“แล้วข้างห้องไอ้เอริคมันว่าง โมนาย้ายมาอยู่ได้เลยนะ จะได้ไม่เสียเวลาขับรถไปลากคอมัน”

ฉันกะพริบตาปริบๆ มองท่านประธานที่นั่งส่งยิ้มมาให้อย่างใจด้วยความงุนงง เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้ฉันไม่ได้ฟังอะไรผิดไปใช่ไหม นี่ฉันจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ข้างห้องเอริคด้วยงั้นเหรอ?!

“เอ่อ คือท่านประธานคะ เรื่องนั้น…”

“ฉันให้เงินเดือนเพิ่มอีกหนึ่งหมื่น ส่วนเรื่องค่าห้องค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องจ่าย” ฉันรีบหุบปากฉับพลางกลืนน้ำลายลงคอดังอึก หัวสมองคิดคำนวนรวดเร็วและปากก็พูดออกไปก่อนจะประมวลผลเสร็จด้วยซ้ำ

“ตก… ตกลงค่ะท่านประธาน ไม่มีปัญหาค่ะ”

เอริคหันมามองฉันแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาจนฉันรู้สึกได้ เหอะ! จะว่าฉันเห็นแก่เงินหรืออะไรก็แล้วแต่เถอะย่ะ มีแต่ได้กับได้ ค่าห้องก็ฟรีค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องจ่าย แล้วคอนโดหรูขนาดนั้นฉันจะไปมีปัญญาที่ไหนมาจ่ายไหว วันนี้มันวันรับทรัพย์ของฉันจริงๆ เลยโว้ยย

“แค่นี้ใช่มั้ย ผมจะได้กลับ”

และทันทีที่ท่านประธานพยักหน้าแทนคำตอบ เอริคก็เดินดุ่มๆ ไปผลักบานประตูแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานด้วยความรวดเร็ว แต่ก่อนที่ฉันจะได้ก้าวขาเดินตามเขาไปท่านประธานก็ฉันไว้ซะก่อนจนฉันชะงักและหันไปมองท่านอย่างุนงงปนสงสัยเล็กน้อย

“โมนา”

“คะ?”

“คุณเดวิดพ่อของหนูเจนนี่เพิ่งโทรมาหาฉันมา” พอท่านประธานพูดเรื่องนี้ฉันก็รับรู้ได้โดยทันทีว่าเรื่องอะไร ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองแล้วตอบเสียงเบาอุบอิบกว่าปกติหน่อยๆ

“เอ่อ… คือ”

“เรื่องที่หนูกับไอ้เอริคนั่น… จริงรึเปล่า?”

“คือ… ใช่ค่ะ แต่เรื่องนั้นโมนาไม่ทราบว่าคุณเจนนี่เป็นคู่หมั้นของคุณเอริค แล้วอีกอย่างคือ… เอ่อ”

ฉันส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้ท่านประธานที่มองมาอย่างรอคำตอบ เสียงที่เอ่ยบอกก็ตะกุกตะกักเพราะลังเลว่าควรจะบอกท่านเกี่ยวกับเรื่องที่เอริคไม่ได้อยากหมั้นกับเจนนี่หรือฉันจะไม่บอกดี แต่พอมองหน้าท่านประธาน ฉันก็ต้องเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อท่าทางท่านเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันจะพูดอยู่ก่อนแล้ว…

“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเอริคมันไม่อยากหมั้นกับหนูเจนนี่… เรื่องนี้หนูเจนนี่เป็นคนขอให้คุณเดวิดหุ้นส่วนของบริษัทจัดการให้ ซึ่งฉันก็ไม่ได้จะบังคับอะไรมันหรอก” “อย่างนี้เองเหรอคะ.. เข้าใจแล้วค่ะ”

“แต่ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้หนูไปลากคอเอริคมา มันก็เป็นซะแบบนี้ให้เรียนบริหารก็ดันไปเรียนวิศวะการบิน ถึงจะเป็นบริษัทผลิตชิ้นส่วนเครื่องบินส่งออกก็เถอะนะ ยังดีที่ลูกชายคนเล็กของฉันมันอยากเรียนบริหาร“ ฉันยืนฟังท่านประธานพูดแล้วก็ได้แต่ยิ้มบาง ท่าทางท่านประธานคงแค่อยากจะระบายให้ใครสักคนฟังบ้างน่ะนะ เท่าที่ฉันรู้ท่านก็มีลูกชายแค่สองคนด้วยสิ

“ขอให้ท่านประธานเดินทางปลอดภัยนะคะ ส่วนเรื่องคุณเอริค… เดี๋ยวโมนาจัดการเองค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

“ขอบใจมากนะ ฉันไม่มีลูกสาวเลยพูดอะไรไปซะเยอะ… ภรรยาที่บ้านฉันก็ไม่ค่อยมีเวลาจะได้คุยกันเรื่องลูกชายเท่าไหร่ด้วยสิ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ฝากไอ้เอริคมันด้วยล่ะ”

“ค่ะ โมนาจะทำหน้าที่เลขาของคุณเอริคให้ดีที่สุดเลยค่ะ”

ให้คุ้มกับเงินเดือนที่เพิ่มเป็นสองเท่าเลยค่ะท่านประธาน! หุหุ

พอกลับจากที่ทำงานมาหอพักฉันก็จัดการเก็บของใช้จำเป็นแพ็กใส่กล่องทันที พรุ่งนี้เป็นวันหยุดฉันเลยคิดว่าเอาเวลาย้ายของไปคอนโดหรูที่ท่านประธานให้เข้าไปอยู่ก็น่าจะดี ฉันจัดการโทรบอกพ่อแม่พี่น้องเพื่อนและเครือญาติหมดแล้วว่าจำเป็นต้องย้ายที่อยู่ใหม่ พ่อกับแม่ที่ได้ยินว่าไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่ถามอะไรต่อสักคำ และได้แต่พูดว่าฉันได้เจ้านายประเสริฐจริงๆ

เหอะ เจ้านายน่ะใช่อยู่หรอก แต่คนที่ฉันต้องไปเป็นเลขาน่ะลูกชายเจ้านายไง ช่างห่างไกลกับคำว่าลูกชายนักธุรกิจเจ้าของบริษัทใหญ่ระดับประเทศเลย ให้ตายสิ

“เฮ้ออ… เหนื่อยชะมัด”

ฉันใช้หลังมือปาดเหงื่อที่ไหลลงมาตามไรผม ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องที่บ่งบอกว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มเข้าไปแล้ว และฉันเลยสะดุ้งลุกขึ้นพรวดยืนเบิกตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เดล่ากับเลโอเพิ่งโทรนัดให้ไปฉลองที่พวกนั้นกลับมาจากเรียนต่อปริญญาโทที่ฝรั่งเศส แล้วฉันจะมัวยืนบื้อรออะไรล่ะยะ! รีบไปอาบน้ำแต่งตัวสิโว้ยยย

@G Pub

“ช้านะยะ” พอฉันโผล่มาถึงผับเดล่าเพื่อนสนิทตั้งแต่มหาวิทยาลัยก็เปิดปากบ่นใส่ทันที ฉันยิ้มแห้งกลับไปพร้อมกับรับแก้วเบียร์มาจากเลโอญาติของเดล่าแล้วหันไปบอกเพื่อนสาวถึงเหตุผลที่ฉันมาถึงที่นี่ช้าอย่างรู้สึกผิดหน่อยๆ

“ฉันเชื่อก็ได้ แกไม่ต้องทำท่าทางเหม็นเบื่อขนาดนั้นก็ได้น่า” เดล่ากับเจสสิก้าหัวเราะชอบใจ นี่ฉันแสดงอาการขนาดนั้นเลยหรือไงกันน่ะ แต่จู่ๆ ยัยเจสสิก้าก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี ฉันเลิกคิ้วงุนงง อะไรของมันอีกล่ะเนี่ย…

“เอ่อ… โมนา ถ้าฉันบอกอะไรแกอย่าโมโหนะ”

“เป็นอะไรของแก?”

“แกดูเอาเองแล้วกัน”

ฉันหันไปมองตามนิ้วชี้ของเดล่าที่ชี้ไปทางด้านหลังฉันก่อนจะเบิกตาโพลงและกะพริบปริบๆ เมื่อให้แน่ใจอีกครั้ง ชัดเจน… ชัดเจนเต็มสองตา พวกมันเห็นผีจริงๆ ผีเน่าที่มาคู่กับโล่งผุน่ะสิ ให้ตายเถอะ เพิ่งพูดถึงไม่ทันขาดคำทำไมฉันต้องมาเจอด้วย ตายยากตายเย็นชะมัดเลยโว้ยย!

“แดเนียลคบกับยัยเอ็มม่าเหรอ… ก็เหมาะสมกันดีนะฉันว่า” เจสสิก้ายกยิ้มขึ้นอย่างเยาะเย้ย ส่วนฉันก็หันหน้ากลับมายกเบียร์ดื่มนิ่งๆ ไม่ได้สนใจสองคนนั้น ปล่อยให้คบกันล่ะดีแล้วยัยเอ็มม่าก็ร้ายใช่เล่นซะที่ไหน เหอะ

“แต่แดเนียลมองมาทางแกด้วยล่ะโมนา” เดล่าสกิดไหล่ฉันจนฉันต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วหันไปมองด้านหลัง และเห็นว่าแดเนียลกำลังมองมาที่ฉันตามที่เดล่าบอกจริงๆ ขนาดมียัยเอ็มม่าเกาะแขนเป็นปลิงยังจะกล้ามองมาอีกนะ

“ถ่านไฟเก่ายังร้อนอยู่มั้ยนะ”

“ฉันจับใส่หม้อถ่วงน้ำไปละ มันไม่มีวันร้อนขึ้นมาหรอก” ยัยเจสสิก้านี่ก็ขยันแกล้งฉันดีจริงๆ แต่พอได้ยินคำพูดของฉันพวกมันสองคนก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างชอบอกชอบใจ ฉันยกยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วดื่มเบียร์ของตัวเองต่อ

“คุยอะไรกันอยู่เหรอสาวๆ ท่าทางน่าสนุกดีหนิ”

“ไม่มีอะไร แค่เห็นแดเนียลเลยเม้าส์อะไรกันนิดหน่อยน่ะ” เลโอเดินมานั่งลงข้างเดล่าแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย พอเดล่าบอกเขาก็หันไปมองตามสายตาเธอแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ทันที

“ฉันว่าชวนมันมานั่งด้วยกันหน่อยเป็นไง ไหนๆก็คนรู้จักที่เคยอยู่มหา’ลัยเดียวกัน”

“เดี๋ยวเลโอ… ให้ตายสิ”

ฉันยังอ้าปากพูดไม่ทันจบ เลโอก็เดินเข้าไปหาแดเนียลแล้วลากเขามาจนได้ แถมยังมีปลิงอย่างยัยเอ็มม่าติดหนึบมาด้วยอีกต่างหาก บ้าชะมัด วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย!

“ไงโมนา ไม่เจอกันนานเลยนะ”

“นายก็เหมือนกัน ท่าทางจะสบายดีนะ แดเนียล”

และยังไม่ทันที่ฉันจะได้ยกเบียร์ในแก้วขึ้นดื่ม เสียงของแดเนียลก็ทำให้ฉันต้องถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะหันไปยกยิ้มตอบกลับเขาไปพร้อมกับแหล่มองไปทางยัยเอ็มม่าที่เกาะแขนแดเนียลแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะเข้าไปแย่ง เหอะ ไม่ต้องกลัวหรอกย่ะ ฉันไม่มีวันไปแย่งผู้ชายแบบนี้เด็ดขาด!

“สบายดี แต่เธอ… สวยขึ้นนะ” ฉันขยับตัวหนีมือของแดเนียลที่ยกขึ้นมาจะจับที่ผมฉัน ใครใช้ให้เลโอมันไปพามาเนี่ย อยากจะข่วนหน้าหล่อๆ ของมันให้หายหงุดหงิดชะมัด!

“แดเนียล ทำอะไรคะ!”

“อะไรเอ็มม่า ไม่ได้ทำอะไร”

”ไม่เอาน่าๆ นานๆ ทีจะเจอกันอย่าทำให้บรรยากาศเสียเลยเอ็มม่า” ยัยเอ็มม่าตะโกนเสียงแหลมแถมยังมองไปยังแดเนียลอย่างงอนๆ แล้วหันขวับจ้องฉันด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ส่วนแดเนียลมองเธอคล้ายรำคาญเล็กน้อย แต่ยัยนั่นก็ยังคงดึงแขนเขาไปใกล้มากกว่าเดิมจนเลโอต้องเอ่ยบอกเพื่อให้ทุกคนใจเย็นลงเอ็มม่าถึงยอมหุบปากลงสักที

“นี่โมนา แล้วแฟนเธอไม่มาด้วยงั้นเหรอ”

แต่เงียบปากได้ไม่นานยัยเอ็มม่าก็หันมาถามฉันด้วยสีหน้าเยาะเย้ยหน่อยๆ จนฉันขมวดคิ้วพลางกัดเม้มปากอย่างหงุดหงิดทันที ถ้ามีก็คงหนีบมาด้วยแล้วล่ะย่ะ ไม่เห็นเหรอว่าฉันไม่มีแฟนน่ะ ไม่มีตาดูหรือไงยะ! ฉันแอบโวยอยู่ในใจก่อนจะสูดหายใจเฮือกให้หายหงุดหงิดแล้วพึมพำบอกอย่างจำใจ “คือฉัน..”

“อย่าบอกนะว่าเธอยังไม่มีแฟนเพราะยังอยากได้แดเนียลอยู่น่ะ… แต่ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่าแดเนียลรักฉันมาก เขาคงไม่กลับไปหาเธอหรอก” ฉันชะงัก อ้าปากพะงาบๆ นั่งฟังยัยเอ็มม่าร่ายยาวแล้วก็ต้องกรอกตาไปมาอย่างเอือมๆ นี่เธอคิดว่าฉันอยากได้แดเนียลกลับคืนมากหรือไง ให้ตายสิ ฉันไม่แย่งแฟนเธอหรอกย่ะ

“นี่เอ็มม่าฉันว่าเธอ…”

และในขณะที่เจสสิก้ากับเดล่ากำลังจะตอกกลับยัยเอ็มม่าแทน สายตาของฉันก็ไปเจอกับผู้ชายร่างสูงหุ่นดีกล้ามแน่นที่ถึงแม้ว่าจะเห็นแค่ด้านหลังก็รู้ว่าหล่อและเท่มากแค่ไหน เพราะตลอดทางที่เขาเดินผ่านผู้หญิงนี่หันไปจ้องเขากันตาเป็นประกายเชียวล่ะ

“เขามาแล้ว”

“เอ๊ะ… อะไรของแกน่ะโมนา” เดล่าหันมาถามฉันที่จู่ๆ ก็พูดโพล่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยอย่างมึนงง ทุกคนที่นั่งอยู่ก็มีท่าทางสงสัยไม่ต่างกันว่าที่ฉันเพิ่งพูดออกไปมันหมายถึงอะไร

“แฟนฉันมาแล้ว”

“เดี๋ยวนะโมนา ก็ไหนเมื่อกี้แกบอกว่า…“

ฉันยกยิ้มมุมปากแล้วกระดกแก้วเบียร์ในมือจนหมด จากนั้นก็เดินเข้าไปหาผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยโดยไม่ได้สนใจเสียงถามด้วยความสงสัยของเพื่อนที่ตะโกนตามหลังสักนิดเดียว คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้ทั้งแดเนียลและยัยเอ็มม่าหุบปากจนเหมือนเป็นใบ้ไปเลย เหอะ!

“นี่”

พอเดินมาใกล้ร่างสูงฉันก็เอื้อมมือไปสะกิดไหล่กว้างของเขาเบาๆ เป็นการทักทาย เขาหันกลับมามองหน้าฉันนิ่งๆ คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเล็กน้อย “โมนา”

และทันทีที่สายตาคมดุดันคู่สวยสบกับดวงตากลมโต ฉันก็ส่งยิ้มกว้างไปให้เขา ยกแขนขึ้นคล้องรอบคอแกร่งอย่างสนิทสนม ลองแอบชำเลืองมองไปทางโต๊ะที่เพื่อนๆ ของฉันนั่งอยู่ก็เห็นว่าทุกคนกำลังทำสีหน้าอึ้งๆ ตามคาด… ฉันยิ้มพอใจแล้วหันกลับมาเงยมองใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยบอกเสียงหวานแหบพร่าอย่างหยอกเย้าหน่อยๆ…

“ช่วยมากับฉันหน่อยได้มั้ยคะ… คุณเอริค”