูกแบ่งแยก เธอก็พร้อมที่จะสละเมืองๆหนึ่งทิ้ง

นี่ผู้นำของฮับบวร์กคิดอะไรอยู่กันแน่”

ไพมอนคร่ำครวญด้วยความไม่เข้าใจ

 

“อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์กสินะ ……? ผู้ปกครองที่ใช้กำลัง อ้อ ไม่สิ ด้วยการยกให้ฝ่ายอื่นเป็นตัวร้าย”

 

“เป็นอย่างที่นายว่านั่นแหละ”

 

อลิซาเบธน่ะแอบบงการลับๆให้นายกเทศมนตรีพยายามลอบสังหารพวกเรา

แต่ทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันน่ะ? นั่นก็เพื่อจงใจยั่วโมโหพวกเรา

 

การทำแบบนั้นทำให้การยอมจำนนพังพาบไม่มีชิ้นดี 

กองกำลังจอมมารย่อมต้องโกรธแค้นเป็นอย่างมากและทำให้เมืองทั้งเมืองลุกเป็นไฟ

ประชากรนั่บหมื่นในไฮเดลเบิร์กทั้งชายและหญิงย่อมต้องลุกขึ้นสู้เพื่อต่อต้านกองทัพจอมมารจนถึงที่สุด

 

แล้วอลิซาเบธย่อมต้องหลั่งน้ำตาจรเข้ของนางออกมาแล้วพูดประมาณว่า

‘โอ้ ประชาชนแห่งสาธารณรัฐ!พวกเราจะไม่ลืมความแค้นในครั้งนี้!’

 

พวกมนุษย์ก็จะสนับสนุนผู้นำของฝายตนอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วความสามัคคีเป็นหนึ่งเดียวกับสาธารณรัฐก็ย่อมต้องเข้มแข็งขึ้นอีก

ในการสร้างทำให้ผู้อื่นเป็นภัยภายนอก เป็นสิ่งที่ต้องเรียนรู้จากอลิซาเบธจริงๆ

 

 

 

“ฮับบวร์กน่ะเป็นดั่งทรราชย์ที่เอาแนวคิดสาธารณรัฐมาห่มหนังอำพรางตน

ข้าปรารถนาจะแบ่งแยกพวกนั้นและทำให้เมืองแต่ละเมืองค่อยๆโดดเดี่ยวแต่…… ดูแล้วท่าจะไม่ง่าย”

 

“ผู้นำของฝ่ายนั้นไม่ใช่คนธรรมดา หากแต่เป็นผู้ปกครองที่ถือกำเนิดจากฝ่ายมนุษย์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เป็นสุดยอดผู้นำผู้เปี่ยมด้วยความสามารถ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรง่ายหรอก,ไพมอน”

 

ถ้าเช่นนั้นแล้วผมควรทำอย่างไรดีกับสถานการณ์ตอนนี้?

หรือผมควรที่จะไว้ชีวิตทูตที่เหลือแล้วยอมรับข้อตกลงยอมจำนน

 

สิ่งที่ไพมอนต้องการคือผลลัพธ์สวยๆ

แต่การกระทำเช่นนั้นมันทำลายความภาคภูมิใจของพวกเราน่ะสิ พวกเราไม่อาจโต้กลับไปได้แม้จะถูกทำร้ายก่อน ซึ่งมันเป็นอะไรที่น่ารำคาญ

 

ผมลูบคางตัวเองสักพักหนึ่งก่อนที่จะรู้ตัวเอง ใครบางคนกำลังจับจ้องมองผมอยู่

 

ไพมอนกำลังมองมาที่ผม

 

“หลงรักรูปร่างหน้าตาของข้าอีกแล้วเหรอ?”

 

“อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้น? ไม่มีทางแน่นอน ถึงเลดี้ผู้นี้จะหลงรักนายก็คงจะไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาของนายหรอก ดันทาเลี่ยน”

 

“…….”

 

ผมสบถแช่งโลกใบนี้

ไพมอนยิ้มชั่วร้าย

 

 

“อืมม ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ผู้นำคนนั้นก็ช่างน่าประทับใจมากที่เห็นเจตนาของข้า แล้วเลือกสังเวยเมืองทั้งเมืองโดยไม่ลังเล แต่นายก็น่าประทับใจเช่นกันที่มองเห็นเจตนาของผู้นำคนนั้นได้”

 

“โอ้ แหม? คราวนี้เธอพยายามจะยกยอพอปั้นข้าสินะ?”

 

เอาจริงๆมันก็ทำให้ผมแอบดีใจอยู่เหมือนกัน

ผมชอบการถูกชมเชย

 

“พอมาคิดดูแล้ว นายเองก็เหมือนมีสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับผู้นำฮับบวร์กอยู่เหมือนกัน

นายได้เผชิญหน้ากันในช่วงพิธีการพูดสุนทรพจน์ ณ ที่ราบบรูโน่

นายกับเธอเคยพบกันมาก่อนหรือ?”

 

 

“ข้าไม่เคยพบกับนางมาก่อนหรอก แต่สิ่งพูดมานั่นก็เป็นจริงอยู่ เราสองต่างมีสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น”

 

จะให้ผมเรียกความสัมพันธ์ที่มีว่าอะไรดีล่ะ?

ไม่มีทางที่ใครจะเข้าใจหรอก ต่อให้ผมบอกตรงๆว่า อลิซาเบธน่ะเป็นนางเอกเกมที่ผมชอบมากที่สุด

 

ทั้งหมดทั้งมวล อลิซาเบธนั้นไม่ใช่บุคคลที่ตั้งใจจะเสียสละตัวเองเป็นผู้ร้าย หรือเป็นภัยภายนอกเสียเอง

เธอเป็นบุคคลที่ปรารถนาความเป็นผู้นำในบัลลังค์ยิ่งกว่าใครๆ

เธอนั้นทั้งรักผู้คนของตัวเองและมีความหวังสูงสุดต่อมนุษยชาติ แต่ก็ไม่ได้แปลว่า เธอนั้นจะมองไม่เห็นด้านต่ำทรามของมนุษย์และสังคม

 

เธอจึงฉลาดเป็นกรดเลยล่ะ

 

สิ่งที่จะต้องทำเพื่อลดการสูญเสียและยังประสิทธิผลสูงสุดให้เกิดขึ้นของอลิซาเบธก็ชัดในตัวเองอยู่แล้ว

เธอจึงเลือกเดินเส้นทางที่มีแต่ความสิ้นหวัง

หากเป็นไปได้ ผมเองก็อยากเดินเส้นทางเดียวกันกับอลิซาเบธนั่นแหละ

 

แต่ถึงอย่างไรก็ดีผมน่ะเป็นจอมมาร หนทางในการประนีประนอมต่อเส้นทางของเธอนั้นมันไม่มีตั้งแต่แรกแล้ว

 

 

 

เอาล่ะ ดูเหมือนทั้งผมและอลิซาเบธเองต่างก็มีตั๋วเที่ยวเดียวมุ่งหน้าสู่นรก พวกเราค่อยไปเสียใจอีกทีตอนถึงก้นนรกในชาติหน้าทีหลังก็แล้วกัน

 

แต่ตอนนี้เรามาซัดกันให้สุดแรงกันเถอะ,อลิซาเบธเอ๋ย

 

 

“เพื่อเป็นการต่อต้านมาตรการของผู้นำคนนั้น ข้ามีไอเดียดีๆ”

 

“ข้าคิดแล้วว่านายต้องมี”

ไพมอนมองผมด้วยแววตาเชื่อใจ

 

“ก่อนอื่นเลย พวกเราจะยอมรับการยอมจำนนของชาวไฮเดลเบิร์ก

จากนั้น เราจะให้พวกนั้นชดใช้กับการที่แสดงการแข็งข้อต่อพวกเราในปีต่อมา

ต้องมีคนรับผิดชอบต่อการกระทำนี้”

 

“ที่บอกว่าให้อีกฝ่ายรับผิดชอบนายหมายความว่าอย่างไร?”

 

“พูดง่ายๆสิ่งที่เราจะทำก็คือ ทำให้ฮับบวร์กแตกเป็นเสี่ยงๆ”

 

ไพมอนนั้นพยายามบรรลุเป้าหมายของเธอด้วยวิธีสันติภาพ

มันเป็นการพยายามปกครองอย่างสันติและชอบธรรม วิธีการแบบนั้นไม่เหมาะกับผมหรอก

 

 

ผมยิ้มกว้าง

 

“เอาตัวนักโทษออกมา”

 

 

* * *

 

 

การเจรจาล้มเหลวไม่เป็นท่า!

ชาวบ้านในไฮเดลเบิร์กต่างอยู่ไม่สุขพอได้ยินสิ่งที่ทูตออกมาประกาศหลังกลับมาจากการเจรจา

 

ทั้งที่เมื่อวานเองทุกคนต่างถอนใจด้วยความโล่งอกที่สามารถยอมจำนนโดยไม่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อได้

แต่คำพูดที่ออกมาจากปากเหล่าคณะทูตกลับทำให้ทุกคนถึงกับหน้าถอดสี

 

“ที่บอกว่า นายกเทศมนตรีพยายามจะลอบสังหารหมายความว่ายังไงกัน!?”

 

“ทำไมพวกทูตไม่ยอมรับผิดชอบอะไรเลยล่ะ?”

 

ผู้คนที่โกรธเกรี้ยวต่างตะโกนออกมาที่กลางลานกว้าง

 

ประชาชนพลเมืองมากมายต้องเสียสละอย่างกล้าหาญไปในช่วงปีที่ผ่านมา

พวกนั้นต่างให้การสนับสนุนกองทหาร และไม่ได้ลุกขึ้นมาต่อต้านแม้เมืองนี้จะโดนปิดล้อมต่อเนื่องนานนับปีจนเสบียงอาหารขาดแคลน

และเมื่อทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆจึงขอยอมจำนน

 

 

แต่แล้ว นายกเทศมนตรีที่เป็นดั่งตัวแทนของพวกเขากลับพยายามกระทำการลอบสังหาร

ผู้คนในเมืองต่างทั้งตกใจและโกรธกันมาก

 

“ใครก็ได้ไปเอาตัวครอบครัวไอ้นั่นมาที”

 

“หากพวกเราประหารครอบครัวมัน ศัตรูพวกเราน่าจะยอมแสดงความเมตตาบ้าง!”

เหล่าทูตที่ยืนบนเวทีที่จัดเตรียมไว้กลางลานเมืองถึงกับเหงื่อท่วม

 

“ประชากรทั้งหลาย ครอบครัวของนายกเทศมนตรีน่ะตายไปหมดแล้ว ตายหมดทั้งครอบครัว เมื่อวานนี้นี่เองที่นายกเทศมนตรีน่ะชิงฆ่าครอบครัวตัวเองก่อนออกเดินทางไปพร้อมกับคณะทูต

ทั้งภรรยา ลูกชายลูกสาวและญาติคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องต่างก็ถูกฆ่าหมด”

 

“…….”

พอทุกคนรู้ว่า คนๆนั้นฆ่าครอบครัวตัวเอง ต่างก็หุบปากเงียบ

พูดง่ายๆ เจ้านั่นชิงฆ่าครอบครัวตัวเองก่อนที่จะโดนเอามาใช้ประโยชน์ในกรณีที่ลอบสังหารล้มเหลว

วิธีการชั่วร้ายดังกล่าวทำให้ชาวบ้านต่างพูดไม่ออก เหล่าทูตก็เลยรีบพูดต่อ

 

“ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดหรอก”

 

“แกหมายความว่ายังไงกัน?”

 

“ก็การที่พวกเราเหล่าคณะทูตสามารถกลับมาได้โดยสันตินี่แหละเป็นข้อพิสูจน์

ผู้บัญชาของฝ่ายศัตรูนั้นยังคงปรารถนาที่จะตอบรับการยอมจำนน

พวกนั้นสัญญาด้วยว่า จะให้ชาวไฮเดลเบิร์กอยู่ดีกินดี”

 

“เหล่าผู้บัญชาการท่านระบุว่า มีเงื่อนไขในการยอมจำนนครั้งนี้

นั่นคือ จะต้องมีผู้รับผิดชอบต่อ การต่อต้านและการลอบสังหารในคราวนี้ด้วย”

 

ชาวบ้านต่างส่งเสียงเฮดีใจที่รู้ว่า ปลอดภัยแน่หลังจากตึงเครียดมานาน

 

ใช่แล้วล่ะ ไม่มีทางที่พวกนั้นจะให้อภัยง่ายๆหรอกในเมื่อมีผู้พยายามทำการลอบสังหารอีกฝ่าย

 

“แล้วเงื่อนไขที่โหดร้ายที่ว่านั่นคืออะไร?”

 

 

“หกคน”

 

“…….”

 

“ไฮเดลเบิร์กส่งตัวแทนมาหกคน เพื่อรับโทษประหาร”

 

ม่านแห่งความตรึงเครียดปกคลุมทั่วลานกว้าง

หนึ่งในชาวบ้านยกมือขึ้นถาม

 

“ข้ามีคำถาม ใครควรเป็นผู้รับผิดชอบต่อเรื่องนี้ล่ะ?

ที่ปรึกษาเหรอ? หรือท่านผู้บัญชาการ?”

 

“ทางนั้นบอกว่า พวกเขาไม่สนหรอกว่า ใครจะออกมาเป็นตัวแทน

ไม่ได้ระบุตำแหน่งหรืออาชีพ

ว่าง่ายๆก็คือ…….”

 

ทูตคนที่ประกาศหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ

“พวกเราต้องเลือกกันเองว่า จะให้ใครเป็นผู้รับโทษครั้งนี้”

 

แล้วทุกคนก็เงียบอีกครั้ง

ฝูงชนที่มารวมตัวกันในลานกว้างต่างเริ่มแตกตื่น เสียงพูดคุยหึ่งหั่งเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เสียงจะดังขึ้นจนไม่ต่างกับย่านตลาดสดในกลางเมือง

 

“ไม่สิ แล้วพวกเราจะมีอำนาจอะไรในการเลือกว่า จะให้สังเวยใครล่ะ? ก็ในเมื่อนายกเทศมนตรีก็ตายไปแล้ว”

 

“พวกเราจะรอดได้หากสังเวยคนแค่เพียง 6 คน มันเป็นเงื่อนไขที่เอื้อเฟื้อใจกว้างมากแล้ว…….”

 

“แล้วใครจะเป็นคนเลือกล่ะ?”

ชาวบ้านต่างถามเป็นเสียงเดียวกัน

 

“ใครจะเป็นคนที่ไปถูกประหารล่ะ?”

 

 

 

 

 

 

 

—————————————

 

 

ด้วยผลจากการปั้มแต้มบุญด้วยการอัพนิยาย นอกช่วงเวลาปกติ (ของผู้แปล)

 

ส่งผลให้ ……ออกแล้ว !!! 

 

ได้หม่าม้ามาแบบไม่ยากเย็นมาก (E1) 

แต่Light Cone ออกอย่างยากอะ การันตี 70 พอดี 

 

[ใช้ Warp Trackerของเว็บ Star rail station]