ฉันสะดุ้งตกใจจนเกือบจะทำกระทะในมือตกใส่เท้าตัวเองเมื่อจู่ๆ เอริคก็เอ่ยบอกเสียงเข้มต่ำจากทางด้านหลังโดยไม่บอกกล่าว แล้วเขาจะเดินมาเงียบๆ ทำไมกันยะ ตกอกตกใจหมดเลย!

“งั้นฉันทำซุปเห็ดให้แล้วกันนะคะ เห็นคุณคงมีขนมปังอยู่หนิ”

“อือ”

ฉันเก็บกระทะในมือแล้วหยิบหม้ออีกอันมาแทน เหอะ ใช้คนอื่นยังจะมาเรื่องมากอีกนะ เดี๋ยวแม่ก็ฟาดด้วยหม้อนี่ซะหรอก คนยิ่งกำลังหงุดหงิดเพราะถูกขัดจังหวะการพักผ่อนดูหนังอยู่ด้วย แต่เอริคกลับยังคงยืนพิงของประตูห้องครัวมองฉันนิ่งจนฉันเริ่มประหม่าและรู้สึกแปลกๆ ที่มีคนคอยจ้องตอนทำอาหารตลอดเวลาแบบนี้… ให้ตายสิ เอริคไม่มีอะไรจะทำหรือไงน่ะ จ้องฉันอยู่ได้!

“คุณจะทำอะไรก็ไปทำสิคะ มายืนมองฉันทำไม”

“ก็ทำอยู่นี่ไง”

ฉันขมวดคิ้ว เงยหน้ามองเอริคด้วยความงุนงงก่อนจะกรอกตามองบนไปหนึ่งทีกับท่าทางกวนประสาทของเขา “ยืนมองฉันทำอาหารเนี่ยนะ?”

“ทำไม ไม่ได้ไปกวนเธอสักหน่อย”

“แต่ฉันไม่มีสมาธิในการทำ”

“เพิ่งรู้ว่าก่อนทำซุปต้องทำสมาธิด้วย”

“นี่คุณเอริค!” ฉันล่ะเชื่อเลยให้ตาย! เขาเป็นคนที่กวนประสาทได้หน้านิ่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย น่าหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมอีก

“หึ อย่าเผาครัวฉันล่ะ” พูดจบเอริคก็เดินอารมณ์ดีออกไปจากห้องครัวและทิ้งให้ฉันได้แต่ยืนขมุบขมิบปากบ่นอย่างขุ่นเคืองไม่หาย ก่อนจะเผาครัวเนี่ย ฉันขอเผาเขาก่อนเลยดีไหมยะ กวนประสาทดีนัก!

“ให้ตายสิ…”

ฉันถอนหายใจแรง มือก็ยังต้องทำซุปเห็ดไปด้วย เออ… แม่บ้าน แม่ครัว เลขา อยู่กับเอริคนี่ฉันเป็นมันทุกอย่างแล้วมั้ง! ว่าแต่… ทำไมเขาไม่โทรสั่งอาหารของคอนโดฯ เองล่ะเนี่ย จะมาใช้ฉันทำให้กินทำไมไม่ทราบยะ?! ฉันก็ดันบ้าจี้มาทำให้เขากินอีกต่างหาก อยากทึ้งหนังหัวตัวเองให้หายหงุดหงิดโว้ยย!

หลังจากผ่านไปหลายนาทีฉันก็ทำอาหารให้เอริคเสร็จ พอลองมองหาจานชามบนเคาน์เตอร์ครัวเพื่อตักใส่ถ้วยให้เขา แต่ไม่ว่าจะมองยังไงฉันก็ไม่เห็นจะมีเลยสักใบเดียว เอริคไม่มีจานชามหรืออะไรที่พอจะใส่อาหารไว้บ้างเลยหรือไงน่ะ?

“หาอะไร”

ฉันหันไปมองตามเสียงทุ้มที่ดังอยู่ทางด้านหลัง แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจที่เอริคมายืนใกล้ฉันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  “เอ่อ… หาชามค่ะ ฉันจะตักข้าวต้มไว้ให้คุณ”

“อยู่บนชั้นเคาน์เตอร์ด้านบนซ้าย” เอริคพูดจบก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำขึ้นมากระดกอึกๆ ฉันเลยหันไปหยิบชามบนชั้นตามที่เขาบอก แต่เอื้อมไปหยิบยังไงก็ไม่ถึงสักที แล้วทำไมเขาต้องเอาชามไปให้สูงขนาดนั้นด้วยเนี่ย!

พรืด! หมับ!

“อ๊ะ!”

“ระวังหน่อย” ฉันเบิกตาโพลงแล้วรีบจับท่อนแขนแข็งแรงที่คว้าเอวบางไว้จากทางด้านหลังได้มันก่อนที่ฉันจะลื่นหน้าทิ่มพื้นกระเบื้อง ให้ตาย เกือบหัวฟาดพื้นตายศพไม่สวยไปแล้ว แถมตอนนี้หัวใจฉันยังเต้นตึกตักระรัวด้วยความตกใจไม่หายอีกต่างหาก…

“ขะ… ขอบคุณค่ะ”

“เอาเล็กหรือใหญ่”

“คะ?”

ฉันเงยหน้ามองเอริคอย่างไม่ค่อยเข้าใจคำพูดเขาเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยืนนิ่งอยู่กับที่ทันทีที่รับรู้ว่าใบหน้าของเราสองคนใกล้กันมากเกินไปจนริมฝีปากฉันเกือบจะแตะโดนปลายคางเขาอยู่แล้วเนี่ย

“งงอะไร ชามไง” สงสัยเอริคคงเห็นฉันยืนซื่อบื้อกะพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างงุนงงไม่หายถึงได้เลิกคิ้วถาม ฉันรีบตั้งสติแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติจากนั้นก็ตอบเขาอึกอักทำตัวไม่ถูกหน่อยๆ

แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกออกจากที่นั่ง ฉันก็ต้องหันกลับไปมองหน้าเอริคคิ้วขมวดมุ่นอีกครั้ง เขาจะเรียกฉันบ่อยเกินไปแล้วนะ วันนี้คงไม่ได้กลับห้องตัวเองมั้งเนี่ย! ให้ตายเถอะ ฉันกรอกตามองบนไปสองทีก่อนจะถามเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายหน่อยๆ วันหยุดของฉัน… อุตส่าห์จะนอนดูหนังอยู่ห้องทั้งวันแล้วเชียว

“มีอะไรอีกล่ะคะ”

เอริควางช้อนลงแล้วสายตาคมก็จ้องมองใบหน้าฉันเรียบนิ่ง “ฉันยังกินข้าวไม่หมดเลย”

“แล้วคุณมาบอกฉันทำไมน่ะ?”

“เธอก็รอล้างจานด้วยไง”

“ห๊ะ?! เดี๋ยวนะ… เผื่อว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิด ฉันไม่ใช่แม่บ้านสักหน่อย ฉันเป็นเลขาค่ะ!” ต่อมโมโหของฉันเริ่มเดือดปุดๆ เพิ่มขึ้น นี่เอริคเห็นฉันเป็นแม่บ้านจริงๆ ใช่ไหม บ้าชะมัด ถึงตอนนี้ฉันจะหัวฟูและหน้าสดยิ่งกว่าปลาที่ขายในตลาดก็ตาม แต่ฉันเป็นเลขานะไม่ใช่แม่บ้าน!

“ก็เลขาไงถึงต้องทำ”

เอริคยังคงตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย เขาต้องกวนประสาทฉันอยู่แน่ๆ เลย ฉันล่ะอยากจะเดินไปหยิบกระทะมาฟาดหลังเขาสักทีสองทีให้หายหงุดหงิด โอ๊ย เอริคนี่น่าโมโหจริง! ฉันพ่นลมหายใจแรงเพื่อควบคุมอาการหัวร้อนและไม่สนใจเขาอีกต่อไป จากนั้นก็รีบหันหลังก้าวขาฉับๆ เดินหนีทันที ขืนอยู่นานกว่านี้ฉันคงได้เป็นประสาทจริงๆ เข้าสักวันแน่นนอน!

“ฉันกลับล่ะ”

หมับ!

“จะไปไหนโมนา” ฝ่ามือหนาคว้าข้อมือบางเอาไว้แน่นก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงหน้าประตูห้องของเขา ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันกลับมาจ้องเอริคอย่างขุ่นเคือง ใจเย็นไว้ยัยโมนา สูดหายใจเข้าลึกๆ ใจเย็นไว้… เขาคือเจ้านายท่องไว้โมนา ท่องว่าเจ้านาย!

“ฉันจะกลับห้องของตัวเองค่ะ ปล่อยด้วย”

“แล้วเรื่องล้างจานล่ะ” ยังจะตามมาถามคำนี้อีกเหรอ! ให้ตายสิ

“คุณไม่ได้จ้างแม่บ้านหรือไง”

“จ้าง แต่พรุ่งนี้ถึงจะมา”

“ก็รอพรุ่งนี้สิคะ”

ฉันขมวดคิ้วมุ่น และเอริคยังคงมองฉันนิ่งๆ เหมือนเดิม แต่ฉันกลับแอบเห็นสายตาคมวาววับเหมือนกำลังสนุกมาแวบหนึ่ง ก่อนมันจะกลับไปเป็นสายตาดุดันอย่างเคย หรือฉันคงตาฝาดไปเองนั่นแหละ เขาจะมาสนุกอะไรตอนนี้ล่ะยัยโมนา บ้าชะมัด สงสัยฉันกำลังเป็นประสาทจริงๆ สินะ!

“จะให้แช่ชามทิ้งไว้หรือไง สกปรก”

“โอเค งั้นฉันจะล้างให้ก็ได้!”

ฉันชะงัก แล้วอ้าปากพะงาบๆ อย่างทำตัวไม่ถูก เหอะ! นี่เอริคกำลังด่าฉันว่าสกปรกอยู่สินะ! ฉันท่องยุบหนอพองหนอในใจเพื่อให้ใจเย็น ก่อนจะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ สะบัดข้อมือออกจากฝ่ามือหนาแล้วเดินตึงตังเข้าไปในห้องครัว จากนั้นก็คว้าชามซุปที่เขากินไว้มาล้างให้เรียบร้อยโดยไม่สนว่าเขาจะกินอิ่มหรือยัง บ้าจริง วันนี้มันวันอะไรของฉันกันยะ ฉันไม่น่าย้ายมาอยู่ใกล้เอริคเลยให้ตายสิ!

และแล้ววันหยุดแสนสุขเมื่อวานของฉันก็ได้ผ่านไปไวหมือนหายใจทิ้ง แถมยังเหมือนฉันไม่ได้หยุดและเหนื่อยกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะเอริคคนเดียวเลยที่ใช้ฉันทำมันทุกหน้าที่ไม่เว้นแม้แต่ดูดฝุ่นโซฟาให้เขาน่ะ บ้าชะมัด นึกแล้วก็อารมณ์เสียอีกจนได้!

”เหอะ”

ฉันยืนมองบานประตูห้องเอริคแล้วสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมพลังงานและสติให้กับตัวเอง แม้ว่าวันนี้ฉันต้องทำหน้าที่เลขา แต่อีกหน่อยฉันคงได้ย้ายตำแหน่งเป็นพนักงานล้างห้องน้ำแน่ๆ ถ้าเขายังคิดจะใช้ฉันทำมันทุกอย่างแบบนี้เนี่ย!

พรึ่บ!

“โมนา มายืนทำอะไรตรงนี้” จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออกจนฉันที่กำลังจะเอื้อมมือไปกดออดถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ แล้วกะพริบตาปริบๆ เงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหน้าอย่างงุนงงเล็กน้อย

“มาปลุกคุณน่ะสิคะ แต่ไม่คิดว่าคุณจะตื่นแล้ว… และแต่งตัวแล้วด้วย”

ฉันมองขึ้นลงสำรวจการแต่งตัวที่ดูชิวเกินกว่าจะคิดว่าไปบริษัทของเอริค กางเกงยีนส์เข้มขาดเข่าเล็กน้อย เสื้อยืดสีดำและรอยสักที่โผล่พ้นเสื้อออกมานั่นก็เท่อยู่หรอก แต่ถ้าฉันไม่รู้จักไม่ว่าจะดูยังไงก็คงไม่คิดว่าเขาเป็นนักธุรกิจหรือผู้บริหารบริษัทใหญ่แน่นนอน…

“เธอคิดว่าฉันไม่มีความรับผิดชอบรึไง”

เอริคเลิกคิ้วถามพลางสายตาคมดุดันก็จ้องมองใบหน้าฉันนิ่งๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจและหันหลังให้เขาทันที “ก็ใช่น่ะสิคะ ไปกันได้แล้วค่ะ วันนี้จะมีหุ้นส่วนมาคุยงานกับคุณ”

“หึ ปากดีจริงๆ”

ถึงเอริคจะเอ่ยเสียงเบากว่าปกติเหมือนพึมพำกับตัวเองก็ตาม แต่ฉันก็ได้ยินอยู่ดีย่ะ! ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ติดว่าเราต้องไปทำงานฉันจะหันไปแยกเขี้ยวใส่เขาด้วยความหมั่นไส้ให้หายเคืองเลย ไม่ว่ายังไงเอริคก็น่าโมโหจริงๆ นั่นแหละ เหอะ!