Devil's love ทิ้งรักของนายปีศาจไป - ตอนที่ 325 ฉันรักคุณ

เจี่ยนโม่ป๋ายยอมรับการผ่าตัดปลูกถ่ายกระดูกแล้ว เวลาใกล้เข้ามา

เขาเปลี่ยนชุดผ่าตัดแล้ว คุณหญิงเจี่ยนกำลังคุ้มครองอยู่

"โม่ป๋าย ไม่ต้องประหม่านะ มันจะไม่เป็นอะไร" คุณหญิงเจี่ยนเอ่ยปลอบ แต่ลูกชายกลับทำหน้าเงียบ

ดูแก้มซูบผอมของลูกชาย ในหัวใจก็ด่าเจี่ยนถงอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้ง

"ถ้าไม่ได้คนใจดีที่จับคู่ยีนได้สำเร็จ ยัยเสี่ยวถงนั่นเกินไปจริงๆ เกือบจะฆ่าลูกแล้ว"

เจี่ยนโม่ป๋ายเหมือนถูกกระตุ้นให้หงุดหงิด

"แม่! แม่ไม่ต้องพูดแล้ว!"

"เอ๋? เกิดอะไรกับเจ้าเด็กอย่างลูก? แม่สงสารลูก ลูกมาตะคอกใส่แม่ทำไม?"

"แม่ แม่ห้ามว่าเสี่ยวถงแบบนี้อีก"

"ทำไมแม่จะพูดไม่ได้ เธอไม่สนใจความรักในครอบครัวเลยสักนิด"

คุณหญิงเจี่ยนเกลียดลูกสาวคนนี้จากใจจริง

ถึงแม้เรื่องราวจะชัดเจนแล้ว ในปีนั้นยืนยันได้แล้วว่าเธอเข้าใจผิดว่าเจี่ยนถงไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของตน

แต่หลังจากเรื่องราวมันกระจ่างชัดเจนแล้ว คุณหญิงเจี่ยนก็ยังปฏิบัติกับลูกชายและลูกสาวต่างกัน

อย่างไรแล้ว ก็เลี้ยงลูกชายไว้ข้างกายมาตั้งแต่เล็กๆ เลี้ยงมาด้วยตัวเอง

ส่วนผู้หญิงคนนั้น……เมื่อคิดว่าผู้หญิงคนนั้นกลับมาเมืองSในตอนแรก คือจะเอาทรัพย์สินทั้งเจี่ยนซื่อไป

เจี่ยนซื่อ เดิมทีมันควรเป็นของโม่ป๋าย

นอกจากนี้ ด้วยการอ้อนวอนของตัวเองหลายครั้ง ผู้หญิงคนนั้นกลับใจแข็งไม่ยินยอมบริจาคไขกระดูกเพื่อช่วยชีวิตพี่ชายแท้ๆ ของเธอ ในหัวใจคุณหญิงเจี่ยน เจี่ยนถงเป็นคนที่ไม่สนใจความรักในครอบครัวและเลือดเย็นเหลือเกิน

ในขณะนี้ภายในใจเจี่ยนโม่ป๋ายสับสนอย่างมาก

ทั้งๆ ที่เห็นความหวังของชีวิต ทั้งๆ ที่มีคนบริจาคไขกระดูกให้กับเขา เขาไม่ต้องตายแล้ว และไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในความเสี่ยงตายทุกเมื่อ

เขาควรจะผ่อนคลายอารมณ์ แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลับยิ่งรู้สึกสับสนขึ้นเรื่อยๆ

บุคลากรทางการแพทย์ทางนี้แจ้งเขาแล้ว บอกว่าผู้บริจาคนิรนามจะเริ่มบริจาคไขกระดูกแล้ว

เขายื่นมือไปจับพยาบาลไว้

"เดี๋ยวก่อน……คุณ ……บอกฉันได้ไหมว่าคนใจดีที่บริจาคไขกระดูกให้ฉันชื่ออะไร?"

"ขออภัยค่ะ อีกฝ่ายไม่อยากเผยชื่อ" พยาบาลยิ้มอย่างจริงใจ "ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ มันจะไม่เป็นอะไร คุณพักฟื้นได้เต็มที่"

ขณะที่พูด ก็หันตัวออกไป

เจี่ยนโม่ป๋ายยิ่งจิตใจหงุดหงิดสับสน คุณหญิงเจี่ยนก็สังเกตเห็นท่าทีผิดปกติของลูกชายตัวเองอย่างแน่นอน เธอแค่นึกว่าเจี่ยนโม่ป๋ายกังวล

"บุคลากรทางการแพทย์พูดหมดแล้ว ว่าให้ลูกไม่ต้องเป็นห่วง ลูกชาย ลูกไม่ต้องคิดมาก แม่อยู่กับลูก"

ขณะที่พูดโน้มน้าว คุณหญิงเจี่ยนนึกถึงเรื่องเสียใจอีกครั้ง

"เจี่ยนเจิ้นตงไอ้แก่นั่นมันไม่ได้เรื่อง ลูกชายตัวเองจะผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกแล้ว กลับไม่โผล่หน้ามา ไม่แน่ยัยจิ้งจอกนั่นอาจจะสุขสบายใช้ชีวิตอิสระอยู่ ไอ้แก่นั่นต้องไม่ตายดี……"

คุณหญิงเจี่ยนด่าสบถ เจี่ยนโม่ป๋ายจิตใจสับสนวุ่นวายแล้ว ยืนขึ้นมาจากเตียงทันที ลงจากเตียงแล้วจะเดินออกไปข้างนอก

"ลูกชาย ลูกจะทำอะไร?"

คุณหญิงเจี่ยนวิ่งตามไป

เจี่ยนโม่ป๋ายด้านหน้ากลับเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"รอแม่หน่อย"

คุณหญิงเจี่ยนหยิบกระเป๋าเป้อันมีค่า เดินตามไปอย่างรวดเร็ว

เจี่ยนโม่ป๋ายกลับวิ่ง วิ่งไปหาพยาบาลเมื่อครู่นี้

"คุณรอเดี๋ยว! พาฉันไปด้วย" เขาตะคอกเสียงทุ้ม

"ได้โปรดพาฉันไปห้องผ่าตัดที่บริจาคไขกระดูกนั้น"

แววตาเขาสับสนวุ่นวาย พยาบาลคนนั้นถูกจับไว้ ราวกับว่าตกใจ "คุณปล่อยมือก่อนค่ะ ผู้บริจาคไม่ยินยอมที่จะเผยชื่อ"

"ได้โปรด คุณพาฉันไปได้ไหม?" เจี่ยนโม่ป๋ายอ่อนลง ในดวงตาเต็มไปด้วยการอ้อนวอน

พยาบาลคนนั้นถูกมองจนใจอ่อนเล็กน้อย แต่ก็ยังส่ายหน้า

เจี่ยนโม่ป๋ายกลับไม่ยอมปล่อย "ผู้บริจาคคือน้องสาวฉันใช่ไหม? น้องสาวฉันชื่อเจี่ยนถง ใช่เธอไหม?"

อย่างไรเขาก็ไม่ได้โง่ จะมีเรื่องบังเอิญเช่นนั้นได้อย่างไร น้องสาวเขาเพิ่งมาเยี่ยมเขา วันนั้นก็มีผู้บริจาคจับคู่ยีนได้สำเร็จเลย

วันเวลาเหล่านี้ เขาโกหกตัวเอง โกหกตัวเองว่าต้องไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิด ผู้บริจาคเป็นคนอื่น

ทั้งๆ ที่ในใจเขารู้สึกได้ว่าเรื่องมันบังเอิญเกินไป

แต่เขาอยากมีชีวิตอยู่ เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่ในทุกๆ คืน จะนึกถึงคำพูดน้องสาวเขาตอนมาเยี่ยมเขา

เขาให้แม่เขานำไดอารี่ที่ถูกล็อกมาด้วย ไดอารี่ที่ล้าสมัยเปิดออก ตัวอักษรที่ไร้เดียงสาอยู่ในสายตา บันทึกไว้ทีละนิด เขาลืมช่วงเวลาวัยเด็กของเขาและเสี่ยวถงไปตั้งนานแล้ว

ตัวอักษรที่ไร้เดียงสามาก ตัวอักษรจีนยังไม่รู้ทั้งหมดด้วยซ้ำ ตัวอักษรบางตัวใช้พินอินเขียน บางประโยคก็ไม่มีเหตุผล

จากมุมมองของผู้ใหญ่ เนื้อหาในไดอารี่นี้ มันตลกและไร้เดียงสา

แต่มันทำให้เขานึกถึงอดีต

ไดอารี่ทุกเล่ม จดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทีละนิดที่เกิดขึ้นทุกวัน บ้างก็อิจฉาที่เสี่ยวถงได้รับการชมเชยจากคุณปู่อีกแล้ว บ้างก็บอกว่า เสี่ยวถงอ่านหนังสือเล่มไหนบ้าง ดูภาพยนตร์เรื่องไหนบ้าง……อ่านไดอารี่หนึ่งเล่ม เขาก็พบทันทีว่าไดอารี่ทั้งเล่ม สิ่งที่จดไว้มันคือเรื่องราวทุกวันในวัยเด็กเขา แต่ไม่เคยขาดเงาเสี่ยวถงเลย

เขาอ่านบทความนั้น สิ่งที่เสี่ยวถงพูด เขาช่วยขวางมีดให้เธอ ช่วยชีวิตเธอมาจากนักเลง เขาอ่านบันทึกในวันนั้น ในนั้นเขียนว่า วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด ฉันปกป้องน้องสาวฉัน ที่แท้การปกป้องน้องสาวก็ทำให้ฉันมีความสุขขนาดนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะปกป้องเธอตลอดไป

เขาอ่านตัวหนังสือที่เลือนรางเพราะน้ำตา มันเบลอไปแล้ว อ่านคำสัญญานั้น เขาบอกว่าปกป้องน้องสาวจะทำให้เขามีความสุข เขาบอกเขาจะปกป้องน้องสาวตลอดไป แต่ต่อมา สมุดบันทึกเล่มนี้ไม่รู้ถูกเขาทิ้งไปไว้มุมไหนตั้งนานแล้ว

"น้องสาวฉันมีไตข้างเดียว เธอไม่สามารถบริจาคไขกระดูกให้ฉันได้"

เจี่ยนโม่ป๋ายพูด "คุณพาฉันไป ฉันจะไม่บังคับให้เธอบริจาคไขกระดูกให้ฉันอีก"

พยาบาลมองผู้ชายตรงหน้าที่ถูกความป่วยทรมานจนไม่เหมือนรูปร่างคน ใบหน้าเต็มไปด้วยความซีดเผือด ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา หัวใจเต้นแรง เกิดความรู้สึกสงสารเล็กน้อย

กำลังจะพูด

ด้านหลังก็มีเสียงเย็นชาน่าสะพรึงกลัวดังขึ้น "ยังถือว่านายยังจำข้อดีของเสี่ยวถงได้ในที่สุด จำได้ว่าเธอคือน้องสาวนาย"

เจี่ยนโม่ป๋ายได้ยินเสียงคุ้นเคย ทันใดนั้นก็ตกใจ เงยหน้าขึ้นไปมอง "เสิ่น……"

ผู้ชายยืนห่างออกไปสามเมตรด้วยสายตาเย็นชา เชิดคางขึ้น "ห้องผู้ป่วยนายอยู่ไหน?"

"อยู่……" เขาตอบโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีคนกำลังเสี่ยงบริจาคไขกระดูกให้เขา "เสิ่นซิวจิ่น นายมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวเสี่ยวถงจะบริจาคไขกระดูกให้ฉัน นายรีบไปซะ พาเธอออกไป!"

คุณหญิงเจี่ยนได้ยินก็งงแล้ว

ตอนแรกฟังไม่เข้าใจ ต่อมาก็เข้าใจอย่างช้าๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่ดูลูกชายตัวเองที่ซูบผอม เธอก็ยื่นมือไปดึงมือเจี่ยนโม่ป๋ายไว้

"เดี๋ยวจะผ่าตัดแล้ว ลูกชาย ลูกอย่าคิดซี้ซั้ว กลับห้องผู้ป่วยไปกับแม่"

"ฉันไม่ไป ฉันอยากไปหาเสี่ยวถง"

"ไปห้องผู้ป่วย ฉันมีอะไรจะคุยกับนาย" ข้างๆ ชายหนุ่มผู้เย็นชาน่ากลัวเอ่ยปากพูด เห็นเจี่ยนโม่ป๋ายไม่ไป ก็เอ่ยปากเตือนอีกครั้งอย่างราบเรียบ

"ฉันไม่อนุญาตให้เสี่ยวถงเสี่ยง"

เจี่ยนโม่ป๋ายราวกับถูกทำให้ตื่น……ใช่แล้ว เสิ่นซิวจิ่นจะไม่ให้เสี่ยวถงเป็นอะไร

……

ภายในห้องผู้ป่วย

เสิ่นซิวจิ่นหาเก้าอี้นั่ง ตรงข้ามคือเจี่ยนโม่ป๋ายนั่งข้างเตียง

"เธอหลอกฉัน มาบริจาคไขกระดูกให้นาย"

ประโยคแรก ก็ทำลายความเงียบอย่างคาดไม่ถึง

เจี่ยนโม่ป๋ายหน้าซีด สิ้นหวังทีละนิด "ฉันจะไปหาเธอ! ฉันจะไม่บังคับเธอให้บริจาคไขกระดูกให้ฉันแล้ว!" ขณะพูดก็ยืนขึ้นจะเดินไป

"ฉันเอาเสี่ยวถงที่กำลังจะกระตุ้นเซลล์กลับบ้านไปด้วยตัวเองแล้ว"

ประโยคที่สอง ทำให้เจี่ยนโม่ป๋ายสงบลง

"แล้วผู้บริจาค……" เจี่ยนโม่ป๋ายไม่เข้าใจ

"น้องชายนาย"

"……"

"การจับคู่ยีนน้องชายนาย ตอนแรกทำของปลอม เรื่องนี้ฉันรู้นานแล้ว แต่ถ้าเสี่ยวถงไม่ใส่ใจพี่ชายอย่างนายคนนี้ ฉันก็คงมองดูอยู่เงียบๆ อย่างมากก็ให้ดอกเบญจมาศสีขาวไว้ทุกข์ให้"

เจี่ยนโม่ป๋ายอยากพูดอะไรบางอย่าง……คนคนนี้เย็นชาเกินไปแล้ว

รู้ความจริง แต่ยืนดูเรื่องตลกอยู่ข้างๆ

"นายรู้ เสี่ยวถงเธอมาที่ธนาคารไขกระดูก ตั้งแต่เริ่มรู้อาการป่วยของนาย ก็ไหว้วานใครสักคนให้ไปหาผู้บริจาคที่เหมาะสมอยู่ตลอด เห็นได้ชัดว่า……นายดูหมิ่นความใจอ่อนเธอต่ำไป"

ขณะที่พูด เสิ่นซิวจิ่นยกมุมปากเยาะเย้ยตัวเอง

"หาการจับคู่ยีนไม่เจอ เธอก็เลยมาบริจาคเอง ในเมื่อเธอใส่ใจความเป็นความตายของนาย ฉันก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้ ฉันไปหาน้องชายนายและพ่อที่อยู่ข้างนอกนั่น ดังนั้นตอนนี้ คนที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยนั้นก็คือน้องชายนาย คนที่บริจาคไขกระดูกให้กับนายก็คือน้องชายนาย"

เจี่ยนโม่ป๋ายไม่ได้โง่ ตั้งแต่เขาป่วย พ่อของเขาก็มาเยี่ยมเขาไม่กี่ครั้ง พ่อของเขาคนนั้นไม่ใส่ใจความเป็นความตายของเขาเลย

และที่เรียกว่าน้องชายและแม่ของน้องชาย ก็โวยวายอยากกลับสู่ตระกูลเจี่ยนตลอดเวลา

กลับสู่ตระกูลไปทำไม?

ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเงิน

"นายให้ไปเท่าไร?"

เขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นไม่โลภ

เสิ่นซิวจิ่นเงยหน้ามองเจี่ยนโม่ป๋าย แล้วกระตุกมุมปาก

"บริษัทโฆษณาที่มีมูลค่าตลาดสองร้อยล้าน และเงินสดร้อยล้าน"

คุณหญิงเจี่ยนฟังอยู่ข้างๆ ก็สูดไอเย็น โดยไม่คิดเลย พูดด้วยสีหน้าโหดร้าย

"ให้ไอ้สัตว์เดรัจฉานกับคนชั้นต่ำนั่นมากขนาดนั้นทำไม? พวกมันสมควรเหรอ?"

พูดจบ เสิ่นซิวจิ่นก็หัวเราะเยาะ มองไปที่คุณหญิงเจี่ยน

"ชีวิตของเจี่ยนถง คุ้มไม่คุ้ม?"

คุณหญิงเจี่ยนหน้าแดงทันที

"เจี่ยนโม่ป๋าย นายจำเอาไว้ ชีวิตของนาย เจี่ยนถงเป็นคนช่วยไว้"

เสิ่นซิวจิ่นพูดคำนี้จบ ก็ยืนขึ้น "ดังนั้นนายจำเอาไว้ ใช้ชีวิตต่อไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามใช้ชีวิตสับสนไม่ชัดเจนอีก"

"สำหรับเจี่ยนซื่อ" เสิ่นซิวจิ่นหัวเราะเยาะ

"เจี่ยนซื่อยุ่งเหยิงตั้งนานแล้ว อย่าคิดว่าเจี่ยนถงได้ข้อได้เปรียบมาก เจี่ยนซื่อเป็นเผือกร้อนในมือที่แก้ไขยาก"

พูดถึงเจี่ยนซื่อ คุณหญิงเจี่ยนก็ไม่สงบแล้ว "พูดไร้สาระ เจี่ยนซื่อสินทรัพย์ใหญ่ขนาดนั้น จะเป็นเผือกร้อนที่แก้ไขยากได้ยังไง? แต่ในเมื่อเจี่ยนซื่อให้เสี่ยวถงไปแล้ว เรา เราก็จะไม่แย่งอีก นายกลัวเราแย่งเจี่ยนซื่อกับเสี่ยวถง ถูกไหม?"

เสิ่นซิวจิ่นมองคุณหญิงเจี่ยนที่ตื่นเต้นอย่างมาก และราวกับว่าใจกว้างมาก ริมฝีปากบางค่อยๆ วาดโค้งเสียดสี

"เจี่ยนซื่อเทียบบริษัทเสิ่นซื่อได้เหรอ?"

"……"

"บริษัทเสิ่นซื่อ ถ้าเจี่ยนถงต้องการ ฉันยินยอมมอบให้เธอสองมือเลย" ความหมายก็คือ เจี่ยนซื่อบริษัทเล็กๆ ของคุณ มันมีค่าอะไร

คุณหญิงเจี่ยนเผยใบหน้าตกใจ หลังจากตกใจ ก็สงสัยและไม่เชื่อ……บริษัทเสิ่นซื่อที่มีสินทรัพย์มากขนาดนั้น ใครมันจะยอมมอบให้คนอื่นด้วยความเต็มใจ?

"เรื่องที่พูดขึ้นมา ใครก็พูดได้ทั้งนั้น" ริมฝีปากมันนับไม่ได้

เสิ่นซิวจิ่นยิ้มขึ้นมา และไม่อธิบายอะไรมาก

แค่ดวงตามองใบหน้าเจี่ยนโม่ป๋าย

"นายไม่เคยสนใจเจี่ยนซื่อใช่ไหม? แค่แบมือ ไม่มีเงินก็ยื่นมือไปหาบริษัท เพลินชินกับมันแล้ว เสื้อมาค่อยชูมือ ข้าวมาค่อยอ้าปาก ไม่มีเงินก็แค่ยื่นมือใช่ไหม?"

เจี่ยนโม่ป๋ายถูกเย้ยหยันจนหน้าดำหน้าแดง

แต่โต้แย้งไม่ได้

วันเวลาในอดีต เขาใช้ชีวิตไม่มีข้อจำกัดมาตลอด ไม่มีเงิน? ไม่เป็นอะไร อย่างไรแล้วในครอบครัวก็มี

เขาไม่ได้กังวลเรื่องเงินจริงๆ

"ก่อนที่เจี่ยนถงเข้าเจี่ยนซื่อ ภายในเจี่ยนซื่อก็วุ่นวายแล้ว ผู้บริหารระดับสูงมีความคิดของแต่ละคน คนที่ทำงานเบื้องล่าง ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง เจี่ยนเจิ้นตงควบคุมคนไม่ได้ ฉวยโอกาสเอาเจี่ยนถงเข้าเจี่ยนซื่อ โอนทุนสำรองส่วนใหญ่ในบริษัทไป ทำให้เจี่ยนซื่อตกอยู่ในภาวะการเงินหยุดชะงักช่วงหนึ่ง"

เสิ่นซิวจิ่นพูดอย่างสงบ

"เจี่ยนโม่ป๋าย ยังไงนายก็เคยเรียนการเงินมา กระบวนการติดต่อบริษัท เรื่องนี้นายควรเข้าใจดี บริษัทหนึ่ง ถ้าการเงินหยุดชะงัก เป็นเรื่องยากเกินกว่าจะแก้ไขแค่ไหน"

เจี่ยนโม่ป๋ายไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ในขณะนี้ยิ่งตกใจมาก!

เจี่ยนซื่อ ห่วงโซ่การเงินหยุดชะงัก!

เขาอยากปฏิเสธคำพูดนี้มาก แต่คำพูดนี้มันออกมาจากปากเสิ่นซิวจิ่น

เขาไม่มีทางปฏิเสธได้

"นายเคยคิดไหม เจี่ยนถงเธอไม่เคยอยากแย่งของของนายเลยจริงๆ?"

เสิ่นซิวจิ่นพูดประโยคนี้จบ ก็ออกไปทันที

เหลือแค่เจี่ยนโม่ป๋าย ที่ยืนอย่างละอายใจอยู่ที่เดิม

เสี่ยวถงเธอ……ตั้งแต่กลับมาจากทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ก็ช่วยเขาติดต่อธนาคารไขกระดูกอยู่ตลอด เธอคงคิดว่า ถ้าการจับคู่ยีนไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ต้องบริจาคไขกระดูกเอง

เจี่ยนโม่ป๋ายหัวใจเหมือนเลือดออก เธอไม่เคยอยากแย่งอะไรบางอย่างกับตนเลย

วิกฤติเช่นนั้นของเจี่ยนซื่อ เธอปล่อยให้เขาและแม่เข้าใจผิดคิดว่าเธอได้ประโยชน์เยอะมาก แต่ไม่เคยพูดถึงวิกฤติของเจี่ยนซื่อมาก่อนเลย

คิดอีกที ค่ารักษาพยาบาลระหว่างที่เขานอนโรงพยาบาลก็สูงมาก แม่เขาใช้เงินมือเติบมาก และทุกเดือน ค่าใช้จ่ายที่ควรให้พวกเขาสองแม่ลูก ก็ไม่เคยค้างชำระเลย

คุณหญิงเจี่ยนก้มศีรษะลง ในขณะนี้เวลานี้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

และไม่มีใครเห็นขอบตาแดงของเธอ

แค่ภายในใจเธอสำหรับลูกสาวคนนี้ จะจริงหรือเท็จแค่ไหนมีแค่เธอเท่านั้นที่รู้

……

วันเวลาผ่านไปเหมือนเคย วิเวียนมาหาที่อพาร์ทเมนท์หลายครั้งมาก ทุกครั้งไม่เคยถูกกั้นไว้ข้างนอก

แค่พูดเลี่ยงๆ เปรียบเปรย ก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

รวมถึงที่เจี่ยนถงไปบริจาคไขกระดูกที่โรงพยาบาล โชคดีเป็นเรื่องที่ถูกเสิ่นซิวจิ่นปิดกั้นอย่างบีบบังคับ

สิทธิ์ของผู้ถือหุ้นบริษัทในมือ สิ่งที่เธอถือมันค่อนข้างยากที่จะแก้ไข

มาหาที่ตึกอพาร์ทเมนท์หลายครั้ง แต่กลับไม่เจอเจี่ยนถง

วิเวียนกังวลอย่างบ้าคลั่ง วันนี้อยู่นอกประตู ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตะโกนเรียกเสียงดัง

"พวกคุณนี่มันกักขัง! กักขัง! ไม่ปล่อยให้ฉันเข้าไปเหรอ? ไม่ปล่อยให้ฉันเข้าไป ฉันจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!"

เสิ่นเอ้อมองผู้หญิงบ้าคลั่งที่ทั้งกรี๊ดและกระโดด แล้วพุ่งมาจับและมาด่าเขาด้วยความปวดศีรษะ เห็นผู้หญิงคนนี้สวยสง่างาม ใครจะไปรู้ ผู้หญิงที่สวยสง่างามเวลาบ้าคลั่งขึ้นมา จะไม่ต่างกับคนปากร้าย

"เบาๆ หน่อย! ห้ามตะโกนแล้ว!" เขากดเสียงทุ้มต่ำตะโกน

"คุณนายงีบอยู่ คุณเงียบหน่อยได้ไหม!"

"ได้สิ อยากให้ฉันเงียบ ก็ให้ทางฉัน ให้ฉันเข้าไป ฉันเจอประธานเจี่ยนเสร็จแล้วจะไป ได้ไหมล่ะ?"

เสิ่นเอ้อมองท่าทางยั่วยุของเธอ ไม่เชื่อคำพูดของเธอเลย

ยื่นมือไปหยุดวิเวียน ใครจะไปรู้ อีกฝ่ายอ้าปากกัด "คุณกัดคนได้ยังไง! คุณเกิดปีหมาหรือไง?"

"คุณจะปล่อยไม่ปล่อย ปล่อยไม่ปล่อย!" วิเวียนมีศิลปะการต่อสู้หลากหลาย วันนี้เธอต้องเจอคนให้ได้

เธอนั่งยองเฝ้าใต้ตึกอพาร์ทเมนท์ เห็นเสิ่นซิวจิ่นขึ้นรถออกไปแล้ว เธอถึงวิ่งมา

จะรู้ได้อย่างไร แซ่เสิ่นคนนี้ไม่ใช่คนดีจริงๆ เขาไปแล้ว แต่ยังให้คนเฝ้าประตูไว้อีก

"คุณเฝ้านักโทษเหรอ! ประธานเจี่ยนของเราเป็นคนเป็นๆ นะ!"

"ได้โปรดอย่าทำให้ผมลำบากใจ ได้โปรดคุณเงียบหน่อย คุณนายกำลังงีบอยู่……"

ขณะที่กำลังพูด ผู้หญิงบ้าก็เข้ามาพัวพันกับเขาสุดชีวิต ทันใดนั้นก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง "ควัน! ควัน!"

"ได้โปรดอย่าตะโกนซี้ซั้ว!" เสิ่นเอ้อนึกว่าเธอคิดกลยุทธ์อะไรอีกครั้ง ก็หงุดหงิดทันที เกร็งใบหน้าตะโกนขึ้นมา

"คุณดู! ควันน่ะ!"

เสิ่นเอ้อเห็นสีหน้าแววตาเธอไม่เหมือนโกหก หันศีรษะมองไปตามนิ้วเธอ มองไปที่ประตูทางเข้า……ที่รอยแยกของประตู มีหมอกควันโขยงออกมา

ทันใดนั้น สีหน้าเสิ่นเอ้อก็เปลี่ยนไปมาก สะบัดผู้หญิงที่อยู่บนร่างทิ้ง ควักกุญแจแล้วรีบเปิดประตู "คุณนาย! เกิดอะไร……"

พูดยังไม่ทันจบ ก็สำลักควันหนาจนไออย่างรุนแรง

วิเวียนรีบพุ่งเข้าไป "เสี่ยวถง คุณอย่าทำให้ฉันตกใจ! คุณห้ามรนหาที่ตายนะ!"

ควันมันหนาเกินไปอย่างช่วยไม่ได้ เปลวไฟกระจัดกระจาย

เสิ่นเอ้อรีบโทรแจ้งเหตุเพลิงไหม้ทันที พยายามเอาศีรษะเข้าไปด้านใน แต่มันไม่ได้ผล

ร่างหนึ่งผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าไป

เสิ่นเอ้อกะพริบตา ร่างนั้นพุ่งเข้าไปในควันหนาแล้ว

"บอส! เข้าไปไม่ได้!"

"อันตราย!"

เสิ่นเอ้อตะโกนเสียงดัง คนคนนั้นกลับเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เสี่ยงควันเข้าไปหาในห้อง แต่ไม่พบร่างผู้หญิงคนนั้น

เขารีบไปที่ประตูห้องนอน ประตูเปิดไม่ได้

"เสี่ยวถง! คุณเปิดประตู! เสี่ยวถง!!! คุณเปิดประตูนะ!"

เขากระแทกประตูสุดชีวิต เปิดประตูห้องไม่ได้ จึงใช้ร่างกายกระแทกอย่างแรง ด้านหลังประตูนั้นกลับมีบางอย่างกั้นอยู่

เขากังวลจนแทบบ้าแล้ว

เสิ่นเอ้อตัวเปียกโชก วิ่งไปที่ห้องรับแขก ระเบียง เปิดหน้าต่างทุกบานที่สามารถเปิดได้

ควันหนาพุ่งออกไปด้านนอก ในห้องสามารถมองเห็นชัดขึ้นทีละนิด แต่เปลวไฟยังคงลุกอยู่ เสิ่นเอ้อไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งไปที่ข้างอ่างน้ำ หมุนก๊อกน้ำแรงที่สุด แล้วมองวิเวียนที่ตกใจกลัวจนอึ้งไป

"ยืนอยู่ทำไม! มาช่วยดับไฟ!"

โชคดีที่ภายในห้องชื้น ดังนั้นไฟจึงไม่ลุกลามถึงขั้นที่จัดการไม่ได้ แต่เพราะภายในห้องชื้น เช่นผ้าม่านหน้าต่าง พรม ถูกไฟไหม้ แต่มีควันหนาทึบออกมาเท่านั้น

นี่อาจจะเป็นความโชคดีในความโชคร้าย

แต่ไฟในห้องรับแขกยังควบคุมได้ แต่ภายในห้องนอนนั้นยาก

ผู้หญิงคนนั้นไม่เปิดประตู ใครก็เข้าไปไม่ได้

โชคดีที่สถานีดับเพลิงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ไม่นานตำรวจก็มา

"ประตูกระแทกไม่เปิด"

"เข้าไปทางหน้าต่าง"

เสิ่นซิวจิ่นตกตะลึง ภายในใจสิ้นหวังทันที "หน้าต่างเชื่อมหน้าต่างกันขโมยไว้"

ในขณะนี้ เขาก็เสียใจอย่างมาก

"เจี่ยนถง! คุณเปิดประตู!" เขากระแทกสุดชีวิต ใช้ร่างชนอย่างต่อเนื่อง "คุณเปิดประตู ฉัน……ฉันขอร้องคุณเปิดประตู เสี่ยวถง พี่ชายคุณไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ชายคุณยอมรับการผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกแล้ว เรื่องที่คุณกังวลมันจะไม่เกิดขึ้น พี่ชายคุณจะปลอดภัยไม่เป็นอะไร คุณเปิดประตูก่อน"

ภายในห้องไม่มีใครตอบสนอง

"เสี่ยวถง จริงๆ นะ การจับคู่ยีนของพี่ชายคุณ ฉันหาคนมาบริจาคไขกระดูกให้เขาได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปหาพี่ชายคุณ คุณเปิดประตูก่อน"

"พ่อบ้านเซี่ยได้รับการลงโทษตามกฎหมายแล้วด้วย"

"เรื่องเมื่อหกปีก่อน ฉันรู้แล้ว คุณเป็นผู้บริสุทธิ์ คุณไม่ได้ฆ่าเซี่ยเวยเหมิง ฉันรู้หมดแล้ว! ฉันผิดเอง! เสี่ยวถง คุณเปิดประตู!"

ผู้ชายกระแทกประตูสุดชีวิต เขาไม่เคยกลัวเช่นนี้มาก่อนเลย กลัวว่าเธอจะหายไปจากโลกใบนี้แบบนี้

เขาพูดไร้สาระทั้งหมด เขาพูดไม่หยุด เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร แค่หวังว่าผู้หญิงภายในห้องจะเปิดประตูได้

รถเครนสูงที่ยกขึ้นอยู่นอกหน้าต่าง เจ้าหน้าที่กู้ภัยบนรถเครน ยืนยันว่า คนภายในห้องยังมีชีวิตอยู่ เธอนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้งด้านหลังประตูที่ถูกเธอดันเอาไว้ ไฟลุกขึ้นมาจากเตียงไม้ ลิ้นของเปลวไฟก็ใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ

ถ้าบังคับกระแทกประตู ผู้หญิงคนนั้นที่นั่งบนโต๊ะเครื่องแป้งขวางประตูใหญ่ห้องนอน เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเข้าไปในเปลวไฟด้วยกัน

แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เห็นได้ชัดว่าไม่ได้

ทุบหน้าต่างให้เปิดออก ทำได้แค่ดับไฟก่อน

ปืนฉีดน้ำแรงดันสูงพุ่งเข้าไปที่เตียงไหม้ที่ถูกไฟไหม้มากที่สุดในห้องนอน

นอกประตูเสิ่นซิวจิ่นไม่กล้ารอช้าแม้แต่นาทีและวินาทีเดียว ทุกนาที หัวใจของเขาก็หนักอึ้งขึ้น

"เสี่ยวถง พี่ชายคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ความจริงเมื่อหกปีก่อน ฉันก็รู้หมดแล้วด้วย ที่ติดคุกสามปี มันเป็นความผิดของฉัน แค่คุณออกมา ฉันจะไปติดคุกสามปี แค่คุณมีความสุข คุณออกมา ฉันจะไปติดคุกทันที คุณออกมาได้ไหม"

ผู้หญิงที่อยู่หลังประตู พิงหลังประตู ยกยิ้มเบาๆ เสียดสีเช่นนั้น อดีตเหล่านั้น ทำลายชีวิตเธอ ทำลายทุกอย่างของเธอ เธอไม่รู้เลย……

ผู้ชายที่อยู่นอกประตูไม่กล้ากระแทก กลัวว่ากระแทกประตูเปิดออก จะเข้าไปในกองเพลิงด้วยกันกับเธอ

ปืนฉีดน้ำแรงดันสูง ทำลายหน้าต่างเข้าไปที่ห้องนอน

เปลวไฟกำลังหายไป

ดูเหมือนผู้หญิงจะมีการตอบสนอง เสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า เอามากองตามใจชอบบนโต๊ะเครื่องแป้ง จุดไฟแช็กในมือ แค่จุดมัน……ใครจะไปรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เจ้าหน้าที่ดับเพลิงรีบรายงานสถานการณ์กับเสิ่นซิวจิ่น

ผู้ชายตื่นตระหนกอย่างแท้จริง

"เสี่ยวถง อย่าจุด! ห้ามเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ฉันรักคุณ เจี่ยนถง!" เมื่อพูดจบ เขากับเสิ่นเอ้อก็ทุ่มสุดกำลัง กระแทกไปที่ประตูใหญ่ห้องนอน

การโจมตีครั้งนี้ จะต้องสำเร็จ!

เปลวไฟภายในห้องนอน ได้ถูกทำลายเกือบหมดแล้ว

แต่ห้ามให้ผู้หญิงคนนั้นมีโอกาสจุดไฟอีกครั้ง การกระแทกนี้เป็นการเดิมพันครั้งสุดท้าย

ต้องสำเร็จ

ปัง–

ประตูใหญ่เปิดทันที ผู้ชายรีบพุ่งเข้าไป เอื้อมมือไปกอดผู้หญิงที่จะล้มลงพื้นไว้แน่น เขาในขณะนี้สั่นเทิ้มไปทั้งร่างกาย

"เสี่ยวถง เสี่ยวถง ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพระโพธิสัตว์ ขอบคุณพระพุทธเจ้า!

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เสิ่นซิวจิ่นอย่างเขาจะกินมังสวิรัติทุกวัน

เสิ่นซิวจิ่นที่เป็นอเทวนิยม ในขณะนี้หยุดความสะเทือนใจไม่ได้

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ

สีหน้าเสิ่นเอ้อเปลี่ยนไปมาก "บอส!"

แค่เห็นผู้ชายที่แข็งแกร่งล้มลงกับพื้น หมดสติล้มอยู่ท่ามกลางความไม่เป็นระเบียบ

ผู้หญิงข้างๆ ก็ตกใจ ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ตัว

เสิ่นเอ้อวิ่งไป ผลักผู้หญิงออกไป ขณะที่หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร "คุณชายไป๋ จู่ๆ บอสก็เป็นลมไปครับ"

"อืมๆ ฉันจะขับรถส่งเขาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"

เสิ่นเอ้อพยายามออกแรงแบกเสิ่นซิวจิ่นคนเดียว โชคดีที่พนักงานดับเพลิงออกมาสองคน

เสิ่นเอ้อชะงักไปทันที "คุณนาย อย่าทำเรื่องโง่ๆ อีกนะครับ" ขณะที่เขาพูด ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเสิ่นซาน "นายมาปกป้องความปลอดภัยคุณนายหน่อย"

นี่คือแอบแฝงการควบคุมอิสระของเธอ

แต่ครั้งนี้ ผู้หญิงกดกำปั้น ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองเสิ่นเอ้อแบกคนคนนั้นออกไป สายตาไม่ละออกจากร่างคนคนนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ

ความซับซ้อนในดวงตานั้น ความเจ็บปวดและบาดเจ็บโดยที่พูดไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ไปแล้ว เธอหลับตาสองข้าง

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มองไม่ฟัง ไม่รักและไม่เกลียด

แต่อดีตไปตามควันได้……นั่นเป็นตอนจบที่ดีที่สุด

เธอกลับแน่ใจ การต่อต้านเพียงอย่างเดียวของเธอ คือปฏิบัติตามตัวเองอย่างเคร่งครัด ไม่เจ็บและไม่บาดเจ็บ