บทที่ 356 – ผลงานชิ้นโบว์แดงทางการทูต(1)

 

 

“ไม่มีการกวาดล้างครั้งอื่นเกิดขึ้นในจักรวรรดิอีกแล้วหรือ ?”

 

“ครับ ท่านผู้นำ กองกำลังคุ้มกันถอนกำลังออกจากเมืองหลวงแล้ว ”

 

“……สรุปว่า ความวุ่นวายเกิดขึ้นแค่เพียงสัปดาห์เดียว ?”

 

อลิซาเบธถอนใจออกมาเบาๆ

 

 

เคิร์ซ ชไลเออมาเคอร์ยิ้มชั่วร้ายขณะที่ลอบมองอยู่ด้านข้าง

 

 

คอนซูลอลิซาเบธเคร่งเครียดในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานับตั้งแต่ที่ได้ยินข่าวการลอบสังหารดันทาเลี่ยน

นับแต่นั้นเธอก็อยู่ข้ามวันข้ามคืนติดต่อกันเพื่อหาข่าวเกี่ยวกับดันทาเลี่ยน

 

นั่นใช่การจัดฉากวางแผนไว้หรือไม่? หรือมันเป็นการลอบทำร้ายกันที่คาดไม่ถึง ……? 

 

คอลซูล อลิซาเบธ มองว่าสิ่งนี้เป็นจุดเปลี่ยนอนาคตเบื้องหน้า ดูเหมือนตอนนี้เธอจะได้ข้อสรุปแล้ว

 

“เคิร์ซ, ทั้งหมดนี่เป็นแผนการที่วางเอาไว้ ไม่อย่างนั้นก็หาคำอธิบายอื่นไม่ได้อีกแล้ว ”

 

“ผมเห็นด้วยครับ ทุกอย่างมันเหมาะเจาะเกินกว่าที่จะเป็นเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ”

 

“สมบูรณ์แบบเกินไป ”

 

อลิซาเบธพยักหน้า

 

เคิร์ซเองก็พยักตามเธอเช่นเดียวกัน

ใช่แล้ว มันเกินไป นั่นแหละที่เป็นประเด็นปัญหา

หากเกินการพยายามที่จะลอบสังหารดันทาเลี่ยนขึ้นจริง การเปิดเผยตัวผู้กระทำความผิดภายในสัปดาห์เดียวนั้นถือว่า เร็วเกินไปมาก

 

“เขาประกาศต่อสาธารณชนว่า ที่เขารอดชีวิตมาได้ก็เพราะมีหุ่นตัวตายตัวแทน แต่ข้าเชื่อว่านั่นเป็นคำลวง

ข้ายังแอบหวังอยู่เลยว่า เราอาจเคลื่อนไหวได้บ้างหาก เขาเปิดช่องสักเล็กน้อย แต่ดูเหมือนข้าจะหวังลมๆแล้งๆไปเองสินะ …….”

 

“เอ๋? ท่านดูใจเย็นทั้งที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิดเลยนะครับ ท่านผู้นำ ”

 

เคิร์ซแกมหยอกเรื่องนั้น จริงๆเขาไม่ชอบให้บรรยากาศหนักอึ้งเคร่งตึงโดยไม่จำเป็นนัก

 

 

แต่เดิมแล้วทั้ง อลิซาเบธและเคิร์ซนั้นมั่นใจถึง 90%เลยว่า นี่น่าจะเป็นแผนการที่วางเอาไว้ ก่อนเฝ้าจับตาดูอย่างละเอียด ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังเผื่อใจหวังไว้ถึง 10% จึงอดไม่ได้ที่จะผิดหวัง

 

อลิซาเบธพูดทื่อๆ

 

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ข้าควรจะดีใจด้วยซ้ำที่เขาไม่ถูกลอบสังหารจริงๆ ”

 

“อะไรนะครับ ท่าน?”

 

เคิร์ซไม่คิดว่า เธอจะพูดแบบนี้จึงเผลอหลุดท่าทางแบบนั้นออกไป

แม้แต่เคิร์ซเองก็ยังรู้เลยว่า ท่านคอนซูลอลิซาเบธมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ปรกตินักต่อดันทาเลี่ยน 

 

เคิร์ซจึงแกล้งพูดหยอกล้อเธอ

“อย่าบอกนะครับ ว่าท่านผู้นำ รู้สึกแอบสนใจอยู่หน่อยๆในตัว …….”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น เจ้าคนด่วนสรุปไร้ยางอาย”

 

อลิซาเบธสบถออกมา

 

“สาธารณรัฐของพวกเราเสียเปรียบจักรวรรดิมาก แต่ถึงอย่างนั้นนายคิดว่า ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงไม่ยอมบุกประเทศพวกเราเสียทีล่ะ ? 

 

สาเหตุก็เพราะดันทาเลี่ยนคอยคุมบังเหียนจอมมารตนอื่นๆอยู่ ”

 

“โอ้? นี่ท่านกำลังจะบอกว่า หากดันทาเลี่ยนตาย จอมมารทั้งหลายจะอาละวาดบุกเราทันทีหรือครับ ?”

 

แล้วนั่นจะหมายความว่า อย่างไรกันเนี่ย? เคิร์ซครุ่นคิดกับตัวเอง เขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อยอยู่ในที

แต่อลิซาเบธกลับมีท่าทีที่จริงจัง  เธอประสานมือและดันคางตัวเอง

 

“จอมมารที่โดนกวาดล้างครั้งนี้อาจเป็นหนึ่งในพวกที่คุมไม่ได้

เขาเลยตั้งใจกำจัดพวกนั้นทิ้งไปก่อนที่จะก่อความวุ่นวายอีกในภายหลัง 

เคิร์ซ, นายเข้าใจไหมว่า นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน ?”

 

“ก็คงจะหมายความว่า ตอนนี้เขามีอำนาจเบ็ดเสร็จเหนือจักรวรรดิแล้ว ”

 

แค่เพียงภายในหนึ่งสัปดาห์

 

อีกฝ่ายนั้นทำการกวาดล้างกลุ่มที่ตั้งตัวเป็นศัตรูเป็นภัยคุกคามเขาในช่วงระยะเวลาที่สั้นมากๆ

 

เคิร์ซก็เลยสรุปว่า ตอนนี้จักรวรรดิก็แทบไม่ต่างจากของเล่นชิ้นหนึ่งที่อยู่ในอุ้งมือของดันทาเลี่ยนแล้ว

 

 

อลิซาเบธส่ายหน้า

 

“นั่นก็ถูก แต่ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องเสียทีเดียว ทำไมเขาถึงเลือกที่จะทำการกวาดล้างในเวลาแบบนี้ต่างหาก ที่เป็นจุดสำคัญของเรื่องนี้ ”

 

“……เอ  ต้องขออภัยด้วยครับท่าน,แต่ผมตามไม่ทันจริงๆ ”

 

“หากข้าเป็นดันทาเลี่ยน ”

 

อลิซาเบธพูดเสียงต่ำ เมื่อใดก็ตามทีที่เธอพูดด้วยท่าทางแบบนั้นบรรยากาศรอบตัวเธอจะเย็นยะเยียบ

 

เคิร์ซนั้นถึงกับกระตุกขึ้นมาที่ไขสันหลังเมื่อเขามองไปที่ดวงตาของคอลซูล

 

 

“ข้าอาจจะเลือกเวลาที่เหมาะสมกว่านี้

เขาก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วด้วยซ้ำว่า ข้าอยากที่จะเขย่าจักรวรรดิจากภายใน ”

 

“……?”

 

“เขาสามารถฉวยโอกาสในตอนที่ข้าร้อนใจอดรนทนไม่ไหว

วางกับดักรอให้ข้าตกลงไปเอง ปกติวิธีการของเขาจะเป็นเช่นนั้น

การที่จัดการอะไรทุกอย่างหมดจดในคราวเดียวไม่ใช่วิธีการปรกติของดันทาเลี่ยน”

 

“อ่าครับ ท่านผู้นำครับ?”

 

เคิร์ซตั้งใจฟัง แต่เขากลับรู้สึกประหลาด เขายกมือขึ้นถามเหมือนนักเรียนในห้องเรียน

 

อลิซาเบธขมวดคิ้ว

 

“มีอะไรรึ ?”

 

“ต้องขอประทานอภัยด้วยครับ แต่จริงๆผมข้องใจมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

 

แล้วการที่ฝ่าบาทบอกว่า ตั้งใจจะเขย่าจักรวรรดิภายในนี้แล้ว ดันทาเลี่ยนจะไปรู้เรื่องนั้นได้ยังไงกันครับ ? 

ถึงผมจะทำงานอยู่ใต้ท่านอย่างลับๆก็เถอะ แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมเพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้ ”

 

เคิร์ซ ชไลเออมาเคอร์เป็นรองผู้บัญชาการหน่วยข่าวกรองลับ 

จะพูดว่า ข้อมูลทั้งหมดที่จะส่งต่อไปให้อลิซาเบธต้องผ่านหูผ่านตาเคิร์ซด้วยกันทั้งนั้น

 

แต่กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่อลิซาเบธพูดออกมานั้น แม้แต่เคิร์ซเองก็ยังไม่ตระหนักถึงด้วยซ้ำ

 

“นี่นายพูดอะไรของนายกันน่ะ ?”

 

อลิซาเบธมุ่ยคิ้วราวกับจะถามกลับไปว่า ทำไมถึงได้ถามอะไรที่มันเห็นกันอยู่โจ่งแจ้งขนาดนี้

 

“มันไม่มีทางเลยมิใช่หรือ ที่เราจะกดดันจักรวรรดิด้วยสงคราม หรือแม้แต่ทางการทูตเองเราก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ก็คือ เราต้องสร้างพันธมิตรของฝ่ายเราในจักรวรรดิ ”

 

“……เอ่อ ต่อให้เรื่องนั้นมันจริงก็เถอะครับ แต่ท่านบอกว่า ดันทาเลี่ยนดำเนินแผนการการกวาดล้างครั้งนี้เพราะเขาตระหนักถึงเรื่องนั้นเนี่ยนะครับ?”

 

อลิซาเบธตอบกลับในทันที

 

“ถูกแล้ว ไม่มีทางที่ดันทาเลี่ยนจะไม่รู้ในสิ่งที่ข้ารู้หรอก ”

 

“…….”

 

หาาาา ?

 

เดี๋ยวสิ มันมีอะไรแปลกๆ 

ความรู้สึกอันแสนผิดปรกติห่อหุ้มรอบกายเคิร์ซ เขาไม่อาจอธิบายมันออกมาเป็นถ้อยคำได้ แต่เขารู้สึกแล้วว่า มันมีอะไรบางอย่างไม่ธรรมดา

 

แต่ถึงอย่างนั้นอลิซาเบธก็ยังคงพูดต่อไป ปล่อยให้เขาควานหาเหตุผลหลังความรู้สึกดังกล่าว เคิร์ซจึงได้แต่ยอมพักเรื่องนั้นไว้ก่อน

 

(TTL : นายไม่เข้าใจคำว่า ใจถึงใจ ระหว่าง โอชิ กับ โอตะ ยังไงล่ะ! เคิร์ซเอ๋ย )

 

 

“เรื่องของเรื่องคือ ดันทาเลี่ยนบริหารจัดการความขัดแย้งภายในได้แทบจะในทันทีต่างหาก เคิร์ซ 

แล้วนายคิดว่า อะไรทำให้คนแบบนั้นถึงต้องทำอะไรเร่งร้อนแบบนั้นกันล่ะ ?”

 

“หรือเป็นเพราะว่าพวกนั้นวางแผนจะไปที่ไหนไกลๆหรือครับ ?”

 

การที่ทำแบบนั้นจะมีโอกาสที่จะเกิดการรัฐประหารขึ้นยามที่บุคคลคนนั้นไม่อยู่ ดังนั้นจึงต้องการที่จะเก็บกวาดให้เรียบร้อยก่อนออกไป

 

เคิร์ซถึงกับอ๋อขึ้นมาทันที พอนึกถึงเรื่องนั้นได้

 

อลิซาเบธพยักหน้าเบาๆอย่างเห็นด้วย

 

“ผู้รักษาการณ์แทน บาร์บาทอส จะคอยปกป้องคุ้มครองจักรวรรดิในช่วงที่ดันทาเลี่ยนไม่อยู่

ดังนั้นไม่มีทางที่เสถียรภาพของจักรวรรดิจะสั่นคลอนตราบที่เธอยังอยู่ในเมืองหลวง แต่ถึงอย่างนั้นดันทาเลี่ยนกลับเลือกที่จะรีบร้อนทำการกวาดล้าง …….”

 

“…….”

 

“นั่นก็หมายความว่า แม้แต่บาร์บาทอสเองก็ออกจากจักรวรรดิไปกับดันทาเลี่ยนด้วย

และยังมีเหตุผลเพียงประการเดียวเท่านั้นที่บาร์บาทอสจะออกไปนอกจักรวรรดิกับดันทาเลี่ยน ”

 

“……!”

 

เคิร์ซถึงกับตื่นตัวขึ้นมาทันที พอเขารู้ว่า อลิซาเบธกำลังพูดถึงอะไร

 

“อย่าบอกนะครับว่า เป็นสงคราม !?”

 

“มีโอกาสสูงมากที่จะเป็นแบบนั้น

การกวาดล้างเป็นเพียงมาตรการการป้องกันเมล็ดแห่งการรัฐประหารไว้ก่อนที่จะออกไปทำการศึกการสงคราม 

ข้าเชื่อว่าแบบนั้นนะ ”

 

เคิร์ซถึงกับรีบดึงสติตัวเองกลับมา

 

 

“แต่นี่มันเพิ่งจบสงครามหุ่นเชิดไม่นานมานี้เองนี่ครับ 

ผมสงสัยว่า แล้วจักรวรรดิจะมีทุนรอเพียงพอที่จะเตรียมไว้สำหรับการศึกหรือครับ”

 

“นายรู้ไหมว่า กลุ่มหนึ่งในพวกที่ถูกกวาดล้างเป็นใครกัน ? 

 

ทั้งจอมมารและอาร์คยดคุ ที่พวกเราไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนาม ไม่เคยรู้จักมาก่อน

แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าพวกนั้นก็ถือว่า เป็นแนวหน้าของพวกปีศาจ ถึงอย่างไรเสียพวกนั้นก็ต้องมั่งคั่งร่ำรวยอยู่แล้ว ”

 

เคิร์ซเผลอกลืนน้ำลายเอื้อก

 

“ท่านผู้นำกำลังจะบอกกับผมว่า การกวาดล้างในครั้งนี้ก็เป็นไปเพื่อการระดมทุนเพื่อการสงครามหรือครับ …….?”

 

“ปัญหาจริงๆก็คือ ดันทาเลี่ยนตั้งใจจะมุ่งเป้าไปที่ไหนกัน ”

 

ดวงตาของอลิซาเบธมิได้มองจ้องไปที่เคิร์ซอีกต่อไปแล้ว

ดวงตาอันมืดหม่นของเธอตอนนี้กำลังมองทอดไปที่ความว่างเปล่า

 

“มาถึงตอนนี้ ฟรานเคียก็ไม่ใช่เป้าหมายอีกต่อไปแล้ว

ทิวทันเองก็ให้ยศฐาบรรดาศักดิ์กับดันทาเลี่ยน จึงตัดออกไปได้

ตัวเลือกเดียวก็คงเป็น เครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนีย หรือไม่ก็ประเทศสาธารณรัฐของพวกเรา …….”

 

“นายท่าน ท่านคิดว่า พวกเขามุ่งเป้ามาที่เราหรือครับ ?”

 

“ไม่หรอก เครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์มีโอกาสสูงกว่าพวกเราด้วยซ้ำ

ทั้งจักรวรรดิและโพลิช-ลิทัวร์เนียเองก็มีความขัดแย้งเรื่องดินแดนกันอยู่

เรื่องนั้นมีน้ำหนักมากพอที่จะพัฒนาไปกลายเป็นสงครามเต็มรูปแบบ ”

 

แต่แล้วอลิซาเบธกลับพึมพัม

 

“ราชาผู้ยิ่งใหญบาโธรี่ก็ใช่จะเป็นคู่ต่อสู้ที่ชะล่าใจได้

ต่อให้ดันทาเลี่ยนร่วมมือกับบาร์บาทอสแล้วก็ใช่ว่าจะเอาชนะได้โดยง่าย

สงครามไม่อาจยืดเยื้อได้อย่างแน่นอน

เพราะการทำแบบนั้นจะทำให้เผยจุดอ่อนจักรวรรดิและเราก็พร้อมที่จะแทงจุดอ่อนนั้นในทันที ”

 

 

“…….”

 

“นี่แหละ จึงเป็นสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ ข้าถึงได้สงสัยว่า ทำไมดันทาเลี่ยนถึงได้พยายามออกรบทำสงครามทั้งที่รู้อยู่ว่า มันจะเป็นการเผยจุดอ่อนให้ข้าเห็น

ดันทาเลี่ยนไม่ใช่คนเช่นนั้น 

…….จนถึงตอนนี้ข้ายังหาคำตอบที่น่าพอใจไม่ได้ ”

 

 

และแล้วคำถามของอลิซาเบธได้รับคำตอบหลังจากนั้น

 

ครบหนึ่งสัปดาห์พอดีเป๊ะหลังบทสนทนาที่ยังค้างคาใจของพวกเขา ทางการได้ประกาศความปรองดองกันระหว่างจักรวรรดิฮับบวร์กและเครือจักรภพโพลิช-ลิทัวร์เนีย

 

 

ฉนวนดินแดนระหว่างสองชาตินั้นประกาศให้เป็นกลาง และขอยกที่ดินให้กับเหล่าวิหารเทพี

เหล่าฝ่ายศาสนาเองก็ต่างสรรเสริญการตัดสินใจร่วมกันของทั้งสองชาติว่า เป็นไปเพื่อความสันติ

 

 

เคิร์ซเร่งฝีเท้าไปที่ออฟฟิศของท่านคอนซูล ทันทีที่ได้รับข่าวปรองดองกันระหว่างทั้งสอง

 

ดันทาเลี่ยนไม่ได้เล็งเป้าไปที่โพลิช-ลิทัวร์เนียแต่อย่างใด

เคิร์ซรีบรายงานในทันที มาตอนนี้กลายเป็นว่า เครือจักรภพเองก็แยกตัวออกจากกลุ่ม จึงเหลือแต่เพียงสาธารณรัฐของพวกเขาเท่านั้นที่ไม่เป็นมิตรและมีอาณาเขตติดกับพวกเขา!

 

เคิร์ซผลักประตูออฟฟิศ ในฐานะที่เขาเองเป็นหัวหน้าองค์รักษ์จึงมีสิทธิ์ที่จะพบคอลซูลเมื่อไหร่ก็ได้

 

อลิซาเบธเองก็คงรอการมาของเขาอยู่แล้ว จึงหันหน้าหาเขาในทันที

 

 

“ท่านครับ !”

 

“ซาร์ดิเนียต่างหากล่ะ เคิร์ซ ราชอาณาจักรซาร์ดิเนีย !”

 

อยู่ๆเธอก็ตะโกนขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เคิร์ซอึ้งไปชั่วครู่กับถ้อยคำที่ไม่คาดคิด

 

“ราชอาณาจักรซาร์ดีเนียหรือครับ?”

 

“สหพันธ์เฮลเวติก้าไม่ยอมจำนนต่อจักรวรรดิ อย่างนั้นสินะ? 

คราวนี้ พวกนั้นได้เส้นทางเดินทัพใหม่แล้ว ดันทาเลี่ยนตั้งใจจะข้ามเขาแอลป์ แล้วจู่โจมซาร์ดิเนีย !”

 

“……!”

 

เคิร์ซถึงกับเปล่งเสียงอ๋อออกมาทันทีที่เข้าใจเรื่องนั้น

 

“หากซาร์ดิเนียล่มสลายแล้ว จะกลายเป็นว่า เราโดนกระหนาบล้อมไว้ทั้งสี่ด้าน !”

 

“ถูกต้อง”

 

อลิซาเบธมองเคิร์ซด้วยแววตาเย็นชา

 

 

 

“ซาร์ดิเนียเป็นชาติพันธมิตรเพียงชาติเดียวของพวกเรา

และเศรษฐกิจบ้านเมืองเราจะพังพินาศทันทีที่ซาร์ดิเนียตัดขาดการสนับสนุนเรา

ดันทาเลี่ยนตั้งใจจะค่อยๆเค้นบีบเราให้แห้งตาย ผ่านการคุกคามซาร์ดิเนียและทำให้พวกนั้นยอมจำนน …….”

 

จักรวรรดิฮับบวร์กอยู่ทางเหนือ ฟรานเคียอยู่ทางตะวันตก และโพลิชลิทัวร์เนียเองก็อยู่ทางตะวันออก นี่ก็หมายความว่า เส้นทางทั้งสามทิศโดนผนึกแล้ว

ตอนนี้พวกเขาหลงเหลือทางออกแค่เส้นทางผ่านราชอาณาจักรซาร์ดิเนียทางใต้เท่านั้น

 

หากดันทาเลี่ยนสามารถแพร่อิทธิพลกับพวกนั้นได้ก็จะกลายเป็น สาธารณรัฐเองก็จะโดนปิดล้อมทั้งสี่ด้าน

 

ความรู้สึกหวาดผวาจนชวนให้เคิร์ซหนาวเหน็บถึงไขสันหลังเกิดขึ้นทันทีเมื่อนึกถึงอนาคตเช่นนั้น

แต่ถึงกระนั้นเขาเองกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

 

หากดันทาเลี่ยนตั้งใจมุ่งเป้าไปที่ซาร์ดิเนียจริง หากเป็นเช่นนี้แล้วพวกเรานี่แหละที่เป็นกลุ่มบุคคลแรกๆในโลกที่มองแผนการของดันทาเลี่ยนออก ! 

 

พวกเขาสามารถอ่านเจตนาของดันทาเลี่ยนออกได้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะทำการเดินทัพ

 

 

“ท่านสุดยอดมากเลยครับ ท่านผู้นำ

ใครจะล่วงรู้ได้ถึงแผนการของชายคนนั้นได้อีก ? 

โอกาสกลับมาถึงเราอีกครั้งแล้ว ”

 

เคิร์ซตื่นเต้นดีใจเพราะการที่พวกเขาสามารถพยากรณ์อนาคตได้ 

เขาประทับใจในเรื่องนี้สุดๆ

อย่างที่คิดไว้จริงๆผู้หญิงตรงหน้าเขานี่คือ ยอดคน โดยแท้

 

การอุทิศชีวิตของเขาเพื่อบุคคลนี้ไม่ใช่ตัวเลือกที่ผิดเลย …….

 

อลิซาเบธพยักหน้า

 

“ไปติดต่อกับราชอาณาจักรซาร์ดิเนียทันที

เร็วๆมานี้ ซาร์ดิเนียเองก็หย่อนยานการดูแลเขตชายแดน

เขาปกป้องชาติด้วยกำลังสนับสนุนทางการทหารของฝ่ายเรา

ดังนั้นแล้วอำนาจการทางส่วนประเทศของพวกนั้นเลยอ่อนยวบยาบ …….พวกนั้นต้องเตรียมแผนรับมือให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ !”

 

“รับทราบครับ ผมจะรีบแจ้งไปยังเจ้ากระทรวงการต่างประเทศทันที”

 

เคิร์ซออกจากออฟฟิศไป

เขารู้แล้วว่า ความรู้สึกแปลกๆเมื่อหลายวันก่อนมันมาจากไหนกัน

ที่ผ่านมานั้น อลิซาเบธมักจัดการเรื่องทวีป ก่อนจัดการกันดันทาเลี่ยนเสมอ

โดยให้ความสำคัญกับเรื่องของทวีปเป็นอันดับ 1 เรื่องของดันทาเลี่ยนเป็นอันดับ 2 

 

พูดง่ายๆก็คือ ดันทาเลี่ยนเป็นเพียงอุปสรรคกีดขวาง

แต่มาคราวนี้ลำดับความสำคัญสลับกัน

ไม่สิ พูดว่า มุมมองของเธอเปลี่ยนไปน่าจะดีกว่า

เธอไม่จับตามองทวีป ระหว่างคอยจัดการดันทาเลี่ยนแล้ว

 

เธอจับตามองดันทาเลี่ยน พลางคอยจัดการทวีปต่างหาก

นี่แหละเป็นที่มาของความรู้สึกแปลกๆของเคิร์ซ …….

 

แล้วมันจะไปสำคัญตรงไหนกันล่ะ ?

 

‘ไม่เห็นสลักสำคัญตรงไหนเลยนี่นา ’

 

เคิร์ซส่ายหัว

 

(TTL : เขายกระดับความสัมพันธ์(ฝ่ายเดียว)จนอลิซาเบธยกให้พรี่ดันเป็น เมนโอชิ แล้ว แต่แกก็ยังไม่ยอมช่วยพายเรือคู่นี้เลยนะ เคิร์ซคุง!) 

 

นี่แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่า ดันทาเลี่ยนเป็นภัยอันตรายคุกคามสาธารณรัฐมากมายเพียงใด

การกระทำทั้งหมดจึงบ่งบอกถึงความหมายที่ว่า 

ต้องจัดการดันทาเลี่ยนก่อนแล้วค่อยมาคุยเรื่องทวีปอีกที 

 

สิ่งที่เคิร์ซเป็นห่วงตอนนี้ก็คือ เรื่องที่พวกเขาจะไปโน้มน้าวซาร์ดิเนียอย่างไรดี

มันไม่ง่ายเลยที่จะโน้มน้าวราชอาณาจักรที่เต็มไปด้วยชนชั้นสูงที่หยิ่งผยอง

 

เคิร์ซกำลังคิดถึงเรื่องนั้นไปพลางขณะที่กำลังออกจากออฟฟิศของท่านคอลซูลและมุ่งตรงไปรายงานกับเจ้ากระทรวงการต่างประเทศ …….

 

 

 

 

 

 

 

ส่งท้ายจากผู้เขียน

 

ดันทาเลี่ยน : เฮ้ย หยุดใช้สูตรโกงได้แล้ว

อลิซาเบธ : ………….

 

แผนที่ที่ปรากฏ จะแสดงสถานการณ์รอบพื้นที่จักรวรรดิฮับบวร์ก ถูกอัพโหลดขึ้นแสดงในส่วนของหน้าต่างเนื้อเรื่อง

 

(TTL : จอมมารสายฮาร์ดคอร์เกม  ก็ต้องเจอกับท่านคอนซูลสายกดสูตรโกง 5555)