“คุณเอริคตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้คุณคาร์ลอฟจะเข้ามาประชุมนะคะ”

“อืม…” ฉันกรอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปยืนใกล้เตียงนอนมากกว่าเดิม

พรึ่บ!

“คุณเอริค ฉันบอกว่าให้ตื่นไงคะ มันจะสาย… อ๊ะ”

ฉันที่เพิ่งดึงผ้าห่มผืนหนาที่เอริคห่มออกต้องเบิกตาโพรงพร้อมกับอ้าปากพะงาบๆ เมื่อจู่ๆ ฉันก็ลงมานอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนุ่ม ฉันกะพริบตาปริบๆ สบกับสายตาคมดุดันที่จ้องมองใบหน้าฉันนิ่ง คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักที่ฉันมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของเขา

“วันนี้ฉันจะไปอยู่ห้องช่าง”

“อะ… อะไรนะคะ? แต่วันนี้คุณคาร์ลอฟจะเข้ามาประชุมนะ คุณจะไปอยู่ที่ห้องช่างได้ยังไงกัน”

ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อสายตาไม่รักดีดันเผลอไปมองซิกแพคแน่นๆ ของเอริคเข้า แต่ให้ตายเถอะ นี่เขาใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเนี่ยนะ! แถมตรงหว่างขาของเขายังดูพองแปลกๆ จนฉันต้องกระแอมกับตัวเอง แล้วบังคับสายตาให้เงยขึ้นมามองใบหน้าหล่อคมคายด้วยความรวดเร็ว

“อือ เดี๋ยวฉันจัดการเอง น่าจะทัน”

“คุณหมายความว่ายังไงน่ะ?”

“เถอะน่า ว่าแต่เธอได้นอนบ้างรึเปล่า”

“ทำไมคะ หน้าตาฉันดูโทรมขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉันขมวดคิ้วมองเอริคที่ยกยิ้มมุมปาก ฝ่ามือหนาปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าของฉันออกให้แผ่วเบา ฉันกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อร่างสูงค่อยๆ โน้มลงใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

“เปล่า แค่เห็นว่าเมื่อคืนเราทำกันดึก เธออาจจะพักผ่อนไม่พอ”

“ทำ… ทำกัน? คุณพูดอะไรน่ะเอริค ทำบ้าอะไร… เราแค่ไปช่วยงานออสตินแล้วก็กลับไม่ใช่รึไง!”

ฉันกะพริบตาปริบๆ อย่างเลิ่กลั่กไปหมด กัดริมฝีปากล่างแน่นพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นด้วยความงุนงงกับคำพูดของเขา ส่วนเอริคก็เอาแต่จ้องมองใบหน้าฉันด้วยสายตาคมดุดันนิ่งๆ ก่อนที่เขาจะโน้มลงมาใกล้มากขึ้นจนหน้าอกเต่งตึงแนบชิดไปกับแผงอกกำยำ ให้ตายสิ

“ห้ะ? เอ่อ… เปล่า ฉันก็คิดแบบคุณนั่นแหละ แค่ทำงาน…”

ฉันอึกอักแล้วตอบตะกุกตะกักเมื่อรับรู้ได้ว่าฉันนี่แหละที่คิดไม่ดีไปเอง บ้าจริง แล้วเอริคจะกลั้นขำทำไมไม่ทราบ! เขาพูดจาสองแง่สองง่ามจนฉันสับสน สมองคิดเรื่องเพ้อเจ้อหมดแล้วเนี่ย…

“โมนา”

“อะไรอีกล่ะคะ ว่าแต่เมื่อไหร่คุณจะลุกออกไปสักที จะมานอนเบียดฉันทำไม อะ… เอริค”

“อือ ว่าไง”

ฉันนอนนิ่ง มือบางทั้งสองข้างที่ดันแผงอกกำยำให้ออกห่างก็ชะงักทันทีที่ช่วงต้นขาสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่แข็งๆ และอุ่นร้อนหน่อยๆ พอสบกับสายตาคมดุดันอีกครั้งก็เห็นว่าเอริคกำลังยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาทไม่เลิก ฉันเม้มริมฝีปากแล้วรีบหันหน้าไปมองทางอื่นด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยบอกเขาเสียงดังด้วยความขุ่นเคืองปนประหม่าเล็กน้อย

“คุณ… คุณลุกสักทีสิ มันสายแล้วเนี่ย!”

“หึ ก่อนอาบน้ำฉันต้องออกกำลังกายก่อน”

“เอริค… อ๊ะ  เอริคโน้มตัวลงมาคล้ายวิดพื้นจนปลายจมูกของเราชนกัน เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไงน่ะ จะวิดพื้นบนเตียงแบบนี้ทำไมไม่ทราบยะ!

“โมนา อยู่เฉยๆ สิ”

“คุณลุกเดี๋ยวนี้นะเอริค!”

“ยังไม่ครบเลย”

“นี่!”

แปะ!

“หึ” ฉันตีท่อนแขนแข็งแรงและแผงอกกำยำไปสองสามทีอย่างหงุดหงิด เมื่อเอริคเอาแต่วิดพื้นโดยที่ฉันยังนอนอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่บนเตียง เอริคหัวเราะต่ำในลำคอแกร่งอย่างไม่สะทกสะท้าน ถึงแม้ว่าแผงอกของเขาจะแดงเป็นรอยนิ้วมือฉันแล้วก็ตาม

“เอริค ลุกได้แล้ว ฉันอึดอัด!”

ฉันหยุดดิ้นและนอนสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเริ่มรู้สึกเหนื่อยที่พยายามดันเอริคให้ออกห่างแต่เขากลับไม่ขยับสักนิดเดียว แถมตอนนี้ร่างสูงยังโน้มใบหน้าหล่อคมคายลงมาซุกที่ซอกคอของฉันพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ อีกต่างหาก ให้ตายเถอะ ฉันไม่ได้วิดพื้นแบบเอริคแล้วทำไมถึงเหนื่อยแบบนี้กันล่ะเนี่ย ว่าแต่… คนบ้าอะไรมาวิดพื้นบนเตียงนอนแบบนี้ไม่ทราบยะ!

 

ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงรถยนต์ราคาแพงก็ขับเข้ามาจอดที่บริษัทได้ทันเวลาพอดี ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อก้มลงมองนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังไม่สายเท่าไหร่ พอหันกลับไปมองร่างสูงที่นั่งหัวยุ่งหน่อยๆ อยู่หลังพวงมาลัยรถก็ต้องกรอกตามองบนอย่างเอือมๆ

“คะ? อื้อ…” ดวงตากลมโตเบิกโพรงเมื่อท่อนแขนแข็งแรงคว้าเอวบางแล้วดันตัวฉันเข้าไปในซอกข้างชั้นวางอุปกรณ์ ก่อนเอริคจะโน้มลงมาประกบจูบกับด้วยความรวดเร็ว มือบางกำเสื้อยืดของเขาเอาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว เอริคขบเม้มริมฝีปากล่างของฉันจนต้องเผยอริมฝีปากออกให้เขาดุนดันลิ้นเปียกชื้นเข้ามาตวัดลิ้นเล็กอย่างหื่นกระหาย ฉันหลับตาพริ้ม ร่างกายแนบชิดแผงอกกำยำมากขึ้นกว่าเดิม…

แควก!

เอริคกับฉันชะงักนิ่งไปทันทีที่ได้ยินเสียงเหมือนอะไรขาด พอเขาค่อยๆ ผละริมฝีปากออก ร่างสูงก็ก้มลงไปมองที่เสื้อยืดของเขา ฉันเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเงยหน้าสบกับสายตาคมดุดันตาปริบๆ ทันที

“เอ่อ…”

“เธอทำมันขาดเหรอ โมนา” เอริคเลิกคิ้วถามเสียงเข้มต่ำ ฉันกระแอมเบาๆ แล้วเหลือบมองไปยังเสื้อยืดตรงแผงอกกำยำที่ขาดจากการที่ฉันกำมันแน่นเกินไปอีกครั้ง เขาอยากมาจูบฉันก่อนทำไมกันล่ะ ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าเสื้อยืดของเขามันแทบจะขาดติดมือได้อยู่แล้ว และมันก็ขาดจริงๆ ด้วย ให้ตายสิ…

“ก็จู่ๆ คุณมาทำแบบนั้นกับฉันทำไมล่ะ ฉัน… ไปทำงานดีกว่า”

พอบอกเอริคจบ ฉันก็รีบหันหลังเดินไปทางขึ้นลิฟต์ด้วยความรวดเร็ว บ้าจริง แล้วทำไมพอนึกถึงจูบเมื่อกี้หัวใจฉันถึงได้เต้นตึกตักแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย!

ฉันสูดหายใจลึกๆ สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านเพื่อตั้งสติทันทีที่มาถึงห้องทำงาน นั่งนิ่งทำสมาธิสักพักก็เหลือบมองกองเอกสารที่สูงเกือบเท่าตึกใบหยกบนโต๊ะอีกครั้ง

“ทำงานสิยัยโมนา ไปคิดเรื่องเอริคทำไมก็ไม่รู้ บ้าจริง…”

กริ๊ง~

นั่งก้มหน้าเคลียร์กองเอกสารตรงหน้าได้ประมาณยี่สิบนาที เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น ฉันมองหมายเลยที่ติดต่อเข้ามาแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นว่าเป็นเบอร์จากโต๊ะทำงานของเลวี่ ก่อนเข้ามาที่ห้องฉันไปเอาเอกสารจากเธอแล้วนี่นา

“ฮัลโหลเลวี่”

[โมนาได้ดูตารางงานใหม่ที่ส่งไปให้เมื่อเช้าหรือยัง?]

“ตารางใหม่เหรอ…”

[ใช่ๆ อีกยี่สิบนาทีคุณคาร์ลอฟจะเข้ามานะ พอดีฉันโทรมาเตือนน่ะ เผื่อว่าโมนาจะลืม เพราะไม่เห็นคุณเอริคเข้ามาที่ห้องทำงานเลย]

ฉันที่กำลังจดงานนั่งนิ่งและอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะตอบอะไรเลวี่ดี ให้ตายสิ ฉันดูตารางงานล่าสุดคือเมื่อคืน ส่วนตอนเช้าก็มัวแต่สู้รบกับเอริคที่กวนประสาทฉันไม่เลิกจนไม่ได้เช็กอะไรอีกรอบเลย

“โอเคเลวี่ ขอบคุณมากนะ”

พอรวบรวมสติได้ ฉันก็บอกเลวี่และวางสายด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะรีบเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของเอริคที่แขวนเอาไว้แล้วคว้ากระเป๋าวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างไม่คิดชีวิตทันที ให้ตายสิ ฉันวิ่งจนขาแทบพันกันตกส้นสูงตายอยู่แล้วเนี่ย!

ติ๊ง!

“โอ๊ย… เหนื่อยชะมัด แล้วเอริคอยู่ไหนน่ะ” และพอวิ่งกระหืดหระหอบมาถึงห้องช่าง ฉันก็หันไปมองรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นเอริคแม้แต่เงาเลยสักนิด บ้าชะมัด แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ? ห้องช่างก็กว้างซะขนาดนี้ใครจะไปเดินหาไหว โอ๊ย! ฉันอยากจะบ้าตาย ใกล้เวลาที่คุณคาร์ลอฟจะมาถึงบริษัทแล้วด้วยสิ!

“หมุนอีกๆ มันยังไม่แน่นเลย”

“เอ่อ… เห็นคุณเอริคมั้ยคะ?”

ฉันเหลือบไปเห็นช่างที่กำลังซ่อมอะไหล่เครื่องบินอยู่ใกล้ๆ เลยเดินเข้าไปถามพร้อมกับส่งยิ้มกว้างไปให้เขาอย่างเป็นมิตร เขาหันมาเลิกคิ้วมองฉันด้วยความงุนงงหน่อยๆ แล้วสักพักก็พยักหน้าเข้าใจ

“อ้อ คุณเป็นเลขาของคุณเอริคสินะ ผมเห็นเขาบอกว่าจะไปเช็กแผนงานที่ห้องทำงานตรงนั้นน่ะครับ”

“ขอบคุณมากนะคะ”

ฉันยิ้มกว้างอย่างโล่งอกที่เอริคไม่ได้หนีหายไปไหนแบบวันนั้น แล้วรีบเดินฉับๆ ด้วยส้นสูงที่เหมือนส้นรองเท้าจะหักเพราะรีบมาที่นี่ไปหน่อยก่อนจะเข้ามาที่ห้องช่างใหญ่เลยเผลอเดินตกหลุมตรงทางข้ามฝั่งมาตึกนี้น่ะสิ ดีนะไม่หัวทิ่มพื้นไปซะก่อน ไม่งั้นพังทั้งงานพังทั้งหน้าฉันแน่ๆ บ้าชะมัดเลยยัยโมนา

“คุณเอริค… เอ๊ะ?”

พอเปิดประตูเข้ามาที่ห้องทำงานเล็กๆ ฉันก็ยืนงุนงงเมื่อไม่เห็นมีใครอยู่ในนี้สักคน ลองเดินเข้าไปดูในห้องด้วยความสงสัยก็เห็นว่ามีแผ่นกระดาษแผนงานเครื่องบินกางอยู่บนโต๊ะ แล้วเอริคไปไหนของเขาน่ะ? ให้ตายเถอะ มันจะยี่สิบนาทีตามที่เลวี่บอกว่าคุณคาร์ลอฟจะเข้ามาที่บริษัทแล้วนะ!

“มีอะไรโมนา”

“ว๊าย! โอ๊ย… ฉันตกใจหมด ทำไมคุณมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงก่อนเล่า”

“ก็ถามอยู่นี่ไง ตกใจอะไรของเธอ”

ฉันยกมือทาบอกแล้วหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ที่อยู่ภายในห้องนี้อย่างตกใจ เอริคเลิกคิ้วเข้มมองใบหน้าฉันนิ่ง สักพักเขาก็ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่จ้องซิกแพคของเขาตาปริบๆ ว่าแต่… ทำไมเอริคถึงได้ถอดเสื้อเปลือยท่อนบนแบบนี้ได้ล่ะยะ!

“คุณ… คุณต้องรีบขึ้นไปที่ห้องทำงานได้แล้วนะ คุณคาร์ลอฟกำลังมา ประชุมถูกเลื่อนให้เร็วขึ้นน่ะค่ะ”

“ไหนเธอบอกว่าอีกหลายชั่วโมงคาร์ลอฟถึงจะมาไง”

“เอ่อ… ฉันไม่ได้เช็กตารางงานเมื่อเช้าใหม่…” ฉันกระแอมแล้วบอกเอริคเสียงเบาอุบอิบอย่างประหม่าหน่อยๆ มันเป็นความผิดของฉันเองนั่นแหละที่ไม่เช็กตารางงานของเขาอีกรอบ ถึงส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะเอริคกวนประสาทฉันก็เถอะ บ้าจริง…

“โมนา”

เอริคเอยเรียกเสียงเข้มต่ำสีหน้าเรียบนิ่ง ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เอริคยิ้มมุมปาก แล้วจู่ๆ ฝ่ามือหนาก็เท้าลงมายังโต๊ะทำงานจนฉันชะงักเพราะกลายเป็นว่าเขากำลังกักขังฉันไว้ไม่ให้หนีไปจากอ้อมแขนของเขาได้ จากนั้นเขาก็โน้มมาใกล้จนฉันเม้มริมฝีปาก และรีบยกมือดันแผงอกกำยำเปลือยเปล่าเอาไว้ด้วยความประหม่าปนไม่สบอารมณ์ตัวเองนิดๆ ที่ไม่เช็กตารางงานของเขาให้ดี

“คุณเรียกฉันทำไม แล้วก็ขยับออกไปห่างๆ หน่อยได้มั้ยคะ…”

“ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรสักหน่อย”

“แต่ว่าฉันเป็นเลขาของคุณแล้วไม่เช็กตารางคุณให้ละเอียดอีกรอบเองนะ วันนี้คุณมีประชุมกับเอกสารที่ต้องเซ็นอีกตั้งเยอะ ถ้าตารางถูกเลื่อนก็หมายความว่างานของคุณก็อาจล่าช้า แล้วแบบนี้… อื้อ!”

หมับ!

จู่ๆ เอริคโน้มลงมาประกบริมฝีปากอิ่มโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ลิ้นเปียกชื้นดุดันเข้ามาตวัดลิ้นเล็กอย่างช้ำชอง ดวงตากลมโตสบกับสายตาคมดุดันนิ่ง แผงอกกำยำแนบชิดกับหน้าอกเต่งตึง และสะโพกกลมกลึมก็ขยับไปชนกับขอบโต๊ะทำงานจนฉันแทบจะนั่งลงไปบนนั้นอยู่แล้ว ให้ตายเถอะ เอริคทำแบบนี้อีกแล้วนะ หัวใจฉันก็เต้นรุนแรงไม่หยุดหย่อนอยู่ได้ น่าหงุดหงิดชะมัดเลย!