Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 46 ดอกไม้แห่งฟารัคซี่

“ ข้าต้องการจัดตั้งกิลด์พ่อค้า”

 

เมลิน่าเคยอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน นางมีกิลด์พ่อค้าของตัวเองในตอนที่สามีของนางยังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่ใช่อีกต่อไป อย่างไรก็ตามด้วยประสบการณ์ในการบริหารของนาง นางมั่นใจในการสร้างสิ่งที่เคยสูญเสียไปขึ้นมาใหม่

 

“ กิลด์พ่อค้า…กิลด์ของท่านจะขายอะไรโจชัว…”

 

“สิ่งนี้” โจชัวหยิบเหรียญเงินและวางไว้บนโต๊ะ เป็นตั๋ววีไอพีสำหรับโรงละครไวเซนาสเช่

 

“เหรียญ?”

 

เมลิน่าศึกษาเหรียญที่เปล่งประกาย มันดูแพง แต่ของแฟนซีอย่างเหรียญชุบเงินจะขายได้ไม่ดีในนอร์แลนด์

 

“ ไม่ พูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ผลิตภัณฑ์ของข้าคือสิ่งนี้”

 

โจชัวผลักเหรียญไปทางอินอร์และชี้ไปที่เขา

 

“ โจชัวท่านกำลังพูดถึงการค้ามนุษย์หรือ?”

 

เมลิน่าจับมือของอินอร์ที่อยู่ใต้โต๊ะแน่นเพื่อบรรเทาความไม่สบายใจของนาง ถ้าโจชัววางแผนที่จะปฏิบัติต่ออินอร์เหมือนสินค้าจริงๆ นางจะปฏิเสธเขาทันที

 

“ ข้าหมายถึงน้ำเสียง ความมีเสน่ห์ และบุคลิกของอินอร์ ข้าแน่ใจว่าท่านเคยได้ยินเรื่องดอกไม้แห่งฟารัคซี่ใช่ไหมมาดาม?”

 

“ ดอกไม้แห่งฟารัคซี่?”

 

เมลิน่าเหลือบไปมองนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว และสังเกตเห็นแสงจากอักษรรูนเรืองแสงเหนือโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์

 

ความชราไม่ได้ทำให้จิตใจและสัญชาตญาณของนางมัวหมอง เมลิน่าเข้าใจทันทีว่าโจชัวพยายามสื่อถึงอะไร

 

“ ท่านวางแผนที่จะให้อินอร์มาเป็นนักแสดงในคณะละครอย่างนั้นหรือโจชัว?”

 

เมลิน่าเชื่อว่าบุตรบุญธรรมของนางนั้นมีเสน่ห์ไม่น้อยไปกว่าดอกไม้แห่งฟารัคซี่

 

“อินอร์เป็นนักแสดงอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ซับซ้อนเหมือนในคณะละคร หากท่านต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมข้าเชื่อว่าท่านควรลองมาชมการแสดงในโรงละครไวเซนาสเช่นะ มาดาม”

 

โจชัวได้เตรียมทุกอย่างสำหรับวันนี้ไว้พร้อมแล้ว จากความกังวลที่เมลิน่ามีต่ออินอร์ หญิงชราอาจจะยอมรับอินอร์ได้ง่ายขึ้นหลังจากที่นางดู“ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร”

 

เนื่องจากความรักของอินอร์ที่มีต่อเมลิน่านั้นจริงใจจึงเหมาะอย่างยิ่งที่เมลิน่าจะยอมรับเขาเป็นครอบครัว

 

โจชัวผลักตั๋ววีไอพีสองใบให้กับเมลิน่า

 

“ ข้าจะมาที่นี่อีกทีในบ่ายวันพรุ่งนี้พร้อมกับสัญญา โปรดใช้เวลาศึกษาธุรกิจโรงเตี๊ยมมาดาม”

 

“ ข้าคิดว่าข้าน่าจะรับมือได้”

 

ในความเป็นจริงนางเก่งในเรื่องนี้ ดังนั้นเมลิน่าจึงยอมรับ วิธีเดียวที่จะทำให้นางใช้ชีวิตต่อไปในนอร์แลนด์ในฐานะแม่ค้าได้คือต้องเปิดใจรับการเปลี่ยนแปลงและนางก็เตรียมใจไว้แล้ว

 

“ ข้าคิดว่าข้าคงต้องขอตัวไปก่อนล่ะ อ้อ…อีกอย่างหนึ่ง”

 

โจชัวหยิบกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเหรียญทอง และโยนให้อินอร์

 

“ เราไม่สามารถจ้างนักแสดงมืออาชีพที่อ่านหนังสือไม่ออก กรุณาใช้เงินนี้ส่งอินอร์ไปโรงเรียนด้วยมาดาม”

 

โจชัวเข้าใจว่าเมลิน่าตกอยู่ในภาวะคับแค้นทางการเงิน ในทางกลับกันสถาบันเวทมนตร์ของนอร์แลนด์ติดอันดับต้น ๆ ของโลกและมีราคาสูงมาก มีเพียงขุนนางหรืออัจฉริยะเท่านั้นที่สามารถสมัครเข้าเรียนในสถาบันเหล่านั้นได้

 

อินอร์ก็ไม่ได้เช่นกัน แต่เขาก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเรียนรู้ ทุกคนมีสิทธิที่จะเรียนรู้

 

“ ท่าน…ท่าน…”

 

อินอร์ตกอยู่ในสภาพตื่นตระหนก และหวาดกลัวเมื่อเขาได้พบกับโจชัวครั้งแรก เขามีปมด้อยลึกๆ แม้ว่าเขาจะมาถึงโลกมนุษย์ และค่อยๆลืมเกี่ยวกับสถานการณ์ยอมจำนนและต่ำต้อยของเขา แต่การปรากฏตัวของโจชัวทำให้เขานึกถึงความไร้ค่าของตัวเองในแดนปีศาจอีกครั้ง

 

“ ตอนนี้ข้าลงทุนในตัวเจ้า เจ้าจะต้องตอบแทนข้า”

 

โจชัวพูดคำพูดที่เป็นแรงจูงใจสำหรับอินอร์ บางครั้งความจริงที่โหดร้ายก็เป็นตัวกระตุ้นที่ดีกว่าซุปไก่เสียอีก

 

“เจ้า เข้าใจใช่ไหม?”

 

อินอร์พยักหน้าเต็มที่ คำพูดนั่นทำให้เขาสะอื้นเงียบ ๆ และเฝ้าดูโจชัวจากไป

 

…

 

ในเวลาเดียวกันในโรงละครแห่งชาตินอร์แลนด์

 

ไฮร์แลนนั่งอยู่ในที่นั่งวีไอพีที่มีราคาหนึ่งพันเหรียญทอง และไม่รู้สึกมีส่วนร่วมเป็นพิเศษ สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของนางคือความน่ารังเกียจของผู้ชายที่ชื่อริคาร์ด

 

การกระทำที่เปิดเผยบนเวทีเป็นเรื่องที่ไม่น่าสนใจสำหรับนาง ไม่ว่าผู้ชมจะตื่นเต้นแค่ไหนในการแสดง ทั้งหมดที่ไฮร์เห็นก็คือผู้คนมากมายที่ร้องเพลงและเต้นรำบนเวที

 

การส่งบทพูดแบบโอเปร่านั้นน่าเบื่อมากจนไฮร์แลนต้องหาว

 

“ไฮร์แลน ดอกไม้แห่งฟารัคซี่กำลังจะมาแล้ว!”

 

ซานซ่าที่นั่งข้างๆนางกระซิบที่หูของนางอย่างตื่นเต้น นั่นทำให้นางตื่นขึ้นและกลับมาจดจ่อบนเวทีเพื่อเป็นสักขีพยานว่าผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกในตำนานเป็นยังไง

 

เมื่อหงส์ดำเพียงตัวเดียวของโรงละครห่านดำ, ดอกไม้แห่งฟารัคซี่ ก้าวเข้าสู่แสงไฟ ไฮร์แลนก็เชื่อว่าคนที่มาพร้อมกับชื่อเรื่อง “ดอกไม้แห่งฟารัคซี่” จะต้องโดดเด่นมาก

 

นั่นเป็นเพราะหงส์ดำบนเวทีนั้น … ตัวเล็กมาก นางมีรูปร่างที่เล็กกว่าซิริน้องสาวของนาง และสูงกว่าห้าฟุตเล็กน้อย ดอกไม้แห่งฟารัคซี่น่าจะอายุน้อยกว่าสิบห้าปี

 

นางเป็นแค่เด็ก

 

อย่างไรก็ตาม … ในฐานะผู้ใหญ่ไฮร์แลนรู้สึกประทับใจและอิจฉาในความสามารถพิเศษของเด็ก

 

เป็นความจริงที่ว่านางเป็นคนสวย เมื่อรวมกับชุดเดรสยาวสีดำยาวสุดหรูแล้วนางก็กลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจทันทีที่ก้าวขึ้นไปบนเวที ทุกรอยยิ้มและท่าทางของนางเรียกผู้ชมให้ดื่มด่ำไปกับการแสดงของนาง

 

ดอกไม้แห่งฟารัคซี่ไม่ได้สวยงามเพียงอย่างเดียว แต่ยังมีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย ไฮร์แลนไม่สามารถหาคำที่จะอธิบายนางได้ แม้ว่าการเคลื่อนไหวของนางจะดูสง่างามและมั่นใจ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของนางกลับให้ความรู้สึกเหมือนหญิงสาวผู้ดีแสนเขินอาย

 

ถึงกระนั้นนิสัยที่เห็นบนเวทีมักเป็นของปลอม