BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #66 - ปรับทุกข์
“ไงมึง มานั่งดื่มอะไรคนเดียวตรงนี้วะ” เสียงเล้งเอ่ยทักทายเพื่อนตัวเองทันทีที่เดินเข้ามาในโกดังเก็บอาวุธสงครามของพวกเขาเอง แล้วเห็นเพลิงนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาเงียบๆพร้อมกับในอีกข้างมือถือขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และเบื้องหน้าบนโต๊ะกระจกก็เต็มไปด้วยขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เปล่าวางเกลื่อน
ติ๊ง~
“…..” เจ้าตัวได้แต่นั่งนิ่งไม่ตอบกลับเพื่อนรักรวมไปถึงไม่ได้สนใจเสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเองที่ดังขึ้น มือหนากลับกำขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แน่นขณะนึกถึงภาพเหตุการณ์และคำพูดของเนเน่เมื่อเช้าฉายเข้ามาในหัว
“เป็นห่าไรของมึงวะกูถามไม่ตอบ” ทว่าเสียงของเล้งนั้นกลับดังลอดเข้ามาเสียก่อน ก่อนภาพเหตุการณ์ที่ฉายอยู่นั้นเพิ่มคำพูดให้ดังขึ้นมาตามหลัง
“ฉันจะพูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้านายยังไม่หยุดทรมานฉันก็เป็นนายนั่นแหละที่จะทรมานเองไปตลอดชีวิต”
“มึงคิดเหี้ยไรของมึงอยู่วะเน่ กูรักมึงจะให้กูให้ความรักลูกและดูแลลูกอย่างเดียวกูทำไม่ได้”
“นายไม่ได้รักฉัน”
“รู้ได้ไงว่าไม่รัก สิ่งที่กูทำไปมึงไม่เคยรู้สึกบ้างเลยรึไง”
“ใช่ ฉันไม่เคยรู้สึกเลยสักนิดเดียว นายเริ่มต้นมายังไงก็รู้ดีนิสิ่งที่นายทำมันไม่ได้สื่อความหมายว่ารักฉันเลยสักนิด ถ้านายรักฉันจริงนายจะไม่ทรมานฉันอยู่แบบนี้”
“…..”
“นายมันรักแต่ตัวเอง”
“มึงให้โอกาสกูได้พิสูจน์สิว่ากูรักมึงจริงๆ รักมากกว่าตัวกูเอง”
“พอเถอะเพลิงเลิกพูดเรื่องนี้สักที มันจะไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้นฉันบอกนายไปหมดแล้ว และก็กลับไปซะตอนนี้ฉันยังไม่อยากเห็นหน้านาย เมื่อไหร่ที่เลิกทำตามใจตัวเองได้เห็นใจคนอื่นเป็นก็ค่อยกลับมาหาลูก”
“…..” เพลิงขบกรามแน่นหลังภาพเหตุการณ์และคำพูดต่างๆที่ทำคนได้ยินถึงกับเจ็บปวดสิ้นสุดลง ระหว่างนั้นในมือของเขาจากกำก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นบีบขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เต็มแรงจนเกิดเป็นรอยร้าว โดยมีสายตาของเล้งที่มานั่งอยู่ข้างๆจับจ้องมาอยู่ด้วยความแปลกใจกับท่าทีของเขา
“พอเถอะเพลิงเลิกพูดเรื่องนี้สักที มันจะไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้นฉันบอกนายไปหมดแล้ว”
“พอเถอะเพลิงเลิกพูดเรื่องนี้สักที มันจะไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้นฉันบอกนายไปหมดแล้ว”
“พอเถอะเพลิงเลิกพูดเรื่องนี้สักที มันจะไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้นฉันบอกนายไปหมดแล้ว”
คำพูดในประโยคท้ายของเธอยังดังวนเวียนอยู่ในสมองไม่ขาดสาย คอยตอกย้ำให้เขาหมดหวัง แต่มันจะไม่มีวันนั้นตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ก็จะสู้ให้ถึงที่สุดจะทำให้เธอยอมให้โอกาสให้ได้
เพล้ง!
ในนาทีต่อมาขวดเครื่องดื่มแตกคามือหนาจนได้ ส่งผลให้เศษแก้วทิ่มลงบนผิวหนังของฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือด หยดลงบนหน้าขาแกร่งชโลมกับน้ำสีอำพันที่หกลงมาก่อนแล้ว
“ไอ้เพลิง!” เล้งตกใจไปกับสิ่งที่เห็น รีบเอื้อมหยิบผ้าเช็ดโต๊ะที่วางอยู่มาซับเลือดให้เพื่อนรักที่ยังคงเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ทำให้เขาอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ด้วยความไม่เข้าใจ “เป็นห่าไรของมึงเนี่ยถามห่าไรก็ไม่ตอบ อยู่ๆก็มาทำร้ายตัวเอง”
“…..”
“อย่าเอาแต่เงียบ ตอบกู”
“…..” ซึ่งเพลิงก็ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น สีหน้าเคร่งขรึมไม่แสดงอาการใดๆออกมาเลย ทำเอาเล้งเองก็มองไม่ออกว่าเพื่อนนั้นเป็นอะไร คงจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้หรอกนะ
“ไอ้เพลิง”
“เมียกูไม่ยอมให้อภัย”
“หึ! แล้วมึงก็เลยมานั่งปรับทุกข์โดยการทำร้ายตัวเอง?” ลำคอหนาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆกับความคิดไม่ตกของตัวเอง เป็นอย่างที่เล้งเดาไว้ไม่มีผิดต้องไม่พ้นเรื่องนี้ ดูจากการกระทำที่ผ่านมาของคนข้างๆแล้วท่าจะยากอยู่เหมือนกันที่อีกฝ่ายจะยอมให้อภัยง่ายๆ
“อืม” เพลิงครางตอบในลำคอเบาๆ พลางสะบัดผ้าเช็ดโต๊ะที่เพื่อนรักเอามาซับเลือดบนฝ่ามือให้ทิ้ง แล้วเอื้อมหยิบบุหรี่ในซองขึ้นมาจุดสูบระบายความเครียดของตัวเอง
ควันสีขาวถูกพ่นคละคลุ้งออกมาจากปาก ก็ประมาณนั้นเขามานั่งดื่มปรับทุกข์หรือเรียกอีกอย่างก็คือย้อมใจ พอออกมาจากคอนโดของหญิงสาวเขาก็มานำอาวุธสงครามไปปล่อยให้ลูกค้าแทนเสือ และก็กลับมานั่งอยู่ตรงนี้
“เพิ่งจะเริ่มเองจะยอมแพ้แล้วเหรอวะ” ว่าแล้วเล้งก็หยิบซองบุหรี่ของเพื่อนตัวเองมาสูบด้วย ก่อนเอนกายพิงกับพนักโซฟาเสมองไปยังเบื้องหน้า
“คิดว่าคนอย่างกูจะยอมแพ้อะไรง่ายขนาดนั้นเลย”
“ก็เปล่า แค่ไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้เท่านั้น”
“…..” ที่พวกเพื่อนไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะเมื่อก่อนเขาไม่เคยมีความรู้สึกที่จะสนใจอะไรหรือรักใครเลยไงล่ะ ต่างจากตอนนี้เธอได้เปลี่ยนความรู้สึกเขาหลายๆอย่างทำให้ได้เข้าใจมากขึ้น
“แล้วมึงไปมาหาเมียแบบนี้ไม่กลัวสักวันนายใหญ่จะจับได้เหรอวะ” เล้งหันไปมองหน้าคมคายถามเข้าเรื่องถึงอนาคตซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขากับเพื่อนๆกลัวที่สุด การที่เพื่อนรักไปง้อผู้หญิงตัวเองและเจอลูกเป็นอะไรที่โคตรจะเสี่ยงเลย แต่จะให้ห้ามคงทำไมไม่ได้ เด็กต้องการพ่อแล้วเพลิงเองก็ต้องการเมียกับลูกเหมือนกัน
“กลัวและจะทำไงได้ นอกจากต้องเผชิญหน้า”
“คิดว่าเผชิญหน้าและมึงจะรอดเหรอวะ พวกกูไม่อยากเสียมึงไปอีกนะเว้ย มึงไม่รู้หรอกตอนไม่มีมึงอยู่พวกกูไม่เคยอยู่กันอย่างมีความสุขเลย”
“และมึงคิดเหรอว่าหลบอยู่แบบนี้กูรอด ต่อให้กูหนีไปไกลแค่ไหนมึงคิดว่าจะหนีพ้นสายตานายใหญ่ได้ไหม”
“มึงก็กลับไปอยู่กับคนที่ช่วยมึงไว้ไงวะ อยู่มาตั้งหลายปีนายใหญ่ยังคิดว่ามึงตายไปแล้วเลย”
“แล้วมึงจะให้กูอยู่ห่างลูกเมียหนีกลับไปอยู่แบบนั้น ไม่คิดว่ากูจะไม่มีความสุขบ้างเหรอวะ” เพลิงว่าออกมาตามตรง พร้อมกับหันมามองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยอารมณ์เริ่มโมโห ทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนต่างจ้องมองกันอยู่
เขารับรู้ถึงความเป็นห่วงของเล้งแต่จะให้เขาอยู่โดยไม่มีเธอกับลูกก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน สู้ยอมตายไปซะดีกว่า
“…..” แล้วเล้งก็เลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรต่อ ถ้าเขาเป็นเพลิงในตอนนี้ก็คงมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ก่อนความเงียบจะปกคลุมได้ยินแต่เสียง
อึ้ก! อึ้ก!
คนปรับทุกข์ยกขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขวดใหม่ขึ้นมากระดกเข้าปาก จนเล้งอดที่จะหยิบมันมาดื่มเป็นเพื่อนไม่ได้