Dungeon Defence - ตอนที่ 36

ผู้พิทักษ์แห่งแดนเหนือ, ขุนนางมาร์เกรฟแห่งโรเซนเบิร์ก, จอร์จ ฟอน โรเซนเบิร์ก

ปฏิทินจักรวรรดิ: ปี 1505, เดือน 9, วันที่ 16

ณ ละแวกปราสาทของจอมปีศาจดันทาเลี่ยน

 

 

 

"ท่านมาร์เกรฟ พลลาดตระเวณได้กลับมาแล้วครับ "

 

"การรบกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วนะ ให้เรียกข้าว่าแม่ทัพ ไม่ใช่มาร์เกรฟ "

 

ข้าแก้ไขข้อผิดพลาดของนายกองอย่างเข้มงวด

 

การเป็นขุนนางที่ดีนั้นเป็นเรื่องยาก ในเวลาปกติ คุณต้องหมกมุ่นอยู่กับภาระการพบปะผู้คนในขณะที่ต้องดูแลงานบริหารภายในควบคู่ไปด้วย ในสถานการณ์ฉุกเฉิน คุณก็ต้องรับหน้าที่เป็นผู้บัญชาการสูงสุดในสงคราม อีกทั้งความเอื้ออาทรและการผ่อนปรนต้องมีควบคู่ไปกับความโหดร้ายด้วย

 

ดังนั้น นามเรียกขานจึงเป็นสิ่งสำคัญ มันมีพลังดลใจในถ้อยคำทั้งหลายนะ ผู้คนสามารถผันแปรได้อย่างอิสระโดยอาศัยนามที่ใช้เรียกพวกเขา

 

ตอนนี้ ข้าไม่ได้เป็นผู้ปกครองราชรัฐดัชชีโรเซ็นเบิร์ก แต่เป็นผู้บัญชาการทหารกองทัพถึงหนึ่งพันนาย ไม่ใช่ขุนนางมาร์เกรฟ แต่เป็นแม่ทัพ มันคงเหมาะกว่าที่จะเรียกตาแก่หัวดื้อแบบนี้ มันเป็นความเชื่อของข้าที่ว่าหากนามเรียกขานหนึ่งไม่ได้ตั้งขึ้นให้ทันการณ์แล้ว งั้นงานทุกอย่างก็จะล้มเหลวไป

 

"ครับผม ผมขออภัยครับท่านแม่ทัพ ผมจะแก้ไขข้อผิดพลาดของผมนับจากนี้ไปครับ "

 

"ดีมาก งั้นก็กล่าวรายงานจากทีมลาดตระเวณแก่ข้าได้แล้ว "

 

"พวกเขารายงานว่ามีกองทหารที่คาดว่าเป็นข้าศึก ได้ปิดกั้นเส้นทางข้างหน้าครับ"

 

"อะไรล่ะนั่น?"

 

ข้าเปิดตาของข้ากว้างขึ้น

 

"เจ้ากำลังบอกข้าว่าจอมปีศาจดันทาเลี่ยนมีกองทหารภายใต้การบัญชาของเขางั้นรึ?"

 

"ใช่ครับ แต่ว่า มันยังไม่เป็นที่แน่ชัดครับ "

 

ไม่เป็นที่แน่ชัด? นั่นไม่ใช่คำพูดที่น่าฟังเลย ความคลุมเครือคือภัยร้ายของทหารนะ คนเราต้องพูดด้วยความมั่นใจสิ

 

"ตรวจพบผืนธงปักตรงที่ตั้งค่ายของข้าศึก แต่พลสอดแนมรายงานว่าฝักฝ่ายของพวกเขาไม่เป็นที่ชัดเจน ดูแล้วน่าจะเป็นกองทหารที่มีแต่คนแคระเท่านั้นครับ "

 

"กองทหารเผ่าคนแคระไม่ทราบฝักฝ่าย  งั้นเรอะ……? จำนวนล่ะ?"

 

"มันไม่เป็นจำนวนที่น่าตกใจหรอกครับท่านแม่ทัพ ตามรายงานที่ระบุไว้ อย่างมาก ก็มีแค่ 100 ถึง 200 นายครับ "

 

"ข้าจะยืนยันเรื่องนี้ด้วยตาข้าเอง"

 

พร้อมกับกองทหารม้าตามหลังมา ข้าก็ได้เดินไปด้านหน้าของกองทัพ ไม่นานนัก ข้าก็เห็นค่ายของข้าศึกตั้งมั่นอยู่ด้านบนของบริเวณเนินเขา ข้าหรี่ตาลงและตรวจดูค่ายของพวกเขา

 

"อืม หน่วยลาดตระเวนทำหน้าที่ได้ดีมาก จำนวนข้าศึกมีไม่ถึง 200 นายจริงๆด้วย "

 

"นั่นคือสิ่งที่ผมคิดเหมือนกันครับ นี่พวกเราควรส่งผู้ส่งสาร์นเพื่อดูว่ากองทหารเหล่านั้นอยู่ฝ่ายไหนดีหรือเปล่าครับ? "

 

ข้าส่ายหน้าและกล่าวว่า

 

"ไม่จำเป็น นอกจากดันทาเลี่ยนแล้ว ก็ไม่มีจอมปีศาจใดอีกที่อาศัยอยู่ในแถบนี้นะ "

 

"แต่มีโอกาสว่าอาจจะเป็นกองทหารที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างสิ้นเชิง…… "

 

"ข้าขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ แต่ข้าคงจะต้องปฏิเสธมัน กองทหารนี้แสดงท่าทีที่จะปิดกั้นเส้นทางของพวกเราในวันที่กองทัพเรากำลังเคลื่อนพล ไม่มีเรื่องบังเอิญอย่างนี้หรอกนะ "

 

เมื่อข้าตอบเขาอย่างเคร่งขรึม นายกองก็พยักหน้าเข้าใจและถอยห่างออกไป

 

อย่างไรก็ตาม ในใจข้ารู้สึกไม่ดีเลย

 

สำหรับฝ่ายตรงข้ามที่ตั้งมั่นอยู่ในสถานที่นั้นย่อมหมายความว่าพวกเขารู้การบุกของเราล่วงหน้า ข่าวได้รั่วไหลจากที่ใดกัน…..

 

ไม่สิ มันสายเกินไปแล้วที่จะวิเคราะห์เรื่องนี้ ความเลินเล่อต้องถูกหลีกเลี่ยงทิ้งไป ดังนั้นก่อนอื่นเราต้องกำจัดกองทหารศัตรูตรงหน้าของพวกเราเป็นลำดับแรกดีกว่า

 

"ทหารนายกอง จงถ่ายทอดคำสั่งข้า! ให้เคลื่อนกำลังทหารม้าและโจมตีกองกำลังข้าศึกทั้งสองด้าน ส่วนทหารราบ จงเตรียมตัวให้พร้อมไว้"

 

“รับทราบครับ! กองร้อยทหารม้าจงฟัง จู่โจมขนาบข้างทั้งสองของพวกมันซะ! "

 

นายกองข้าได้ทวนคำสั่งของข้าด้วยเสียงดังกึกก้อง ทันทีที่คำสั่งส่งไปถึงกองร้อยอื่น ทหารเป่าแตรก็เป่าแตรเขาสัตว์ของพวกเขา ซึ่งเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่และองอาจมาก เพราะนี่คือแตรเขาสัตว์อันเป็นเอกลักษณ์ทางตอนเหนือของฮับเบิร์กส์ ข้าหลงใหลเสียงกึกก้องนี้ตอนอยู่ในสนามรบยิ่งนัก

 

นายกองข้าได้กล่าวพึมพำออกมาว่า

 

"กองกำลังข้าศึกก็คงจะจนตรอกเช่นกัน นี่น่าจะเป็นการรบที่ยากพอดูเลยนะครับ "

 

นี่เขาแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อศัตรูหรือเปล่า? นั่นน่าจะเป็นปัญหาซะแล้ว ความรู้สึกส่วนตัวไม่เป็นอะไรมากไปกว่าสิ่งของฟุ่มเฟือยอันไร้ประโยชน์ในสนามรบหรอกนะ

 

ข้าจึงได้เตือนสติเขา

 

"แต่เราก็เช่นกัน ที่มีเหตุจำเป็นของพวกเราเอง แม้ว่าข้ารู้สึกสงสารดันทาเลี่ยน แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพวกเราบีบบังคับให้เขาเป็นแพะรับบาปของพวกเรา "

 

"ใช่แล้วครับ"

 

อืม หรือมันเป็นความกังวลที่เกินจำเป็นกันแน่นะ?

 

 

 

10 นาทีได้ผ่านไปนับตั้งแต่การเป่าแตรเขาสัตว์

 

นายกองข้าพูดด้วยท่าทีกังวลใจบนใบหน้าของเขา

 

"……ท่านแม่ทัพ ข้าศึกไม่คิดจะตอบโต้กลับเลยหรือไงครับ? "

 

“อืม”

 

ใบหน้าของข้าก็ไม่แตกต่างจากนายกองเลย อันที่จริง ข้าสับสนซะด้วยซ้ำ

 

ในตอนนี้ ทหารม้าเกราะเบาของเรากำลังระดมยิงจากบนเนินเขาด้วยหน้าไม้ พวกเขาได้กำลังยิงธนูลงไปยังกองกำลังข้าศึก

 

อาการบาดเจ็บของกองกำลังฝ่ายตรงข้ามต้องสาหัสแน่ๆ แต่ว่าพวกมันก็ยังไม่ขยับเลยสักนิดเดียว เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?

 

"บางทีพวกมันอาจจะมีแผนการอื่นในใจมั้งครับ……?"

 

"เจตนาของพวกมันยังไม่เป็นที่แน่ชัดหรอกนะ"

 

ข้าขมวดคิ้วของข้า

 

"ถ้าพวกมันยังนิ่งเฉยอยู่ก็มีแต่จำนวนการตายของพวกมันที่จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น"

 

"ไม่มีการเคลื่อนไหวเลยครับท่านแม่ทัพ บางทีพวกมันได้รับบาดเจ็บน้อยกว่าที่เราคาดไว้กระมั่งครับ? "

 

“ผิดแล้ว มีโอกาสน้อยมากที่จะเป็นเช่นนั้นจริงๆ "

 

จริงอยู่ว่า ระยะและพลังของหน้าไม้ที่ถูกใช้โดยทหารม้านั้นอ่อนแรงกว่าที่ใช้โดยทหารราบ แต่พวกมันยังคงเป็นหน้าไม้นะ แนวคิดในการดูดซับพลังเวทมนตร์จากบริเวณโดยรอบเพื่อยิงธนูอันทรงพลังยังคงถูกใช้เหมือนๆกัน คุณไม่สามารถรับมืออย่างสะเพร่าแบบนี้ได้หรอกนะ มันควรจะเป็นอย่างที่กล่าวมา แต่ว่า……

 

"ท่านแม่ทัพ มีโอกาสว่าจะเป็นการซุ่มโจมตีนะครับ"

 

"บนเนินเขาที่เปิดโล่งนี้รึ? มันไม่มีป่าอยู่ใกล้ๆเลยนะ ถ้าพวกมันจะซ่อนกองทหารของพวกมัน งั้นตรงไหนกันที่เขาจะสามารถซ่อนพวกมันได้น่ะ?

 

“……”

 

นายกองข้าได้ปิดปากเงียบ ท่าทางสับสนได้ปรากฏบนใบหน้าของเขาอย่างเห็นได้ชัด

 

ข้าไม่รู้สึกว่าต้องตำหนิเขาหรอกนะ เพราะนายกองข้าก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าไม่มีการซุ่มโจมตีอยู่หรอก มันก็แค่เขาไม่สามารถเข้าใจพฤติกรรมของกองกำลังข้าศึกและกล่าวความคิด 'บางที?' ของเขานั่นแหละ

 

"นั่น เอิ่ม พวกมันดูเหมือนจะเป็นกองทหารที่ชาญศึกนะครับ พวกมันถูกระดมยิงมากว่า 10 นาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าจะขยับเลย ท่านแม่ทัพ พวกมันไม่ใช่กลุ่มเศษเดนทหารแน่นอนครับ "

 

"……นั่นรั้งแต่ทำให้เกิดคำถามตามมาเรื่อยๆนะ"

 

"……จริงด้วยครับ"

 

กองทหารข้าศึกถูกลูกธนูระดมยิงอยู่เพียงฝ่ายเดียวแต่กลับยังคงยืนอย่างเด็ดเดี่ยวอยู่

 

กองกำลังของพวกมันมีน้อยกว่า 200 นาย ไม่ว่าพวกมันจะมีหน้าไม้กี่อันก็ตาม มันก็ไม่น่าจะเกิน 100 หรอกนะ

 

ในทางกลับกัน เรามีทหาร 400 นาย ทหาร 400 นายที่จะสลับกันยิง อันทำให้มีห่าธนูซึ่งไร้ที่สิ้นสุดถูกยิงออกมา พวกมันไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นศัตรูเลย การต่อสู้ระหว่างผู้ใหญ่และเด็กอาจจะมีความดุดันมากกว่านี้ซะด้วยซ้ำ

 

แม้จะเป็นเช่นนั้น ทหารของพวกมันก็ยังคงรักษาตำแหน่งของพวกมันไว้ พวกมันยังคงเชิดคางสูงราวกับเพื่อนร่วมรบของพวกมันที่กำลังตายโดยห่าธนูข้างๆเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว ความห้าวหาญของพวกมันมีผิดปกติเหลือเกิน

 

"ตามปกติ เราจะชมพวกมันต่อการที่มีวินัยทางทหารอันน่าประทับใจของพวกมันนะครับ…… "

 

"……นี่มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้ามากกว่าหรือไง? อะไรที่ทำให้คนเหล่านี้แตกต่างจากโล่เนื้อล่ะ? "

 

"ก็ใช่ครับ นี่ช่างน่าสมเพชจริงๆ "

 

นายกองข้าได้เปล่งเสียงของเขาในทำนองที่เห็นพ้องด้วย

 

พวกเราจับตามองสนามรบอย่างเงียบๆสักพักนึง

 

จนในที่สุด หลังจากเข้าสู่การสู้รบไปได้ 20 นาทีแล้ว นายกองข้าก็ไม่อาจเก็บงำความโกรธไว้ได้อีกต่อไป

 

"ผมไม่เข้าใจเลยครับท่าน!"

 

ใบหน้าของเขาได้แดงฉาน

 

เขาคงจะโกรธตรงความไม่ได้เรื่องของผู้บัญชาการข้าศึกซึ่งไม่มีใครรู้หน้าค่าตาน่ะ

 

"ผู้บัญชาการของพวกมันกำลังทำอะไรกันแน่ครับ?! ทหารของพวกมันกำลังทยอยตายไปเรื่อยๆ ตอบโต้หน่อยสิ พลิกสถานการณ์สู้รบ หรืออะไรก็ได้เหอะ! อย่างน้อยพวกมันก็ควรยอมจำนนได้แล้ว…… ! "

 

สุดท้าย

 

ราวๆ 30 นาทีนับตั้งแต่การสู้รบได้เริ่มต้นขึ้น กองกำลังฝ่ายข้าศึกก็พ่ายแพ้ในที่สุด

 

เมื่อไม่สามารถทนต่อการบาดเจ็บได้อีกต่อไป ขบวนรบของพวกเขาก็แตกกระเจิงไป กำแพงอันมั่นคงได้พังทลายลงซะแล้ว

 

"……ออกคำสั่งให้บุกโจมตีได้"

 

"……ครับ ท่านแม่ทัพ"

 

ทั้งแม่ทัพที่ออกคำสั่งและนายกองที่รับต่างก็ละเหี่ยใจ แต่ทว่า หนึ่งเดียวที่พยายามกล้ำกลืนอารมณ์เศร้าหมองนี้คือพวกเราสองคน ส่วนกองทัพของเราเห็นได้ชัดว่าต่างตื่นเต้นยินดีกับชัยชนะอันง่ายดาย

 

ปูนนนนน—

 

เสียงของแตรเขาสัตว์ได้ดังก้องกังวานออกมา

 

เมื่อได้รับสัญญาณ กองทหารพวกเราได้ชักดาบของตนและวิ่งโลดแล่นไปข้างหน้าอย่างอาจหาญไปทางขบวนทหารที่แตกกระเจิงของข้าศึก

 

มันจบสิ้นลงแบบนั้นเอง

 

โดยไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเราได้ บรรดาทหารของข้าศึกก็ตายลงอย่างรวดเร็ว เหล่าคนแคระต่างวิ่งหนีไปทั้งทางซ้ายและทางขวา เนื่องจากเป็นลำดับเหตุการณ์ที่แน่ชัดเกิน และผลลัพธ์ที่ออกมาก็ชัดเจนเหลือเกิน เรี่ยวแรงที่ไหล่ทั้งสองข้างของข้าจึงได้ปลาสนาการไปสิ้น……

 

"ท่านแม่ทัพ เราควรจะออกคำสั่งให้ไล่ตามมั้ยครับ? "

 

"เอาเลย……ข้านั้นจริงๆแล้วก็ไม่เข้าใจเหตุการณ์นี้หรอกนะ"

 

ทหารข้าศึก เมื่อไม่สามารถวิ่งหนีพ้นได้ ก็ถูกกำจัดโดยกองทหารของพวกเรา เสียงกรีดร้องน่าหนวกหูได้เริ่มดังกึกก้องไปทั่วเนินเขา นายกองข้าได้หรี่ตาของเขาลง เพราะมันเป็นฉากอันน่าสยดสยองเหลือเกินน่ะ……

 

"การรบเมื่อครู่นี้คืออะไรกันแน่ครับ?"

 

"ข้าก็อยากถามแบบนั้นเท่ากับเจ้านั้นแหละ"

 

มันมีเรื่องราวลี้ลับมากมายในโลกนี้จริงๆด้วย

 

 

 

 

จอมปีศาจที่อ่อนแอที่สุด , อันดับที่ 71st, ดันทาเลี่ยน

ปฏิทินจักรวรรดิ: ปี 1505, เดือน 9, วันที่ 16

ณ ละแวกปราสาทของจอมปีศาจดันทาเลี่ยน

 

 

"—อย่างงี้นี่เอง เราได้เข้าใจชัดแจ้งแล้วค่ะ "

 

นัยน์ตาของลอร่า เดอ ฟาร์เนเซ่ได้ทอประกายระยิบระยับออกมา

 

"ว่าทหารราบอย่างเดียวไม่พอที่จะเอาชนะทหารม้าได้ค่ะ!"

 

"ทำไมเจ้าถึงพึ่งเข้าใจในเรื่องที่แน่ชัดอยู่แล้วห๊า!?"

 

ผมตะโกนด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ผมมี

 

เมื่ออบอวลไปด้วยความโกรธ ผมจึงกดอย่างหนักหน่วงลงบนกลางหัวของสาวน้อยคนนี้

 

"อ๊า— อ๊า— เราไม่ชอบนะคะ นายท่าน เราไม่ชอบให้โดยตรงนั้นน้า "

 

"การรบเมื่อกี้นี้คืออะไรกันฮึ? นั่นไม่น่าห่วยแตกสิ้นดีเลยหรือไงฟะ!? "

 

“ฟุเอ๊— ก็นั่นแหละเป็นเหตุผลที่หญิงสาวผู้นี้ได้ขอให้นายท่านไม่สละอำนาจบัญชาการแก่หญิงสาวผู้นี้อ่ะค่ะ…… "

 

สาวน้อยฟาร์เนเซ่ได้แผ่หลาหมดสภาพดั่งเค้กข้าวภายในอ้อมแขนของผม

 

แม้ว่าตัวบุคคลจะไม่มีประสบการณ์ในการสงครามก็ตาม แต่การสู้รบเมื่อกี้นี้นั้นแย่มากเกินไป มันสุดที่จะหยั่งได้ว่ามันห่วยแตกมากขนาดไหน เราได้สูญเสียกองทหารราบ 150 นายภายในพริบตา โดยไม่แม้แต่จะตอบโต้กลับได้เลยด้วยซ้ำ

 

"น่าขายหน้าชิบ ข้าขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ เราไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนประเภทเดียวกันหรอก และเจ้าก็ไม่เหมือนน้องสาวของข้าด้วยเช่นกัน เจ้าไม่มีอะไรมากไปกว่าก้อนเนื้อระบายความเครียดส่วนตัวของข้าหรอกนะ"

 

"อะไรคือความแตกต่างระหว่างสิ่งนั้นกับทาสเซ็กส์คะ นายท่าน…… ?"

 

"ก็อย่างน้อย ทาสเซ็กส์ยังสามารถแก้ปัญหาความเงี่ยนของพวกเขาได้ แต่เจ้าไม่ช่วยแก้ห่าอะไรได้เลย นั่นแหละคือความแตกต่างอย่างมหาศาล เจ้ามันไร้ค่าสิ้นดีเลยว่ะ "

 

"หญิงสาวผู้นี้จู่ๆก็กลายเป็นเด็กสาวที่ต่ำตมกว่าทาสเซ็กส์ซะงั้น….. "

 

สาวน้อยฟาร์เนเซ่แปรเปลี่ยนเป็นหน้าบูดบึ้ง

 

ในการรบครั้งสุดท้ายนั้น จำนวนทหารที่หลบหนีสำเร็จมีไม่ถึง 20 นาย ซึ่งนั่นหมายความว่า 9ใน10 ของกองกำลังทั้งหมดที่เราส่งไปได้ตายเรียบ

 

พร้อมทั้งสาวน้อยฟาร์เนเซ่ ผมต้องทนดูฉากที่น่าห่วยแตกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ ในช่วงระหว่างที่กำลังนั่งบนไม้กวาดอันหนึ่งของแม่มดอ่ะนะ มันรู้สึกเหมือนผมกำลังถูกบังคับให้ดูหนังเกรด B ยังไงยังงั้นเลย

 

“อืม แต่นี่เป็นความผิดของนายท่านทั้งหมดเลยนะคะ "

 

"พูดอีกทีสิ?"

 

"ในเมื่อหญิงสาวผู้นี้ได้อ่านแต่ตำราพิชัยสงคราม มันย่อมชัดเจนว่าหญิงสาวผู้นี้ไม่คุ้นเคยกับการสู้รบจริง ในตำราพิชัยสงครามอันหนึ่งที่หญิงสาวผู้นี้ได้อ่าน มันเขียนไว้ว่าทหารราบก็เพียงพอที่จะสู้กับทหารม้าเกราะเบาแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นสำหรับหญิงสาวผู้นี้ที่จะพิสูจน์ว่าหนังสือเล่มไหนถูกต้องกันแน่ค่ะ "

 

เธอค่อนข้างหน้าด้านนะสำหรับคนที่ได้บัญชาการรบที่แย่ที่สุดในประวัติศาสตร์

 

ผมชำเลืองมองที่สาวน้อยฟาร์เนเซ่ด้วยสายตาบึ้งตึง

 

"งั้นเหรอ? แล้วเจตนาจริงๆล่ะ? "

 

"—ในเมื่อดูแล้วเราน่าจะพ่ายแพ้ในการรบครั้งแรกของเรา หญิงสาวผู้นี้เลยโยนคน 150 คนออกไปดั่งของใช้แล้วทิ้งเพื่อตายแทนค่ะ"

 

"ข้าจะขยี้ความคิดขี้แพ้ของเจ้าเอง"

 

กด กด แล้วก็กด

 

"อ๊า อ๊า อ๊า— เราถูกขยี้ซะงั้น นายท่านนน—  อ๋อย หญิงสาวผู้นี้กำลังถูกขยี้นิ….. "

 

"พยายามตั้งใจมากขึ้นหน่อย เข้าใจเปล่า? ชัยชนะก็เหมือนสาวพรหมจรรย์ หล่อนส่งยิ้มให้แก่ผู้ชิงชัยที่กล้าหาญที่สุดเท่านั้น ชัยชนะย่อมห่างไกลจากคนโง่ที่มัวแต่จับเจ่าอยู่ตรงมุมนะ "

 

"ผู้ชิงชัยที่กล้าหาญที่สุด เหรอคะ…… ?"

 

สาวน้อยฟาร์เนเซ่ได้จ้องมองที่ผม

 

ผมก็สบตาของเธออย่างจริงใจ

 

"ก็นั่นแหละ กล้าๆบ้าบิ่นหน่อย"

 

"บ้าบิ่น……"

 

"หาญกล้าจนทำให้เจ้าคิดว่าไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ถูกต้องเสมอน่ะ"

 

“หาญกล้า……”

 

ผมสงสัยว่าความจริงใจของผมได้เข้าถึงจิตใจเธอล่ะมั้ง

 

ลอร่า เดอ ฟาร์เนเซ่ถึงได้เข้าสู่ห้วงความคิดชั่วครู่ก่อนที่จะพยักหน้าของเธอ มันเป็นการขยับนิดๆ แต่มีความเด็ดเดี่ยวแอบแฝงอยู่ในนั้นด้วยนะ เนื่องจากเป็นตัวผมเอง ผู้ซึ่งมีพรสวรรค์ในการอ่านใจคน ได้กล่าวอย่างนี้ออกมา งั้นมันก็สิ่งที่มั่นใจได้แน่อ่ะนะ

 

“เข้าใจแล้วค่ะ มันอย่างที่นายท่านได้กล่าวไว้เลย ว่าหญิงสาวผู้นี้อาจจะค่อนข้างไม่ตั้งใจไปหน่อย เนื่องจากมันเป็นคราแรกของหญิงสาวผู้นี้ และเป็นเพราะมันคือดินแดนที่ไม่คุ้นเคย หญิงสาวผู้นี้เลยอาจจะระมัดระวังเกินไปหน่อยน่ะค่ะ "

 

“อืม”

 

"จริงๆแล้ว คราแรกๆเป็นช่วงเวลาที่คนเราจะทดสอบสิทธิอำนาจที่พวกเขามีนะคะ แม้ว่าเด็กน้อยจะทำผิดพลาด ก็ไม่มีใครติเตียนพวกเขาหรอกค่ะ ถึงแม้หญิงสาวผู้นี้อาจจะเป็นยอดอัจฉริยะที่สุดในโลก แต่หญิงสาวผู้นี้ยังเป็นแค่เด็กแบเบาะในเรื่องเกี่ยวกับการทหารนะคะ จึงไม่มีเหตุผลที่จะก้าวก่ายศักดิ์ศรีของหญิงสาวผู้นี้ในเรื่องนี้ค่ะ "

 

“อืม……”

 

"เพราะฉะนั้น หญิงสาวผู้นี้จะทำตามคำแนะนำของนายท่านและทำลายวิถีแนวคิดแบบนั้น หญิงสาวผู้นี้จะบีบคั้นศัตรูจนขวัญฝ่อเลยค่ะ มันดีแล้วค่ะที่ได้คาดหวังไว้ ขอสาบานในนามของหญิงสาวผู้นี้ ที่ชื่อลอร่า เดอ ฟาร์เนเซ่เลยว่า หญิงสาวผู้นี้จะไม่ทำให้นายท่านผิดหวังแน่นอนค่ะ "

 

"แม้มันจะรู้สึกคล้ายกับความถ่อมตัวและความทะนงตนได้ผสมผสานกันอย่างมั่วซั่วในคำกล่าวนั้น แต่เอาเถอะ นั่นคือความมุ่งมั่นที่แท้จริงแล้วแหละ ลอร่า เดอ ฟาร์เนเซ่! ข้าไม่ได้รับปากหรือไงว่ามันไม่เป็นไรเลยที่จะใช้เหล่าทหารของพวกเราตามที่เจ้าพอใจน่ะ? ข้าจะแบกรับความรับผิดชอบและความสูญเสียไว้เองในระหว่างที่เจ้ารับชื่อเสียงและชัยชนะแทน ด้วยวิธีนี้มันจึงไม่มีการค้าที่ขาดทุนกัน "

 

"ตามที่ท่านบัญชาค่ะ นายท่าน "

 

สาวน้อยฟาร์เนเซ่ได้หยิบตุ๊กตาดินปั้นขึ้นมา

 

"นี่คือความจริงใจของหญิงสาวผู้นี้ค่ะ"

 

ด้วยเสียงดัง 'ตึก' เธอก็ได้วางตุ๊กตาดินปั้นไว้ที่กึ่งกลางของแผนที่