Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด - ตอนที่ 1 แอนโธนี่ถือกำเนิด

ความรู้สึกค่อยๆ เลือนหายไปขณะที่ผมถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวจางๆ

แสงดูจ้ามากจนผมคิดว่าจะถูกมันกลืนเข้าไปทั้งตัว

ผมรู้สึกเหมือนร่างกำลังล่องลอยไปมาและถูกตัดออกจากสัมผัสของโลกภายนอก

 

ผมพยายามรวบรวมสติ แต่มันก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหน? พ่อกับแม่ก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย… ที่จริงผมไม่ได้เห็นพวกท่านมา… จำไม่ได้แล้วแฮะ

รู้แต่ว่าผมกำลังทำมื้อเย็นอยู่… หรือเปล่าหว่า? แต่ผมพอจำได้นะว่ารู้สึกหิวมาก จากนั้นก็… วูบเฉยเลย!?

 

ผมจำไม่ได้ว่าอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว ล่องลอยอยู่ท่ามกลางแสงไฟแปลกๆ นี่มา 10 วัน? หรือ 10 นาที?

อย่างน้อยบรรยากาศรอบๆ มันช่างอบอุ่นจริงๆ เหมือนกับมีผ้าห่มอุ่นๆ มาคลุมจนไม่อยากจะลุกไปไหนอีกแล้ว

รู้สึกผ่อนคลายสุดๆ จนอยากกลิ้งไปกลิ้งมาจัง แต่ก็นะ ตัวยังขยับไม่ได้เลยนี่สิ

สรุปคือผมก็ยังติดแหง็กอยู่ในโลกเล็กๆ นี่ต่อไป…

 

จากนั้นก็มีเสียงคล้ายคลื่นดังออกมาจากสถานที่ห่างไกล

[ยินดีต้อนรับนะ แอนโธนี่]

 

พูดต้อนรับสุภาพจัดๆ!

ดูจากน้ำเสียงแล้วน่าจะเป็นคนที่สุภาพมาก มารยาทก็ดีด้วย คิดว่านะ แต่ผมฟังแล้วไม่ค่อยชินแฮะ เพราะปกติไม่ค่อยมีคนมาพูดแบบนี้ด้วย

 

[เจ้าน่ะตายไปแล้ว]

 

อ้าว เฮ้ย!? ว่าละทำไมมันแปลกๆ…

 

ที่ตายนี่มันหมายความว่าไงกันฮึ? เจ้าเสียงไร้ที่มา? แล้วนายพูดกับฉันแบบนี้ด้วยวิธีไหน?

จะว่าไปแล้ว ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงนายได้ไงกัน? นี่ฉันมีหูด้วยเหรอ?

นึกว่าเป็นแค่ดวงวิญญาณซะอีก เริ่มงงละ ไม่น้า!!

 

ถ้าฉันตายแล้วจริงๆ งั้นที่นี่ก็คือสวรรค์น่ะสิ?

คือว่า ก็รู้สึกสบายอยู่หรอกนะ แต่จะให้อยู่แบบนี้ไปตลอดคงไม่ไหวหรอก

นอนอาบแสงอุ่นๆ แบบนี้มันก็ดี แต่ถ้ามีสระว่ายน้ำ… หรือไม่ก็บุฟเฟต์สักหน่อย? อ่า  พูดแล้วก็หิว เอ่อ… ต้องบอกว่าเคยหิวแล้วสิ

 

[ใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวเจ้าก็จะตื่นแล้ว ตื่นมาใช้ชีวิตบนโลกใบใหม่ไงล่ะ]

 

เสียงนี้ฟังไปฟังมาแล้วโคตรคุ้นหูเลยแฮะ เป็นน้ำเสียงที่เข้มห้าวแต่ฟังแล้วให้ความรู้สึกนุ่มนวลและเปี่ยมไปด้วยความสุขุมปราดเปรื่อง

ถ้าเจ้าของเสียงมีเครายาวๆ ใส่ชุดสีขาว แล้วเป็นใครที่หลายคนรู้จักล่ะก็… ชัดเลย

 

นั่นท่านเองหรอกหรอ? 

 

แกนดาล์ฟ?

 

[เจ้าจะได้ถือกำเกิดขึ้นใหม่ในโลกแห่งแพนเจร่า]

 

[โชคชะตาและวาสนาได้นำพาเจ้ามาที่นี่…]

 

ประเดี๋ยวก่อนนะ แกนดาล์ฟ! เสียงก็ชวนน่าฟังอยู่หรอก แต่นี่… เกิดใหม่ในต่างโลกเนี่ยนะ?

จะให้ผจญภัยไปสุดขอบโลกไรงี้เหรอ? จะมีเวทมนตร์ให้ด้วยไหมนะ? แล้วเอลฟ์ล่ะ? ไม่ก็สาวๆ!? เอลฟ์สาวๆ!? 

 

โอ้ เดี๋ยวก่อน… เราต้องใจเย็นลงก่อน ต้องตั้งใจฟังใต้เท้าแกนดาล์ฟให้ดีๆ!

 

[เจ้าจะได้ไปเกิดใหม่ด้วยค่าสถานะต่อไปนี้:]

 

เอ้า จัดมาเลย!

 

[เลเวล: 1]

 

เกม RPG จัดๆ!

 

[ค่าสถานะ:] 

 

ค่าพละกำลัง: 15

ค่าความทนทาน: 12

ค่าความหลักแหลม: 25

ค่าความมุ่งมั่น: 18

 

HP: 30

MP: 0

 

โห้! ดูแข็งแกร่งไม่เบา! แต่ MP ไม่มีเลยนี่มัน….?

สภาพจิตใจของเรามีอะไรขาดตกบกพร่องหรือเปล่านะ? ทำไมถึงมาตัดสินกันแบบนี้ล่ะ แกนดาล์ฟ?

 

[สกิล : ขุด เลเวล 1 ; พ่นกรด เลเวล 1 ; แรงจับ เลเวล 3 ; กัด เลเวล 2]

 

โอเค! สกิลมาแล้ว! น่าสนใจๆ… เอ๊ะ กัด? พ่นกรด? ฟังดู…ทะแม่งๆ นะ?

ไม่มีเวทมนต์ทำลายล้างหรือเวทอัญเชิญวิญญาณจากต่างมิติไรงี้อ่อ?

 

[สปีชีส์ : ตัวอ่อนมดงาน (ฟอร์มิก้า)]

 

….

 

เฮ้ย

 

เฮ้ยยยยย

 

อะไรกันวะเนี่ยแกนดาล์ฟ!? มด? ไม่ใช่มดธรรมดาด้วยนะแต่เป็น “ตัวอ่อนมดงาน” อีกต่างหาก!?

นี่มันไม่ใช่การเกิดใหม่แบบเจ๋งๆ ที่ผมคิดไว้เลย

ชาติที่แล้วเราไปทำกรรมอะไรไว้วะเนี่ย? แต้มบุญผมคงน้อยมากๆ หรือว่าเราไปทำเลวกับเพื่อนๆ ไว้? ไม่จริงน่า ก็ผมไม่มีเพื่อนเลยสักคนนี่นา!

 

[ได้รับ 1 แต้มสกิล และ 1 ไบโอแมส] (TL: ไบโอแมส = ชีวมวล)

 

[จงออกไปหล่อหลอมและสร้างเส้นทางของเจ้าเองเถอะ]

 

เส้นทาง? ทางมดเดินน่ะสิ! หล่อหลอมบ้านท่านเถอะนะ แกนดาล์ฟ!

 

ณ ตอนนี้ ผมสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบตัวค่อยๆ เปลี่ยนไป ถึงจะเล็กน้อย แต่ก็เริ่มรู้สึกเหมือนตัวถูกบีบอัดและหดเล็กลงเรื่อยๆ

ร่างกายเริ่มเปลี่ยนรูปร่างไปอย่างช้าๆ และไม่นานผมก็เริ่มสัมผัสได้ถึงอวัยวะส่วนต่างๆ 

 

แต่ มันไม่ใช่รูปร่างที่ผมต้องการเลยนี่หว่า!

 

ขา 6 ขา เสาอากาศ 2 เส้น ขากรรไกรที่แข็งแกร่ง และร่างกายล่ำๆ 3 ปล้องที่ประกอบไปด้วยส่วนหัว ส่วนทรวงอก และส่วนท้อง

นี่คือร่างกายของมดไม่ผิดแน่นอน

ไม่กี่นาทีต่อมา ถึงบางส่วนจะดูโปร่งแสงอยู่บ้าง แต่องค์ประกอบของร่างกายทุกส่วนก็เริ่มเข้าที่ดีแล้ว

 

ตอนนี้ผมก็กลายเป็นมดอย่างสมบูรณ์แบบ

 

แล้วเอาไงต่อดีเนี่ย? มดนี่ผมเคยเลี้ยงอยู่นะ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นเลย

มาลองคิดดูดีๆแล้ว เพราะแบบนี้เองเหรอ? เคยเลี้ยงมดถึงได้เกิดใหม่เป็นมด? แบบนี้ก็ได้? น่าซึ้งใจสุดๆ!

 

เห้ออ เศร้าต่อไปก็เปล่าประโยชน์  เพราะผมก็ไม่ใช่พวกคิดอะไรจุกจิกแบบนั้นอยู่แล้วนี่นะ

ไม่ได้เป็นมนุษย์แล้ว มดก็มดวะ! โอเค้! จงรักในผิว/เปลือกที่ตนมีอยู่! เราต้องทำได้สิ

 

อย่างแรกเลย ผมต้องตั้งหลักให้ได้ซะก่อน

ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองสายตาแย่มาก แล้วก็กำลังอยู่ในที่ไหนสักแห่งที่มืดสุดๆ แต่อย่างน้อยก็มีแสงสีฟ้าสลัวๆ จากผนังที่อยู่ข้างๆ

ทุกอย่างดูเบลอไปหมด แถมพอจะขยับหัว ภาพและสีก็ไหลไปมาจนต้องรอสักครู่เพื่อให้มันนิ่งลง

 

เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกเครียดลง … ส่วนท้องเลย?

มดส่วนใหญ่น่ะมีสายตาที่แย่มาก แค่ติดตามการเคลื่อนไหวต่างๆ ก็เต็มกลืนแล้ว

บางสายพันธุ์นี่ถึงขั้นตาบอดตั้งแต่เกิดเลยด้วยซ้ำ ดีนะที่ผมไม่ได้ซวยขนาดนั้น

ต้องลองใช้ประสาทสัมผัสอื่นๆ มาช่วยเสริมสายตาห่วยๆ นี่แล้วล่ะ! 

 

แน่นอนว่าผมกำลังพูดถึงถึงเจ้าเสาอากาศทั้ง 2 ก้านนี่ไง!

ถ้าจำไม่ผิด มดสามารถใช้มันตรวจจับสภาพบรรยากาศรอบๆ ตัวได้

ผมเริ่มกวาดพวกมันไปมาเมื่อดูว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แบบไหน

 

โอวววว แปลกดีแฮะ

 

ผมเริ่มจับกลิ่นบางอย่างได้ อากาศออกจะอับหน่อยๆ เดาว่าคงอยู่ชั้นได้ดินหรือไม่ก็ในถ้ำล่ะมั้ง 

 

แต่เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างผิดปกติ

ถ้าผมเป็นมดจริง แล้วพี่ๆ น้องๆ ไปไหนกันหมดล่ะ? ครอบครัวมดของผมน่ะ!?

ตามปกติแล้ว มดทุกตัวจะสื่อสารกันด้วยฟีโรโมนและรับรู้ถึงกันได้ไม่ใช่หรอ?

ตอนนี้ผมควรจะอยู่ท่ามกลางสหายร่วมโคโลนี่ จากนั้นทุกตัวก็จะออกมาต้อนรับผมเป็นอย่างดี แล้วก็พูดประมาณว่า ‘ยินดีต้อนรับนะ เจ้าน้องใหม่!’ ไรทำนองนี้

ทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลยล่ะ? มาต้อนรับกันหน่อยก็ดีนะ ขนาดผมเมื่อชาติที่แล้วก็ยังไม่เคยมีใครมาทำแบบนั้นให้เลย

 

เดี๋ยวก่อนนะ! เจอกลิ่นบางอย่างใกล้ๆ นี่เอง

ผมหันไปทางซ้ายและเริ่มส่ายหนวดไปมาอีกรอบ

อื้ม ชัดเจนแล้ว บางอย่างที่มีกลิ่นคล้ายกับตัวผมอยู่ใกล้ๆ นี่เอง

ถ้ารวมภาพเบลอๆ จากดวงตาและสัมผัสของเสาอากาศเข้าด้วยกันแล้วล่ะก็ ตอนนี้ผมน่าจะอยู่ในอุโมงค์ที่ทอดยาวออกไป

ที่ผนังของอุโมงค์ยังมีแสงสีฟ้าที่กระจายออกไปเป็นจุดๆ อีกด้วย แสงนี่เองที่ทำให้ผมพอมองเห็นบริเวณรอบๆ แม้จะอยู่ใต้พื้นดิน

 

ไม่นานผมก็เริ่มเดินตามกลิ่นของพรรคพวกไปเรื่อยๆ

หลังจากฝึกเดิน 6 ขามาสักพัก ผมก็เริ่มเดินไอ้อย่างมั่นใจมากขึ้น

ชาติก่อนผมก็ไม่ใช่พวกที่ถนัดอะไรยากๆ อยู่แล้ว การเดิน 6 ขานี่ถือเป็นยอะไรที่ท้าทายจริงๆ

ยังดีที่มีสัญชาตญาณคอยช่วยอีกต่อ พอเริ่มเดินคล่องแล้วมันก็สนุกใช้ได้เลย!

 

พอเดินมาถึงช่วงทางโค้ง ผมก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

ฟังไม่ค่อยออกเลยแฮะ สงสัยคุณภาพหูนี่คงจะพอๆ กับสายตาแลย

เสียงเหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังถูกเคี้ยวกร้วมๆ

นี่พรรคพวกของผมมาทำอะไรแถวนี่กันนะ?

 

ไม่ต้องห่วงนะพี่น้อง! ไม่ว่าหน้าที่ของพวกนายคืออะไร ฉันจะออกไปช่วยเอง โคโลนี่จงเจริญ!

 

ไหนๆ ก็เป็นมดแล้ว งั้นขอเล่นให้สมบทบาทหน่อยละกั๊นนน รวมกันเราอยู่!

 

ผมส่ายหนวดอย่างรุนแรง… ก่อนจะค่อยๆ โผล่หัวออกไปที่อุโมงค์อีกด้าน 

 

มีการเคลื่อนไหวบางอย่างบนพื้น…  เป็นมดที่นอนแอ้งแม้ง ขาตะเกียกตะกายไปมาในอากาศ ปากอ้ากว้างขณะพยายามขยับมันอย่างอ่อนแรง… แต่ภาพที่ผมเห็นกลับไม่ได้มีแค่นั้น

 

เหนือร่างของสหายร่วมรังยังมีปากที่ใหญ่และเต็มไปด้วยซี่ฟันแหลมคม… มือทั้งสองของมันหยิบพี่น้องของผมขึ้นมาถือ จากนั้นก็ขย้ำลงไปอย่างไร้ความปราณี

‘เหยื่อ’ พยายามดิ้นแบบเงียบๆ ขณะที่ ‘ผู้ล่า’ ขย้ำต่ออีก 2-3 ครั้ง ก่อนจะเริ่มเขมือบทุกอย่างลงท้อง 

 

ไม่ๆๆๆๆๆๆ

 

ม่ายยยยย 

 

นี่หรือเมืองพุทธ!? 

 

ไอ้เจ้ายักษ์นี่มันมอนสเตอร์จระเข้ชัดๆ เลย

ที่ส่วนท้ายของมันนั้น ผมยังเห็นหางขนาดใหญ่ที่ลากยาวไปกับพื้นด้วย

ตรงขาหลังก็ยังมีมดอีกตัวที่กำลังดิ้นไปมาอย่างสุดชีวิต แต่ดูท่าเจ้าหมอนั่นคงจบเห่แล้วล่ะ 

 

ดีนะที่ไอ้เข้มันหันหลังให้กับผม…

 

อย่ามองแบบนั้นสิเพื่อน!

 

นี่จะให้ฉันทำอะไร? ฟัดกับไอ้ยักษ์นั่นงั้นเหรอ!? แค่ดูก็รู้แล้วว่าเจ้านี่ตัวใหญ่กว่าผมมากถึง 5 เท่า 

 

ที่นี่ไม่ใช่โคโลนี่แล้ว! ไม่มีมดตัวอื่นอยู่ในบริเวณนี้เลย

ไม่มีทีม มดสนับสนุน หรือแม้แต่มดทหารที่คอยปกป้องมดงาน แล้วจะให้ตูทำอะไรฟะ?

 

แน่นอนว่าแผนที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือ… เปิดแน่บ!

 

ก่อนที่เจ้านั่นจะทานเสร็จและเริ่มหาเหยื่อรายต่อไป ผมจะต้องหนีออกไปก่อน!

 

หลังจากสะดุดขาตัวเองล้ม 2-3 ครั้ง ผมก็วิ่งกลับไปทางที่ตัวเองเคยมา วิ่งๆๆๆๆๆ

 

เดี๋ยวก่อนนะ! ผมเบรคเสียงดังเอี๊ยด

 

ถ้าเกิดว่าวิ่งไปเรื่อยๆ แล้วเจอไอ้เข้อีกตัวล่ะ!? แบบนั้นก็จีจี รอกลับไปเกิดน้ำพุได้เลย

 

คิดสิแอนโธนี่ คิดดดด!!

…เดี๋ยวก่อนสิ!

 

มีวิธีนั้นอยู่นี่นา ถ้าเจอทางตันแล้วมดจะทำไงต่อน่ะเหรอ? ก็ขุดดินหนีไงล่ะ!

 

ผมใช้เสาอากาศและขาคู่หน้าเพื่อคลำหาทางอย่างเร่งรีบ

ตรงนั้นไง! อ่าฮ่า! ส่วนของกำแพงตรงนี้ไม่ใช่หินแต่เป็นดินนุ่ม! 

 

ขุดสิแอนโธนี่ ขุดให้เหมือนกับว่าชีวิตขึ้นอยู่กับมัน!

จริงๆ ก็ไม่ต้องเหมือนหรอก แต่มันใช่เลยต่างหาก! 

 

ขาหน้าของผมถูกใช้อย่างบ้าคลั่ง แต่ไอ้ขานี่ก็ดันเป็นสีขาว ขนาดบางส่วนยังดูใสอยู่เลย ขุดดินงั้นเหรอ? ขุดเม็ดทรายให้ได้ก่อนไหม!? 

เดี๋ยวนะ ที่จริงมดไม่ได้ใช้ขาขุดดินนี่หว่า… ผมลองใช้ปาก (ขากรรไกร) เป็นครั้งแรกในชีวิต

ภาพที่เห็นก็คือขากรรไกรหนาที่กำลังเปิดปิดไปมา

 

นี่แหละ ใช้หน้าขุดดิน!

 

ผมเอาหน้าจุ่มไปที่กำแพงพร้อมเปิดปากออกกว้างและเริ่มงับมันด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เม็ดดินต้องยอมแพ้ให้กับความพยายามของผม และไม่นานมันก็เริ่มบังเกิดเป็นช่องเล็กๆ

ปากของผมเองก็ยังไม่แข็งแรงนัก แต่อย่างน้อยมันก็เพียงพอสำหรับการจัดการกับกำแพงดินนี่!

 

ฮ่าฮ่า!

 

ผมขุดต่อไปอย่างบ้าคลั่งและไม่หยุดพัก จนกระทั่งอุโมงค์เล็กๆ เริ่มมีขนาดใหญ่พอประมาณ

พอเข้าไปแล้วก็ยังเหลือพื้นที่พอที่จะขุดด้านบนเพื่อปิดทางเข้าด้วย

 

ถ้าถูกเห็นเข้าล่ะก็ ลาก่อยชีวิต…

 

ผมตัวสั่นไปมาในอุโมงค์ขณะนึกถึงเรื่องทั้วหมดที่เกิดขึ้น

 

สถานการณ์ตอนนี้มันแปลกเกินไปแล้ว! มดที่เพิ่งเกิดใหม่ก็น่าจะอยู่ในโคโลนี่และถูกห้อมล้อมไปด้วยพวกพ้องกับมดคุ้มกันสิ

แล้วผีห่าซาตานตัวไหนมันบันดาลให้เรามาเกิดอยู่ตรงนี้วะเนี่ย!

ดูจากเหล่าพี่น้อง (RIP) ที่น่าสงสาร แสดงว่าผมคงไม่ใช่มดตัวเดียวที่โผล่มาที่นี่

 

คิดไปคิดมาแล้วก็คงมีอยู่สาเหตุเดียว… พวกเราถูกโจมตี

น่าจะมีบางอย่างเข้ามาโจมตีรังของผม จากนั้นก็แอบขโมยพวกตัวอ่อนที่ยังไม่ฟักและหนีออกมา

ตัวอ่อนนั้นปกป้องตัวเองไม่ได้และถือเป็นแหล่งอาหารชั้นดีของสิ่งที่ชีวิตหลายชนิด

นี่เป็นเรื่องปกติธรรมดาของมดบนโลก และคิดว่าที่แพนเจร่าเองก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่

ตัวอ่อนนั้นมีคุณค่าทางโปรตีนสูงมากและมักจะตกเป็นเป้าหมายหลักของการจู่โจมจากผู้ล่าหลายสายพันธุ์ หรือแม้แต่มดที่อยู่ต่างโคโลนี่กัน

อสูรตะเข้อาจจะไม่ใช่ตัวที่บุกเข้ารังด้วยซ้ำ เป็นไปได้ว่าพวกมันเข้าโจมตีนักล่าระหว่างทางและแย่ง ‘ของรางวัล’ มาอีกต่อหนึ่ง

 

ผลก็คือไข่บางส่วนพลัดตกและสูญหายในระหว่างการต่อสู้ และต่อมาไม่นานมันก็ฟักออกมาเป็นผมนี่ไงล่ะ

ออกจากไข่มาก็ได้ฝึกขุดหลุมซ่อนตัวเลย โชคดีจริงๆ!

 

อีกเรื่องก็คือ ผมรู้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่มดธรรมดาที่มีขนาด 1-2 มิลลิเมตรแน่นอน

ไอ้เข้ยักษ์ที่เหมือนจะยืนสองขาได้นั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตบนโลก แถมมันก็ไม่น่าจะวิวัฒนาการจนทำอะไรแบบนั้นได้ด้วย

ข้อมูลตรงส่วนนี้ บวกกับระบบที่ดูคล้ายเกมของแพนเจร่าทำให้ผมเชื่อว่ามันคือ ‘มอนสเตอร์’ จริงๆ

และแน่นอนว่าผมเองก็เป็นมอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในอุโมงค์ใต้ดินอันซับซ้อนเช่นกัน

 

สยองโคตร!

นี่เรามีมอนสเตอร์คอร์ที่พวกนักผจญภัยชอบเก็บเอาไปแลกเป็นเงินหรือเปล่านะ?

พอตายแล้วเราจะสลายกลายเป็นเหรียญเงินหรือเปล่า!?

นี่แกเผลอไปเปิดโหมดยากสุดหรือเปล่าเนี่ย แกนดาลฟ์! 

 

มีตัวช่วยให้ด้วยไหม?

 

เดี๋ยวนะ เจ้านั่นพูดเรื่องแต้มสกิลกับไบโอแมสด้วยนี่นา…