บทที่ 343 -ใจกลางจักรวรรดิ(3)

 

 

 

 

“โดยไม่เสียเลือดแม้สักหยดอย่างนั้นรึ? นั่นฟังดูดีเกินจนจริง”

 

“ราชาผู้ยิ่งใหญ่เอ๋ย ,หากมองดูตัวชีวิตอย่างใกล้ก็จะเห็นถึงความเป็นโศกนาฏกรรม , แต่ในระยะยาวนั้นกลับเป็นเรื่องตลกขบขัน ”

 

ชาลี แชปปลิ้นเป็นเจ้าของบทพูดนี้ และในโลกนี้เองก็ไม่มียอดเผด็จการ ดังนั้นผมจึงสามารถก็อปปี้มาใช้ได้โดยสะดวก

 

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่นั้นหยุดเงียบไปสักพักพลางคิ้วขมวด ดูเหมือนเขาใช้เวลานั้นเพื่อครุ่นคิดถึงคำพูดของผม

 

“คำพูดนั่น ออกจะลึกมีนัยยะ

หรือเจ้ากำลังบอกว่า สมควรจะมองสิ่งต่างในระยะยาวรึ?”

 

 

“ท่านต้องยอมละทิ้งบางสิ่งเพื่อจะมองอะไรได้ไกล

ท่านไม่คิดเช่นนั้นหรือ?”

 

“นั่นก็ถูก ”

 

ริมฝีปากของราชาบาโธรี่ยกขึ้นเล็กน้อย

 

 

“บุคคลผู้เลิกจริงจังของชีวิตก็ย่อมหัวเราะให้กับความจริงจังนั้นได้

 

ผู้ที่เลิกต่อสู้ก็ย่อมมองว่าการต่อสู้นั้นมิได้เป็นอะไรมากไปกว่าการหลั่งเลือดโดยไร้ประโยชน์

 

เจ้าสุนัขแห่งจักรวรรดิ ! 

ผู้ที่ละทิ้งสิ่งเหล่านั้น หาใช่ผู้เข้มแข้งไม่ หากแต่อ่อนแอลงต่างหาก!”

 

 

ชายร่างยักษ์พูดด้วยเสียงอันดัง

 

“เหล่าราชาย่อมต้องมีภาระ มันเป็นเรื่องปรกติธรรมดา

ชีวิตของคนนับสิบล้าน ช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ของประเทศ 600 กว่าปีเป็นสิ่งที่ข้าแบกอยู่บนบ่า

นั่นมันน้ำหนักที่แบกรับไว้ทางความรู้สึก ”

 

“โอ้แหม ท่านบาโธรี่ผู้ยิ่งใหญ่,ไม่มีใครรู้จักภาระนั่นดีเท่าข้าอีกแล้ว ”

 

ผมหัวเราะคิก

 

 

“เบื้องหน้าเรามีเพียงสองเส้นทาง

เส้นทางแรก คือ การไม่ทอดทิ้งสิ่งใด

ณ จุดเริ่มต้นทั้งสองฝ่ายจะค่อยๆลู่เข้าหาจนบรรจบกัน

ณ จุดสุดท้าย ทั้งสองฝ่ายก็จะไม่อาจเคลื่อนไปไหนได้ ติดแหง่กอยู่ที่นั่น ”

 

 

“เจ้าคิดว่า กองทัพของข้าจะไม่ชนะอย่างนั้นหรือ ?”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่คำรามราวกับหมีป่า

 

 

“ข้าจะกวาดล้างทัพของเจ้า แล้วทวงคืนดินแดนของข้ากลับมา 

ความพ่ายแพ้นั้นกำหนดไว้แต่แรกแล้ว ”

 

“โอ้ ท่านหวังจะเปิดศึกชนซึ่งหน้าอย่างนั้นรึ ?  ไม่ใช่ไอเดียที่แย่เลย !”

 

ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย

 

 

“ทั้งทุ่งนา ต้นไม้ทั่วทั้งที่ราบดินแดน เครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนียจะได้โดนแผดเผาจนเหลือแต่ดินเปล่า

เด็กน้อยตาดำๆ หรือแม้แต่ม้าที่ท่านภูมิใจนักภูมิใจหนาจะได้ล้มตายด้วยความหิวโหย

เหล่าเนโครแมนเซอร์จะแพร่กระจายโรคระบาดออกไป ,

สิ่งที่อยู่ในท้องทุ่งจะไม่ใช่สีเขียวของผืนหญ้าหากแต่เป็นสีขาวของกองกระดูกและศพแห้ง !”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่จ้องผมเขม็ง ตอนนี้มาถึงส่วนสำคัญแล้ว หากผมถอยตอนนี้ที่ทำมาก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

 

ผมถากถางอย่างเย็นชา

 

“เหล่าสัตว์กินเนื้อทั้งหลายจะร้องดีใจในทุกค่ำคืนท่ามกลางสุสาน

ปีศาจทั้งหลายจะเปลี่ยนมนุษย์นับหมื่นให้คลั่งบอดแล้วเริ่มเทศกาลมนุษย์ฆ่ามนุษย์ด้วยกันเอง

จงอย่าได้คาดหวังว่า พวกเราจะมีมนุษยธรรมเลย ,สตีเฟ่น บาโธรี่ ”

 

“…….”

 

“ข้าคือ ดันทาเลี่ยน ผู้นำพาโรคระบาดที่ล้อเล่นกับสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย

อย่าประเมินราคาของ สมญาจอมมารต่ำไปนัก, ผู้ปกครองมนุษย์เอ๋ย !”

 

บรรยากาศตึงเครียดไหลเวียนปะทะกันระหว่างเรา

 

 

จนกระทั่งถ้อยคำใหม่ออกมาจากปากชายหนวดสีเข้ม

 

“แล้วเส้นทางที่สอง ?”

 

ผมทำให้หัวใจที่เต้นตุบตับสงบลง เอาล่ะๆ ผมผ่านช่วงอันตรายที่สุดมาได้แล้ว

 

 

“ทั้งสองฝ่ายยอมถอยคนละก้าวพร้อมๆกัน ”

 

“……นี่เจ้ากำลังจะบอกให้พวกเรายอมทิ้งดินแดนนี้หรือ?”

 

ราชาบาโธรี่ขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาพยายามดูเจตนาแท้จริงของผม

 

 

 

“มอบให้ดินแดนครึ่งหนึ่งให้เป็นของวิหารเทพเอเรส และอีกครึ่งหนึ่งก็มอบให้กับวิหารเทพีเอเธน่า 

ผู้คนจะประจักษ์ว่า ดินแดนแห่งนี้เป็นหลักฐานแห่งการทำสนธิสัญญาสงบสุข และเป็นสัญญะแห่งความสันติ ”

 

“…….”

 

แววตาของราชาผู้ยิ่งใหญ่กลับมีชีวิตชีวา

 

เทพเอเรสนั้นเป็นตัวแทนของเครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนีย ส่วนเทพีเอเธน่าเป็นตัวแทนแห่งราชอาณาจักรบริททานี่

อย่างไรก็ดี วิหารเทพีเอเธน่าเองก็เปิดใจยินดีที่จะเลือกมาอยู่ฝ่ายเดียวกันกับอจักรวรรดิฮับบวร์ก เมื่อเร็วๆมานี้

 

 

สรุปแล้ว ถึงแม้จะดูเหมือนเราทำการแบ่งดินแดนอย่างเท่าๆกัน หากแต่นี่เป็นเพียงเทคนิคการเบี่ยงประเด็นความสนใจเท่านั้น

เช่นเดียวกับการฟอกเงินนั่นแหละ ดินแดนแห่งนี้จะถูกแปรเปลี่ยนให้เป็นอุปกรณ์ที่เรียกว่า ดินแดนศาสนา

 

 

“นี่เจ้ากำลังจะบอกให้พวกเรา มอบดินแดนนี้เป็นของขวัญให้พวกนักบวชละโมบพวกนั้นฟรีๆอย่างนั้นรึ ?”

 

“พวกวิหารน่ะให้ความสำคัญกับหน้าตาตัวเองยิ่งกว่าสิ่งใด

 

หากสิ่งที่ทำนี้มันทำให้เกิดสันติระหว่างชาติของพวกเรา ไม่สิ สันติสุขอันเกิดแก่ทั้งทวีป

เจ้าพวกนั้นย่อมต้องสอดจมูกเชิดๆนั่นเข้ามาร่วมด้วยแน่

 

และท่านเองก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกว่า จะให้นักบวชคนใดเป็นตัวแทน”

 

 

ราชาผู้นั้นเดาะลิ้น

 

 

“แผนนี้ก็ไม่ได้แย่นัก แต่มันยังมีช่องโหว่ แบบนี้มิใช่ว่า พวกเราจะเป็นหนี้บุญคุณสองวิหารเหล่านั้นรึ? ข้าไม่อยากที่รู้สึกเป็นหนี้พวกนั้น ”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ยังมีทางอื่นอยู่ ”

 

“ยังมีทางอื่นอยู่รึ ?”

 

ผมยิ้มออกมา

 

 

“เมื่อเร็วมานี้ วิหารเอเรส ,วิหารโพเซดอนและวิหารเฮสเทีย ได้ทำการประณามจักรวรรดิเรา

มีเพียงวิหารทั้งสามแห่งจากทั้งหมดสิบสองแห่งที่ทำเช่นนั้น

 

วิหารทั้งสามย่อมต้องรู้แน่ว่าตัวเองโดนโดดเดี่ยว ท่านคิดอย่างนั้นไหม ?”

 

“……!”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่เข้าใจความหมาย

 

 

“ข้าเข้าใจแล้ว เราจะให้โอกาสพวกนั้นในการกลับมาคืนดีกันดังเดิม …….”

 

“ดูเผินๆเหมือนเราจะเป็นผู้เสนอดินแดนให้กับพวกนั้น ”

 

วิหารพวกนั้นจะได้ประโยชน์สามอย่าง

 

อย่างแรก พวกนั้นจะอ้างจะได้ว่า ตัวเองพยายามอย่างหนักเพื่อความสงบสุขแห่งผืนทวีป อย่างที่สอง ความสัมพันธ์ที่เคยตึงเครียดกับวิหารอื่นจะกลับมาดีดังเดิม และอย่างสุดท้าย พวกนั้นจะได้ดินแดนเพิ่มขึ้น แม้จะเล็กน้อยก็ตามที

 

 

เจ้าพวกนั้นจึงไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธอยู่แล้ว

 

 

“ท่านไม่คิดว่า นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้ปลดหนี้ของนักบวชพวกนั้นหรือ ?”

 

“…….”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่ครุ่นคิดอย่างหนัก

 

 

“ฟู่ววว”

 

อยู่ๆเขาก็เงยหน้ามองฟ้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

ผมเผลอมองตามเช่นกัน

ท้องฟ้าโปร่งโล่งเสียจนน่าชัง

 

 

“เจ้าช่างเป็นตัวตนที่น่ากลัวยิ่งนัก ”

 

 

บรรยากาศตึงเคร่งที่เคยห่อหุ้มล้อมรอบตัวราชาบาโธรี่ผู้ยิ่งใหญ่กลับคลายลง

 

ยามเมื่อหมดสิ้นซึ่งบรรยากาศแบบราชาผู้ยิ่งใหญ่ บุคคลผู้อยู่ตรงหน้าของผมก็ไม่ใช่ผู้ปกครองอีกต่อไปแล้ว 

เขาเป็นเพียงชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนหลังม้า

 

แต่ถึงอย่างไรก็ดีดวงตาดำสนิทของเขากลับลุ่มลึก

มันเป็นความลุ่มลึกที่เกิดจากสัญชาตญาณที่หลักแหลม และประสบการณ์นับไม่ถ้วน

ความยากลำบากในช่วงเวลาในชีวิตได้หลอมรวมก่อตัวกลายมาเป็นรอยยับย่นบนใบหน้า

 

 

“น้องสาวขององค์จักรพรรดิที่เจ้ารับใช้เคยบอกข้าว่า มีแมงมุมสารพัดพิษอยู่ใจกลางจักรวรรดิ …….”

 

 

“…….”

 

“ก่อนที่ข้าจะทันได้รู้ตัว ข้าก็ติดแน่นอยู่ในใยหนาจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้อีกต่อไปแล้ว 

…….ดูท่านางจะพูดถูกจริงๆ ”

 

 

อลิซาเบธได้เชื่อมสัมพันธ์กับราชาบาโธรี่ไว้ก่อนแล้วจริงๆ

 

เธอแอบร่วมมือกับชาติอื่น ในขณะที่พยายามก่อร่างสร้างชาติขึ้นใหม่ทั้งที่กำลังถูกกดดันให้พบเจอกับความล่มสลาย

 

ที่ทำได้ก็เพราะเป็นอลิซาเบธคนนั้นนั่นแหละ

 

และยิ่งไปกว่านั้น เหตุผลเดียวที่เธอพยายามร่วมมือกับชาติอื่นนั่นก็เพื่อ จะปิดล้อมผมจากทุกทิศทุกทาง …….

 

 

ผมยิ้มออกมาอย่างขมขื่น คราวนี้เป็นความขมขื่นจริงๆ

 

(TTL : อลิซาเบธที่ไม่โผล่ตัว แต่ก็มีส่วนร่วมกับทุกที่ ที่มีพรี่ดัน(ฮา) ) 

 

 

 

“หากข้านั้นเป็นแมงมุมสารพัดพิษ แม่นั่นก็คงจะเป็นมังกรนั่นแหละ

ถึงเธอจะหมดโอกาสในการขึ้นนั่งบัลลังค์ราชา แต่ก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่า เธอนั้นมีความสามารถมากพอที่จะรวมทวีปนี้เป็นหนึ่งเดียวได้ ”

 

“ข้าตระหนักถึงเรื่องนั้นดี ”

 

บาโธรี่พยักหน้าโดยไม่ลังเล ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ

รอยยิ้มบางๆปรากฏที่ริมฝีปากของเขาขณะพูด

 

 

 

“ตอนข้าเป็นหนุ่ม ข้าก็พยายามจะรวมทวีปผืนนี้เป็นหนึ่งเดียว

ความปรารถนาเมื่อวัยเยาว์ , อย่างที่รู้กัน ”

 

“…….”

 

“อย่างไรก็ตาม ข้าด้อยทั้งความสามารถและความโชคดี

สิ่งที่ข้าทำได้ดีที่สุดก็คือ การจัดการกับชาติที่อยู่ในมือตน

นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าอยากจะอยู่เพื่อดูมัน

การที่ใครสักคนหนึ่งได้พิชิตผืนทวีปแล้วรวมมันเป็นหนึ่งเดียว

ความสามารถอันน่าทึ่งเช่นนั้น …….”

 

 

ด้วยเหตุผลแค่นั้นเนี่ยนะ ?

 

 

ใน <Dungeon Attack>, เครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนียให้การสนับตัวเอกเกมหลังจากสำเร็จภารกิจหนึ่งแล้ว

 

ทีแรกผมคิดว่า เป็นเพราะพวกเขาเป็นประเทศพันธมิตรกัน แต่ดูเหมือนจริงๆมันเป็นความปรารถนาส่วนตัวของสตีเฟ่น บาโธรี่เอง

 

 

“เจ้าจะเรียกว่า เป็นความปรารถนาโง่ๆก็ได้

จอมมารเอ๋ย, เจ้าเข้าใจหรือไม่?

ข้าปรารถนาให้มันเป็นจริงขึ้นมาได้

ข้าอยากเป็นพยานในฉากเหตุการณ์ที่ข้าเคยเฝ้าฝันถึงเมื่อยังเด็ก อยากให้มันเป็นจริงขึ้นมา

ข้าอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองว่า มันเกิดขึ้นได้จริง ”

 

 

ผมไม่เข้าใจแฮะ แต่นั่นก็คงจะเป็นวิถีทางของเขา

ถ้าเขาเลือกที่จะไปในทางนั้นผมก็ได้แต่ยินดี

 

 

“แล้วจะมาร่วมมือกับข้าจะไม่เป็นอะไรหรือท่าน?”

 

ผมถามติดตลก

 

 

“ข้าเป็นตัวตนผู้เป็นอุปสรรคขวางทางของท่านคอลซูล อลิซาเบธ

หากท่านทำตามคำแนะนำของข้า นั่นก็จะกลายเป็นการทำลายแผนการของนาง

ท่านเองก็จะกลายเป็นผู้ขัดขวาง ผู้ที่จะทำให้ความฝันของท่านเป็นจริงขึ้นมาได้ ”

 

“เหอะ”

 

ราชาบาโธรี่ทำท่าดูถูกและหันหน้าออก

 

 

“แม่สาวคนที่ปรารถนาจะขึ้นเป็นผู้ปกครองทวีป จะปล่อยให้คนเช่นข้าเป็นตัวกีดขวางความปรารถนาของนางได้อย่างไรกัน ?

หรือต่อให้การกระทำนี้มันรุนแรงพอจะทำลายแผนการของนางได้ นั่นก็คือ เป็นปัญหา ข้อจำกัดที่นางต้องพบเจอ มันเป็นปัญหาที่นางต้องแก้ด้วยตัวเอง ”

 

ผมถึงกับหัวเราะออกมา

 

“ตัวข้า, ดันทาเลี่ยน, ประทับใจในความมีน้ำใจอันกว้างขวางของพระองค์จริงๆ

 

สมแล้วที่เป็นผู้กล้าหาญผู้แบกรับชีวิตของผู้คนนับล้านและประวัติศาสตร์ 600ปี ไว้บนบ่า ”

 

“ข้าได้ยินคำสรรเสริญพวกนั้นจนเบื่อแล้ว ”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธ่รี่ตอบกลับมาอย่างไม่แยแส

การกระทำอย่างนั้นเป็นเครื่องบ่งบอกได้ดีว่า เขาเป็นชายที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน

 

 

ผมชักเริ่มชอบเขาขึ้นมาแล้วสิ ในเกม เขาก็ถูกพูดถึงอยู่บ่อยๆว่า เป็นยอดนักปกครอง แต่ผมก็ไม่ได้คิดไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา

แต่พอได้มาเจอกันเป็นการส่วนตัว เขาเป็นชายแก่ที่น่าสนใจเลยทีเดียว

ทั้งความถือดีและความกล้าหาญที่เขามีนั้นมันทำให้เขามีเสน่ห์เหลือล้น

 

(TTL : พรี่ครับ พรี่จะแตกไลน์ ไปหาหนุ่มใหญ่แบบเนร้ไม่ได้น้ะ! )

 

แล้วจะปิดบังไปทำไมกันล่ะ? ผมชอบคนกล้าหาญ

มีเพียงคนกล้าเท่านั้นที่จะสามารถดื่มด่ำไปกับความงดงามของชีวิตได้

 

การที่ได้เห็นใครสักคน มีความสุขกับสิ่งที่ผมไม่อาจมีได้นั้น มันทำให้ผมบันเทิงเริงใจ

มีเพียงคนแบบนี้เท่านั้นแหละที่ควรค่าแก่การโดน หลอกลวง,ทรยศหักหลัง และยั่วโมโห

คนจำพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ชีวิตของพวกเราเนี่ยหรรษายิ่งขึ้น

 

เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นแล้ว ผมจะมอบของขวัญชวนเซอไพร้ส์ให้ทีหลังก็แล้วกัน

 

ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบิกบานราวกับจะร้อองออกมาเป็นเพลง

 

 

“โอ้ บาโธรี่ผู้ยิ่งใหญ่ , ข้ารู้มาว่า ท่านเคยมีน้องสาวคนหนึ่ง ”

 

 

“เข้าใจถูกแล้ว แต่โชคร้ายนัก เธอจากไปตั้งแต่ข้ายังเด็ก ”

 

ความเศร้าเสียใจปรากฏบนใบหน้าของราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่

 

 

เมื่อสมัยที่ชายคนนี้ยังเป็นเด็กหนุ่ม เขากับน้องสาวของเขาต่างรักใคร่กันดี ไม่ใช่ความสัมพันธ์ทางกายหรอก หากแต่เป็นความสัมพันธ์ทางใจ

เนื่องจากมีแค่กันและกันเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือสนับสนุนกันท่ามกลางวังที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด

 

 

 

เจ้าหญิงผู้แสนงามจากไปในช่วงวัยผลิบาน ตอนอายุ 15 ปี

 

หรืออย่างน้อยๆก็เป็นสิ่งที่สาธารณชนเขาเชื่อกันอย่างนั้น

 

 

 

“ฃ้ารู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ ”

 

“…….”

 

 

ท่าทางของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป

 

ใบหน้าของชายผู้เริงร่าหายไป กลับแทนที่ด้วยใบหน้าของสัตว์ป่าที่ต้องการจะปกป้องสิ่งที่เป็นของของตนอย่างสุดกำลัง

 

ความรู้สึกดีๆที่มีอยู่น้อยนิดในดวงตาของเขาพลันหายไปจนสิ้น

ดวงตาของเขาดุดันเสียจนผมไม่แปลกใจเลย หากเขาจะกระชากคอผม

 

 

“ได้อย่างไรกัน?”

 

“เจ้าหญิงนั้นเป็นโรคเรื้อนมาตั้งแต่ยังเล็ก 

 

ช่างเป็นเหตุการณ์ที่น่าเสียใจยิ่ง

 

การที่เจ้าหญิงกลับเป็นโรคเรื้อนมันทำลายภาพลักษณ์ชื่อเสียงราชวงศ์แห่งเครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนีย

 

ดังนั้นแล้ว ท่านก็เลยจัดฉากให้เหมือนว่า น้องสาวสุดรักของท่านได้ตายไป และพาเธอไปซ่อนในหมู่บ้านที่ห่างไกล ”

 

 

“…….”

 

นั่นคือ เควสเดียวที่จะทำให้ฝ่ายโพลิช-ลิทัวร์เนีย ยอมร่วมมือกับฝ่ายตัวเอง

 

 

“เธอยังมีชีวิตอยู่ซึ่งนั่นก็เพราะฮีลเลอร์มือดีแห่งวังหลวง แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่า เธอยังคงต้องใช้ชีวิตที่เจ็บปวดราวกับถูกสาปไว้ต่อไป

นี่เป็นสิ่งที่ข้าอยากมอบให้แก่ท่าน

ข้าจะส่งหมอผู้รักษาจากโลกปีศาจไปหาน้องสาวของท่าน ”

 

“หรือว่า…….”

 

ผมพยักหน้าในทันที

 

“ใช่ครับ อาการของนางรักษาได้ ”

 

“ไม่มีทางเป็นไปได้ !”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่ตะโกนออกมา

 

“พวกเราพยายามทุกวิถีทางที่ทำได้แล้ว แต่มันกลับไม่ช่วยอะไรเลย !”

 

 

“พวกมนุษย์น่ะไม่ค่อยมีความรู้เรื่องมนตร์ดำสักเท่าใดนัก แต่ไม่ใช่กับโลกปีศาจ ”

 

“มนตร์ดำรึ ?”

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่ถึงกับนิ่งอึ้งด้วยความงง

 

“น้องสาวของท่านมิได้เป็นโรคเรื้อนเพียงอย่างเดียวฃ

นางถูกคำสาปชั่วราวรังควานด้วย

ดังนั้นแล้ว อย่าได้ไปตำหนินักเวทย์และนักบวชมากนักเลยท่าน

 

นี่ถือว่า เป็นหนึ่งในรอบนับพันปีในโลกมนุษย์ที่มีการใช้มนตร์ดำไสยเวทย์เช่นนี้ ?”

 

 

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรกัน……?”

 

“อ้ะ ที่ข้ามิได้บอกท่านไปก่อนหน้านี้แล้วหรือ ?”

 

ผมยิ้มอ่อนโยนกลับไป

 

 

“ข้าคือดันทาเลี่ยน , อย่าประเมินสมญานาม จอมมารไว้ต่ำไปนักสิ ”

 

การพูดกึ่งขู่ทางอ้อมแบบนั้นทำเอาอีกฝ่ายต้องเงียบไป

ผมยื่นมือขวาออกมา

 

 

“ราชาผู้ยิ่งใหญ่, ท่านยินดีที่จะสร้างความสัมพันธ์อันดีระหว่างสองชาติของเราให้ดำรงอยู่ไปชั่วกาลนานไหม ?”

 

“…….”

 

ผมสามารถรอนานเท่าไหร่ก็ได้

 

 

ราชาผู้ยิ่งใหญ่บาโธรี่จับมือขวาผม

แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ผมสัมผัสได้ว่า มือของเขานั้นสั่นอยู่

 

มันเป็นการสั่นด้วยความรู้สึกยินดี

 

 

 

มนุษย์น่ะสมควรใช้ชีวิตอยู่ด้วยความกลัวจอมมารระดับนี้แหละ

 

 

และนั่นเป็นยามที่อลิซาเบธสูญเสียพันธมิตรของเธอไป