Diablo: The Sin War - Book 1 (BIRTHRIGHT) - ตอนที่ 2.1
TWO
ตอนที่ 2
เมนเดลน์รู้ดีว่าพี่ชายคงเขาคงจะโกรธเขาอยู่ ทว่าเพลานี้ความอยากรู้อยากก็ครอบงำตัวเขาโดยสมบูรณ์. นอกจากนี้ ทั้งหมดก็เป็นความผิดของอาคิเลียสจริงๆ และอย่างน้อยอาคิเลียสก็น่าจะรู้ตัวดีเป็นที่สุด.
Mendeln was well aware that his brother would be angry with him, but his curiosity had complete rein of him now. Besides, it was all Achilios’s fault, truly, and Achilios, at least, should have known better.
บุตรที่เหลือรอดของดีโอเมเดสระหว่างทั้งสองต่างก็มีอายุที่ห่างกันเก้าปีพอดี มากพอที่จะทำให้คู่ถูกมองว่าเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่พี่น้องกันในบางแง่.(ดำประโยคจ้า) อัลดีสเซี่ยนมักจะทำตัวเหมือนเป็นลุงของเมนเดลน์หรือ พ่อ ของพวกเขามากกว่า. ในความเป็นจริง จากสิ่งที่เมนเดลน์จำความได้เกี่ยวกับพ่อของเขา—รวมกับสิ่งที่ไซราส, ทีเบี่ยน และพวกผู้เฒ่าไม่กี่คนเคยบอกเขามาตลอดหลายปี ว่า—อัลดีสเซี่ยนนั้นเหมือนกับเป็นแฝดของดีโอเมเดสทั้งหน้าตาและท่าทาง.
There was a good nine years’ difference between the surviving sons of Diomedes, enough that in some ways the pair might as well have been considered other than brothers. Uldyssian often acted more like Mendeln’s uncle or, indeed, their father. In fact, from what Mendeln could vaguely recall of his sire—combined with what Cyrus, Tibion, and a few elders had told him over the years—Uldyssian could have passed for Diomedes’s twin in both look and manner.
เมลเดลมีส่วนคล้ายกับพี่ชายของเขาบางส่วน ทว่าก็เตี้ยกว่าอัลดีสเซี่ยนครึ่งฟุต(คนพี่สูง 1.8 ม. น้องสูงราว 1.6 ม.) และแม้ว่าจะแข็งแรงตามสภาพการใช้ชีวิตในทุ่งไร่ แต่ก็มิได้แข็งแรงมากนักแต่อย่างใด. หน้าตาของเขาแคบและยาว—ซึ่งได้จากฝั่งแม่ของเขา เขาถูกบอกเช่นนั้น—และดวงตาของเขาเป็นสีดำแวววาวเหมือนอัญมณีสีเข้ม. จากหลากสถานที่ที่เขาไปมานั้น ไม่มีใครหมู่บ้านกล่าวได้ ทว่าเมนเดลน์รู้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว่า หากเขาจ้องเขม็ง ทำให้ผู้คนส่วนใหญ่ไม่อาจสงบใจได้ เว้นเสียแต่พี่ชายของเขาและชายที่อยู่กับเขาในตอนนี้.(อันนี้งงหน่อยๆตรงประโยคสุดท้าย)
Mendeln shared some of his brother’s features, but was half a foot shorter than Uldyssian and, while strengthened by the necessities of farm life, was not nearly as mighty, either. His countenance was narrower and longer—from his mother’s side, he was told—and he had eyes that were black and glistened like dark jewels. From where those had come, no one in the village could say, but Mendeln had learned early on that, if he stared, he could unsettle most anyone save his brother and the man now with him.
“เจ้าทำอยู่นะ?” อาคีเลียสพึมพำจากด้านหลัง
“What do you make of it?” Achilios muttered from behind.
เมนเดลน์ละสายตาไปจากการค้นพบอันน่าทึ่งของพลานป่า. อาคีเลียสเป็นชายผมสีบลอนด์ รูปร่างกำยำ สูงเกือบเท่าอัลเดียสเซี่ยน. ซึ่งแตกต่างกับเมนเดลน์ที่สวมชุดแทบจะถอดแบบมาจากพี่ชายของเขา เว้นเสียแต่เสื้อคลุมที่สีเข้มกว่า อาคิเลียสสวมชุดสีเขียวและน้ำตาลซึ่งประกอบไปด้วยชุดที่รัดรูปและกางเกงที่ช่วยเขาสามารถเข้ากับสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบันได้ดี. เขามีรองเท้าหนังบางที่ออกแบบมาย่องในป่าได้อย่างเงียบเชียบเฉกเช่นพวกสัตว์. รูปร่างอันเพรียวบางบ่งได้ความคล่องแคล่วรวดเร็วของเขา ซึ่งขัดกับความแข็งแรงของตัวเขาเอง. น้องชายของอัลดีสเซี่ยนพยายามกึงสายและยิงธนคันใหญ่ซึ่งเป็นที่ภาคภูมิและปราบปลื้มของอาคิเลียส เขาพยายามแล้วแต่ก็ล้มเหลว. มือเกาทัณฑ์หน้าเหยี่ยวมิใช่แค่ความช่ำชองอันเป็นเลิศของเขาในหมู่ชาวเซรามเท่านั้น ทว่า—อย่างน้อยในการประเมินของเมลเดลน์—กลับเหนือกว่าพลานนักล่ามากมายที่อื่นๆได้. เขาเคยเห็นทักษะการต่อสู้ของอาคิเลียสกับทหารผ่านศึกจากกองคาราวานที่ผ่านทางมา และไม่เคยเห็นเขาแพ้เลย
Mendeln forced his gaze from the hunter’s fascinating discovery. Achilios was a blond, wiry figure nearly as tall as Uldyssian. Unlike Mendeln, who was clad virtually identically to his brother save for the darker shading of his tunic, Achilios was dressed in a green and brown outfit consisting of jerkin and pants that allowed him to blend well into their present surroundings. He had soft leather boots designed for padding as silently through the woods as any animal. His slim frame hinted of his swiftness but belied his strength. Uldyssian’s brother had tried to string and fire the great bow that was Achilios’s pride and joy, tried and failed. The hawk-faced archer was not just the best at his craft among Seram’s inhabitants, but—at least in Mendeln’s estimation—superior to many a hunter elsewhere. He had watched Achilios match skills against veteran guards from passing caravans and never had seen him lose.
“มันดู…เก่าแก่มาก” นั้นเป็นทั้งที่เมนเดลน์พอจะตอบได้. เขารู้สึกลำบากใจ แม้แต่อาคีเลียสก็สังเกตุเห็น.
“It…looks ancient,” was all Mendeln could finally answer. He felt some embarrassment; even Achilios had noticed that.
ทว่าพลานป่าได้แต่พยักหน้าราวกับกำลังฟังปราชญ์. แม้ว่าจะมีอายุมากกว่าเมลเดลน์หลายสิบปี แต่เขาก็ปฎิบัติตัวต่อบุตรสุดท้องของดีโอเมเดสราวกับว่าเมนเดลน์เป็นแหล่งความรู้ทั้งหมดบนโลกใบนี้
But the hunter nodded as if listening to a sage. Although more than half a decade older than Mendeln, he treated the youngest son of Diomedes as if Mendeln were the fount of all the world’s knowledge.
นั้นเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเด็นที่ทำให้หงุดหงิดใจระหว่างอาคิเลียสและอัลดีสเซี่ยน (อาคิเลียส)ซึ่งเห็นประโยชน์เพียงเล็กน้อยจากการเรียนรู้ของน้องชายของเขา(อัลดีสเซี่ยน) ทว่าอย่างน้อย(อัลดีสเซี่ยน)ก็ยังพอทน.
That was one of the few points of frustration between Achilios and Uldyssian, who saw little practical use in most of his sibling’s learning, but did at least tolerate it.