Chapter 6: I’m Leaving The Family

 

“ยกโทษให้หนูด้วยท่านพ่อ แต่หนูจะออกจากบ้านหลังนี้ค่ะ”

 

“อะ…เจ้าคิดจะทำอะไร เซเลน!”

 

หลังจากได้ยินคำประกาศของฉัน ดวงตาของพ่อก็เบิกกว้างด้วยความโกรธ

 

“ครั้งนี้หนูคงรับไม่ได้จริงๆนั่นหละท่านพ่อ”

 

ในช่วงเวลานี้ไม่ว่าเเคว้นไหนไอ้การใช้ลูกในการเเต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองและการเงินเป็นเรื่องปกติ

 

ฉันก็ไม่มีข้อยกเว้น ตั้งแต่อายุสิบขวบ ฉันได้รับสัญญากับทายาทของลอร์ดอัลเบิล์แล้ว เนื่องจากฉันเข้าใจว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับความปลอดภัยของดินแดนของเรา ฉันจึงตกลงที่จะปฏิบัติตามการตัดสินใจดังกล่าว  

 

พูดตามจริง ฉันตกลงที่จะแต่งงานกับลุค ลูกชายคนโตของลอร์ดอัลเบิล์และเป็นทายาท ฉันเคยเจอเขาครั้งหรือสองครั้งแล้ว และดูเหมือนเขาจะเป็นชายหนุ่มที่อ่อนโยนและอ่อนหวาน ไม่เหมือนพ่อของเขาเลย นั้นไม่ใช่ประเด็น แต่เขาอายุน้อยกว่าฉัน 3 ปี

 

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ลุคได้รับจากพรสวรรค์ระหว่างพิธีอวยพรนั้นชัดเจนว่าไม่ได้มุ่งสู่การต่อสู้อย่างชัดเจน

 

ในขณะเดียวกันผู้ที่สืบทอด [ปรมาจารย์ดาบ] ของพ่อของลุคก็คือราอูลน้องชายต่างพ่อของลุคแทน

 

จากชะตากรรมที่พลิกผันนี้ ฉันจึงได้รับสัญญากับราอูล ( สัญญาในที่นี้หมายถึง เเต่งงาน )

 

“ถ้าเป็นลุค หนูก็เต็มใจ แต่ถ้าเป็นกับผู้ชายเจ้าชู้คนนั้น หนูขอปฏิเสธเด็ดขาด!”

 

“แต่คุณชายราอูลเป็นผู้สืบทอดดินแดนอัลเบิล์ไง เซเลน! หากคิดว่าทำไปเพื่อเเคว้นของเรา…”

 

“ไม่ ท่านพ่อ ให้ตายก็ไม่เเต่งงานกับไอ้คนเเบบนั้น! ถ้าต้องเเต่งงานหนูยอมตายดีกว่า!”

 

หลังจากตะโกนอย่างนั้น ฉันก็ออกจากปราสาท

 

ฉันจะออกจากอาณาเขตของตัวเอง แต่ทหารที่ประจำการบนทางหลวงขวางทางของฉัน

 

“คุณหนูเซเลน ได้โปรดกลับไปเถอะครับ”

 

“ถ้าคิดว่าจะหยุดฉันได้ ก็ลองดู”

 

ฉันพูดอย่างนั้นแล้วดึงดาบ 2 เล่มที่ห้อยอยู่ที่เอวออกมา

 

ด้วยเสียงแตก น้ำแข็งก็ก่อตัวขึ้นบนใบมีดดาบของเซเลน

 

บางทีความจริงจังของฉันอาจรับรู้ได้ พวกทหารก็เลยถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ

 

พวกทหารคงรู้ถึงความแข็งแกร่งของฉันแล้ว และก็คงคิดว่าพลังของพวกเขาคงไม่เพียงพอที่จะหยุดฉันได้

 

“ป…ได้โปรด คุณหนูเซเลน…”

 

“พวกคุณนี้ดื้อรั้นจริงๆ หากยังคงขวางทางฉัน คุณจะอยู่ในโลกแห่งความเจ็บปวด”

 

เมื่อได้ยินคำขู่ของฉัน พวกเขาก็ยอมหลีกทางให้ฉัน

 

ดังนั้นฉันจึงเดินผ่านพื้นที่ที่พวกเขาขวางฉัน จนกระทั่งสถานที่ที่ฉันเกิดอยู่ห่างไกลจากฉัน

 

◇　◇　◇

 

ไม่กี่วันผ่านไปหลังจากที่มาถึงดินแดนรกร้างแห่งนี้

 

“ท่านลุค ดูนี้สิค่ะ มีถั่วงอกอยู่ในไร่เเล้ว”

 

“ฮะ? ”

 

ผมรีบออกมาหลังจากที่มิเลียเรียก ผมก็เห็นถั่วงอกที่เธอพูดถึงด้วยตาเปล่า

 

พูดตามตรงผมไม่แน่ใจว่าพืชผลจะเติบโตได้ในสภ่พพื้นที่นี้ แต่เมื่อเห็นสิ่งนี้ความกังวลของผมก็หมดไป

 

นอกจากนี้ มิเลีย ยังบอกอีกว่าพวกมันเติบโตเร็วกว่าปกติ  

 

“พวกเราทำได้! เห็นได้ชัดว่ายังมีงานต้องทำอีกมาก แต่อย่างน้อยเราก็หาแหล่งอาหารได้แล้ว”

 

ในกรณีอื่นๆ ผมใช้คะแนนสร้างหอสังเกตการณ์และกำแพงดิน

 

แต่ละอย่างต้องใช้เเต้ม 20 เเต้ม

 

ผมต้องการสร้างโกดังอีกแห่ง แต่มิเลียยืนยันว่าเราควรจัดลำดับความสำคัญของสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการป้องกันในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น

 

ปัจจุบันยังไม่เคยโดนโจมตี  

 

กำแพงดินสูงประมาณสองเมตร มันจะไม่มีประโยชน์อะไรมากกับมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ แต่สำหรับมอนสเตอร์ตัวเล็ก ก็น่าจะเพียงพอแล้วที่จะหยุดพวกมัน

 

“…!ท่านลุค!เหตุฉุกเฉินค่ะ!!”

 

มิเลีย อยู่ที่ด้านบนสุดของหอสังเกตการณ์เมื่อกี้เธอตะโกน เพราะมันค่อนข้างกะทันหัน สัญชาตญาณแรกของผมคือการมองไปทางเธอ

 

อะไรหนะ ผมมองเห็นใต้กระโปรงของเธอ! …ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องแบบนี้!

 

“กลุ่มของก็อบลินกำลังมุ่งหน้าไปทางนี้!”

 

“อะไร!?”

 

ก็อบลินเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด

 

โดยทั่วไปแล้วพวกมันจะเตี้ย สูงที่สุดในหมู่พวกมันอยู่ที่ประมาณ 150 ซม.

 

ผมหวังว่ากำแพงจะสูงเพียงพอที่จะทำให้พวกมันยอมแพ้และหันหลังกลับไป

 

“พวกมันกำลังข้ามมาโดยใช้เพื่อนเป็นบันไดเพื่อปีนข้ามกำแพงค่ะ!”

 

ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่นานก่อนที่พวกเขาจะผ่านกำแพงนั้นและบุกเข้าไปในหมู่บ้าน

 

“เราต้องสู้!”

 

“ท่านลุค”

 

 

ฉันตัดสินใจแล้วชักดาบออกมา

ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ  :

องค์หญิงผู้ชื่นชอบน้ำตาล