“ฉันยิ้มให้แขกก็ผิดอีก…”

ฉันขมุบขมิบปากบ่นกับตัวเองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เช่นกัน เมื่อจู่ๆ เอริคก็หันมากระซิบบอกฉันเสียงหนัก สายตาคมดุดันจ้องมองใบหน้าฉันไม่วางตาจนอยากยกนิ้วไปจิ้มซะให้เข็ด แค่ฉันยิ้มและพูดคุยกับคุณคาลอฟท์ก็ไม่ได้หรือไงกันน่ะ บ้าจริง…

“คุณเอริคมีงานต่อหรือเปล่าครับ ผมมาชวนคุยแบบนี้รบกวนเวลางานของคุณสองคนหรือเปล่า?”

“โอ๊ะ… ไม่หรอกค่ะคุณคาลอฟท์ วันนี้ตารางคุณเอริคไม่มีงานด่วนค่ะ แล้วคุณเอริคก็ไม่รีบไปไหนด้วย ใช่มั้ยคะคุณเอริค…”

ฉันยิ้มหวานให้คุณคาลอฟท์แล้วหันมาเลิกคิ้วถามเอริคพลางกัดฟันฉีกยิ้มส่งไปให้เขาเพื่อคาดคั้นคำตอบ เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันและไม่ยอมเอ่ยอะไรสักทีจนคุณคาลอฟท์เหลือบมองทางเราสองคนท่าทางงุนงงหน่อยๆ เอริคขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยอมพยักหน้าเออออตามที่ฉันบอกอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่นัก

“อือ ผมไม่มีงานด่วนอะไรหรอก”

“แหะๆ นั่นแหละค่ะ คุณคาลอฟท์ไม่ต้องเกรงใจนะคะ คุณเอริคไม่ใช่คนคิดมากอะไร เขาเป็นคนชิวๆ อย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”

สายตาคมดุดันเหลือบมองฉันนิ่ง แถมฉันยังแอบได้ยินเสียงถอนหายใจจากเอริคอีกต่างหาก แต่ฉันก็ทำเพียงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันกลับไปส่งยิ้มให้คุณคาลอฟท์แทน

“โมนาคงเป็นเลขาที่ตั้งใจทำงานมากเลยนะครับ แถมสวยและนิสัยดีด้วย แบบนี้เอริคคงทำงานง่ายขึ้น” คุณคาลอฟท์หันไปบอกเอริคแล้วยิ้มกริ่มมาให้จนฉันต้องกระแอมและยิ้มแห้งกลับไปให้เขาอย่างทำตัวไม่ถูก ทำไมคุณคาลอฟท์ถึงมองฉันด้วยสายตาวาววับพร้อมยิ้มหวานมาให้ด้วยล่ะเนี่ย…

“หึ โมนาช่วยผมได้เยอะเลย เป็นเลขาที่ทั้งสวยและนิสัยดี ทุ่มเทให้กับการทำงานสุดๆ…”

“ยิ้มหวานเชียวนะ ยิ้มแบบนี้เวลาอยู่กับฉันบ้างดิ”

“ฉันก็ยิ้มปกติ…”

“หึ ยิ้มแบบนี้เวลาที่เราสองคน…”

พรึ่บ!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเอริค เดี๋ยวคุณคาลอฟท์ก็ได้ยินหรอก” ฉันรีบเอามือไปปิดปากเอริคด้วยความรวดเร็ว ตาก็เหลือบไปมองทางคุณคาลอฟท์อย่างหวั่นๆ และกลัวว่าเขาจะหันมาเจอหรือได้ยินคำพูดของเอริคเข้า ให้ตายเถอะ

“อะไรกันโมนา ได้ยินก็ไม่เห็นจะเป็นไร… ก็แค่บอกว่าให้เธอยิ้มเวลาที่เราสองคนอยู่ที่บริษัทไง”

เอริคยกยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาท ฉันอ้าปากพะงาบๆ เป็นปลาขาดน้ำ ก่อนจะขยับมานั่งบนโซฟาของตัวเองแล้วยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบเบาๆ แก้เก้อ แต่เอริคกลับยังคิดพูดจะแกล้งฉันไม่เลิก เดี๋ยวแม่ก็จิ้มตาซะเลยหนิ!

“หรือว่าเธอคิดเรื่องลามกงั้นเหรอ หึ หน้าแดงแบบนี้เธอกำลังคิดเรื่องบนเตียง… อึก”

ปั่ก!

“ฉันบอกให้คุณหยุดพูดไงเล่า ทำไมวันนี้คุณพูดมากชะมัดเลยเอริค ให้ตายสิ” ฉันแตะเข้าให้ที่หน้าแข้งของเอริคอย่างหมั่นไส้ เขาขบสันกรามและจ้องใบหน้าฉันนิ่ง และสายตาคมดุดันก็ทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมองทางอื่นพลางทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป

ว่าแต่… ฉันเป็นคนทำให้เอริคเจ็บเองแล้วทำไมต้องมานั่งเลิ่กลั่กใส่เขาก็ไม่รู้… ก็แค่เอริคบอกว่าเธอไม่รอด ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำอะไรสักหน่อย… หรือเปล่านะ? เขาไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆ หรอกใช่ไหม เขาจะทำอะไรฉันงั้นเหรอ หรือว่าจะเป็นเรื่องบน… โอ๊ย! แล้วฉันจะไปคิดเรื่องบัดสีทำไมกันเนี่ย สงสัยวันนี้สมองฉันคงทำงานหนักจนฟุ้งซ่านเรื่องบ้าบอพวกนี้ไปแล้วแน่ๆ เลย อยากกลับไปพักผ่อนจริงๆ เลย!