บทที่ 323 – ราชาเหมันต์ (เร็ก ไฮย์มิส) (11)

 

 

 

“ฮึ่ม!”

 

อลิซาเบธเดินผ่านผมไป

 

เธอคงกำลังไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บนั่นแหละ

ช่างเป็นเรื่องน่าสรรเสริญนัก ที่เธอยังสงบอยู่ได้แม้จะมีการก่อการร้ายเกิดขึ้น ทั้งยังสามารถรับมือได้อย่างเหมาะสม

 

ผมมองผมสีเงินของเธอค่อยๆห่างไกลออกไป

 

ถ้ายังขยับไหวจงเข้าไปที่สวน

 

ผมได้ยินคำพูดที่เธอตะโกนจากตรงที่ยืนอยู่นี่ ดูเหมือนเธอจะใช้ออร่าเพื่อขยายเสียงตัวเองด้วย

 

 

ผมเป็นกำลังใจให้เธอจริงๆนะ

 

 

 

* * *

 

 

อลิซาเบธรีบไปยังห้องจัดงานเลี้ยง

อาคารถล่มลงมาจากแรงระเบิด ฝุ่นควันมากมายจนทำให้มองเห็นอะไรได้ยาก

 

 

“ถ้ายังขยับไหวจงเข้าไปที่สวน !”

 

อลิซาเบธร้องตะโกนบอกทุกคนในทันที แต่สถานการณ์อันตรายนั้นยังมีระลอกสอง ตัวตึกถล่มลงมาอีกทั้งยังปิดทางเข้าออก ราวกับเป็นการระเบิดอีกครั้ง

 

ปัญหาใหญ่ของเหตุการณ์คือ การที่ทุกคนมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

มนุษย์นั้นเป็นสัตว์ที่พึ่งพาทัศนวิสัยเป็นอย่างมาก

ยามที่ถูกปล้นชิงการมองการดูไปทำให้ผู้คนต่างตกอยู่ในสภาวะสับสนอลหม่าน

 

 

ด้วยเหตุนี้เธอจึงป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

 

“หากมีผู้บาดเจ็บอยู่ใกล้ๆ จงเรียก หายาม! 

 

เหล่ายามทั้งหลาย,จงรีบเข้าไปช่วยเหลือพวกเขาโดยเร็ว!

เพื่อความปลอดภัยจะไปกันเป็นคู่ๆ”

 

 

เหล่ายามถึงกับตัวสั่นด้วยความงุนงงพลางมองอลิซาเบธด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า

 

เธอจึงโมโหและตะโกนสั่งซ้ำ

 

“ไอ้พวกโง่นี่! ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นทหารอยู่หรือไง!? 

ทำตามคำสั่งของข้าเดี๋ยวนี้!”

 

“ค-ครับ!”

 

อลิซาเบธเตะก้นยามคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กับเธอ

ถึงเธอจะอายุเท่านี้ แต่อลิซาเบธเองก็เป็นนักดาบระดับ 2 แรงเตะของเธอก็เพียงพอที่จะทำให้ ยามคนหนึ่งทรุดได้

 

“ไอ้พวกปัญญาอ่อน, จะเอาแต่ตอบอย่างเดียวทำไม!? 

ไปสิไป! ไปย้ายคนเจ็บที่ร้องขอความช่วยเหลือไปที่สวน!”

 

“ครับ!”

 

มีผู้คนมากมายที่อยู่ท่ามกลางฝุ่นควัน โดยมากก็ร้องครวญครางขณะที่ลุกขึ้นมา

แม้จะเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขนาดนี้ แต่ดูเหมือนจะมีผู้บาดเจ็บอยู่น้อยราย

นับเป็นโชคดียิ่งนัก หากมีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก การประชุมตัวแทนครั้งนี้ย่อมต้องจบลงด้วยความล้มเหลวอย่างเลวร้าย…….

 

“ใครที่ไม่บาดเจ็บก็จงไปช่วยยามด้วย!”

 

อลิซาเบธถึงกับโล่งอก ขณะทำการช่วยเหลือ

ระบบการจัดการสิ่งต่างๆเริ่มลงตัว หลังจากความวุ่นวายซาลง 

 

ความคล่องแคล่วฉะฉานในทุกภาษาส่งเสริมความเป็นผู้นำของเธอ

เธอสลับไปสั่งการเป็นภาษาบัทตาเวียน,ฟรานเคียน และภาษาจักรวรรดิโบราณ

ถึงตาของทุกคนจะเห็นภาพไม่ชัดเจนนัก แต่หูยังได้ยินอยู่

พอพวกเขาได้ยินภาษาที่เข้าใจ อะไรก็เริ่มลงตัวขึ้น

 

 

“มีใครเสียชีวิตไหม?”

 

“ตอนนี้ เรายืนยันได้แล้วครัว่ามีผู้บาดเจ็บหนักสามราย และบาดเจ็บเล็กน้อยอีกสิบเอ็ดราย”

 

อัศวินที่ทำหน้าที่ดูแลรักษาความสงบรายงาน สีหน้าของอัศวินคนนั้นซีดมาก 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันสำคัญเช่นนี้มิต้องสงสัยเลยว่า เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของเขา 

จากเหตุการณ์ครั้งย่อมกระทบต่อชื่อเสียงตำแหน่ง รวมถึงชีวิตของเขาเองด้วย

 

 

 

“ไม่มีผู้เสียชีวิตครับ”

 

ท่ามกลางข่าวร้ายยังมีข่าวดี

เขาอาจไม่พบใครที่เสียชีวิตเพราะผู้ตายอาจอยู่ใต้ซากตึกปูน

แต่ถึงอย่างนั้นการที่ไม่พบศพใครเลยก็ยังพอจะทำให้เธอมีหวังขึ้นมาบ้าง

ถ้าให้ดี ขอให้มีคนตายไม่เกินหนึ่งหรือสองคน…….

 

“หัวหน้าครับ, ท่านพอจะทราบไหมครับว่า ทำไมถึงต้องก่อการร้ายที่นี่กัน?  และใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง?”

 

“โทษที, เราเดาไม่ถูกหรอกว่าใคร เป็นคนลงมือ แต่ถึงอย่างนั้น…….”

 

อัศวินผู้นั้นคิ้วขมวด เหมือนพยายามเค้นความทรงจำจากสมอง

 

“เหมือนได้ยินเสียงพูดว่า ‘ฟรานเคียจงเจริญ’ ก่อนการระเบิด”

 

“ ฟรานเคีย จงเจริญ อย่างนั้นหรือ……?”

 

ประชาชนชาวฟรานเคียจะลอบโจมตีสถานที่แห่งนี้ไปด้วยเหตุผลอะไรกัน? 

อลิซาเบธได้ข้อสรุปในทันทีว่า ทั้งหมดนี้อาจเป็นแผนลวงของดันทาเลี่ยน

 

 

เธอจึงถามคำถามกับยามคนนั้น

 

“นักบุญหญิงลองวี่ นักบุญหญิงแห่งบริททาเนียอยู่ที่ไหนกัน?”

 

“ขออภัยครับ?”

อัศวินคนนั้นยังตามไม่ทัน ทำให้อลิซาเบธหงุดหงิด

 

“ใครเป็นบุคคลที่น่าจะถูกชาวฟรานเคียเกลียดชังมากที่สุดล่ะ!? 

 

เห็นกันอยู๋ชัดๆ ย่อมต้องเป็นตัวแทนเชิงสัญลักษณ์ของบริททานี่ และที่ปรึกษารผู้ภักดีของราชินี ดังนั้นการก่อการร้ายครั้งนี้มุ่งเป้าไปที่นักบุญหญิง”

 

อัศวินคนนั้นจึงเข้าใจขึ้นมา

 

“ผมจะออกตามหานางเดี๋ยวนี้ครับ”

 

“รีบไปที่สวน เผื่อมีผู้พบเห็นนักบุญหญิง

เร็วเข้า เราต้องแข่งกับเวลาแล้ว”

 

อัศวินคนนั้นจากไป

 

อลิซาเบธเม้มริมฝีปากตัวเอง เธอโดนเข้าอย่างจัง ดันทาเลี่ยนนั้นวางแผนที่จะสละนักบุญหญิง

 

การเข้าร่วมของนักบุญหญิงครั้งนี้ก็เพื่อเป็นตัวแทนสมานสันติภาพระหว่างมนุษย์และปีศาจ ทว่าเธอกลับตกเป็นการลอบสังหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่ที่จัดประชุมในฐานะตัวแทนของเหล่าผู้แทนประเทศสาธารณรัฐ…….

 

ความฝันที่จะเชื่อมโยงสองเผ่าพันธุ์ให้แน่นแฟ้นย่อมหายไปราวกับหมู่ควัน

ผู้คนย่อมต้องทะเลาะกันเรื่องที่ว่าใครจะเป็นผู้ที่รับผิดชอบต่อความตายของนักบุญหญิง

 

ส่วนเรื่องที่ผู้อยู่เบื้องหลังคือ ชาวฟรานเคียนั้นเป็นการจัดฉาก

 

ฟรานเคียจะได้ประโยชน์อะไรหากมีการละเมิดสนสัญญา ขึ้นมาตอนนี้?

 

“ท่านครับ”

 

อัศวินคนนั้นกลับมาพร้อมกับลมหายใจที่หอบหนัก บรรยากาศของเขามาพร้อมกับความรู้สึกไม่ดี

เขาทำหน้าหม่นหมอง

 

“ขออภัยด้วยครับ ท่านครับ แต่ว่า…….”

 

“เจ้าหาตัวนักบุญหญิงไม่เจอรึ?”

 

“ครับ แต่มีพยานหลายคน พวกนั้นพูดตรงกันว่า มีชายคนหนึ่งเข้าไปใกล้ๆกับนักบุญหญิงก่อนจะปล่อยเวทย์ระเบิดออกจากตัว……. 

 

ชายคนนั้นคือ บารอน เปียเร่ เดอ ราเวีย เขาเป็นชาวฟรานเคียอย่างแน่นอนครับ”

 

 

อลิซาเบธทวนสอบข้อมูลจากความทรงจำของตน 

บารอน ราเวีย

นั่นเป็นดินแดนเล็กๆใกล้กับดินแดนใจกลางของฟรานเคีย

 

เขาเป็นที่รู้จักในฐานะนักเวทย์ หลังจากที่ราชินีเฮนริเอตต้ายึดฟรานเคียได้ ก็ขับไล่เนรเทศเขาออกไปจากดินแดนของเขาเอง

 

นั่นคือ ทั้งหมดที่เธอรู้ แต่ยังมีอะไรอย่างอื่นที่ทำให้เธอรู้สึกได้ราวกับจะเกิดเค้าลางร้าย

บารอนราเวียเองก็มีแรงจูงใจมากพอที่จะแก้แค้นนักบุญหญิงและราชอาณาจักรบริททานี่

 

อลิซาเบธพอนึกภาพออกเลยว่า ดันทาเลี่ยนโน้มน้าวเขาได้อย่างไร…….

 

 

“หัวหน้า, เราต้องระดมสรรพกำลังทั้งหมดเพื่อตามหาตัวท่านนักบุญหญิง”

 

“รับทราบ”

 

“ที่นี่ย่อมต้องมีตัวแทนของรัฐบาลฟรานเคีย 

สั่งคนของเจ้าออกตามตัว พวกนั้นมาหาเราด้วย”

 

ถึงตัวแทนของฟรานเคียเองก็ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าที่อลิซาเบธรู้ แต่อย่างน้อยก็อาจช่วยให้รู้ถึงแรงจูงใจเบื้องหลังของผู้ลงมือ 

อลิซาเบธย่ำฝีเท้าอย่างเร่งรีบ

 

มีนักเวทย์บางส่วนคอยคุ้มครองดูแลสถานการณ์

เธอสั่งให้นักเวทย์พวกนั้นร่ายเวทย์ลมพายุพัดพาฝุ่นออกไป แล้วฉายแสดงให้ทุกคนมองเห็นกันทั่ว

 

“ขนาดมีคนออกคำสั่ง แกยังไม่ยอมคิดจะร่ายเวทย์อีกอย่างนั้นรึ!?”

 

“ขะ-ขอประทานอภัยครับ!”

 

“พวกฮีลเลอร์ให้ความสำคัญกับคนที่บาดเจ็บหนักก่อน!

ส่วนใครบาดเจ็บเล็กน้อยก็ใช้โพชั่นไปแทน!”

 

อลิซาเบธยังคงเสาะหาตัวนักบุญหญิงจนเธอพบกับบุคคลที่น่าจะเห็นนักบุญหญิงเป็นคนสุดท้าย

นักบุญหญิงอยู่ใต้ซากเพดานที่ถล่มลงมา

 

อลิซาเบธเอามือก่ายหน้าผากโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นกรณีที่เลวร้ายที่สุดแล้ว

 

“เร็ว มาช่วยข้าเร็ว!”

มือทั้งสองของเธอนั้นห่อหุ้มด้วยออร่า และใช้มือคู่นั้นยกย้ายซากปรักหักพังออกด้วยตัวเอง เหล่ายามต่างวิ่งมาช่วยเหลือเธอ

เหล่านักเวทย์ค่อยๆใช้เวทย์ยกย้ายเศษตึกอาคารไว้ข้างๆ ขณะที่พวกทหารก็พยายามขนเศษเล็กเศษน้อยออกโดยไม่ทำให้ตึกถล่มลงไปมากกว่านี้

 

เผยให้เห็นศพกระจายไปทั่ว หัวโดนบดทับ ท้องฉีกขาด

 

มือและแขนของศพนั้นโดนเผาจนแห้งกรอบ

มันหมายถึง พวกเขาเผลอใช้แขนป้องกันตัวในจังหวะที่เวทย์กำลังระเบิด

เป็นข้อพิสูจน์ยืนยันได้ว่า ตรง จุดนี้เป็นศูนย์กลางของการระเบิด

 

“ท่านนักบุญหญิงอยู่ที่นี่!”

ยามคนหนึ่งตะโกนบอก

 

“ท่านนักบุญหญิงยังมีชีวิตอยู่!”

 

“จริงหรือ!?”

 

ในที่สุดอลิซาเบธก็เห็นประกายแสงแห่งความหวังท่ามกลางก้นบึงแห่งความสิ้นหวัง เธอวิ่งไปหาในทันทีเพื่อพิสูจน์คำพูดของยามคนนั้น

เธอจึงได้เห็นหญิงผู้มีเรือนผมสีส้มอยู่ท่ามกลางหินอ่อนกองใหญ่

 

 

“……อึก……อือ…….”

 

ดูเหมือนเธอจะยังไม่ได้สติ แต่สีหน้าของเธอถึงความเจ็บปวด

 

ถึงเธอจะยังมีชีวิตอยู่แต่ก็บาดเจ็บอย่างหนัก อลิซาเบธร่วมมือกับเหล่าทหารช่วยเหลือเธอออกมาจากซากตึก

 

สภาพของนักบุญหญิงนั้นน่าเวนามาก ทั่วทั้งร่างปกคลุมด้วยฝุ่นผง เสื้อผ้าของเธอนั้นโดนเผาด้วยแรงระเบิด เลือดยังคงไหลออกมาจากหน้าแข้งและตรงส่วนท่อง 

 

นับเป็นปาฏิหารย์มากที่หัวของเธอไม่ได้การกระทบกระเทือนใด

 

 

“พวกนักเวทย์!”

ฮีลเลอร์สามคนรีบเข้ามาดูอาการนักบุญหญิง

 

“ซิเบอรั่มดีไหม?”

 

“โทษที ข้าใช้ไปหมดแล้วก่อนหน้านี้”

 

“ช่วยไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราต้องใช้ เจอมาซีเนีย แทน”

นักเวทย์รักษาใช้คำศัพท์เฉพาะที่เข้าใจกันในหมู่พวกตัวเองเพื่อทำการรักษา

อลิซาเบธอาจรู้จักเวทย์มนตร์โจมตีเป็นอย่างดี หากแต่เธอมีความรู้เวทย์มนตร์รักษาเพียงเล็กน้อย เธอจึงได้แต่เฝ้าดูอย่างตื่นเต้น

 

 

เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าใด แล้ว อาจเป็นชั่วโมง หรืออาจจะแค่ไม่ถึงนาที

 

นักเวทย์ที่เป็นผู้นำการรักษาเงยหน้ามาหาอลิซาเบธ

 

“ตอนนี้ อาการของท่านนักบุญหญิงทรงตัวแล้ว”

 

“โอ้ องค์เทพี!”

 

อลิซาเบธเกลียดศาสนา หากแต่ในช่วงเวลานั้นเอง

ตัวเธอเองกลับกลายเป็นผู้มีความศรัทธามากที่สุดในทวีป

 

“บาดแผลของท่านนักบุญไม่รุนแรงนัก ดูเหมือนชุดของเธอจะลดทอนความเสียหายไปได้เยอะ

สรุปได้ว่า ชุดที่ท่านนักบุญหญิงสวมมาในงานเลี้ยงวันนี้ช่วยให้เธอรอดชีวิต

เธอจึงไม่ค่อยบาดเจ็บจากแรงระเบิดสักเท่าไหร่”

 

 

สีหน้าของนักเวทย์กลับดูวิตก

 

“แต่มีแผลมีดแทงขนาดใหญ่ที่ท้องและต้นขา”

 

“แผลมีดแทง?”

 

“ดูเหมือนคนร้ายนั้นจะแทงเธอด้วยมีดก่อน

มีดที่หวังจะลอบฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย

คนร้ายนั้นแทงครั้งหนึ่งที่ท้องก่อนจะตามด้วยน่องขา ก่อนจะทำให้เวทย์ระเบิดขึ้นมา ผู้ร้ายทำด้วยความชำนาญเป็นอย่างมาก”

 

นักเวทย์ที่รู้ถึงเจตนาชั่วของผู้ก่อเหตุถึงกับเดาะลิ้นด้วยความดูถูก

 

“เจ้านั่นไม่คิดจะฆ่าเธอให้ตายด้วยการใช้มีดแทงครั้งเดียว

หากแต่ตั้งใจจะให้เธอเสียเลือดจนถึงตาย

แถมยังทำการระเบิดถล่มตัวอาคาร ทำให้เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้……. 

 

จากการตรวจสอบดูแล้ว ฉันเชื่อว่า บนใบมีดเองก็มีการเคลือบฉาบพิษไว้ ดังนั้นอย่าเพิ่งประมาท”

 

“หากท่านนักบุญหญิงได้สติขึ้นมา ข้าจะมอบทองร้อยโกลด์ให้เจ้าเอง”

 

ดวงตาของนักเวทย์ลุกวาว

 

“ฉันจะพยายามอย่างสุดกำลังความสามารถ ด้วยเกียรติและพลังเวทย์ของฉัน”

 

นักบุญหญิงถูกย้ายไปนอนพักรักษาตัวในสวน

เนื่องจากมีความเป็นไปได้สูงมากที่เพดานอาจถล่มลงมาอีกรอบ

 

อลิซาเบธยังคงอยู่ในห้องจัดเลี้ยงพร้อมกับเหล่ายามจนกว่าจะพบผู้บาดเจ็บรายสุดท้าย

 

ระหว่างการช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ เธอเกือบได้รับบาดเจ็บเสียเองจากเพดานที่ถล่มลงมา

หัวหน้ายามแนะนำว่าให้เธอออกไปก่อน แต่อลิซาเบธส่ายหัวปฏิเสธอย่างแข็งขัน

 

“นี่เป็นหน้าที่ผู้ปกครองที่จะช่วยผู้คน เจ้าไม่อาจเรียกใครว่าเป็นผู้ปกครองได้ หากคนๆนั้นเบือนหน้าหนีจากหายนะที่อยู่ตรงหน้า”

เมื่อได้ฟังดังนั้นทหารบัทตาเวียก็ซาบซึ้งและปฏิบัติการช่วยเหลือคนเจ็บด้วยความยินดี

 

การให้ความช่วยเหลือนั้นสิ้นสุดลงยามที่พบศพสุดท้าย 

จำนวนผู้มาร่วมทั้งหมด มี บาดเจ็บเล็กน้อย 27 ราย บาดเจ็บหนัก 14 ราย และเสียชีวิต 4 ราย

 

ผู้ที่บาดเจ็บหนักหากได้รับการรักษาทันท่วงทีก็จะรอดมาได้

นักบุญหญิงก็เป็นหนึ่งในกลุ่มนั้น พออลิซาเบธออกจากห้องจัดงานเลี้ยงแล้ว ผู้รอดชีวิตก็ชมเชยสุดยอดนักปกครอง

 

แม้จะเผชิญกับการก่อการร้ายที่ไม่คาดฝัน แต่อลิซาเบธเองก็ยังสามารถจัดการกับสถานการณ์ได้

เธอได้สร้างความประทับใจต่อตัวแทนทุกชาติ และตั้งใจที่จะทำลายแผนการชั่วร้ายของดันทาเลี่ยนด้วยการช่วยชีวิตนักบุญหญิง

 

 

“รายงานผู้บาดเจ็บหนักและผู้เสียชีวิตมา”

 

“ครับ ข้าจะขอรายงานผู้ที่บาดเจ็บหนัก

 บารอน ไฮเซนเบิร์ก แห่งราชอาณาจักรทิวทัน, ไว้ส์เค้าท์โฮเดล จาก ราชอาณาจักรแคสทิล…….”

 

อัศวินคนหนึ่งได้บันทึกรายชื่อไว้ก่อนแล้วจึงเพียงแค่ไล่อ่านตามรายชื่อ

 

หลังจากอ่านรายชื่อผู้บาดเจ็บไปแล้วสิบสามราย ก็ถึงชื่อผู้บาดเจ็บรายสุดท้าย

 

“……เค้าท์พาลาทีน ดันทาเลี่ยน แห่ง จักรวรรดิฮับบวร์”

 

ดวงตาของอลิซาเบธเบิกกว้าง

 

“ทั้งหมดเป็นรายชื่อผู้ได้รับบาดเจ็บหนักครับ”