บทที่ 49 เจี่ยนถงตามฉันมา

ความเจ็บปวดที่คาง จู่ๆใบหน้าหล่อก็เดินเข้ามาหาเธอ “ดูให้ชัด ๆ ว่าฉันเป็นใคร”

ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น และลมหายใจที่คุ้นเคยไหลผ่านใบหน้าของเธอ เจี่ยนถงก็เริ่มมีสติขึ้นมาทันที “คุณ ทำไมถึง … "

“ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่?” เสิ่นซิวจิ่นไม่เปิดโอกาสให้ เจี่ยนถง พูดจบ จึงยิ้มเยาะที่มุมริมฝีปาก: “คุณถามฉัน?ไม่รู้หรือว่าเห็นคุณเหมือนจะตาย เป็นความสุขของฉันอย่างหย่าง?”

นอกจาก เสิ่นยีจะสั่นแล้ว ดวงตาของเขาก็กวาดมองไปที่มือขวาของเจ้านาย

ติง ติง … มือขวาของเจ้านายยังคงมีหยดเลือดอยู่ ทำไมไม่บอกคุณเจี่ยนให้ชัดเจน

เสิ่นซิวจิ่นสะบัดคางของเจี่ยนถงด้วยมือขนาดใหญ่ ร่างสูงเพรียววลุกขึ้นและมองเจี่ยนถง ด้วยความเมตตา:”ลุกขึ้น ยังไม่ตายก็ตามฉันมา”

แม้ว่าเสิ่นยีจะไม่ชอบที่จะเห็นคุณหนูเจี่ยนที่อยู่ต่อหน้า แต่ ผู้หญิงที่อยู่บนโซฟาในขณะนี้ กับผู้หญิงที่ตัวเองเชื่อเมื่อสามปีก่อน ความแตกต่างนั้นอยู่ห่างออกไปหลายหมื่นไมล์ และเธอเพิ่งเผชิญกับชีวิตกับความตาย ด้วยความตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เสิ่นยีก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือเข้าช่วยเหลือเจี่ยนถง

“ตัวเธอเองไม่มีขาหรือ?” การจ้องมองที่เย็นยะเยือกลงบนร่างกายของเสิ่นยี ทันใดนั้นเสิ่นยี ก็รู้สึกตัว ดึงมือที่ยื่นไปยัง

เจี่ยนถงและถอยกลับไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ

เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชายคนนั้น เพียงเพื่อดูใบหน้าที่เย็นชาของเขา ค่อยๆเอนตัวลงบนโซฟาเหมือนภาพเคลื่อนไหวช้า ๆ ในภาพยนตร์ จากคนนอกมองมา ดูเหมือนจงใจมาก และสิ่งเหล่านี้เป็นการ “เสแสร้ง”

บางอย่าง

คนจมน้ำที่ถูกปลุกด้วยแอลกอฮอล์ในจุดนั้น ร่างกายจะอ่อนแอ ก็ไม่ "อ่อนแอ" เหมือนเธอแบบนี้

ในเวลานี้ แม้แต่ความสงสารของเสิ่นยี ก็ไม่มี

เสิ่นซิวจิ่นเฝ้าดูเธอยืนขึ้น ด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ:”ขาหัก?”

เจี่ยนถงมือจับที่โซฟาและคว้ามันไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ภายในไม่กี่วินาที ก็ปล่อยออกมาอีกครั้ง โดยไม่พูดอะไรสักคำ และไม่อธิบาย แต่กำหมัดแน่นอย่างเงียบ ๆ ด้วยจิตใจที่แน่วแน่ใช้กำลังของตัวเอง เร่งฝีเท้า ตามให้ทันคนตรงหน้า

ทันใดนั้น เธอก็หยุดอยู่ข้างๆประธานตู้ และยื่นมือออกมา ตรงหน้าของประธานตู้

ประธานตู้ไม่เข้าใจทั้งหมด เพราะการหยุดชั่วคราวของร่างเพรียวตรงหน้า ก็แค่ชั่วคราว หันไปทางที่เธอมา แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เฝ้าดูเธอทุกการเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ

เจี่ยนถงกดเม้มริมฝีปากลง สายตาคู่หนึ่งจ้องไปที่ประธานตู้ตรงหน้า และยื่นฝามือออกไปตรงหน้าประธานตู้

แว่นตาของประธานตู้หล่นอยู่ที่ดั้งจมูกของเขา ไม่ได้ดูสง่างามเหมือนคนก่อนหน้านี้อีกต่อไป หลังจากผลกระทบ “น้ำท่วม” ทรงผมและการแต่งกายก็ยุ่งเหยิงไปหมด

มองไปที่ฝ่ามือตรงหน้าและกะพริบตา “คุณเจี่ยน …หมายถึง?”

“เงินประธานตู้ลืมแล้วหรือ? ค่าการแสดงสองล้านประธานตู้รับปากแล้ว”

เสียงแหลมหยาบของเจี่ยนถง ซึ่งเป็นเพราะการสำลักและการจมน้ำนั้นยิ่งเสียไปมากขึ้น ดูเหมือนการถูทรายและกรวด

ไม่น่าฟัง และทำให้คนรู้สึกคันคอ

ประธานตู้อดไม่ได้ที่จะกระแอมในลำคอ และรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากแขนของเขา เช็คเปียกแล้ว และมันก็ไร้ประโยชน์เขาลังเล คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงขี้เหร่คนนี้กับเสิ่นซิวจิ่นจากตระกูลเสิ่นนั้นไม่ง่ายแน่นอน หัวใจของเขาก็สั่นไหว กัดฟันและหยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าสตางค์:

“คุณเจี่ยน เช็คเปียกน้ำแล้ว บัตรนี้ให้คุณดีไหม … “

ในขณะที่เขากำลังพูดเสียงก็ดังขึ้นทันที:”เงินนี้ เธอกล้าที่รับตู้ลี่ฉุนคุณกล้าให้หรือไม่?”

ประธานตู้มือสั่น จ้องมองผู้ชายที่ไม่ธรรมดาอยู่ข้างๆ … นี่ …

“ประธานเสิ่น ความหมายของคุณคือ … เงินนี้ ไม่ให้กับคุณเจี่ยน?” นักธุรกิจอย่างประธานตู้ สามารถได้ยินความหมายที่แท้จริงของคำพูดของเสิ่นซิวจิ่น เพียงแค่ไม่แน่ใจ ในใจรู้สึกแปลก ๆ

เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้มองไปที่ประธานตู้ แต่เขาก็ไม่ได้หักล้างคำพูดของประธานตู้ สิ่งนี้ได้แสดงให้เห็นแล้ว – การเดาของตู้ลี่ฉุนนั้นถูกต้อง

ใบหน้าซีดเซียวของเจี่ยนถงในตอนแรก เหมือนเถ้าที่ถูกดับมอดไปมากยิ่งขึ้น และหันหัวไป: “ทำไมคุณ! นี่คือเดิมพันชีวิตของฉันเพื่อรับรางวัล! เสิ่นซิว … ประธานเสิ่น! คุณทำไม่ได้ และไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจครั้งนี้!”

เธอโกรธและโกรธมากจนเกือบลืมที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน!

แต่เธอ … ยังคงเป็นเจี่ยนถงที่มีความถ่อมตนเช่นเคย

“ทำไม” เขาหัวเราะ แค่ยิ้มโดยไม่ถึงหางตา เขาช่วยชีวิตที่เคยเดิมพัน! … หัวใจของเสิ่นซิวจิ่นลุกเป็นไฟ แต่ดวงตาของเขาเย็นชาถึงกระดูก: “เพราะเสิ่นซิวจิ่น สามคำนี้”

“นั่นคือเงินของตัวฉันเอง นั่นคือสิ่งที่ฉันสมควรได้รับตั้งแต่แรก” ดวงตาของเธอแดงก่ำและก้มศีรษะของเธออย่างรวดเร็ว เจี่ยนถง อย่าร้องไห้ ไม่มีอะไรที่จะต้องร้องไห้ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน ฉันก็มีประสบการณ์มาแล้ว แต่มันก็ยังถูกหลอก แล้วเป็นยังไงล่ะ

เจี่ยนถง ใครบอกคุณว่าชีวิตของคุณถูกและไร้ค่า มันถูกมากจนคุณสามารถวางเดิมพันได้ตามต้องการ

เมื่อคุณตัดสินใจที่จะดิมพันในชีวิตของคุณ ชะตากรรมของคุณไม่ใช่ชะตากรรมของคุณอีกต่อไป

เป็นเพียงรายการแลกเปลี่ยนในการทำธุรกิจร่วมกัน เป็นธุรกิจ จะมีบางครั้งที่การทำธุรกิจล้มเหลว … เจี่ยนถง

ไม่มีอะไรที่ยากจะยอมรับ อาลู่จากไป

ก็ไม่มีอะไรที่มีค่าที่ทำให้คุณเสียน้ำตา เสิ่นซิวจิ่นก็ไม่ได้!

“เงินของคุณ? คุณสมควรได้รับ? หากมีบางสิ่งในโลกนี้ที่ ‘สมควรได้รับ’คุณก็จะได้รับมัน

อย่างงั้นก็เรียกว่าทิ้งความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมา และคุณ สมควรที่จะ ‘ตกนรก’ หรือไม่?”

เจี่ยนถงก้มศีรษะลง เบิกตากว้างและจ้องมองไปที่ปลายเท้า … ใช่ ฉันควรจะตกนรก แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเซี่ยเวยเหมิง

“คุณถามฉันว่าทำไม ฉันจะบอกคุณ นี่คือตงหวง ฉันพูดแล้วนับว่าจบ” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

วิ่งเข้าในหูของเจี่ยนถง: “สำหรับเหตุผล ฉันจะบอกคุณ ว่าชีวิตของคุณ ไม่มีค่าสองล้าน”

ฉึก~เหมือนมีดาบที่มองไม่เห็นแทงทะลุหัวใจอย่างโหดเหี้ยม!

เจี่ยนถงยกมือขึ้นปิดหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว … เธออยากจะกดหน้าอกของเธอให้แน่น และเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่มือของเธอยื่นไปในอากาศ ตกลงไปที่ข้างขาของเธอเบา ๆ เธอยังสามารถพูดอย่างมีเหตุผล: “สิ่งที่ประธานเสิ่นพูดคือ ชีวิตของฉันไม่มีมูลค่า”

เขาเป็นคนที่บอกว่าชีวิตของเธอไร้ค่า และเขาเป็นคนที่บอกว่าเธอควรตกนรก แต่เมื่อเธอพูดแบบนี้จริงๆในปากของเธอเอง – ชีวิตของฉันไม่มีค่า เสิ่นซิวจิ่นรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล

ฉันเสยผมอย่างหงุดหงิด เสิ่นซิวจิ่นร้องออกมาอย่างป่าเถื่อน: “ตามฉันมา!” หันกลับและเดินจากไป

เจี่ยนถงเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ

ความเร็วในการเดินของเสิ่นซิวจิ่นเดินไม่ช้า แต่เจี่ยนถงก็กัดฟันออกแรงทั้งหมดเพื่อให้ทันร่างตรงหน้า

ขาเจ็บปวดมากจนเหมือนกับกระดูกร้าว เอวด้านซ้ายว่างเปล่า นอกจากความเจ็บปวด ก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว

มีเหงื่อเย็นออกมาจากหน้าผากของเธอ คนอย่างเธอที่ไม่มีเหงื่อออกภายใต้ดวงอาทิตย์ในฤดูร้อน แต่ความเจ็บปวดนั้นทำให้เหงื่อเย็น ๆ ไหลออกมาเป็นชั้น ๆ

เพียงแค่ร่างกายเปียกตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แม้ว่าจะมีเหงื่อไหลหยดลงมา แต่ก็ไม่ชัดเจนว่าจะเป็นเหงื่อหรือน้ำ

เสิ่นซิวจิ่นที่เดินนำ ก้าวเข้าไปในลิฟต์ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ผู้หญิงคนนั้นยังคงอยู่ห่างจากเขาสามหรือสี่เมตร อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและตะโกนอย่างเย็นชา:

“ชักช้า”

เจี่ยนถงพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “ทันที” กัดฟัน ละเลยอาการปวดขาและปวดหลังมานานแล้ว เร่งความเร็วมากขึ้น และตามเข้าไป

เข้ามาในลิฟต์ พูดด้วยเสียงหอบ:”ประธานเสิ่น ขอโทษ ที่ชักช้า”พูดจบ ก็กลอกตา และก้มลงมองที่พื้น

เสิ่นซิวจิ่นหายใจไม่คล่อง มือนั้นเร็วกว่าสมอง เหยียดแขนยาวออกแต่เนิ่นๆและกวาดมันออกไป: “เจี่ยนถง! อย่าแกล้งทำเป็นตาย!” ในขณะที่เธอก้มศีรษะลง ดวงตาที่แหลมคมก็เบิกกว้าง พึ่งพบว่าริมฝีปากของเธอเป็นสีเทาเหมื่อนเถ้าถ่าน หัวใจ สักครู่ ไม่รู้ถึงความเจ็บปวดของตัวเอง รีบกอดคนไว้ “เจี่ยนถง ตื่น! ตื่น!”

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “ไป๋ยู่สิงล่ะ! ไป๋ยู่สิงถึงหรือยัง! ให้เขารีบขึ้นไปชั้น 28 เร็วเข้า!”