BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #45 - ขอบคุณนะ
มือเล็กหยิบผ้านวมผืนหนาขึ้นมาห่ม พลางขยับตัวลงนอนหันหลังให้เขาอีกครั้ง เธอสูดจมูกแรงๆเมื่อน้ำมูกเริ่มไหลออกมาอีก
“…..” ทำเพลิงที่กำลังเอื้อมวางขวดน้ำลงบนโต๊ะหยุดชะงัก
หมับ!
รีบหันเข้าไปจับตัวเธอพลิกกลับมาหาหลังจากวางเสร็จสรรพ โดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังจะเคลิ้มหลับเพราะพิษไข้
“อ๊ะ!” ทั้งตกใจและเจ็บ จนเนเน่ยกมือมาลูบแขนตัวเองเบาๆ เธอขมวดคิ้วเข้าหากันงุนงงมองหน้าเจ้าของการกระทำตาปรือ
“เป็นอะไร” ไม่พูดเปล่ามือหน้าอังหน้าผากมนวัดอุณหภูมิของร่างกาย เขาแน่นิ่งไปทันทีที่สัมผัสได้ถึงไอความร้อน “ไม่สบาย?”
“อือ” เป็นเพราะความซนอยู่ไม่นิ่งของเธอแท้ๆ รออยู่เฉยๆเดินเล่นไปก็จบและไม่ต้องมาป่วยซ้ำซ้อนแบบนี้ เปลือกตาบางค่อยๆหลับลงพร้อมกับขยับศีรษะทุยเข้าไปหนุนหน้าลงบนตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอแน่น พวงแก้มแดงก่ำบนหน้าสวยที่มีน้ำมูกไหลเยิ้มออกมาซุกเข้าหาท่อนเอ็นใหญ่ใต้ร่มผ้าอย่างลืมตัวทำเอามันผงาดแข็งชัน
“…..” เพลิงข่มความอยากของตัวเองไม่ให้พลุ่งพล่าน มองคนตรงหน้าที่ไม่ได้สติ “ลุกไปนอนให้ดี” มือหนาดันหน้าเธอออกห่าง แล้วใช้นิ้วปาดน้ำมูกออกจากเนินริมฝีปากอวบอิ่ม
“อื้อ~ ตรงนี้อุ่น” ว่าแล้วหญิงสาวก็ขยับหน้าเข้าไปซุกท่อนเอ็นใหญ่เหมือนเดิม เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไรรู้สึกแค่มันอุ่นและทำให้หลับสบายก็พอแล้ว เวลาไม่สบายเธอจะเป็นแบบนี้ ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวก็จะซุกหาหมอนข้างตลอด
“อยากโดนรึไง”
“…..” ศีรษะทุยส่ายปฏิเสธในทันที ผลจากการกระทำของเธอยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านขึ้นไปใหญ่จนตอนนี้เริ่มจะควบคุมมันไม่ได้แล้ว แต่ก็ต้องกลั้นมันไว้ให้ได้ หากไม่ติดว่าเธอป่วยนะเขาจับกระแทกไปแล้ว
“ไม่อยากก็ลุกออกไปนอนดีๆ ก่อนกูจะทนไม่ไหว”
“ขอนอนตรงนี้ไม่ได้เหรอ” เนเน่ปรือตามองเจ้าของสีหน้าออดอ้อน ตวัดแขนเรียวโอบกอดเอวสอบแน่นแล้วซุกลงที่เดิมโดยไม่รอคำอนุญาต
“ถ้าจะนอนรับแรงกระแทกไหวไหมล่ะ” ไม่ได้พูดเล่นแต่ถ้าเธอไหวเขาก็เอาจริง ปวดลำกายไปหมดจนใบหน้าแดงก่ำตามเธอไปแล้ว
“ไม่นอนตรงนี้แล้วก็ได้ แต่ขอซุกตรงนั้นแทนได้ไหม”
“…..” เพลิงก้มมองตามมือของหญิงสาวซึ่งใช้นิ้วชี้มาที่แผงอกแกร่งของตน เขาถอนหายใจถอนหายใจเบาๆ แล้วแกะแขนเรียวออกจากเอว ดันตัวลุกขึ้นก้าวลงจากเตียงทั้งที่อีกคนยังนอนอยู่จนหล่นลงไปนอนแนบกับที่นอนแทน “ขึ้นไปหนุนหมอนรอก่อน เดี๋ยวกูลงไปเอายากับเจลลดไข้ข้างล่างแปบนึง”
“…..” เธอพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะขยับตัวไปนอนหนุนหมอนตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย
โจรหนุ่มกุมเป้าตัวเองดันท่อนเอ็นที่ยังแข็งชันให้อ่อนลง แล้วถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง หันเดินไปเปิดประตูลงหายไปชั้นล่าง
“ลุกขึ้นมากินยาแก้ไข้ก่อน”
“…..” เสียงเข้มของโจรหนุ่ม ทำให้เนเน่ที่กำลังจะผล็อยกลับไปตื่นขึ้นมาอีกครั้ง “กินยาอีกแล้วเหรอ”
“อืม เดี๋ยวดึกๆไข้ขึ้นลำบากกูอีก” เพลิงยื่นยาไปจ่อปากอวบอิ่ม ขณะที่เจ้าของทำหน้ายู่ไม่อยากจะกินมัน ทว่าก็อ้าปากรับเข้ามาจะได้ไม่ต้องเป็นภาระเขาดึกๆดื่นๆ ก่อนมือหนาจะยื่นแก้วน้ำพร้อมหลอดมาให้ดูดน้ำตามลงไป
“ใช่ฉันคนแรกหรือเปล่าที่นายดูแล” ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเปล่งเสียงถามออกไป ขณะที่คนตรงหน้ากำลังแปะเจลลดไข้ให้อยู่
“เห็นกูเป็นคนชอบดูแลคนอื่นรึไง”
“…..” หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ ลืมไปว่าคนโหดเหี้ยมอย่างเขาฆ่าคนอื่นเป็นอย่างเดียว
“ง่วงก็ไปนอน”
“ขอบคุณนะ” พูดจบใบหน้าสวยโผเข้าไปหอมแก้มสากเป็นการขอบคุณที่เขาดูแลเธอไม่ห่าง
แต่มันก็ยังไม่เทียบเท่ากับสิ่งที่เขาได้เคยกระทำไว้กับเธอในอดีตเลย
“…..” ทำเอาคนโดนหอมนั่งมองนิ่ง หัวใจแกร่งกระตุกสั่นไหวกับการกระทำน่ารักของเธอ แต่ด้วยสีหน้าที่เย็นชาค่อนข้างจะเก็บอาการเลยไม่แสดงออกไป
เขาล้มต้วนอนแสร้งทำไม่สนใจ พอเห็นอย่างนั้นเนเน่ก็คลี่ยิ้มกริ่มรีบหยับตัวล้มลงไปนอนบนแผงอกแกร่งซุกหน้าเข้าหาความอุ่นตามที่ได้ขอไว้ จนผล็อยหลับไปอีกรอบ
เพลิงก้มหน้าลงมองคนบนอกจึงเห็นว่าหลับไปแล้ว เลยยกฝ่ามือขึ้นมาลูบศีรษะทุยเบาไม่วายถือวิสาสะโน้มปลายจมูกกดหอมลงบนศีรษะของเธอ
“ทำไมมึงต้องเป็นลูกของนายใหญ่ด้วย”
วันต่อมา..
แกร็ก|
เพล้ง!!
หัวใจแกร่งกระตุกวูบปล่อยแก้วยาล่วงลงพื้นแตกกระจายกระเด็นเกลื่อน เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามาเห็นร่างหญิงสาวนอนหมดสติอยู่ข้างเตียง ตกใจว่าเธอนอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง หรืออาจจะตื่นมาแล้วก้าวลงจากเตียงคงจะหน้ามืดจนหมดสติไป
“เน่!” เพลิงรีบวิ่งเข้าไปประคองศีรษะของเธอขึ้นมาอย่างเบามือ ใช้ฝ่ามืออีกข้างตบแก้มนวลเรียกเบาๆ แต่เธอก็ยังนิ่งไม่แม้แต่จะขยับตัว
“เน่!!” เขาจึงเขย่าตัว พร้อมกับตะโกนเรียกคนในอ้อมแขนอีกครั้งสุดเสียงราวกับคนสติแตก มือหนาอีกข้างปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าสวยซีดเผือด การนิ่งไปของอีกฝ่ายทำเขากลัวรีบช้อนตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วเอื้อมมือหยิบกุญแจรถวิ่งลงข้างล่างยังรถยนต์คันหรูอย่างไม่รอช้า
“เนเน่!” น้ำเสียงสั่นเอ่ยเรียกเธอซ้ำๆหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านประตูบ้านพักออกมา เท้าใหญ่หยุดชะงักในนาทีต่อมาเมื่อแววตาแดงก่ำเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเหลือบเห็นผู้เป็นนายเดินตรงเข้ามาหา พร้อมกับการ์ดอีกห้าคน
“นายมาที่นี่ได้ไง”