บทที่ 161 – สถานการณ์ของผู้ชายกับสถานการณ์ของผู้หญิง (2)

 

 

 

 

WARNING: NSFW CONTENT.

Please be advised that the following chapter has 18+ sexual material and should be exclusively reserved for a mature audience. If you do not wish to read such things, then feel free to skip the latter half of this chapter. This will not affect your reading experience as long as you know the implications are there.

You have been warned.

 

 

 

พูดง่ายๆว่า บาร์บาทอสนั้นแค่หลอกพวกเขานั่นแหละ

 

ความจริงเธอควรจะแบ่งเดธไน้ท์วางส่วนไว้ในเงาของเธอ ในสถานการณ์ที่ความเร็วนั้นเป็นสิ่งสำคัญ มันย่อมต้องดีกว่าอยู่แล้วที่จะให้พวกมันอยู่ในเงาไว้

 

และหากบาร์บาทอสตั้งใจที่จะไล่ล่าทหารจักรวรรดิจริงก็ควรจะเอาจอมมารเก่งๆแบบเบเลธไปด้วย

 

 

แล้วนี้ก็ควรจะซุ่มโจมตีตอนช่วงกลางดึก เดธไน้ท์จะแสดงศักยภาพสูงสุดตอนที่ลอบโจมตี ดังนั้นเธอจึงสงควรพาเธอไน้ท์ไปให้หมด

 

ผมแน่ใจเลยว่า ‘เธอน่ะไม่ได้เสียเดธไน้ท์ไปเลยแม้แต่ตนเดียว’

 

ความจริงเธอคงเอากองทัพทหารห่วยๆอย่างพวก ออร์คหรือนักรบสเกลเลตันไปไล่ตามแทน 

จำนวนทหารแบบนั้น  1,000 นาย นี่ ออกจะชวนให้สงสัยจริงๆว่า เธอแพ้จริงหรือเปล่า?

 

ด้วยจำนวนทหารที่เสียไปไม่ถึงพันนาย บาร์บาทอสก็สามารถไล่ล่าพวกมนุษย์ไปจนสุดทางได้

โลกทั้งโลกก็จะรับรู้เรื่องนั้น เรื่องที่จอมมารตนอื่นเผยธาตุแท้ออกมาแล้วยืนดูอยู่เฉยๆในขณะที่บาร์บาทอสยังคงตั้งใจทำเพื่อกองทัพพันธมิตรอย่างจริงจัง

 

เผ่าปีศาจจะยิ่งให้การสนับสนุนบาร์บาทอสเต็มกำลัง แม้เผ่าปีศาจส่วนมากจะไม่เชื่อว่า การพิชิตทั้งทวีปเป็นไปได้ แต่มันก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงที่ว่า บาร์บาทอสนั้นประสบความสำเร็จในเรื่องนี้ พวกนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไว้วางใจเธอ

 

 

 

– เคะเคะเคะ

 

ผมแทบจะได้ยินเสียงหัวเราะของบาร์บาทอสในหัว เธอชอบใช้แผนการแบบนั้น

บางครั้งผมก็สงสัยว่า เธอไม่เหนื่อยบ้างรึไงที่ต้องใช้แผนตบตาแบบนั้น

ทำให้ผู้คนรอบตัวยิ้มแย้มในขณะที่ตัวเองก็ใช้ชีวิตอย่างจริงใจและทุ่มเทขนาดนั้น ชีวิตนี้มันควรค่าแก่การใช้แบบนั้นจริงหรือ? 

 

บาร์บาทอสนั่นช่างนิสัยเสียชะมัด เอาจริงๆนะ ชิ ไม่ไปยุ่งกับคนแบบเธอจะดีที่สุด

 

ผมขอบคุณสิตริ

 

 

“ขอบคุณมากนะสิตริ ข้าได้รู้เรื่องเกี่ยวกับทัพพันธมิตรเยอะเลยเพราะเธอนี่แหละ”

 

– ฮี่ฮี่ ก็ไม่อะไรมากหรอก ไม่จำเป็นต้องขอบใจข้าอะไรขนาดนั้น

 

สิตริหัวเราะออกมา เธอลืมเรื่องที่กังวลว่า ควรจะขอโทษบาร์บาทอสดีไหม ไปแล้ว

 

จะมีความสุขแค่ไหนกันนะ หากใช้ชีวิตเรียบง่ายได้อย่างสิตริ? ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวผม

 

 

– ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ดันทาเลี่ยน นายเนี่ยรูปร่างไม่ดีเลย!

 

จู่ๆสิตริก็งัดอัปเปอร์คัทใส่ผม

 

ตอนนี้ผมอยู่ในสระน้ำใต้ดินเลยเปลือยเปล่า ผมได้ปรับมุมกล้องให้แสดงเฉพาะร่างกายท่อนบน แต่สิตรินั้นกลับวิจารณ์เมื่อเห็นเรือนร่างผม

ริมฝีปากผมกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

 

 

“ข้ารูปร่างไม่ดี? ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ ร่างกายของข้านี่แหละ ค่าเฉลี่ยเป๊ะเลย”

 

– หาา?

 

สิตริดูงงไปในทันที หมอนี่พูดอะไรออกมาเนี่ย? สีหน้าของเธอบอกอย่างนั้น

 

 

 

– ไม่เลย เข้าใจผิดแล้ว ร่างกายของนายน่ะ ไม่ได้ค่าเฉลี่ยหรอก ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยต่างหาก ข้ารับรอง

 

 

“…….”

 

– นายน่ะจะต้องมีกล้ามเนื้อมากกว่านี้ แขนก็ผอมไป ไหล่ก็แคบไป หน้าอกก็แบนไป แล้วแค่ไหนถึงบอกเป็นค่าเฉลี่ย? นายน่ะต้องมีเส้นกล้ามตรงนี้ ถ้ายังมีรูปร่างแบบนี้ไม่สามารถทำฟาร์มหรือไปออกรบได้ด้วยซ้ำนะ

 

 

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของสิตริไม่มีเจตนาร้ายแฝงเจืออยู่เลย มันเหมือนเธอกำลังพูดความจริงมาจากใจ เธอพูดเหมือนกับกำลังอธิบายว่า มื้อเย็นวันนี้จะกินอะไร ความใสซื่อของเธอมันทำผมเจ็บปวดชะมัด

ผมจึงหาข้อแก้ตัว

 

 

“ขะ-ข้าไม่ใช่จอมมารประเภทที่ออกไปกวัดแกว่งดาบน่ะ ข้าไม่จำเป็นต้องมีกล้ามเนื้อหรอก ก็ข้าอยู่แนวหลังแล้วคิดแผนกับกลยุทธ ใช่แล้วล่ะ สิ่งสำคัญสำหรับข้าไม่ใช่กล้ามเนื้อตามตัว แต่เป็นกล้ามเนื้อในสมองต่างหาก”

 

– เอ๋? แต่แบบนั้นก็ไม่ถูกนะ นายน่ะอย่างน้อยก็ควรมีร่างกายที่น่าดึงดูดนะ ดันทาเลี่ยน รูปลักษณ์ของนายนี่ขาดตกบกพร่องไปทั้งในฐานะผู้ปกครองและผู้คงแก่เรียน บอกข้ามาตรงๆนะ เจ้าแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลยใช่ไหม?

นายต้องไปออกกำลังกายแล้วนะ! ถึงแม้พลังในการฟื้นตัวของพวกเราจะเหนือปีศาจทั่วไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ความสามารถทางกายภาพจะสูงขึ้นมาเอง

 

เอ่อ ดูเหมือนผมจะเจอประสบการณ์ เดจาวู แล้วล่ะ

 

ความรู้สึกชวนให้คิดถึงวันเก่าๆมันพลุ่งพล่านขึ้นมา ถ้าผมจำไม่ผิดนะ เรื่องแบบนี้ที่มนุษย์ทุกคนต่างเจอเหมือนกัน นั่นคือ ― คำบ่นของแม่

 

– นายน่ะตอนนี้กลายเป็นจอมมารชื่อเสียงแล้วนะ ดังนั้นต้องทำตัวให้สมเป็นจอมมารมากกว่านี้ ข้าน่ะทำได้อย่างนั้นก็เพราะเป็นลูกน้องของพี่สาวไพมอน

แต่เจ้าก็ไม่อยากที่จะเป็นลูกน้องของบาร์บาทอสไปตลอดใช่ไหมล่ะ ถูกไหม? ดังนั้นนายก็ต้องทำให้ผู้คนประทับใจในภาพลักษณ์ที่นายเป็นในฐานะจอมมาร!

 

โอ้……ผมมองสิตริอย่างขมขื่น

 

ทำไมกันผมถึงห้อมล้อมไปด้วยบุคคลที่อยากจะบ่นว่าผมล่ะ? 

ก่อนหน้านี้ก็ลาพิสกับลอร่าที่เอาแต่บ่นเรื่องผมไม่ยอมไปออกกำลังกาย มาตอนนี้ก็มีสิตริเพิ่มขึ้นอีก นี่ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงได้ทำให้พันธมิตรของผมนั้นเอาแต่บ่นผมเนี่ย?

 

อ้อ ผมรู้แล้ว ยุคสมัยนี้ชอบผู้ชายมีกล้าม พูดง่ายๆคือ หนุ่มกล้ามเป็นที่เคารพบูชานั่นเอง

 

ก็เห็นได้ชัดอยู่แล้วนี่ ชายกล้ามโตได้เปรียบในการทำฟาร์มและยังได้เปรียบในการรบด้วย ในยุคสมัยที่การเอาชีวิตรอดเป็นเป้าหมายสูงสุด ผู้คนก็ต้องเรียกหา มนุษย์กล้าม ชายที่ไม่มีกล้ามน่ะไม่มีทางอยู่รอดได้หรอก

ผมจึงประกาศออกไปอย่างหาญกล้า ทั้งที่ยืนอยู่ท่ามกลางยุคสมัยที่ไม่สมเหตุสมผล

 

 

“ผู้ชายผอมเพรียวต่างหากที่เป็นเทรนด์ในตอนนี้!”

 

– เอ๋?

 

“กล้ามเนื้อมิได้เป็นอะไรมากไปกว่าสัญลักษณ์แห่งความรุนแรงและความกดขี่ ทำไมผู้ชายทุกคนต้องกล้ามล่ำด้วยล่ะ? นั่นมันเป็นอคติลำเอียงที่สุดจะน่าเวทนา…….นั่นคือ ความลำเอียงที่แพร่กระจายไปยังผู้คนและยุคสมัยนี้ ความงดงามนั้นไม่ใช่สิทธิพิเศษเฉพาะแต่สตรีเพศเท่านั้น หากแต่ผู้ชายสามารถผอมเพรียวได้ด้วย!”

 

– เดี๋ยวก่อนนะ,ดันทาเลี่ยน นายพูดเรื่องอะไร? ข้าไม่เข้าใจเลย

 

 

“โฮ่ สิตริ เธอน่ะอาจจะใสซื่อ แต่ก็เพราะอย่างนั้นแหละเธอจึงไม่สามารถออกจากอคติแห่งยุคสมัยได้? เธอเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่ถูกความดื้อด้านของยุคสมัยนี่ยึดเหนี่ยวไว้หรืออย่างไร? 

 

พุโธ่ เอ๋ย ข้ามองเธอทีไรก็อยากร้องไห้ทุกที ช่วยไม่ได้น้า ต้องตัดสายแค่นี้แหละ

– ดันทาเลี่ยน? ดันทาเลี่ยน! เดี๋ยวก่อน, ข้ายังมีเรื่องที่ต้องพูดอีก…….

 

ผมปิดลูกแก้วเวทย์มนตร์ทิ้ง ภาพของสิตรีหายไปและถ้ำก็กลับสู่ความเงียบ

ผมนั้นได้แต่ผิดหวัง สิตริเอ๋ย ผมพยายามที่จะเป็นเพื่อนกับนางจากใจจริง แต่ทว่า อคติแห่งยุคสมัยนั้นช่างหนักหนาเหลือเกิน 

 

ชีวิตนี้เช่นนี้……. ในที่สุดแล้วก็ยังมีกำแพงมาขวางกันระหว่างบุคคลอยู่ดี

 

ผมเดินลงแอ่งน้ำโดยไม่มีเสื้อผ้าติดตัว นับตั้งแต่ที่เลเวลจอมมารของผมเพิ่มขึ้น ผมก็ได้รับความสามารุในการควบคุมอุณหภูมิของดันเจี้ยน ดังนั้นตอนนี้น้ำจึงอุ่นกำลังดี

ลอร่าและมอนสเตอร์ทั้งหลายของผมเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ดังนั้นต่อให้ผมเดินเล่นเปลือยกายก็ไม่เป็นอะไร

 

ผมกลับไปยังห้อง ลอร่ากำลังอ่านหนังสืออยู่ ภาพของเด็กสาวผมบลอนด์กำลังอ่านหนังสือนั้นเหมือนดั่งภาพวาด

 

 

“อ๊าาาาาา ลอร่า! ลอร่าาา!”

 

ผมวิ่งไปหาลอร่าทั้งที่ยังล่อนจ้อน ลอร่ากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เธอประคองหนังสือและยืนสูงบนเก้าอี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็โดนคว้าก้นไว้

 

 

 

“หวาาา! นายท่าน! ท่านจะทำอะไรน่ะ!?”

 

“โลกใบนี้กระทำทารุณข้า ฮึก มันเอาแต่เสียดสีข้าว่า ข้ารูปร่างไม่ดี รูปลักษณ์ของข้าช่างน่าขัน

ลอร่า! เจ้าไม่ได้คิดอย่างนั้ใช่ไหม? กำลังกายของข้าก็มาตรฐานค่าเฉลี่ย ถูกไหม?”

 

ลอร่าทำหน้าสุดจะรำคาญ

 

“เรื่องนั้นไม่มีทางจริงหรอกค่ะ นายท่านน่ะเป็นตัวแทนของชายไร้เสน่ห์”

 

“…….”

 

“เอ๋!? ท่านจะมานวดอกข้าทำไมน่ะ นายท่าน!? อ๊า อูว แล้วจะมาปลดกระโปรงฉันทำไม!? เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน! อย่างน้อยก็ให้มีการเล้าโลมสักหน่อยก่อนสอดใส่เข้าไป! ไม่นะ อย่าใส่เข้าไปตรงนั้น, ฮึก!? นายท่าน มันเจ็บนะ! ฮึก,นายท่าน!”

 

 

สี่ชั่วโมงผ่านไป

 

ผมมองไปยังลอร่าที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงและกำลังหายใจหอบหนัก ก้นของเธอกระตุกตามร่างกาย

 

“แล้วเป็นไง ลอร่า กำลังกายของค่านั้นค่าเฉลี่ยเลยไหม??”

 

“ท่าน……มีร่างกายยอด……เยี่ยมที่สุด…….ในโลก”

 

“ฟุฟุฟุ”

ผมฉีกยิ้มและลูบอกด้วยความภาคภูมิใจ

 

 

“ในที่สุดเจ้าก็ยอมรับความจริงแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้น”

ผมยื่นเจ้าท่อนล่างใส่หน้าลอร่า

 

“แทนคำขอโทษ เลียให้สะอาดด้วยนะ”

 

ลอร่าดูขยะแขยง

 

“อึก น้ำกามผสมกันแถมยังส่งกลิ่นแปลกๆออกมาด้วย…….”

 

“มันก็น้ำเจ้าไม่ใช่รึ เจ้าก็ควรจะทำความสะอาดของตัวเองสิ”

 

“งั้นนายท่านก็ควรทำความสะอาดน้ำกามของท่านเอง”

 

“ข้ารับใช้สมควรทำความสะอาดให้นายตน”

ผมตอบกลับไปอย่างเย็นชา

 

ลอร่าซับน้ำตา

 

“หญิงสาวผู้นี้ตกต่ำเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ชีวิตของฉันนั้นเดินผิดทางตรงไหนกันนะ? หรือชีวิตนั้นไร้เหตุไร้ผลมาตั้งแต่แรกแล้ว? โอ้ องค์เทพี ได้โปรดแสดงความเห็นใจต่อชีวิตที่มีจำกัดและอ่อนแอนี้ด้วย”

 

“เทพีน่ะได้ขีดชะตาให้เจ้าเลียปลายหัวของข้า สิ่งนี้ถูกกำหนดมาตั้งแต่กำเนิดโลกแล้ว เอ้าเร็วเข้า รีบๆเลียเข้า”

 

“วันนึงฉันต้องไปฆ่ายัยเทพนั่นสักวันอย่างแน่นอน ……ฮึก”

 

(TTL : [เทพี : อ้าว อยู่ดีๆซวยเฉยเลย] 555)

 

ลอร่าสบถคำดูหมิ่นหยาบคายออกมาขณะที่เลียทำความสะอาด เธอขยับลิ้นไปทั่วราบกับจะสำรวจก่อนที่จะลงลิ้นที่ปลายหัว

 

 

“อืมม”

 

สัมผัสอันนุ่มเบากระจายไปทั่วท่อนล่าง ลอร่ายังคงใช้น้ำลายเคลือบไว้ด้วยตั้งใจจะทำความสะอาดน้ำของเธอ น้องชายผมลื่นแผลบ ลอร่าดูดจนเกิดเสียจ๊วบ เธอยังคงดูดเก่งเหมือนเคยจริงๆ

 

“ระหว่างดูดอยู่ก็ฟังไปด้วยล่ะ เกี่ยวกับสถานการณ์ของกองทัพพันธมิตร”

 

“อู, ……แผล่บ…….”

 

“กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราประสบความสำเร็จในการยึดเมืองหลวงของฮับบวร์ก โดยไม่เสียเลือดแม้แต่น้อย พวกเขาบอกว่า ทหารเมืองหลวงนั้นละทิ้งเมืองหลวงแล้วหนีไป มีข่าวลือมาว่า องค์จักรพรรดิเป็นผู้สั่งให้หนีเอง”

 

ลอร่าหยุดไปชั่วครู่ แต่ก็ยังคงเลื่อนขยับหัวไปด้วยระหว่างที่ดูด มีเซ็กส์กัน 4 ชั่วโมงย่อมต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา แต่แท่งเนื้อของผมยังคงแข็งเมื่อมันกระทบกับภายในปากของลอร่า

 

 

“จากคำสั่งดังกล่าวของจักรพรรดิ เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิอลิซาเบธผู้นำกองทัพหลวงจนถึงตอนนี้ จึงต้องเสียตำแหน่งไป

 

บุคคลที่ยื่นมือเข้ามาจัดการกับเมืองหลวงและถอยหนีคือ เจ้าชายลำดับสอง ไม่ใช่เจ้าหญิง

…….เมื่อเทียบกับเจ้าหญิงผู้ที่ได้รับการสนับสนุนมากมายจากทหารและประชาชน เจ้าชายลำดับสองนั้นได้รับการสนับสนุนจากชนชั้นสูงในรั้วในวัง

แต่ถึงอย่างนั้น ก็พูดได้ว่า ราชวงศ์ฮับบวร์กนั้นถูกยึดครองโดยเจ้าชายลำดับสองและชนชั้นสูงในวัง”

 

 

“อึบ, อูวว……อืมมม……อึก.”

 

อ้า ลอร่าถูกับฟันของเธอเล็กน้อย

 

ไม่ใช่อุบัติเหตุ เธอตั้งใจจะให้ผิวของผมขูดกับฟันของเธอเบาๆ ผมไม่ได้เกลียดสัมผัสแบบนั้นหรอกนะ มันจั้กจี้อยู่พอสมควร

 

ลอร่าเริ่มหันมาใช้มือของเธอแล้วตอนนี้ เธอโอบส่วนบนของผมด้วยปากขณะที่ใช้มือจับตรงปลายโคนแล้วรูดขึ้นลง 

สัมผัสที่นุ่มนวลนั้นกระตุ้นเร้าผสานกันเป็นท่วงทำนองสอดคล้อง ผมรู้สึกได้เลยว่า การถึงจุดกำลังย่างกรายเข้ามาใกล้

 

มาเลย ออกมาเลย แล้วเติมเต็มปากของฉันด้วยน้ำกามกลิ่นหึ่งนั่น

หัวของลอร่าขยับหนักขึ้นคล้ายพูดเช่นนั้น

 

 

 

“หืมมม”

 

ผมคิดว่า ถ้ายังเป็นอย่างนี้มันจะยุ่งยากไปสักหน่อย ดังนั้นผมจึงเอนตัวลงบนเตียงแล้วหยิบลูกแก้วออกมา ลูกแก้วที่เชื่อมต่อกันด้วยสาย พวกมันเคลือบน้ำมันทำให้แวววาว ผมแตะมันไปที่ก้นของลอร่า

 

 

“ลอร่า ข้าขอถามเจ้า”

 

“ฮุบบ?”

 

ลอร่ามองกลับมาที่ผมทั้งที่ท่อนของผมยังคาปาก มีเพียงความต้องการที่จะจบมันให้ไวที่สุดเท่านั้นที่ปรากฏอยู่ในดวงตาสีเขียวของเธอ

การที่เราทำกัน 4 ชั่วโมงทำให้เธออ่อนล้า

 

 

“ถ้าเธอตอบถูก เราก็พอแค่นี้ แต่ถ้าตอบผิดล่ะก็ ข้าจะใส่นี้ไปในก้นเจ้า”

 

“…….”

 

แม้จะไม่แน่ใจนัก แต่ดูเหมือนสีหน้าของลอร่าจะมืดหม่น การแหย่ก้นนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับลอร่า เธอได้รับการศึกษาในฐานะทาสกามก่อนที่ผมจะรีบเธอมา และการเล่นประตูหลังเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษา

 

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกแย่กับการที่ต้องยังต้องมีเซ็กส์ต่ออีก นั่นเป็นสิ่งที่เธอรู้สึก ดังนั้นไม่สำคัญว่าเธอจะรู้สึกยังไง ผมก็ยังคงถามคำถามของตัวเองต่อ

 

“เอาล่ะ ไม่ต้องกังวลเลย มีหลายคำถามด้วยนะ เธอน่ะแค่ตอบให้ถูกสักคำถามเดียวก็พอ ฟังดูเป็นยังไงล่ะ? ง่ายใช่ไหม?”

 

ลอร่าเลิกมองแล้วหันไปใช้ปากต่อ 

จะทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ

เหมือนเธอกำลังจะพูดอย่างนั้น

 

 

“เอาล่ะ นี่เป็นคำถามแรก จากข่าวลือดังกล่าวเจ้าหญิงอลิซาเบธนั้นถูกจักรพรรดิและเจ้าชายลำดับสองกักบริเวณ 

เจ้าหญิงอลิซาเบธจะเสียอำนาจจากเรื่องนี้หรือไม่?

หากเจ้าคิดว่า เธอจะเสียอำนาจให้เลียปลายเบาๆ 

แต่ถ้าคิดว่าเป็นอย่างอื่นจงอมให้ลึกสุดลำคอ”

 

“…….”

 

ลอร่ามองผมด้วยแววตารำคาญตอนที่ผมพูดเหมือนเป็นพิธีกรรายการคำถาม ความจริงที่เธอไม่ถอนปากออกจากท่อนของผมเลย ชัดเจนเลยว่าเธอนั้นมีจิตใจแห่งการรับใช้มากแค่ไหน

 

“เธอต้องตอบคำถามใน 10 วินาที!  เอ้า เริ่มได้! สิบ,เก้า,แปด,เจ็ด…….”

 

ลอร่าครุ่นคิดอย่างตั้งใจ เธอขยับหัวอย่างระวังตอนที่ผมนับถึง สี่ ปลายลิ้นของเธอแตกที่ปลายหัวของผม การที่เธอขยับน้อยๆแบบนั้นเหมือนสัตว์เลี้ยงช่างน่ารักเสียเหลือเกิน

 

ผมแสยะยิ้ม

 

“โชคร้ายหน่อยนะ แต่เธอตอบผิด”

 

ผมสอดลูกแก้วลูกแรกเข้าไปในก้นของลอร่า

ลอร่าที่ยังไม่ได้เอาน้องชายผมออกจากปาก ก็บิดตัวครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

 

“ฮึก, อ่า, อ๊าาาา!”

 

“เอ้อ ข้าลืมบอกไปนี่นา ทุกครั้งที่เจ้าตอบคำถามผิด ข้าจะสอดลูกแก้วนี่เข้าไปทุกครั้ง ข้าล่ะสงสัยเหลือเกินว่า เจ้าจะรับได้สักกี่ลูกกันนะ”

 

ผมยิ้มอย่างเริงร่า

ในขณะที่ความสิ้นหวังเติมเต็มดวงตาของลอร่า

 

 

 

 

คำส่งท้ายผู้เขียน

ดันทาเลี่ยน: เฮอะ นังโลลิเน่า ชั่วร้าย

บาร์บาทอส: ถุด, แกไอ้โรคจิตที่คิดแต่จะเย็ดคนอื่น

ลอร่า: …….