* * *

 

 

“……มันฟังดูเป็นยังไงบ้างล่ะ?”

 

เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ผมได้อธิบายยาวเหยียดเกี่ยวกับอนาคตที่ผมวางไว้กับปราสาทจอมมารของตัวเอง

 

ลาพิสกับลอร่าเงียบไปอยู่สักพัก ก่อนที่ทั้งสองจะพูดขึ้น

 

“มันไร้สาระค่ะ”

 

“ฉันเห็นด้วย ออกจะฝันเฟื่องเลยค่ะ”

 

“ท่านคิดว่า จะต้องใช้เงินเท่าไหร่กันคะ? เป็นค่าซ่อมบำรุงถนนหลักฐานอย่างเดียว โดยมีขนาดที่ใหญ่อย่างนั้น…….”

 

“สำคัญกว่านั้น มันเป็นอันตรายเกินไปค่ะ แทนที่จะไปเข้าใกล้เหล่านักผจญภัย เราควรจะล่อพวกเขามามากกว่า เกิดผิดพลาดขึ้นมา ชีวิตของนายท่านจะตกอยู่ในอันตรายแทนนะคะ”

 

ผมยิ้ม

 

 

“แต่อย่างนั้นมันก็น่าสนใจไม่ใช่หรือ”

 

พอพวกเธอเริ่มใช้ความคิดก็เงียบลงอีกรอบ ลาพิสพูดขึ้นด้วยตั้งใจจะจัดระเบียบข้อมูลอย่างหนึ่ง

 

“วางเรื่องแผนการนั้นไร้สาระหรือไม่ไปก่อนค่ะ เรามาคุยกันเรื่องรายละเอียดที่ทำได้ก่อน 

ท่านดันทาเลี่ยนคะ ท่านตั้งใจที่จะปรับปรุงปราสาทจอมมารของท่านครั้งใหญ่ถูกไหมคะ”

 

“ถูกแล้ว”

 

ปราสาทจอมมารของผมนั้นโทรมจนเกินไป มันเป็นแค่ถ้ำ น่าขำสิ้นดี ไม่ใช่ว่าผมอยากจะการใหม่ให้มันเป็นวังหรือดูหรูหราหรอก อย่างน้อยผมแค่อยากสร้างสถาบันวิจัยหลายๆแบบขึ้นจะได้เป็นกำลังเสริมให้มอนสเตอร์ป้องกันดันเจี้ยนของผมได้

 

 

ซึ่งนั่นเป็นแผนปลายทางที่ผมวางไว้

 

“……แต่ การที่มี ชั้นใต้ดิน 10 ชั้น เป็นขนาดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนค่ะ”

 

เสียงลาพิสฟังดูเหนื่อยใจ

 

ดันเจี้ยนที่มีชั้นใต้ดินถึง 10 ชั้น!

 

ถ้ำที่อยู่ใต้ปราสาทจอมมารของผมนั้นกว้างขวางมาก ใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะเดินจากปากทางเข้าถึงห้องจอมมารของผม

 

ด้วยขนาดเท่านั้น พวกเราก็ใช้เวลาส่วนใหญ่วนอยู่ใกล้ห้องจอมมาร ที่ๆไกลที่สุดที่เราไปคือ สระน้ำใต้ดินที่แยกจากมุมหนึ่งของถ้ำ

 

ผมต้องการจะยายไปให้เป็น 10 ชั้น จากมุมมองของลาพิส มันเป็นขนาดที่ใหญ่ผิดปกติเสียจนเธอพูดไม่ออก

 

 

“เป้าหมายสุดท้าย คือ 10 ชั้น แต่ก่อนอื่นเราต้องเตรียม ชั้นที่ 1 ก่อน ไม่ว่าจะยังไง ปราสาทจอมมารของผมก็จะยิ่งใหญ่ขึ้นกว่าตอนนี้”

 

แผนการของผมนั้นง่ายมาก

 

ผมตั้งใจจะรับมอนสเตอร์จำนวนมากมาอยู่ในปราสาท

 

นับตั้งแต่มาที่โลกนี้ผมก็รู้แล้วว่า ปราสาทจอมมารเป็นดั่งสถานที่อันทรงเกียรติของเหล่ามอนสเตอร์ ไม่ใช่เพราะพวกมันได้อยู่เคียงข้างจอมมารหรอก

หากแต่เป็นเพียง การอยู่ในปราสาทจอมมารนั้นเป็นดั่งสวรรค์ในตัวอยู่แล้ว

 

สารที่อยู่ในร่างของนักรบสเกเลตั้นและซอมบี้ ยามที่ต้องสลายแล้วกลายเป็นกระดูกและก้อนเนื้อ ไม่ได้มีอย่างอื่นเลยนอกจากมานา

 

มานานั้นไหลทั่วไปตามธรรมชาติ

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องมีมานามากเพียงพอที่จะรักษาร่างเนื้อไว้ ดังนั้นจึงต้องกินสัตว์ ยิ่งเป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูงของห่วงโซ่อาหารมากเท่าใด ก็ยิ่งมีมานาไหลเวียนในร่างมากเท่านั้น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมมนุษย์จึงเป็นเหยื่อที่เอร็ดอร่อยนักสำหรับมอนสเตอร์

 

 มนุษย์นั้นมีชีวิตอยู่ด้วยการกินสัตว์ทุกๆประเภท พวกเขาจึงเป็นก้อนมานาขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับเผ่านอื่น

 

มนุษย์สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องมีมานา ในขณะเดียวกันมอนสเตอร์ทั้งหลายกลับต้องกลืนกินมานาเพื่อดำรงชีวิตอยู่……. นั่นทำให้ทั้งสองเผ่าต้องฆ่ากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ถึงอย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับมอนสเตอร์ในปราสาทจอมมารล่ะ?

 

ปราสาทจอมมารนั้นเป็นแหล่งที่มีมานาไหลท่วมท้วนตลอดทั้งปี มันเป็นสถานที่ที่ขุดถ้ำก็เจอหินเวทย์มนตร์

โดยพื้นฐานแล้ว มอนสเตอร์แทบไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตล่ามนุษย์เลย 

หากอยู่ในปราสาทจอมมาร แค่หายใจไปวันๆก็เพียงพอต่อการมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!

 

หากจอมมารไม่ได้มีพลังในการบังคับบัญชามอนสเตอร์โดยสมบูรณ์ พวกมันก็คงจะบุกเข้ามายึดครองปราสาทจอมมารไปนานแล้ว สถานที่ที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้น

 

 

―ดังนั้นผมจึงตั้งใจเปิดบ้านให้พวกมัน

 

โดยไม่ต้องสนเลยว่าจะเป็น ก็อบลิน,ออร์ค,มนุษย์กิ้งก่า หรือซอมบี้ จะมาอยู่ด้วย 

ผมวางแผนที่จะรับมอนสเตอร์ทุกตัวที่เข้ามาอยู่ในดันเจี้ยนของผมโดยไม่แบ่งแยก

 

แล้วไม่จำเป็นต้องทำการทดสอบประเมินกันด้วย

พวกมันไม่จำเป็นต้องมาเป็นลูกน้องผมด้วยเช่นกัน

ก็แค่เอาตัวมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน

 

“จอมมารแทนทุกตนต่างพยายามสร้างทหารระดับสูง ปราสาทจอมมารนั้นเป็นดั่งแหล่งเก็บกักมานา 

ดังนั้นจึงมีพวกที่มีอบิลิตี้ดีๆเท่านั้นที่อนุญาตให้อยู่ในที่ที่เป็นเหมือนขุมสมบัติ

……ถึงแม้ตรรกะแบบนั้นจะฟังดูเข้าท่า แต่ข้าจะไม่ใช้ปราสาทจอมมารของข้าทำแบบนั้น”

 

ผมประกบมือแล้วฉีกยิ้ม

 

“พวกเราจะเน้นไปที่จำนวน พวกเราจะเอาชนะศัตรูด้วยจำนวนกัน”

 

พวกเราจะสร้างดันเจี้ยนอันยอมเยี่ยมที่มี 10 ชั้น แต่ละชั้นนั้นเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ ผมจะไปพักอยู่ที่ชั้น 10 โดยวางห้องจอมมารอยู่ที่ชั้นล่างสุด 

ผมก็จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอย่างสันติ 

หากไม่นับเรื่องเงินจำนวนมากที่ต้องใช้จ่ายแล้วล่ะก็ มันเป็นวิธีแก้ปัญหาที่สุดยอดไปเลยล่ะ

 

ลาพิสคร่ำครวญออกมา

 

 

“ความภาคภูมิใจในฐานะปราสาทจอมมาร…….”

 

“ความภาคภูมิใจอะไรกันล่ะ? ถ้ามัวแต่หาอะไรแบบนั้นอยู่มีหวังได้ตายในฐานะจอมมารลำดับ 71 ”

 

“นายท่าน ถึงท่านจะบอกว่า ศัตรูพวกเราจะต้องเจอกับจำนวนมากก็ตามแต่แผนนี้ยังมีจุดตายอยู่”

 

ดูเหมือนลอร่าจะพยายามหยุดแผนของผมไว้

เธอนั้นชอบที่จะควบคุมกองทหารชั้นนำเล็กๆมากกว่าที่จะคุมกองทัพคุณภาพต่ำจำนวนมาก

 

โอ้ ที่รัก นี่แหละน้า เหตุผลที่ว่าทำไม พวกนักกลยุทธถึงมักจะเป็นปัญหา เพราะพวกเขาเอาแต่เฝ้าฝันหวานอยู่แต่กับกองทัพสุดยอดทหารกองน้อยๆในยุคนี้นี่แหละ

 

“พูดได้”

 

“ถ้าพวกเราเน้นจำนวนแล้ว คนธรรมดาจะไม่สามารถเข้ามาบุกได้ก็จริงแต่ถึงอย่างนั้น แล้วท่านจะทำอย่างไรหากมีกลุ่มนักผจญภัยกลุ่มเล็กที่เก่งๆเข้ามาล่ะ?”

 

ลอร่าพูดออกมาอย่างมั่นใจ ราวกับว่า คำพูดของเธอนั้นแทงเข้าจุดตายของแผนการ

 

“พวกเขาน่ะไม่จำเป็นต้องไปเที่ยวกำจัดมอนสเตอร์ทุกตัวในปราสาทจอมมาร แถมยังสามารถทะลวงไปยังเส้นทางที่สั้นที่สุดได้ด้วย……

จากทางเข้าตรงดิ่งไปยังห้องจอมมารของท่าน พวกเขาจะใช้แผนบลิสท์เคร็ก (blitzkrieg : การโจมตีเพื่อหาทางเอาชนะได้อย่างรวดเร็ว) หรือพูดอีกอย่างหนึ่งกำลังฝ่ายพวกเราก็เป็นแค่ฝูงม็อบที่วุ่นวายเท่านั้น

เห็นกันชัดๆเลยว่า พวกมอนสเตอร์จะวิ่งหนีทันทีที่เห็นศัตรูเก่งๆ ดังนั้นปราสาทจอมมารจะโดนยึดได้ง่ายๆ”

 

“ฮุฮุ”

 

ผมหัวเราะออกมา

 

“นี่แหละ ลอร่า นี่แหละคือ เหตุผลที่ว่า ทำไมพวกเราจึงต้องการการก่อสร้างขนาดใหญ่”

 

“หืมมม?”

 

“ข้าตั้งใจที่จะทำให้ทั้งปราสาทจอมมารกลายเป็นเขาวงกตขนาดยักษ์”

 

ลอร่าส่ายหน้า จากมุมมองของเธอ เธอกำลังพูดถึงประสิทธิภาพของปราสาทจอมมาร แต่จู่ๆผมก็โพล่งเรื่องเขาวงกตขึ้น

แต่ถึงอย่างนั้นก็มีเหตุที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนดันเจี้ยนตัวเองให้กลายเป็นเขาวงกต 

นั่นก็เพื่อจำกัดเส้นทางการเดินของนักผจญภัย

 

 

“แต่เดิมแล้ว เส้นทางจะเป็นอย่างนี้”

 

ผมวาดแผนผังของเขาวกกดลงบนพื้นด้วยชอร์ก

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ทางเข้าดันเจี้ยน (ชั้นแรก)━━ทางเข้า B1 ━━ทางเข้า B2 ━━ ทางเข้า B3 … ทางเข้า B10━━ ห้องจอมมาร 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

 

“แล้วทีนี้ เราจะล้อมเส้นทางทั้งสองข้างด้วยกำแพงแข็งๆหนาๆ”

 

“อ้อ นี่สินะ ทำไมท่านถึงได้เรียกว่าเป็นเขาวงกต?”

 

ผมพยักหน้า

 

 

“พวกเราจะสร้างให้กำแพงนั้นหนามากและแข็งมากทำให้นักผจญภัยไม่สามารถทำลายมันได้ เงื่อนไขตรงนี้จะเป็นสิ่งที่ทำให้ระยะไปถึงทางเข้านั้นกลายเป็นทางยาว ตัวอย่างก็เช่น

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ทางเข้า B1━━━━━━━━━━━━ทางเข้า B2

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

“ถ้านักผจญภัยนั้นฝืนที่จะเดินทางที่ยาวเหยียดในชั้นแรกเพราะเขาวงกตนั้นคดเคี้ยวเป็นอย่างมาก สุดท้ายพวกเขาก็จะรู้ว่า การทำลายกำแพงนั้นเป็นวิธีการที่ดีกว่า

แต่การทำลายกำแพงทุกกำแพงนั้น ใช้เวลามากมายหลายวัน 

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องค่อยๆเริ่มทำลายไปทีละน้อยจากทางเข้า 

ซึ่งพวกเราจะไม่ยอมให้พวกเขาทำแบบนั้น”

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้ทางนั้นสั้นเกินไป นักผจญภัยก็จะเสียหายหนักเกิน

และไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้ทางนั้นยาวเกินไป กำแพงที่เราเสียเงินจ่ายมาก็จะถูกนักผจญภัยทำลายทิ้งหมด

 

 

“ระยะความยาวควรจะพอดีๆเพื่อให้รู้สึกว่า ยาวระดับหนึ่งก็ไม่ยาวมากจนรู้สึกว่าเสียเวลา เปลืองแรงเปล่าที่จะทับทำลายทิ้งเพื่อข้ามไป 

และพวกเรายังต้องให้ความสำคัญกับพื้นที่ที่มอนสเตอร์อาศัยอยู่ด้วย”

 

 

“แล้วมอนสเตอร์ไม่ได้อยู่ในเส้นทางของเขาวงกตหรือคะ?”

 

 

ผมส่ายหัว

 

 

“ข้าตั้งใจทำเส้นทางเดินให้เป็นถนนแคบ โดยมีขนาดต่างๆกันขึ้นกับพื้นที่ ในกรณีนี้ มอนสเตอร์จำนวนมากไม่สามารถอยู่ได้หากเส้นทางนั้นแคบเกินไป 

แต่ถึงอย่างนั้นก็จะมีพื้นที่ให้มอนสเตอร์อยู่อาศัยที่เตรียมไว้อยู่หลังกำแพงเขาวงกต”

 

ผมวางภาพเพิ่มเติมเข้าไป

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

ทางเข้า B1━━━━━━━ทางเข้า B2

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

■: กำแพงเขาวงกต

□: พื้นที่ที่มอนสเตอร์อยู่อาศัย

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

ลอร่ามองแผนผังชั่วขณะก่อนที่จะส่ายหัวด้วยความไม่เห็นด้วย

 

“ถ้าอย่างนั้นนักผจญภัยก็จะแยกห่างจากมอนสเตอร์โดยสมบูรณ์! มันจะไม่เกิดการต่อสู้ขึ้นหรอกค่ะ”

 

“ลอร่า เจ้าทำให้ข้าอยากตาย 

ที่วาดมาเนี่ยมันเป็นแค่ตัวอย่างเพื่อให้เข้าใจได้สะดวกเท่านั้นเอง พวกเราจะเปิดพื้นที่ที่เหมาะสม โดยให้พวกเขาผ่านเข้าไปในพื้นที่ที่มอนสเตอร์ต้องการจะปกป้อง”

 

“หืมมมม”

 

หากพวกเราทำอย่างนั้น การต่อสู้ก็จะเกิดขึ้นเฉพาะจุดบรรจบกันของเส้นทาง

ผมเพิ่มเติมรายลงไป

 

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

ทางเข้า B1━━━ (☆) ━━━ทางเข้า B2

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■

□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□

■: กำแพงเขาวงกต

□: พื้นที่ที่มอนสเตอร์อยู่อาศัย

☆: จุดปะทะ

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

 

พวกนักผจญภัยทั้งหลายจะต้องต่อสู้เสมอที่ผ่านจุดนี้ จากมุมมองของพวกเขา มันจะดูเหมือนมอนสเตอร์อยู่ๆก็เกิดขึ้นมาบนเส้นทางโล่ง 

แน่นอนว่า พวกเราได้เตรียมอุปกรณ์เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขารู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว

พูดง่ายๆว่า ตรงจุดนั้น คือ พื้นที่จุดเกิดของมอนสเตอร์

 

 

“ตัวอย่างก็เช่น เราอาจจะปลูกเห็ดจำนวนมากที่ห้องนี้ โดยเห็ดนั้นจะดูดซับมานาในดันเจี้ยนแล้วก็โตขึ้นโตขึ้น 

พอมานาในอากาศลดลง มอนสเตอร์ก็ต้องกินเห็ดเป็นอาหารแทน 

สำหรับนักผจญภัยแล้ว เห็ดที่เต็มไปด้วยมานานั้นมีราคาสูงอย่างมาก ……สองกลุ่มก็จะมาปะทะกัน 

นั่นคือระหว่างมอนสเตอร์ที่ต้องการจะปกป้องพื้นที่ตรงนั้นกับนักผจญภัยที่ต้องการจะยึดจุดนั้น”

 

ผมแต่ผมเองก็ยังคิดว่า มันช่างชั่วร้ายเสียเหลือเกิน

อันที่จริงหากปล่อยไว้ แค่มอนสเตอร์ใช้ชีวิตอยู่เฉยๆก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนัก

แต่พอมีเห็ดโตขึ้น มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วที่พวกมอนสเตอร์จะต้องสู้กับนักผจญภัย

 

 

“ตรงจุดนี้ พวกเขาในฐานะนักผจญภัย พวกเขาจะเลือกอยู่ในป่าต่อเพื่อปล้นหมู่บ้านหรือจะอยู่ในปราสาทจอมมาร ยังไงก็ต้องมาแก่งแย่งกับนักผจญภัยอื่นๆนับแต่นี้เป็นต้นไปอยู่ดี ข้าจะเฝ้าดูว่า พวกเขาเลือกทางไหน”

 

ยิ่งไปกว่านั้น ผมได้เพิ่มเติมบางสิ่งเข้าไป

 

“ในแต่ละชั้นจะมีความหนาแน่นของมานาแตกต่างกัน มานายิ่งหนาแน่นขึ้นเมื่อลึกเข้าไปในถ้ำ พวกเราจะให้มอนสเตอร์สู้กับนักผจญภัยพวกนั้นในที่ที่เหมาะสม 

หากอยากมีความเป็นอยู่ดี ก็ต้องตั้งใจสู้ให้ดี แบบนั้นไม่นับว่า เป็นแรงจูงใจชั้นเลิศเลยหรือ?”

 

“…….”

 

ลอร่าเหมือนบ่นอะไรออกมาอย่างไม่พอใจก่อนที่จะผงกหัวยอมรับ

 

“ซึ่งจะมีมอนสเตอร์ระดับแนวหน้าอยู่เฉพาะที่ชั้น 10”

 

“นั่นเป็นอนาคตอันไกล พวกเราต้องเริ่มจากใต้ดิน ชั้นแรกก่อน พูดอีกอย่างก็คือ พวกเราต้องทดสอบอะไรต่อมิอะไรในแผนของข้าที่ชั้นแรก”

 

ลาพิสพูดขึ้นมา ณ ตอนนั้นเอง 

 

“ท่านดันทาเลี่ยนคะ ท่านต้องแก้ปัญหาหนึ่งก่อนค่ะ”

 

“หืมม ปัญหาอะไร?”

 

“เรื่องเงินค่ะ”

 

ลาพิสพูดด้วยเสียงเข้ม

 

“ในเมื่อท่านตั้งใจจะสร้างกำแพง มันจึงมีงานที่ต้องสร้างให้เหมือนเขาวงกตผ่านพื้นที่ที่แย่ขนาดนี้ การก่อสร้างต้องใหญ่โตมากเลยค่ะ เหรียญทองไม่กี่โกลด์ไม่เพียงพอหรอกนะคะ แล้วท่านตั้งใจจะหาเงินนั่นมาไหนกันคะ?”

 

“โอ้ เรื่องนั้นเองน่ะรึ?”

 

ผมตอบอย่างสบายๆ

 

 

“ผมตั้งใจจะยืมมาไง”

 

“……อะไรนะคะ?”

 

“ได้ยินไม่ใช่เหรอ กู้ยืมไง? ข้าจะเล่นใหญ่เลยล่ะ”

 

 

(TTL : จอมมารเงินเชื่อจริงๆเลย พรี่ดัน)