บทที่ 278 – การร่วมมือกันครั้งยิ่งใหญ่(6)

 

* * *

 

 

บรรยากาศตึงเครียดเข้าครอบงำห้องประชุมในปราสาท

เหล่านายพลทั้งหลายต่างนั่งเงียบ

ขณะที่ทุกคนต่างกำลังทำหน้ามืดหม่นราชินีเฮนริเอตต้าก็ถอนใจออกมา

 

“ข้าต้องขอโทษด้วย พวกนั้นนำหน้าพวกเราไปหนึ่งก้าว”

ท่านผู้นำอลิซาเบธส่ายหน้า

 

“ไม่มีความจำเป็นที่ใครจะต้องมาขอโทษ

ข้าก็ผิดเองที่ไม่อาจอ่านเจตนาของอีกฝ่ายออก…….”

 

นั่นเป็นภาพที่หาได้ยากยิ่งในห้องประชุม

โต๊ะที่ครึ่งหนึ่งเป็นเหล่าผู้ติดตามของฝ่ายบริททานี่ ในขณะที่อีกฝั่งหนึ่งนั้นเป็นลูกแก้วเวทย์ 20 ลูกกำลังฉายภาพ ดูราวกับเหล่าผู้ติดตามท่านผูนำฝ่ายสาธารณรัฐฮับบวร์กก็นั่งอยู่ที่ตรงนั้นด้วย

 

เฮนริเอตต้ากดข่มความหงุดหงิดใจไว้แล้วพูดขึ้น

 

“รูดอล์ฟ ฟอน ฮับบวร์ก อย่างนั้นหรือ ,อลิซาเบธ นั่นเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆใช่ไหม?”

 

“……ว่ากันตามตรางแล้ว ไม่มีทางรู้ได้เลย

ถึงอย่างนั้นก็รู้กันทั่วว่า บาร์บาทอสนั้นมีความชำนาญในเวทย์มนตร์ดำ

การควบคุมศพนั้นเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับนาง”

 

เฮนริเอตต้ายิ้มหยัน

 

“พวกเราโดนนำหน้าไปหนึ่งก้าวโดยซากศพร่างเดียว

ใช้ศพมาเป็นหนึ่งในแผนการชั่ว สมกับเป็นพวกจอมมารจริงๆ”

 

ความเงียบงันในห้องกลับยิ่งหนักอึ้ง

 

เก้าอี้มีทั้งหมด 17 ที่นั่ง สองชาติต่างแบ่งความดีความชอบดัน ดังนั้นแล้ว 17 คนทั้งหมดที่มาประชุมกันต่างเป็นบุคคลที่เปี่ยมไปด้วยความสามารถ

เหล่าบุคคลทั้งหลายกลับมีสีหน้าเศร้าหมอง

 

“ฮึ่ม”

เฮนริเอตต้าแสดงความไม่พอใจออกมา

เธอประสานนิ้วเข้าด้วยกันขณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้

 

“บัทตาเวียและเมืองอิสระทั้งหลายต่างอยู่ฝ่ายเดียวกับกองทัพจอมมาร เจ้าพวกนั้นมันวางแผนอะไรกันอยู่?”

 

“……ในกลุ่มของพวกสาธารณรัฐนิยมต่างเชื่อว่า การลุกขึ้นสู้กับจอมมารเป็นแผนชั่วร้ายของพวกชนชั้นสูง”

อลิซาเบธค่อยๆพูดด้วยความระวัง

“การปลุกปั่นยุยงฝูงชนนั้นจะทำให้ชนชั้นสูงสามารถรักษาฐานะของตนต่อไปได้,และสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าจำเป็นต้องมีคือ การก่อสงครามกับพวกจอมมาร

 

พวกนั้นยังเชื่ออีกด้วยว่า สมควรที่จะร่วมมือกับอีกฝ่ายไม่ว่าฐานะและเชื้อชาติของอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร นั่นจึงจะสมเป็นนิยามความหมายของการเป็นชาวสาธารณรัฐนิยม”

 

 

“เจ้าฝันร้ายแห่งบรูโน่”

 

“ฝีมือหมอนั่นล่ะ”

อลิซาเบธพยักหน้า

สิ่งที่ดันทาเลี่ยนได้ประกาศก้อง ณ ที่ราบบรูโน่ในช่วงสงครามศักดิ์สิทธิ์นั้นครอบงำเหนือตรรกะของชนชั้นปกครอง

อิทธิทางความคิดของเขายังคงมีอำนาจจวบจนถึงวันนี้

 

ราชินีเฮนริเอตต้ายิ้มอย่างถากถาง

 

“หืมมม ก้าวข้ามสถานะและเผ่าพันธุ์งั้นรึ?

เจ้าพวกนั้นไม่ได้ตระหนักเลยสินะ ว่าจะปลุกปั่นทางการเมืองไปเพื่ออะไร? 

ต่อให้การแบ่งแยกชนชั้นเชื้อชาติหายไป ก็จะเกิดสถานะและการแบ่งแยกแบบใหม่ปรากฏขึ้น และต่อสู้กันอีกอยู่ดี

มนุษย์เรามันก็อย่างนั้นแหละ ไอ้พวกนั่นมันโง่งมเสียนี่กระไร”

 

“แต่มันก็เป็นความจริงที่เราต้องอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็พวกคนโง่พวกนั้นนั่นแหละ”

 

อลิซาเบธไม่ได้เห็นด้วยกับมุมมองเพื่อนของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้คัดค้าน

 

“เร็วๆนี้ชนชั้นในสูงในประเทศข้า เริ่มมีปากมีเสียงขึ้นมา

 

สิ่งที่พวกเขาพูดๆกันก็คือ 

 

นี่ถ้าหากเป็นมกุฏราชกุมารรูดอล์ฟ ป่านนี้เขาอาจจะไปกวาดล้างพวกจอมมารแล้วก็ได้? 

 

พวกเขานั้นยังหวังถึงจักรวรรดิที่จะกลับมาอีกครั้งมิใช่สาธารณรัฐ”

 

“แล้วทำไมเธอไม่กวาดล้างเจ้าพวกนั้นให้สิ้นซากไปเลยล่ะ?”

 

“ข้าก็อยากทำเช่นนั้น…….”

 

อลิซาเบธถอนใจอย่างอ่อนแรง

พอมาคิดๆดูแล้ว ช่วงนี้เธอถอนใจบ่อยกว่าที่เคย

 

เธอนั้นเคยเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและสีหน้าต่างเฉิดฉายด้วยความหวังและความแน่แน่ว

แต่ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ มันทำให้ภาพเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำในวันวาน ทำไมมันถึงได้ดูห่างไกลเช่นนี้กันนะ?

 

ณ ห้วงเวลาน้้นเธอยังอยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิอันสดใสผลิบานของวัยรุ่น

เธอไม่เคยคิดกังวลสงสัยตัวเองในเรื่อง ปฏิรูปจักรวรรดิเลยด้วยซ้ำ

 

แต่หลังจากจักรวรรดิล่มสลายและตกต่ำลงเรื่อยๆ 

ฤดูร้อนปีนั้นเต็มไปด้วยความแห้งแล้งกันดารด้วยน้ำมือของดันทาเลี่ยน…….

 

 

“ความเห็นของสามัญชนส่วนใหญ่กลับให้การสนับสนุนชนชั้นสูงในไฮเดลเบิร์ก

ถึงพวกนั้นจะไม่ได้มีอำนาจอยู่ในมือก็จริง แต่อิทธิพลพวกนั้นก็เข้มแข็งพอที่จะทำให้ความเห็นของผู้คนส่วนมากไขว้เขวได้

มีโอกาสที่ความเห็นคนส่วนใหญ่จะเป็นไปในทางที่ไม่เป็นผลดี”

 

ถูกแล้วแหละ แม้แต่เรื่องนี้ก็เนื่องมาจากดันทาเลี่ยนด้วยเช่นกัน

 

 

เรื่องราวเบื้องหลังที่ผู้คนยอมทิ้งชีวิตตนเพื่อปกป้องเมืองในชื่อที่ว่า ‘ผู้คนทั้งหกแห่งไฮเดลเบิร์ก’ เป็นที่นิยมกันเป็นอย่างมาก

โด่งดังขนาดที่พวกนักดนตรี นักกวีพเนจรทั่วทั้งทวีปต่างขับร้อง 

เรื่องราวนั้นเกี่ยวกับนายกเทศมนตรีไฮเดลเบิร์กเป็นดั่งตัวแทนทหารผู้ขี้ขลาดและละโมบ ในขณะที่ชนชั้นสูงทั้งหกเป็นดั่งตัวแทนความสูงศักดิ์และตัวตนอันยอดเยี่ยม

 

เหล่าชนชั้นสูงที่ยอมนิ่งเงียบมานานหลายต่อหลายปี แม้แต่ตอนที่เจ้าชายลำดับ 2 ของจักรวรรดิ อย่างเจ้าชายเฟอร์ดินานถูกประหารอย่างโหดเหี้ยม

 

พวกชนชั้นสูงบางส่วนที่โดนกวาดล้างไปช่วงนั้นได้แสดงสัญญาณแห่งการปฏิวัติขึ้นมา

ว่าง่ายๆ เหล่าชนชั้นสูงนั้นได้โอกาสเป็นครั้งแรกในรอบหลายต่อหลายปี

 

ตลอดเวลาที่ผ่าน ดันทาเลี่ยนได้ประสานงานกับกองทัพพวกนั้นในช่วงสถานการณ์ที่คับขัน

ซ้ำร้าย เหล่าชนชั้นสูงยังสนับสนุนการกระทำของดันทาเลี่ยนอีกด้วย…….

 

ทั้งหมดนี่มันออกจะเกินความบังเอิญมากไปหน่อยไหม?

 

 

‘มันสมบูรณ์แบบเกินกว่าจะใช้คำว่า บังเอิญได้อีกแล้ว…… 

แถมระดับเหตุการณ์มันยังยิ่งใหญ่เสียจนไม่อาจพูดได้ว่า มันเกิดขึ้นจากคนเพียงคนเดียว

ความเป็นไปได้ที่ว่านั้นมันไม่สมเหตุสมผลเลย’

 

 

แต่จะเกิดอะไรล่ะ ถ้าหากทั้งหมดเป็นความปรารถนาของดันทาเลี่ยนขึ้นมาจริงๆ?

 

 

แล้วแผนการนี้มันเริ่มขึ้นตอนไหนกัน? 

 

เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มให้การสนับสนุนชนชั้นสูงในไฮเดลเบิร์ก? 

เมื่อไหร่กันที่เขาไปติดต่อกับสาธารณรัฐบัทตาเวีย? 

ก่อนจะเริ่มสงครามอีกอย่างนั้นหรือ? 

 

หรือย้อนกลับไปตั้งแต่ที่เขาเริ่มสร้างตัวตนปลอมๆอย่าง จอน โบล ในช่วงสงครามกลางเมืองฟรานเคียกันแน่?

 

แล้วทำไมพวกเมืองอิสระถึงได้เห็นด้วยกับแผนการของดันทาเลี่ยนล่ะ?

 

 

เมื่อสามถึงสี่ปีก่อนหน้า ที่เมืองเหล่านั้นลุกขึ้นประกาศอิสระภาพตัวเองจนรู้ไปทั่วทั้งทวีป

 

อลิซาเบธและระดับสูงของฮับบวร์กตอนนี้ต่างดีอกดีใจเพราะพวกเขาคิดว่าเป็นความสำเร็จในการทำการปฏิวัติครั้งใหญ่

พวกเขาดีใจยิ่งเพราะนั่นหมายถึง อำนาจของกลุ่มประเทศสาธารณรัฐจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

 

……แต่ หากมันจะมีโอกาสสัก0.1% แล้วถ้าหากความสำเร็จนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นจากพวกเขาล่ะ?

จะเกิดอะไรขึ้นถ้านั่นเป็นแผนการของดันทาเลี่ยนที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังการประกาศอิสระภาพของเมืองพวกนั้นล่ะ?

 

 

หรือการที่พวกนั้นไม่สามารถกลายเป็นสาธารณรัฐนั้นก็เนื่องมาจากดันทาเลี่ยนแต่แรกแล้ว?

ดันทาเลี่ยนได้วางแผนการใหญ่โตขนาดนี้—แผนการที่จะนำบัทตาเวียและเหล่าเมืองที่เป็นอิสระเพื่อทำให้ฟรานเคียล่มสลาย—ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหรือ?

 

‘บ้าน่า มันไม่มีทาง’

ถูกแล้วล่ะ ต่อให้เป็นดันทาเลี่ยน ก็ไม่มีทางที่บุคคลคนเดียวจะสามารถขับเคลื่อนประวัติศาสตร์ได้ขนาดนี้

อลิซาเบธเชื่อว่า เธอคงคิดมากไปเอง

 

แต่ถึงอย่างนั้น เธอกลับรู้สึกเหมือนว่า ตัวเองกำลังจมอยู่ในบึงโคลนดูดที่เธอไม่อาจล่วงรู้ด้วยซ้ำว่า แผนการของดันทาเลี่ยนนั้นจะไปสุดที่ตรงไหน…….

 

อลิซาเบธนวดขมับ

 

 

“……ตราบใดที่บัทตาเวียและเมืองอิสระยังคงอยู่ฝั่งนั้น สาธารณรัฐฮับบวร์กก็ไม่อาจลงสู้ศึกได้เต็มตัว

หากเราเป็นพันธมิตรกับเธออย่างเปิดเผย สาธารณรัฐประเทศอื่นก็จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับพวกเรา”

 

“ข้าเข้าใจแล้ว พวกชาติสาธารณรัฐอื่นต่างเชื่อว่า เธออยู่ฝั่งพวกเขา ก็พอสมเหตุสมผลอยู่”

เฮนริเอตต้าฝืนหัวเราะออกมา

 

“อลิซาเบธ,ข้ารู้สึกเหมือนว่า แผนนี้จ้องเล่นงานไปที่เธอไม่ใช่ข้านะ”

 

“…….”

 

“ดูเหมือน นายฝันร้ายแห่งบรูโน่จะหวาดกลัวเจ้ามากกว่าข้าเสียอีก

เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ดี การวุ่นยุ่งกับอะไรไม่สลักสำคัญอย่างการประกาศความชอบธรรมนั้นก็ไม่ใช่วิถีของข้าอยู่แล้ว”

เฮนริเอตต้าหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้ววางมันลงบนโต๊ะ เธอหยิบเอาแหวนวงสวยมาวางไว้

มันเป็นแหวนที่เป็นดั่งตัวแทนอันชอบธรรมชอบผู้บัญชาการสูงสุดของฟรานเคียซึ่งจะเป็นสิ่งที่แหวนที่องค์จักรพรรดิเท่านั้นที่สวมใส่ได้

 

และความจริงที่ว่า ผู้ที่ปกครองฟรานเคียในขณะนี้คือ ราชินีเฮนริเอตต้ามิใช่จักรพรรดินั้นก็ต่างรู้กันทั่ว 

อลิซาเบธเลิกคิ้วขึ้น

 

“เฮนริเอตต้า, ทำไมเธอถึง……?”

 

“เมื่อคืนที่ผ่านมา เฮนรี่,จักรพรรดิแห่งฟรานเคียล้มป่วยลง”

 

เฮนริเอตต้ายิ้มรับ

 

“เรื่องอาการป่วยนี้มีรู้กันอยู่ไม่กี่คน ดังนั้นแล้วจักรพรรดิจะยังคงจัดการปัญหาวุ่นวายภายในชาติต่อไป”

 

“…….”

 

เหตุใดอยู่ๆผู้นำประเทศฟรานเคียก็ล้มป่วยเอาตอนนี้? 

รอยยิ้มของเฮนริเอตต้านั้นเป็นคำตอบที่เพียงพอจะทำให้สำหรับเหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงต้องตัวสั่น

 

“หากข้าปล่อยให้ตัวเองต้องถูกหยุดด้วยการอ้างความชอบธรรม สิ่งที่ปรารถนาก็ไม่มีทางตกอยู่ในมือของข้า

ประเทศบริททานี่อันยิ่งใหญ่เกรียงไกรย่อมไม่มีวันออกจากการเป็นประเทศริมคาบสมุทร และเหยียบย่างเข้าสู่ใจกลางทวีป

อลิซาเบธ,ความชอบธรรมนั้นมีไว้เพื่อบุคคลที่ไม่อาจเอาชนะได้ด้วยกำลังตน”

 

เฮนริเอตต้าลุกขึ้นยืน เมื่อเธอลุก สมาชิกของฝั่งบริททานี่ทุกคนต่างลุกขึ้นพร้อมเพรียงกัน

 

นายพลข้างกายเฮนริเอตต้าช่วยเธอสวมผ้าคลุมสีแดง ในขณะที่ข้ารับใช้คนอื่นๆยื่นไปป์ให้กับเธอ

 

เฮนริเอตต้าสูบไปป์

 

“ความแข็งแกร่งนั้นเป็นที่สุด ไม่สำคัญด้วยซ้ำว่า ฝันร้ายแห่งบรนูโน่จะใช้หัวสร้างความชอบธรรมหรือแผนการตัวแทนอย่างไร

 

หากพวกเราชนะ ทุกอย่างที่เจ้านั่นทำมาก็ล่มพังไม่ต่างจากปราสาททราย

หากเขาต้องการสงคราม? ข้าก็ยินดีจะร่วมลงฟลอร์เต้นรำไปด้วยกัน”

 

เมื่อพูดจบเฮนริเอตต้าก็ออกจากห้องไป เหล่านายพลทั้งหลายก็ตามหลังไปด้วย

เสียงย่ำเท้ายังคงสะท้อนดังก้องในห้องประชุมไม่นานหลังจากพวกเขาออกไป

 

ลูกแก้วเวทย์มนตร์ดับลง

 

 

ในบรรดาเจ้าหน้าที่ของฝ่ายฮับบวร์ก เคิร์ซพูดขึ้นก่อน

 

“เอ่อ ฝ่าบาท ถึงเราจะไม่อาจเข้าร่วมกับการรบในครั้งนี้แต่ กองทหารของบริททานี่ก็ได้ชื่อว่า เป็นกองทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป

 

แม้ข้าไม่แน่ใจในัก แตน่พวกเขาเองก็ยังมีจอมมารที่ชื่อว่า อกาเรสอยู่ด้วยมิใช่หรือครับ? 

ข้าไม่เห็นเหตุผลที่เราจะต้องมองโลกในแง่ร้ายเช่นนั้นเลย”

 

นายพลอื่นต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

เหล่าอัศวินพวกนั้นเป็นดั่งสัตว์ประหลาดก็จริง แต่ทหารของบริททานี่นั้นเป็นยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดเสียอีก

จำนวนทหารม้ารวมถึงพลเดินเท้าของพวกนั้นมีกำลังเหนือชาติอื่น

 

 

แต่ถึงอย่างนั้นอลิซาเบธกลับส่ายหัว

 

“เจ้าไม่รู้ เฮนริเอตต้าก็ไม่รู้

ถึงตอนนี้เฮนริเอตต้าจะพูดออกมาว่า เธอเป็นผู้เริ่มสงคราม 

แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย

สงครามน่ะมันเริ่มต้นมานาน นานมากแล้ว…….”

 

อลิซาเบธถอนใจออกมา

 

 

“พวกเราอาจจะเป็นพันธมิตรกับบริททานี่ในสงครามครั้งนี้

ซึ่งนั่นก็เป็นกองทหารทั้งหมดของพวกเราแล้ว

แต่ฝ่ายศัตรูกันเล่า?

เราคิดว่า น่าจะเป็นทั้งกองทัพจอมมารทั้งหมดเลยด้วยซ้ำ”

 

 

“…….”

 

“มันมากลายเป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?

พวกเรากลับถูกดึงออกจากการรบครั้งใน ขณะที่ฝ่ายศัตรูมีกองทหารสาธารณรัฐอื่นและเมืองอิสระทั้งหลายเข้าร่วม

เราเบือนสายตาไปทางอื่นเพียงชั่วครู่ก็จบลงแบบนี้เสียแล้ว”

 

 

ศัตรูนั้นได้ระดมกำลังพลเพิ่มจำนวน ในขณะเดียวกันก็ตัดทอนกำลังพลของฝ่ายเราโดยไม่เสียเลือดสักหยด

หากเป็นในแง่ของยุทธศาสตร์แล้ว แทบไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นชั้นเชิงอุบายที่ให้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด

 

 

“สำหรับเฮนริเอตต้า สงคราม คือ การต่อสู้ที่แท้จริงของเธอ

การเจรจาต่อรอง และความชอบธรรมนั้นเป็นเพียงแค่สิ่งหนุนเสริมในสงคราม

แต่ฝ่ายศัตรูนั้นคิดกลับกัน 

การสู้รบนั้นเป็นเพียงการขยายขนาดของสงคราม

พวกมันเป็นเหมือนบทสรุปของสงครามด้วยซ้ำไป

……เจ้าดันทาเลี่ยนก็เป็นคนแบบนั้นแหละ”

 

ิอลิซาเบธรู้สึกขมในลำคอ 

เพื่อนของเธอ,ราชินีผู้งดงาม นั้นพลาดไปเสียแล้ว

 

เธอหลงคิดว่าตัวเองกระโดดเข้าร่วมสงครามนี้ด้วยความต้องการของตน  แต่อันที่จริงแล้วหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

นี่เธอมองมุมอื่นที่ต่างออกไปบ้างหรือเปล่า……?

 

 

“ไม่มีทางที่ตัวตนแบบนั้นจะยอมปล่อยให้ผลลัพธ์เป็นไปตามชะตากรรม

เขาน่าจะวางแผนให้ผลลัพธ์มีแต่ชัยชนะของตัวเองอย่างเดียวเท่านั้น”

 

“…….”

 

“ข้ารับใช้อันเป็นที่รักของข้าเอ๋ย ,ข้าหวาดกลัวเหลือเกิน

สิ่งที่เคยขึ้นอาจไม่เกิดขึ้นซ้ำอีก; 

แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม

สิ่งที่เคยเกิดขึ้นก็อาจเกิดขึ้นซ้ำสองได้เช่นเดียวกัน

 

ดันทาเลี่ยนนั้นเป็นต้นเหตุให้จักรวรรดิฮับบวร์กล่มสลาย

หากคราวนี้เขาสามารถทำให้ฟรานเคียล่มสลายตามด้วย

จะยังมีชาติใดอีกที่จะสามารถปกป้องตนเองจากชายคนนั้นได้อีก?”

 

 

เป็นคำตอบที่ทุกคนต่างรู้อยู่แล้วว่า ไม่มีชาติใดทำได้

อลิซาเบธจำต้องกระทำบางอย่างเพื่อไม่ให้เกิดผลลัพธ์เช่นนั้น

 

แม้เธอจะไม่อาจเข้าร่วมกับกองกำลังหลักได้โดยตรง แต่เธอก็สามารถหนุนเสริมกำลังและคุกคามกองทัพจอมมารจากด้านหลังได้

หากทหารของเธอปลอมตัวเป็นกองทหารอิสระ ก็จะไม่ถูกใครจับได้

 

“เรามาจัดตั้งกองทหารอิสระเถอะ

พวกเราจะจู่โจมกองทัพจอมมารจากด้านหลัง ด้วยเส้นทางด้านหน้าของจักรวรรดิฮับบวร์ก”

 

“รับทราบ!”

 

เหล่านายพลตอบรับเสียงดัง

 

พวกเขาจะตัดเส้นทางและกีดขวางการขนส่งเสบียงของศัตรู

 

หากเป็นไปได้ พวกเขาก็จะปกป้องกองกำลังทหารของบริททานี่จากด้านข้างด้วย

สิ่งนี้ย่อมเพียงพอต่อการทำให้กองทัพจอมมารอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

 

อลิซาเบธนั้นมั่นใจในความสามารถในการผูกล่ามศัตรูไว้ให้เหมือนสุนัข

 

ที่เหลือก็ขึ้นกับเฮนริเอตต้าแล้ว อลิซาเบธได้แต่ภาวนาในชัยชนะของอีกฝ่าย…….