Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด - ตอนที่ 18 โลกใต้พิภพ

สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามดๆ ของผมคือภาพที่ไม่น่าเป็นไปได้…

โลกใต้พิภพขนาดมหึมา พื้นที่ที่เต็มไปด้วยพืชเวทมนตร์แปลกประหลาด

 

มีทั้งต้นไม้รูปร่างเพี้ยนๆ และเห็ดยักษ์เต็มไปหมด ส่วนที่พื้นก็มีหญ้าสีฟ้าขึ้นหน้าแน่นรวมถึงดอกไม้ที่เคยเจอก่อนหน้า

ฉากตรงหน้ายังถูกฉาบไปด้วยแสงสีฟ้าอีกที แม้แต่บางส่วนของใบพืชเองก็มี ‘เส้นเลือด’ สีฟ้าให้เห็น

 

ผมเฝ้ามองทุกอย่างเต้น ‘ตึกตัก’ คล้ายกับเถาวัลย์แสง

 

นี่มันบ้าชัดๆ

 

…

 

แกนดาล์ฟ? นี่นายเล่นอะไรอยู่?

 

ทำไมพื้นที่ด้านล่างมันถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้เนี่ย?

นี่ผมยังมองไม่เห็นอีกฝั่งหนึ่งเลยนะ ไม่รู้ว่ามันจะไปจบที่ไหน เพดานก็สูง 60 เมตรได้มั้ง!?

ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นระบบนิเวศที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้

 

อ้อ… มอนสเตอร์น่ะเหรอ? แม่งมีเป็นกองทัพแน่นอน ไม่ต้องสืบเลย

 

แค่คิด หัวใจน้อยๆ ของผมก็รู้สึกเหมือนถูกบีบ

ในโพรงยักษ์นี่อาจมีโคโลนี่ของผมอยู่ก็เป็นได้นะ… หากไม่ใช่ก็แสดงว่ามดลาดตระเวนแค่ผ่านมาทางนี้เฉยๆ

 

ยังไงซะ ผมก็ต้องสำรวจที่นี่อยู่ดี

 

ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากทำใจ ไอ้ตื่นเต้นมันก็ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่ผมไม่มีข้อมูลอ้างอิงอะไรเลยนี่สิ!

ถ้าพื้นที่อยู่อาศัยใหญ่ขนาดนี้ แล้วมอนสเตอร์จะตัวขนาดไหนกัน?

ถ้ารวมไบโอแมสของทุกอย่างเข้าด้วยกันแล้วจะเยอะแค่ไหน?

 

ผมไม่รู้สักอย่าง!

 

อ้ากก!

 

ใจมั่นๆ หน่อยสิแอนโธนี่ นายต้องรอดไปให้ได้! นายจะพิชิตที่นี่และได้เจอกับโคโลนี่อีกครั้ง

 

แต่ว่านะ!…

 

ก่อนอื่นต้องรีบถอยกลับไปข้างบนกันก่อน

 

‘…’

อะไรเล่า!? ก็ทำมาตลอดนี่นา!

ก่อนจะสำรวจที่นี่แบบจริงจัง ผมคงต้องหาแต้มสกิลกับไบโอแมสมาเพิ่มก่อน

ผมต้องพิชิตสิ่งที่ตัวเองรู้ ก่อนจะออกไปโจมตีสิ่งที่ตัวเองไม่รู้! 

 

ถอยขึ้นข้างบนกันเล้ยยย!

—

ผมถอยกลับยาวๆ มาที่รังนอนของตัวเองอีกครั้ง… กว่าจะไต่กลับขึ้นมาได้นี่เหนื่อยเอาเรื่อง

 

ตอนนี้รู้สึกกดดันหน่อยๆ แฮะ

ถ้าข้อสันนิษฐานถูกต้อง งั้นโพรงอันนี้น่าจะเชื่อมต่อกับอันที่ถูกทหารยึดไปแล้ว

พวกมันอาจเดินทัพมาเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นผมต้องระวังตัวให้มาก

 

พอกองทัพมาถึงที่นี่ ผมก็จะเก็บเกี่ยวค่าประสบการณ์กับไบโอแมสไม่ได้อีก

ผมจะถูกบังคับให้ลงไปที่โลกด้านล่างโดยที่ยังไม่พร้อมและไม่ได้มีการเตรียมการ

เมื่อสรุปได้แบบนี้แล้ว… ผมคงต้องรีบ

 

มีความจำเป็นที่จะต้องเพิ่มความเสี่ยงซึ่งมันตรงข้ามกับช่วงที่แล้วมา

หากขาดค่าประสบการณ์กับไบโอแมส ผมคงไม่รอดเมื่อถูกถีบให้ไปอยู่ชั้นล่าง

จะใช้เวลานานเกินไปไม่ได้ มดตัวนี้ต้องเข้าสู่สมรภูมิแล้ว

 

ผมเริ่มเดินออกไปไต่เพดานที่โพรงข้างนอกและใช้สกิลอำพรางตัวทันที เสาอากาศส่ายไปมาไม่หยุดขณะพยายามมองหาเหยื่อ

ถ้าอยากได้ไบโอแมสแบบเต็มๆ ผมจำเป็นต้องหาเหยื่อที่ไม่เคยกินมาก่อน

นั่นหมายความว่าต้องเป็นเจ้าทาก (แหวะ) เจ้าหนูสามหาง หรือไม่ก็เข้ยักษ์

 

เข้ยักษ์นี่ไม่รู้เลยว่าจะล่ายังไง พวกมันคือมอนสเตอร์ที่ดูน่าเกรงขามที่สุดในละแวกนี้

 

มองไปรอบๆ แล้วก็เห็นทากตัวหนึ่งกำลังไต่ผนังทางด้านซ้ายของผม… นี่ตูไม่มีเวลามานั่งวิเคราห์มันแล้วนะโว้ยยย ขอลุยเลยละกั๊น!

 

ผมแอบย่องเข้าไปทางด้านหลังของมันและพยายามไม่ไปเหยียบทางน้ำเมือกที่มันเหลือทิ้งเอาไว้

ผมพยายามมองรอบๆ ไปด้วยเพราะไม่อยากเป็นฝ่ายถูกตัวอื่นล่าเสียเอง

 

พอมาดูใกล้ๆ แล้วถึงรู้ว่ามันน่าหยะแหยงกว่าเดิม… ไม่สิ มันน่าจะตัวใหญ่กว่าผมประมาณเท่านึง

ส่วนที่ควรจะเป็นเปลือกหอยทากก็โตออกมาจากหลังของมันจริงๆ นั่นแหละ

ตรงส่วนนั้นขอเชิญดันเจี้ยนดูดซับกลับไปได้เลย ไม่กินให้โง่หรอก!

 

มีลูกตา 2 ข้างยื่นออกมาจากหัวของมัน? จะตาหรือเสาอากาศหรือทั้งสองอย่างก็ไม่รู้หรอกนะ แต่อาจจะเป็นจุดอ่อนของมันก็ได้

ตอนนี้ผมเข้าไปใกล้มากๆ จนสังเกตุเห็นอย่างอื่นเพิ่ม

ร่างกายของมันมีเมือกปกคลุมอยู่ตลอด เดาว่าคงเป็นการหล่อลื่นเพื่อทำให้เคลื่อนที่เร็วขึ้น… แต่ผมสงสัยว่าอาจมีจุดประสงค์แอบแฝง

 

ผมถอยไปหลบหลังซอกหินที่อยู่ใกล้ๆ จากนั้นก็ยิงกรดทันที! เซอร์ไพรส์! 

 

แล้วก้อออออ…แป้ก

 

ขนาดตัวมันยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

ว่าละ เมือกพวกนั้นเป็นเกราะป้องกันตัวอีกชั้น

ถ้าหากเข้าไปกัดด้วยขากรรไกร ผลมันก็เหมือนๆ กัน ดีไม่ดีตัวจะติดไปกับมันด้วย

 

ไอ้ทากระยำ

 

วิธีป้องกันตัวมีอยู่เป็นสิบอย่าง แต่แกดันเลือกใช้สนามพลังเมือกงั้นเหรอ? จะเอาให้อ้วกแตกตายกันไปข้างเลยใช่ไหม?

 

ถ้าอยากเล่นแบบนี้ล่ะก็ได้ เดียวจะแสดงพลังสมองของมนุษย์ให้ดู!

 

…

 

จริงๆ แล้วนี่เป็นวิธีเดียวกับที่มดบนโลกใช้นั่นแหละ

ขณะที่ทากยังไต่ผนังต่อไป ผมก็รีบออกตามหาเศษดินที่อยู่แถวนั้น

ผมใช้ขากรรไกรโกยดินออกมาให้มากที่สุดก่อนจะเอามากลบข้างๆ ตัวมันและเผ่นแน่บ

 

เฉย… ดูเหมือนมันจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผมทำอะไรลงไป

 

หึๆ งานนี้มีซ้ำ

 

ผมทำแบบนี้อีกถึง 4 รอบ พยายามเอาดินมาถมที่ส่วนหลังของมันไปเรื่อยๆ

เศษดินกับเมือกเริ่มจับตัวกันเป็นก้อน พอเจ้าก้อนนี่เริ่มชุ่มไปด้วยเมือกและหยะแหยงจนได้ที่ดีแล้ว ผมก็ไปงับเอามันออกมาก่อนจะยัดดินชุดใหม่ใส่เข้าไป

 

ผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ อีก 10 นาทีจนเมือกส่วนหลังหายไปเกือบหมด และแน่นอน มันก็ยังไม่สนใจเหมือนเดิม

 

คราวนี้มาลองกันใหม่อีกรอบ…

 

 

ทันทีที่กรดเดินทางไปถึงเนื้อหนังนุ่มๆ เจ้าทากก็สะดุ้งด้วยความตกใจ

รอบนี้รู้สึกแล้วล่ะซี่? เอาไปกินอีกชุดเป็นไง!?

 

จิ้วๆ!

 

โดนไปอีกดอก!

ตอนนี้ส่วนหัวของมันกำลังงองุ้มเพราะความเจ็บปวด

โห กรดของผมนี่ร้ายไม่เบานะ เล่นมันซะควันขโมงเลย…

 

แหวะ!

 

สุดท้ายมันก็เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งและหันมาหาตัวการอันแสนหล่อเหลา~

ก้านยาวๆ ที่ต่อกับลูกตาพยายามส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง

 

เป็นเสี้ยววินาทีนี้เองที่สัญชาตญาณของผมแจ้งเตือนเข้ามาจนสมองเริ่มประมวลผลแบบความเร็วแสง: ช้าได้ใจขนาดนี้แล้วปกติมันล่าเหยื่อยังไงวะ? ตรงนี้ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าสักหน่อยนี่?

 

ทันทีที่คิดได้ ผมก็รีบโดดออกมาจากตรงนั้นและรีบวิ่งหนีสุดชีวิต

 

พอหันกลับไปแวบนึง ภาพที่เห็นก็คือเจ้าทากกำลังอ้าปากกว้างจนเห็นฟันยุบยับไปหมด

เสี้ยววินาทีให้หลัง เมือกปริมาณมหาศาลก็พุ่งออกมาเป็นสาย!

มันพุ่งใส่ผนังหินที่อยู่ด้านหลังผมไปนิดเดียวเอง

 

โว้ว! กรดเมือก! น่าจะแรงกว่าของผมด้วย ข่มกันชัดๆ เลยนี่หว่า

 

ผมรีบล่าถอยโดยไม่หยุดดูต่อ กลับขึ้นเพดาน และเข้าไปซ่อนในหมู่หินด้านบน

ตอนนี้เจ้านั่นกำลังโมโหใหญ่ และดูเหมือนว่ามันจะมุ่งหน้ามาทางที่ผมอยู่ซะด้วย

ปากแกนี่ขยับไม่หยุดเลยนะ… นี่เพื่อนไง จำไม่ได้เหรอ?

 —————

ติดตามแฟนเพจนักแปล:  EP:IC Translation

อ่านตอนล่าสุดได้ที่ MyNovel :  https://bit.ly/2Xps6vX