Bannou “Murazukuri” Cheat de Otegaru Slow Life ~Mura desu ga Nani ka?~ - ตอนที่ 4: ทำให้เธอเป็นชาวบ้าน

Chapter 4: Make Her a Villager?

 

“น่าทึ่งมาก ท่านลุค! ท่านสามารถสร้างโกดังได้ภายในพริบตา!”

 

ขณะที่เราอยู่หน้าโกดังที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเลย มิเลียก็ชมเชยผมอย่างนั้น

 

“อาหาร เครื่องนุ่งห่ม และที่พัก ของพวกนี้นี้มีความจำเป็นต่อชีวิตมนุษย์ และตอนนี้พวกเราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้ว”

 

“ใช่ มันไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำอะไรได้ด้วยด้วยตัวเอง มันเป็นเพราะพรสวรรค์ของผม..”

 

“(นี้มัน! รังรักของฉันกับท่านลุค…หึหึหึ…)”

 

“มิเลีย?”

 

เพราะผมสร้างโกดัง ผมเลยเหลือเพียง 30 คะแนนหมู่บ้าน

 

“ผมควรจะสร้างโกดังอีกดีไหมหรือทุ่งนาหรือบ่อน้ำจะดีกว่ากัน? เนื่องจากแต่ละรายการมีราคา 20 แต้ม ผมสามารถสร้างได้เพียงชิ้นเดียวสำหรับวันนี้”

 

“เดี๋ยวก่อนคะ ท่านลุคสามารถสร้างสิ่งอื่นที่ไม่ใช่โกดังได้ใช่ไหมคะ”

 

“ใช่”

 

เมื่อมิเลียเข้าใจปัญหาของผม มิเลียก็บอกอย่างรวดเร็ว

 

“ถ้าอย่างนั้นสร้างบ่อน้ำดีกว่าค่ะ”

 

“หืม? แต่ที่นี่เล็กเกินไปสำหรับเราสองคนที่จะนอนนะ ผมว่าผมควรจะสร้างโกดังอีกหลังหนึ่งให้มิเลียนอนนะ”

 

“อย่าค่ะ! ใช่ ที่นี้เล็กแต่ก็เหลือเฟือค่ะ แทนที่จะปรับปรุงสภาพที่อยู่อาศัย เราควรจัดลำดับความสำคัญของการจัดหาแหล่งน้ำมากกว่า ว่ากันว่ามนุษย์เราจะไม่ตายง่ายๆ จากความอดอยาก แต่ถึงถ้าไม่มีน้ำสักสองสามวันก็อาจตายได้ค่ะ”

 

“อ อื้ม งั้นผมว่จะสร้างบ่อน้ำนะ”

 

ด้วยความกระตือรือร้นของ มิเลียผมเลยเลือกที่จะสร้างบ่อน้ำ

ผมยังคิดว่าเรามีน้ำเพียงพอสำหรับประมาณสองสามวันอยู่นะ

 

ขณะเหลือบมอง มิเลียซึ่งดูเหมือนจะโล่งใจด้วยเหตุผลบางอย่างผมพูดคุยกับพรสวรรค์ของผม

 

<<ใช้แต้มหมู่บ้าน 20 แต้มเพื่อสร้างบ่อน้ำ>>

 

เหมือนครั้งก่อนเลยมันเกิดขึ้นมาทันที มีหลุมกลมที่ทำด้วยหินที่เชื่อมติดกันตรงหน้าผม

 

“อ้าว เเต่ว่าฝาปิดเปิดไม่ได้คะ”

 

เราพยายามเปิดฝาครอบของบ่อน้ำเเต่ก็เปิดไม่ออก เป็นไปได้ว่าฝาน้ำเชื่อมติดกับบ่อน้ำจริงๆ

 

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจตรวจสอบส่วนอื่นๆที่ไม่คุ้นเคยของบ่อน้ำ

 

“หืม นี่มันอะไรกัน? ห๊ะ!?”

 

เมื่อผมผลักสิ่งที่ดูเหมือนด้ามจับ จู่ๆก้มีน้ำไหลออกมาจากท่อ

 

ด้วยความตกใจของผม ผมจึงปล่อยมือจากด้ามจับหลังจากนั้นน้ำก็หยุดไหล

 

“ใช้แบบนี้เหรอ”

 

“ก็สะดวกดีไม่ใช่หรอเนีย เเค่ดึงน้ำออกจากบ่อน้ำ ที่ปราสาทเเค่จะเอาน้ำขึ้นมาก็เเสนยากเย็นยังไงงานใช้เเรงขนาดนี้ก็ต้องเป็นงานของทาสไป”

 

ประการแรก ความสามารถในการรักษาแหล่งน้ำได้สำเร็จแล้วโดยเฉพาะในดินแดนรกร้างแห่งนี้

ถ้าไม่มีบ่อน้ำนี้ เราก็ต้องรอฝนตกและรวบรวมให้ได้มากที่สุด

 

ยังไงก็ตาม ตอนนี้ผมเหลือแค่ 10 เเต้มเท่านั้น ไม่มีอะไรที่ผมสามารถสร้างได้ด้วยเเต้มเพียง 10 แต้มแม้ว่าผมจะต้องการ ดังนั้นผมจึงต้องรออย่างน้อยหนึ่งวัน

 

“ดูเหมือนว่าฉันจะได้ 10 แต้มต่อวัน ดังนั้นบางทีฉันควรจะสร้างโกดังในวันพรุ่งนี้ มิเลียคิดว่าอย่างไง”

 

“ไม่ค่ะ! เราจะสร้างไร่ค่ะ ใช่  ต้องใช้เวลาในการปลูกเมล็ดที่เรานำมาและต้องใช้เวลาอย่างมากกว่าการเก็บเกี่ยวได้ ดังนั้นยิ่งเราเริ่มเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น!”

 

“อะ อื้ม ”

 

เมื่อถูกกดดันจากการจ้องมองที่คุกคามของ มิเลียผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้า

 

แต่ทันใดนั้น คำพูดก็ปรากฏขึ้นในสายตาของผม พวกมันลอยอยู่ใต้ใบหน้าของ มิเลีย

 

<<ให้เธอเป็นลูกบ้านหรือไหม>>

 

“เอ๊ะ? ฉันจะทำให้มิเลียเป็นลูกบ้านได้หรอ”

 

<<ใช่. ถ้าคนกันเองยอมทำเป็นลูกบ้านได้>>

 

ผมนึกถึงที่ผมดูไปก่อนหน้านี้ มันบอกว่าหมู่บ้านของผมมีชาวบ้าน 0 คน

อาจจะเป็นแบบนั้นเพราะผมไม่สามารถถูกมองว่าเป็นชาวบ้านได้

 

“อืม มิเลีย…”

 

“แน่นอนค่ะ ฉันจะยอมรับท่านลุค ได้โปรดให้ฉันเป็นลูกบ้านด้วยค่ะ”

 

มิเลียเดาถูกต้องว่าผมกำลังจะพูดอะไร

 

“แน่ใจนะว่า?”

 

“ท่านลุค ดิฉันขอกล่าวซ้ำว่า ไม่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ว่าท่านจะไปที่ไหน ฉันจะอยู่เคียงข้างท่าน ถ้าสิ่งที่ท่านลุคเลือกทำคืออยู่ที่นี่และสร้างหมู่บ้าน ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อช่วยให้ท่านลุคทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ”

 

ความตั้งใจของมิเลียไม่เปลี่ยนเเปลง

 

“ขอบคุณนะมิเลีย”

 

<< ตอนนี้มิเลียเป็นลูกบ้านเเล้ว>>

 

มิเลียก็กลายเป็นลูกบ้านคนแรกของผม

 

นอกจากนั้น ผมสัญญากับตัวเองเล็กน้อย ว่าผมจะใช้พรสวรรค์ลึกลับของผมเพื่อพัฒนาที่ดินแดนรกร้างนี้และพัฒนาหมู่บ้านที่เจริญรุ่งเรืองเพียงพอ

 

—————–