Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด - ตอนที่ 2 เริ่มจะเข้าใจ

โลกในช่วงก่อนที่จะมีระบบนั้นคือปริศนาชิ้นโตสำหรับเรา

บันทึกก่อนยุคแตกดับนั้นแทบจะไม่หลงเหลืออยู่เลย ส่วนที่เหลือก็ค่อยๆ สูญหายไปตามกาลเวลา

คนสมัยนั้นตัดสินเรื่องต่างๆ ได้ยังไงกันนะ? ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่มีข้อมูลตัวเลขให้ดูแบบทุกวันนี้ 

หรือว่าสังคมในสมัยก่อนจะมีแต่พวกสูงส่งและฝักใฝ่ความยุติธรรม?

พอเราดูข้อมูลต่างๆ จากระบบได้ การชั่งน้ำหนักและตัดสินบทบาทของผู้คนก็เป็นเรื่องง่ายขึ้น

บางที่คนสมัยก่อนอาจจะเน้นเรื่องความเท่าเทียมอย่างจริงจัง ผู้คนคงจะทำหรือเลือกอะไรหลายๆ อย่างได้อิสระกว่าตอนนี้ล่ะมั้ง?

หลายคนเชื่อว่าระบบนั้นได้ยกระดับชีวิตของเรา ได้มอบพลังให้เราต่อกรกับมหาภัยพิบัติ ทว่าส่วนหนึ่งของเหล่าผู้ทรงปัญญากลับไม่เห็นด้วยกับความเชื่อเหล่านี้

เรื่องประโยชน์ที่ได้นั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ดี แต่พวกเรากลับหลงลืมว่าต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง

“แนวคิดของคนยุดก่อน” หน้าที่ 15 โดยอิลลาเรี่ยน คนนอกรีต

 

———————————————————————

 

โอเค สรุปคือผมมีแต้มสกิลกับไบโอแมสติดตัวอยู่นิดหน่อย

ถ้านี่เป็นแบบในเกมล่ะก็ มันน่าจะมีเมนูออกมาให้ดูด้วยสิ อยู่ในอุโมงค์แคบๆ แบบนี้จะดูได้ไหมนะ?

 

เอิ่ม เลเวลอัพ!

 

ไม่ได้ผลแฮะ 

 

ออก! ปุ่มออก!

 

… เงียบฉี่

 

ดีกว่าไม่ได้ลองอะไรเลยล่ะมั้ง?

 

เห้ออ

 

ดูสถานะ!

 

เอ้ย ได้แล้ว!

 

ชื่อ: แอนโธนี่

เลเวล: 1

 

ค่าพละกำลัง: 15

ค่าความทนทาน: 12

ค่าความหลักแหลม: 25

ค่าความมุ่งมั่น: 18

 

HP: 30

MP: 0

 

สกิล: ขุด เลเวล 1 ; พ่นกรด เลเวล 1 ; แรงจับ เลเวล 3 ; กัด เลเวล 2

 

สปีชีส์ : ตัวอ่อนมดงาน (ฟอร์มิก้า)

ไบโอแมส: 1

แต้มสกิล: 1

 

โห้ น่าสนใจๆ! นี่ค่าสถานะของเราสินะ?

 

ตอนที่เห็นค่าพวกนี้ครั้งแรก ผมก็นึกว่ามันดูเยอะ แต่คิดไปคิดมาแล้วมันอาจจะต่ำเตี้ยเลี่ยดินซะมากกว่า?

ตัวอ่อนที่เพิ่งฟักออกมาจะมีค่าสถานะเยอะขนาดไหนกันเชียว… แล้วพวกนี้คือสกิลใช่ไหม?

 

แรงจับ? หมายความว่าผมถือของเก่ง ไรงี้อ่อ? 

 

[แรงจับ: ความสามารถในการยึดจับพื้นผิวและสิ่งของต่างๆ ตัวอย่างเช่นการเดินบนผนัง]

 

ท่านแกนดาล์ฟผู้มาโปรด! แกนดาล์ฟผู้ยิ่งใหญ่! ผู้นำแสงสว่างมาสู่ข้าผู้น้อย! เคราของท่านดูดีเหนือสิ่งอื่นใด คิ้วก็ดกและดูน่าเกรงขาม!

จะชื่อจริงว่าอะไรก็ไม่รู้แหละ แต่ผมขอเรียกท่านว่าแกนดาล์ฟไปก่อนละกัน

การได้เรียกชื่อที่มาจากโลกใบเก่ามันก็คลายเครียดดีเหมือนกันนะ

 

อย่างน้อยๆ ก็มีเสียงแกนดาล์ฟ (ระบบ) มาอธิบายเรื่องสกิลให้ฟังด้วย สุดยอดไปเลย! 

 

งั้น [แรงจับ] คือการยึดจับของต่างๆ ด้วยขาทั้ง 6 ข้าง แล้วก็รวมถึงการเดินบนกำแพงด้วย

เกือบลืมไปเลยแฮะ ว่ามดทำแบบนั้นได้

ออกจากตรงนี้ได้เมื่อไหร่คงต้องลองสักหน่อย จะเดินบนพื้นให้เหนื่อยทำไมถ้าเราเดินบนผนังหรือเพดานได้!?

 

แล้วสกิลอื่นๆ ล่ะ?

 

[กัด: เพิ่มประสิทธิภาพและความแม่นยำในการกัดด้วยเขี้ยว ขากรรไกร หรือฟัน]

 

[ขุด: ดึงจิตใต้สำนึกออกมาช่วยเสริมประสิทธิภาพให้กับการขุด] 

 

[พ่นกรด: ช่วยเสริมความแม่นยำในการโจมตีด้วยกรดที่ร่างกายสร้างขึ้น]

 

โอเค้~

 

บนโลกเก่านั้นมีมดบางสปีชีส์ที่สามารถยิ่งกรดออกมาจากส่วนหลังได้ แล้วเผ่าพันธุ์ของผมก็คงถอดแบบออกมาจากมดจำพวกนั้นนั่นแหละ

การโจมตีจากระยะไกลฟังดูเป็นอะไรที่มีประโยชน์มาก เพราะการเข้าไปใกล้นั้น สำหรับผมแล้วมันคือฝันร้ายดีๆ นี่เอง

 

สรุปแล้วตอนนี้ผมสามารกัดได้ ไต่ผนังได้ ขุดได้ และพ่นกรดได้ด้วย แค่นี้แหละ

จากสภาพแวดล้อมในตอนนี้ ถือว่ามันน้อยมาก

 

แต่ที่ขาดแคลนมากที่สุดนั้นเห็นจะเป็นข้อมูลทั่วไป

ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าที่นี่มีตัวอะไรอยู่บ้างนอกเหนือจากมดและตะเข้ยักษ์ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโลกใบนี้มีพื้นผิวหรือเปล่า

เพราะมดไม่มีเส้นเสียง ผมก็เลยสื่อสารกับอะไรไม่ได้เลย แต่ต่อให้พูดได้ จะมีใครยอมคุยกับมดยักษ์หรือเปล่านะ?

 

สรุปแล้วว่าถ้าอยากได้ข้อมูลเพิ่ม ผมก็ต้องออกไปหาเอาเอง หาจากอุโมงค์ข้างนอกนั่น…

 

ฮื่มมมม

 

น่ากลัว! น่ากลัวโคตร! 

 

นี่ผมต้องออกไปเผชิญโลกกว้างด้วยตัวคนเดียว ต้องเจอกับภัยอันตรายน่าสยดสยองนับไม่ถ้วนเนี่ยนะ!?

บ้าบอ บอกเลยว่าบ้าบอที่สุด!

 

เห้ออ~ ใจเย็นก่อนแอนโธนี่ เย็นเข้าไว้ ตกใจไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก

ตั้งสติก่อน ใจร่มๆ มีสมาธิแล้วโกาสตายก็จะลดตาม 

 

งั้นคำถามสุดท้ายก็คือ ตอนนี้ควรใช้แต้มสกิลกับอะไรดี และใช้มันยังไง?

 

[ต้องการใช้แต้มสกิลหรือไม่?]

 

ต้องการใช่เซ่! โอววว ท่านแกนดาล์ฟผู้ประเสริฐ ผู้มอบความหวัง ผู้มอบแสงสว่าง ของให้เคราของท่านดกได้ดกดี!

 

ไม่นานเมนูเพิ่มเติมก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม

 

แต้มสกิล: 1

ไบโอแมส: 1

 

[สามารถใช้แต้มสกิลในการซื้อสกิลใหม่หรืออัพเกรดสกิลที่มีอยู่เดิมได้]

 

[สามารถใช้ไบโอแมสในการปรับแต่งส่วนประกอบต่างๆ ของร่างกายได้]

 

[สกิลที่สามารถซื้อได้:

อำพรางตัว: 1 แต้ม เพิ่มความสามารถในการเคลื่อนที่และซ่อนตัว;

แดช: 1 แต้ม เพิ่มความเร็วในระยะสั้นๆ โดยแลกกับค่าพละกำลังจำนวนหนึ่ง;

โจมตีฟาดฟัน: 1 แต้ม เพิ่มพลังโจมตีและความแม่นยำของการโจมตีแบบฟาดฟัน;

เคี้ยวขย้ำ: 1 แต้ม ช่วยเพิ่มแรงกัด ส่งผลให้ถูกสลัดออกได้ยากกว่าเดิม;

สัมผัสห้วงลึก: 1 แต้ม เพิ่มสัมผัสในการตรวจจับทิศทางเมื่ออยู่ใต้ดิน]

 

[การพัฒนาร่างกายที่สามารถซื้อได้:

เปลือกนอก +1: พัฒนาความแข็งแรงของเปลือกนอก เพิ่มความต้านต่อความเสียหายทั่วไป;

ขากรรไกร +1: เพิ่มความแข็งแรงและความสามารถในการเจาะทะลวงให้กับขากรรไกร ;

ขา +1: เพิ่มความคล่องแคล่วโดยรวม;

ตา +1: ปรับปรุงสายตา;

เสาอากาศ +1: เพิ่มความสามารถในการตรวจจับอากาศและกลิ่น;

ต่อมกรด +1: เพิ่มความเข้มข้นของกรด]

 

ตัวเลือกเพียบ! จะเลือกไงดีเนี่ย!? คงต้องลองคิดตามหลักเหตุผลซะหน่อย

 

แดชจะทำให้หนีศัตรูได้ง่ายขึ้น สัมผัสห้วงลึกจะช่วยให้ไม่หลงทาง เคี้ยวขย้ำกับพ่นกรดก็จะทำให้สู้ได้ดีกว่าเดิม…

 

ช่วงนี้คงต้องเน้นเรื่องเอาตัวรอดเป็นหลัก ถ้าอยากเติบโตมากกว่านี้ก็ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้เสียก่อน

ซื้อสกิลต่อสู้ไปก็ตายเปล่าอยู่ดี สมมุติว่าเดินไปเจอกับมอนสเตอร์ที่สู้ด้วยไม่ไหวก็ตายสถานเดียว

การเลือกเพิ่มความเร็วเองก็ใช่ว่าจะดี เพราะถ้าเจอกับศัตรูที่เร็วกว่าก็จบเห่เหมือนกัน

เพราะไม่มีข้อมูลอะไรสักอย่าง ผมเลยไม่รู้ว่าจะได้เจอกับสิ่งมีชีวิตแบบไหนบ้าง 

 

ในฐานะตัวอ่อนที่เพิ่งฟักออกจากไข่ เดาได้ไม่ยากเลยว่าผมนี่แหละคือตัวที่อยู่ล่างสุดในห่วงโซ่อาหาร!

 

โอเค ตัดสินใจได้แล้ว

 

เอาเป็น ตา +1 กับอำพรางตัวละกัน!

 

[ต้องการซื้อ ตา +1 และสกิล: อำพรางตัว ใช่หรือไม่?]

 

ตามนั้นเลยจ้า

 

ทันทีที่ตอบรับ ผมก็เริ่มรู้สึกคันจนตาแทบระเบิด เหมือนกับมียุงพันตัวเข้ามาจิ้มตาพร้อมกัน!

 

อ้ากกกก!

 

ไม่เอาแบบนี้สิแกนดาล์ฟ! อยากจะเกาก็เอาไม่ได้ เดี๋ยวเผลอเอาขาไปจิ้มตาเป็นรู!

 

ดีที่อาการเจ็บหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่กี่นาทีต่อมา ผมก็รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้น

ดูไม่ค่อยออกเลยแฮะว่าสายตาดีขึ้นจริงหรือเปล่า เพราะตรงนี้มันออกจะมืดไปหน่อย แต่อย่างน้อยผมก็รู้สึกได้ว่ามันใหญ่กว่าเดิม

 

ดัดแปลงร่างกายเขาทำกันแบบนี่สินะ? ผ่านไปไม่กี่นาทีแล้วก็ตู้ม! เสร็จเรียบร้อย

ออกจะโกงๆ ยังไงไม่รู้สิ

มนุษย์บนโลกเก่านั้นต้องใช้เวลาและความพยายามมากมายกว่าจะปรับปรุงร่างกายได้สักส่วน แล้วไอ้การปรับปรุงสายตาแบบนี้ก็ไม่มีอยู่ในตัวเลือกหรอกนะ ถ้าไม่นับพวกที่ใช้เครื่องจักรเข้าช่วยอย่างการทำเลสิก

 

แบบนี้ต้องรีบไปหาแต้มมาเพิ่มซะแล้ว!

ถ้ามีแต้มพวกนี้มากพอ ผมก็จะสามารถลบจุดอ่อนของตัวเองได้ นี่สิถึงจะเรียกว่าอยู่เป็น!

 

ทำไมผมถึงเลือกอำพรางตัวกับปรับปรุงสายตาน่ะเหรอ?

 

ถามได้ดี!

 

ถ้าลองนึกเล่นๆ ว่าสู้ใครก็ไม่ได้ หนีก็ไม่รอด งั้นทางเลือกเดียวก็คืออย่าให้ศัตรูเห็นตั้งแต่แรกก็พอ

ถูกพบ = ตาย!

หวังว่า [อำพรางตัว] จะช่วยยื้อชีวิตได้นานพอที่ผมจะเก่งกว่านี้นะ!

 

เรื่องสายตา… คือ เอาง่ายๆ ว่าสายตาแย่มันเป็นอะไรที่ห่วยบรม!

ยิ่งถ้าเคยเป็นมนุษย์มาก่อน ขอบอกเลยว่าตามดมันน่าสมเพชมาก!

ถ้าทุกอย่างอยู่นิ่งกับที่ ผมก็แทบมองอะไรไม่เห็นเลย!

ต้องจำไว้นะว่ามดคือสิ่งมีชีวิตที่อยู่กันเป็นหมื่นเป็นแสนตัว พออยู่กันเยอะๆ ถึงจะสามารถทำเรื่องน่าอัศจรรย์ต่างๆ ได้

มดตัวเดียวอาจจะตรวจจับอะไรไม่ได้มากนัก แต่ถ้ามีหลายตัวล่ะก็ รับรองว่าเหยื่อไม่มีทางหนีรอดไปได้เลย

 

แต่ตอนนี้มีผมอยู่ตัวเดียวนี่หว่า! ตัวก็ใหญ่ จะแอบๆ ซ่อนๆ ก็ลำบาก

 

ตลกจริงๆ 

 

ไม่รู้แหละ ต่อไปผมจะพยายามพัฒนาสายตาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมองเห็นแมลงสาปที่อยู่ห่างไป 5 เมตรในแบบชัดทุกรูขุมขน

 

โอเค

 

ซ่อนตัวอยู่ตรงนี้มาประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ แต้มก็ใช้หมดแล้ว คงถึงเวลาไปได้สักที

 

กล้าๆ หน่อยสิแอนโธนี่ เดินหน้าสำรวจต่อ!

 

…ผมค่อยๆ เกลี่ยดินที่ทางเข้าออกทีละนิด พอมองเห็นแสงสว่างมากขึ้น ผมก็เริ่มส่ายหนวดไปมาอย่างระมัดระวัง

 

ดูเหมือนทางจะโล่งนะ ไม่มีทั้งกลิ่นหรือแรงสั่นสะเทือนอะไรเลย

เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน

ผมค่อยๆ แทรกตัวออกมาทีละนิดแบบไม่ส่งเสียง พอออกมาแล้วก็ยังมึนทางอยู่เลยแฮะ เบื่อตาตัวเองจริงๆ 

 

ทางด้านขวานั้นคือที่ที่ผมเจอกับตะเข้ยักษ์และพรรคพวก (RIP) ดูแล้วเป็นทางที่ไม่ค่อยน่าเดินเท่าไหร่ ดังนั้นตัวเลือกเดียวที่เหลืออยู่ก็คือ: ทางซ้าย

 

ถึงเวลาดำเนินแผนขั้นต่อไปแล้ว! 

 

เพราะยังเดินไม่ค่อยแข็งนัก ผมก็เลยเริ่มไต่ผนังอย่างช้าๆ ต่อมาก็ขยับขึ้นไปอยู่บนเพดานในสภาพตีลังกา

 

ภารกิจสำเร็จ!

พอเปลี่ยนมาเดินบนเพดานบวกกับสกิลอำพรางตัว โอกาสรอดของผมก็เพิ่มขึ้นอย่างมากมายมหาศาล

 

มั่วฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเดินห้อยหัวจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมรู้สึกมั่นใจตัวเองสุดๆ เลย

แอนโธนี่ลุยยยยย!

 

แต่ต่อให้ใจสู้กว่าเดิม ผมก็ยังคงเดินแบบระวังทุกฝีก้าว

ผมต้องใช้เสาอากาศร่วมกับขาหน้าในการ ‘คลำทาง’ ก่อนจะค่อยๆ ขยับขาที่เหลือตาม

ทุกขั้นตอนต้องใช้สมาธิเล็กน้อย ความเร็วในการเคลื่อนที่ก็เลยค่อนข้างช้า แต่ผมไม่ถือหรอกนะ

ทุกวินาทีที่รู้สึกปลอดภัยนั้นมีค่ามากจริงๆ ถือซะว่าคุ้มละกัน!

 

พอสายตาเริ่มดีขึ้น ผมก็เลยสังเกตเห็นบางอย่างเพิ่มเติม

เจ้าจุดแสงที่เคยเห็นนั้น ที่จริงแล้วมันคือเส้นแสงสีฟ้าที่มีลักษณะคล้ายกับรากไม้และเถาวัลย์ที่โตอยู่ตามผนังถ้ำ

บางส่วนนั้นมีขนาดใหญ่ บ้างก็เล็กจนแทบมองไม่เห็น พวกมันแตกออกและผสานรวมกันอย่างไม่จบไม่สิ้น 

 

ทุกๆ 2-3 นาที แสงของมันจะรุนแรงขึ้น จากนั้นก็ลดลง ดูแล้วคล้ายกับการเต้นของหัวใจอย่างไรอย่างนั้น

ความคิดที่ว่า ‘อุโมงค์มีชีวิต’ นั้นน่ากลัวใช้ได้เลยทีเดียว แต่แสงไฟนั่นกลับทำให้ผมรู้สึกสบายอย่างน่าประหลาด

 

นี่ก็เป็นปริศนาอีกอย่างที่ผมต้องไปหาข้อมูลมาเพิ่ม

 

พอมีแสงมากขึ้น ผมก็เห็นว่าเปลือกของตัวเองนั้นดูหนาและเข้มกว่าเดิมเยอะเลย

ตามปกติแล้วเปลือกของตัวอ่อนมดนั้นจะมีสีขาว เมื่อเวลาผ่านไป มันก็จะค่อยๆ แข็งและเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น

ดูเหมือนว่าผมจะซ่อนตัวอยู่ในนั้นนานกว่าที่คิดนะ

 

หลังจากไต่ผนังอยู่หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ผมก็มาถึงทางโค้ง พอเดินผ่านตรงนั้นก็ได้เจอกับภาพน่าเหลือเชื่อ!

 

พื้นที่ตรงนี้ใหญ่มาก! มันใหญ่พอที่จะใส่สนามกีฬาได้หลายสนามเลย

 

แถมพอมาหยุดอยู่ตรงนั้น สัมผัสและกลิ่นของอะไรต่อมิอะไรก็ไหลทะลักเข้ามาไม่หยุด

 

พวกมอนสเตอร์!