Black Tech Internet Cafe System - ตอนที่ 294

“ข้าเลิกเล่นละ!” หลิวหนิงหยุนตะโกนขึ้นเธอแพ้เขาสามครั้งรวดแม้เขาจะเล่นด้วยมือเดียว!

 

เธอรู้สึกโกรธจนไม่สามารถทนเล่นอีกต่อไป

 

“เจ้าของจัดการทุกคนโดยไม่เหลือคราบและร่องรอย” รวนหนิงรู้สึกไม่พอใจแทนรวนหนิง “เจ้าบอกว่าเขาเล่นด้วยมือเดียวแถมยังกระโดดใช้ท่าไม้ตายแล้วงี้เจ้าจะต่อสู้ต่อไปได้ยังไง?”

 

“ซงฉิงเฟิงเราจะเล่นกันอีกสักรอบมั้ย?”

 

“มาเลย! ข้าจะเลือกตัวละครที่เจ้าของเพิ่งเล่น!” หลินเซียวเข้าเกมอีกครั้งและเขาเลือกตัวละครโจฮิกาชิ เขาเลือกใช้ท่าเฮอริเคนอัปเปอร์คัทหนึ่งครั้งจากนั้นการต่อสู้ที่ดุเดือดก็เริ่มขึ้น

 

อีกด้านหนึ่งฟางฉีก็กำลังควบคุมตัวละครโลริยากามิด้วยมือข้างเดียว

 

“หึ! ข้าดูสิ่งที่เจ้ากำลังจะทำมันอีกในครั้งนี้!” หลิงหนิงหยุนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอยะงคงโกรธเกินที่จะกลับไปจับเกมนี้อีกครั้ง “ฟางฉีสอนวิธีการต่อสู้ที่หน้าอายของเขาแก่เราและคู่ต่อสู้ของเขากำลังจะใช้มันกับเขา!”

 

ฟางฉีดีดนิ้วก้อยไปรอบๆ จอยเขาใช้เพียงนิ้วโป้งและนิ้วชี้เพื่อกดปุ่มอย่างสบายใจหลังจากเปิดตัวโลริยากะมิที่กระโดดข้ามพายุหมัดเฮอริเคนและขัดจังหวะการโจมตีของคู่ต่อสู้ด้วยหมัดไฟที่ว่องไว!

 

เมื่อมองไปที่โจฮิกาชิที่ล้มลงกับพื้น ฟางฉียักไหล่แถมร้องเพลงเป็นภาษาจีนกวางตุ้ง “วันนี้ข้าเห็นหิมะลอยผ่านคืนที่หนาวเหน็บ ..”

 

มันคือเพลง The Boundless Sea and Sky ของ Beyond

 

“นั่นเขากำลังร้องเพลงอะไร?” ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ กำลังงุนงงกับเนื้อเพลง

 

“ข้าไม่เห็นจะเข้าใจสักคำ” ซูเหลียวขมวดคิ้ว

 

“เหมือนเขากำลังร้องว่า ‘หม้อ .. ซ้อมหม้อ’ ” นวนหนิงพยายามคัดลอกเสียงร้อง

(ผู้แปล : นี่เป็นคำแปลจากจีนกวางตุ้งไปเป็นจีนกลาง)

 

ซงฉิงเฟิงสูญเสียคำพูดไปชั่วครู่

 

หลิวหนิวหยุนมีข้อสงสัยที่คำตอบของมันดูจหายากเธอทำหน้างงเกี่ยวกับรสนิยมทางดนตรีของฟางฉี

 

หวังปู่เต๋าทำหน้าอาย “ข้าไม่ยักรู้ว่าฟางฉีจะชอบเพลงพื้นบ้านแบบนี้ ..”

 

ฟางฉีเหล่ตามองเขาพูดไม่ออก

 

จากนั้นเขาเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “พระเจ้า! พวกเจ้าไม่เคยได้ยินเพลงของหว่องก๊าเค่ย มาก่อนหรือ!?”

(ผู้แปล : Wong Ka Kui หว่องก๊าเค่ยเป็นนักร้องและนักแต่งเพลงและผู้ก่อตั้งวงร็อคบียอนด์)

 

“ใครคือหว่องก๊าเค่ย?” พวกเขาถามพร้อมเพียงกัน

 

ฟางฉีตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขาเพราะไม่อยากอธิบายและคิดว่าพวกเขาเองคงไม่รู้อะไรเลย .. ขณะเดียวกันฟางฉีได้รับข้อความใน QQ

 

กงยีซิว [มีคนสบประมาทข้าในเกมของเจ้า ทำไมไม่มีใครจัดการเรื่องนี้!!]

 

กงซุนซุยส่งหน้าอิโมจิโกรธ [ข้าฆ่าสัตว์ประหลาดสองสามตัวอยู่และกลับถูกคนอื่นฆ่าห้าถึงหกครั้ง เจ้าไม่มีกฏเกี่ยวกับพฤติกรรมพวกนี้เลยหรือ?]

 

“กฏ” ฟางฉีอ่านแล้วคิดตาม คงต้องยอมรับว่าช่างเป็นโชคชะตาที่โหดร้ายสำหรับมือใหม่ เขาจึงเลือกถามกลับไปว่า [ทำไมพวกเขาถึงฆ่าเจ้าทั้งสอง? พวกเจ้าสบประมาทพวกเขาหรือ?]

 

กงซุนซุน [ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น!]

 

ฟางฉี [หรอ?]

 

กงซุนซุย [แน่นอน]

 

ฟางฉี [เจ้าพบใครบางคนที่มีชื่อว่าข้าวสามสามฤดูหรือไม่?]

 

กงซุนซุนถาม [เขาคือใคร?]

 

ฟางฉีตอบ [เขาคือคนที่ชอบฆ่าผู้เล่นระดับต่ำ]

 

กงซุนซุย [ไม่!]

 

เขาคิดในหัวว่ามีคนแบบนี้บนโลกด้วยหรอ? ที่รอฆ่าผู้เล่นมือใหม่? หืม .. ถ้าข้าอยู่ในระดับสูงบ้างละก็ข้าจะ ..

 

ฟางฉี [นี่คือคำแนะนำจากข้า ดูเหมือนว่าสมาคมราชวงศ์จะมีขนาดใหญ่ในพื ้นที่ของเจ้าและเจ้าสามารถเข้าร่วมได้ ข้ามั่นใจว่าต่อไปคงไม่มีใครกล้าฆ่าเจ้าอีก!]

 

กงซุนซุย [สมาคมอะไร?]

 

ฟางฉี [สมาคมราชวงศ์ของดาจิน!]

 

กงซุนซุย [เจ้าพูดว่าอะไรนะ!?]

 

ฟางฉี [โอ้ ข้าลืมไปว่าพวกเจ้ามาจากหยุนเตียนระดับสูง .. พวกเขาเพิ่งเอาชนะพวกเจ้ามา ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่ข้าพูดผิดไป ..]

 

กงซุนซุยหน้าแดง เขากำลังหัวร้อน

บ้าเอ้ย! เจ้านี่มันหลายความว่าอะไร? ‘ดูเหมือนข้าจะพูดผิดไป ..’

ข้างๆ เขากงยีซิวที่นอนอยู่บนพื้นเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ “เจ้าของร้านพูดว่าอะไร?”

 

กงซุนซุยยิ้มให้เขาและกัดฟันพูดด้วยความโกรธ “เจ้าเด็กนี้บอกให้เราเข้าร่วมกับสมาคมราชวงศ์ของดาจิน เพื่อที่จะได้รับการป้องกันจากการถูกฆ่า!”

 

“เจ้ากำลังจะระเบิดหรือ?” ฟางฉีส่งข้อความไปหาเขาทันที [หรือพวกเจ้าอยากให้ข้าแนะนำสมาคมจากทะเลดวงดาวให้แทนมั้ย?]

 

ซงซุนซุยถามว่า “ศิษย์พี่ยีเราจะทำอะไรต่อดี?”

 

“…”

 

ข้าจะไปรู้ได้ไงเล่า! กงยีคิดในหัว

 

กงซุนซุยพูดด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ “หรือบางทีเราควรจะพักเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพไว้แล้วไปเล่นเกมอื่นกันก่อน?”

 

กงยีซิวหรี่ต่มอง เขาค้นพบว่าแม้ว่าเจ้าจะมีผู้คนมากมาย แต่เขาก็ไม่สามารถสร้างแรงในโลกของเกมนี้ได้เลยในเมื่อตอนนี้เขาทั้งสองอยู่ในระดับต่ำกว่าสิบจะให้เอาอะไรที่ไหนไปสู้กับผู้อื่นได้ กงยีซิวคิดอยู่พักหนึ่ง เขาไตร่ตรองแล้วว่าหากไม่ได้รับการปกป้องจากกองกำลังขนาดใหญ่พวกเขาคงไม่ประสบความสำเร็จในการหาของหรือสร้างกองทัพได้แน่

 

“มันเป็นแค่สมาคมในเกมเสมือนจริง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หากเราเข้าร่วมสมาคมนี้! ท้ายที่สุดพวกเขาจะไม่สามารถแทรกแซงพวกเขาหยุนเตียนได้! พวกเราต้องอดทน!”

 

“ขณะที่เราอยู่ในสมาคมเราอาจจะสามารถรับรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับร้านนี้ได้!” แสงอันชาญฉลาดแวบเขามาในดวงตาของกงยีซิว

 

“บางทีเราสามารถพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับปัญหาอื่นๆ ..”

 

ในไม่ช้าฟางฉีก็ได้รับคำตอบของพวกเขา [เราต้องขอบอกก่อนว่าหากกฏของสมาคมเจ้ามีเยอะเราคงจะเลือกออกตอนไหนก็ได้ว่าแต่เจ้ามีสิทธิพิเศษให้พวกข้าหลังจากเข้าร่วมสมาคมมั้ย?]

 

ฟางฉี [เข้าหรือไม่?]

 

สิทธิพิเศษ!? ตลก! ฟางฉีคิดกับตัวเอง

 

ทั้งสองพูดไม่ออกเมื่อเห็นคำถามที่ดูไม่ใบดีเท่าไร

 

…

 

ขณะเดียวกัน ณ ฝ่ายไทชิ

 

“กงยีซิวและกงซุนซุยไปสร้างปัญหาอะไรในร้านจิวหัวเป็นการส่วนตัว?” ชายชราสวมเสื้อสีขาวถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“นั่นสิขอรับ” สาวกชุดคลุมขาวยืนอยู่ข้างหลังเขาตอบรับหลังจากที่เพิ่งส่งข่าว “ด้วยความสามารถของชายทั้งสองข้าละกลัวว่ากองกำลังของพวกเขาจะพังพินาศ”

 

“หากชายสองคนนั้นร่วมมือกัน ..” ชายชรายิ้มอ่อน “อย่างไรด็ตามความสามารถพิเศษของพวกเขาอาจทำให้ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บได้”

 

“ท่านอาจารย์ดูเหมือนว่าท่านจะสามารถมองเห็นเกี่ยวกับพลังที่ออกมา” ศิษย์กล่าว “จากความเห็นของข้าข้าเป็นเพียงแค่กบตัวเล็กๆ ที่กำลังมองท้องฟ้าอันกว้างไกลซึ่งคาดเดาได้ยากว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

ชายชราหัวเราะ “ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นการดีที่เจ้าได้มองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่จะได้รู้ว่ามันสวยแค่ไหน”

 

…

 

ขณะเดียวกันกงซุนซุยก็ลึกขึ้นจากพื้นดินหลังจากถูกฆ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความโกรธเขารีบออกจากเกมทันที “ข้าเลิกเล่นละ!”

 

“ลืมมันซะ ไปเล่นเซียนกระบี่พิชิตมารแทนละกัน!” กงยีซิวส่งข้อความถึงฟางฉีด้วยท่าทางเย็นชา [ข้าขอความเห็นในการตัดสินใจเพื่อเจ้าร่วมสมาคม]

 

เขาคิดในหัวว่า อยากจะให้เจ้าเด็กนี่เป็นกังวลและค่อยเข้าร่วมสมาคมในอีกสองสามวัน ..