บุคคลผู้ชนะการแข่งขันช่วยตัวเองนั้นไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจากหัวหน้ากัปตัน แจ็กเกอรี่ ที่จัดการให้ตัวเองเสร็จได้ใน 15 วินาที 

ไม่มีใครอาจเอาชนะความคึกคักของเขาได้อีกแล้ว สมญานาม <ชายผู้รวดเร็วที่สุดในโลก> จึงตกเป็นของเขา

ช่างเป็นเกียรติอะไรอย่างนี้

 

วันต่อมา สีหน้าของบารอนยังคงตกค้างด้วยความเคร่งจริงจังแม้พวกเรากำลังจะเดินทางออกจากหมู่บ้าน 

คนของเขาพอเห็นว่า นายตัวเองยังคงนิ่งเงียบอยู่ก็พยายามอย่างมากที่จะทำให้อารมณ์ผ่อนคลายลง พวกเขานั้นออกมาที่ทางเข้าหมู่บ้านเพื่อทำการร่ำลาให้ดูยิ่งใหญ่

 

นี่ก็ผ่านไปสี่วัน กว่าเราได้กลับสู่ถนนจักรวรรดิอีกครั้ง

 

“ฝ่าบาท เขาไม่ใช่เด็กชายธรรมดาๆ”

น้ำเสียงของแจ็กเกอรี่นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะที่ใบหน้าแดงก่ำ

 

“เจ้ากำลังพูดถึงใครอยู่?”

 

 

“ข้ากำลังพูดถึงเด็กชายที่ฝ่าบาทฝากไว้อยู่ในการดูแลของข้า ข้าขอสาบานต่อองค์เทพีว่า ข้าไม่เคยพบเจอบุคคลที่มีพรสวรรค์เช่นนี้มาก่อน ท่านสอนเขาหนึ่ง เขาจะเรียนรู้สิบ ท่านสอนเขาสิบ เขาจะเรียนรู้ร้อย 

เด็กชายคนนั้นไม่ต้องสงสัยเลย เขาเกิดมาเพื่อเป็นนักสู้!”

 

สำหรับบุคคลที่มักจะสงบนิ่งอยู่ตลอดอย่างแจ็กเกอรี่กลับดูกระฉับกระเฉงเสียเหลือเกิน

ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย

 

“หืม เด็กนั่นน่าประทับใจอย่างนั้นรึ?”

 

“ใช่ครับ จะเรียกเขาว่า อัจฉริยะเฉยๆก็ไม่พอ เขาเป็นดั่งทหารรับจ้างที่เหมือนกับเคยเชี่ยวชาญเรื่องดาบมาก่อน แต่กลับมาเรียนรู้อีกครั้งหลังจากหลงลืมไปนาน……. ดูเหมือนว่า เขาก็นึกออกขึ้นมาได้ว่า ต้องทำยังไงบ้าง ทำให้ทักษะที่เขามีนั้นชวนตื่นตาเป็นอย่างมาก”

 

ผมส่งมอบงานการสอนของลุคให้เป็นหน้าที่ของเหล่าทหารรับจ้าง

 

ทีแรกนั้นเหล่าทหารรับจ้างแสดงท่าทางลังเล การที่อยู่ๆผมเอาเด็กที่เหมือนขอทาน และยังรอดชีวิตมาจากหมู่บ้านร้าง แถมยังบอกให้พวกเขาสอนดาบให้ 

พวกเขาที่ไม่เข้าใจว่า ทำไมผมต้องมอบงานแบบนี้ให้ด้วยจึงไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำตาม

 

 

“การใช้ดาบน่ะไม่ใช่อะไรที่แกจะคุ้นชินได้ในชั่วข้ามคืนหรอกนะ”

 

“ข้าก็ไม่แน่ใจว่า ฝ่าบาทมีเจตนาอย่างไร แต่พวกเราก็ทำตามที่ท่านสั่ง”

 

ตอนนั้นพวกเขาก็อารมณ์ประมาณนี้แหละ

พวกเขาคงจะเหนื่อยล้าเพราะทหารรับจ้างนั้นต้องยืนยามอยู่หน้าคณะแทบจะตลอดเวลาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีโจรคนไหนกล้ามาลอบจู่โจมพวกเรา

การที่อยู่ๆพวกเขาได้รับงานให้สอนเด็กคนหนึ่ง ถึงจะไม่ได้ออกปากบ่นอย่างเปิดเผย แต่ก็เห็นได้ชัดว่า มันเป็นอะไรที่กวนจิตกวนใจพวกเขามาก

 

ในวันแรก

ลุคนั้นถูกทิ้งไว้กับสมาชิกที่เด็กที่สุดในกองทหารรับจ้าง

พวกเขาจึงส่งต่อสัมภาระที่เกะกะให้กับสมาชิกใหม่ พอได้รับคำสั่งอย่างนั้น ก็ตั้งใจที่จะทำตามนั่นแหละหากแต่ไม่เข้าใจเหตุผล นั่นคือ วิธีการที่พวกเขาแอบบ่นกับผม

 

“เฮ้ย ไอ้หนู ลองแกว่งไอ้นี่ซิ”

คนแคระที่เด็กสุดโยนดาบให้ลุค มันเป็นดาบไม้ราคาถูกๆ

ลุคเอียงคอมอง

 

“ดาบเหรอฮะ?”

“ถ้าแกเป็นลูกผู้ชาย แกก็ควรจะรู้วิธีการปกป้องตัวเอง”

 

“เอ๋ แต่มันน่ารำคาญออก”

คนแคระคนนั้นมองมาทางผม ผมกำลังเฝ้าดูพวกเขาจากหางตาจากที่ไกลๆ คนแคระแสดงอารมณ์ประมาณว่า ‘นี่มันน่ารำคาญสุดๆไปเลย’

 

ผมดื่มน้ำส้มชายชูที่ทำจากองุ่นที่เจือกับน้ำแล้วหันไปยิ้มให้

 

ทำ ตาม ที่ ข้า สั่ง 

คนแคระคนนั้นจึงถอนใจออกมา

 

“มันน่ารำคาญสำหรับฉันเหมือนกันว่ะ ไอ้หนู”

 

“ทำไมพวกเราต้องมาทำอะไรที่ชวนให้น่ารำคาญทั้งแกทั้งฉันกันวะ? 

หากใครสักคนไม่แสดงความรู้สึกหรือทำอะไรที่เป็นงานน่ารำคาญ มันก็ยิ่งชวนให้รำคาญมากเข้าไปใหญ่เลย”

 

“แกโตขึ้นแกก็เข้าใจเรื่องนี้เองแหละ มันไม่มีอะไรที่มันไม่น่ารำคาญอยู่บนโลกนี้หรอก การตื่นมาตอนเช้าๆก็เป็นเรื่องน่ารำคาญเหมือนกัน”

 

คนแคระคนนั้นตีที่กลางหน้าผากของลุคเบาๆ

 

“เอาล่ะ ตัวอย่างเช่น หากมีหมาป่าหรือโจรอยู่ๆเข้ามาทำร้ายแก แกจะทำยังไง?”

 

“หมะ-หมาป่า?”

 

ความกลัวปรากฏบนใบหน้าของเด็กชาย

 

“พะ-พวกคุณก็มาปกป้องผมได้นี่!”

 

“แน่นอนแหละว่า พวกฉันจะทำแบบนั้น แต่ก็แค่สมมุติน่ะ ไม่มีอะไรยืนยันหรอกว่า แกจะปลอดภัยเสมอแม้ในตอนที่เราพยายามปกป้องแก

จะเกิดอะไรขึ้นหากมีหมาป่าหลุดรอดไปตัวนึง? จะเกิดอะไรขึ้นหากหมาป่าตัวนั้นมุ่งใส่แกท่ามกลางคนอื่นๆ? 

หืม? หรือแกจะแสดงความเห็นอกเห็นใจหมาตัวนั้นที่ต้องเอาชีวิตรอดในฤดูหนาว ด้วยการมอบหน้าอกให้มันกัดซักง่ำล่ะ?”

 

“อั่กก”

 

เพียงแค่คิดก็ทำให้ลุคหวาดกลัวจนต้องปิดหูทั้งสองข้าง

ท่าทางอากัปกิริยาของเด็กชายนี่มันแสดงออกมาทุกอย่างเลยแฮะ การเฝ้าดูพฤติกรรมที่เขาแสดงออกมานี่ก็ทำให้ผมเพลิดเพลินสายตาจริงๆ

 

 

 

 

“ไอ้หนู แกควรจะรีบๆเรียนดาบไว้ตอนที่ฉันยังอารมณ์ดีๆอยู่ น้องสาวแกล้มป่วยอยู่นะตอนนี้ ดังนั้นแกต้องรีบเรียนวิธีการปกป้องเธอในตอนที่ยังทำได้”

 

“อึก……คุณพูดถูก ผมต้องปกป้องเดซี่”

 

ลุคดูเหมือนจะตัดสินใจได้ว่าจะเรียนจึงเดินไปหยิบดาบไม้ขึ้นมา

 

เพิ่มเติมก็คือ ลุคยังคงเชื่อว่า พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของทหารแห่งจักรวรรดิ พวกเราลาดตระเวณในท้องที่แล้วบังเอิญมาเจอเข้ากับหมู่บ้านของลุคที่โดนบุกโจมตีดงนั้นพวกเราจึงเข้าช่วยเหลือพวกเขา

 

อีกกลุ่มก็ไปดูแลหมู่บ้านใหม่ ในขณะที่กลุ่มของพวกเรารับหน้าที่ดูแลลุค แม้จะเจอเขาทีหลังก็ตาม……เรื่องมันก็ประมาณประมาณนี้แหละ

 

ทำไมกองทัพใต้การบัญชาขององค์จักรพรรดิถึงต้องมาเดินเตร่รอบซากไม้พวกนั้นล่ะวะ? นี่มันโกหกกันเห็นๆเลยล่ะ

 

ถึงอย่างนั้นลุควัย 11 ขวบก็ดูมีความสุขกับการที่ได้ออกท่องเที่ยวไปกับเหล่าทหารหาญ

 

หรือผมควรจะบอกว่ามันเป็นเรื่องที่สุดแสนจะปรกติธรรมชาติอย่างที่เด็กๆควรจะเป็นกันนะ? นี่มันเป็นเพราะน้องสาวของเขานั่นแหละ เด็กสาวที่อ่อนวัยกว่าเขาหนึ่งปีแต่กลับแสดงออกว่าแก่จนเกินกว่าอายุวัยจริง? 

 

การตอบสนองของลุคนั้นต่างหากที่เป็นไปตามธรรมชาติปรกติ แต่มันก็ให้ความรู้สึดประหลาดๆอยู่ดี…….

 

‘เอาล่ะ แต่มันก็สยองไปนะ หากว่า มีเดซี่อยู่สองคน’

 

เดซี่นั้นขบฟันกรอดและจ้องผมขณะที่เนื้อของเธอโดนเฉือน หัวใจโดนมีดกรีดสลัก เด็กแบบนั้นน่ะมีคนเดียวในโลกก็พอแล้วล่ะ

 

ลุคกวัดแกว่งดาบอย่างอ่อนเฉื่อย เห็นได้ชัดเลยว่า เขาเพิ่งเคยแกว่งดาบเป็นครั้งแรกในชีวิต 

 

“บะ-แบบนี้หรือฮะ?”

 

“ช่าย แบบนั้นแหละ จากบนลงล่าง นั่นแหละ แยกเท้าอีกหน่อย ดี”

 

“แบบนี้หรือฮะ?”

 

“ใช่ ทำได้ดี จากนี้ก็ลองแกว่งดาบร้อยครั้งในท่านั้น”

 

น้ำเสียงคนแคระนั้นเต็มไปด้วยความขี้เกียจ

 

 

เขาคงจะให้ลุกนั้นฝึกการกวัดดาบทุกครั้งที่พวกเราหยุด มันเป็นการเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายมากแบบขยับดาบขึ้นลงก็แค่นั้นเอง แม้แต่คนไม่มีความรู้เรื่องดาบก็รู้ได้ทันทีว่า นั่นเป็นท่าพื้นฐานของพื้นฐานที่สุดแล้ว

 

เอาล่ะ การเดินทางของผมพับพันไมล์เริ่มต้นจากก้าวแรก มันคงดีหากให้พวกเขาไปด้วยความเร็วแบบนี้ต่อ

 

ผมเลิกให้ความสนใจและพูดคึยแลกเปลี่ยนกับแจ็กเกอรี่ด้วยเป้าหมายหมายของพวกเรา

 

 

***

 

 

ฟ้าแจ้งพระอาทิตย์ส่องเป็นวันที่สองแล้ว

 

ผมได้สิทธิพิเศษในการนอนหลับอยู่ในรถม้า ในตัวห้องรถม้านั้นเคลือบเวทย์ที่ทรงพลังอยู่ ซึ่งนั่นก็เพียงพอที่จะป้องกันการลอบจู่โจมที่อาจเกิดขึ้นเมื่อใดก็ได้ที่พวกมันโผล่มา

 

ผมอยากพักกับพวกทหารทั้งหลาย แต่ทั้งเจเรมิและแจ็กเกอรี่นั้นต่างบอกให้ผมระวังตัวให้มากเข้าไว้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ระหว่างที่กำลังคุ้มกันผมอยู่

 

ผมไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในรถม้าหรอก เดซี่เองก็อยู่กับผมด้วย

 

แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมานับตั้งแต่เสร็จสิ้นการผ่าตัด แม้กระทั่งตอนนี้เธอเองก็ยังนอนนิ่งอยู่ในมุมหนึ่งของรถม้าราวกับเป็นศพ ถ้าเป็นไปตามที่เจเรมิบอก เธอเองก็ต้องการเวลาอีกอย่างน้อยสักสองวันกว่าจะตื่นขึ้นมาได้

 

เหล่าเพื่อนร่วมทางของผมนั้นเตรียมมื้อเช้าเสร็จตั้งแต่ตอนที่ผมออกมาจากห้องรถม้า พวกเขาทำซุปบนกองไฟ 

พวกเขาทำของกินจากแป้งและเนย สำหรับพวกยากไร้คนขอทานก็ถูกว่าหรูหรามากแล้ว

 

“พรุ่งนี้แกทำอาหารนะ เข้าใจปะวะ?”

 

“เออ เจ้านี่ขี้อวดเสียจริง แค่ทำซุปง่ายๆแค่นี้”

 

แจ็กเกอรี่กับเจเรมินั้นกินอาหารไป ขู่ฟ่อใสกันไปด้วย

 

ผู้นำสองกลุ่มของพวกเรานั้นต่างเอาแต่ทะเลาะกันเรื่องที่ว่าใครจะทำกับข้าว ดูเหมือนวันนี้เป็นเวรของกองทหารรับจ้างที่ทำอาหารเช้า

 

 

“เฮอะ แม่คนฉลาด ทำไมถึงคิดว่า ไอ้ที่กินเข้าไปน่ะมันง่ายดายแค่ใส่น้ำในหม้อแล้วต้มกันล่ะห้ะ?”

 

 

ทั้งแจ็กเกอรี่และเจเรมินั้นต่างหันมามองที่ผมตอนที่ผมกำลังตำหนิทั้งคู่ สีหน้าทั้งคู่แสดงความขึงขังออกมา 

ทั้งแจ็กเกอรี่ผู้มีใบหน้าดุดันอยู่แล้ว ส่วนเจเรมินั้นใบหน้าครึ่งหนึ่งก็โดนไฟไหม้ ทั้งคู่เลยมีสีหน้าน่ากลัวขึ้นไปอีก

 

“ต้องขออภัยด้วย ฝ่าบาท แต่นี่มันเป็นเรื่องของระหว่างเหล่าคนแคระและเอลฟ์”

 

“ถูกต้อง มันเป็นประวัติศาสตร์แห่งการแบ่งแยกอันยาวนาน เกือบ 3,000 ปี ที่กำลังอยู่ในเวลาชี้เป็นชี้ตาย ที่นี่ตอนนี้”

 

“…….”

 

ประวัติศาสตร์แห่งการแบ่งแยก 3,000 ปีอย่างนั้นเหรอ อื้มมมม……กะผีสิวะ พวกแกจะบ้ากันไปแล้วรึไง?

 

ผมเลิกแล้วล่ะ ไอ้ความคิดที่ว่าจะทำให้ทั้งคู่กลับมาสมานฉันท์ปรองดรองกันของกองพันทหารรับจ้างกับกลุ่มมือสังหาร ผมหวังแต่ว่าจะไม่ทำร้ายกันเองตอนเกิดการต่อสู้ขึ้นมาก็พอ

 

ใครบางคนโผล่มาระหว่างที่พวกกำลังกินซุปด้วยกัน

 

“เอ่อ ฝ่าบาท ต้องขอประทานอภัย…….”

 

“หืมม?”

 

คนที่มาคือ คนแคระที่เด็กที่สุด

 

เขาออกจะรู้สึกแย่ที่อยู่ๆมารบกวนพวกเรา ก็พอเข้าใจแหละเพราะเขานั้นรบกวนการกินอาหารเช้าจอมมาร

 

แจ็กเกอรี่มองไปที่คนแคระผู้เยาว์ด้วยสายตาที่เหมือนพูดว่า ‘ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้วรึไง?’

 

 

“เรคัน(Rekan) นี่แกไม่รู้จักอดทนอดกลั้นรึไง? หรือหน่วยของข้านั้นไม่รู้จักสัมมาคารวะกันแล้ว?”

 

 

“ผะ-ผมขอโทษครับ หัวหน้า แต่ผมเชื่อว่า ผมต้องรีบรายงานให้เร็วที่สุด…….”

 

“พอก่อน”

ผมยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้แจ็กเกอรี่พอก่อน

“มาฟังเขาก่อน มีอะไรเกิดขึ้นรึ?”

 

“เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กที่ท่านฝากให้พวกเราดูแลครับ ฝ่าบาท…….”

 

เจ้าหนุ่มพูดอย่างลังเล

 

“เอ่อเกรงว่าผู้น้อยนี้ไม่อาจดูแลเขาได้อีกต่อไปแล้วครับ”

 

“นี่แกเอาจริงเหรอวะ?”

 

แจ็กเกอรี่เร่งเสียงดังขึ้นมาทันที

 

 

“ถึงพวกแกจะสอนกันเองก็เหอะ แต่ฝ่าบาทเป็นผู้ออกคำสั่งนั่นเอง นี่แกไม่กลัวตายหรือยังไงกันห้ะ เรคัน?”

 

“หัวหน้าครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น…….”

 

“เอาแต่ป้วนเปี้ยนอยู่กับการถามไปตอบมาอยู่นั่นแหละ ดูท่าแกจะไม่เพิกเฉยฝ่าบาทที่ทำดีกับแกอยู่เสมอนี่นะ 

ความผิดในฐานะที่ไม่แสดงความเคารพต่อราชาทั้งที่เกิดมาเป็นเผ่าปีศาจและยังขัดต่อวินัยทหารแบบนี้ ข้าจะฟันคอแกจะได้รู้จักความผิดที่ทำลงไป”

 

แจ็กเกอรี่คว้าขวานแล้วลุกขึ้นยืน

น่าปวดหัวว่ะ

 

 

“อ้า เฮ่อ ช้าก่อน หัวหน้าแจ็กเกอรี่ การกระทำผิดย่อมเกิดขึ้นเสมอ เรื่องการลงโทษนั้นเอาไว้เมื่อไหร่ก็ได้ มาฟังดีกว่าว่าทำไมเรคันถึงเชื่อว่าอย่างนั้น”

 

“……หากฝ่าบาทพูดเช่นกัน”

 

แจ็กเกอรี่ทำหน้าบึ้งแล้วถอยไป

 

ไม่ว่าจะแจ็กเกอรี่ เจ้าคนแคระหนุ่ม 

ผมรู้อยู่แล้วว่า ทั้งหมดเป็นการแสดง พวกทหารรับจ้างทุกนายต่างเป็นมืออาชีพ ซึ่งนั่นมันไม่สำคัญหรอก 

สิ่งสำคัญคือ การที่เขาไม่ยอมบอกรายงานเสียทีทั้งที่เพิ่งขัดจังหวะมื้ออาหารของพวกเรา

 

แจ็กเกอรี่นั้นกำลังจัดฉากเพื่อรักษากฏระเบียบอยู่

 

“เอาล่ะตอนนี้ เรคัน พูดได้ ทำไมเจ้าถึงได้บอกว่า ไม่อาจดูแลลุคได้อีกต่อไป?”

 

“ขอบคุณสำหรับความเอื้อเฟื้อ ฝ่าบาท ข้าจะพูดรวบรัด เด็กนั่นเหนือกว่าข้าไปแล้ว”

 

“เหนือกว่าเจ้ารึ?”

เด็กคนแคระผงกหัว

 

 

“ใช่ขอรับ ทีแรก ผมคิดว่า เขาคงมีแรงเหลือเยอะเพราะเติบโตมาในแถบภูเขา ข้าก็คิดๆว่า เขาคงจะหัวดีตั้งแต่เด็กนั่นแหละแต่ถึงอย่างนั้นยิ่งผ่านไปนานเข้า ข้าก็ยิ่งได้ข้อสรุปที่ชัดเจนขึ้นทุกทีเมื่อเฝ้าดูเขาอยู่ทุกคืนทุกคืน”

 

“แล้วได้ข้อสรุปอะไรล่ะ?”

 

“ฝ่าบาทครับ เด็กชายคนนั้นเป็นอัจฉริยะ”

 

คนแคระหนุ่มนั้นทำหน้าอึดอัดใจขณะที่พูด

 

“เป็นคนที่หาได้ยากเหลือเกิน คนที่เกิดมาเพื่อถือดาบ เด็กชายคนนั้นเป็นพวกแบบนั้น  ผมเพียงแต่สอนเขาว่า แกว่งดาบขึ้นลงจากมุมนั้นมุมนี้ แต่อยู่ๆเขาก็รู้เองว่า ควรรักษาสมดุลระหว่าง ขา,อก,หัวและแขนได้อย่างไร”

 

“ห้ะ?”

 

ีสีหน้าของแจ็กเกอรี่กับบึ้งตึง แต่คราวนี้ไม่ใช่การแสดงแล้ว เขาชะงักกับคำพูดของคนแคระหนุ่มจริงๆ

 

“นี่แกพูดอะไรวะ เรคัน?์ นี่แกไม่ได้โกหกเพียงเพราะรำคาญไม่อยากทำหน้าที่นั่นใช่ไหม?”

 

“โธ่ หัวหน้าแจ็กเกอรี่ครับ ผมจะต้องสติแตกขนาดไหนกันผมถึงจะได้กล้าทำเรื่องแบบนั้น?”

 

คนแคระหนุ่มถึงกับกลัวจนเสียงเปลี่ยน

 

 

“ถ้าแกไม่อยากทำ เดี๋ยวข้าจะสอนเขาเอง แต่ให้แน่ใจคืนนี้ข้าจะทดสอบเขาก่อน”

 

“การรักษาสมดุลไม่ใช่สิ่งที่แค่มีพรสวรรค์ก็ทำได้ มันเป็นสิ่งที่ต้องเก็บเกี่ยวฝึกฝนนับครั้งไม่ถ้วน แล้วเจ้าเด็กมนุษย์ดาดๆนั่นจะ…….”

 

“อ้าใช่ครับ นั่นแหละครับทำไมผมต้องแกล้งทำเป็นบ้าเพื่อมารายงานกับฝ่าบาท 

แม้ผมจะไม่อยากรบกวนเวลามื้ออาหารของท่าน แต่คนอื่นก็แทบจะเอามีดจ่อคอยผมอยู่แล้ว”

 

ผมมองไปที่ด้านหลังของคนแคระหนุ่ม ทหารรับจ้างที่รวมกลุ่มกันต่างมองมาทางนี้กันหมด 

ความจริงที่ไม่มีใครพูดออกมานั้นยิ่งทำให้เห็นได้ชัดเลยว่า พวกเขาตั้งใจจะอัดเจ้าหนุ่มนั่นทันทีที่กลับไป

 

คนแคระหนุ่มส่ายหัวแล้วถอนใจ

 

“เอาจริงๆก็มีเรื่องไม่สำคัญนักที่อยากรายงาน คือ ผมสามารถบอกได้ว่า เจ้าหนูนั่น 

…… ผมว่า เขาถูกห้อมล้อมด้วยมานาทั่วทั้งร่างกายแม้กระทั่งแค่หายใจอยู่”

 

“อะไรนะ มานาอะไร?”

 

แจ็กเกอรี่ทำเสียงสูงขึ้นทันที