บทที่ 345 -ใจกลางจักรวรรดิ(5)

 

ม่านบรรยากาศแห่งความอึดอัดใจเข้าครอบงำพวกเรา

 

ทหารรอบข้างเรายังคงเดินเท้าต่อไป

ผมและมาร์บาสยังคงนิ่งตรึงราวกับหินสองก้อนริมแม่น้ำ

 

 

“อ่าอืมม ”

 

ด้วยเหตุผลบางประการ แทนที่เขาจะมองตรงมายังผม มาร์บาสกลับมองผมด้วยหางตา

 

ทั้งมุมมองและแววตาส่อเจตนาชัดเลยว่า เขากำลังรอคำตอบจากผม

 

ราวกับเขากำลังรอคอยคำตอบจากอีกฝ่าย หลังจากที่โยนคำถามตูมลงไปในทันที

 

ดวงตาผมเราสบตากันแล้วก็มองออกไปทางอื่นแบบนั้นหลายต่อหลายครั้ง 

หลังจากนั้นกลับยิ่งกระอักกระอ่วนยิ่งขึ้น มันทั้งให้ความรู้สึก ……ที่ชวนนุ่มฟู……และจั้กจี้หัวใจ

 

 

เดี๋ยวก่อน

เดี๋ยวก่อนสิ

 

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? บรรยากาศที่คืบคลานขึ้นไขสันหลังผม แล้วเปลี่ยนโลกใบนี้เป็นสีชมพู !?

 

มาร์บาส ทำไมท่านถึงมองผมด้วยแววตาแบบนั้นกัน ? แน่ะ ยังคงมองผมอยู่อีก

ไม่นะ หยุดมองผมเลยนะ…….ฝ่าบาทครับ? ฮัลโหล ? มิสเตอร์สูงวัยผู้ชั่วร้าย ? เซบาสโตคราเตอร์……?

 

กรณีที่เลวร้ายที่สุดอยู่ๆก็โผล่ขึ้นมาในหัว

 

ค่าความชอบของมาร์บาสปัจจุบันนี้อยู่ที่ 50  และ……เพราะมันไปถึง 50……

 

แทนที่จะมีแค่รู้สึกดีๆกับเรื่องนั้น ผมกลับรู้สึกแปลกๆแทน ……. 

 

ยุคสมัยนี้ก็มีคนที่เอาเด็กหนุ่มคู่ขาคู่รักของตัวเองอยู่ในฐานะลูกเลี้ยง …….

 

 

‘ไม่มีทางน่า!’

 

 

มีอะไรกรีดร้องขึ้นในหัวผม

 

ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน ที่ผมติดนิสัย คิดเรื่องอะไรแบบนั้นโดยไม่ขึ้นกับสถานการณ์

ตัวตนที่เหลืออยู่ของผมกลับโดนดูดเข้าไปอยู่ในห้วงพายุแห่งความสับสน

 

 

เศษเสี้ยวหนึ่งของอัตตาผมพยายามโต้แย้งถึงสถานการณ์ปัจจุบัน

 

 

‘ใครจะไปคิดว่า การกลายมาเป็นลูกบุญธรรมของเขา จะเป็นการปลดล็อคค่าความชอบของเขา ?’

 

 

‘นี่เป็นจุดบอดที่ลืมไป’

 

‘หากสามารถที่จะจีบมาร์บาส บาร์บาทอสและไพมอนได้ด้วย คราวนี้เราก็เหมือนกับได้ถึงมงกุฏราชาถึงสามตำแหน่งสูงสุดมาครอง ’

 

 

 

เศษเสี้ยวความคิดของผมล้วนแล้วแต่เป็นขยะทั้งนั้น 

อันที่จริงแล้วมันสมควรกว่าด้วยซ้ำที่จะยกตำแหน่งรักษาการณ์แห่งจักรวรรดิให้สิตริด้วยซ้ำ แทนที่จะมานั่งถกเถียงกับอะไรในหัวตัวเองแบบนี้

 

 

 

“…….”

 

“…….”

 

 

แต่วินาทีที่ผ่านไปยิ่งทำให้บรรยากาศรอบข้างเราแปลกขึ้นทุกที 

 

ทั้งความรู้สึกเขินอายและสับสนผสมปนเปกันไปราวกับเป็นค็อคเทลทำเอาผมทำไม่ไหวอีกต่อไป

บรรยากาศแบบนี้มันสุดจะเป็นพิษทางอารมณ์สำหรับผมเลยล่ะ ! ผมล่ะโคตรเกลียดเลย จะบอกว่า รังเกียจมันก็ไม่ผิดนักหรอก

 

การที่ยื้อสถานการณ์ตอนนี้ออกไปให้นานขึ้นมันน่าเกลียดน่าดู

ต่อให้ใช้หน้าที่หนาถึง 3 ซม.ของผมถากทนไปก็เถอะ ผมจึงตั้งสติก่อนพูดออกไป

 

 

“ที่-ที่บอกว่า ให้เป็นลูกบุญธรรมของท่านหมายความว่าอย่างไรครับ, ท่านมาร์บาส ?”

 

— แทนที่ผมจะตอบกลับไปแบบสุขุม ผมกลับติดอ่างนิดๆแทน

 

ก็กระแสอารมณ์มันไม่ช่วยให้ใจเย็นลงได้เลย ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นป๊อบคอร์ดที่อยู่ในหม้อด้วยซ้ำ

 

ผมพลาดแล้วล่ะ ผมทำพังละ เหมือนตอนที่ผมไปนัดบอดกับสาวสมัย ม.ปลาย แล้วก็มีปัญหาในการพูดกับสาวๆ หายนะไม่สิ นี่มันภัยพิบัติชัดๆ

 

(TTL : ภัยพิบัติ ระดับหมอลำ! ) 

 

“ไม่มีอะไรที่เป็นการเข้าใจผิด ข้ากำลังให้เจ้ามาเป็นบุตรบุญธรรมของข้า”

 

“ต้องขอประทานอภัยด้วย, แต่คือ……ตะตัวข้านี่แก่เกินกว่าจะไปเป็นลูกของใคร ”

 

“เรื่องนั้นไม่สำคัญเลย ”

 

มาร์บาสยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ดันทาเลี่ยน ตัวของเจ้าต่างหากที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุด ณ ที่นี่ ”

 

“…….”

 

การพูดเหมือนสารภาพรักออกมาแบบนี้มันก่อปัญหากับผมนะเออ !

 

ผมทำปากพะงาบราวกับปลาขาดน้ำ ตอนนี้ผมไม่ได้หน้าแดงอย่างเดียวเท่านั้นหากแต่ยังไม่รู้จะพูดอะไรออกมาด้วย

ผมควรจะปล่อยให้ลิ้นสาลิกาผมทำงานเองแล้วล่ะ

 

 

“โอ้, ข้าเชื่อว่า เรื่องการผูกสัมพันธ์กันในฐานะพ่อแม่ กับ ลูกนั้นควรจะมีได้ก็ต่อเมื่อทั้งสองฝ่ายรู้จักกันดีแล้วมิใช่หรือ ?

ข้ากลับรู้สึกว่า เรื่องนั้นไปเร็วไปสำหรับตัวข้าและฝ่าบาท ”

 

“ได้ยินแล้วน่าท้อใจนัก ”

 

น้ำเสียงมาร์บาสฟังดูผิดหวัง

 

“ข้าคิดว่า เราสองนั้นจริงใจต่อกันจนก้าวข้ามเรื่องอายุและฐานะไปแล้วมิใช่หรนือ

แล้วเมื่้อเป็นเช่นนั้นเหตุใดเราจึงไม่ทำให้ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ?”

 

“อ้าา ……จะว่าไปแล้ว…….ข้าว่า……ท่านก็พูดถูก”

 

อย่าไปตามน้ำเห็นด้วยสิฟะ เจ้าโง่!

 

 

อยู่ๆผมดันพูดติดๆขัดๆขึ้นมาเหมือนสาวน้อยแรกแย้มเสียอย่างนั้น โอ้ พระเจ้า

 

ถ้อยคำที่พูดจากมาจากปากตัวเอง ผมยังแทบไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ ผมผู้ซึ่งล้อเล่นกับหัวใจของจอมมารหญิงทั้งหลาย แม้แต่สิตริก็ยังตกเป็นของผมด้วย ……แต่ผมกลับต้องมาสะดุดให้กับเพศเดียวกันตรงหน้าผมเนี่ยนะ …….

 

บุคคลที่อายุมากกว่าผม…… ไม่ใช่แค่นับสิบปีหากแต่เป็นนับร้อยปีเลย!

 

“ดันทาเลี่ยน ”

 

มาร์บาสเอาหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ผม ทำเอาผมลืมตาโตตกใจจนเกือบร้องเสียงหลงออกมา

 

 

“ค-ครับ?”

 

“ข้าได้เคยให้สัตย์สาบานกบตัวเองไว้ว่า ถึงข้าจะโกหกผู้อื่นแต่ข้าจะไม่โกหกตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นความเชื่อ ความคิด และความรู้สึก

ตัวข้าผู้นี้,มาร์บาส ขอสาบานต่อนามของข้าว่า เจ้าเข้าใจหรือไม่ ?”

 

ผมได้ยินเสียงต่ำทุ่มมาจากทางขวาข้างจมูก 

 

ในดวงตาสีเทาคู่นั้นไม่มีสิ่งใดอยู่เลยนอกจากความจริงจัง

 

 

นะ นี่น่ะหรือคือเสน่ห์ของชายวัยกลางคนที่ยังรักษาความนิยมในหมู่สาวๆได้ในโลกปีศาจไม่เปลี่ยนแปลงเลย ในช่วงพันปีที่ผ่านมา ?

 

ผมเคยได้ยินเหมือนกันว่า เขานั้นได้รับการสนับสนุนจากเหล่าเลดี้ที่ทั้งสาวทั้งแก่ แม้แต่กับผู้ชายด้วยกัน

 

 

ผมคิดว่า เริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไม …….

 

 

ผมแน่ใจเลยว่า เขาตัดเล็มทั้งขนตาและหนวดในทุกวัน

 

ทั้งขนตาและหนวดมีความยาวที่เหมาะสม มุมดี 

 

รอยย่นบนใบหน้าของเขาดูเป็นธรรมชาติที่ไม่ได้แค่เป็นริ้วรอยแห่งความสูงวัยหายแต่ ยังเป็นร่องรอยสลักเสลาของอารมณ์ต่างๆมากมาย

 

 

ใช่แล้วล่ะ ร่องย่นพวกนั้นมันลึก 

แม้แต่กลิ่นก็ยังอ่อนโยนชวนให้สบายใจ …….

 

 

‘ไม่ เลิกคิดเรื่องนั้นไปแล้ว !’

 

ผมพยายามดึงสติตัวเองกลับมา เฮ้ย สติสติ !

 

ผมชอบผู้หญิงนะ ร้อยเปอร์เซ็นเต็มเลย 

ไม่ว่ายังไงผมก็เลือกผู้หญิง ! เอ่อ สิตริเป็นข้อยกเว้นนะ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากกอดผู้ชายคนไหน !

 

 

“ฝะ-ฝ่าบาท ”

 

“ข้าเชื่อในเจ้านะ จริงๆแล้วไม่ได้เกี่ยวหรอกว่า เจ้าเชื่อข้าหรือไม่ —”

 

มาร์บาสมองผมด้วยแววตาลุ่มลึก

 

หากตอนนี้ ผมปฏิเสธมาร์บาส ค่าความชอบของเขาที่มีต่อผมต้องต่ำเตี่ยเรี่ยดินแน่ๆ ความมีอิทธิพลที่ผมมีต่อฝ่ายเป็นกลางย่อมลดลงฮวบฮาบ เรื่องนั้นผมยังพอทนไหว

ในฐานะมนุษย์คนหนึ่งไม่สิ ในฐานะจอมมาร ผมต้องปกป้องสิ่งล้ำค่าของตัวเอง …….

 

ผมถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก

 

แค่พูดขอโทษออกมาน่า ดันทาเลี่ยน

กล้าๆมั่นๆหน่อย แกต้องป้องกันปัญหา ในอนาคตไม่ให้มันเกิดขึ้น

 

บอกเขาไปสิ ว่า แกน่ะไม่อาจรับความรู้สึกนั้นได้

 

“ตะ-ต้องขอประทานอภัยด้วย ,  แต่ข้าน่ะ—!”

 

“—เจ้าน่ะเป็นผู้ที่ถูกกำหนดว่าแล้วว่า ต้องเป็นจักรพรรดิ์แห่งฮับบวร์กองค์ต่อไป ”

 

 

 

…….

 

 

ชั่วขณะแห่งความเงียบสนิท

 

ผมกระพริบตาหลายต่อหลายครั้ง

 

“……หะหาา? จักรพรรดิ ?”

 

“อย่างที่เจ้าก็ทราบดี ข้านั้นเป็นบิดาบุญธรรมขององค์จักรพรรดิ ดังนั้นต่อสาธารณะเองข้าก็เป็นหนึ่งในเชื้อพระวงศ์ 

 

 

ตั้งแต่ตอนที่คอลซูลทิ้งนามสกุลของตัวเองไปแล้ว หากไม่นับรูดอล์ฟ ตอนนี้ข้าเป็นคนในราชวงศ์เพียงคนเดียว ”

 

 

ทีแรกผมไม่เข้าใจเลยว่า มาร์บาสพูดถึงอะไรอยู่ มันเหมือนกับถ้อยคำของมาร์บาสกำลังกระทุ้งหัวกระโหลกผมอยู่

 

เพียงไม่นานสมองผมก็หลุดพ้นจากหมอกหนาที่ห้อมล้อมความนึกคิดได้

 

“ดันทาเลี่ยน,ข้าจะให้เจ้าเป็นบุตรชายบุญธรรมของข้า แล้วเจ้าจะได้เป็นรัชทายาท ผู้สืบทอดราชบัลลังค์คนต่อไป ”

 

 

“อะ-โอ้, แบบนี้นี่เอง ทำไมท่านถึงได้ถามข้าแบบนั้น …….”

 

พูดอีกอย่างก็คือ มาร์บาสวางแผนการณ์ไว้แล้ว

 

ณ ตอนนี้ยังไม่มีผู้สืบทอดราชบัลลังค์ที่ประกาศต่อสาธารณะ

 

เป้นธรรมดาที่พวกเชื้อพระวงศ์จะถูกกวาดล้างไปจนเกลี้ยงก่อนแล้ว ดังนั้นหากผมกลายเป็นบุตรบุญธรรมของมาร์บาส อย่างน้อยๆผมก็ได้รับสิทธิ์ในการขึ้นครองบัลลังค์

 

 

ผมถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

 

“เฮ่ออออ สุดท้ายข้าก็เข้าใจผิดไปเอง ”

 

“หืมม? นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร ?”

 

“ไม่มีอะไรครับ ”

 

ผมขุดหลุมฝังตัวเองลงหลุมด้วยความเข้าใจผิดซะแล้ว

 

ผมรีบจัดเรียงสถานการณ์ในหัวทันที ณ เวลานี้ ผมควรจะปรับสีหน้าเสียก่อน

 

 

“ฝ่าบาท  , นั่นเป็นแผนการที่น่าสนใจมาก  ; แต่อย่างไรก็ดี มนุษย์คงไม่นั่งเฉยให้จอมมารรับบัลลังค์ของจักรวรรดิไปโดยง่าย ”

 

“มันจะไม่เป็นปัญหาหากเจ้ารับบัลลังค์ในฐานะจักรพรรดิร่วม ”

 

มาร์บาสตอบผมในทันที

 

 

“เจ้าก็แค่แต่งงานกับลูกสาวคนเด่นดังสักคนหนึ่ง

มงกุฏของนางในฐานะจักรพรรดินี เจ้าเองก็กลายเป็นพระสวามีของนาง

ภรรยาของเจ้าก็จะเป็นจักรพรรดินีแต่ในนาม ”

 

“……!”

 

ผมเข้าใจแล้ว มีอีกหนทางก็คือ การเป็นพระสวามีของจักรพรรดินีนี่เอง

 

 

ผมสามารถไปเอาเจ้าหญิงจากประเทศไหนก็ได้ที่มีฐานะในเกณฑ์ดี

 

มีมากมายหลายชาติที่อยากสร้างความสัมพันธ์กับจักรวรรดิ ณ ตอนนี้

หลังจากได้ตัวเจ้าหญิงมาแล้ว บาร์บาทอสเองก็สามารถใช้เวทย์ขอนางล้างสมองเจ้าหญิงเปลี่ยนให้กลายเป็นจักรพรรดินีหุ่นเชิดได้โดยสมบูรณ์

 

ฟันเฟืองในหัวผมหมุนเร็วจี๋ เพียงไม่ถึงนาทีผมก็ตอบกลับไป

 

“นี่มัน ……เป็นไปได้ ใช่แล้วล่ะ, มันเป็นไปได้อย่างแน่นอน ”

 

“เจ้าน่ะ ได้รับความไว้ใจจากทั้งสามฝ่ายในกองทัพจอมมาร

อาจมีคนวิจารณ์เจ้าที่ขึ้นครองบัลลังค์  , แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรเกินกว่าเลยไปกว่านั้นได้ ”

 

แล้ว รูดอล์ฟ ฟอน ฮับบวร์ก ก็จะตายตามกาลเวลา พวกเราก็เลิกควบคุมศพเขา

 

ผมบอกไปแล้วว่า พวกเราควรจะรอจนกว่า อลิซาเบธและบาโธรี่แก่ตายไป , แต่ก็เช่นเดียวกันกับพกเรา

 

หากจักรพรรดิรูดอล์ฟไม่ได้ป่วยตายไปตามปรกติ มีหวังผู้คนได้สงสัยเราแน่

ปัญหาก็จะเกิดขึ้นก็ที่ว่า เราจะดันใครขึ้นบัลลังค์

 

มันจะเป็นปัญหาว่า ใครกันระหว่าง บาร์บาทอส,ไพมอน หรือมาร์บาส ที่ครองบัลลังค์

และนั่นก็เห็นได้ชัดเลยว่า จะเป็นเหตุก่อให้เกิดความแตกแยก

 

 

เวสซาโก้กับกามิกินเองไม่ต้องพูดถึงเลยล่ะ ทั้งคู่ไม่มีความสามารถในการรักษาสมดุลในกองทัพจอมมาร …….

 

 

“ดันทาเลี่ยน,มีแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้นคู่เหมาะสมต่อการครองบัลลังค์ ”

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมมาร์บาสถึงเลือกผมเป็นตัวสำรองเผื่อไว้

 

ผมนั้นได้รับความไว้วางใจพอสมควรจากทั้งสามฝ่ายและ ยิ่งไปกว่านั้นผมเป็นที่รักของหัวหน้าฝ่ายทั้งสามด้วย

 

 

ผมอยู่ในตำแหน่งที่รักษาสมดุลปลอดภัยให้กับจักรวรรดิ

 

มันเป็นอะไรที่น่าสนใจมาก นี่เป็นอนาคตที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้าที่ต่างไปจากที่ผมวางแผนเอาไว้

 

 

เดิมผมวางแผนที่จะควบคุมแต่ละฝักฝ่ายด้วยการซ่อนพรางอยู่ในเงามืดของจักรวรรดิ

 

 

หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง มาร์บาสกำลังแย้งว่า ผมควรจะก้าวออกมาข้างหน้าได้แล้ว

 

มันเป็นขั้วตรงข้ามกันทั้งสองเส้นทาง

ผู้ปกครองที่ในเงามืด หรือจักรพรรดิแห่งปวงประชา?  

เส้นทางแห่งความมืด หรื เส้นทางแห่งความสว่าง …….

 

 

“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยพูดว่า กลุ่มฝูงที่ไม่มีระบบ คอยประคองสนับสนุนก็ต้องพังทลายลง

 

ดันทาเลี่ยน, การมีผู้สืบทอดเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในจักรวรรดิ

จักรวรรดิที่ไร้ผู้สืบทอดราชบัลลังค์ไม่ต่างจากปราสาททราย ” 

 

 

“…….”

 

ที่เขาพูดก็ไม่ได้ผิดอะไร หลังจากรูดอล์ฟสิ้นไปแล้ว จักรวรรดิจะเป็นอย่างไรต่อไป ? 

 

นั่นเป็นเรื่องที่ผมยังไม่ได้ไตร่ตรอง…….

 

 

“……ฝ่าบาท , ข้าน่ะ—.”

 

“ข้าเข้าใจดีว่า นี่เป็นคำขอที่หุนหันพลันแล่น ”

 

มาร์บาสพยักหน้า

 

 

“เจ้ามีเวลาไปคิดทบทวนเรื่องนี้

จะใช้เวลาสักปีหรือสิบปีก็ได้

ถึงอย่างไรเสียเราก็มีเวลาอยู่เยอะ ”

 

 

 

มาร์บาสชักบังเหียน

 

ม้าของเขาร้องฮี้เบาๆก่อนจะย่ำเท้าไปด้านหน้า 

 

ผมขี่ม้าตามหลังเขาไปช้าๆ

 

“แต่จงจำไว้ให้ขึ้นใจว่าเวลาที่เรามีนั้นมิใช่ชั่วกาลนาน ,ดันทาเลี่ยน

มีเพียงผู้วางแผนล่วงหน้า เท่านั้นที่จะปกครองยุคสมัยนี้ได้ 

และเจ้าเป็นเพียงบุคคลเดียวเท่านั้นที่ทำเช่นนั้นได้ ”

 

“…….”

 

ผมพยักหน้าเบาๆ

 

กลายเป็นพระสวามีของจักรพรรดินี

 

แต่หากดึงชาติอื่นมาเข้าร่วมไม่ได้ พวกเราก็สามารถใช้นักบุญหญิงคนไหนสักคนก็ได้

 

แม้โดยหลักการแล้ว ไม่อนุญาตให้นักบุญแต่งงาน แต่นั่นก็แค่การส่งทอดตำแหน่งนักบุญหญิง เราก็แค่ทำให้เธอเลิกเป็นนักบุญหญิงก็พอ

 

ทั้งทวีปมีแต่จะสนับสนุนการร่วมมือกันระหว่างนักบุญหญิงกับจอมมาร

 

 

เป็นการยืนยันอำนาจทางการเมืองมหาศาล 

 

 

วิธีไหนจะสร้างความได้เปรียบมากกว่า ระหว่างการควบคุมจากในเงามืด หรือท่ามกลางแสงสี ? 

 

 

ผมยังคงคิดถึงเรื่องนั้นต่อขณะนั่งอยู่บนหลังม้า …….