Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด - ตอนที่ 8 ไททัส

ไททัสนั่งลงอย่างแรงหลังโต๊ะทำงานของตัวเอง

ดูๆ ไปแล้วโต๊ะนี้มีลักษณะคล้ายกับเจ้าของมาก ทั้งไร้การตกแต่ง หยาบกร้าน และแข็งแรง

ตัวโต๊ะทำมาจากไม้สโตนวู้ดซึ่งเขาเป็นผู้ตัดมันมาจากดันเจี้ยนช่วงชั้นที่สองด้วยตัวเอง

สุดท้ายแล้วตัวไม้ต้องถูกนำมาเชื่อมต่อกันเพราะตะปูธรรมดาๆ มันตอกเข้าไปไม่เข้า

มันคือไม้ที่ดื้อด้าน ไม่ยอมแพ้ และเป็นเหตุผลที่เขาชอบโต๊ะตัวนี้มาก

 

นิ้วของเขากำลังกำจดหมายที่เต็มไปด้วยอารมณ์โมโหและคำดูถูกเหยียดหยาม

เป็นจดหมายร้องเรียนอีกฉบับจากสมาคมทหารรับจ้าง ‘หน่วยจบทีเรีย’

 

ไททัสใช้มือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและนำกล่องโลหะที่มีโซ่ผูกติดกับเข็มขัดออกมา

เขาต้องวางจดหมายลงก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเพื่อ ‘เปิดกล่อง’

คิ้วเริ่มขมวดเพราะกว่าจะทำสำเร็จนั้นต้องพยายามมากถึง 4 ครั้งด้วยกัน

 

จู่ๆ แสงสีฟ้าก็พุ่งออกมาใส่ใบหน้าของไททัสขณะที่เขาจ้องมองสิ่งที่อยู่ภายใน

ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะปิดกล่องและเก็บมันกลับเข้าที่เดิม

 

เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะ นำกระดาษแผ่นใหม่และปากกาออกมาก่อนจะเริ่มเขียนจดหมายตอบกลับ

 

“คอร์ริน,

 

อย่างที่ได้ประกาศออกไปเบื้องต้นเมื่อ 5 วันก่อน

ระดับของมานาภายในดันเจี้ยนกำลังเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ความคิดเห็นของทางกองพันลีเจี้ยนก็คือ… คลื่นถาโถมกำลังจะเริ่มขึ้นภายในสัปดาห์นี้

แต่ อย่าง-ที่-เจ้า-รู้ ว่าผลวิเคราะห์เหล่านี้อาจมีการคลาดเคลื่อน มันอาจเกิดขึ้นเร็วกว่านั้นก็ได้

เพื่อ รักษา-ชีวิต-สมาชิก-ของ-พวกเจ้า เอาไว้

ทางเราจึงต้องใช้สิทธิอันชอบธรรมในการเข้าควบคุมทางเข้าออกของดันเจี้ยนที่อยู่ใต้เมืองลีเรียและจะทำทุกวิถีทางเพื่อความปลอดภัยของประชาชน

 

หากปาร์ตี้ของพวกเจ้าไม่สามารถเข้าดันเจี้ยนได้ในระหว่างนี้ ขอบอกกันตรงๆ เลยว่า ข้า-ไม่-สน

 

หลังจากที่คลื่นถาโถมสงบลงหรือระดับมานากลับมาเป็นปกติแล้ว พวกเจ้าก็จะสามารถเข้าไปข้างในได้อีกครั้ง แต่ต้องไม่ใช่ก่อนหน้านั้น

 

อย่าโวยวายให้มันมากนัก,

 

ไททัส

 

ผู้บัญชาการ, กองพันอบิสซี่ (ลีเจี้ยนเน็มอบิสซี่), ลีเรีย

 

อาจจะไม่ใช่จดหมายตอบที่สละสลวยนัก แต่มันก็ทำให้ไททัสอารมณ์ดีขึ้น

เขาไม่เคยนึกอยากจะมานั่งเสวนากับพวกปัญญาอ่อนนี่อยู่แล้ว นี่คือหนึ่งให้เหตุผลที่เขาเกลียดงานประจำการในเมือง

 

ดวงตาเยือกเย็นอดไม่ได้ที่จะหันไปหาขวานศึกยักษ์ที่พิงอยู่กับกำแพง

ตัวขวานมีความยาวเกือบ 6 ฟุต แถมส่วนที่เป็นโลหะก็ไม่ได้ถูกขัดมาหลายปีแล้ว

 

“เห้อ…”

ไททัสหันกลับมาสนใจจดหมายอีกครั้ง

เขาพับมันใส่ซอง ปิดผนึกมันด้วยตราขี้ผึ้ง และนำไปใส่ถาดจดหมายซึ่งพลสนับสนุนจะนำมันไปส่งให้ภายในวันนี้

 

 

 

ขณะกำลังเอื้อมมือไปหยิบจดหมายร้องเรียนอีกฉบับ คราวนี้มาจาก ‘อัครสาวกของเดอะพาธ’ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ จากด้านนอก

มันกำลังพุ่งตรงมาที่ห้องทำงานนี้แน่นอน

 

เลือดในกายของไททัสเริ่มคุกรุ่น บางทีวันนี้เขาอาจจะไม่ต้องทำงานเอกสารแล้วก็ได้…

—

10 นาทีต่อมา ไททัสก็เดินทางมาถึงกองรักษาการณ์ด่านหน้า

เขาเปิดประตูยักษ์ด้วยมือข้างเดียวและพุ่งเข้าข้างในดั่งพายุ

ทหารลีเจี้ยนทุกคนทำความเคารพตลอดทางที่ผ่าน

หน้าก้มลง กำมือขวา และทุบกับเกาะอกข้างซ้ายอย่างพร้อมเพรียง นี่แหละคือการทำความเคารพของเหล่าทหารลีเจี้ยน

 

ไททัสไม่แม้แต่จะหยุดคุยกับเหล่าเซ็นจูเรี่ยน (นายกอง) ที่ยืนประจำการอยู่ด้วยซ้ำ พวกนั้นก็เลยต้องรีบเดินตามเขามาที่ลานหินแทน และข้างหน้านั่น… ช่องบนพื้น ทางเข้าสู่ดันเจี้ยน

 

ทางเข้ามีขนาดประมาณ 4×4 เมตร กว้างพอสำหรับรถเข็นเสบียงและหน่วยสำรวจกลุ่มใหญ่

พื้นที่รอบๆ ทางเข้าคือลานหินเรียบขนาด 30×30 เมตร จากนั้นก็ล้อมด้วยกำแพงสูง 3 เมตร

ข้างบนกำแพงยังมีมือธนูและจอมเวทประจำการอยู่ตลอดเวลาด้วย

นี่คือพื้นที่สำหรับสังหารมอนสเตอร์ทุกตัวที่อาจหาญเดินเล่นขึ้นมาข้างบน

 

ไททัสยืนจ้องทางเข้าอยู่หลายวินาทีก่อนจะเดินลงด้านล่างและหายเข้าไปในความมืด

เขาฝืนไม่ให้ตัวเองสูดหายใจลึกๆ เพื่อนำละอองมานาเข้าปอดมากจนเกินไปนัก

ไททัสลากมือไปกับผนังหิน ผิวหยาบก้านครูดเข้ากับหินที่หยาบกว่าขณะที่เขาเดินผ่าน

 

ด้านล่างนี้มีจุดเฝ้าระวังหลายแห่ง แต่ละแห่งจะมีทหารลีเจี้ยนประจำอยู่ 2 คน แต่ตอนนี้มันกลับถูกเพิ่มเป็น 5 คนแทน

ทุกคนหันมาทำความเคารพไททัสขณะที่เขาเดินผ่าน แต่แน่นอนว่าไม่มีการทุบอกจนเกิดเสียงเพราะที่นี่คือดันเจี้ยน

 

 

 

ไททัสพยักหน้าให้ก่อนจะเดินต่อไปยังจุดต่างๆ จนมาถึงจุดที่อยู่หน้าสุด

กำแพงหน้าด่านนี้มีทหารลีเจี้ยนประจำการอยู่ถึง 10 คน

จอมเวท 2 คนจะคอบสลับกันดูแลไม่ให้คบเพลิงในอุโมงค์ดับลง

 

ขณะเดินเข้าไปพร้อมเซ็นจูเรี่ยน 2 คนที่ตามมาจากด้านบน ไททัสก็พบกับหญิงสาวที่เขาหาตัวอยู่

เธอกำลังยืนดูแผนที่ขนาดใหญ่และรายล้อมด้วยเหล่าทหารใต้บังคับบัญชา

 

เมื่อเห็นไททัส เธอก็ทำความเคารพพร้อมกับสั่งให้ลูกน้องออกไปก่อน

 

“ผู้การไททัส”

 

“ทรีบิวน์ ออรีเลีย” (TL: ทรีบิวน์ – เจ้าหน้าที่ ตำแหน่งสูงกว่าเซ็นจูเรี่ยน แต่ต่ำกว่าผู้บัญชาการ)

 

ไททัสทำความเคารพเช่นกันก่อนจะเดินเข้ามาดูแผนที่ด้วย

แผนที่ในส่วนช่วงชั้นที่หนึ่งนั้นมีการวาดเส้นทางและจุดที่มานารวมตัวกันไว้อย่างละเอียด

หากพวกทหารรับจ้าง ‘ปัญญาอ่อน’ นั่นได้แผนที่นี้ไปล่ะก็ รับรองว่ารายได้พุ่งขึ้นเป็น 3 เท่าแน่นอน

 

“ทรีบิวน์ สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”

 

“ผู้การคะ เมื่อ 15 นาทีก่อน เราตรวจพบว่ามีมอนสเตอร์เข้ามาใกล้ที่นี่ก่อนจะหนีกลับไป

ทหารที่รักษาการณ์อยู่เลยส่งสัญญาณไปบอกเซ็นจูเรี่ยน จากนั้นก็ไล่ตามมันเข้าไปด้านในค่ะ”

 

 

 

“หนีกลับไปงั้นเหรอ…?” ไททัสพึมพำ

สำหรับมอนสเตอร์ในช่วงชั้นที่หนึ่งนั้น การรู้จักหนีถือเป็นเรื่องที่เกินสิตปัญญาของพวกมันส่วนใหญ่

 

ดูแล้วเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเลย

 

“ทางนี้เตรียมการป้องกันคลื่นถาโถมไปถึงไหนแล้ว?”

 

“ทุกอย่างเป็นไปตามกำหนดการค่ะ ผู้การ… แต่เพราะเรื่องมอนสเตอร์ที่เจอ ข้าก็เลยสั่งโดยพลการให้ทุกคนเร่งมือขึ้นอีก”

 

ไททัสพ่นลมออกทางจมูก

“เจ้าทำได้ดีมาก งานนี้ข้าเองก็จะออกไปล่าด้วยเช่นกัน”

 

ออรีเลียหน้าซีดเล็กน้อย

“ด้วยความเคารพนะคะผู้การ บางทีท่านน่าจะไปประจำที่…-”

 

“เราต่างรู้ดีว่าข้าควรไปประจำที่ไหนนะออรีเลีย

รอบนี้มีบางอย่างแปลกๆ ดังนั้นข้าจะลงไปกับทีมสำรวจด้วย”

 

ออรีเลียพยักหย้าและถอนหายใจเบาๆ

ชายแก่คนนี้ไม่เคยทำให้เรื่องมันง่ายสำหรับตัวเองเลย

ทหารลีเจี้ยนทั้งกองพันยอมเอาชีวิตเข้าแลกหากไททัสสั่งมาคำเดียว แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไปด้วยตัวเอง แต่นี่แหละที่ทำให้เขาเป็นผู้บัญชาการที่ดีที่สุด

 

จากความมืดที่ไกลออกไป ร่างของมนุษย์ 5 คนเริ่มเดินเข้ามาใกล้จนสะท้อนเข้ากับแสงไฟของป้อม

มี 2 คนที่เดินกะเผลกนิดๆ โดยเพื่อนต้องคอยช่วยพยุง

ทหารทุกนายดูสกปรกมอมแมม ชุดเกราะเต็มไปด้วยเลือดที่ไม่ใช่ของตัวเอง

 

 

 

ไททัสเดินออกมาจากห้องเพื่อออกไปรับทหารใต้บังคับบัญชา

เมื่อเห็นผู้บัญชาการเข้ามาใกล้ ทั้งห้าก็หยุดทำความเคารพจนไททัสต้องโบกไม้โบกมือ

 

“ไม่ต้อง บาดแผลเป็นไงบ้าง?”

 

ทั้งห้าทำหน้าตึง

“ไม่ร้ายแรงมากครับผู้การ เราโดนเล่นทีเผลอก็เลยได้แผลกับถูกพิษนิดหน่อย”

 

“จงรีบไปให้เมดิคัสดูแผลซะ ทหารทุกคนจะต้องกลับมาพร้อมรบให้เร็วที่สุด (TL: เมดิคัส – แพทย์สนาม)

…บอกข้าทีว่าพวกเจ้าสังหารมอนสเตอร์ตัวนั้นไปแล้ว”

 

เหล่าทหารหยุดนิ่งพลางส่ายหน้า

 

‘บ้าจริง’ ไททัสกัดฟันหน่อยๆ

“ใครคือคนที่เห็นมอนสเตอร์นั่นครั้งแรก?”

 

ทหาร 2 นาย ชายหนึ่งหญิงหนึ่งค่อยๆ ยกมือขึ้น

 

“พวกเจ้ามากับข้าก่อน”