เสียงเข้มที่ต่ำลงกว่าเดิมทำให้ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังอดทนไม่ให้โมโหมากเกินไป ฉันกลืนน้ำลายลงคอออึกหนึ่งเพื่อรวบรวมสติจากนั้นก็เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเล็กน้อย

“โมนาค่ะ… โมนา ดีแลนด์”

“หึ โมนา เมื่อกี้เธอถีบฉันงั้นเหรอ”

“กะ… ก็คุณ” เอริคยกยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ส่วนฉันก็ตอบรับตะกุกตะกักอย่างหวั่นๆเพราะท่าทางของเขาดูจะโมโหจริงๆ แต่มันช่วยไม่ได้นี่! เอริคอยากมาทำแบบนั้นกับฉันก่อนทำไมกันล่ะ!

“ฉันทำไม?”

“คุณจับ… จับ“

“จับอะไร?” ร่างสูงเลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามฉันด้วยความสงสัย ฉันกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น มองสบกับสายตาคมดุดันด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโพล่งออกไปอย่างหมดความอดทน

“คุณจับหน้าอกฉันไงล่ะ!”

“…”

เสียงตะโกนของฉันทำให้เอริคหยุดเดินเข้ามาใกล้ทันที เขามองใบหน้าฉันนิ่ง สักพักก็ไล่สายตาคมลงมาที่หน้าอกของฉันอย่างไม่ปิดบัง จนฉันต้องรีบยกแขนขึ้นมากอดอกไว้แล้วถลึงตาจ้องเขาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“ลามก!”

ฟุ่บ!

“จะนอนต่อ กลับไปซะ” แต่จู่ๆ เอริคก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่อีกครั้ง โดยที่ฉันได้แต่ยืนมองเขาตาปริบๆ ด้วยความงุนงง อะไรของเขาน่ะ คิดจะนอนต่อก็นอนแบบนี้เลยเรอะ!

“แต่คุณต้องไปทำงานที่บริษัทนะคะ”

“อย่ากวน”

พรึ่บ!

“ลุกได้แล้วค่ะ!” ฉันเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกแล้วตะโกนบอกเสียงดังเพื่อให้เขาลุกจากเตียงนอนสักที เอริคลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับคิ้วเข้มขมวดมุ่นมากกว่าเดิมแล้วจ้องมาทางฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งอย่างน่ากลัว

“รู้มั้ย ถ้ากวนเวลาฉันนอนจะเป็นยังไง”

“ไม่รู้ค่ะ ฉันรู้แค่ว่าฉันต้องพาคุณเข้าไปทำงานที่บริษัทให้ได้”

แต่ถึงสายตาคมที่จ้องมองใบหน้าฉันอยู่มาจะน่ากลัวขนาดไหน ฉันก็จะไม่มีวันยอมแพ้เรื่องนี้เป็นอันขาด! เงินเดือนที่มากมายและงานเลขาที่นี่ฉันต้องได้มันมา!

หมับ! ตุบ!

“ถ้าอยากให้ไปบริษัท ก็ทำให้ฉันพอใจสิ”

“นี่คุณ!” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อฝ่ามือหนาจับข้อมือบางแล้วดึงตัวฉันเข้าไปใกล้จนฉันขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนซิกแพคของเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว มือหนาอีกข้างก็จับต้นขาฉันไว้แน่น กระโปรงทำงานที่ยาวเลยเข่ามานิดหน่อยตอนนี้มันเลื่อนขึ้นมาสูงแทบจะเห็นกางเกงในสีแดงของฉันหมดแล้วแต่เอริคกลับจับเอาไว้แน่นมากกว่าเดิมซะอีก

“อยากให้ฉันไปบริษัทไม่ใช่รึไง โมนาดีแลนด์”

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง… คุณถึงจะยอมไป”

ฉันจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยความหงุดหงิด พลางหายใจแรงเพื่อควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเอง อดทนไว้โมนา ถึงแม้ตอนนี้มันจะอดได้ยากเย็นแค่ไหนก็ตาม แต่ใจเย็นไว้ ท่องไว้… เพื่องานและเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นตั้งสองหมื่นเชียวนะยะ!

“ฉันหิว ไปทำอะไรมาให้กินหน่อย”

“เอ๊ะ… อะไรนะคะ?!” ฝ่ามือหนาปล่อยข้อมือบางออก แต่ฉันก็ยังคงนั่งอยู่บนซิกแพคแน่นๆ ด้วยความงุนงงไม่หาย ให้ตายสิ ฉันตามอารมณ์ของเอริคไม่ทันแล้วนะ จู่ๆ ก็บอกให้ฉันไปทำอะไรให้กินงั้นเหรอ?! บ้าชะมัดเลย!

“หรือที่ยังนั่งอยู่นี่… จะให้กินเธอแทนใช่รึไง”

เสียงเข้มต่ำเอ่ยบอกเรียบนิ่งพร้อมกับสายตาคมดุดดันมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันกัดริมฝีปากล่าง แล้วรีบกระโดดลุกออกจากการนั่งคร่อมตัวเขาไปยืนบนพื้นข้างเตียงใหญ่ด้วยความรวดเร็ว

“งั้นรอสักครู่ค่ะ!”  นี่ตกลงฉันมาสมัครเป็นเลขาหรือแม่บ้านกันแน่เนี่ย!

ฉันวางจานออมเล็ตไว้บนโต๊ะทานข้าวหลังจากทำเสร็จจนดูอร่อยส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องครัว ก่อนจะเดินไปตักสลัดผักใส่จนเต็มชาน เอริคอยากหิวมากดีนัก! กินมันให้หมดชามนี่แหล่ะ คอนโดฯ เขาก็ออกจะหรูโทรสั่งอาหารง่ายกว่าใช้ให้ฉันทำให้กินไหมยะ!

“ทำไมข้าวเยอะ”

“หยุดพูดสักที เสียเวลา”

คิ้วเข้มของเอริคขมวดเข้าหากันจนจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว ก่อนเขาจะเปิดประตูเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ฉันที่กำลังยืนงุนงงเลยรีบก้าวฉับๆ ตามไปโดยไม่ลืมล็อกประตูห้องตามที่เขาบอก จากนั้นฉันก็วิ่งไปยืนข้างรถยนต์คันหรูสีเทาของเอริคทันที ให้ตายสิ แค่พาลูกชายท่านประธานไปบริษัทคิดว่าจะง่าย แต่กลับยากเย็นและน่าโมโหกว่าที่ฉันคิดซะอีก เอริคดื้อด้านชะมัดเลย!

“รอก่อนค่ะ”

”มาทำไม”

“ก็บอกแล้วหนิคะว่าฉันจะไปด้วย”

เอริคหันมามองใบหน้าฉันนิ่งแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ คล้ายกับเหนื่อยหน่ายที่เห็นว่าฉันไม่ยอมเลิกพยายามเอาตัวเขาไปทำงานที่บริษัทสักที เหอะ เสียใจด้วยนะคะ ให้ตายยังไงฉันก็ต้องลากคุณไปบริษัทด้วยกันให้ได้ คอยดูเถอะเอริค!

“หึ งั้นก็ตามใจ”

ฉันเดินตามเอริคเข้ามาในบาร์หรูแห่งหนึ่ง เนื่องจากร้านยังไม่เปิดเพราะตอนนี้แค่บ่ายสองกว่าๆ แต่การตกแต่งภายในร้านกลับดูดีจนฉันต้องหันไปมองรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของผู้ชายที่เพิ่งเดินลงมาจากบันไดชั้นสองเอ่ยทักเอริคอย่างเป็นกันเอง

“มาแล้วเหรอวะ”

“เออ”

“แล้วนั่นมึงพาใครมาด้วย?”

“ฉันโมนา เป็นเลขาคุณเอริคค่ะ”

“ผมออสตินครับ”

ฉันฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรกลับไปให้เขา ถึงแม้ว่าเอริคดูไม่สนใจจะแนะนำฉันให้เพื่อนเขารู้จักก็ตาม ออสตินยกยิ้มตอบ จากนั้นเขาก็ยื่นมือมาจับทักทายฉันกับฉัน แต่จู่ๆ เสียงเข้มต่ำก็เอ่ยแทรกด้วยท่าทางหงุดหงิดไม่หายจนฉันแอบเบ้ปากใส่เขาไปหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ เหอะ เอริคแกล้งทำเป็นเมินฉันสินะ กวนประสาทที่สุด!

“แล้วมึงเรียกกูมาทำไม”

“กูว่าจะให้ช่วยดูแผงเครื่องให้หน่อย”

พอออสตินพูดจบ ฉันกับเอริคก็เดินตามเขาขึ้นมาในห้องทำงานชั้นสอง แล้วออสตินก็เดินไปหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ออกมากางบนโต๊ะ ฉันได้แต่ยืนมองข้อมูลที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้นตาปริบๆ ด้วยความไม่เข้าใจขั้นสุด จากนั้นพวกเขาสองคนก็คุยอะไรกันไม่รู้อยู่นานจนฉันเริ่มเมื่อยเลยเดินมานั่งรอบนโซฟาอีกด้านแทน ว่าแต่… กระดาษนั่นมันคืออะไรน่ะ? ดูแล้วน่าปวดหัวชะมัด…

“เรื่องแค่นี้จะเรียกกูมาทำไม ฝ่ายช่างมึงก็มี”

ผ่านไปไม่นาน เอริคก็หยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบก่อนจะเดินมานั่งลงบนโซฟาข้างฉันด้วยความสบายอกสบายใจ สายตาคมเหลือบมองฉันที่หันมองรอบห้องตาปริบๆ แล้วเขาก็ยกยิ้มมุมปากพลางยักไหล่อย่าไม่ใส่ใจ

“ถ้าพนักงานกูรู้ กูจะเรียกมึงมาทำไมไอ้เอริค”

“เอ่อ ว่าแต่… นั่นคืออะไรคะ?”

และหลังจากที่ฉันนั่งฟังพวกเขาสองคนคุยกันอยู่นานสองนานเลยอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นด้วยความสงสัย ออสตินยิ้มบางแล้วอธิบายให้ฟังคร่าวๆ ก่อนเขาจะเหลือบไปมองเอริคที่นั่งข้างอยู่ฉันเล็กน้อย

“ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับ เลยต้องให้วิศวะการบินอย่างไอ้เอริคมันมาช่วย”

“เอ๊ะ…”

ทันทีที่ออสตินพูดจบ ฉันก็หันขวับไปมองเอริคที่นั่งพ่นควันบุหรี่ข้างๆ อย่างไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่นัก… เอริคน่ะเหรอเป็นวิศวะการบิน?! ให้ตายเถอะ ฉันก็คิดว่าเขาเป็นนักธุรกิจซะอีก เหอะ ถึงว่าทำไมชอบทำนิสัยห่ามๆ ใส่ฉันตลอด แต่จะว่าไปฉันคิดว่าวิศวะบางคนก็ไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นทุกคนหรอกนะ คงเป็นเพราะนิสัยของเอริคเองมากกว่าที่ชอบกวนประสาทใส่ฉันน่ะ คิดแล้วก็น่าหงุดหงิดชะมัด…

“มองอะไร”

เสียงเข้มต่ำที่เอ่ยถามทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งตกใจ สายตาคมจ้องมองฉันพร้อมกับคิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความสงสัย ฉันเลยได้แต่กระพริบตาปริบๆ ตอบกลับเขาไปอย่างตั้งตัวไม่ทัน “ปะ… เปล่าค่ะ”

“แล้วนี่โมนามาตามตัวไอ้เอริคไปบริษัทงั้นเหรอ?”

“ทำไมคุณออสตินรู้ล่ะคะ” ฉันเลิกคิ้วถามออสตินด้วยความงุนงงปนอึ้งหน่อยๆ ที่เขารู้เรื่องนี้โดยที่ฉันหรือเอริคยังไม่มีใครพูดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ออสตินหัวเราะแล้วยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนเขาจะยักไหล่และหยิบแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นดื่มอึกหนึ่ง

“เลขาที่พ่อมันส่งมาไม่เคยมีใครพามันไปบริษัทได้สักคน ไอ้เอริคมันไม่ยอมไปง่ายๆหรอกครับ คนอย่างมันไม่เข้ากับสูทนักธุรกิจหรอก”

“แต่… ไม่ลองก็ไม่รู้หนิคะ”

ฉันพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปมองเอริคอีกครั้ง ดูจากนิสัยและท่าทางของเขาแล้วคงไม่เหมาะกับนักธุรกิจจริงๆ นั่นแหละ เกิดเอริคโมโหแล้วไปต่อยปากหุ้นส่วนแตกขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ แต่ในเมื่อฉันรับปากว่าจะพาเขาเขาไปทำงานบริษัทให้ได้ ก็ต้องทำให้ได้น่ะสิ!

“ถึงยังไงผมก็เอาใจช่วยนะครับ ถ้ามากับมันที่นี่ได้ก็ถือว่ายังมีหวังอยู่ อีกอย่าง… เรียกแค่ชื่อผมก็พอนะ” ออสตินส่งยิ้มกว้างส่งมาให้ฉันอย่างขี้เล่นและไม่ถือตัวอะไร ฉันนิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักกลับไปให้เขาเช่นกัน

“ก็… ก็ได้ค่ะ”

“เธออย่าเสียเวลาเลย ยังไงฉันก็ไม่เข้าบริษัท”

แต่จู่ๆ เอริคก็เอ่ยแทรกแล้วหันมามองใบหน้าฉันด้วยสายตาคมกริบนิ่งๆ ฉันหันขวับและจ้องหน้าเขากลับอย่างมุ่งมั่น แววตาเป็นประกายเอาจริงเอาจังพลางเชิดหน้าเล็กน้อย เหอะ! ฉันจะทำทุกทางจนกว่าเอริคจะยอมไปทำงานที่บริษัทให้ได้เลยคอยดู!

“งั้นวันนี้ฉันจะยอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่างจนกว่าคุณจะพอใจ และถ้าฉันทำได้… วันนี้คุณต้องเข้าบริษัท ตกลงมั้ยคะ?”

“ฮ่าๆๆ น่าสนใจดีหนิไอ้เอริค” ออสตินหัวเราะเหมือนกำลังสนุกที่ได้เห็นฉันกับเอริคต้องมาทำอะไรแบบนี้ ส่วนเอริคก็เลิกคิ้วพลางยกยิ้มมุมปากอย่างท้าทายส่งมาให้ฉันไม่ต่างกัน

“แล้วถ้าเธอทำไม่ได้ล่ะ?”

“คุณก็ไม่ต้องไปที่บริษัทไงคะ แล้วฉันก็จะ… ลาออกเองค่ะ” ฉันตอบเขาด้วยความมั่นใจ และถึงแม้ว่าฉันจะส่งยิ้มหวานไปให้เอริคก็ตาม แต่ในใจกลับนึกถึงแค่เงินเดือนสองหมื่นที่เพิ่มขึ้นมาจนไฟลุกโชน ฉันต้องทำให้ได้… โมนาดีแลนด์จะต้องลากตัวเอริคไปที่บริษัทให้ได้ค่ะท่านประธาน!

“หึ เธอพูดแล้วนะ โมนา”

“คุณจะให้ฉันทำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ”

ฉันพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับถามเอริคด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ สีหน้าจริงจังเพื่อการทำงานเต็มที่ นาทีนี้เขาจะให้ฉันไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหนฉันก็จะทำ เหอะ รู้จักคนอย่างโมนาน้อยไปหน่อยซะแล้ว ฉันไม่เคยย้อมแพ้อะไรง่ายๆ นะบอกไว้ก่อน!