BANDIT ILLICIT โคตรเลว SM25++ - โคตรเลว #27 - สั่งสอน
เขาเป็นคนไม่ชอบกินยามาตั้งแต่เด็กๆเพื่อนทุกคนจะรู้ดี เวลาป่วยเขาจะปล่อยให้หายเองตลอดซึ่งไม่มีใครกล้าบังคับหรือเซ้าซี้ แต่เธอกลับใช้วิธีนี้ทำให้เขากินมันก็ไม่แปลกที่คนอย่างเขาจะโมโห และก็รู้ว่าเสือใช้เพื่อนรักของเธอเป็นตัวล่อให้เธอทำให้เขากินยาให้ได้ ไม่ใช่เธอคนเดียวที่โดน เดี๋ยวเพื่อนรักของเขาก็โดนด้วย พูดคำเดียวไม่ฟังถ้าอยากลองดีเขาก็จะจัดให้สาแก่ใจ
“อึก..ปะ..ปล่อย..อึก” เนเน่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ พร้อมพยายามแกะมือหนาออกจากลำคอ
“กูบอกว่าไม่กิน มึงไม่ได้ยินใช่ไหม ฮะ!” ยิ่งเธอพยายามแกะเขาก็ยิ่งบีบแรงกว่าเดิม
“พะ..เพื่อนนาย..อึก..ขู่จะทำเพื่อนฉัน อึก..ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้” หน้าของเธอค่อยๆแดงก่ำส่ายไปมาหนักขึ้นเมื่อรู้สึกเริ่มขาดอากาศหายใจ น้ำตาที่พยายามกลั้นค่อยๆไหลพรั่งพรูอาบข้างแก้ม
“หึ” ลำคอหนาหัวเราะออกมาเบาๆ โจรหนุ่มขบกรามแน่น มองคนตรงหน้าอย่างสมน้ำหน้า ตอนนี้เขาไม่สนว่าใครจะขู่บังคับอะไร ทว่าเธอเลือกที่จะกล้าดีก็ยอมรับชะตาตัวเองก็แล้วกัน
“อึก” มือบางสั่นเทากำข้อมือเขาไว้แน่น แววตาของเพลิงราวกับราชสิงห์ที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อฉีกเป็นชิ้นๆ
“ดูรักเพื่อนมากนะ ถึงขั้นยอมเจ็บตัวแทนเพื่อให้เพื่อนตัวเองรอด”
“…..” ใช่! เธอยอมและรู้อยู่แล้วว่าทำแบบนี้ไปก็ต้องเจ็บตัว แต่ก็เลือกที่จะเจ็บเพื่อให้เพื่อนได้มีชีวิตต่อ และเชื่อถ้าเป็นแคทแคทก็จะยอมทำแบบนี้ยอมเจ็บตัวเพื่อให้เธอรอดเช่นกัน
“ไอ้เสือคงไม่ได้บอกสินะ”
“เฮือก!!” เฮือกสุดท้ายค่อยๆขาดห้วงไปเพราะเงื้อมมือที่บีบรัดแน่นหนา เนเน่ค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆพร้อมกับคลายมือออกจากข้อมือหนา ทิ้งดิ่งลงไปบนที่นอนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
พรึ่บ
แค่ก~ แค่ก~
แต่แล้วหญิงสาวก็สำลักออกมาหน้าดำหน้าแดงหลังได้อากาศหายใจ อยู่ๆโจรหนุ่มก็คลายมือออกจากลำคอของตน แล้วดีดตัวลุกขึ้นก้าวลงจากที่นอน
“จา..จะทำอะไร” ดวงตากลมโตเบิกตาโพลงพอเห็นเขาเดินตรงไปหยิบแผงยาสองตัวแกะใส่ถ้วยข้าวต้มจนหมด ตามด้วยหยิบถ้วยข้าวต้มเดินถือกลับมาหาเธอ “อึก” เธอรีบจะใช้ศอกยันตัวลุกคลานถอยหลังหนีด้วยความกลัว โดยไม่รู้หรอกว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อ
เท้าใหญ่เดินก้าวตามอีกคนไปติดๆ “ในเมื่อมึงเอาข้าวที่หกกับยามาป้อนกูด้วยวิธีสถุนของมึง มึงก็ต้องชดใช้ตามในสิ่งที่มึงทำ”
“กรี๊ดดดดดดดด ปะ..ปล่อยกู” เนเน่ร้องเสียงหลง ดิ้นพล่านทันทีที่โดนลากขากลับมานอนที่เดิม ก่อนเพลิงจะขึ้นคร่อม แล้วหย่อนตัวนั่งลงคุกเข่าบนตัวของเธอ “อะ..ออกปะ..อึก” คำพูดที่ยังเอื้อนเอ่ยไม่จบกลืนหายไปในลำคอ ทันทีที่ถูกเขาโผมาบีบปลายคางอย่างแรง จนใบหน้าบิดเบี้ยวไปตามแรง
“มึงรู้ไหมว่ากูเป็นพวกไม่ชอบกินยา และเกลียดยามากที่สุด” ว่าแล้วมืออีกข้างที่ถือถ้วยข้าวก็ขยับมาหยุดตรงริมฝีปากอวบอิ่ม น้ำตาบนใบหน้าสะสวยไม่ได้เรียกความสงสารจากเขาได้เลยสักนิด
“อื้อ!!” ริมฝีปากอวบอิ่มโดนบีบจนพูดอะไรไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือส่ายหน้าทั้งน้ำตาให้เป็นคำตอบ รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร
เนเน่พยายามดิ้นกระชากมือหนาหวังจะให้หลุด ทว่าต่อให้แรงเยอะกว่าผู้หญิงทั่วไปก็ไม่เคยสู้แรงซานตานอย่างเขาได้
“ก็รู้และจำใส่หัวไว้ซะ ทีหลังจะได้ไม่สาระแนมาทำอะไรโง่ๆแบบนี้อีก” เสียงทุ้มเรียบเอ่ยออกมา แล้วเทถ้วยข้าวพร้อมกับยาที่ผสมกันอยู่กรอกปากเธอ แต่ก็ถูกเธอปัดทิ้งจนคว่ำหกกระเด็นเปรอะเปื้อนที่นอน และตัวเธอรวมทั้งเขาอีกครั้งเสียก่อน
“อึก..อ่อย (ปล่อย)” คนใต้ร่างพยายามเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูด ทั้งเจ็บปวดและใกล้หมดแรงในเวลาเดียวกัน เป็นอะไรที่เธอโคตรจะทรมาน
“…..” เพลิงยกยิ้มมุมปาก คิดว่าทำหกแล้วเขาจะหยุดแค่นั้นเหรอไม่มีทาง ก็เหมือนเธอนั้นแหละ เธอทำยังไงเขาก็จะทำอย่างนั้น แต่จะให้อมแบบเธอบอกเลยว่าไม่ มีวิธีอีกตั้งเยอะแยะเขาไม่มาลงทุนใช้วิธีกระจอกๆสิ้นคิดแบบนั้นหรอก มีแต่คนโง่อย่างเธอเท่านั้นแหละที่ทำซึ่งก็ดูเหมาะดี
มือหนาข้างนั้นเอื้อมไปจกข้าวพร้อมกับยาที่หกอยู่ข้างศีรษะของเธอขึ้นมาเต็มกำมือ ส่วนข้างที่บีบปากอวบอิ่มอยู่ก็เพิ่มแรงบีบ ความพยายามที่ไม่ต่างกันของเขาสร้างความเจ็บปวด และตกใจให้แก่เธอไม่น้อยอย่างไม่คาดคิด
“อื้อ!! อ่า..(อย่า)”
คิดว่าคนอย่างเขาจะฟังเธอไหม คำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่ ถ้าปล่อยไปแบบไม่สั่งสอนให้เธอรู้ เดี๋ยวเธอจะได้ใจซะเปล่าๆ “…..” ไม่รอช้าโจรหนุ่มทำการยัดข้าวพร้อมกับยาในมือใส่ปากเธอ โดยไม่ได้นับว่าเม็ดยาที่ปนอยู่มากน้อยแค่ไหน แต่เขาก็รู้สึกได้ว่ามันเยอะพอสมควร
“อื้อ!” คนถูกกระทำดิ้นตาเหลือกพยายามไอ ใช้ลิ้นพ่นมันออกมา แต่ก็ไม่ทันการถูกมือหนาปิดปากไว้เสียก่อน “อื้อ!!”
“กลืนเข้าไป” น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยปากสั่ง ขณะที่เนเน่ดิ้นทุบตีท่อนแขนแกร่งอย่างแรงหวังให้ปล่อย
“อึก” สุดท้ายเนเน่ก็ต้องกลืนมันลงไป เพราะถูกเพลิงใช้อีกมืออุดจมูกจนไม่มีอากาศหายใจ
“หึ” ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มออกมาด้วยความพอใจ แล้วหยัดกายลุกขึ้นก้าวลงจากที่นอน ยกมือเดินปาดท่อนแขนแกร่งของตัวเองที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเลือดไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
พอได้อิสระหญิงสาวก็พยุงตัวลุกขึ้นทั้งน้ำตาที่ยังไหลอาบแก้มไม่หยุด “แค่ก~แค่ก~ ฮืออออไอ้สารเลว” เธอไอออกมาอย่างแรงหวังให้ยาที่กลืนเข้าไปตีขึ้น ก่อนจะพ่นคำด่าใส่เพลิงด้วยความเกลียดชัง และแค้นสุดขีด แล้วรีบวิ่งเข้าไปล้วงคอในห้องน้ำในนาทีต่อมา โดยมีสายตาคู่คมมองตามหลังจนสุดทาง
ก๊อก! ก๊อก!
หลังจากเธอวิ่งเข้าห้องน้ำไปไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เพลิงคีบบุหรี่ออกจากปาก ตวัดสายตามองไปยังบานประตู
“ใคร” ปากหนาเอ่ยถามออกไปเสียงแข็ง ท่ามกลางเสียงโอ๊กอ๊ากในห้องน้ำดังเล็ดลอดออกมา
“ผมบอลเองพี่” บอลคือลูกน้องเฝ้าบ่อนของเขา
“มีอะไร”
“นายมาครับ รออยู่ในห้องทำงาน” โจรหนุ่มเงียบไปหลังได้ยินคำพูดของลูกน้อง นายที่ว่าก็คือลูกน้องของคนที่ว่าจ้างพวกเขาปล่อยยา และช่วยพวกเขาให้รอดพ้นจากเงื้อมมือตำรวจ ส่วนคนที่สั่งการพวกเขาจะเรียกว่านายใหญ่ ซึ่งมีอิทธิพลที่สุดในประเทศนี้รวมทั้งที่ต่างประเทศด้วย ถ้าเขาจำไม่ผิดก็น่าจะจีนกับญี่ปุ่น
เวลามีงานสำคัญหรือผลิตตัวยาออกมาใหม่นายก็จะมาหาพวกเขาที่นี่ทุกครั้งเป็นประจำ
“บอกนายรอแปบ เดี๋ยวกูทำแผลเสร็จจะลงไป”
“ครับ” สิ้นสุดเสียงรับคำจากลูกน้อง เพลิงก็จิ้มบุหรี่ดับลงในถ้วยของมัน โน้มตัวลงล้วงหยิบกล่องยาใต้โต๊ะมาหย่อนกายนั่งลงทำแผลอย่างไม่ค่อยถนัด
—————————————