Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด - ตอนที่ 32 ค้นหาแต่ก็ไม่เจอ

ลูกไฟพุ่งลงไปด้านล่างราวกับดาวตก ผมไม่ต้องเงยหน้าไปดูก็รู้แล้วว่าฉากต่อไปจะเป็นไง

 

ตู้มมมมม!!!

 

ทั้งแสง สี และเสียง ทุกอย่างเนืองแน่นไปหมด

 

เสียงคำรามและกรีดร้องของมอนสเตอร์ดังตามมาทันที แรงระเบิดนน่าจะทำให้พวกมันบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก

ผมเห็นเลยว่าพวกมนุษย์ 4 คนที่เหลือกำลังหัวเราะสนุกสนานขณะควงอาวุธในมือเล่นก่อนจะเริ่มเดินลงไปด้านล่าง

 

พวกมันทิ้งจอมเวทเอาไว้บนเนินคนเดียว เหมือนจะเป็นผู้หญิงด้วยนะ?

ไม่กล้ายืนยันว่าใช่จริงๆ หรือเปล่า ไอ้ตาโง่ๆ นี่ยังคงทำให้ผิดหวังอยู่เรื่อย

เธอเริ่มท่องมนตร์บางอย่างที่ดูอลังการน้อยกว่าเมื่อกี้นี้ เป็นเวทมนตร์อัญเชิญหอกเพลิงออกมาจากความว่างเปล่า ไม่นานมันก็พุ่งใส่มอนสเตอร์ข้างล่างด้วยตัวเอง

 

รู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นทะเลสาบวุ่นวายแบบนี้ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่

 

ลองนึกภาพมนุษย์ที่เจอขุมทรัพย์ดูสิ คิดว่าเขาจะแบ่งให้คนอื่นไหม?

ถ้ามีพลังมากพอที่จะเก็บรักษามันไว้คนเดียว คิดว่าเขาจะยอมให้คนอื่นใช้มันไหม?

ผมคิดว่าไม่มีทางหรอก มนุษย์คนนั้นคงลอบฆ่าทุกคนที่เห็นสมบัติ อาจจะสร้างกำแพงล้อมไว้ด้วยซ้ำหากทำได้

จากนั้นเขาก็คงเพิ่มพลังอำนาจของตัวเองเพื่อไปแย่งสมบัติของคนอื่นต่อ เป็นวังวนไม่รู้จบ

 

มอนสเตอร์ในที่แห่งนี้ไม่มีสติปัญญามากนัก หากดูค่าสถานะในระบบได้ เชื่อเลยว่าพวกมันคงมีค่าความหลักแหลมไม่เกินสิบ

จะให้ตบตา ใช้เหยื่อล่อ หรือวางกับดัก ก็คงได้ผลทุกอย่าง

 

ด้วยเหตุผลบางประการ ไม่มีตัวไหนเลยที่คิดจะพยายามยึดทะเลสาบเป็นของตัวเอง พวกมันไม่คิดจะสู้กันด้วยซ้ำ แบบนี้ทุกตัวจึงได้ประโยชน์เท่าๆ กัน

จากมุมมองของมนุษย์น่ะเหรอ? นี่มันโง่เง่าสิ้นดี

 

แล้วก็นะ สำหรับมนุษย์นั้นมอนสเตอร์คือตัวอะไร? แต่ทรัพยากร? แค่ค่าประสบการณ์?

ถ้าผมได้เกิดใหม่เป็นมนุษย์ ผมก็คงทำแบบเจ้าพวกนี้แหละ จริงไหมล่ะ?

ผมคงไล่ฆ่ามอนสเตอร์เพื่อเอาค่าประสบการณ์ เอาคอร์ของพวกมันไปขาย เอาเงินไปฉลองต่อ

 

แต่บังเอิญว่าครั้งนี้… ผมไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์

 

ผมเกิดเป็นอย่างอื่น

 

ผมเกิดเป็นมอนสเตอร์

 

และไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พวกมนุษย์กำลังทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย ทำลายสันติที่มีมาช้านาน(มั้ง?)

 

มันทำให้ผมรู้สึกโมโห

 

ผมขี้เกียจคิดแล้ว จากนั้นก็เลยหันกลับ เล็ง แล้วก็ยิงออกไป

 

จิ้วววว จิ้วววว~

 

สายกรดพุ่งผ่านอากาศและตกใส่จอมเวทหญิงแบบตรงๆ เป้าที่ผมเล็งไว้ก็คือด้านหลังศีรษะของเธอ…

 

แผละ!

 

กรดปะทะเข้ากับม่านพลังทรงกลมบางอย่างที่ล้อมรอบตัวของจอมเวท มันป้องกันไม่ให้เธอหน้าเละและตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งได้อย่างฉิวเฉียด

 

จอมเวทหญิงหันมาด้วยความตกใจ เธอพยายามหาต้นตอของการโจมตีเมื่อกี้นี้ แต่ผมน่ะหลบไปอยู่หลังพุ่มไม้เรียบร้อยแล้ว

 

ลุ้นๆ อยู่เหมือนกันนะว่าคุณเธอจะมีคริสตัลค้นหามอนสเตอร์แบบพวกทหารยามหรือเปล่า แต่หลังจากมองไปมองมาอยู่พักใหญ่ๆ เธอก็กลับไปสนใจการต่อสู้ด้านล่างอีกครั้ง

 

จิ้วๆ

 

เป็นอีกครั้งที่กรดพุ่งออกไปติดม่านนั่น ผมได้ยินเสียงของกรดที่กำลังกัดเซาะม่านพลังจากตรงนี้ด้วยนะ

 

จอมเวทหญิงหันมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงแหละเริ่มปล่อยไฟออกจากมือ มันเผาผลาญทุกอย่างที่อยู่ในระยะ คล้ายกับปืนไฟที่เคยเห็นในหนังเลยแฮะ

 

แต่ผมอยู่นอกระยะจ้า~

 

ฮื่มมม ไฟนี่ทำให้เสาอากาศของผมกระตุกอยู่เหมือนกันนะ

 

ให้ตายสิแกนดาล์ฟ มันคงร้อนน่าดูเลย!

 

ผมเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วนะว่าทำทั้งหมดนี่ไปเพื่ออะไร

 

ที่จริงก็แค่อยากให้เธอหยุดโจมตีมอนสเตอร์ด้านล่างเท่านั้นเอง…

 

นายก็ทำสำเร็จแล้วนี่แอนโธนี่ แล้วไงต่อล่ะ?

 

จอมเวทหญิงเดินหน้าเผาป่าต่อไป เธอคงอยากเจอตัวการใจจะขาด

 

แต่เสียใจด้วยนะ คงจะไม่ได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของมดตัวนี้หรอก!

 

เธอดูอารมณ์เสียสุดๆ ที่ไม่พบอะไร สุดท้ายก็เลยได้แต่กลับไปโจมตีฝั่งทะเลสาบอีกครั้ง

 

พรรคพวกคงต้องให้จอมเวทหญิงช่วยใช้เวทมนตร์สนับสนุน เธอจะมาเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ไปตลอดก็คงไม่ได้

 

พอเธอหันกลับไปอีกครั้ง ผมก็เปลี่ยนตำแหน่งใหม่ คราวนี้อยู่ไกลกว่าเดิมอีก

ผมลงไปอยู่ใต้รากไม้แหละเริ่มเฝ้าสังเกตเป้าหมายอีกครั้ง

 

เธอยังคงเสกหอกไฟและยิงมันใส่ด้านล่างอย่างต่อเนื่อง

 

ขณะที่อีกฝ่ายกำลังร่ายคาถาอยู่ ผมก็เล็งและยิงอีกเป็นครั้งที่สาม

 

[พ่นกรดรุนแรง เลื่อนขั้นเป็นเลเวล 2]

 

แจ๋ว!

 

จากระยะนี้ การเล็งของผมจะไม่แม่นยำเหมือนที่ผ่านมา ดีที่ส่วนใหญ่ยังคงเข้าเป้าเหมือนเดิมและกัดม่านพลังต่อไปเรื่อยๆ

 

แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้น

 

จู่ๆ ม่านพลังก็แตกดัง ‘เคร้ง!’ กรดที่อยู่บนนั้นเลยตกลงใส่พื้น บางส่วนยังหกลงบนศีรษะของจอมเวทหญิงเช่นกัน

 

เธอกรีดร้องด้วยความโมโหขณะที่กรดเริ่มกัดกร่อนผ้าคลุมลงมา มือที่กำลังร่ายเวทหยุดชะงักลงและเปลี่ยนมาปัดกรดออกจากตัวแทน

 

ผมไม่คิดเลยนะว่าไอ้ม่านนั่นจะแตกขึ้นมาจริงๆ พอเห็นกรดร้ายแรงกำลังสร้างความเสียหายให้มนุษย์… รู้สึกช็อคยิ่งกว่าคนโดนซะอีก

 

พอไม่มีเวทมนตร์คอยสนับสนุนแล้ว คิดว่าไอ้พวกข้างล่างคงจะเหงื่อตกกันบ้างแหละ

 

ตอนนี้ผมบรรลุเป้าหมายแล้ว คงถึงเวลาย่องกลับไปที่ทะเลสาบสักที ไปดูว่าสภาพด้านล่างเป็นยังไงบ้าง

 

ผมค่อยๆ ย่องออกจากที่ซ่อนตัวและเดินอ้อมออกไปอีกทาง

ทำไมต้องเดินอ้อมเหรอ? ก็ถ้าไอ้สี่คนที่เหลือมันกลับขึ้นมาพอดีก็จบเห่น่ะสิ

 

ฉากด้านล่างนั้นบรรยายได้คำเดียวเลยว่า ‘ย่อยยับ’

 

มอนสเตอร์หลายสิบตัวถูกสังหารเกลื่อนกลาด บางตัวที่พยายามบุกสวนก็โดนเจ้าสี่คนนั้นฆ่าไม่เหลือ

 

มอนสเตอร์ที่ฝั่งนี้แทบไม่มีให้เห็น ตัวที่ตอบโต้ก็ตายหมด ส่วนตัวที่หนีเก่งๆ หน่อยก็เผ่นออกไปหมดแล้ว

 

พวกมนุษย์กำลังไล่ดูซากศพตามพื้น ผมเห็นว่าพวกมันเอามีดที่เหน็บไว้ตรงขาขึ้นมาชำแหละมอนสเตอร์เพื่อควานหาคอร์ด้านใน

ถ้าหาไม่เจอก็สบถด่า ถ้าหาเจอก็จะหัวเราะร่าขณะเก็บมันเข้ากระเป๋า

 

ไม่นานจอมเวทหญิงก็ตามมาสมทบด้วยใบหน้าบูดบึ้งขณะที่คนอื่นๆ เอาแต่หัวเราะเยาะ

จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่เนินเขาและคงกำลังอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ต่อด้วยการชี้แผลที่โดนกรด

 

หนึ่งในนั้น น่าจะเป็นนักรบและมีร่างกายใหญ่โตเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะหยิบขวดยาออกจากกระเป๋าที่เอวและส่งมันให้หญิงสาวซึ่งเจ้าตัวก็ยกดื่มแบบรวดเดียวหมด

 

โพชั่นฟื้นฟูงั้นเหรอ?

 

พอเลือกเก็บคอร์กันครบหมดแล้ว ทั้งห้าก็เดินย้อนกลับไปที่เนินอีกครั้งและหายไปจากระยะสายตาของผม

 

ตั้งแต่ตรงนี้ไปจนถึงทางขึ้นเนินนั้นเต็มไปด้วยซากศพกองพะเนิน

 

ในฐานะอดีตมนุษย์และมอนสเตอร์ตอนนี้ ขอบอกตรงๆ ว่ารู้สึกงงกับโลกใบนี้จริงๆ 

 

แต่ก็แน่ล่ะ คงไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนอยากปล่อยให้กองไบโอแมสนี่หลุดมือไปหรอก จริงไหม?

 

มากินกันเถอะ ไว้คิดต่อทีหลัง

 —————

คอมเม้น รีวิว กดแชร์ เพื่ออนาคตที่สดใสของนักแปลด้วยนะครับ

ฝากผลงานเรื่องอื่นด้วยครับ : https://bit.ly/392q3QX (นิยาย&การ์ตูน)

ติดตามแฟนเพจนักแปล:  EP:IC Translation