ผมหัวเราะออกมาเบาๆ

 

 

จะให้ผมพูดอะไรล่ะ? ก็ในเมื่อผมรู้สึกเหมือนกำลังเฝ้ามองกระต่ายที่พยายามแยกเขี้ยวตอนที่ไล่ต้อนไปอยู่ในมุม 

เจ้าหญิงจักรวรรดิอลิซาเบธนั้นย่อมต้องตื่นตระหนกอย่างแน่นอน การปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่ายนั้นเป็นหนทางปกติในการพูดของเธอ

 

 

“มนุษย์จากทุกชาติ!”

 

เธอไม่สนใจการหัวเราะร่วนของผมแล้วยังพูดต่อ

 

“อย่าถูกหลอกโดยคำพูดของชายผู้นั้น พวกท่านมิได้สูญเสียพ่อแม่ พี่น้อง ผองเพื่อนและเหล่าสหายไปใต้คมเขี้ยวของพวกมอนสเตอร์พวกนั้นหรอกหรือ?

ชายคนนั้นเป็นจอมมาร ผู้ปกครองเหล่ามอนสเตอร์”

 

ผมเฝ้ารออย่างสบายๆ ผมสามารถที่จะพูดแทรกขึ้นมาเลยก็ได้ แต่แบบนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย

 

พวกเราไม่ได้กำลังโต้เถียงกันอยู่ พวกเราแค่กำลังแลกเปลี่ยนบทสุนทรพจน์ ทัศนคติของผู้กล่าวปราศรัยนั้นไม่สำคัญมากกว่าเนื้อหาที่พูดออกมาเพื่อดึงความสนใจของผู้ฟัง

หากผมเที่ยวพูดแทรกอย่างนั้นเรื่อยๆก็รังแต่จะทำลายภาพลักษณ์ของตนเอง

 

ตั้งใจฟังอย่างสุภาพแล้วค่อยมารับชัยชนะในภายหลัง

 

…….นี่ต่างหากเป็นสิ่งที่สมควรทำ

 

 

“เขากล่าวอ้างว่า กองทัพจอมมารนั้นจะไม่ฆ่าผู้คน แล้วจะมีคำโกหกใดใหญ่ไปกว่านี้อีก?

ใครกันคือผู้เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องทวีปผืนนี้ในช่วง 2,000 ปีที่ผ่านมา? ใครเป็นผู้ปกปักรักษาชีวิตของเหล่ามนุษยชาติใน 1,8000 ปีที่ผ่านมา?”

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิเริ่มใช้เสน่ห์ของตนครอบงผู้คนทั่วทั้งทุ่งราบ ความงดงามของเธอ น้ำเสียงหนักแน่นสะท้อนก้องไปถึงท้องฟ้า เสียงของเธอนั้นไหลผ่านไประหว่างทหารแต่ละนายราวกับสายลม

 

“1,500 ปีที่ผ่านมา ใครกันที่อยู่ที่ปราสาทสการ์เล็ท แล้วกวัดแกว่งดาบจนกระทั่งเหลือคนสุดท้าย?

1,400 ปีที่ผ่านมา ใครกันที่พุ่งเข้าใส่ออเกอร์ 10,000 ตัว ที่ทุ่ง อูล์ม? 

และในวันนี้ ใครกันที่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อต่อสู้กับมอนสเตอร์  100,000 ตัวในนามพระเจ้า เพื่อปกป้องครอบครัวและลูกๆของพวกเขา?”

 

เจ้าหญิงจักรววรดิอลิซาเบธยกมือขึ้นแล้วตะโกน

 

“ถูกต้องแล้ว! นั่นคือ พวกท่านยังไงล่ะ บุตรสาวบุตรชายแห่งทุกชนชาติ! โอ เหล่าผู้กล้าเอ๋ย ผู้คนมากมายที่ต้องตายจากพวกมอนสเตอร์เหล่านั้น 

 

ิพวกมอนสเตอร์เหล่านั้นนั่นแหละที่รุกรานพวกท่าน เมื่อใดก็ตามที่ท่านได้เป็นเจ้าของท้องทุ่ง 

ยามเมื่อชีวิตของพวกท่านกลับมาสงบสุขอีกครั้ง เมื่อใดก็ตามที่พ่อๆต่างยิ้มให้ลูกของตนด้วยความรัก ก็จะมีมอนสเตอร์โหดเหี้ยมไร้ความปรานีนั่นมาฆ่าล้างลูกๆของพวกเขา 

และเมื่อพวกเราเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน อาศัยอยู่ในท่วงทำนองเดียวกัน พวกมอนสเตอร์นั้นมันก็ถอยไปจากชีวิตของพวกเรา”

 

เธอกำหมัดแน่น

 

 

“มาตอนนี้ พวกเขากลับมาบอกว่า พวกเขาไม่เคยคุกคามผู้คนเลย ขอให้ตัวข้าได้ถามท่านทั้งหลายหน่อยเถิดว่า ―นั่นมันใช่เรื่องจริงหรือไม่?”

 

มีแต่เพียงความเงียบ เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิหันหน้ามองไปยังบางส่วนของกองกำลังมนุษย์

 

 

“โอ ชาวโบวเทีย(Boeotians)ทั้งหลาย! 

ข้าจำได้ว่า 500 ปีที่แล้ว ภูเขาในแถบออลิส พวกท่านได้เผชิญหน้ากับออร์ค 20,000 ตัว และปกป้องแนวรับของมนุษยชาตินานเกินกว่า 4 วัน ข้ารู้จักเจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่ เพเนลีออส (Peneleos) ผู้นำทัพของพวกท่าน ผู้พักพิงอยู่ใต้เขานั้นกับคนของเขา”

 

จากนั้นเธอก็หันไปทางหน่วยอื่น

 

“โอ ชาวนามี(Nemeans)ทั้งหลาย! 

ข้าจำได้ว่า 200 ปีที่แล้ว ณ ดินแดนแห่งนกพิราบ ทิสไบ พวกท่านได้ปกป้องเมืองจากกองทัพ ก็อบลิน 30,000 ตัวด้วยกองกำลังเพียง 500 นาย ทั้งเจ้าเมือง ชนชั้นสูง สามัญชน และทาสต่างร่วมสู้ เป็นหนึ่งเดียวกันในการรบกับพวกมอนสเตอร์เหล่านั้น มนุษยชาติไม่มีวันลืมความพยายามของพวกท่าน”

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิหันไปอีกครั้ง

 

“โอ ชาวแอสพลีโดน(Aspledonians)! 

พวกเราจะลืมการต่อสู้ที่เป็นตำนานที่ท่านแสดงให้พวกเราเห็นเมื่อ 700 ปีที่ผ่านมาได้อย่างไร!?”

 

ในตอนนั้นเองที่หน่วยที่มาจากชนพื้นเมืองและจากเมืองต่างๆที่เจ้าหญิงเรียกชื่อขึ้นตะโกนร้องเชียร์ขึ้นมา

 

 

“โอ ผู้คนจากโลคริส(Locris)! 

คนผู้มีเกียรติศผู้อาศัยอยู่ริมน้ำเซฟิซัส! 

1,700 ปีก่อน คนของพวกท่านเอาชนะมังกรไม่ต่ำกว่า 2 ตัวบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของยูโบเอีย

แม้แต่เทพียังต้องสั่นสะเทือนจากความสำเร็จยิ่งใหญ่ของพวกท่าน!”

 

หน่วยพวกนั้นที่เปล่งเสียงเชียร์ออกมาบอกให้รู้ว่า พวกเขาคือ คนจากโลคริส

 

 

“โอ ผู้คนจากอแบนทิส(Abantis)และอัลเฟลอิออส(Alpheios)!

การต่อสู้อันทรงเกียรติที่สลักไว้ในอิฐทุกก้อนของป้อมปราการในช่วงสาธารณะโบราณ

 

เมื่อข้าอายุได้ 16 ปี ข้าได้สัมผัสป้อมปราการแห่งนั้น ข้าสาบานว่าจะจำจดทหารผู้กล้าหาญทุกนาม 

 

อดรานทอส,เมเนธีอุส,เอลพนอร์,สตูร่า,โอฟัส,สการ์เป้,ออกี,ทาร์เพีย―”

 

เธอพูดชื่อทุกชื่อจนถึงชื่อสุดท้าย เสียงของเธอกลับยิ่งดังขึ้นดังขึ้น จนพอพูดครบสิบชื่อ หน่วยหนึ่งของกองทัพมนุษย์ก็ส่งเสียงเชียร์

 

พอเธอไล่ชื่อไปเกินยี่สิบชื่อ ทหารจักรวรรดิฮับบวร์กก็ส่งเสียงเชียร์ พอเธอไล่ชื่อไปราวสามสิบสี่สิบชื่อ ―ทั้งกองกำลังฝ่ายมนุษย์ก็ส่งเสียงเชียร์

 

 

“มนุษยชาติ!”

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิตะโกน

 

 

“พวกท่านทั้งหลาย อาจได้เคยถูกเรียกด้วยนามอันหลากหลาย แต่ที่มายืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ในฐานะ ชาวฮับบวร์ก,แฟร้ง,บรีตอน,บัทตาเวีย,ทิวทัน ,แคสทิเลีย,ซาร์ดิเนีย,อนาโตเลีย,มอนโคว,คัลมาร์ และ เบอนิเชีย

ถึงอย่างนั้น พวกเรารู้ พวกเรารู้ดีว่าพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน!”

 

แล้วเธอก็หันหลังกลับ เธอมิได้พูดกับกองทัพจอมมารหากแต่หันไปพูดกับกองกำลังฝ่ายมนุษย์

 

 

“ช่วงเวลาที่ผ่านมาพวกเราแบ่งแยกกัน ช่วงเวลาที่ผ่านมาเราได้ฆ่ากันเอง แต่ถึงอย่างนั้น พวกเราก็กลับมารวมเป็นหนึ่งเสมอ เมื่อใดก็ตามที่มอนสเตอร์เหยียบย่างเข้ามาในดินแดนที่พวกเรารักและหวงแหน เข่นฆ่าพ้องเพื่อนและครอบครัว พวกเราจะร่วมกัน แล้วสู้ไปด้วยกัน!

แม้จะโดนเกลียดชังหรือโดนดูถูกดูแคลนก็ไม่อาจหยุดยั้งพวกเราได้ แม้ฟันหยาบๆของออเกอร์ก็ไม่อาจหยุดพวกเราได้! 

ถูกแล้ว นี่เป็นเพราะพวกเรานั้นเป็นมนุษย์ พวกเราเป็นมนุษย์นับตั้งแต่วันที่เกิด และพวกเราจะตายอย่างพึงพอใจในฐานะมนุษย์!”

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิดึงดาบออกจากปลอก เรเปียเล่มงามระยับใต้แสงแดด

 

 

“สำหรับ 2,000 ปี ที่ผ่านมา มอนสเตอร์นั่นพยายามแบ่งแยกพวกเราด้วยลูกเล่นนาๆ แต่ถึงอย่างนั้น ขอให้จดจำไว้ว่า พวกเรานั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน!”

 

มนุษย์นับแสนชูดาบขึ้นฟ้าแล้วตะโกนร้อง

 

 

“พวกมันพยายามที่จะแบ่งแยกพวกเราอีกครั้ง แต่พวกท่านก็ทราบดี พวกท่านก็ทราบดีว่า วันนี้พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน! 

อนุชนรุ่นหลังจะจดจำพวกเราไว้ ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสัก สองพันปีต่อจากนี้ มนุษยชาติจะดำรงอยู่ในฐานะเผ่าพันธุ์เดียวกัน!”

 

เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิใช้ปลายดาบเรเปียคมๆหันใส่ผมของเธอ เธอตัดผมสีเงินสวยๆของเธอแล้วถือไว้ในมือซ้าย จากนั้นตะโกนออกมา

 

 

 

“ตัวข้า อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์ก ขอสาบานต่อหน้าสนามรบในวันนี้ หากพวกท่านคุกเข่าเพื่อขอความเมตตาจากมอนสเตอร์ ท่านจะได้เห็นข้ายืนอยู่หน้าพวกท่าน

 

เมื่อท่านลังเลสงสัยในพลังแห่งมนุษยชาติจนทำดาบตก ข้าจะอยู่เคียงข้างคอยสนับสนุนพวกท่าน”

 

เธอกางมือซ้ายออกแล้วปล่อยให้ผมสีเงินของเธอกระจายไปในอากาศ

 

 

“ในวันนี้ พวกท่านบางคนอาจตาย พวกท่านบางคนอาจรอด เลือดของมนุษย์จะชุ่มโชก ณ ที่ราบบรูโน่

 

ถึงกระนั้นพวกท่านก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไป เหล่าทหารของทุกชาติ! 

ลูกหลานแห่งเหล่าบรรพบุรุษผู้น่าภาคภูมิใจทั้งหลาย! 

พวกท่านจะ―ร่วมกันกับข้าเพื่อแสดงให้มอนสเตอร์ดุร้ายพวกนั้นเห็นว่า พวกเราคือมนุษย์หรือไม่!? 

พวกท่านจะมาร่วมสร้างประวัติศาสตร์ใหม่แห่งทวีปผืนนี้อีกครั้งด้วยกันหรือไม่!?”

 

เสียงเชียร์ดังก้องไปทั่วทั้งทุ่งราบ มนุษย์นั้นตีกลองกันอย่างอึกทึกครึกโครม พวกเขาไม่ต้องการท่วงทำนองหรือจังหวะใด เสียงที่ออกมาจากปอดนั้นพร้อมเพรียงและทรงพลัง

 

“…….”

 

ผมต้องกลับมาคิดใหม่

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิ มิใช่กระต่าย จะเป็นอลิซาเบธอายุ 27 ปี หรือจะเป็นอลิซาเบธอายุ 17 ปี 

……เธอก็ยังเป็นตัวตนที่ทรงอำนาจในการบัญชากำลังพลทั้งทวีป

 

เธอนั้นฉลาด เธอไม่ได้พยายามหักล้างทุกสิ่งที่ผมพูดไป เธอรู้ดีว่า มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเหตุผล แต่เป็นเรื่องของอารมณ์ล้วนๆ ดังนั้นเธอจึงนำอุดมคติขึ้นมาชูเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเหล่ามนุษย์ และที่สูงสุดเลยคือ ความเป็นผู้กล้า

 

 

ด้วยการขานชื่อของกองกำลังแต่ละฝ่ายของกองทัพมนุษย์ ก็ได้นำความภาคภูมิใจกลับมาสู่บ้านเมืองพวกเขา ที่ยุคสมัยที่มนุษย์มิได้อยู่โดดเดี่ยว หากแต่เป็นสมาชิกของชุมชน

ไม่มีอะไรที่เหนียวแน่นเท่ากับความภาคภูมิใจในบ้านเกิด เจ้าหญิงจักรวรรดิใช้สิ่งนี้ได้อย่างยอดเยี่ยมเลยล่ะ

 

เธอนั้นได้โฆษณาตัวเอง แล้วยังแสดงออกเล็กๆน้อยๆด้วยการตัดผมสีเงิน

 

เธอถามผู้คนทั้งหลายว่า ‘พวกท่านจะมุ่งหน้าไปกับข้าหรือไม่?’ เธอไม่ได้ถามแค่กับชนชั้นสูง เธอถามกับทุกคนที่มอบความไว้วางใจให้กับเธอ อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์ก ทหารก็ตอบรับด้วยการส่งเสียงเชียร์ตะโกน…….

 

ตำแหน่งทางการเมืองของเจ้าหญิงจักรวรรดิอลิซาเบธสูงขึ้นในชั่วพริบตา ไม่มีใครจะปฏิเสธได้ว่า เธอนั้นมีคุณสมบัติคู่ควรกับการสืบทอดราชบัลลังค์แห่งฮับบวร์ก

 

 

แม้ความขัดแย้งระหว่างชนชั้นหลังสงครามกับกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราจะจบลง แต่เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิก็จะไม่เสียการสนับสนุนจากผู้คน 

ดังนั้นเธอก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้นตรงข้ามกับเหล่าชนชั้นสูงทั้งหลาย ช่างเป็นเด็กสาวที่น่าประทับใจยิ่ง

 

สามารถล่วงรู้ได้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดในการสุนทรพจน์คืออะไร

จู่โจมหัวใจผู้ฟังได้อย่างแม่นยำเพื่อครอบครองและทำเป้าหมายสำคัญจนสำเร็จ

 

และสุดท้าย เธอยังสามารถยกตำแหน่งของตัวเองขึ้นได้ด้วย

 

 

เพียงเวลาไม่กี่นาที ภายในกรอบเวลาอันแสนสั้น เธออาจจะเริ่มพูดหลังการปราศรัยของผม แต่อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์กก็สามารถที่จะหาหนทางทำสามสิ่งนั้นได้สำเร็จลุล่วงไปได้

 

อัจฉริยะ

 

นับว่าเธอเป็นอัจฉริยะโดยแท้ เธอเกิดมาเพื่อเป็นจักรพรรดินีและโตขึ้นมาเป็นสุดยอดผู้ปกครอง มันไม่ได้เป็นเพราะฮีโร่เอาชนะกองทัพจอมมารได้ใน <Dungeon Attack>หรอก มันเป็นเพราะตัวเอกน่ะมีเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิอยู่ต่างหาก

 

เจ้าหญิงอลิซาเบธนั้นเป็นตัวตนที่สุดยอด ยิ่งใหญ่ ร้ายกาจและศัตรูที่เลวร้ายที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

 

 

– แปะ แปะ แปะ

 

 

เสียงปรบมือดังสะท้อนไปทั่งทุ่งราบ มันเป็นเสียงที่ดังฟังชัด

 

ผู้คนหันมามองตามเสียงนั้น มีชายคนหนึ่งปรบมือและแสดงสีหน้าราวกับกำลังซาบซึ้งกินใจ เอาล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปกปิดไว้นี่

 

คนๆนั้นคือผมเองเนี่ยแหละ

 

 

“ยอดเยี่ยม เป็นดั่งที่คาดไว้เลยจริงๆ อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์ก ฮีโร่คนสุดท้ายที่เกิดในจักรวรรดิ”

 

“……หากเจ้าต้องการจะเย้ยหยันข้า ขอบอกว่า มันไร้ประโยชน์ จอมมาร ความแน่วแน่ของพวกเรานั้นไม่สั่นคลอน”

 

“เย้ยหยันเนี่ยนะ!?”

 

ผมถึงกับประหลาดใจกับเจ้าหญิงอลิซาเบธ ผมพูดจริงนะเนี่ย

 

หากผมเป็นเธอ ผมคงไม่สามารถที่จะพูดได้แบบนั้นแน่ ผมคงจะตื่นตระหนกจนติดอ่าง หรือทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้า คน  200,000 คน

 

นั่นคือ เหตุผลที่ว่า ทำไมผมถึงพูดได้นานนัก ก็ในเมื่อมันมีเขียนไว้บนโฮโลแกรมตรงหน้าผม 

ในขณะที่เจ้าหญิงจักรวรรดิไม่ได้ใช้อะไรช่วยเลยในตอนที่พูดสุนทรพจน์ เธอนี่ช่างน่าประทับใจยิ่ง

 

แต่โชคร้ายหน่อยนะ เจ้าหญิงอลิซาเบธ

หากไม่ใช่ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอก็คงได้รับชื่อเสียงเป็นของตัวเองไปหมดแล้ว

 

ผมยิ้มออกมา

 

 

“นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของข้า พี่สาวอลิเซ่”

 

“พี่สาว……?”

 

เธอขมวดคิ้ว

 

“เจ้ายกเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องมาพูด ตั้งใจจะยั่วโมโหข้าหรือ?”

 

แหม ที่รัก ดูเหมือนเธอจะจำไม่ได้แล้ว

 

แต่ก็ใช่ว่า ความหวังจะสูญสิ้นไปทั้งหมดหรอก ความทรงจำที่ยอดเยี่ยมของเธอนั้นสามารถจำได้แม้กระทั่งประวัติศาสตร์ทั้งหมดของทวีปนี้ เธอก็ควรจะนึกมันออกได้ด้วยหากผมให้เบาะแสสักเล็กน้อย

 

 

“มีเด็กชายคนหนึ่ง เคยเรียกเธอว่า อลิเซ เมื่อนานมากแล้ว ……เธอจำไม่ได้หรืออย่างไรกัน?”

 

“……!?”

 

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง อย่างที่คาดไว้จริงๆไม่เคยทรยศความคาดหวัง ผมนั้นดีใจ ผมจึงเลียนแบบทั้งใบหน้าและน้ำเสียงของเด็กชายคนนั้นต่อ

 

 

“พี่สาวอลิเซ่ วันนี้พวกเราจะไปเล่นกันที่ไหน? ลานล่าสัตว์ดำ? ว้าว ผมตื่นเต้นมากๆเลย! ผมจะขี่ม้าไปด้วยใช่ไหม? ไม่เหรอ? แต่ผมอยากขี่มันจริงๆนะ…….ผมไม่บ่นก็ได้ แล้วพี่ใหญ่รูดอล์ฟจะมาเล่นกับพวกเราไหม?”

 

“อะไร…….”

 

ดวงตาของเจ้าหญิงจักรวรรดินั้นเริ่มสั่นสะเทือน มันเหมือนป้อมปราการที่ไม่มีวันเจาะเข้ากลับค่อยๆพังครืนลงมาอย่างช้าๆ

 

บุคลิกที่แข็งแกร่งของเธอนั้นค่อยๆถูกลอกออก หากให้ผมวิจารณ์ล่ะก็ ก็คงเป็นความจริงที่ว่า การที่เธอไม่ร้องออกมาจากริมฝีปากน่ารักนั่นก็ถือว่า น่าชื่นชมแล้ว

 

 

นางเอกเกมที่ไม่มีจุดอ่อนใดแม้สักอย่างเดียว หากจะมีก็มีแค่ความทรงจำหนึ่งเดียวที่เป็นดั่งแผลในใจ―ในตอนที่เธอต้องฆ่าน้องชายร่วมสายเลือดตัวเองด้วยสองมือตั้งแต่ยังเด็ก

 

หนึ่งในสองน้องชายที่เธอฆ่าไป มีคนหนึ่งเป็นน้องชายร่วมสายเลือดของเธอ เจ้าชายลำดับ 4 ถูกฆ่าเพื่อหวังผลทางการเมืองทั้งที่เขายังเด็กและใสซื่อ

 

เธอไม่อาจหลีกหนีความรู้สึกผิดนั้นไปจวบจนอายุถึงสามสิบ เธอก็ยังคงตื่นขึ้นช่วงหัวรุ่งพร้อมเหงื่อเย็นๆ เพราะถูกทรมานจากฝันร้ายที่น้องชายปรากฏในฝัน

 

วันนั้นคือวันที่เธออายุ 29ปี ตัวเอกหลับอยู่ข้างกายเธอ นั่นเป็นคืนแรกที่เธอหลับลงได้โดยไม่ฝันร้าย

 

ในโลกใบนี้ ผมเป็นคนเดียวที่รู้จุดอ่อนนี้ของเธอ

 

“หา พี่? ทางนั้นไม่ใช่ทางไปลานล่าสัตว์นี่ 

เอ๋? พี่เจอลานล่าสัตว์แห่งใหม่เหรอ? ว้าว! พี่เจอได้ยังไงกันน่ะ? หมูป่าเหรอ? อย่าบอกนะว่า ยูนิคอร์น! โอเค เรารีบไปล่ากันเลย! 

……เป็นยังไงบ้างล่ะ? ยังคงจำไม่ได้อยู่อีกอย่างนั้นหรือ?”

 

ใบหน้าของเจ้าหญิงจักรวรรดินั้นซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

 

ผมก็เห็นมัน แต่ไม่ใช่ดวงตาผมหรอกนะ ผมเห็นมันได้ด้วยใจผมเลย

ทหารของมนุษยชาติกำลังมองไปยังเจ้าหญิงจักรวรรดิด้วยความงุนงงสงสัย ไม่เพียงแต่ทหารเท่านั้นแต่ชนชั้นสูงทั้งหลายก็ตัวสั่นด้วยเช่นกัน

 

ผมพยายามใช้คำว่า ‘พี่รูดอล์ฟ’ มีเด็กชายเพียงคนเดียวที่จะเรียก เจ้าหญิงอลิซาเบธว่าเป็นพี่สาว และเรียกมกุฏราชกุมารรูดอล์ฟว่าเป็นพี่ชาย 

 

ผู้ที่ตายไปอย่างปริศนาเมื่อ 4 ปีก่อนในป่า

 

ชนชั้นสูงที่รุ็ถึงเหตุการณ์นี้รู้สึกแปลกๆกับพฤติกรรมจากเจ้าหญิงจักรวรรดิ

 

ผมยิ้มอย่างสุภาพ

 

“แหม ที่รัก ดูเหมือนเธอจะยังนึกไม่ออกสินะ ดีเลยดีเลย ข้าจะมอบความปราณีให้ ……อลิซาเบธ เอ๋ย มันเกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อนเจ้าจำได้หรือไม่?

 

ยามที่เจ้ายังอายุเพิ่ง 13 ฤดูใบไม้ผลิอันแสนอบอุ่น เจ้าแนะนำให้เด็กชายผู้หนึ่งขึ้นหลังม้าไปเที่ยวป่าด้วยกัน”

 

เด็กชายนั้นเชื่อใจพี่สาวยิ่งกว่าใครๆ เขาติดตามเธอไปในป่าโดยไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย

 

 

“แต่ถึงกระนั้น เป้าหมายของเธอก็ไม่ใช่การออกล่าสัตว์ใช่ไหมล่ะ หืม? 

ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกรึ? ไม่หรอก อาจจะเรียกว่า เป็นการล่าอย่างหนึ่งก็ได้ สุดท้ายแล้วเป้าหมายของเธอก็เป็นการล่าอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ดี 

สุดท้ายแล้วในฐานะของเหยื่อนั้น ก็ไม่มีอะไรเทียบกับสิ่งนี้ได้ด้วยซ้ำ”

 

“……หยุด”

 

“ในป่านั้นเต็มไปด้วยดอกซากุระบาน”

 

ใบหน้าของเจ้าหญิงจักรวรรดิกลับแข็งทื่อ

 

 

“เด็กชายลงจากม้าแล้วตะโกนด้วยความตื่นตะลึง 

พี่ฮะ! ที่นี่มันสวยมากเลย! พี่พาผมมาดูนี่เหรอ 

โอ้โห! ว้าว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นอะไรที่สวยงามอย่างนี้เลย!”

 

“หยุด……ข้าจะไม่อยู่เฉยให้แกเย้ยหยันข้า…….”

 

 

“ฟังข้าสิวะ!”

 

ผมตะโกนออกมา เจ้าหญิงจักรวรรดิชะงักไปทันที

 

 

“เด็กชายหันหน้ากลับมาอย่างเชื่องช้า เธอจำได้ไหม? เธอคงตั้งใจจะไม่จำเองสินะ? แล้วตัวตนผู้พูดปราศรัยอย่างภาคภูมิใจคนนั้นหายไปไหนแล้ว? 

หากจะมีสิ่งใดที่ต้องจดจำไปตลอดกาล 

ฮ่าช์ สิ่งนี้ไม่ใช่หรือที่สมควรจะจำไว้ไม่มีวันลืมเลือนน่ะ? วิวทิวทัศน์ที่มีแค่เธอเท่านั้นรู้ เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น!”

 

“อา อา…….”

 

“ถูกต้องแล้วล่ะ เด็กชายหันกลับมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาของเบาเปิดกว้าง ……

 

พี่ครับ? นั่นพี่กำลังทำอะไร? ดวงตาของเด็กชายกำลังมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

ตอนนั้นเองที่เธอออกแรงบีบจนแน่น บีบด้วยมือทั้งสองข้าง แค่นั้นยังไม่พอ

 

เธอยังใช้แม้แต่ออร่าตัวเอง! ออร่าสีฟ้าแบบเดียวกันกับเด็กชายคนนั้น ที่ได้รับการชมเชยว่า มันสุดยอดและงดงาม!”

 

เจ้าหญิงจักรวรรดิปิดหูตัวเองแล้วก้มหน้าลงต่ำ ไหล่ของเธอสั่นเทิ้ม

 

ในเวลานั้นเองภาพจากสามมิติกลับตัดไป ผมสงสัยว่า นักเวทย์จากฝั่งมนุษย์นั้นจะยกเลิกเวทย์มนตร์ของตัวเอง

 

มันไม่สำคัญแล้วล่ะ เธอต้องจบลงที่นี่ แต่ผมไม่นะ นี่คือสงคราม ดังนั้นจะมาเลิกกันง่ายๆเพราะเธออยาก มันเป็นไปไม่ได้

 

“เด็กชายร้องขอเธอ! ด้วยถ้อยคำที่อู้อี้เพราะคอถูกบีบ เขาพยายามอย่างมากที่จะหายใจออกมาให้ได้! 

มันเจ็บ―พี่, มันเจ็บ―ทำไม―ทำไม

 

…….ทำไมกันล่ะ?”

 

ผมหยุดรอ 5 วินาที ก่อนจะพูดออกมาอย่างน่าผิดหวัง

 

“นั่นคือ ลมหายใจสุดท้ายของเด็กชาย 

ทำไมกันล่ะ? 

เขาไม่ได้โกรธแค้นหรือขุ่นเคืองต่อผู้ที่ฆ่าเขาเลยด้วยซ้ำ

……. เขาแค่สงสัยว่า ทำไม เด็กชายนั้นไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าทำไม พี่สาวผู้เป็นที่รักของเขานั้นถึงได้ฆ่าเขา เด็กชายคนนั้นรักพี่สาวของเขาจากใจจริง”

 

เธอเข้าใจใช่ไหม อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์ก?

 

 

“เธอน่ะมันเลวทราม น่าขยะแขยง เป็นเศษขยะที่ชื่อว่าฆาตกร”

 

 

เงียบ

 

ทั้งทุ่งราบพลันเงียบลงอีกครั้ง ไม่มีมนุษย์คนใดส่งเสียงเชียร์หรือให้การปรบมือกับเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ พวกเขานั้นเต็มไปด้วยความสับสนและงุนงง

 

ด้วยเหตุนี้ ชื่อเสียง ตำแหน่งอำนาจของเจ้าหญิงอลิซาเบธนั้นจะดิ่งลงอย่างหนัก

 

พูดอีกอย่างก็คือ กำแพงที่จะคอยขัดขวางการเอาชีวิตรอดของผมนั้นอ่อนลงแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ผมลงทุนลงแรงอย่างหนักเพื่อที่จะทำให้มนุษยชาติอ่อนแอลง แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งไปเพิ่มขุมกำลังให้กับเจ้าหญิงจักรวรรดิให้กล้าแข็งมากขึ้นอีก

 

 

 

แต่โอกาส ณ ตอนนี้ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะเหยียบกล้าหน่ออ่อน ที่แม้แต่ผมยังต้องฝืนใจตัวเอง มันเป็นโชคไม่ดีที่ผมนั้นเป็นหนึ่งในกลุ่มบุคคลที่ชื่นชอบเธอที่มาจาก <Dungeon Attack>ด้วยเช่นกัน 

……แต่ก็นั่นแหละ คิดเสียว่ามันเป็นโชคชะตาก็แล้วกัน

 

ผมพูดกับกองทัพของมนุษย์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

 

 

“โอ มนุษย์ชาติ โอ ผู้คนทั้งหลาย พวกเจ้าได้ตระหนักถึงแล้วหรือยังล่ะ? 

นั่นแหละใบหน้าเปลือยเปล่าของชนชั้นสูงที่พวกเจ้าได้เชียร์นักเชียร์หนา พวกมันบังคับให้เจ้าเข้าสมรภูมิ แถมยังฆ่าน้องชายร่วมสายเลือดจากข้างหลัง”

 

เสียงของผมยังคงก้องไปทั่วที่ราบบรูโน่

 

“ความโหดเหี้ยมที่มีต่อมนุษยชาติจนไม่อาจให้อภัยได้ แม้แต่ทาสยังรักพ่อแม่ตน สัตว์ก็ยังดูแลลูกหลานของมัน แล้วผู้ป่าเถื่อนนั่นกลับเข่นฆ่ามนุษยชาติผู้ร่วมสายเลือดได้อย่างไรกัน……?”