Dragon Emperor Martial God จักรพรรดิ์เทพมังกร - ตอนที่ 471

[ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ : จักรพรรดิ์เทพมังกร ]

บทที่ 471 : ตายทั้งร้อยคน!

เคร้ง.. เคร้ง..

ดาบยาวของโทคุงาวะ ทาเคตากุ และยากิอุ ยูมะ ฟันเข้ากับกระบี่โลหิตแดนใต้ของหลิงหยุน..

ยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-3 ทั้งสองคนโกรธถึงขั้นสุด ส่วนหลิงหยุนก็เหลือกำลังเฮือกสุดท้าย จึงไม่สามารถต้านทานได้ ร่างของเขาถูกร่างที่แข็งแกร่งทั้งสองร่างกระแทกเข้าอย่างรุนแรงจนเขาเองแทบจะแตกสลายลงไปในทันที!

หลิงหยุนต้องการสังหารทาเคดะ จึงไม่หลบเลี่ยงแม้ว่ามังกรพรางร่างของเขาจะรวดเร็วกว่าความเร็วของยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-3 และความเร็วของอีกฝ่ายซึ่งเป็นถึงนินจานั้นก็ไม่ได้ด้อยเลยแม้แต่น้อย..

แต่หลิงหยุนกลับต้องตกตะลึงเมื่อคนทั้งสองกลับไม่แม้แต่จะกระอักเลือดเมื่อปะทะเข้ากับร่างของหลิงหยุนอย่างแรง!

ส่วนหลิงหยุนนั้นสัมผัสได้ว่า.. พลังหยินหยางในร่างกายของตนเองนั้นเริ่มปั่นป่วนอย่างรุนแรง จนในที่สุดก็กระอักเลือดออกมา และไม่สามารถยืดตัวตรงได้..

หลิงหยุนตกใจสุดขีด และรู้ตัวดีว่าเขาสามารถทานทนต่อการปะทะที่รุนแรงเช่นนี้ได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น หากมีครั้งที่สองเกิดขึ้น เขาคงไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกอย่างแน่นอน!

หลิงหยุนพุ่งตัวออกไปไกลกว่าสามสิบเมตร จากนั้นจึงหันไปมองทางเจ้าขาวปุยที่อีกเพียงไม่ถึงครึ่งนาทีก็ถูกฟ้าผ่าอีกกว่าสิบครั้ง เลือดสีแดงสดพุ่งออกจากปากของมัน และกระจายไปทั่วบริเวณ

หลิงหยุนถึงกับตกตะลึงจนอึ้งไป เมื่อพบว่ายังคงมีอสุนีบาตอีก บทดสอบบนโลกใบนี้ช่างหนักหนาสาหัส และน่าหวาดกลัวกว่าในโลกบ่มเพาะที่ยิ่งใหญ่มากนัก!

บททดสอบในระดับขั้นเดียวกัน แต่กลับมีความรุนแรงต่างกัน เพียงแค่การกลายร่างยังน่าหวาดกลัวถึงเพียงนี้ แล้วนี่หากเจ้าขาวปุยงอกหางที่หก บททดสอบจะยิ่งไม่น่ากลัวและรุนแรงกว่านี้หลายเท่าหรือ? แต่ถึงกระนั้นก็ไม่น่าที่จะต้องพบเจอกับสายฟ้าเทวะสีม่วง?!

หลิงหยุนได้แต่แอบบคิดอยู่ในใจว่า.. ไม่แปลกที่บนโลกใบนี้มีปีศาจอยู่เพียงไม่กี่ตัว เพราะเมื่อถึงเวลากลายร่าง พวกมันคงจะถูกอสุนีบาตตายกันหมด!

แต่ตอนนี้.. หลิงหยุนไม่มีเวลาใส่ใจมากนัก เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะสามารถมีชีวิตรอดไปได้หรือไม่? ยอดฝีมือขั้นเซียงเทียน-3 ทั้งสองคน ยังคงจู่โจมใส่เขาอย่างไม่หยุดยั้ง และไม่ปล่อยให้เขาได้มีแม้แต่โอกาสหายใจด้วยซ้ำไป!

“จอมยุทธชาวจีน.. ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งมาก แต่เจ้าไม่มีโอกาสที่จะมีชีวิตรอดไปถึงวันพรุ่งนี้แน่!”

โทคุงาวะ ทาเคตากุพุ่งเข้าใส่หลิงหยุนที่อยู่ห่างออกไปสามสิบเมตร สายตาของเขาเหลือบมองยากิอุ ยูมะพร้อมกับสื่อสารกันด้วยภาษาญี่ปุ่น

หลิงหยุนไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่น และพูดไม่ได้ แต่เขาก็แอบใช้วิชาพลังลับหยินหยางเพื่อฟื้นฟูพละกำลังอยู่อย่างเงียบๆ และรอการจู่โจมชุดต่อไปจากฝ่ายตรงข้าม

แต่เพียงแค่สองสามวินาที ก็มียอดฝีมือชาวญี่ปุ่นขั้นเซียงเทียน-2 คนหนึ่งที่สามารถเอาชีวิตรอดจากพายุก่อนหน้านี้ได้ พุ่งเข้ามาเสริม..

“ยามาโมโตะ.. มันหมดแรงแล้ว! ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังมาก แค่ป้องกันการจู่โจมของมันก็พอ..”

ในจำนวนกองทัพนินจาที่โทคุงาวะ ทาเคตากุพามา ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยามาโมโตะคนเดียว และหากยามาโมตะต้องถูกหลิงหยุนที่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสสสังหารได้อีก เขาคงต้องอับอายอย่างมากเลยทีเดียว!

“ท่านโทคุงาวะวางใจได้ ข้าจะจัดการหยุดเขาเอง!” สายตาของยามาโมตะที่จ้องมองหลิงหยุนนั้นเต็มไปด้วยความดุร้ายและโหดเหี้ยม

ศึกครั้งนี้.. ตระกูลยามาโมโตะได้ส่งนินจามาร่วมด้วยถึงสิบสองคน แต่ตอนนี้กลับมีเขาเพียงคนเดียวที่รอดชีวิตมาได้ เขาจึงทั้งเกลียดและเคียดแค้นหลิงหยุนอย่างที่สุด

“ฆ่ามัน!”

โทคุงาวะ ทาเคตากุ และยากิอุ ยูมะพุ่งเข้าใส่หลิงหยุนอีกครั้ง ยากิอุ ยูมะถ่ายเทพลังชี่ทั้งหมดของขั้นเซียงเทียน-3 ลงไปที่ดาบซามูไรของตัวเอง และดาบที่มีความยาวเมตรครึ่งก็พุ่งเข้าใส่ร่างของหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว!

ทั้งสองคนฉวยโอกาสจู่โจมหลิงหยุนจากด้านหลัง อีกทั้งดาบซามูไรเล่มยาวก็ถูกถ่ายเทพลังชี่ทั้งหมดลงไป กระบี่โลหิตแดนใต้ และกระบี่มังกรขาวจึงไม่สามารถฟันขาดได้

หลิงหยุนจำเป็นต้องแข่งกับเวลา ระหว่างที่ใช้วิชาพลังลับหยินหยางเพื่อฟื้นฟูกำลังนั้น จุดตันเถียนของเขาก็หมุนอย่างรวดเร็ว และพลังหยินหยางก็ถูกผลิตขึ้น ตอนนี้พลังชี่ในร่างกายของเขาก็ฟื้นตัวขึ้นมามากกว่ายี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว

จุดประสงค์ของหลิงหยุนนั้นไม่ใช่การปะลองฝีมือ แต่คือการสังหารศัตรูให้เร็วที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้! ดังนั้นในการโจมตีศัตรูแต่ละครั้ง เขาจึงต้องเลือกจู่โจมเข้าที่จุดอ่อนของพวกมันแต่ละคน!

และครั้งหลิงหยุนต้องการสังหารยามาโมโตะก่อน!

หลิงหยุนต้องจัดการสังหารพวกมันทีละคน ยิ่งพวกมันเหลือน้อยลงเท่าไหร่ เจ้าขาวปุยก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น และเขาก็เองก็สามารถจะคุ้มครองความปลอดภัยให้กับเจ้าขาวปุยได้ง่ายขึ้น!

หลิงหยุนเก็บกระบี่มังกรขาวกลับไป และในเวลาเดียวกันนั้น มือซ้ายก็ซัดตุปูยาวเข้าใส่โทคุงาวะ ทาเคตากุ และยากิอุ ยูมะ

แม้ทั้งคู่จะอยู่ห่างจากหลิงหยุนไปไม่ไกลนัก และตะปูที่ซัดออกไปก็มีจำนวนมาก แต่ทั้งโทคุงาวะ และยากิอุก็สามารถแกว่งดาบปัดป้องได้อย่างง่ายดาย

หลิงหยุนรู้ดีว่าอาวุธลับเหล่านี้ไม่ต่างจากของเด็กเล่นสำหรับคนทั้งคู่ เขาจึงไม่ต้องการถ่ายเทพลังชี่ลงไปให้เสียเปล่า เพราะถึงแม้จะซัดโดนพวกมัน ก็คงไม่สามารถทำอันตรายอะไรได้!

“อาวุธลับพวกนั้นทำอะไรพวกเราไม่ได้.. ไม่ต้องกังวล!”

โทคุงาวะ ทาเคตากะ และยากิอุ ยูมะ เห็นหลิงหยุนใช้อาวุธลับเพื่อต้องการถ่วงเวลาให้พลังชี่ในร่างกายฟื้นตัว พวกเขาต่างก็ไม่ใส่ใจกับอาวุธลับของหลิงหยุนนอีก และเดินบุกจู่โจมเข้าใส่หลิงหยุนอย่างเดียว!

หลิงหยุนได้แต่นึกเย้ยหยันอยู่ในใจ และเพียงแค่พวกมันเข้าไปใกล้ หม้อทองแดงที่หนักกว่าสองพันกิโลกรัมก็ปรากฏขึ้นในมือซ้ายของหลิงหยุน

‘จะฆ่าข้างั้นรึ.. มันไม่ง่ายนักหรอก!’ หลิงหยุนนึกเย้ยหยันพร้อมกับใช้เท้าเตะหม้อเสินหนงในมือใส่ร่างของโทคุงาวะ และยากิอุที่กำลังบุกเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง!

“อ๊าก..” สองเสียงร้องดังออกมาพร้อมกัน

โทคุงาวะ ทาเคตากุ และยากิอุ ยูมะ ถูกหม้อทองแดงกระแทกเข้าอย่างแรงจนกระดูกซี่โครงหัก และกระเด็นออกไป

“โอ๊ย!” ดวงตาทั้งสองข้างของโทคุงาวะแดงก่ำ และกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อได้รับบาดเจ็บซี่โครงซ้ายหัก

“นั่น.. นั่นมัน?!”

แต่เมื่อโทคุงาวะ ทาเกตากุได้เห็น ‘อาวุธ’ ที่หลิงหยุนใช้ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายวูบขึ้นมาด้วยความตกใจ และประหลาดใจ!

“นั่น.. นั่นมันหม้อเสินหนงของประเทศจีน! ที่แท้ก็อยู่ในมือของเด็กคนนี้นี่เอง!”

แทนที่จะสนใจกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง โทคุงาวะ ทาเคตากุกลับพุ่งเข้าใส่หม้อเสินหนงหลังจากที่กระเด็นลอยออกไป เขาวิ่งไปดูหม้อเสินหนงด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับลูบไล้หม้อทองแดงที่ตกอยู่บนพื้น

ทาคุงาวะ ทาเคตากุเป็นหนึ่งในสมาชิกหลักของตระกูลโทคุงาวะ และมีฐานะสูงส่งกว่าโทคุงาวะ ทาเคซูกะที่ถูกหลิงหยุนสังหาร เขาจึงมีความรู้เรื่องหม้อเสินหนงดีกว่ามาก!

‘ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะรู้จักหม้อเสินหนงดีสินะ..’

หลิงหยุนได้แต่คิดอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกันก็ใช้มังกรพรางร่างพุ่งเข้าหายามาโมโตะที่ยังคงไม่หายจากอาการตกใจเมื่อพบว่าจู่ๆ ก็มีหม้อขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในมือของหลิงหยุน

 “ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านเก่า!”

หลิงหยุนยิ้มมุมปากและกระซิบเสียงเบา กระบี่มังกรขาวปรากฏขึ้นมาในมือของเขาอีกครั้ง จากนั้นก็ใช้เพลงกระบี่เก้ามังกรจัดการสังหารยามาโมตะอย่างเลือดเย็น!

กระบี่มังกรขาวในมือของหลิงหยุนแทงเข้าไปในร่างของยามาโมโตะ และหลิงหยุนเพียงแค่สะบัดข้อมือร่ายรำเพลงกระบี่ อวัยวะภายในของยามาโมโตะก็ถูกบดจนแหลกเหลว!

ในที่สุดหลิงหยุนก็สูดลมหายใจยาว และคิดในใจว่า ‘ยังเหลืออีกสอง!’

“โอ้ว..”

ทาคุงาวะ ทาเคตากุยังคงตื่นเต้นและมีความสุขอยู่กับการได้เห็นหม้อเสินหนงอย่างมาก และไม่คาดคิดว่าหลิงหยุนจะลงมือสังหารยามาโมโตะได้ในพริบตาเดียว

แต่เรื่องที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจมากในตอนนี้ก็คือ เขาพบว่าตนเองที่อยู่ในขั้นเซียงเทียน-3 นั้น แม้จะใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี ก็ยังไม่สามารถที่จะยกหม้อเสินหนงทุ่มใส่หลิงหยุนคืนได้

“ยากิอุ.. หม้อใบนี้น่าจะเป็นหม้อเสินหนงตามตำนานบอกเล่า.. ดูเหมือนจอมยุทธชาวจีนผู้นี้จะไม่ธรรมดา ถึงได้ครอบครองหม้อเสินหนงใบนี้..”

หลิงหยุนไม่เพียงมีรูปร่างหน้าตาดี แต่ยังมีกระบี่มังกรขาว มีหม้อเสินหนง อีกทั้งยังมีปีศาจจิ้งจอกที่กำลังกลายร่าง!

หากโทคุงาวะ ทาเคตากุไม่สามารถมองเห็นความพิเศษของสิ่งต่างๆเหล่านี้ ศรีษะที่อยู่บนบ่าของเขาคงไม่ต่างจากลูกแตงโมลูกหนึ่งเท่านั้น

“เราสองคนต้องสังหารจอมยุทธชาวจีนคนนี้ให้ได้ จากนั้นค่อยนำหม้อนี้กลับไปที่ญี่ปุ่น หม้อเสินหนงในตำนานนี้เกี่ยวข้องกับสมุดจักรพรรดิที่ลึกลับ หากเราได้หม้อเสินหนง เราก็จะมีโอกาสได้พบสมุดจักรพรรดิที่ล่ำลือกัน!”

ระหว่างที่โทคุงาวะ ทาเคตากุพูดคุยกับยากิอุ ยูมะนั้น เขาก็ได้ละสายตาจากหม้อเสินหนง และมองไปทางหลิงหยุนแทน

จากข้อมูลที่เขาได้รับจากโทคุงาวะ ทาเคซูกะก่อนตายในป่าเสินหนงเจี๋ยนั้น ตอนนี้โทคุงาวะ ทาเคตากุมั่นใจอย่างยิ่งว่า คนที่สังหารน้องชายของเขาก็คือจอมยุทธชาวจีนคนนี้อย่างแน่นอน!

หลังจากที่ดึงเวลาได้ครู่ใหญ่ พลังภายในของหลิงหยุนก็เพิ่มขึ้นเกือบจะสามสิบเปอร์เซ็นต์ หลิงหยุนเก็บอาวุธทั้งหมดในมือเหลือเพียงมือเปล่า..

“เอาล่ะ.. ข้าจะสู้กับพวกเจ้ามือเปล่า!”

หลิงหยุนปัดมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีอาวุธใดๆอยู่ในมือแล้ว จากนั้นก็เริ่มโคจรดารกะดายัน และพุ่งเข้าใส่โทคุงาวะ ทาเคตากุ!

เมื่อเห็นหลิงหยุนทำเช่นนั้น โทคุงาวะ ทาเคตากุก็ถึงกลับงุนงง และกำลังคิดว่าจะครั้งนี้หลิงหยุนจะใช้อาวุธอะไร? เพราะเขารู้ดีว่าหลิงหยุนนั้นสามารถเปลี่ยนอาวุธโจมตีได้ตลอดเวลา เขาจึงไม่สามารถประมาทได้!

โทคุงาวะ ทาเคตากุใช้สองมือยกดาบซามูไรขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้าใส่หลิงหยุน!

-ฝ่ามือสวรรค์!-

หลิงหยุนซัดฝ่ามือซ้ายเข้าใส่ดาบยาวของโทคุงาวะ ทาเคตากุ ส่วนฝ่ามือขวาก็ซัดใส่กลางลำตัวของเขา!

ฝ่ามือซ้ายคือพลังหยาง และฝ่ามือขวาคือพลังหยิน!

โทคุงาวะ ทาเคตากุรู้สึกได้ว่าดาบของเขานั้นร้อนขึ้นมาทันที แต่หน้าอกของเขากลับหนาวสั่น!

“นี่มันอะไรกัน!”

โทคุงาวะถึงกลับหวาดผวา และรีบใช้วิชานินจาที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วนั้น ถอยหนีออกไปทางด้านข้าง!

ในเวลาเดียวกันนั้น ยากิอุ ยูมะก็สบโอกาส และจัดการฟันดาบยาวใส่หลิงหยุนทางด้านข้าง

“ตาย!”

หลิงหยุนใช้มังกรคำรามขั้นสูงสุดตะโกนใส่ยากิอุ ยูมะ จากนั้นจึงบิดกายหลีกเลี่ยงคมดาบ พร้อมกับพุ่งร่างของตนเองเข้าปะทะกับร่างของยากิอุ ยูมะ

การจู่โจมโทคุงาวะนั้นเป็นการหลอกล่อ แต่การจู่โจมยากิอุต่างหากที่เป็นของจริง!

-กรงเล็บมังกรเส้าหลิน!-

ฟรึบ.. ฟรึบ.. ฟรึบ.. เสียงวิชากรงเล็บมังกรเส้าหลินปะทะกับลมเสียงดัง

“นี่เจ้ายังมีวิชาอะไรที่ซ่อนอยู่อีกกันแน่?!”

ระหว่างที่ยากิอุ ยูมะกำลังงุนงงอยู่นั้น หลิงหยุนก็เรียกยันต์เตโชระดับสองออกมา และจัดการติดเข้ากับลำตัวของยากิอุ

และหลังจากที่ได้แสดงวิชากรงเล็บมังกรเส้าหลินจบแล้ว หลิงหยุนก็หันหลังกระโดดกลับออกไปไกลกว่าร้อยเมตรพร้อมกับร้องสั่งให้ยันต์ออกฤทธิ์

ตูม!!

สิ้นเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว.. ยากิอุ ยูมะก็ถูกยันต์เตโชของหลิงหยุนเผาไหม้จนดำเป็นถ่าน เลือดไหล และสิ้นใจตายในสภาพไม่ต่างจากเจ้าขาวปุยที่ถูกฟ้าผ่า!