บทที่ 289 – สงครามหุ่นเชิด (6)

 

 

‘ดะ-เดี๋ยวก่อน แม่สาว ข้าไม่อาจจัดการกับอกาเรสด้วยคนเดียวได้!’

 

‘ท่านไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวไปหรอก’

ลอร่าพูดด้วยรอยยิ้ม

 

‘ท่านน่ะเป็นบุคคลที่น่าประทับใจผู้สามารถแสดงความไม่เคารพผู้บัญชาการธรรมดาๆคนหนึ่งได้มิใช่หรือ? 

ถ้าเทียบกันแล้ว อกาสเรสอาจทรงพลังก็จริงแต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงแขกของบริททานี่ นางไม่คู่ควรกับท่านด้วยซ้ำ’

 

‘…….’

 

‘หรือว่า……ท่านจะไม่พอใจในความสามารถในการสั่งการของข้า แต่กลับไม่เชื่อมั่นในกำลังตัวเองที่จะจัดการกับแขกของศัตรูอย่างนั้นหรือ?’

 

เบเลธนั้นถึงกับเหงื่อท่วม

 

– ฉึบ

 

เขาหันมาหาผมด้วยแววตาที่ขอร้อง

 

เนื่องจากผมเดาได้ก่อนแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงหันหน้าไปทางอื่น

 

เอ้อ จะว่าไป เต๊นท์นี้ใช้ผ้าและหนังเนื้อดีในการทำนะเนี่ย……. 

ผมสงสัยจังว่า มันคงจะแพงน่าดูเลยล่ะ……?

 

– ฉึบ

 

เบเลธหันหน้าไปหาบาร์บาทอสแทน 

แต่บาร์บาทอสไม่ใช่คนที่จะใจอ่อนเพียงเพราะมีใครมองมาที่เธอ เธอจึงเอาแต่ฮัมเพลงขณะที่ก้มมองพื้น

 

ผมก็สงสารเขาเหมือนกัน ทั้งผมและบาร์บาทอสต่างรู้ว่า หากเป็นเรื่องแบบนี้ลอร่าจะใจแคบ

 

โดยปกติแล้วเธอจะไม่ใส่ใจ มองข้ามไป แต่หากเป็นคนที่ทำตัวเลวร้าย หรือล้ำเส้นแบบนี้เข้า 

 

ตัวอย่างก็เช่นเธอเข้มงวดอย่างมากตอนที่บาร์บาทอสหายตัวไปหลังจากที่ทั้งสองมีเซ็กส์กัน

มันก็ตั้งแต่โบราณมาแล้วน่ะนะ ที่ผู้ชายฉลาดย่อมหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้หญิงต้องโกรธ

สีหน้าของเบเลธกลับกลายเป็นสิ้นหวังแทน เขาถูกทอดทิ้งจากทั้งพี่น้องของตัวเองและเจ้านายตัวเอง ดูเหมือนจะหมดหวังแล้วล่ะ

 

 

‘อืมนี่, ลอร่า~’

 

ใช่ว่าจะไม่มีนางฟ้าอยู่ในกองทัพจอมมารเสียเมื่อไหร่

 

‘คะ พี่สิตริ?’

 

‘ข้ายอมรับแหละว่า ตาแก่เบเลธนั้นน่ารำคาญ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้จริงๆที่จะไปเผชิญหน้ากับอกาเรสตามลำพัง

จะเป็นการเสียกำลังพลไปเปล่าๆด้วย ครั้งนี้ให้อภัยเขาเถอะ’

 

สิตริประสานมือแล้วทำตาวิ้งๆ

 

จอมมารตนอื่นถึงกับตกใจ สิตริเป็นหัวหอกของฝ่ายภูเขาส่วนเบเลธเป็นหัวหอกของฝ่ายที่ราบ

ทั้งคู่มักจะทะเลาะกันเสมอ

หากให้คนเลือกว่าใครที่น่าจะสนับสนุนเบเลธน้อยที่สุด ทุกคนคงเลือกสิตริอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ถึงอย่างนั้น สิตริก็วางเรื่องส่วนตัวไว้ เธอยอมพูดแบบนั้นเพื่อพวกรวมกองทัพของเรา

 

‘……พี่สิตริพูดถูก’

ลอร่าถอนใจ ในเมื่อสิตริเป็นผู้พูดขึ้นมา ลอร่าจึงยอมถอยให้

 

 

‘จอมมารอกาเรสนั้นเป็นศัตรูที่ทรงพลังมาก นายพลเบเลธก็ทรงพลังก็จริงอยู่ แต่การเอาเขาไปชนกับนางคนเดียวถือว่าเปล่าประโยชน์

เราจะมาคุยกันเรื่องวิธีจัดการกับอกาเรสอีกทีในภายหลัง’

 

‘ขะ-ขอบคุณมาก, ท่านผู้บัญชาการการศึก’

 

เบเลธลุกขึ้นแล้วโค้งให้ ราวกับตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ ร่างกายของเขาชื่นมื่นด้วยความรู้สึกดี 

ลอร่ารับคำขอโทษแบบไม่เต็มใจนัก

 

‘ไม่จำเป็นต้องดีอกดีใจอะไรนะ ฉันเชื่อว่าท่านรู้อยู่แล้วว่าต้องเผชิญกับอะไร’

 

‘…….’

 

‘ฉันจะเลื่อนการประชุมออกไปก่อน ระวังความเคลื่อนไหวของศัตรูด้วย’

 

ลอร่ายืนขึ้น จอมมารตนอื่นก็ลุกขึ้นพร้อมเพรียงกัน เมื่อลอร่าออกจากห้องจอมมารทั้งหลายก็วันทยหัตถ์ให้

 

ณ ตอนนั้นเองที่อำนาจของผู้บัญชาการการรบกลับมามั่นคงอีกครั้ง

 

‘อะแฮ่ม อะแฮ่ม อืมม สิตริ’

เบเลธเข้าหาสิตริอย่างระวัง 

สิตริกลับเอียงคอสงสัย

 

‘อะไร, เจ้าหมูป่าเซ่อซ่า?’

 

‘……ก่อนหน้านี้ขอบใจมาก’

 

สิตริขมวดคิ้ว

 

‘อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้จะช่วยเจ้า ตั้งแต่เริ่มยันจบเจ้าเอาแต่ส่งเสียงอู๊ดๆโง่ๆหนวกหู’

 

‘วะ-ว่าไงนะ?’

‘มีหวังแกได้ตายอย่างหมาใต้ง้าวของอกาเรสตั้งแต่เหวี่ยงแรกแล้วด้วย ถ้าขืนส่งแกไปเผชิญหน้ากับนางคนเดียว 

ได้ยินว่าครั้งที่แล้วก็เสียแขนขวาไปทันทีที่บุกทะเล่อทะล่าเข้าใส่นางเลยนี่

ก็พอเข้าใจได้สำหรับไอ้หมูเซ่อซ่า’

 

สิตริแลบลิ้นใส่เขา เส้นเลือดบนหน้าผากเบเลธโหนกนูนขึ้นมา

 

‘ไม่ใช่เหวี่ยงแรก……ข้าทนได้อย่างน้อยก็ยี่สิบครั้ง’

 

‘แหงล่ะ จอมมารที่เผชิญหน้ากับอกาเรสมีนับได้ มีแก มีข้า และมีไม่กี่คน

 

มันคงจะโคตรของโคตรจะปราบง่ายสำหรับข้าเลยว่ะ หากคนอย่างแกยังทนได้ถึงยี่สิบครั้งน่ะ

นี่แหละสาเหตุที่ข้าขอให้ลอร่าเลิกสนใจเจ้าเสียที เลิกฝันกลางวันว่าตัวเองสำคัญได้แล้วนะ ไอ้ขันทีเอ๊ย’

 

สิตริหัวเราะขณะเดินออกจากเต๊นท์ จอมมารฝ่ายภูเขาตนอื่นๆก็หัวเราะคิกคัก ตามหลังสิตริไป

 

 

เบเลธก้มหัว ไหล่สั่นเทาไม่หยุด

ผมแอบตีเนียนกับจอมมารตนอื่นๆแล้วออกจากเต๊นท์ไปด้วย

แน่ล่ะ เสียงพี่เบเลธคำรามดังก้องอยู่ด้านหลังผม

 

‘อ๊ากกกกกกกกก! วันหนึ่งข้าจะหั่นแกเป็นสองท่อน นังกะหรี่!’

นั่นก็เป็นเหตุการณ์รายสัปดาห์ที่เกิดขึ้นในช่วง 15 วัน

 

ลอร่าจัดการบริหารความขัดแย้งภายในพร้อมทั้งคาดการณ์ตำแหน่งกองเสบียงของศัตรู

 

เธอตั้งเป้าให้ชัดว่าต้องการอะไรแล้วรวบรวมสิ่งที่จำเป็นเพื่อให้เป้าหมายลุล่วง

ทั้งภายในและภายนอก การที่ด้านใดด้านหนึ่งเสียหายพังไปย่อมนำไปสู่การแพ้สงคราม

 

ดังนั้นแล้ว ลอร่าจึงไม่ปล่อยให้ช่วงเวลา 15 วันนั้นต้องเสียไปเปล่าๆ

 

“เรื่องพี่เบเลธ เจ้าไม่คิดว่าตัวเองใจร้ายกับเขามากไปหน่อยรึ?”

 

“มันเป็นความใจร้ายที่จำเป็นค่ะ ฉันไม่อยากได้เจ้าโง่ที่ต่อต้านผู้มีตำแหน่งสูงกว่า ไม่สำคัญว่า ทหารคนนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหน”

ลอร่าตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

“ทั้งฝ่าบาทบาร์บาทอส,ไพมอน และท่านมาร์บาส ต่างให้การสนับสนุนหญิงสาวผู้นี้ทั้งนั้น แต่ไม่ใช่กับจอมมารตนอื่นๆ 

 

พวกนั้นย่อมต้องสงสัยความสามารถในการบัญชาการของฉัน 

ทำไมพวกเราต้องไปฟังคำสั่งจากมนุษย์ด้วยล่ะ?

ไม่สงสัยเลยว่า จะต้องมีบางคนคิดอย่างนั้นอยู่แน่”

 

“ข้าเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนั้นได้เช่นกัน”

ผมยิ้มให้อย่างเจ็บปวด

 

พวกจอมมารน่ะเป็นพวกที่เต็มไปด้วยความยโสถือดี เจ้าพวกนั้นไม่ยอมรับฟังคำสั่งของเด็กสาวแม้หัวหน้าฝ่ายจะรับรองอำนาจเธอแล้วก็ตาม

ประวัติศาสตร์นับพันปีของการฆ่าล้างกันไปมาระหว่างปีศาจกับมนุษยชาติ

บาดแผลที่ฝังลึกระหว่างสองเผ่านั้นยากเกินที่ใครคนหนึ่งจะคาดได้…….

 

 

“ใช่ว่ามันเป็นเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจหรอกค่ะ 

แต่ความเข้าใจในเรื่องนั้นเป็นสิ่งไม่จำเป็นในการสงคราม”

 

ลอร่ามองตรงไปข้างหน้าด้วยดวงตาสีฟ้า

 

“สิ่งที่สำคัญคือ ประสิทธิผลของคนๆนั้น

ฆ่าให้มากขึ้น ฆ่าอย่างมีประสิทธิภาพและฆ่าได้อย่างสงบเยือกเย็น

พวกเราต้องหยั่งไปถึงศักยภาพที่สามารถเผชิญต่อการฆ่าล้างเช่นนั้นได้”

 

“นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เจ้าตั้งใจจะทำให้พี่เบเลธระเบิดด้วยความโกรธแต่แรกแล้วสินะ?”

 

“แน่นอนค่ะ”

 

ลอร่าตั้งใจจะไม่อธิบายแผนการใดๆให้กับเหล่านายพล

เช่นว่า ทำไมพวกเราถึงไม่ทำอะไรแล้วปล่อยให้เสบียงฝ่ายเราโดนปล้นไปง่ายๆ? 

ทำไมพวกเราถึงได้เตรียมแผนการรบระยะยาวทั้งที่จริงๆต้องการรบระยะสั้น? 

และทำไมพวกเราถึงได้สร้างท่าเรือแทนที่จะสร้างป้อมปราการ……?

 

พวกนายพลทั้งหลายต่างไม่เข้าใจในเรื่องนั้น จึงทำให้กังวลใจกันมาก

 

พี่เบเลธเองผู้มีอุปนิสัยเหมือนดั่งภูเขาไฟ ย่อมต้องระเบิดปะทุขึ้นมาก่อน การที่ลุกขึ้นมาต่อว่าอย่างนั้นมิใช่เรื่องบังเอิญหากแต่เป็นความจงใจที่ลอร่าตั้งใจกำกับให้ผลออกมาเป็นอย่างนั้น

 

“หมดจดมากเลยล่ะ,ลอร่า

เจ้าไปเรียนการวางแผนแสนชั่วร้ายแบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันน้า?”

 

“ชายที่ตัวฉันรับใช้อยู่เป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้ค่ะ 

อยู่ข้างกายเขาฉันเองก็ซึมซับมาบ้างสักอย่างสองอย่าง

เขาช่างเป็นเจ้านายผู้ชั่วร้ายที่ยอดเยี่ยม”

 

ผมก็ยังคงเถียงไม่ชนะเธอเหมือนเคยเลย……. เศร้าใจชะมัด

วันที่เถียงชนะลูกน้องคงจะไม่มีวันมาถึงเป็นแน่ 

 

ในคืนนั้นเอง ชะตาชีวิตของเธอพลิกผัน

เด็กสาวที่โกรธแค่เพียงคำยั่วยุแหย่เบาๆของผมและพยายามที่จะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย

กลายเป็นผู้บัญชาการ อายุ 20 ปี ที่ควบคุมทหาร 50,000 นาย อยู่ต่อหน้าผมตอนนี้

 

ตอนนั้นเองที่ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่มือขวาตัวเอง พอมองลงไปก็เห็นมือซ้ายของลอร่า

 

“ตัวฉันไม่ได้น่าประทับใจหรอกค่ะ”

เธอพูดทั้งที่ยังมองออกไปเบื้องหน้า

 

“ฉันเกิดมาในตระกูลดยุค และโดนกักอยู่ในห้องเล็กๆถึง 15 ปี

สิ่งเดียวที่ฉันได้รับก็คือ คุกที่ชื่อว่า ห้องสมุด

ตัวฉันนั้นถกปรัชญาและประวัติศาสตร์กับตัวเองและปลอบประโลมใจอยู่ในโลกใบที่ฉันสร้างขึ้น”

 

ท้องฟ้ายามราตรีนั้นกลับฉายสว่าง นักเวทย์ฝ่ายบริททานี่ยิงลูกบอลแสงขึ้นไปในอากาศ

มันช่วยให้ความสว่างในสนามรบขึ้นมา 

บริททานี่โถมเข้ามาทั้งกองทัพราวกับคลื่นลูกใหญ่

“ฉันที่เคยเป็นทาสกาม หลังจากออกจากบ้านเป็นครั้งแรก มันดูน่าตลกดี? 

ตอนที่ฉันเป็นชนชั้นสูงฉันก็ถูกกักขังไว้ในบ้าน พอฉันคิดว่าในที่สุดจะได้เป็นอิสระเสียทีฉันก็กลายเป็นทาส

ฉันเคยเชื่อว่า นั่นเป็นชะตากรรมของหญิงสาวผู้นี้ และไม่มีวันที่จะได้รับอนุญาตให้มีอิสระได้อีกต่อไป”

 

แด่บริททานี่! ความรุ่งโรจน์จงมีแด่องค์ราชินี!

 

เสียงของทหารจำนวนมากตะโกนดังกึกก้องไปทั่วผืนฟ้า เสียงฝีเท้าม้าย่ำเหยียบจนพื้นสนั่นสั่นไหว 

ทหารม้าพุ่งเข้าชาร์จในขณะที่ถือหอกด้ามยาวผิดปกติ

ผู้บัญชาการเหล่าทัพคอยสั่งการทหารอย่างใจเย็น

ออร์คทั้งหลายต่างพุ่งหอกแหลนหลาวออกไป

 

“ท่านรู้ไหมคะ? ชีวิตของฉันนั้นเปล่งประกาย ณ ตั้งแต่ตอนที่เจอกับนายท่าน”

 

หอกขว้างทะลวงร่างของเหล่าอัศวิน

ร่างกายของพวกเขาม้วนพับลงไม่ต่างจากกระดาษก่อนจะร่วงลงสู่ผืนดิน

ร่างที่ร่วงไปก็ถูกบดขยี้ด้วยเกือกเท้าม้าศึกที่ตามหลังมา

อัศวินทั้งหลายยังคงพุ่งชาร์จเข้ามาต่อโดยไม่สนใจสหายศึกที่ตายไป

 

 

“ไม่สำคัญว่า โลกใบนี้จะประณามหยามท่านว่าอย่างไร

ตัวตลกผู้ชั่วร้าย,ชายผู้ดูถูกโลก,หรือจะเป็นขยะ ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะเรียกท่านว่าอย่างไร

ท่านก็ยังคงเป็นนายท่านของหญิงสาวผู้นี้เสมอ”

 

“…….”

 

“จวบจนลมหายใจสุดท้าย เกียรติยศของฉันจะเป็นของท่าน ความสำเร็จทุกสิ่งอย่างที่ฉันได้รับจะเป็นของท่านเช่นกัน”

 

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ผมเลือกที่จะบีบมือซ้ายของเธอแน่นขึ้น

พลางมองไปยังสนามรบที่อยู่ห่างออกไป

 

“ลอร่า ,ข้าต้องการชัยชนะ”

 

“หากนั่นเป็นสิ่งที่นายท่านปรารถนา ตัวฉันจะนำชัยชนะมาให้ท่านนับร้อยครั้ง”

เธอตอบผมกลับมาในทันที

 

 

“ข้าอยากเห็นราชินีเฮนริเอตต้าจมจ่อมอยู่ในความสิ้นหวัง”

 

“ดอกลิลลี่สีดำต้องถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้น โดยไม่เหลือซากใดทิ้งไว้หลังจากล่มสลาย”

 

“ข้าปรารถนาให้อกาเรสตาย”

 

“อื้มมม ฉันหวังว่า อย่างน้อยนายท่านจะให้มอบหัวกระโหลกของนางให้เป็นของขวัญนะคะ”

 

“ฟุหึ”

 

เสียงหัวเราะเล็ดรอดจากริมฝีปากของผม

 

ผมกุมมือลูกน้องผู้เก่งกาจคนนี้ได้ เธอนี่ไม่ต่างจากสูตรโกงเลยจริงๆ

 

 

กองทัพทั้งสองเข้าปะทะกัน หอกและแหลนต่างเข้าชน

 

การปะทะของทหารม้าไม่บังเกิดผลเท่าไหร่นัก นั่นก็เพราะพวกเราทำคูสนามเพลาะเพื่อเตรียมการตั้งรับเจ้าพวกนั้นไว้ก่อนแล้ว

เราทำตัวเหมือนเม่นที่สลัดหนามหอกออกมาจากสนามเพลาะ

อัศวินไม่สามารถหามุมพุ่งใส่พวกเราได้ จึงไม่อาจใส่สุดเต็มกำลัง

 

เวสซาโก้เป็นผู้ขุดคูสนามพวกนี้ริมฝั่งแม่น้ำที่พวกเราต้องข้าม

 

เวสซาโก้นั้นใช้ราชาภูตแอบขุดหลุมขุดคูพวกนี้ในระหว่างที่พวกเราประจันหน้าตรึงกำลังกับศัตรูมา 15 วัน เขาเอาแต่ทำหน้าบูดบ่นนู่นบ่นนี่ว่า พวกเรากล้าใช้งานอดีตจอมมารลำดับ 3 ที่ควบคุมราชาภูตมาขุดดินได้ยังไงกัน

 

ถึงจะบ่นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ตาแก่นั่นก็ยังทำงานที่เรามอบหมายไว้ให้เป็นอย่างดี

อาจเพราะเขารู้ว่า สถานการณ์ตอนนี้มันเสี่ยงอันตรายขนาดไหน โถ ช่างเป็นเด็กดีเสียเหลือเกิน นี่แหละน้า ทำไมคนเราถึงสมควรรู้จักฐานะหน้าที่ของตัวเองเสียบ้าง

 

อัศวินพวกนั้นพยายามพุ่งเข้ามาถึงสามครั้ง แต่ทุกครั้งก็แบกหอกมาสูญเปล่า

ทหารยังคงล้มตายจากหลังม้าขณะที่โดนหอกขว้าง

ทั้งหลุมและหอกขว้างของพวกเรา เป็นการหยุดการรุกของศัตรูได้เป็นอย่างดี

 

ราชินีเฮนริเอตต้าเองก็คงร้อนใจอยู่

จนถึงตอนนี้กองทัพของฝ่ายเรายังคงข้ามแม่น้ำด้วยสะพานและท่าไม้

หากพวกเราข้ามแม่น้ำเสร็จ กองทัพทั้งหลายของศัตรูก็หมดบทบาทลงโดยสิ้นเชิงและนั่นเป็นสิ่งที่พวกนั้นต้องการเลี่ยงเป็นที่สุด

 

เฮนริเอตต้าจึงชักไพ่ตายออกมาใช้

 

“เอาล่ะ นางมาแล้ว”

 

“ข้าเห็นตัวแล้วล่ะ”

 

แม้จะเป็นในตอนกลางดึกอย่างนี้ แต่ออร่าสีแดงฉานสว่างราวกับกลางวัน

วันแมนอาร์มี่ ที่ถือง้าวขี่หลังหมาป่าตัวใหญ่เข้ามาใกล้—

 

 

 

จอมมารอกาเรสกำลังมา