บทที่ 355 – ชาติที่เป็นกลาง(8)

 

 

* * *

 

ความขัดแย้งภายในถูกกำจัดออกได้อย่างรวดเร็ว

 

สังคมปีศาจเกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่ ภายในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ เกิดการลอบสังหารขึ้นและการฆ่าล้าง

ทีแรกทุกคนต่างงุนงงว่ามันเกิดอะไรกันขึ้น แต่ทุกคนก็โมโหขึ้นมา ทันทีที่ได้รับการประกาศจากทางการ

 

 

– ไอ้ขี้ขลาดที่พยายามฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกันด้วยวิธีการที่โฉดชั่วแบบลอบสังหาร

 

 

– เป็นเรื่องน่าละอายเหลือเกินที่เราเรียกเจ้าพวกนั้นว่า เป็นจอมมาร มาจนถึงบัดนี้

 

– เจ้าพวกนั้นไม่เพียงแต่ทำให้กองทัพพันธมิตรล้มเหลว แต่ยังวางแผนล้มการระดมกองทัพครั้งล่าสุดด้วย เจ้าหมาโง่พวกนี้ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า ละอายหรือศักดิ์ศรีคืออะไร

 

ธงที่เป็นตัวแทนของจอมมารหกตนต่างถูกไฟเผาทิ้งในเมืองโลกปีศาจ

ในบรรดาจอมมารที่โดนประหารไป อิบอสเป็นที่รู้จักในฐานะนักสะสมรูปปั้น แม้แต่รูปปั้นของตัวเขาเองก็โดนถล่มทำลายในที่สาธารณะด้วย

 

ถึงอาร์คดยุคทั้ง 11 จะตายไปแต่ก็ไม่ได้มีผลตอบรับอะไรมากมายนัก เป็นไปได้ว่า อาร์คดยุคเหล่านั้นเป็นเหมือนกับ ‘ผู้ปกครอง’ มากกว่า ‘บุคคลผู้พูดแทนสาธารณะ’

 

ไม่ว่าอย่างไรเสีย จอมมารเองก็ใกล้เคียงกับ ‘บุคคลผู้พูดแทนสาธารณะ’ มากกว่า

 

จักรพรรดิของจักรวรรดิโรมันเองก็ประกาศว่า ตัวเองเป็นดั่งบุคคลผู้พูดแทนประชาชน และมันก็เป็นอะไรประมาณนั้นนั่นแหละ

 

ว่าแต่ทำไมประชาชนถึงได้ไปปฏิบัติกับนักปกครองที่ไต่เต้าความนิยมของประชาชนจนกลายเป็นปากเป็นเสียงไปแทนเสียล่ะ ? 

 

ผมรู้สึกว่า มันเป็นความคิดที่คลุมเครือไม่ชัดแจ้งเอาเสียเลย แต่เอาเถอะ ตราบใดที่ไม่ใช่เรื่องอันตรายนัก จะคิดอะไรก็คิดไปเถอะ

 

 

ผมเดาว่า อาจเป็นเพราะพวกเขาอ่านบรรยากาศเป็น พวกทหารรับใช้ส่วนตัวของจอมมารไม่สังกัดฝ่ายถึงได้ยอมแพ้เอง พวกเขาเข้ามาร้องขอให้อภัยโทษด้วยความเคารพ ผมจึงยกโทษให้พวกเขาด้วยความยินดี

 

จะมีก็แต่ทหารราวพันคนที่ขัดขืนจนถึงที่สุด

 

 

“มันเป็นการต่อต้านที่เปล่าประโยชน์ ”

 

พี่เบเลธทำหน้าบูดขณะที่ทำหน้าที่เป็นหัวหน้ากำจัด

อย่างที่เขาพูดจริงๆนั่นแหละ นี่เป็นการกระทำที่สูญเปล่ามาก

หลังการตายของจอมมาร สิ่งที่เหลือก็มีเพียงกองทัพที่ค่อยๆล่มสลายกับ 

ปราสาทจอมมารที่พังทลายไปแล้ว

 

 

ปราสาทจอมมารวาเลฟอร์ ป้อมปราการเคลื่อนที่  <ไลบารินทอส> ,(Labyrinthos) เผชิญกับจุดจบที่กล้าหาญ

 

ปราสาทจอมมารที่ปกติตั้งตระหง่านกลางมหาสมุทร รอบนอกของปราสาทค่อยๆล่มสลายลงไปราวกับดินถล่ม

มันกระเจิงกระแทกน้ำก่อเกิดคลื่นกระแทกรอบปราสาท

 

“เป็นภาพที่สวยแฮะ ”

 

ผมฟังเสียงพี่เบเลธร้องออกมาด้วยความตะลึงกับสิ่งที่เห็นด้วยตา

พวกเราเหมาบาร์ในเมืองหลวงแล้วดื่มเบียร์

 

“อ้าวเหรอ? โชคไม่ดีเลยนะ ที่ข้าไม่ได้ไปเห็นด้วยตาตัวเอง ”

 

“นายก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องนี่นะ ”

 

ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า เราเริ่มตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่

พี่เบเลธคว้าคอผมไปขณะที่ผมทำงานอยู่ในวัง

พอผมรู้ตัวอีกที ในมือผมก็ถือแก้วเบียร์ไปแล้ว

แต่เอาเถอะ ไม่เป็นไร วันๆมันก็แบบนี้อยู่แล้ว

 

พี่เบเลธพูดด้วยเสียงนุ่ม

 

“มีพวกทหารองค์รักษ์อยู่สามร้อยนายที่ยังอยากสู้ต่อ

จริงๆพวกนั้นจะหนีไปก็ได้ถ้าต้องการ แต่ …….”

 

“พวกนั้นก็ยังยืนหยัดอยู่จวบจนถึงวาระสุดท้าย ”

 

“ถูกแล้ว การตายของพวกนั้นไร้ความหมาย แต่เจตจำนงของพวกเขานั้นสวยงามเหลือเกิน”

 

อะไรนะ สวยงามอย่างนั้นเรอะ ?

เขาคงพูดอย่างนั้นได้เพราะยืนมองดูจากที่ไกลๆน่ะสิ 

ผมเทเบียร์เข้าปาก

 

 

“พวกนั้นมีชีวิตอยู่แล้วตายไปเหมือนสายน้ำตกสินะ ”

 

“ฮ่าฮ่า , ใครกันนะที่พูดว่า ชีวิตพวกนั้นเหมือนน้ำตกกันน่ะ ? ใช่วีรบุรุษในตำนานแบบเฮอคิวลีสหรือเปล่า?”

 

พี่เบเลธหัวเราะ

 

“ฟังนี่นะ  , น้องข้า ! 

เจ้าพวกนั้นวิ่งมาสู้สุดใจ เหมือนกับหยดน้ำแต่ละหยดที่กระจายจากน้ำตก

พวกนั้นร่วงลงมาจนหยดสุดท้าย จังหวะนั้นเหมือนพวกเขาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศชั่วขณะ ”

 

“พอเข้าใจ”

 

พี่เบเลธหยุดพูดแค่ตรงนั้น ดวงตาของเขานั้นกลับดูนุ่มนวลอ่อนโยนลง

ผมเข้าใจดีว่า เขาอยากจะพูดอะไร ผมจึงไม่ซักไซ้มากไปกว่านั้น

 

 

พวกเราชนแก้วดังเคร้งก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อพูดคุยอย่างเป็นธรรมชาติ

 

“ว่าแต่นี่ได้เวลาฮุบกลืนสาธารณะฮับบวร์กหรือยัง ?

หากข้าจำไม่ผิด ผู้หญิงคนที่เจ้าไม่ชอบก็อยู่ที่นั่นด้วยไม่ใช่รึ ?”

 

“ผู้หญิงที่ข้าไม่ชอบอย่างนั้นหรือ ?”

 

ผมได้แต่หัวเราะออกมา

 

อัจฉริยะที่หาตัวจับยาก,ผู้ช่วยชีวิตฮับบวร์ก และจอมเผด็จการ ทั้งหมดเป็นสมญาที่คุณสามารถเรียกอลิซาเบธได้ แต่พี่เบเลธกลับเป็นคนเดียวที่เรียกเธอแบบนั้น

 

 

“ไม่เลย ข้ากำลังรออย่างอดทน”

 

 

“ทำไมกันล่ะ? เฮลเวติก้า(Helvetica)ก็ตอบรับพวกเราแล้วนี่

นี่ไม่ได้หมายความว่า พวกเราทำการปิดล้อม สาธารณรัฐทั้งสามด้านแล้วหรอกหรือ ?

ไม่ว่า ยัยผู้หญิงคนนั้นจะฉลาดแค่ไหนแต่เธอคงทำอะไรไม่ได้แล้วในสถานการณ์แบบนี้ ”

 

เฮลเวติก้า นั้นหมายถึง ชาติที่เป็นพันธมิตรกันระหว่างคนแคระกับเอลฟ์

 

พวกเขาเป็นชาติที่ไม่แยแสต่อสิ่งใดแล้วหลังจากเป็นประจักษ์พยานต่อความล้มเหลวของกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา ครั้งแล้วครั้งเล่าในรอบสองพันปี และก็ประกาศตัวเป็นกลางในที่สุด

 

 

พวกเขาคงเริ่มวิตกกันหลังจากที่เห็นผมทำการกวาดล้างครั้งใหญ่ เลยมาคุกเข่าขอร้องให้ผมยกโทษให้ ก่อนจะลากลับไป

 

ด้วยเหตุนี้แหละ อลิซาเบธจึงโดนล้อมกรอบจากพวกเราทั้งสามด้าน :  

 

ฝ่ายตะวันออก,ฝ่ายเหนือ และฝ่ายตะวันออก 

โลกปีศาจต่างโห่ฮากับอย่างมากที่เห็นการยอมจำนนอย่างเต็มใจ

 

อันที่จริงแล้วผมเองก็แอบวางภัยคุกคามไว้ในตัวแทนสหพันธ์เฮลเวติก้าด้วย  แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องนึง

 

 

ผมมองตรงไปที่พี่เบเลธ

 

 

 

“พี่พูดถูกแล้วล่ะ หากพวกเราเริ่มต้นสงคราม ณ ตอนนี้ มีโอกาสสูงมากที่พวกเราจะชนะ

 

สาธารณรัฐล่มสลาย

แต่กรณีที่เลวร้ายที่สุดก็กำลังรอพวกเราอยู่ต่อจากนั้น”

 

 

“กรณีที่เลวร้ายที่สุดอย่างงั้นเรอะ ? มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ?”

 

 

 

พี่เบเลธเอียงคองง

 

“อลิซาเบธจะทิ้งชาติของเธอ ”

 

“……!”

 

ผมจิบเบียร์ที่รสขมปร่า

 

“พี่เรา , จะเกิดอะไรขึ้นหากสิ่งที่รักและหวงแหนที่สุดของคนๆหนึ่งโดนทำลายไป ?”

 

“……แน่นอนสิ , พวกนั้นก็จะตกอยู่ในความสิ้นหวัง ”

 

ผมพยักหน้า

 

“ผู้คนโดยมากก็มักจะตกอยู่ในความสิ้นหวัง แต่ก็มีบางคนที่ยิ่งเผยความแข็งแกร่งขึ้นมายิ่งขึ้นยามสิ้นหวัง

บุคคลคนนั้นจะอุทิศทุกอย่างในชีวิตเพื่อการแก้แค้น ”

 

อลิซาเบธคงจะหาที่หลบภัยในชาติอื่น

 

ผู้ปกครองของชาติที่ล่มสลายย่อมพยายามทำอะไรบางอย่างเพื่อผลประโยชน์ทางการเมือง

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีที่อลิซาเบธที่มีสายเลือดจักรวรรดิฮับบวร์กไหลเวียนในร่าง

เธออาจจะไปแต่งงานกับเจ้าชายในสักประเทศใดประเทศหนึ่งแล้วอุ้มท้องลูกของเธอ

และอลิซาเบธเองก็รู้ดีกว่าใครว่า ตัวเธอเองนั้นมีคุณค่ามากในฐานะแม่อุ้มบุญ …….

 

 

“เหตุผลที่อลิซาเบธไม่สามารถเคลื่อนย้ายไปไหน ณ ตอนนี้ก็เพราะเธอยังมีสิ่งที่อยากปกป้องอยู่

จะผู้คนของเธอ อุดมการณ์ของเธอ รวมถึงการมีอยู่สาธารณรัฐ

สิ่งเหล่านั้นเองที่กลายเป็นโซ่ตรวนหลายเส้นแน่นหนาที่ผูกเธอไว้

แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากสิ่งเหล่านั้นหายไปล่ะ ?”

 

“โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว มันจะทำให้เกิดผีร้ายแห่งการล้างแค้นนี่เอง”

 

ผมยิ้มชั่วร้าย

 

“ทุกชาติรู้ดีถึงพรสวรรค์ในการทหารของอลิซาเบธ

เมื่อเป็นแบบนั้นเธอเองก็จะเป็นผู้บัญชาการของพวกทหารรับจ้าง

พอเป็นอย่างนั้นแล้ว อลิซาเบธก็จะใช้พละกำลังและกองทหารที่ได้ มาเพื่อบดขยี้พวกเรา …….”

 

 

แม่นั่นน่ะเป็นเลดี้เจ้าปัญหาตัวจริง

 

หากปล่อยนางไว้เฉยๆ เราก็แพ้ หากเราเอาชนะเธอขาด เธอก็จะกลับมาในฐานะร่างหลอนแห่งการล้างแค้น

 

ไอ้พวกลูกกระจ๊อกแบบวาเลฟอร์ไม่มีทางเทียบกับหญิงเจ้าปัญหาคนนี้

 

ผมจึงยื่นคำขาดให้

 

“พวกเราต้องยึดความได้เปรียบเหนือเธอให้ได้แล้ว รักษาตำแหน่งตรงนั้นต่อไปให้ได้

นั่นคือ สิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้ ”

 

“อืมมม”

 

พี่เบเลธครางแบบไม่พอใจ ด้วยจุดยืนที่สุดแสนจะแพสซีฟ 

แต่ผมเชื่อมั่นอย่างมากว่าที่คือ วิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้ว

 

นี่ถือเป็นโชคดีที่อลิซาเบธไม่ได้ฮีโร่มาเป็นของตัวเอง ณ ตอนนั้น

 

เดซี่เองก็โดนมัดติดกับผม ส่วนลุคเองก็ได้รับอิทธิพลจากแนวคิดนักปฏิวัติ จนคิดว่าอลิซาเบธเป็นเผด็จการทรราชย์

 

พออลิซาเบธไม่มีไพ่ฮีโร่ในมือ เธอเองก็อาจจะวานจ้างมือสังหาร

สถานการณ์ย่อมดีขึ้นมากหากเธอหากวิธีการในการฆ่าจอมมารได้

 

ไม่สำคัญเลยว่า พวกเรามีทหารหาญเท่าใด ทั้งหมดนั่นก็เปล่าประโยชน์หากไม่มีจอมมารคอยทำการบัญชาการพวกมัน

นั่นอาจเป็นสิ่งที่เธอคิด

 

 

ใน <Dungeon Attack> จอมมารมีเพียงสองทางเลือก

 

ทางหนึ่งคือ หมกตัวอยู่แต่ในปราสาทจอมมารและตั้งรับจนถึงที่สุด หรือไม่อย่างนั้นก็ออกมาพร้อมกับทหารแล้วออกไปสู้รบแนวหน้า

 

การซ่อนตัวอยู่แต่ในปราสาทจอมมารเองอาจจะลดโอกาสในการตายได้ก็จริง แต่นั่นก็หมายถึงว่า ขอบเขตในการกระทำ การเคลื่อนไหวใดๆก็จะแคบลงอย่างมากด้วยเช่นกัน 

 

สุดท้ายก็จบลงตรงที่ใช้กลยุทธที่สุดจะเสียเปรียบ 

 

ไม่มีอะไรเป็นฝันร้ายมากไปกว่าการที่ปล่อยให้อลิซาเบธใช้แผนการที่ได้เปรียบครอบงำคุณอีกแล้ว

 

และสถานการณ์เองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหากคุณออกมานอกปราสาทตัวเอง

อลิซาเบธนั่นเชี่ยวชาญชำนาญในการสงครามยิ่งกว่าใครในประวัติศาสตร์

แม้แต่บาร์บาทอสยังต้องพ่ายแพ้และต้องตายเมื่อต้องปะทะกับเธอ

 

สุดท้ายแล้วจึงมีทางเลือกแค่สองอย่าง

นอนแช่อยู่ในฐานแล้วตายเงียบๆแบบไม่มีใครรับรู้ หรือจะตายไปอย่างสมศักดิ์ศรีในสนามรบ

นั่นเป็นตัวเลือกที่เลวร้ายด้วยกันทั้งสิ้น …….

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สถานการณ์ปัจจุบันนี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

 

อลิซาเบธไม่มีสุดยอดศาสตราวุธที่สามารถฆ่าจอมมารได้

แถมยังไม่มีทางที่จะพึ่งพาหรือใช้งานมือสังหารไปลอบฆ่าจอมมารได้

 

ดังนั้นแล้ว อลิซาเบธจึงไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากการทำให้มีผู้ทรยศอยู่ในฝ่ายเรา

 

หากผมไม่ลงมือทำอะไรเลย ผมแน่ใจว่า อลิซาเบธคนนั้นจะต้องสมคบคิดกับวาเลฟอร์ภายในไม่กี่ปีนี้แหละ

 

เธออาจจะเที่ยวไปเจรจาต่อรองกับจอมมารที่ไม่พอใจในตัวดันทาเลี่ยนมาร่วมด้วย และเจ้าพวกนั้นมันก็มีอยู่จริงๆ

 

หรืออาจจะไม่ทำแบบนั้นก็ได้ แต่ผมแน่ใจเลยว่า เธอได้ตรวจสอบเรื่องนี้ไปเรียบร้อยแล้ว

ก็ถ้าเป็นคนอย่างอลิซาเบธอยู่แล้ว เธอย่อมต้องสามารถร่างแผนการ โครงการต่างๆได้ภายในสองปี 

ไม่สิ ไม่สิ แผนการของเธอสำเร็จได้ภายในเวลาที่น้อยกว่าหนึ่งปีอีก ผมจึงต้องรีบแล้ว 

 

และนั่นเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมผมถึงชิงกำจัดกลุ่มบุคคลที่ไม่พอใจผมออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ก่อน ……. 

 

 

“มีวิธีการเดียวที่เหลืออยู่ที่อลิซาเบธสามารถใช้งานได้ก็คือ การที่เขย่าพวกเราจากภายใน 

หากเธอไม่อาจชนะพวกเราได้จากภายนอก ก็เริ่มจากด้านในสิ มันเป็นลำดับแบบนั้นอยู่แล้ว ”

 

“อืมฮึ แล้วเจ้าก็สามารถคาดการณ์และหยุดแผนล่วงหน้าก่อนที่มันจะเกิดขึ้น ”

 

 

ถูกแล้วล่ะ

 

จะหาว่า ผมเป็นพวกวิตกจริตพารานอยด์ก็ได้นะ

 

และยิ่งอีกฝ่ายเป็นอัจฉริยะอย่างอลิซาเบธ ผมก็ต้องคิดให้มาก คิดให้มากๆเข้าไว้ 

เพราะในบรรดาคนทั้งโลกใบนี้ มีเพียงผมคนเดียวที่รู้ว่า อลิซาเบธนั้นถูกกำหนดมาให้เป็นผู้สังหารจอมมารทุกตน

 

แล้วจะไม่ให้ผมกังวลได้อย่างไรกันล่ะ ?

 

 

 

 

 

“ขอถามนอกเรื่องนะ น้องเรา มีเหตุผลไหมที่ทำไมเจ้าต้องไปยังเครือจักรภพ โพลิช-ลิทัวร์เนีย ทั้งที่พวกนั้นเตรียมการจะรุกราน……?”

 

“มีครับ เครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนียเป็นพันธมิตรกับอลิซาเบธ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ”

 

“…….”

 

พี่เบเลธดื่มเบียร์ทั้งหมดภายในอึกเดียว

เขาโขกแก้วเข้ากับโต๊ะและเปล่งเสียงประหลาดออกมา

 

“น่าสนใจมาก นี่มันแปลว่า ทั้งสองเนี่ยต่างเล่นอะไรที่เหมือนกระดานหมากล้อม โดยใช้ทวีปนี้เป็นกระดานหรอกรึ ? 

เพราะผู้หญิงคนนั้นนี่แหละ ทั้งราชอาณาจักรเลยเคลื่อนไหว และเป็นเหตุให้เกิดการตายของจอมมารและอาร์คดยุค

ข้าว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้เรื่องนี้เข้าต้องฟินแน่ๆ! 

คุฮุฮุ อย่างกับเจ้าสองคนนี่กำลังใช้ทั้งทวีปเป็นสินสอดทองหมั้นกันเลยไม่ใช่รึไงกันน่ะ ”

 

(TTL : เบเลธชงแบบหวานเจี๊ยบบบบบบ )

 

ผมเติมเบียร์ในแก้วของพี่เบเลธ

แล้วเขาก็ดื่มหมดในอึกเดียวเหือนเคย เขาดูสบายอกสบายใจมากผมก็ถาม

 

“พี่ชาย , อะไรทำให้พี่อารมณ์ดีขนาดนี้เนี่ย ?”

 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ข้าก็คิดห่วงว่า เจ้ากับบาร์บาทอสน่ะจะคบหากันหรืออะไรเสียอีก คุฮ่าฮ่าฮ่า ”

 

พี่เบเลธหัวเราะร่วนไม่หยุด ผมชะงักไปครู่หนึ่ง

 

เอาจริงๆแล้วนะ พี่เบเลธยังคงเชื่ออยู่ว่า ผมกับบาร์บาทอสเราเป็นคู่ขาเล่นSM กัน โดยมีผมโดนกระทำฝ่ายเดียว

 

 

“หมะ- แหม ไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อยู่แล้ว

ข้าเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากทาสให้บาร์บาทอสทรมานเล่นอยู่แล้ว

ก้อนเนื้อให้เธอนั้นเฆี่ยนตียามต้องการ

เมื่อวานนี้ข้าเองก็โดนนางลงแส้ไปหลายชุดอยู่เลย ”

 

“ข้าเข้าใจ แล้วก็ทีนี้เจ้าก็มีผู้หญิงที่เจ้าชอบจริงๆแล้วไง !”

 

พี่เบเลธเทเบียร์ใส่แก้วผมบ้าง เอ่อ พี่ครับ เบียร์มันหกล้นแล้ว ? หกเละเทะไปหมดแล้วครับ

 

“พอมาคิดๆดูแล้วนะ ถ้าเจ้าแต่งงงานกับเธอเข้า แล้วรับสืบทอดสาธารณรัฐต่อจากเธอ พวกเราก็จะยึดครองทวีปได้อย่างราบรื่นเลยล่ะ ! 

คุฮ่าฮ่าฮ่า ข้าพร้อมจะสนับสนุนความรักของเจ้าสุดตัวเลย !”

 

“คือ น่าจะไม่ดีกว่า โอกาสแบบนั้นมันแทบจะเป็นไปไม่…….”

 

“เอาละ เรามาชูแก้วฉลองงง !”

 

ผมอยากที่จะอธิบายให้เขาฟังว่า ชาติสาธารณรัฐชาตินั้นน่ะไม่ใช่อะไรที่อยู่ๆใครจะมารับสืบอำนาจต่อได้ แต่ผมก็หยุดปากไว้

ถ้าเป็นเรื่องอื่นนอกจากการต่อสู้ที่ถนัด เขาแทบโง่งั่งไม่รู้อะไรเลย

 

เหมือนจะเกิดความเข้าใจผิดชวนหัวขึ้นมาเสียแล้ว แต่เอาเถอะ ปล่อยไว้อย่างนี้น่าจะดีกว่า เป็นประโยชน์กับทั้งผมและเบเลธผู้โชคร้าย

 

 

“เชียร์ส”

 

สุดท้ายแล้วผมก็ชนแก้วกับพี่เบเลธ แล้วยิ้มให้

 

พยายามเข้าล่ะ พี่ชาย ผมได้แต่ส่งความปรารถนาดีว่า พี่น่ะจะได้พ้นจากชีวิตความซิงนับพันปีเสียที