Black Tech Internet Cafe System - ตอนที่ 184

นาหลันฮงวูเดินตามเส้นทางเดิมของฟางฉี เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ได้พบกับปีรามิดเฮดที่กำลังทำท่าทางบิดเบี้ยวชวนขนลุก

 

ใบหน้าของนาหลันฮงวูซีดราวกับไม่มีเลือด “…”

 

ไม่กี่วิเขาเอ่ย “ไม่มีอะไรน่ากลัว ข้าจะต่อให้มันโจมตีก่อนละกัน!” เมื่อพูดจบประโยคเขาเดินพุ่งตรงไปหาปีศาจตัวนั้นแล้วจิ้มมันหนึ่งครั้ง “จัดการข้าสิ!”

 

ปีศาจหันหัวกลับมาช้าๆ … จากนั้นมันปล่อยพลังคลื่นใส่เขา!

 

นาหลันฮงวูขมวดคิ้ว เขารู้สึกมีอะไรแปลกๆ ผิดปกติเกิดขึ้นภายในร่างกาย เขาไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ที่เกิดจากปีศาจตัวนี้มาก่อน แต่เขารู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้อย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าเหตุการณ์เหล่านี้เคยเกิดขึ้นแล้วแต่ถูกผนึกไว้เป็นเวลาเนินนาน!

 

อย่างที่บอก “ร้อยคนเล่นไซเลนต์ฮิลล์ก็เจอร้อยสถานะการณ์ที่แตกต่างกัน”

 

ปีศาจตัวนี้ช่างแตกต่างกับตอนที่ฟางฉีเจอ มันเดินเชื่อยงช้าแทนที่จะพุ่งมาโจมตีนาหลันฮงวูทันทีกลับกันมันกับพยายามจะฉีกหัวสามเหลี่ยมออกจากกันเพื่อเปิดเผยสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน

 

นาหลันฮงวูรู้สึกตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัวเขาเกรงว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้หัวสามเหลี่ยมอาจเป็นอะไรที่คาดไม่ถึง โดยที่ไม่ทันคิดหรือตั้งตัวเขาชักปืนและเหนี่ยวไกใส่มัน!

 

แทนที่มันจะไล่ตามเขามันกลับถอยหลังราวกับทำตามความประสงค์ของเขา

 

“ศิษย์พี่โจมตีจนมันล่าถอย!”

 

“ผู้อาวุโสแข็งแกร่งมาก!”

 

“ใช่! เจ้าของร้านเอาแต่ปิดประตู ดูท่านปู่สิช่างแข็งแกร่ง!” นาหลันหมิงสื่อออกความเห็น

 

ผู้ชมยังคงรู้สึกชื่นชน พวกเขาคิดว่านาหลันฮงวูควรรู้สึกดีใจหลังจากที่สามารถจัดการกับปีศาจได้สำเร็จ

 

อย่างไรก็ตาม .. ความคิดในหัวของเขานั้นเปลี่ยนไป มันเป็ยนภาพลวงตาหรือเปล่า? นาหลันฮงวูส่ายหัวพลางมองปิรามิดเฮดที่กำลังวิ่งหรี

 

ปีศาจในไซเลนต์ฮิลล์แต่ละตัวให้ความหมายเฉพาะที่ต่างกัน ปีศาจแต่ละตัวมีความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ในความรู้สึกของตัวละครหลัก แม้ว่าปิรามิดเฮดจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ แต่ดูเหมือนจะมีบางอย่างลึกล้ำซ่อนอยู่ภายใน

 

นาหลันฮงวูรีบออกจากเกมอย่างรวดเร็ว!

 

“เอ้อ ข้าเพิ่งนึกได้ว่าข้าต้องกลับไปจัดการบางอย่างที่บ้านข้าควรจะหยุดก่อน!” นาหลันฮงวูลูบเครา “ท่านผู้เฒ่าเรากลับกันเถอะ!”

 

“รับทราบ!”

 

ผู้ชมต่างงงงวย จู่ๆ พวกเขาก็รีบออกจากคาเฟ่ด้วยความรวดเร็ว พวกเขาสวมเสื้อเบาบางตามฤดูร้อนในประเทศ

 

“ทำไมเสื้อของผู้อาวุโสถึงติดอยู่ที่หลังแบบนั้น”

 

“วันนี้อากาศร้อน ข้าเดาว่าเขาคงจะสั่นจากการนั่งที่นี่เป็นเวลานาน ..” นาหลันหมิงสื่อกล่าว

 

“วันนี้อากาศร้อนหรอ?” เจียงเสี่ยวหยูเอียงคอถาม

 

ทุกคนคิดว่าบางทีผู้อาวุโสอาจกลัวมากจนไม่กล้าเล่นต่อ ..

 

“เดี๋ยวเขาก็กลับมา ..” ฟางฉีมองไปรอบๆ “ใครอยากเล่นอีกมั้ย?”

 

เซียวหยูรีบตอบรับ “ข้า!”

 

“ข้าจะเล่นเอง” แม้ว่าซูเทียนจิจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาหลันฮงวูที่แสดงท่าทีที่กล้าๆ กลัวๆ แต่เธอก็ไม่ได้หวั่นไหวกรือรู้สึกกลัวแถมยังได้รับแรงบาลดาลใจรูปแบบการฆ่าจากการผู้อาวุโสอีกด้วย

 

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถเล่นเกมได้ด้วยวิธีแบบนี้ .. มันน่าสนใจ!

 

“ท่าน! พรุ่งนี้ท่านจะถ่ายทอดสดมั้ย? กล้าหรือเปล่า?”

 

“ใช่! เวลาดูมันไม่น่ากลัวเลย” ตงชิงลี่เคยรู้สึกกลัวแต่วันนี้เธอพบว่าการเฝ้าดูมันก็สนุกดี

 

“เจ้าของสามารถทำให้เราตกใจได้ระหว่างถ่ายทอดสด” เจียงเสี่ยวหยูเหมือนว่ากำลังชื่นชม “แต่เขาเองก็ตกใจไม่แพ้เราหรอก” ยัยตัวเล็กตบหัวแล้วลูบหลัง

 

“อืม ..” ฟางฉีทำหน้าระอา คิดไว้แล้วว่าอย่างเธอหรือจะชมฉัน

 

“ดูนั่นสิ ศิษย์พี่ซูกำลังเริ่มเล่นแล้ว!”

 

“พวกเธอควรจะเรียกท่านว่าป้าซู!” ฟางฉีทำหน้าขึม

 

“หากเจ้าของไม่เล่นเกมด้วยวิธีแบบท่านผู้อาวุโส ข้าก็จะไม่ดูเขาเล่น!” เจียงเสี่ยวหยูเอ่ยหน้ามุ่ย “ถ้าเขาไม่สู้ข้าต้องนอนไม่หลับอีกคืนแหง”

 

“ข้าเห็นด้วย!” ตงชิงลี่เสริม “ตอนที่ข้าดูวิธีการเล่นของเขา เขาเอาแต่วิ่งไม่ตื่นเต้นเลย”

 

“ข้าก็ว่างั้น!” นาหลันหมิงสื่อสมทบ “ถ้าเจ้าของร้านไม่เล่นด้วยวิธีใหม่ข้าก็จะไม่ดู!”

 

“ข้าด้วย” เซียวหยูกล่าว “ข้าอยากดูละครมากกว่า!”

 

ขณะที่พวกเขากำลังออกความเห็น ซูเทียนจิพลาดเธอถูกแมนเนควินจับได้ เธอพยายามต่อสู้กับปีศาจตัวนี้ด้วยการต่อสู้ระยะประชิดอย่างบ้าคลั่ง

 

หน้าของเซียวหยูกระตุก

 

“การดูครั้งนี้ช่างสนุกจริงๆ” ผู้ชมเอ่ย

 

ฟางฉีทำหน้าเพลียทำไมทุกคนที่นี่เริ่มหาข้อเปรียบเทียบของการเล่นของแต่ละคน โชคดีที่เขาเป็นผู้เล่นที่ดำเนินเรื่องราวได้รวดเร็วที่สุดอีกทั้งยังมีความแข็งแกร่งทางจิตใจจึงทำให้เขาไม่รู้สึกกลัวมากเท่าตอนแรก “พรุ่งนี้ข้าจะทำการถ่ายทอดสดให้พวกท่านได้ดู ว่าการเล่นที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร แล้วพวกท่าจะได้รู้ว่าวิธีเล่นของท่านผู้อาวุโสนั้นธรรมดามาก!”

 

ทันใดนั้นเขาก็ได้สติขึ้นมาว่าการที่พูดอย่างนั้นเหมือนกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง .. เขามีท่าทีที่อึดอัดใจเล็กน้อย ใช่ถ้ามองว่ามันก็แค่เกมก็คงไม่มีปัญหาอะไรแต่เมื่อคิดถึงคำพูดที่พูดออกไปแล้วย้อนมองกลับไปถึงความล้มเหลวของผู้อาวุโส จู่ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้น

 

“นั่นท่านกำลังข่มหรือเปล่า?” เจียงเสี่ยวหยูเอ่ยมองด้วยสายตาไม่มั่นใจ!

 

“วิธีการฆ่าที่แท้จริงคืออะไร?”

 

ผู้ชมรอบๆ กลอกตา “อืม .. พวกเราเฝ้ามองการถ่ายทอดสดของท่านเมื่อวานแล้วบอกได้คำเดียว .. ขี้ขลาด”

 

…

 

“ท่านคิดอย่างไรกับนาหลันฮงวู?” จีวูยูที่นั่งอยู่บนหน้าผา ณ ลานในบ้านพร้อมหมากรุกในมือ

 

“เมื่อสมัยก่อตั้งดาจินและได้เกิดการรวมตัวของกองกำลังหลักในประเทศ” ร่างสีดำปรากฏตัวขึ้น “ในยุคนั้นมีวีรบุรุษปรากฏตัวขึ้น”

 

“ข้าจำได้” จิวูยูหัวเราะ “ข้าจำได้ว่านาหลันฮงวูมีชื่อเสียงมากในยุคนั้น”

 

“ใช่”

 

“อย่างไรก็ตาม ..” จีวูยูวางหมากรุก “มีคนเคยบอกว่ามีความแปลกในการต่อสู้ขึ้นครั้งนั้น ข้าสงสัยว่ามันจริงหรือไม่ ..”