Black Tech Internet Cafe System - ตอนที่ 286

“พวกเขาออกมาได้อย่างไร!?” กงหยางจุนถามด้วยสีหน้าชั่วร้สย เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่ากองทัพจิวหัวจะสามารถออกมาจากแงสังหารของกงหยางได้ .. มันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

 

เมื่อก่อนกองทัพจิวหัวเหมือนกับเด็กน้อยที่เพิ่งเรียนรู้การเดิน แต่จู่ๆ ก็ได้เปลี่ยนเป็นกองทัพผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง

 

“คาถาฝ่ายจิตวิญญาณ เปลวไฟในความมืดมน!” กงหยางจุนออกคำสั่ง เหล่าผู้ฝึกฝนของกองทหารก่อกลุ่มกันจากนั้นเปลวไฟก็ติดขึ้นบนเรือก่อนที่จะพุ่งออกไปราวกับกระสุนปืนใหญ่

 

“สร้างเกราะป้องกัน!” นักรบของตาจินค่อยๆ ก่อตัวกันเป็นกำแพงชั้นๆ สีดำหนาๆ เมื่อเปลวไฟพุ่งมา .. มันหายไปในพริบตาเมื่อกระแทกเขากับโล่

 

นักรบอีกส่วนที่อยู่ด้านหลังกำแพงกำลังเตรียมลูกศรเพื่อยิงสวนออกไป

 

“ยิง!” ลูกศรนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่เรือจิตวิญญาณของหยุนเตียน ลูกศรอาจไม่มีพลังมากแต่เมื่อรวมกับกำลังภายในแล้วมันมีกำลังรุนแรงขึ้นถึงสองเท่า!

 

ลูกศรพุ่งเข้าชวนกับสิ่งกีดขวางโดยรอบๆ ของเรือ ทุกครั้งที่ลูกศรกระทบเข้ากับสิ่งของบนเรือเสียงของมันดังราวกับว่าจะแตกได้ทุกเวลา!

 

ขณะเดียวกันเรือจิวิญญาณของตาจินก็เริ่มบุกเขามาใกล้ยิ่งขึ้น!

 

“ถ่อย! ถอย!”

 

“โจมตีเรือจิตวิญญาณ หยุดพวกเขา!”

 

กองทัพเหล่าผู้ฝึกฝนของกงหยางจุนในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก เขาพยายามที่จะป้องกันการบุกรุกของเหล่านักรบจากตาจินที่พยายามขึ้นมาบนเรือ เขาเชื่อมั่นว่าผู้ฝึกตนระดับสูงของตระกูลกงยางจะไม่พ่ายแพ้เกียรติยศ ในฐานะคนในครอบครัวอันดับที่สี่ของดินแดนหยุนเตียน พวกเขาจะแพ้ไม่ได้!

 

“ล่าถอย ถอย!”

 

“พวกเจ้าจะหนีอีกต่อไปไม่ได้!” กงหยางจุนคำราม

 

หากพวกเขาถอยห่างออกไปอีกอาจจะหลุดรัศมีการโจมตีได้!

 

“นั่นบอกสิ่งที่พวกเราควรทำ!” กงหยางจุนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าความดึงเครียดระหว่างสองตระกูลได้เพิ่มขึ้นอย่างถาโถม

 

“รวบรวมกองกำลังชั้นยอดของเรา!” กงซูเกาตะโกน “โจมตี!”

 

ก่อนที่จะจบประโยคคำสั่ง สถานะการณ์ก็เริ่มเดือดขึ้น

 

“กำแพงตัวอักษรรูนไฟ บดขยี้พวกเขาด้วยเปลวไฟ!”

 

“นักบวชเต๋า! ใช้การรักษาแบบกลุ่มและส่งโครงกระดูกไปทัพหน้าเพื่อโจมตี”

 

เปลวไฟแผดเผาเรือจิตวิญญาณโดยไม่ต้องพึ่งเชื้อเพลิงใดๆ นอกจากกำลังภายในที่พวกเขารวบรวมลมปราน มันยังคงเผาไหม้แรงขึ้นตามกำลังสนุบสนุน ประสิทธิภาพของเปลวไฟยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อใช้รวมกันเป็นกลุ่ม ตอนนี้ฝั่งหยุนเตียนร้อนราวกับอยู่ในมหาสมุทรนรก!

 

เปลวไฟยังคงลุกโชนและสูงขึ้นมันเปลี่ยนเรือจิตวิญญาณที่ลอยบนท้องฟ้าให้กลืนกลายเป็นเมฆขนาดใหญ่ที่มีสีแดงเพลิง ในโลกแห่งการต่อสู้ นี่คือเรื่องจริงยิ่งกว่าเกมที่พวกเขาเล่น!

 

“แสงสังหาร! พวกเจ้าโจมตีกลับตอนนี้!”

 

ผู้อาวุโสจากหยุนเตียนไม่รอช้าสั่งให้เหล่าผู้ฝึกฝนโจมตีทันที แต่จู่ๆ สายฟ้าฟาดก็ฟาดลงเข้าหาพวกเขาโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ

 

แกร๊ก! สิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่ทำหน้าที่ป้องกันบนเรือของพวกเขาแตกสลายทันที ใบหน้าของทุกคนซีดเผือดไร้เลือด ..

 

“พวกมันยังอยู่ ทำต่อไปมุ่งความสนใจสะกัดกั้นเปลวไฟต่อไป!”

 

ตู้ม! เสียงระเบิดจากชั้นบนของเรือจิตวิญญาณผู้อาวุโสคนหนึ่งวิ่งหนีไปหลบอยู่ข้างหลังของเรือด้วยความหวาดกลัว

 

“ปล่อยเขาไป ที่เหลือตั้งเป้าหมายต่อไปอย่าไปหวาดกลัว!”

 

“ใช้เกราะป้องกันและขับเรือเข้าไปอีก!”

 

ผู้อาวุโสชุดคลุมสีขาวหนีเข้าไปในช่องแคบด้วยความกลัว กงซูเกาและกงหยางจุนเองยังอ้าปากค้างอึ้งเมื่อเห็น

 

นั่นคาถาจิตวิญญาณของพวกเขาคืออะไร? ใยพวกเขาไม่จำเป็นต้องร่ายคาถาเลย พวกเขามีพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร!?

 

ทางตรงกันข้ามคาถาของพวกเขาทรงพลัง แถมยังลดระยะการร่ายเวทย์เปลี่ยนจากการร่ายเป็นการตั้งจิตให้มั่น คาถาของตาจินนั้นเรียบง่ายและมีประสิทธิภาพมาก

 

“ร่ายคาถาใส่เรือรบทั้งหมด ไล่พวกเขาและทำความสะอาดให้เรียบ!” ยูจิออกคำสั่งให้เหล่ากองทัพตาจินเช็คบิล

 

ภายใต้การโจมตีที่กำลังดุเดือดเหล่าผู้ฝึกฝนทั้งหลายของดินแดนหยุนเตียนนั้นถูกกลืนกินด้วยสายฟ้าฟาดและเปลวไฟก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสร่ายคาถา!

 

“มันจะจบแบบนี้ไม่ได้!” กงซูเกาตะโกนความหงุดหงิดแสงออกทางใบหน้าของเขาอย่างเห็นได้ชัด ในชีวิตเขาตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้หรือคาดคิดมาก่อนว่ากองทัพของเขาจะพ่ายแพ้ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้ เขาแพ้ให้กับกองทัพของนักรบที่มีมากกว่าผู้ฝึกฝน

 

ข้าไม่สามารถปล่ยอให้กองทัพนี้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ .. นี่คือความคิดในหัวเขา

 

เขาหยิบสว่านสีดำที่ทำจากวัสดุที่ไม่รู้จักมันไม่ได้ทำจากทองแดงหรือเหล็กใดๆ เขาโยนมันขึ้นไปบนท้องฟ้า สว่านนั้นขยายตัวออกมันเจาะทะลุท้องฟ้าและพุ่งเข้ากลางกลุ่มผู้ฝึกฝนของตาจิน

 

เขาได้รับสว่านมาจากอาณาจักรแห่งการฝึกฝนด้วยความพยายามอันตั้งใจแม้แต่ผู้ฝึกตนในดินแดนมหาสมุนอันไกลก็ไม่สามารถปิดกั้นขุมทรัพย์ต่อสิ่งนี้ได้ อาวุธชิ้นนี้เคลื่อนที่รวดเร็วมาก แม้แต่ผู้ฝึกฝนระดับสูงจากดินแดนมหาสมุทรอันไกลโพ้นก็ไม่สามารถหลับการโจมตีได้

 

กงซูเกายืนเย้ยหงันอย่างเงียบๆ โดยรู้ว่าวกฤติจะต้องจบลงแน่หลังจากที่เขากำจัดเหล่าผู้ฝึกฝนซึ่งเป็นตัวหลักของกองกำลัง ในใจของเขามันต้องใช้เวลาไม่นานแน่นอนเพื่อกำจัดกองทัพเล็กๆ ของตาจิน แต่ใครจะรู้ว่าตาจินกลับมีกลุ่มผู้ฝึกฝนอีกกลุ่มโดยการฝึกฝนในเวลาอันสั้น!

 

การโจมตีเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้ทุกคนต้องระวังตัวเป็นพิเศษ .. มันสายเกิดไปที่จะหลุดสงครามนี้

 

เวลาเดียวกันเสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เสียงสว่านก็ดังขึ้นตามมามันพุ่งเข้าหาจุดศูนย์กลางของตาจินซึ่งเป็นที่ตั้งของเหล่าทหารจากคาเฟ่

 

“ไม่!” จีวูมองด้วยความไม่พอใจ

 

“ระวัง!”

 

“เลว!”

 

อย่างไรก็ตามก่อนที่สว่านสีดำจะชนเข้ากับคน มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นว่า “เปิดเกราะ! ”

 

ฟิ้ว!

 

แสงสีทองสว่างปรากฏขึ้นกลางจุดศูนย์กลางของกองทัพตาจินทันที การเปิดใช้โลเวทย์มนตร์มีผลทีละจุดมันค่อยๆ สว่างขึ้นตามๆ กันเปล่งประแสงสีทอง

 

เพียงเสี้ยววิสว่านยังคงพุ่งชนเข้าหาผู้คน .. เกราะป้องกันทางจิตวิญญาณของพวกเขาแทบจะถูกทำลายในทันที พวกเขาจำเป็นต้องเปิดใช้งานสาระทางสำคัญเพื่อเลี่ยงการโจมตีอีกครั้ง

 

ตู้ม! ตู้ม!

 

หลายคนถูกกระเด็นราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ จุดกลางของกองทัพกระจัดกระจาย .. การโจมตีสิ้นสุดลง ผู้ฝึกฝนและนักรบของตาจินหลายคนตกลงจากท้องฟ้า

 

ใบหน้าของกงซูเกายังคงเย็นชาแม้แต่ผู้ฝึกฝนจากดินแดนมหาสมุรอันไกลโพ้นก็ไม่สามารถมีชีวิตรอด

 

“ไม่!” จีวูตะโกน เขารู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแตกสลาย อย่างไรก็ตามผู้ฝึกฝนที่ตกลงมาถึงพื้นก็รีบบินกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

 

พลังของโล่เป็นคาถาที่ทรงพลังมากเหล่านักเวทย์มีโล่เป็นเกราะป้องกันซึ่งนั่นช่วยพวกเขาจากการได้รับบาดเจ็บไว้ได้มาก พวกเขาไม่ตาย! แถมยังทนต่อการโจมตีและยังมีคาถารักษาขากนักบวชเต๋าที่ช่วยฟื้นฟูให้ร่างกาย

 

“นักบวชเต๋าทำการรักษา!”

 

กองกำลังจากดินแดนของหยุนเตียนตอนนี้นิ่งเงียบ .. พวกเขาเงียบไปเลย!

 

นี่มันกองทัพเหล็กจิวหัว!