Bringing Culture to a Different World

 

ตอนที่ 102 ถนนกระรอก

 

โจชัวจ้างรถม้า หลังจากเดินทางบนถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อนานกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดเขาก็มาถึงขอบเมืองนอร์แลนด์

 

ด้วยความเร็วของรถม้าที่เดินทางมา โจชัวเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอยานพาหนะที่ใช้เวทมนตร์จากงานนิทรรศการโลกจะแพร่หลายมากขึ้น

 

รถม้าหยุดใกล้ทางเข้าถนนกระรอก

 

“ท่านผู้วิเศษ นี่คือเท่าที่ข้าจะสามารถพามาได้ บางที่ท่านอาจสนใจสถานที่แห่งนี้เพราะความอยากรู้ แต่ท่านควรระวังพวกกลายพันธุ์ที่อยู่บนถนนสายนั้น”

 

“พวกกลายพันธุ์?”

 

โจชัวผลักประตูรถม้าและเดินลง คนขับเกวียนแต่งตัวธรรมดาเตือนโจชั่วอย่างใจดี แต่เมื่อโจชัวถามเขาว่า “พวกกลายพันธุ์” หมายถึงอะไรเขาก็ขับรถม้าออกไปไกลแล้ว

 

วิกลจริตไม่ใช่คําที่ไม่คุ้นเคยสําหรับโจชั่วเมื่อเขาเล่นดันเจี้ยนกับมังกร พวกกลายพันธุ์ล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายมาก

 

หากมีสัตว์ประหลาดที่มีหนวดอาศัยอยู่อย่างเปิดเผยบนถนนของนอร์แลนด์ โจชัวรู้สึกว่าเมืองนี้จะถูกทําลายในไม่

 

ถนนกระรอกนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าที่โจชั่วคาดไว้มากแม้ว่าจะมีขยะกระจัดกระจายอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนเยอะแต่ก็ไม่มีคราบเลือดสีแดงเข้มหรือซากศพกองอยู่รอบๆ

 

ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนสายนี้ดูเหมือนจะรีบร้อน เฉพาะเผ่าพันธุ์ที่ไม่ใช่มนุษย์เท่านั้นที่จะหยุด และพูดคุยกับเผ่าพันธุ์อื่นที่ไม่ใช่มนุษย์

 

โจชัวเดินเข้าไปในถนนกระรอก ทันทีที่เขาเข้าไป เขารู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปในทันที เขาสัมผัสได้ถึงดวงตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เขาทันทีที่เขาเข้ามา

 

เมื่อรู้สึกถึงดวงตาเหล่านั้นซิริก็ยกไม้เท้าที่เหมือนหอกขึ้นในทันที

 

ความรู้สึกของการถูกจับตามองทําให้ซิริหวนคิดถึงคืนที่นางอยู่ในถิ่นทุรกันดารเพียงลําพัง และจะมีสิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทคอยเฝ้ามองนางจากเงามืดอยู่เสมอ

“รูปแบบสถาปัตยกรรมของที่นี่จะทําให้นักศึกษาสถาปัตยกรรมทุกคนคลั่งไคล้

 

โจชัวตรวจสอบอาคารต่างๆ บนถนนสายนี้ ลักษณะเด่นของพวกมันคือ… วุ่นวาย ภูมิภาคอื่น ๆ ของนอร์แลนด์สามารถรักษาอาคารให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน แต่สถานที่นี้ดูคล้ายกับอาคารจากหลากหลายประเทศ ไม่สิหลายเชื้อชาติ

 

หลังจากเข้าสู่ถนนกระรอก ไม่นานโจชั่วก็พบโรงแรมแห่งหนึ่งชื่อ “นกพิราบดํา”

 

“เราจะข้างคืนที่นี่เหรอ?”ซิรเหลือบมองขึ้นไปบนท้องฟ้ามันมืดไปแล้ว อีกไม่นานก็จะมืดสนิท

 

“ถ้ากลัวก็นอนกับข้า” โจชัวบอก

 

ใบหน้าของซิริเปลี่ยนเป็นสีแดง นางอ้าปาก แต่ไม่พูดอะไรนางมองโจชั่วเข้าไปในโรงแรมนกพิราบดํา

 

การตกแต่งภายในของโรงแรมดูเก่าและอึดอัดมากกลิ่นดอกไม้แปลก ๆ อบอวลไปทั่วทั้งโรงแรม

 

โจชัวมองไปรอบๆ ไม่นานสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่โต๊ะรับรอง ที่โต๊ะรับรองมีชายวัยกลางคนกําลังสอนเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานแก่เด็กที่ไม่ใช่มนุษย์

 

มีแม้กระทั่งครึ่งมังกรและสัตว์เดรัจฉานแมวสีเทา ซึ่งเป็นสองสายพันธุ์ที่หายากมากรวมอยู่ในหมู่เด็กเหล่านั้น

 

“นี่คือรูนพลังงาน นี่คือรูนเปลวไฟ..”

 

ทันทีที่โจชั่วเดินไปที่แผนกต้อนรับคําอธิบายของชายวัยกลางคนก็หยุดชะงักลงทันที เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นโจชั่ว เขาส่งเด็กที่ไม่ใช่มนุษย์ออกจากแผนกต้อนรับทันที

 

“ไปชั้นบน มีแขกมา…”

 

เขากระตุ้นให้เด็กที่ไม่ใช่มนุษย์ขึ้นไปชั้นบน เมื่อพวกเขาหายขึ้นไปชั้นสอง เขาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับโจชั่ว

 

“ลูกค้า ท่านสองคนต้องการจะพักที่นี่สักคืนไหมครับ?”

 

ชายวัยกลางคนหยิบปากกาออกมาเปิดสมุดเล่มเก่า เขาคิดว่าโจชัวจะเข้าพัก

 

โจชั่วกําลังตรวจสอบชายวัยกลางคนที่ดูราวกับมนุษย์อย่าง ละเอียดถี่ถ้วน ในขณะที่ท่าทางของชายผู้นั้นดูค่อนข้างแข็งที่อโจชั่วสามารถมองทะลุผ่านตัวเขาได้อย่างสมบูรณ์ด้วยความสามารถในการรับรู้โดยธรรมชาติของเขา

 

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอเพื่อนปีศาจที่นี่”

 

ดวงตาสีแดงเข้มของโจชัวสะท้อนถึงตัวตนที่แท้จริงของชายวัยกลางคนคนนั้น เขาเป็นภาพลวงตาของก้อนที่ดิ้นไปมาเขาไม่เห็นรูปร่างมนุษย์เลย

 

ชายวัยกลางคนเปิดปาก ดูเหมือนเขาจะต้องการแย้งโจชั่วแต่หลังจากที่เห็นว่าการจ้องมองของโจชัวสงบเพียงใด เขาก็เลิกคิดแบบนั้น

 

“อย่ากังวลนัก ผู้หลอกลวง ข้ามาที่นี่เพื่อตรวจสอบโรงแรมนี้เท่านั้น”

 

โจชัวสามารถบอกได้ว่าชายวัยกลางคนนี้เป็นปีศาจประเภทใด เขามาจากเผ่าปีศาจ พวกเขาเป็นที่รู้จักในฐานะปีศาจไร้หน้าหรือผู้หลอกลวง”

 

เผ่าพันธุ์ปีศาจนี้เกี่ยวข้องกับการเกิดของปีศาจโกลาหล รูปร่างที่แท้จริงของผู้หลอกลวงคือก้อนทรงกลมสีเทาที่เคลื่อนไหวตลอดเวลา แต่พวกผู้หลอกลวงสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของพวกเขาได้ตามต้องการ

 

ยิ่งผู้หลอกลวงแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งสามารถคงรูปร่างได้มากขึ้นเท่านั้น คนที่อ่อนแอกว่าสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์หรือปีศาจธรรมดาได้เท่านั้น แต่หากมีอํานาจมันก็จะแปลงเป็นนกตัวน้อยหรือสัตว์ยักษ์ได้

 

น่าเสียดา แม้พวกผู้หลอกลวงสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ พวกเขาก็ไม่สามารถเลียนแบบท่าทางของมนุษย์ได้ หากทําได้พวกเขาจะเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดสําหรับการภาพยนตร์อย่างแน่นอน

 

โจชัวยังสามารถให้พวกเขาแปลงร่างเป็นดาราหญิงที่มีชื่อเสียงของโลกอย่างมาริลิน มอนโร หรือออดรีย์เฮปเบิร์นได้

 

ผู้หลอกลวงรักษาความสงบแม้ว่าโจชัวจะมองเห็นตัวตนของเขา เขาพูดกับโจชัวด้วยน้ําเสียงเย็นชาว่า “นี่ไม่ใช่ ไม่ใช่ที่สําหรับเจ้า”

 

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้จักข้า?”

 

โจชั่วไม่แน่ใจว่ามีปีศาจที่ตัวที่เดินอยู่แถวนี้ ผู้หลอกลวงที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจเป็นหนึ่งในปีศาจเหล่านั้น

 

ผู้หลอกลวงเลือกที่จะนิ่งเฉยต่อคําถามของโจชั่ว

 

โจชั่วไม่ได้วางแผนที่จะทําให้เรื่องยุ่งยากสําหรับผู้หลอกลวงคนนี้เช่นกัน แม้ว่าโจชัวจะเป็นคนธรรมดาในนอร์แลนด์แต่เขาก็มีชื่อเสียงที่ผู้คนให้ความสนใจอย่าง โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” หรือ ใจหิน”

 

“อย่าสนใจตัวตนของข้า ข้ามาที่นี่ในฐานะแขกธรรมดาเท่า

 

โจชั่วหยิบถุงเหรียญทองถุงหนึ่งออกจากกระเป๋าเดินทางและวางลงบนโต๊ะต้อนรับ มีเหรียญทองอยู่ประมาณร้อยเห รียญสําหรับโรงแรมที่ทรุดโทรมแบบนี้ มันเป็นเงินจํานวนมหาศาล

 

“ข้าต้องการเช่าห้องทั้งหมดในโรงแรมของเจ้าเป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือน มนุษย์กลุ่มหนึ่งจะเมาอยู่ที่นี่ในช่วงเวลานั้นเจ้ายินดีที่จะยอมรับข้อตกลงทางธุรกิจของข้าหรือไม่?”

 

ผู้หลอกลวงชําเลืองมองเหรียญทองบนโต๊ะอย่างรวดเร็วดูเหมือนว่าปีศาจตนนี้ไม่ใช่คนที่ไม่ต้องการเงิน

 

ตรงกันข้าม เขาดูเหมือนคนที่กําลังขาดแคลนเงินอย่างหนัก

สิ่งนี้ทําให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก

 

“นี่เป็นเพียงเงินงวดแรกเท่านั้น หนึ่งในสิบของการเงินทั้งหมด”

 

โจชั่วไม่เชื่อว่าการใช้ชีวิตในนอร์แลนด์จะง่ายกว่าการอยู่ใน อาณาจักรปีศาจ จากบรรยากาศของถนนกระรอกโจชั่วมั่นใจว่าที่แห่งนี้จะไม่ใช่สถานที่ที่น่ามาพัก