Black Tech Internet Cafe System - ตอนที่ 232

เหมือนว่ามันจะเป็นความคิดที่ผิดพลาดครั้งใหญ่หากใครหลายคนได้มาเยือนที่นี่ส่วนมากก็จะอยู่นอกเมือง หลายคนจึงมองเหมารวมว่าที่นี่น่ากลัวอย่างที่เห็น แต่ ..

 

ฟางฉีมองดูสัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้าเขามันดูเหมือนสุนัขสีดำตัวใหญ่มันอ้าปากของมัน ในเวลาเดียวกันรถม้าก็เลื่อนผ่านมาชายคนหนึ่งตะโกนถาม “เฮ้! เพื่อน พวกเจ้าจะไปไหน!?” ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นเขากำลังบังคับรถม้าเอ่ยถามพลางหัวเราะ

 

ฟางฉีและซูโมรีบจ้ำอ้าวเพื่อขึ้นสู่รถม้าทันที “บอกพวกข้าทีว่าที่นี่มีย่านใจกลางเมืองหรือไม่ หากมีพาพวกข้าไปที”

 

“ครั้งแรกที่ครึ่งเมืองหรือ!?” ชายคนนั้นหัวและพูดว่า “พวกเจ้าเจอคนที่จะตอบทุกคำถาม!”

 

“ผู้คนที่อยู่นอกเมืองอาจมีความเข้าใจผิดกับเมืองนี้” ชายคนนั้นกล่าว “ในความเห็นข้า ข้าคิดว่าเมืองนี้ดี มีกองกำลังขนาดใหญ่และจักรพรรดิที่นี่ค่อยข้างปลอดภัย!”

 

“จริงจัง!?” ฟางฉีเอ่ยย้ำ มันเป็นสิ่งที่ฟางแล้วดูตรงข้ามกับสิ่งที่เขาเจอ

 

“ฮ่าๆ .. บางครั้ง บางที” ชายคนนั้นยิ้ม “แต่ส่วนมากมันก็ปลอดภัยน่ะแหละ”

 

“เมื่องนี้มีหลายพื้นที่ที่ผู้คนอยู่กันคึกคักแต่ที่คึกคักที่สุดก็จะเป็นเขตภาคเหนือ! ส่วนเขตใต้ในถนนเหลียนเจียงที่นั่นเจ้าจะสามารถพบกับทุกสิ่งรวมไปถึงยาอายุวัฒนะ สิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณแถมวัตถุโบราณที่ขุดเจอให้ซากปรักหักพัง!” คนขับรถเลื่อนกล่าว “พื้นที่เขตเหนือใกล้กับเขตตะวันออก ตะวันออกก็ดีไม่แพ้กัน”

 

“แต่ถึงอย่างนั้น .. ศูนย์กลางก็ยังเป็นที่ดีที่สุดอยู่ดี มีการกล่าวว่าที่นั่นเป็นสถานที่ที่บุคคลสำคัญตัวจริงอาศัยอยู่! พวกเขาเป็นคนธรรมดาแต่อยู่ในกลุ่มที่เป็นกลุ่มผู้ปลูกฝังที่ถูกขนานนามว่ากลุ่มแม่น้ำซื่อสัตย์”

 

“อย่างนั้นหรอ?” ฟางฉีมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ “เจ้าเคยไปที่นั่นมาก่อนหรือ?”

 

“จะไปยังไงละ” คนขับหัวเราะ “คนธรรมดายังต้องจ่ายถึงหนึ่งพันคริสตัลเพื่อเข้าเมือง คนธรรมดาอย่างข้าไม่มีปัญญาจ่ายหรอก”

 

“พันคริสตัล!?” ซูโมย้ำคำพูดเขา “ยังกับการปล้น!”

 

“นั่นคือกฏของที่นี่” คนขับอธิบายด้วยรอยยิ้ม “แต่ละชั้นของที่นี่ถือเป็นใจกลางหลักของเมืองอย่างแท้จริง มีการกล่าวว่าสามารถซื่ออะไรก็ได้หากมีเงินมากพอแม้แต่หัวหน้าประมุขจักรพรรดิหรือเทคนิคที่เคยสาบสูญไปนับพันปี”

 

“โอ้!” ซูโมร้องขึ้นและชี้นิ้วไปที่ริมถนน “ต้นไม้ที่เมืองนี้เป็นแบบนี้หรอ?”

 

“ต้นไม้?”คนขับหันมองไปที่ต้นไม้ทันที “เจ้าหมายถึงสิ่งเหล่านี้หรือ? ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเขา ตราบใดที่เจ้าไม่ได้ไปสัมผัสเหยื่อของพวกเขามักจะเป็นสัตว์เล็กๆ ไม่โจมตีผู้คน นี่ถือเป็นส่วนหนึ่งของมาตรการรักษาความปลอดภัยของเขตภาคเหนือ”

 

“หือ? พวกเขาไม่ทำร้ายผู้คนหรือ?” ซูโมพึมพำหันไปมองด้วยความประหลาดใจ

 

“แน่นอน” คนขับเสิรม “ต้นไม้กรงเลือดของที่นี่จะไม่ทำร้ายคนอื่น”

 

จากนั้นเขาหยุดรถลงข้างขอบถนนมีต้นไม้ เขาเอื้อมมือไปสัมผัสพร้อมพูดว่า “ดูสิ มันไม่ทำร้ายผู้คน!” เพียงเสี้ยววิเถาวัลย์คล้ายต้นองุ่นที่เขาสัมผัสก็รัดแขนเขาอย่างรวดเร็ว แขนเขาถูกห่อโดยทันที

 

“ชิบ! ปล่อยข้า บ้าแล้ว ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” เขาออกแรงต่อสู้

 

“อ๊าก!”

 

“แอ้ก!”

 

เขาพยายามที่จะฉีกเถาวัลย์อย่างหมดหวัง

 

ฟางฉี “…”

 

ซูโม “…”

 

ด้วยความที่รถเลื่อนของเขาใช้สัตว์ร้ายแทนม้า มันทนไม่ไหวที่เห็นเจ้าน้ายถูกทำร้าย มันจึงหันไปกัดเถาวัลย์ด้วยความรำคาญ ในที่สุดคนขับก็ถูกปลดปล่อย

 

“หู้วว .. ข้าเกือบลืมบอกไปว่ามันจะดูดเลือกของพวกเจ้าหากมันหิว .. แต่ถึงงั้นมันก็ไม่ฆ่าพวกเจ้าตายหรอก!”

 

ฟางฉี “…”

 

ซูโม “…”

 

ชายผู้นี้มีนามว่าวังเซียนเขาหันกลับมาตั้งสติอีกครั้ง “เฮ้อ! มันเกือบทำข้าเจ็บ!”

 

“ขอบคุณมาก” วังเซียนตบหัวขอบคุณสัตว์ร้ายของเขา

 

เขาจับรถพาฟางฉีและซูโมวนไปรอบๆ บริเวณใกล้กับชั้นใจกลางเมืองและในที่สุดก็ถึงจุดหมาย

 

ฟางฉีลงจากรถม้าเป็นที่เรียบร้อย .. มันเป็นมุมถนนพร้อมกำแพงหินสีขาวเรียบถูกกล่าวต่อกันว่ามันสร้างด้วยหินเกล็ดหิมะที่มีลักษณะเฉพาะในครึ่งเมือง ผนังหิมะสีขาวหนาดูกลมกลืนกัน

 

สถานที่นี้ไม่ใกล้และไม่ไกลเกินไป แต่ไม่มีการสัญจรมากนัก ฟางฉีเหลือจะหยุดที่นี่เพราะเขาเห็นว่าหนึ่งในร้านค้าทำการประกาศว่าจะขาย

 

เหตุผลที่เขาไม่ได้เข้าไปใจกลางเมืองก็เพราะต้องใช้เงินถึงพันคริสตันเพื่อเข้าไป และหากเขามีลูกค้าลูกค้าก็จำต้องจ่ายหนึ่งพันคริสตัลให้ผู้คุมเมืองก่อนจะเข้าไปยังร้านเขาได้

 

ฟางฉีไม่ได้โง่!

 

เจ้าของร้านที่กำลังจะขายเป็นชายชราไว้ผมขาวเขาสวมเสื้อคลุมผ้าไหมที่ขอบตรงปก เขาดูค่อนข้างขี้เหนียว

 

“ท่านอยากขายที่นี่ไหม?” ฟางฉีถาม

 

ชายชราเหลือบมองเหมือนกับไม่สนใจนักเนื่องเพราะท่าทางของฟางฉีอาจดูเด็ก “เจ้าจ่ายได้หรือ?”

 

ฟางฉีหัวเราะ “ถ้าไม่ไหวข้าก็จะไม่ถาม คริสตัลสามหมื่นก้อน?”

 

“คริสตัลสามหมื่นก้อน!?” ซูโมสะดุ้ง

 

ชายชราเบิกตาโพงและหันไปมองฟางฉีอีกครั้ง “สามหมื่นคริสตัล? เจ้ารวยมากจากไหนมากมาย เด็กหนุ่มอย่างเจ้าดูหาเงินมาจากที่ไม่ปลอดภัย”

 

“มีอีกสักหมื่นก้อนมั้ยละ? ข้ามีความสัมพันธ์กับกองกำลังในท้องถิ่นแถวนี้ ข้าจะบอกให้พวกเขาดูแลเจ้าอย่างดี” ชายชราหัวเราะเบาๆ

 

ฟางฉีหยักไหล่ “การดูแลแบบไหนมีค่าถึงหมื่นคริสตัลกัน ข้าต้องการร้านเท่านั้น!”

 

“ที่นี่ไม่ปลอดภัยเท่าไรนัก” ชายชรากล่าวด้วยเสียงเรียบ

 

ฟางฉีขมวดคิ้ว “ท่านผู้อาวุโสท่านไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้!”

 

“ดี ก็แล้วแต่เจ้า!” ชายชราเดินออกมาเพื่อทำวัญญา “ข้าจะขายให้เจ้าด้วยราคาสองหมื่นแปดพันคริสตัล จ่ายเงินและลงนามในสัญญาร้านเป็นของเจ้าทันที”

 

ฟางฉีรีบสัญญาและถามว่า “ร้านนี้ตกแต่งอย่างสวยงาม ทำไมท่านถึงขายมันละ!?”

 

“ข้าแก่แล้วและแรงมากที่จะจัดการกับร้าน ข้าจึงต้องการขายมันและไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้สนุก” ชายชราจ้องมองที่ฟางฉี การจะหาคริสตัลได้เยอะขนาดนี้นี่ต้องไม่ธรรมดาจริงๆ

 

เมื่อมองดูชายหนุ่มที่หยิบคริสตัลประมาณสามหมื่นก้อนออกมา ชายชรารู้สึกประหลาดใจไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามคำถามใดๆ “ข้าจะให้คนมาขนของที่นี่อีกนิดหน่อย ส่วนที่เหลือยกให้เจ้าทั้งหมด”

 

“เอ่อ .. ข้าไม่ต้องการอะไรเลยท่านนำไปทั้งหมดเลยเถอะ” ฟางฉีเหลือบมองไปรอบๆ ร้านพบว่ามันเป็นรายที่ขายของทางจิตวิญญาณ

 

“ตกลง!” ชายชรามองเขา “ร้านนี้เป็นของเจ้า” เขาค่อยๆ เดินออกจากร้านช้าๆ

 

“ท่านผู้อาวุโสโม วันนี้ท่านเลิกงานเร็วจัง” เสียงหญิงสาวอันไพเราะทักขึ้น ฟางฉีมองไปทางต้นเสียงพบว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีอายุราวๆ ยี่สิบอยู่ในชุดสีแดง

 

“ข้าขายร้านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องดูแลมันอีกแล้ว” ผู้อาวุโสเดินจากไป

 

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วเธอดูประหลาดใจไม่น้อย

 

“เจ้าเป็นเพื่อนของผู้อาวุโสใช่มั้ย?” ฟางฉีถามอย่างสงสัย

 

“เจ้ามาใหม่หรือ? ผู้อาวุโสเย็นช้าแต่ก็ดีมากไม่น้อย”

 

ดี? ฟางฉีดูสับสน ที่นี่พูดอะไรกันวกวน ..

 

“เจ้ามาจากนอกเมืองใช่มั้ย? ดังนั้นเจ้าต้องเคยได้ยินชื่อโมเทียนซิงสิ” เธอกล่าว

 

ซูโมดูไม่ตื่นตะหนก “ผู้ปลูกฝังที่ชั่วร้ายผู้ที่ฆ่าปีศาจและผู้ฝึกฝนถึงพันคนเมืองสองร้อยปีก่อน!?”

 

“เจ้าหมายถึงอะไร ผู้ปลูกฝังที่ชั่วร้าย?” ฟางฉีขมวดคิ้ว

 

สาวชุดแดงทำให้ฟางฉีหันไปจ้องมองอย่างตั้งใจ “เนื่องจากผู้อาวุโสไม่มีความลับในครึ่งเมืองข้าก็จะบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

“สองร้อยปีที่ผ่านมาตระกูลเฟิงแห่งทะเลดวงดาว พวกเขาได้รวบรวมผู้ฝึกฝนมากกว่าพันคนและวางแผนที่จะอัญเชิญพญามารยักษ์เพื่อให้เข้าร่วมกับพวกเขา แต่ผู้อาวุโวพบความลับและได้ทำลายสถานที่ลับของตระกูลเฟิง แต่ภายหลังตระกูลผู้มีอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ได้ใช้อำนาจในการเปลี่ยนแปลงความจริงจากความช่วยเหลือของกองกำลังอื่นและได้ผลักดันให้ผู้อาวุโสจนมุม เขาไม่มีทางเหลือนอกจากหนีมาซ่อนตัวที่ครึ่งเมือง!”

 

“จากรูปลักษณ์ของเจ้า ข้าไม่คิดว่าแบบเจ้าถูกบังคับให้มาที่นี่” เธอมองหน้าพวกเขา “ข้าไม่คิดว่าคนนอกเมืองส่วนมากจะเป็นคนดีเท่าไรนัก”

 

ฟางฉี “…”