Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด - ตอนที่ 7 อยู่ร่วมกัน

นี่มันบันไดจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย?

 

ผมค่อยๆ เดินเข้าไปเพื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด

 

ดูเหมือนหินตรงส่วนนี้จะถูกสลักให้เป็นขั้นบันไดนะ

คิดสิแอนโธนี่ มีเผ่าพันธุ์ไหนบ้างที่สามารถสลักบันไดจากหินแข็งๆ ได้?

 

มันก็ต้องมนุษย์อยู่แล้ว! มวลมนุษยชาติผู้มีอารยธรรมไง!

นี่เป็นหลักฐานชิ้นแรกที่พิสูจน์ว่ามีมนุษย์หรือสิ่งที่ใกล้เคียงกับมนุษย์อาศัยอยู่บนโลกใหม่

สุดยอด! ผมทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวหน่อยๆ

อยากรู้จังว่าที่นี่จะมีพวกเผ่าแฟนตาซีหรือเปล่า? จะได้เจอคนแคระหรือเปล่านะ? เอลฟ์ล่ะ!?

 

แค่นึกภาพสาวเอลฟ์ทรงโตก็น้ำลายสอแล้ว! (TL: จะไปแทะเหรอ? -*-)

 

แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมถึงมีคนมาสลักบันไดแค่ที่นี่ที่เดียวล่ะ?

คำตอบนั้นง่ายมาก เพราะนี่เป็นจุดที่ถูกใช้บ่อยสุดไง เห้อ~ ถามเองต้องตอบเอง

นั่นหมายความว่ามันอาจไม่ใช่ทางลงไปซะที่เดียว ข้างหลังอาจมีบันได้ขึ้นไปบนพื้นผิวก็ได้!

 

ผมรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว!

ว้าว! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้เห็นของจากชาติที่แล้ว แถมยังได้เทียบมันกับขนาดตัวตอนนี้ด้วย

ถ้าเราเดาว่าคนที่นี่มีขนาดพอๆ กับมนุษย์โลก งั้นผมก็จะรู้ขนาดของตัวเองทันที ที่เหลือแค่ต้องลองขึ้นไปอยู่ตรงบันได

 

ฮื่มมมม

 

เล็กกว่าที่คิดไว้นะ ดูจากความสูงและความยาวที่ใช้ในการก้าวขึ้น ผมน่าจะสูงประมาณหัวเข่าของผู้ใหญ่ ส่วนความยาว… ประมาณ 1 เมตรได้มั้ง?

 

แต่เดี๋ยวก่อน! นี่หมายความว่าพวกมอนสเตอร์น่ากลัวนั่น

ถ้ามองจากมุมมองของมนุษย์… มันก็ไม่ได้ใหญ่มากนี่หว่า!?

เจ้าหมาป่าน่าจะตัวสูงประมาณเอว ส่วนน้องกิ้งก่านี่ตัวเล็กกว่าผมอีก ขนาดประมาณหมาหรือไม่ก็แมวที่ตัวใหญ่หน่อยๆ

 

นี่มอนสเตอร์แถวนี้มันเป็นพวกอ่อนๆ หรอกเหรอ?

 

พอมาคิดอีกทีก็ดีแล้วแหละ ถ้าพวกมันเก่งจัดๆ เลย ป่านนี้ผมคงเหลือแต่ซาก

ในขณะเดียวกันความเป็นไปได้ที่ในดันเจี้ยนจะมีมอนสเตอร์โหดๆ ก็เพิ่มมากขึ้นอีก

 

ตอนนี้จะเก่งมากเก่งน้อยผมก็หลบก่อนอยู่ดี! เราอย่าได้เจอกันบ่อยเลย~

 

เอาล่ะ คนบ้าที่ไหนก็รู้ว่ามอนสเตอร์เก่งๆ ต้องอยู่ชั้นล่าง

เพราะโลกนี้เหมือนกับเกมจากชาติที่แล้ว หลักการมันก็น่าจะคล้ายๆ กันแหละ

สรุปได้ว่ายิ่งใกล้พื้นผิวเท่าไหร่ก็ยิ่งปลอดภัยมากขึ้นสินะ

 

ผมไม่หันกลับไปมองโพรงข้างหลังและรีบเดินจ้ำต่อทันที

แจ๋ว! ยิ่งเดินก็ยิ่งเห็นร่องรอยของอารยธรรมมากขึ้น

นอกจากบันไดแล้ว ตอนนี้ผนังข้างๆ ยังมีช่องอะไรบางอย่างสลักไว้ด้วย น่าจะเป็นช่องที่เอาไว้ใส่คบเพลิงไรงี้มั้ง?

 

ตัวพื้นที่เริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ นับเป็นสัญญาณที่ดี

นี่อย่าบอกนะว่าจะได้เดินขึ้นแบบนี้จนถึงพื้นผิวเลย?

 

พอมองไปรอบด้าน ผมก็เห็นว่ามีทางแยกออกไปน้อยมากจนแทบไม่เหลือ

ส่วนเถาวัลย์แสงตามผนังก็บางลงและอยู่ห่างกันมาก ทำให้ทางมืดลงอย่างเห็นได้ชัด

 

แจ่มเลยแบบนี้ อำพรางตัวสบาย!

 

หัวใจของผมแทบเด้งออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

ผมอาจได้เจอคนจากโลกอื่นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า!

ตอนนี้มีคำถามในหัวอยู่เต็มไปหมด

พวกเขาจะมีหน้าตาเป็นไง? คือเผ่าอะไร? ใช้เวทมนตร์ได้หรือเปล่า? มีกิลด์นักผจญภัยที่คอยสำรวจดันเจี้ยนไหม? บางทีผมอาจจะสื่อสารกับพวกเขาได้นะ สัญญาณมือ? หรือไม่ก็เต้นระบำชาวเกาะ?

 

นี่อาจเป็นนิมิตรหมายที่ดีสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์-มอนสเตอร์ก็เป็นได้!

 

ไอ้การที่มีคนได้มาเกิดใหม่เป็นมอนสเตอร์นี่คงไม่ได้มีกันบ่อยๆ หรอกใช่ไหม?

ผมอาจจะเป็นตัวแรกเลยก็ได้นะ!

 

ตอนนี้ทางเริ่มแคบลงแล้ว ทางเดินก็ยังชันได้อีก เอ๋… นั่นมัน? ใช่ๆ แน่เลย

 

แสงสว่าง…

 

หนวดของผมเริ่มกระตุกไม่หยุดเพราะพวกมันได้กลิ่นของอากาศที่อบอวนไปด้วยแสงแดด พื้นผิวต้องอยู่ใกล้มากๆ!

 

ผมตะเกียกตะกายวิ่งด้วยความตื่นเต้นเพราะความหวังใกล้จะเป็นจริงแล้ว

ในที่สุดแหล่งที่มาของก็แสงก็อยู่ใกล้มากจนมันสะท้อนไปกับหินที่อยู่รอบๆ

 

โอวววว

 

ชัดเลยว่านี่คือสิ่งก่อสร้างของมนุษย์! น่าจะเป็นกำแพงหรืออะไรสักอย่าง

ผมพยายามขยับหัวเพื่อดูให้ชัดๆ

พอเจอแสงธรรมชาติแล้วดวงตาของผมยิ่งทำงานได้แย่กว่าเดิมอีกนะ งงกับมันจริงๆ

 

ใช่แล้ว ดูเหมือนนี่จะเป็นสิ่งก่อสร้างคล้ายกำแพงที่เอาไว้กั้นทางเดิน

มันยังมีส่วนที่เป็นช่องเล็กๆ เอาไว้ให้คนข้างในสอดส่องภาพข้างนอกด้วย

 

ตรงนี้คือห้องพักยามหรือเปล่านะ? เป็นอะไรที่สมเหตุสมผลมากเลยนะถ้าพวกเขาจะประจำกำลังเอาไว้ที่ปากทางเข้าเพื่อกันไม่ให้มอนสเตอร์หลุดออกไปด้านนอก

 

ขณะกำลังจินตนาการถึงภาพแสงแดดที่อยู่อีกฟาก ผมก็ได้ยินเสียงคล้ายกับมีคนกำลังลนลานลุกขึ้นจากเก้าอี้

 

ไม่นานคน 2 คนก็โผล่ออกมา พวกเขาอยู่ตรงส่วนที่ยื่นออกจากกำแพงและสูงจากพื้นประมาณ 1 เมตร

มนุษย์นี่นา! มนุษย์จริงๆ ด้วย! …เศร้าหน่อยๆ ที่ไม่ใช่เอลฟ์ แต่ก็เอาเถอะ!

ทั้งสองสวมสิ่งที่ดูคล้ายกับชุดเกราะโลหะและมีหนังสีดำอยู่ด้านใน

พวกเขาสะพายดาบไว้ตรงเอว สวมบูทและที่รัดคางหนังสีดำ

จากภาพที่พอมองออก คนนึงน่าจะเป็นผู้ชาย ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิง

 

ยามสาวยังถือบางสิ่งที่ดูคล้ายกับคริสตัลไว้ในมือด้วย

โอ้ มันเปล่งแสงได้! คงเป็นไอเท็มที่เอาไว้ตรวจจับมอนสเตอร์ล่ะมั้ง?

ดูเหมือนว่าทั้งสองกำลังมองหาอยู่ว่าอะไรทำให้ ‘สัญญาณดัง’

คงเป็นงานอยากหน่อยนะ ถ้าผมยังพรางตัวอยู่แบบนี้

 

ทันใดนั้นเอง ยามหนุ่มก็ยกมือทั้งสองขึ้น แสงสว่างเริ่มเปล่งออกมาไม่หยุด

เขากำลังปิดตาเพื่อทำสมาธิขณะที่แสงค่อยๆ กลายสภาพเป็นอักษรรูนแปลกๆ และวนอยู่รอบมือ

 

ผมได้แต่อึ้ง อึ้งจัดๆ เลยด้วย

นี่มันเวทมนตร์! เวทมนตร์ของแท้! ให้ตายสิแกนดาล์ฟ แกนดาล์ฟฟฟฟ!!

ในโลกนี้มีการใช้เวทมนตร์อยู่จริง!

แม่เจ้าๆๆๆ แถวนี่มีเปิดคอร์สเรียนเวทมนตร์หรือเปล่านะ?

 

2-3 วินาทีต่อมา ทหารยามคนนั้นก็ยื่นสองมือออกมาข้างหน้าและทำให้ทุกอย่างสว่างไสวไปทั่ว

 

ทหารยามคนที่สองเองก็ยื่นคริสตัลสีแดงออกมาและเริ่มค้นหามอนสเตอร์แบบจริงจัง

 

และนั่นก็คือ…

 

ฉันนี่ไง?

 

‘….’

 

นี่ตูคิดอะไรอยู่วะเนี่ยยยย!!?

 

ยามสาวรีบเก็บคริสตัลใส่กระเป๋าตรงเข็มขัดก่อนจะนำหน้าไม้ออกมาถือขณะสบตากับคู่หูที่เริ่มชูมือขึ้นอีกครั้ง

 

นี่คงไม่ได้คิดจะชูมือทักทายกันเฉยๆ สินะ…

 

วิ่งงงงง! วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ไอ้โง่แอนโธนี่เอ๊ยย นี่แกลืมใช้สมองคิดเหรอวะว่าตัวเองก็เป็นมอนสเตอร์!?

แหม่ คุยด้วยสัญญาณมือบ้านแกสิ! ไม่โดนยิงมือขาดก็บุญแค่ไหนแล้ว!

 

ขาทั้ง 6 ของผมไม่เคยถูกใช้งานหนักขนาดนี้มาก่อนเลย

พวกมันลุยฝ่าดงหินเพื่อย้อนกลับเข้าไปในอุโมงค์ให้เร็วที่สุด

แสงที่ไล่หลังมาทำให้ตาของผมแทบใช้การไม่ได้ แต่ของแค่นี้ทำให้ผมหยุดวิ่งไม่ได้หรอก- เฮือกก สะดุดล้ม! 

 

ผมได้ยินเสียงตะโกนและฝีเท้าจากด้านหลัง แน่นอนว่าจ้างให้ก็ไม่หันไปเด็ดขาด

ก้อนแสงบางอย่างพุ่งผ่านหัวผมไปโดนหินที่อยู่ด้านหน้าแทน… เมื่อกี้นี้มันเวทไฟร์บอล (ลูกบอลไฟ) ใช่ไหม? เวทมนตร์ไฟ!? ได้โปรดไว้ชีวิตมดน้อยตัวนี้ด้วยเถิด~!

 

ตอนนี้ผมคงได้แต่วิ่งหนีสุดชีวิตและพยายามเลี้ยวหลบไปมาระหว่างหินงอกหินย้อยทำตาม

 

ไปๆๆๆๆๆ ไปเร็วเข้าไอ้โง่แอนโธนี่ ถ้างานนี้รอดไปได้ จะยอมอาบพิษตัวเองแก้โง่เลยเอ้า! แถมให้อีกหน่อย เดี๋ยวจะดื่มไอ้น้ำแสงนั่นด้วย!

 

ลูกธนูชนเข้ากับหินหลังจากพุ่งลอดหว่างขาซีกหนึ่งของผมไป

ฮื่มม สรุปที่บนไว้นี่ได้ผลสิ- เฮ้ยๆๆ ก้อนหินมันกระเด็นมาโดนหลัง!

แม่เจ้า! นางหญิงหน้าไม้ได้โหดมาก! ต้องหาตัวช่วยละ!

ผมต้องเบี่ยงเบนความสนใจหรืออะไรก็ได้

 

บางที…

 

ถ้าวิ่งต่ออีกหน่อย เราก็จะมาถึงช่วงทางกว้างที่มีทางและอุโมงค์แยกเยอะๆ แล้ว

ขณะวิ่งผ่าน หนวดเสาอากาศของผมก็พยายามตามหากลิ่นของเจ้าพวกนั้นไปด้วย

 

อุโมงค์เบอร์หนึ่ง ไม่เจอ! อุงโมงค์เบอร์สอง ก็ยังไม่เจอ!!

เจอสักทีสิวะ ไอ้พวก…. เจอแล้วว!!

ต้องผ่านมาก่อนสองอุโมงค์ ผมถึงจะเจอกับเจ้าของกลิ่นเน่าๆ นี่

ผมใช้เท้าดริฟท์เพื่อหันหลังให้กับอุโมงค์ที่สาม จากนั้นก็ปล่อยกรดออกไป 3 ชุดด้วยกัน

ไหนๆ ก็หันมาแล้วงั้นขอดูเจ้าสองคนนั้นสักหน่อย…

 

หลบจ้า!!

 

ผมเหยียดขาออกเพื่อย่อตัวลงขณะปล่อยให้ลูกไฟเฉี่ยวผ่านหัวไปโดนหินข้างหลัง

 

โอ้แกนดาล์ฟ ช่วยพาลูกออกไปจากที่นี่ที!