บทที่ 338 – สู่โลกใบใหม่(1)

 

 

การรวมตัวกันครั้งใหญ่ของเหล่าจอมมารจากทั่วทั้งทวีป

อีเว้นท์นี้มีความหมายที่พิเศษ

 

ไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงธรรมดาๆหรือ งานประชุมทางการเมือง 

เหล่าจอมมารก็ย่อมเลือกที่จะนัดพบกันในเมืองที่เป็นกลางในโลกปีศาจเสมอ

 

และทุกครั้งก็มักจะมีหัวหน้าฝ่ายเป็นกลางมาเป็นเจ้าภาพให้

การประชุมที่มีฐานะเสมอภาคเท่าเทียมกันไม่ว่าจะเป็นจอมมารระดับสูงหรือจอมมารระดับต่ำ ในดินแดนที่เป็นกลาง……. 

 

นั่นคือ ความหมายที่สำคัญยิ่งเบื้องหลังการประชุมดังกล่าว

 

แม้แต่บาอัลเองก็ไม่เคยละเมิดหลักการดังต่อไปนี้ แต่อย่างไรก็ดี หลังการตายของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น ขนบประเพณีเก่าก็ไม่ถูกยอมรับอีกต่อไป

 

 

ภายในรถม้าที่กำลังสั่น

“จะเพิกเฉยต่อการกระทำอันต่ำช้า ของ ‘เจ้านั่น’ ไปอีกนานแค่ไหน ?”

ชายหัวโล้นผิวคล้ำถามด้วยน้ำเสียงเล็กแหลม

 

นั่นคือ จอมมารลำดับ 6 ไม่สิ ต้องเป็น อดีตจอมมารลำดับ 6 วาเลฟอร์ เขาไม่พอใจเท่าใดนักกับการที่ห้องโดยสารรถม้านั้นโยกสั่นกว่าที่คิดไว้ แต่นั่นหาใช่สาเหตุเดียวที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจไม่

 

 

“ข้าไม่สนใจเรื่องความตายของบาอัลหรืออกาเรสหรอก แต่อำนาจของพวกเราล่ะ?

แล้วอยู่ๆ ขนบเดิมในการประชุมของพวกเราก็หายไปด้วยอย่างนั้นหรือ ?”

 

“ทั้งอำนาจ และอะไรต่างๆในอดีตต่างหายไปหมดแล้วนับตั้งแต่ที่บาอัลและอกาเรสตาย ”

 

กามิกินตอบด้วยน้ำเสียงยั่วยวน

 

 

“ปลาที่หลุดจากแหย่อมต้องโลดแล่นอยู่ในมหาสมุทร 

อะไรที่เป็นอุปนิสัยดั้งเดิมย่อมเข้าแทนที่อำนาจจอมปลอมเป็นธรรมดา ”

 

“……ข้าไม่คิดเลยว่า เจ้าเองก็สนใจในปรัชญาการเมืองด้วย,กามิกิน 

ไอ้ที่เจ้าพูดนั่นหมายความว่าอย่างไรกัน ?”

 

“ใครชนะก็เหมาไปหมด นั่นเป็นสิทธิ์พื้นฐานของพวกเราเหล่าปีศาจอยู่แล้วมิใช่หรือ ?”

 

ใบหน้าหมองคล้ำของวาเลฟอร์กลายเป็นสีหน้าดูหมิ่นเหยียดหยาม

 

 

“นี่เจ้าเรียก ไอ้หุ่นไล่กานั่นว่าผู้ชนะอย่างนั้นรึ !?

 เจ้านั่นอาจจะมีคารมที่คมคาย แต่ถึงอย่างไรเสียเจ้านั่นมันก็ไม่ต่างอะไรจากเห็บหมัดที่หยิบยืมอำนาจของบาร์บาทอส ”

 

“ช่าย, ช่ายเลย หมอนั่นช่างน่ารำคาญเสียจริงๆเลยน้า ~”

 

กามิกินพูดตามน้ำไปกับวาเลฟอร์

 

เธอพบว่า ชายตรงหน้าเธอนั้นช่างน่าขำและน่าสังเวช

แม้แต่ตอนนี้ ในเวลาอย่างนี้ จอมมารส่วนมากก็ยังไม่ตระหนักรู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของดันทาเลี่ยน 

หรืออันที่จริงพวกนั้นก็รู้กันดี หากแต่ตั้งใจจะทำเป็นไม่รู้เสียเอง

 

 

ต่อหน้าสาธารณนั้น ดันทาเลี่ยนเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นคู่ขาที่เก่งกาจของบาร์บาทอส 

 

ฐานะนั้นยังดีกว่า ชื่อเสียงก่อนหน้าที่เป็นลูกน้องเกรดต่ำที่อยู่ในฝ่ายที่ราบ

 

แต่ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนมันยังไม่เพียงพอ…….

 

 

ผู้คนต่างรับรู้ว่า ดันทาเลี่ยนนั้นเป็นปากเป็นเสียงให้กับทั้งฝ่ายที่ราบ,ฝ่ายภูเขา และฝ่ายเป็นกลาง เป็นตัวแทนผู้จัดการสิ่งต่างๆต่อสื่อสาธารณะ

 

 

 

“ข้าไม่เข้าใจ หากไม่นับบาร์บาทอส หรือไพมอนที่ตั้งใจจะตอบแทนหมอนั่น ทำไมกัน ทำไมคนอย่างมาร์บาสถึงได้สนับสนุนดันทาเลี่ยนด้วย ?”

 

“คิดว่า ข้าควรจะรู้เรื่องส่วนตัวของคนๆนั้นด้วยหรือ ?”

 

“ให้ตายเถอะ”

 

สมมุติฐานนั้นผิดถนัด

 

ดันทาเลี่ยนมิใช่เพียงหน้าตาของจอมทัพจอมมารโฉมใหม่

หากแต่กองทัพจอมมารโฉมใหม่นี่เองต่างหากที่เป็นดั่งเครื่องมืออุปกรณ์ที่เคลื่อนไหวตามความปรารถนาของดันทาเลี่ยน

 

แต่หากคุณจะถามว่า ดันทาเลี่ยนใช่หัวหน้าของกองทัพจอมมารหรือไม่ กามิกินก็คงจะได้แต่ส่ายหน้า

 

หากดันทาเลี่ยนเป็นหัวหน้าจริง เขาคงจะได้รับรางวัล ผลประโยชน์ชื่อเสียงมากที่สุดจากสงครามครั้งก่อนไปแล้ว แต่ถึงกระนั้น ดันทาเลี่ยนกลับไม่ได้รับสิ่งใดเป็นรางวัลตอบแทนเลยด้วยซ้ำ

 

 

เขาไม่เอาแม้แต่ดินแดนแห่งใด หรือแม้แต่ทรัพย์สมบัติที่ชิงปล้นมาได้ มีเพียงชื่อเสียงทางการเมืองของเขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่สูงส่งขึ้น

เหล่าจอมมารจากทุกฝักฝ่ายต่างหากที่เป็นผู้ได้รับผลประโยชน์ใดๆไป

 

อันที่จริงมิใช่ว่า ดันทาเลี่ยนเป็นนักบุญผู้ไร้ความละโมบหรอก

 

 

‘……นี่มันไม่มีทางเป็นไปได้ ’

 

กามิกินพอคิดถึงเรื่องนั้นกลับรู้สึกว่า ตัวเองดูโง่

 

 

ถึงอย่างไร สถานการณ์แบบนี้มันแปลกเกินไปแล้ว

 

ก็เพราะเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้นี่เองนั่นแหละ จึงทำให้ผู้คนมากมายต่างด้อยค่าดูถูกดันทาเลี่ยน

พวกนั้นเชื่อว่า เขามิได้เป็นอะไรมากไปกว่าหัวหุ่นตัวแทน และผู้ที่ขับเคลื่อนกองทัพจอมมารจริงๆคือ จอมมารระดับสูง …….

 

 

นี่คือ สิ่งที่ปรากฏมาในบทสนทนาปัจจุบัน

 

 

“แล้วการประชุมครั้งนี้จะพูดคุยกันเรื่องอะไร ? ไม่มีใครบอกอะไรข้าเลย ”

 

“โทษทีน้า, แต่ข้าก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน ”

 

“เหอะ นี่ไอ้หมอนั่นมันไม่บอกแม้กระทั่งเจ้าเลยรึ  ?  เป็นชายที่ไร้มารยาทสิ้นดี !”

 

กามิกินลอบถากถางอีกฝ่ายในใจ

 

‘ข้าไม่ได้พวกเดียวกันกับนาย’

 

เธอนั่นเชี่ยวชาญเรื่องการปั้นสีหน้าให้ขณะที่สนทนากัน ระหว่างนั้นเองเธอก็ผินหน้าไปทางหน้าต่างรถม้า

 

 

รถม้าเดินทางผ่านหมู่บ้านไปอย่างรวดเร็ว ตัวคันรถม้าเองก็มีทหารม้าคอยคุ้มครองป้องกันมิให้เด็กๆในหมู่บ้านมากีดขวางทางเดินรถม้า 

 

เหล่าเด็กน้อยจับตาดูทหารม้าที่เดินทัพตีคู่ขนานรถม้าอย่างไม่วางตา ราวกับหวาดกลัวว่า กีบเท้าม้าของทหารม้าจะเข้ามาใกล้พวกเขา

 

มีเด็กคนหนึ่งแสดงความเคารพต่อธง 

ทหารคนหนึ่งที่ขี่ม้าอยู่ก็แสดงความเคารพกลับไป  แต่ถ้าพูดให้ชัด นั่นเป็นการแสดงการให้เกียรติต่อธงผืนนั้น

 

ธงที่โบกสะบัดไปตามแรงลมราวกับว่า ตั้งใจสัญญากับทุกคนว่า จะนำส่งไปถึงจุดหมายอย่างแน่นอน

 

ธงที่ปลิวไสวออกห่างจากหมู่บ้านไปอย่างเร็วรี่

กลุ่มฝุ่นควันเป็นสิ่งเดียวที่หลงเหลือไว้เบื้องหลัง

เด็กๆวิ่งเล่นราวกับกำลังแหวกว่ายอยู่ในหมู่ควัน

 

 

‘แต่สุดท้ายแล้ว ’

กามิกินเฝ้าดูเด็กๆที่กำลังเล่นสนุกในฝุ่นควันด้วยแววตาไร้อารมณ์

 

‘ดันทาเลี่ยนก็ไม่ได้อยู่ข้างใครอยู่ดี ’

 

 

 

* * *

 

 

 

“ฝ่าบาทกามิกินและฝ่าบาทวาเลฟอร์มาถึงแล้ว !”

 

ข้ารับใช้ต้อนรับมนุษย์สัตว์ตะโกนเสียงดัง มุมปากของวาเลฟอร์บิด

 

จอมมารสองตนย่างเท้าเข้ามาในเขตพระราชวังจักรวรรดิฮับบวร์ก

 

มันเป็นการกระทำที่น่าอายสำหรับจอมมารที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดอย่างพวกเขา

ทั้งฝ่ายภูเขา ,ฝ่ายเป็นกลาง และฝ่ายที่ราบเองต่างเป็นผู้ดูแลจักรวรรดิตัวจริง

 

จอมมารส่วนมากของฝ่ายไม่สังกัดฝ่ายใด ไม่มีเครือข่ายใดๆที่นี่เลย

วังหลวงแห่งนี้เป็นสิ่งที่อยู่ห่างไกลกับคำว่าเป็นกลางเป็นอย่างมาก

 

 

แต่ถึงอย่างนั้น ดันทาเลี่ยนกลับตัดสินใจที่จะให้มาจัดงานประชุมกันที่นี่

เห็นได้ชัดเลยว่า มีเจตนาบางอย่างอยู่เบื้องหลังซึ่งเป็นความหยาบคาย

 

 

– พวกนายน่ะเลือกได้นะว่า จะเห็นด้วย หรือจะขัดขืนต่อมติของกองกำลังจอมมารใหม่

 

 

การทำแบบนั้นย่อมทำให้พวกเขาเกิดความขุ่นเคืองใจ

 

 

เป็นที่แน่นอนว่า จอมมารทุกตนย่อมโค้งศีรษะให้กับกองกำลังจอมมารใหม่

แต่ถึงอย่างนั้นดันทาเลี่ยนกลับบัญชาให้พวกเขานั้นแสดงออกถึงการยอมเป็นข้ารับใช้ให้เห็นกันอย่างเด่นชัด

 

เหล่าจอมมารได้รับอนุญาตให้มีองค์รักษ์ผู้ติดตามได้สูงสุดแค่เพียง 15 นาย

 

แทบจะเรียกได้ว่า พวกเขานั้นโดนเชิญมาที่วังหลวงในสภาพเปลือยเปล่าด้วยซ้ำ แม้จะเป็นสิ่งที่ไม่น่าอภิรมณ์อันเนื่องมาจากการที่มาอยู่ที่ราชวังแห่งนี้ก็ใช่ว่า โอกาสที่จะถูกลอบสังหารจะเป็นศูนย์เสียเมื่อไหร่

 

 

จอมมารที่ไม่สังกัดฝักฝ่ายใดถึงกับกัดกรามแน่น

 

 

“นี่พวกเราต้องโดนปฏิบัติแบบนี้เพียงเพราะพวกเรายอมก้มหัวให้พวกนั้นอย่างนั้นรึ?”

 

“เหอะ ทำเป็นวางโตให้พวกเดียวกันเองดูชัดๆ ……!” 

 

 

“พวกเราต้องร่วมมือกันแล้ว”

 

ตัวตนอย่างพวกเขานั้นเป็นผู้ปฏิเสธที่จะเข้าร่วมฝักใฝ่ฝ่ายใดเพราะเกลียดชังการเมือง

แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากต้องให้การร่วมมือ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม นั่นก็เพราะมีภัยคุกคามใหญ่โผล่มา ณ เบื้องหน้า

 

 

จอมมารฝ่ายเป็นกลางที่คอยรวบรวมเหล่าจอมมารไม่สังกัดฝักฝ่ายใดนั้นก็คือ กามิกิน

 

“โอ้ มิสกามิกิน ,เธออยู่ที่นี่เองหรือ ?”

 

“ความงดงามของท่านช่างเฉิดฉายเหมือนอย่างเคยเลย ”

 

 

จอมมารมากมายหลายตนต่างเข้ามาใกล้ชิดกับกามิกินและแสร้งทำเป็นสนิทสนม 

กามิกินยังคงรักษารอยยิ้มสดใสบนใบหน้าไว้ขณะที่ทักทายพวกเขา

 

ดันทาเลี่ยนตั้งใจจะทำให้จอมมารพวกนี้เข้าใจอะไรผิดไป

 

 

ตัวอย่างก็เช่น ตัวเขานั้นตั้งใจกล่าวยกยอชมเชยบาร์บาทอสแทนที่จะกล่าวแบบนั้นกับกามิกิน และเขายังมอบอำนาจในการควบคุม สั่งการกองกำลังหน่วยย่อยให้อยู่ใต้ปฏิบัติการของกามิกินในช่วงสงครามหุ่นเชิดอีกด้วย

 

ดูเผินๆแล้วอาจดูเหมือนดันทาเลี่ยนนั้นสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก แต่ความจริงแล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่จวนเจียนจะพังทลายอยู่รอมร่อแล้ว

 

ทำไมดันทาเลี่ยนถึงได้แกล้งแสดงว่า ตัวเองกำลังระหองระแหงกับกามิกินกันล่ะ ?

 

‘นี่อาจเป็นวิธีการบอกข้า อ้อมๆในแบบของเขาก็ได้ว่า นี่เป็นวิธีการจัดการกับจอมมารที่ไม่สังกัดฝ่ายใด ’

 

กามิกินคิดเช่นนั้นแล้วหัวเราะออกมา

ทีแรกเลย เธอเกรี้ยวกราดรุนแรงมาก เนื่องจากเธอคิดว่า ดันทาเลี่ยนตั้งใจจะยกบาร์บาทอสไว้เหนือตัวเธอ แต่ถึงอย่างนั้น พวกจอมมารไม่สังกัดฝักฝ่ายใดกลับมา ห้อมล้อมให้ความสำคัญกับตัวเธอมากขึ้น

 

 

— นี่หรือ เป้าหมายของเขา

 

มีจอมมารไม่ฝักฝ่ายใดที่ไม่พอใจดันทาเลี่ยนเช่นเดียวกับเวลาฟอร์อยู่เยอะ

พวกนั้นเองที่มารุมร้อมเอาใจกามิกิน

ประมาณหกหรือเจ็ดตน ซึ่งเป็นกลุ่มที่ไม่อาจทำเป็นไม่สนใจได้

 

 

‘สิ่งที่ดันทาเลี่ยนกลัวที่สุดนั้นไม่ใช่กลุ่มทั้งกลุ่ม หากแต่เป็นการกระทำที่คาดการณ์ไม่ได้ของจอมมารบางคน ’

 

นั่นเป็นความจริงสำคัญที่ว่า หากคุณเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มแล้ว การกระทำใดๆของคุณย่อมมีข้อจำกัดไปด้วย

คำสัญญาระหว่างบุคคลอาจถูกละเมิดได้โดยง่าย ; แต่หากละเมิดสัญญาที่เกิดขึ้นระหว่างกลุ่มนั้นเป็นเรื่องยาก

 

ดันทาเลี่ยนนั้นปรารถนาให้จอมมารไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดตั้งกลุ่มขึ้นมาโดยมีกามิกินเป็นตัวแทน

 

กามิกินยิ้มออกมา

 

 

‘ทำอะไรไร้สติเสียจริง ’

 

การทำให้กลุ่มบุคคล กลุ่มใดเป็นอริศัตรูกับตนเองนั่นไม่ใช่อะไรที่คนมีสติเขาทำกัน

 

เป็นสิ่งที่ถ้าหากไม่ใช่คนที่มั่นใจในตัวเองสุดๆก็คงเป็นสิ่งที่คนบ้านั่นแหละที่ทำ

 ความมั่นใจที่ว่าจะสามารถบริหารจัดการกลุ่มคนที่เกลียดชังเขาได้ ต่อให้คนกลุ่มนั้นจะรวมกลุ่มกันแล้วก็ตาม

มีจอมมารน้อยตนนักในกลุ่มจอมมารไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดที่จะสังเกตเห็นถึงสิ่งนี้

 

หนึ่งในนั้นก็คือ อดีตจอมมารลำดับสาม เวสซาโก้

แม้ตัวเขาเองจะเป็นจอมมารที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มจอมมารไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด เขาเองก็ยังคงปฏิเสธที่จะเข้าร่วมกับกลุ่ม 

เขายิ้มเยาะใส่จอมมารตนอื่น ราวกับเหยียดหยามดูถูกเหล่าแมลงโง่

 

 

“ข้าไม่ปรารถนาที่จะเป็นตุ๊กตาโดยสมัครใจ ”

 

นั่นเป็นคำแนะนำเพียงอย่างเดียวที่เวสซาโก้มอบให้

 

และตัวตนอีกผู้หนึ่งนั่นก็คือ อดีตจอมมารลำดับ 7 อามอน

 

เธอยังคงรักษาตำแหน่ง ยืนระยะในฐานะผู้เฝ้าดูสหายของเธอจากที่ไกลๆ

 

เหล่าจอมมารที่สังกัดฝ่ายต่างวิพากย์วิจารณ์จอมมารสองตนนั่นว่า เห็นแก่ตัวและไร้ความรับผิดชอบยิ่ง แต่สำหรับผู้ที่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างดี จะรู้ว่า ทั้งสองตัดสินใจได้ดีที่สุดแล้ว

 

แม้ ณ ตอนนี้ เวสซาโก้เองก็ยังอยู่ตามลำพังอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงประชุม

 

เวสซาโก้และกามิกินสบตากันชั่วขณะ ก่อนที่มุมปากของเวสซาโก้จะยกขึ้นทันที

 

กามิกินกลับรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาแต่ไม่แสดงออก

 

 

“ยอดผู้ปกครองแห่งจักรวรรดิฮับบวร์ก ,ฝ่าบาทองค์จักรพรรดิได้มาถึงแล้ว !”

 

ยามเมื่อจอมมารทุกตนมากันครบ ข้ารับใช้ผู้ติดตามก็ประกาศการมาถึงขององค์จักรพรรดิ ราวกับกำลังเฝ้ารอเวลานี้อยู่ตลอด

 

องค์จักรพรรดิรูดอล์ฟนั้นสวมชุดหรูหราสีทองอร่าม และนั่งลงบนบัลลังค์

 

บาร์บาทอสและดันทาเลี่ยนอยู่ข้างกายของเขา

 

จอมมารบางคนแสดงสีหน้าไม่พอใจ

 

“ทำไมต้องมาแสดงความเป็นทางการให้กับจักรพรรดิหุ่นเชิดโง่ๆนี่วะ ……?”

 

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่เข้าใจ ทำไมจักรพรรดิของพวกมนุษย์ถึงได้มาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเราได้ ”

 

“หรือไอ้พวกนั้นมันบ้าไปแล้ว !?”

 

ตำแหน่งโครงสร้างองค์กรที่ปรากฏตรงหน้าสร้างความไม่พอใจนักฃ

บัลลังค์นั้นตั้งอยู่บนพื้นที่ที่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นทั้งบาร์บาทอสและดันทาเลี่ยนจึงทอดสายตามองต่ำมายังทุกคน

สิ่งนี้ขัดแย้งอย่างมากกับประเพณีความเท่าเทียมกันของจอมมารด้วยกันเอง

 

 

ดันทาเลี่ยนพูดขึ้นโดยไม่สนใจว่า จอมมารตนอื่นจะพูดว่าอย่างไร

 

“เหตุผลที่เรียกให้ทุกท่านมารวมตัวกันในวันนี้ก็เพื่อมอบรางวัล เถลิงเกียรติยศ ”

 

“เถลิงเกียรติยศ ?”

 

เวสซาโก้ถึงกับขมวดคิ้วมุ่ย

 

“ไอ้นั่น พวกเราทำไปแล้วที่เนฟเฮมไม่ใช่รึ?”

 

“นั่นเป็นการมอบรางวัล และเถลิงเกียรติให้ที่โลกปีศาจ

แต่คราวนี้เป็นการได้รับเนื่องจากการเป็นสมาชิกของจักรวรรดิ”

 

“……ข้าไม่ยักจะจำได้เลยว่าตัวข้าไปเป็นสมาชิกของจักรวรรดิตอนไหน ”

 

เวสซาโก้ทำหน้าสงสัยไม่ไว้ใจ

 

ดันทาเลี่ยนส่ายหน้า

 

 

“นับแต่นี้เป็นต้นไป ทั้งกองกำลังจอมมารและจักรวรรดิฮับบวร์กจะร่วมมือกัน

พวกเราตั้งใจจะจัดระบบระเบียบ ทั้งประทานรางวัลและถอดยศ ลงโทษ ผ่านระบบลำดับชั้น ให้กับทุกคนในจักวรรดินี้ ”

 

“…….”

 

เวสซาโก้พูดไม่ออก

 

 

ฟื้นคืนระบบลำดับกลับมาอีกครั้ง

 

จอมมารที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดถึงกับตะลึงราวกับโดนฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ