“อะไรของมึงไอ้ออส”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามปลายสายอย่างไม่สบอารมณ์ ฉันกำลังจะลุกออกจากตักของเขาแต่เอริคกลับใช้ท่อนแขนแข็งแรงโอบเอวบางไว้แน่นอีกครั้งจนฉันขยับหนีไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งเม้มปากด้วยความขุ่นเคืองอยู่ในใจแทน แล้วเขาจะให้ฉันนั่งอยู่บนตักเขาทำไมไม่ทราบยะ!

“มึงจะทำไม? เออ”

เอริคเหลือบมองหน้าฉันเหมือนกำลังคุยกับปลายสายเกี่ยวกับฉันอยู่ ฉันหยุดดิ้นแล้วเลิกคิ้วกลับไปเป็นเชิงถามด้วยความสงสัย

“มีอะไรเหรอคะ?”

และหลังจากที่เอริคกดตัดสายออสตินโดยที่เพื่อนเขายังพูดไม่ทันจบดีด้วยซ้ำ ฉันก็ถามเขาอย่างงุนงง เอริคมองใบหน้าฉันนิ่ง สักพักเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ท่าทางคิดหนัก จากนั้นก็เอนตัวพิงกับโซฟาพลางเอ่ยบอกอย่างเหนื่อยหน่าย

“ไอ้ออสให้ไปช่วยงานมันตอนนี้”

“อะไรนะคะ? ไหนเขาบอกว่า…” ฉันถามเอริคกลับไปด้วยความมึนงงหน่อยๆ ก็ไหนตอนนั้นออสตินบอกให้เราสองคนไปหาเขาหลังเลิกงานไง แล้วทำไมเขาถึงจะให้เราไปกระทันหันแบบนี้ล่ะ

“มันบอกว่างานมีปัญหานิดหน่อย เลยให้เราไปก่อนเวลา”

เสียงเข้มต่ำตอบสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนมือหนาจะหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์มาแตะลงบริเวณแผลถลอกบนหัวไหล่ให้ฉันอย่างเบามือ ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเพราะความแสบ

“อ๊ะ คุณทำอะไร ไม่ต้อง…”

“โมนา บอกให้อยู่เฉยๆ” สายตาคมจดจ้องมองใบหน้าฉันอย่างดุๆ พร้อมกับท่อนแขนแข็งแรงล็อกเอวบางไว้แน่นเพื่อไม่ให้ฉันดิ้นหนีจนหน้าอกเต่งตึงแนบชิดกับแผงอกกำยำแทบหายใจไม่ออก จากนั้นเขาก็ทำแผลให้โดยที่ฉันยอมแพ้และหยุดดันตัวเขาออกเพราะดิ้นยังไงเอริคก็ดูไม่สะทกสะท้าน ให้ตายเถอะ เขาจะแรงเยอะเกินไปแล้วนะ!

@SOS Pub

และแล้วหลังจากที่เอริคกวนประสาทฉันจนพอใจ ตอนนี้เราสองคนก็ได้เข้ามานั่งอยู่ที่ผับเปิดใหม่ของออสตินเป็นที่เรียบร้อย ออสตินที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามและดื่มไวน์ด้วยความสะบายใจมองมาทางฉันกับเพื่อนของเขาพร้อมส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้เมื่อเห็นฉันเบ้ปากใส่เอริคอย่างหมั่นไส้แล้วหันกลับไปมองเขาอย่างสงสัยอีกครั้ง

“มึงจะให้ช่วยอะไร รีบๆ พูดมาสักที”

“อย่าใจร้อนน่าไอ้เอริค ส่วนอันนี้… สำหรับเธอนะ โมนา”

ออสตินยักไหล่ใส่เอริคที่ถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แล้วเขาก็ยื่นถุงกระดาษสีชมพูมาทางฉันพลางยิ้มแย้มแจ่มใสแต่สายตากลับดูเจ้าเล่ห์จนฉันต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เอริคที่เห็นแบบนั้นก็พ่นลมหายใจท่าทางไม่สบอารมณ์เล็กน้อยแล้วเดินไปทางระเบียงเพื่อสูบบุหรี่ ฉันเลยได้แต่กะพริบตาปริบๆ และเงยหน้าจากถุงกระดาษหันไปออสตินที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้พร้อมยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มด้วยความสงสัยแทน

“อะไรอ่ะ…”

“ชุดทำงานของเธอไง”

“ชุดทำงาน? นี่ฉันต้องเปลี่ยนด้วยเหรอ”

ฉันเลิกคิ้วงุนงงทันทีที่ได้ยินคำตอบจากออสติน ให้ตายเถอะ เขาเหมือนกำลังรอเรื่องสนุกๆ อยู่อย่างนั้นแหละ…

“ชุดนี้ไม่ได้หรอกโมนา เธอไปเปลี่ยนก่อนน่า”

“เอ่อ… เอางั้นเหรอ คือฉันว่า…”

“เปลี่ยนในห้องน้ำที่ห้องนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันพาไอ้เอริคมันไปคุยงานหลังเวทีก่อน แล้วเธอค่อยตามมานะโมนา”

ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยค ออสตินก็เดินไปหาเอริคที่ระเบียงซะแล้ว ฉันยืนงุนงง อ้าปากพะงาบๆ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับยกถุงกระดาษสีชมพูขึ้นมา เอาวะ! เปลี่ยนก็เปลี่ยน ไหนๆ เงินที่ออสตินจะให้ก็ไม่ใช่น้อยๆ สักหน่อย แค่เปลี่ยนชุดเอง มันไม่เห็นจะยากเย็นอะไรเลยหนิ

“ไหนดูหน่อยซิ ชุดทำงานของออสตินเนี่ย…”

และพอเข้ามาในห้องน้ำฉันก็เปิดถุงกระดาษในมือแล้วหยิบชุดในนั้นมาดูให้หายสงสัย แต่พอเห็นชุดที่ออสตินเอามาเพื่อให้ฉันก็ถึงกับอ้าปากค้างเหมือนปลาทองขาดน้ำทันที ดวงตากลมโตจ้องมองชุดในมืออย่างตกตะลึง… แล้วนั่นอะไรน่ะ! ไอ้ถุงน่องตาข่ายสีดำสุดสยิวนี่มันอะไรกันนน?

ตุบ!

“หื้ม?”

ฉันที่ยังไม่หายตกตะลึงก้มลงเก็บของที่ตกจากถุงกระดาษบนพื้นขึ้นมาดูอย่างสงสัย และเมื่อเห็นว่ามันคืออะไรก็แทบจะขว้างทิ้ง ฉันสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดลึกๆ เพื่อบรวบรวมสติ กะพริบตาปริบๆ จ้องชุดกระต่ายสุดแสนจะเซ็กซี่กับที่คาดผมหูกระต่ายสีขาวแสนน่ารักในมืออย่างทำตัวไม่ถูก มือไม้สั่นไปหมดแล้ว ออสตินกำลังเล่นอะไรของเขายะ! ไอ้ที่คาดผมหูกระต่ายปุกปุยนี่มันคืออะไรโว้ย?!

ไม่นานคิวเข้มก็ขมวดมุ่น สายตาคมตวัดขึ้นมาจ้องใบหน้าฉันพร้อมกับเสียงเข้มต่ำเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก ฉันกระแอมพลางยักไหล่และทำเป็นไม่ใส่ใจแทน

”ชุดกระต่ายยั่วสวาทไงคะ มีหูด้วยนะคุณไม่เห็นเหรอ”

ฉันถอนหายใจเฮือก ยกมือขึ้นจับหูกระต่ายสะบัดพึ่บพรั่บไปมาอย่างเซ็งๆ ฉันอยู่กับชุดนี้นานจนเริ่มจะชินกับมันซะแล้วสิ บ้าชะมัด ใครมันจะไปชินได้เล่า ฉันยังไม่ชินเลยสักนิดแต่ต้องทำเป็นชินไงล่ะ!

“หึ กระต่ายงั้นเหรอ”

ฉันหันไปมองเอริคที่ยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ด้วยความประหม่า ยิ่งสายตาคมดุดันจ้องหน้าฉันไม่ห่าง หัวใจของฉันมันก็ยิ่งเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ซะงั้น บ้าจริง

“ชะ… ใช่ค่ะ ฉันว่าชุดมันก็สวยดี” สวยดี? สวยกับผีน่ะสิยัยโมนา ฉันกำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย สมองตีกันไปหมดแล้วและตอนนี้ก็เริ่มหนาวขึ้นมาแล้วด้วย เพราะชุดกระต่ายสุดสวาทที่สั้นแทบจะเป็นชุดว่ายน้ำวันพีชนี่นั่นแหละ เหอะ!

หมับ!

“อือ สวย” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆ ท่อนแขนแข็งแรงก็โอบรอบเอวบางไว้แน่นแล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอดแนบแผงอกกำยำโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันอ้าปากพะงาบๆ เงยมองใบหน้าหล่อเหลาแล้วดันตัวเขาให้ออกห่างทันที

“คุณ… คุณจะทำอะไรน่ะ!?”

“หึ ก็เล่นกับกระต่ายไง” ฉันเม้มริมฝีปากอิ่มเมื่อสบกับสายตาคมเจ่าเล่ห์ และถึงแม้ฉันจะพยายามดันเอริคให้ออกห่างขนาดไหน เขาก็ไม่ขยับสักนิดเดียว ให้ตายเถอะ คนอะไรแรงเยอะจริง!

“ฉันว่าออสตินรอเรานานแล้ว รีบไปได้แล้วค่ะ”

“ทำไมไอ้ออสถึงเรียกแค่ชื่อ ทีกับฉันทำเป็นเรียกไม่ได้”

เอริคขมวดคิ้วเข้มมุ่นเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เสียงทุ้มเข้มที่ดังอยู่ข้างใบหูทำให้ฉันชะงักแล้วเปลี่ยนเป็นจับบ่าแกร่งเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาและบอกเขาด้วยท่าทางจริงจังขึ้นกว่าเดิม

“เพราะคุณเป็นเจ้านายฉันไงคะ คุณเอริค”

“ฉันไม่ใช่เจ้านายเธอ พ่อฉันต่างหาก โมนา” เอริคจ้องมองใบหน้าของฉันนิ่ง ท่อนแขนแข็งแรงที่โอบเอวบางอยู่กอดแน่นคล้ายกับเขากำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่าง ฉันประหม่าและรีบหันไปมองทางอื่นแทน

“ถึงยังไงตอนนี้ฉันก็กำลังทำงานให้คุณอยู่ดีนั่นแหละ…”

“ทั้งๆ ที่เรามีอะไรกันแล้วบนโซฟาในห้องทำงานฉันน่ะเหรอ” ฉันกัดริมฝีปากล่างด้วยความขุ่นเคืองทันที มันใช่เรื่องที่เอริคต้องเอามาพูดอีกหรือไง ฉันอุตส่าห์พยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้วนะ แถมเขายังมีหน้ามายกยิ้มใส่อีกงั้นเหรอ?! เหอะ กวนประสาทชะมัด แต่ทำไมลึกๆ แล้วฉันถึงรู้สึกหน่วงในอกข้างซ้ายแบบนี้ด้วยล่ะ นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วหรือไงกันน่ะ…

“แต่… มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเราสองคน”

“หึ ชั่ววูบ?”

เอริคหัวเราะหึพลางยกยิ้มและจ้องมองฉันด้วยสายตาคมเจ้าเล่ห์จนฉันทำตัวไม่ถูกและรีบดันบ่าแกร่งอีกครั้ง “ออสตินรออยู่ ปล่อยฉันด้วยค่ะคุณเอริค”

“มันกำลังคุยงาน ไม่จำเป็นต้องรีบ โมนา”

หมับ!

“อ๊ะ… คุณทำอะไรเนี่ย!” ฉันหันขวับไปมองเอริคด้วยความตกใจทันทีที่ฝ่ามือหนาจับลงมาที่สะโพกกลมกลึงแล้วเลื่อนไปลูบๆ คลำๆ ก้อนปุกปุยสีขาวที่ติดกับชุดกระต่ายไปมาอย่างหยอกเย้า นี่เอริคกำลังจับหางกระต่ายอยู่งั้นเรอะ?! ฉันอยากจะบ้าตาย มันไม่ได้เอาไว้ให้เขาจับเล่นนะยะ!

“หึ นุ่มดีหนิ

“เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันอ้าปากพะงาบๆ ขยุกขยิกดิ้นไปมาในอ้อมแขนแข็งแรง มือก็เอื้อมไปปัดมือหนาออกจากไอ้หางกระต่ายปุกปุยแถวก้นฉันวุ่นวายไปหมด ให้ตายสิ!

พรึ่บ!

“โอ้ กูมาขัดจังหวะอะไรมึงหรือเปล่าวะ” ฉันเบิกตาโพรงอย่างตกใจแล้วหันขวับไปมองออสตินที่จู่ๆ ก็เปิดประตูห้องออก และตอนนี้เขาก็กำลังยืนมองเอริคกอดรัดเอวบางไว้แน่นแถมมือหนาอีกข้างยังลูบๆ คลำๆ ก้อนปุกปุยแถวก้นฉันไปมาไม่เลิกอีกต่างหาก ให้ตายสิ เอริคควรหยุดจับมันได้แล้ว เพื่อนเขาเข้าใจผิดหมดแล้วเนี่ย!

“จะให้กูช่วยตอนไหน”

พอเห็นฉันดิ้นหนีหนักกว่าเดิม เอริคก็ยอมคลายอ้อมกอดออกแล้วหันไปถามออสตินเสียงทุ้มเข้มเรียบนิ่งอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักที่ถูกขัดจังหวะ ฉันเลยรีบขยับมายืนให้ห่างจากเขาอีกสองสามก้าว บ้าจริง รู้สึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ชะมัดเลยโว้ยยย

“ตอนนี้แหละ กูเห็นหายไปนานทั้งคู่เลยมาตาม แต่ไม่คิดว่าจะมาขัดจังหวะมึงไง” ออสตินหันมามองฉันแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างรู้ทัน ฉันกรอกตามองบนไปหนึ่งทีแล้วพูดบอกเขาอย่างเหนื่อยหน่ายแทน

“เหอะ มาถูกจังหวะเลยต่างหาก”

“งั้นเหรอ หึ แต่ชุดสวยดีนะโมนา มันเหมาะกับเธอดี” สายตาวิววับของออสตินทำให้ฉันเพิ่งจะมีสติรู้ตัวว่ากำลังยืนอยู่ในชุดกระต่ายยั่วสวาทกับถุงน่องตาข่ายและที่คาดผมหูกระต่ายแสนน่ารัก

พรึ่บ!

“จะให้กูช่วยอะไรก็รีบ อย่าลีลา”

แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้หาอะไรมาคลุมไว้ ดวงตากลมโตก็กะพริบตาปริบแล้วก้มลงมองเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งที่คลุมตัวฉันไว้จนถึงต้นขาเรียวอย่างมึนงง พอเงยมองเอริคที่ยืนเปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพคด้วยความสงสัยเขากลับไม่พูดอะไรกับฉันแล้วหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแทน อะไรกันน่ะ… เอริคเอาเสื้อยืดของเขามาสวมให้ฉันทำไมกัน แถมมันยังหลวมจนคอล่นมาถึงหัวไหล่แล้ว ให้ตายสิ ฉันไม่เข้าใจเอริคเลย บางทีก็ชอบกวนประสาท บางทีก็ชอบทำให้ฉันสับสน ผีเข้าผีออกชะมัด เหอะ!